Να σας πω πως βγαίνουμε από τα μνημόνια; Να σας πω πως έρχονται τα πλεονάσματα (*), και οι θετικοί δείκτες, και οι επιτυχημένοι ισολογισμοί;

Εκτός όλων των άλλων, βγάλαμε λεφτά πουλώντας βλήματα στους Σαουδάραβες.

Αυτοί, έχουν πολεμικές επιχειρήσεις (δηλαδή, σκοτώνουν κόσμο) στην Υεμένη.

Που γίνεται αυτό:

Δεκάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν σήμερα σε επίθεση εναντίον λεωφορείου που μετέφερε παιδιά στη βόρεια Υεμένη, ανακοίνωσε η αντιπροσωπεία της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού (ΔΕΕΣ) στην εμπόλεμη αυτή χώρα – Για αεροπορική επιδρομή του σαουδαραβικού συνασπισμού, με 39 νεκρούς, κάνει λόγο τηλεοπτικό δίκτυο που πρόσκειται στους αντάρτες Χούτι

ή αυτό:

Ψαράδες που είχαν αγκυροβολήσει σε λιμάνι μικρού χωριού βομβάρδισε η πολεμική αεροπορία της Σαουδικής Αραβίας την Κυριακή. Από τον βομβαρδισμό στις ακτές της περιοχής Hudayadah, τουλάχιστον 13 άτομα έχασαν τη ζωή τους, ενώ άλλα τέσσερα μεταφέρθηκαν με σοβαρά τραύματα στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, τα αραβικά αεροσκάφη έπληξαν τουλάχιστον δύο πλοία, στα οποία επέβαιναν οι ναύτες και το προσωπικό των αλιευτικών. Εκτός των νεκρών και των τραυματιών, άλλα τέσσερα άτομα αγνοούνται. Όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία, πάνω από 15.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί και δεκάδες χιλιάδες έχουν τραυματιστεί από τους βομμβαρδισμούς της αμερικανοαραβικής συμμαχίας, η οποία ξεκίνησε επιδρομές στην Υεμένη τον Μάρτιο του 2015.

(μεταξύ άλλων)

Η συγκεκριμένη βόμβα που σκότωσε τα παιδιά ανιχνεύτηκε ως αμερικανική. Για ένα δευτερόλεπτο, φανταστείτε να είχε ταυτοποιηθεί ως ελληνική…

Ή μήπως νομίζουμε ότι τα δικά μας τα βλήματα δεν θα σκοτώσουν ανθρώπους;

Ή μήπως νομίζουμε ότι θα σκοτώσουν μόνο …κακούς ανθρώπους και όχι αμάχους;

(άλλωστε οι επιτιθέμενοι έχουν ήδη ξεκαθαρίσει την θέση τους:

Ο συνασπισμός έχει κατηγορηθεί για πολλές επιθέσεις εναντίον αμάχων στην Υεμένη. Έχει αποδεχθεί την ευθύνη του για ορισμένες από αυτές τις επιδρομές αλλά συνήθως κατηγορεί τους αντάρτες Χούθι ότι χρησιμοποιούν τους αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες.

(* Για την πώληση βγάλαμε περίπου 66 εκατομμύρια ευρώ. Κατάτι περισσότερα από την πληρωμή της ΕΡΤ στις επτά ομάδες για να μεταδίδει τους αγώνες του υπέροχου ελληνικού πρωταθλήματος. Και έχουμε και ρέστα, που γίνονται πλεόνασμα. Καλοφάγωτα)

Ταρατατζουμ!

Αύριο η Ελλάδα βγαίνει επισήμως από τα Μνημόνια.

Με ανακοινώσεις, με μία λαμπερή γιορτή, με διαγγέλματα εθνικής ανεξαρτησίας και επαναφοράς στην κανονικότητα.

Κάτσε να σου πω τι σκέπτομαι.

~

Κατ’ αρχάς, έχω μαύρα (οικονομικά) μεσάνυχτα. Το έχω πει εκατό φορές, αλλά οφείλω να το τονίζω σε κάθε άρθρο, μη τυχόν νομίζεις ότι για όσα πιστεύω ότι συμβαίνουν, έχω και απτές, οικονομικές αποδείξεις. Μπορεί να υπάρχουν, να έχω δίκιο – μα κάλλιστα μπορεί να κάνω λάθος, και όλα να ‘ναι αλλιώς, και με την άγνοιά μου να μην τα υπολογίζω σωστά. Δεν σου λέω λοιπόν *τι συμβαίνει*, σου λέω *τι πιστεύω* και ας αποδεχθούμε και οι δυο ότι μπορεί να είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Η Ελλάδα είναι μία κατεστραμμένη οικονομικά χώρα.

Με κατεστραμμένους οικονομικά πολίτες.

Η οικονομία είναι διαλυμένη, αφήνουμε να πεθάνουν άνθρωποι σε κέντρα κράτησης χωρίς καν να αναρωτηθούμε γιατί, οι συνταξιούχοι μας δυσκολεύονται πολύ να τα βγάλουν πέρα, τα μαγαζιά είναι κλειστά, οι εταιρίες απ τις οποίες εισάγουμε δεν δίνουν πίστωση καθώς υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης, οι άνθρωποι άνεργοι, δουλεύουν εκτός αντικειμένου και με τα ελάχιστα χρήματα, η φορολογία αβάσταχτη, ακόμα και οι μικροεισοδηματίες οφείλουν να πληρώσουν, οι επιχειρηματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι δεν έχει νόημα να δουλεύουν αν είναι σωστοί στα βιβλία τους γιατί ένα τεράστιο ποσοστό πάει στην φορολογία, δεν παράγεται νέο χρήμα εκτός από τις σταθερές μας (τουρισμός κλπ), τα νέα παιδιά μας φεύγουν για να επιβιώσουν κάπως καλύτερα στερώντας μας τις ικανότητές τους, ενώ ένα μεγάλο μέρος του παραγωγικού κράτους έχει χαριστεί για τα επόμενα 100 χρόνια και περιμένει, υπομονετικά, την εκποίησή του.

Δεν λέω ότι την κατέστρεψαν αποκλειστικά τα μνημόνια, υπόψιν. Έχω ξαναπεί ότι τα μνημόνια αυτά καθ’ αυτά, μπορεί να είχαν και σωστά πράγματα, μπορεί και λάθος – η βασική μου αντίρρηση έχει να κάνει με τις εκβιαστικές συνθήκες με τις οποίες επιβλήθηκαν, με τους «πατερούληδες» της οικονομίας που απαίτησαν την υποταγή σ’ αυτά δίνοντας ελάχιστο χρονικό περιθώριο να ελεγχθούν (και να αμφισβητηθούν, αν χρειαστεί) οι αλήθειες τους.

Η δε ζημιά, δεν είναι μόνο οικονομική: Στο οικονομικό σκέλος μπορεί να γίνει μία αποτίμηση από πιο ειδικούς, στο σκέλος όμως της δημοκρατικής λειτουργίας ενός κράτους, έχουμε χάσει άμα τη εφαρμογή τους, πριν δούμε δηλαδή τα αποτελέσματά τους – ακριβώς λόγω των συνθηκών που αυτά εφαρμόστηκαν.

Όλες αυτές οι ζημιές, οι οικονομικές, οι δημοκρατικές, όλες αυτές οι καταστροφές δεν έχουν (για μένα, πάντα) ως δείκτη έναρξης το Καστελόριζο παρεμπιπτόντως. Δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα, ως χώρα, καταστράφηκε από τα μνημόνια.

Η γνώμη μου είναι ότι η καταστροφή της Ελλάδας (οικονομική, δημοκρατική, ουσιαστική) έχει ξεκινήσει πολύ πιο πριν.

Μια Ελλάδα που δανειζόταν χωρίς περιορισμούς, μία Ελλάδα που ξόδευε χωρίς σύνεση, μία Ελλάδα στην οποία το χρήμα και η εξουσία ήταν το άλφα και το ωμέγα κάθε επιχειρήματος, μία Ελλάδα που κατέστρεφε συστηματικά ο,τι μπορούσε να της αποφέρει δουλειές και χρήματα βιοτεχνίες, βιομηχανία – μοιραία θα οδηγούσε σε μία Ελλάδα που θα έχανε την αυτοκυριαρχία της, σε μία εξαρτημένη χώρα, σε μία χώρα υπόδουλη σε όποιον είχε χρήματα και την δυνατότητα να επιβάλλει τις απόψεις του.

Η ζημιά δεν ξεκίνησε στο Καστελόριζο. Και, αν δεν το αντιληφθούμε αυτό, μοιραία, η ζημιά δεν τελειώνει στις 20 Αυγούστου του 2018.

Για να διορθωθεί η ζημιά, απαιτείται δημοκρατία, ισονομία, δικαιοσύνη, απαιτείται ουσιαστική, αξιοπρεπής δημοσιογραφία, απαιτείται κατανόηση των λαθών, προσπάθεια να εντοπιστεί τι τα δημιούργησε, και σαφή συναίνεση ώστε να μην επαναληφθούν.

Απαιτείται όχι μόνο να καταλάβουμε ότι κάναμε λάθος, αλλά και ΠΟΥ κάναμε λάθος.

Και αυτό, καθώς δεν μας το επέβαλε κανένα μνημόνιο, δεν έγινε καμία προσπάθεια να αντιμετωπιστεί. Και, για να είμαι σωστός, όχι μόνο δεν μας το επέβαλε κανένα μνημόνιο, αλλά τα ίδια τα μνημόνια λειτούργησαν ακριβώς όπως δεν θα έπρεπε να λειτουργήσουν, διαβρώνοντας την συνείδησή μας, βουλιάζοντας την αξιοπρέπειά μας, στερώντας μας από δημοσιογραφία, από άποψη χωρίς φωνές και από ηρεμία για να ανακτήσουμε την λογική μας.

Είμαστε ένας λαός που δεν έχει καταλάβει όχι μόνο το ΤΙ αλλά καλά-καλά ούτε και το ΠΩΣ φτάσαμε ως εδώ.

Για μένα η παιδεία κάθε ζημιάς είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Οι άνθρωποι θα κάνουν λάθος, είναι βέβαιο, και θα προχωρήσουν μπροστά μόνο αν το αντιληφθούν, το αντιμετωπίσουν, και το διορθώσουν.

Αλλιώς θα το επαναλάβουν – μέχρι να μάθουν.

Ταρατατζουμ και φαμφάρες λοιπόν, και χαίρομαι με την χαρά σας, αλήθεια, αλλά είμαι βαθιά ανήσυχος για το μέλλον: Τι λέμε με αυτήν την διαφήμιση στους υπόλοιπους λαούς;

Αν δεν τους πούμε, εμείς πρώτοι, ως παράδειγμα, πως χαλάσαμε την δημοσιογραφία μας, πως χαλάσαμε την ισονομία μας, πως σακατέψαμε την δημοκρατία μας – αν τους πούμε «Βγήκε η Ελλάδα! Είδατε; Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο! Μη φοβάστε, μπορείτε!» με μία οικονομία διαλυμένη, αν τους πούμε «Όλα καλά πια!» αντί να τους πούμε ότι τα μαγαζιά είναι κλειστά, ότι όλοι χρωστάνε παντού γιατί τους τελείωσαν τα λεφτά κάτω από το στρώμα, αν δεν τους πούμε ότι οι πολίτες φέτος θα κρυώσουν, περισσότερο από πριν, και θα πεινάσουν, περισσότερο από πριν, και θα κινδυνέψουν, περισσότερο από πριν, ότι οι επιχειρήσεις θα κλείσουν, περισσότερο από πριν – αν δεν τους τα πούμε όλα αυτά, θα τυφλωθούν απ τα βεγγαλικά μας, και θα πουν «λύνεται το πρόβλημα, αρκεί να κάνουμε ο,τι μας λένε» και θα την πατήσουν – όπως και εμείς.

Ο μόνος δείκτης όμως που δείχνει αν μία χώρα θα καταστραφεί ή όχι, είναι ο δείκτης Δημοκρατίας της.

Θα ήταν καλύτερο να τους πούμε «Έχετε σωστούς νόμους και λειτουργούς που τους εφαρμόζουν όπως πρέπει;» «έχετε αξιόπιστη και αξιοπρεπή δημοσιογραφία;» «Ασχολούνται οι πολίτες σας με την ουσία, λαμβάνοντας τα σωστά δεδομένα, δείχνουν ενδιαφέρον για τα κοινά; Ξέρουν να ξεχωρίζουν τις κραυγές από τις θέσεις;» «Είναι οι πολιτικοί σας άξιοι του ρόλου τους;»

Γιατί εμείς δεν τα είχαμε αυτά. Γι αυτο φτάσαμε μέχρι εκεί, και μετά μοιραία μέχρι εδώ.

Ούτε και τώρα, θεωρώ ότι τα έχουμε. Παρότι φεύγουμε -υποτίθεται- από εδώ.

Δεν είναι αυτό το σημείο των πανηγυρισμών μας. Και θα καταλάβω, όταν και αν έρθει ποτέ ότι ήρθε, γιατί σε εκείνο το σημείο θα έχουμε κατανοήσει, πρωτίστως, ότι δεν πανηγυρίζεται.

Η ΕΡΤ αποφάσισε να αγοράσει το ποδοσφαιρικό προϊόν 7 ποδοσφαιρικών ομάδων, για δύο χρόνια, με συνολικό κόστος περίπου 52 εκατομμύρια ευρώ. Για τα δικαιώματα θα πληρώσει περίπου 45 εκατομμύρια, για τo τεχνικό μέρος της μετάδοσης περίπου 4 εκατομμύρια ευρώ, ενώ περίπου 2 εκατομμύρια ευρώ, χοντρικά, πάνε ως «χορηγία στην Σούπερλιγκ». Για την μετάδοση δηλαδή των συνολικά 105 αγώνων τα επόμενα 2 χρόνια, θα της κοστίσει, κατ’ αναλογία, κάθε αγώνας 210 χιλιάδες περίπου ευρώ.

Ωραία; Όχι, καθόλου ωραία.

Βλέπω συνολικά 3 προβλήματα σ’ αυτό το παράλογο σκηνικό:

Πρώτον, το προϊόν. Τι ακριβώς αγοράζει η ΕΡΤ; Πχ, μία εκ των ομάδων αυτών, ο Παναθηναϊκός, έπρεπε να υποβιβαστεί καθώς είχε οφειλές προς παίκτες κλπ. Με την σύμφωνη γνώμη των ομάδων, την γλύτωσε με αφαίρεση βαθμών και μεταγραφικές περικοπές- κάτι που δεν συνέβη σε άλλες ομάδες τα προηγούμενα χρόνια. Μία άλλη ομάδα, αυτή που, δεν αγόρασε τα μεν δικαιώματά της η ΕΡΤ αλλά ανήκει στο ίδιο πρωτάθλημα στο οποίο επέλεξε να επενδύσει, ο πρόεδρός της κατέβηκε όταν ένιωσε ότι αδικείται οπλοφορώντας στο γήπεδο – και έμεινε επιδεικτικά ατιμώρητος. Στους αγώνες ντέρμπι, το ξύλο έπεφτε βροχή, και βγήκαν και ακόμα και μαχαίρια. Αγώνες δεν ολοκληρώνονται. Οι παίκτες μένουν απλήρωτοι. Η δικαιοσύνη κάνει έλεγχο για επηρεασμούς αποτελεσμάτων, έχοντας βάλει μέχρι και κοριούς σε παίκτες, προέδρους και διαιτητές – χωρίς ακόμα να έχει διαλευκανθεί το όλο σκηνικό.

Ξαναρωτάω λοιπόν, τι ακριβώς αγοράζει η ΕΡΤ;

Η γνώμη μου είναι ότι πετάει 52 εκατομμύρια ευρώ σε έναν βόθρο. Σε έναν ζοφερό, πηχτό, μολυσματικό λάκο με σκατά, μία τρύπα που το μόνο που κάνει είναι είτε να εκτρέφει στρατούς προέδρων, είτε να φροντίζει ώστε με χίλιους δύο τρόπους να εκμεταλλεύεται πηγές εσόδων όπως είναι το στοίχημα, νόμιμο ή παράνομο. Εκεί όπου κάθε νόμος υπάρχει για να καταπατείται, κατά το δοκούν των ισχυροτέρων. Και όχι μόνο αυτό…

Το προϊόν λοιπόν είναι χαλασμένο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Δεύτερον, η ανταπόδοση. Η ΕΡΤ θα ξοδέψει για κάθε παιχνίδι περίπου 210.000 ευρώ. Πολύ αμφιβάλλω αν ακόμα και το ένα δέκατο εξ αυτών θα επιστρέψουν με την μορφή διαφήμισης. Και; Θα με ρωτήσεις. Πρέπει να είναι κερδοφόρα η ΕΡΤ; Όχι, θα συμφωνήσουμε – δεν πρέπει να είναι κερδοφόρα, δεν είναι αυτό το πρωταρχικό της μέλημα. Δεν έχω καμία απαίτηση γι’ αυτό – δέχομαι να μην λειτουργεί με όρους αγοράς, εφόσον μπορεί να μας προσφέρει κάτι που να αξίζει. Μα ας το σκεφτούμε λίγο λογικά: Εκτός από την ποιότητα του προϊόντος που αγόρασε (είπαμε, ζέχνει) το κόστος είναι ασύμμετρο τελείως. Αναρωτιέμαι, πόσα θα έδινε ένα ιδιωτικό κανάλι (ναι, με βάση το κέρδος) για να αποκτήσει 2 χρόνια 7 ομάδων (Παναθηναϊκός, Άρης, Ατρόμητος, Παναιτωλικός, Απόλλωνας Σμύρνης, Ξάνθη και Λαμία) Σούπερλίγκ; ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να έδινε 52 ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ. Ικανότεροι από εμένα μπορούν να το κοστολογήσουν όλο αυτό, αλλά αποκλείω να μην είναι τρελή χασούρα. Και τι κερδίζει; Τι κερδίζουμε εμείς από την επένδυσή της;

Στον αθλητισμό δεν επενδύει (είπαμε, βόθρος) – αντιθέτως, διαιωνίζει μία εντελώς τοξική κατάσταση αντί να την αφήσει να πεθάνει (έστω και με ενοχλητικό κρότο) όπως ακριβώς θεωρώ ότι της αξίζει, τρώγοντας τα σωθικά της – μπας και, μπας και, καταλάβει από τα λάθη της και επιτρέψει κάποια στιγμή αυτορρυθμισμένη και αξιοπρεπής.

Η ΕΡΤ όμως, αγοράζοντας δικαιώματα σ’ αυτόν το μολυσματικότατο προϊόν, στερεί τα χρήματα από άλλες τηλεοπτικές παραγωγές, που πιθανότατα θα είχαν σαφώς μεγαλύτερη αξία. Δεν λέω να τα δώσει στην όπερα γιατί ξέρωγω ποιότητα και πολιτισμός (που γιατί όχι δηλαδή, αλλά τέλος πάντων) αλλά οτιδήποτε άλλο θα ήταν καλύτερο. Ας έκανε τηλεοπτικά μαθήματα τεχνών. Ας έκανε μαθήματα για το Σύνταγμα. Ας μάθαινε τον κόσμο Ελληνικά. Ας τον μάθαινε ξένα. Ας τον μάθαινε υδραυλικά. Οτιδήποτε! Κοίτα, και λευκή οθόνη να δείχνει επι 90′ – αφαλώς πιο χρήσιμο και παραγωγικό θα είναι.

Χαλασμένο το προϊόν, και με καμία θρεπτική αξία (αντιθέτως) η κατανάλωσή του. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Τρίτον, τα χρήματα. Εδώ, θα πάρουμε μία βαθιά, βαθιά ανάσα.

Πενηνταδύο εκατομμύρια ευρώ, είναι χρήματα που δεν πρέπει να ξοδεύει κανείς σ’ αυτό το προϊόν ούτε όταν ως χώρα της χαρίζουνε όλα τα χρέη, και τις δίνουν και απο πάνω και εκατό δις να χει να πορεύεται.

Πολλώ δε μάλλον τώρα, που οι φόροι στο πετρέλαιο θέρμανσης κάνει τον κόσμο να μην αγοράζει και να κρυώνει (ή να μπαίνει μέσα με ηλεκτρικό, ή να πεθαίνει με μαγγάλια), πολλώ δε μάλλον τώρα που το κατώτατο όριο στο αφορολόγητο έκανε τον κόσμο να πληρώσει σε απίστευτες ποσότητες στις τελευταίες δηλώσεις, έχει-δεν έχει, πολλώ δε μάλλον τώρα που οι επιχειρήσεις καλούνται να προκαταβάλουν φόρους, να πληρώσουν περίπου τα μισά από όσα παίρνουν στο κράτος (ΦΠΑ συν φορολογία) και να τίθεται καθημερινά ο οικονομικός ιστός σε απίστευτες δοκιμασίες, πολλώ δε μάλλον τώρα που οι συνταξιούχοι ζουν με τρομέρες μειώσεις (και την ελπίδα της πάλαι ποτέ 13ης-14ης σύνταξης που κάλυπτε κενά), πολλώ δε μάλλον τώρα που οι (αδίκως) φυλακισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες το καλοκαίρι ψήνονται στα κοντέινερ και τον χειμώνα τουρτουρίζουν στα χιόνια (και πεθαίνουν επειδή άναψαν ένα γκαζάκι), και τρέφονται με χαλασμένα φαγητά και ακατάλληλα νερά σε υπερπληθείς φυλακές, πολλώ δε μάλλον τώρα που τα καλύτερα μυαλά μας μεταναστεύουν σε άλλες χώρες, πολλώ δε μάλλον τώρα που οι νέοι άνθρωποι κοιτάνε καθημερινά χωρίς καμία τύχη τις ελάχιστες ανοικτές θέσεις εργασίας, και, και, και.

Πολλώ δε μάλλον τώρα λοιπόν, δεν πετάς πενηνταδύο γαμημένα εκατομμύρια ευρώ σε έναν βούρκο, άσκοπα.

Γιατί αν το κάνεις, δηλώνεις ότι ΕΧΕΙΣ λεφτά. Ως κράτος, ΕΧΕΙΣ λεφτά. Πενηνταδύο; Πενηνταδύο. Όσα χρειάζονται ίσως μερικές ΜΕΘ, ίσως κάποιοι για να ξεκινήσουν μία επιχείρηση, ίσως ένας παππούς ή μία γιαγιά για να μην ζήσει με 300 ευρώ τον μήνα. ΕΧΕΙΣ λεφτά. Απλώς, ΕΠΕΛΕΞΕΣ να τα πετάξεις σε έναν βούρκο. Κανένας δεν σε ανάγκασε, κανένας δεν σου βαλε το μαχαίρι στον λαιμό, κανείς δεν σε πίεσε – απλώς, όρισες μία ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.

Και εδώ έρχεται η κατακλείδα αυτής της σκέψης:

Όταν κάνεις προτεραιότητά σου να πετάξεις πενήντα δύο εκατομμύρια ευρώ σε έναν βούρκο, κάθε αδικημένος μετράει διπλά. Μία γιατί τον αδίκησες, μία γιατί επέλεξες να τον αδικήσεις για να δείξεις μπάλα.

Σαν τα παιχνίδια εκτός έδρας δηλαδή, σε διπλούς αγώνες.

Το μόνο πρόβλημα, είναι ότι χάνουμε πάντα εμείς, οι θεατές.

11/10/2018: Μία πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα για τις τιμές και την λογική της χορηγίας αυτής, έχει σήμερα το insidestory σε μία από τις ανοικτές του σελίδες…

Μία φορά και έναν καιρό, η οικονομία μας διαλύθηκε. Το ξέρω, είναι πολύ μακρυά όλα αυτά, ένα κακό όνειρο, ένας ανησυχητικός εφιάλτης – μα όλα τελείωσαν, τα μνημόνια παρήλθαν, οι άνεργοι έπιασαν δουλειές – καλές δουλειές, με μισθούς όπως παλιά, με δικαιώματα, οι εταιρίες ξαναάρχισαν να μοιράζουν αγαθά, να πουλάνε, να αγοράζουν, το τοις μετρητής από τις εισαγωγές έγινε επι πιστώσει γιατί πρόσωπο έχουμε πια, φωτεινό, όλα άνθισαν, οι άνθρωποι βρήκαν το χαμόγελό τους, όχι πια επιδόματα και ανάγκη αλληλεγγύης, όχι πια άνθρωποι κατεστραμμένοι να παγώνουν τον χειμώνα και να στερούνται βασικά, δεν γαμοσταυρίζονται πια αν ο ένας ψηφίζει κάποιον που δεν αρέσει στον άλλον και τούμπαλιν.

Ξεχασμένα, περασμένα.

Και περασμένα, και κυρίως, ξεχασμένα.

Και πως το ξέρω; Πως ξέρω ότι ξαναήρθε το χαμόγελο και έφυγαν οι σκοτούρες, και τα σύννεφα διαλύθηκαν;

Το ξέρω, καθώς είδα την πρώτη διαφήμιση διακοποδάνειου.

Ναι, φίλε. Ναι.

Η Τράπεζα Πειραιώς, αναλαμβάνει – όσα χρήματα σκορπίσεις για διακοπές με την ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΣΟΥ ΚΑΡΤΑ (δηλαδή χρήματα που ΔΕΝ έχεις) να μην τα πληρώσεις αμέσως, όοοοοοοχι, να τα πληρώσεις σε έξι μήνες, άτοκα, χαμογελαστά, με την καινούργια σου δουλειά, την καλοπληρωμένη, την άνετη, την χαλαρή.

Αβάδιστα.

Αν είχες να τα πληρώσεις αμέσως, μπορεί να μαζευόσουν λίγο. Να έτρωγες πιο συνετά. Αλλά – κομμένο σε έξι μήνες; Ξέρεις πόσο είναι σε έξι μήνες; Αν φας κανα διχίλιαρο ξέρω γω, (διακοπές είναι, να μην περάσεις και καλά;) είναι τρία κατοστάρικα το μήνα. Σίγα – κάπου θα βρεις τρια κατοστάρικα τον μήνα, δεν θα βρεις; Και θα ναι και άτοκα, χαζός είσαι; Τους κλέβεις!

Και αν δεν έχεις; Τίποτα δεν σε προετοιμάζει αν δεν έχεις. Αν, μετά από δέκα γαμημένα χρόνια γαμησιού, ασάλιωτου, έχεις καταστραφεί, έχεις ξεπουλήσει μέχρι και την χρυσή σου την βέρα στον νόμιμο κλεπταποδόχο της γειτονιάς, αν έφαγες ξύλο διαμαρτυρόμενος για κάθε αδικία, αν βίασαν την λογική και τις ανάγκες σου, αν σε έκαναν επαίτη για όσα δικαιούσαι, αν έχεις νοίκια απλήρωτα, αν χρωστάς σε εφορίες, σε άλλες τράπεζες, αν ο,τι χρήματα βγάλεις περάσουν πρώτα από την ηλεκτρική σκούπα της αυτόματης ανάληψης από τις τράπεζες απ ευθείας, αν-

Μισό λεπτό: αν συμβαίνουν όντως όλα αυτά – άνθρωπος δεν είσαι και εσύ; Κουράστηκες, τόσα χρόνια πίεση, δεν πρέπει να ζήσεις; Τόσα χρόνια κάνεις το σκατό σου παξιμάδι, δεν πρέπει να δεις λίγο ουρανό, λίγο θάλασσα, λίγο ξεγνοιασιά – δεν πρέπει να διασκεδάσεις, να χαμογελάσεις με την οικογένειά σου, ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ;

(Είδες τι ωραία χρώματα έχει αυτή η διαφήμιση; Δεν μοιάζει λίγο με Μάμμα Μία; Πες!)

Στο κάτω κάτω, αν δεν έχεις, δεν τα δίνεις. Ορίστε. Τα τρώει η τράπεζα ζημιά, δουλειά της είναι, κανένα -πρόβλημα – θα εξαφανιστούν σε μία μαύρη τρύπα, τι δηλαδή, πέντε χρωστάει, θα χρωστάει δέκα, δουλειά μας είναι;

Τι μας νοιάζει εμάς;

Έεεεεεεεελα μωρέ τώρα.

Άλλωστε να είμαστε λογικοί, τι δηλαδή, να μην ζήσει η επιχείρηση – έστω και με δανεικά λεφτά; Να μην πάρει ο τουρισμός, Ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ – τι, μήπως παίρνει και από κάπου αλλού; Σιγά μη περιμένουμε τους ξένους να μας φέρουν λεφτάκια – εδώ ρε, από τον ντόπιο ρε, που τρώει πέντε πατάτες τηγανητές και παραγγέλνει άλλη μία για να μείνει να μην τον πουν και λιγούρη, όχι σαν κάτι όντως λιγούρηδες που έρχονται στην πατρίδα και τρέφονται μία σαλάτα οι τέσσερις. Λιγούρια, κακομοίρηδες….

Και άμα είναι και δανεικά; Κάντα οχτώ τα μπουκάλια μπύρα κυρ Στέφανε. Και μακαρόνι, το χοντρό. Θα το κάψουμε απόψε κυρ Στέφανε. Ναι, θα το κάψουμε…

Άκου ρε φίλε, ζήσε. Ξόδεψε τα λεφτά που δεν έχεις. Ζήσε. Το έχεις ανάγκη – και εμείς είμαστε δίπλα σου. Με ένα τηλέφωνο, καθάρισες. Ευκολίες πληρωμής. Θυμάσαι; Τι περιμένεις; ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ;

~

Τίποτα δεν μάθαμε. Τίποτα. Όχι μόνο δεν είναι περασμένα, αλλά προλάβαμε και τα ξεχάσαμε όλα πριν ακόμα τελειώσουμε.

~

Photo by Lukas from Pexels

Προσπαθούσα πάντα να είμαι όσο πιο προσεκτικός δυνατόν όσο αφορά τα «μνημόνια» – με κύρια σκέψη ότι δεν είμαι per se εναντίον τους, αλλά είμαι σίγουρα εναντίον του τρόπου που αυτά έρχονται στην βουλή, την διαδικασία και τους χρόνους, και, κυρίως, τις εκβιαστικές συνθήκες που καλούνται οι βουλευτές να τα ψηφίσουν.

Πάντα πίστευα (ακόμα και τον καιρό που ήταν …όλοι αντιμνημονιακοί στην βουλή) πως κάποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν, αλλά με μέτρο, με σύνεση, με αντίληψη των οικονομικών και κοινωνικών αναγκών της χώρας, και κυρίως με ηρεμία, και όχι υπό καθεστώς πίεσης. Αντιθέτως, αυτό ακριβώς το καθεστώς πίεσης, είναι αυτό που κάνει τα μνημόνια να ψηφίζονται χωρίς κανείς να έχει τον χρόνο καν να τα διαβάσει – πολλώ δε μάλλον να αντιληφθεί τις συνέπειες που θα έχουν σε μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα.

Αυτό το «μεσοπρόθεσμο» όμως, έχω την αίσθηση ότι έχει μέσα τους χειρότερους όρους που έχω δει ποτέ, μαζί με την μεγαλύτερη δυνατόν πίεση για να ψηφιστεί.

Δευτέρα 11 Ιουνίου κατατέθηκε στην βουλή, Πέμπτη 14 Ιουνίου ψηφίζεται κατεπειγόντως, ενώ ένα θέμα όπως το Μακεδονικό που (ασχέτως αν συμφωνώ εγώ ή όχι) έχει ιδιαίτερους δεσμούς με την ελληνική ψυχοσύνθεση, ολοκληρώνεται ταυτόχρονα.

Όλα αυτά, υποδηλώνουν πλήρη ασέβεια προς τον κοινοβουλευτισμό, και την Δημοκρατία ευρύτερα – και, φυσικά, σηκώνουν κόκκινες ανησυχητικές σημαίες για το τι ακριβώς θα περιέχεται και επιχειρείται να συγκαλυφθεί με αυτές τις αποτρόπαιες διαδικασίες…

Διαβάζω από το thepressproject.gr:

Ανάμεσα στις σελίδες του πολυνομοσχεδίου, που αναμένεται να ψηφιστεί την ερχόμενη εβδομάδα στη Βουλή, συμπεριλαμβάνεται, (από τη σελ 73) και η τροποποίηση της δανειακής σύμβασης του 2015, μεταξύ του ελληνικού Δημοσίου και του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, που κατέχει πλέον το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους. Η τροποποίηση αφορά τον ρόλο του Υπερταμείου, το οποίο, εκτός από την υποχρέωση να καταβάλλει το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων του για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέος, μπαίνει πλέον και εγγυητής, δεσμευόμενο ότι σε περίπτωση που το ελληνικό κράτος δεν μπορέσει κάποια στιγμή να αποπληρώσει μέρος του δανείου του, θα τα πληρώνει το ίδιο, μέχρι το ύψος των 25 δισ. Ευρώ.

Στο υπερταμείο, όπως είναι γνωστό, έχουν περάσει τα περισσότερα (αν όχι) πολύτιμα φιλέτα της ελληνικής περιουσίας, (μεταξύ άλλων ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ/ΕΥΑΘ, κλπ)

Τώρα, ξεκαθαρίζω ότι από οικονομικά, δεν σκαμπάζω πολλά πράγματα. Ό,τι ακολουθεί, είναι προϊόν ελλιπούς πληροφόρησης, αλλά τίμιας αγωνίας:

Όταν διαβάζει κανείς αυτό:

Ουσιαστικά, η δημόσια περιουσία παύει να είναι υπό τον έλεγχο του Δημοσίου, καθώς σύμφωνα με τον ιδρυτικό νόμο της ΕΕΣΥΠ, αυτή «δεν ανήκει στο δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως αυτός εκάστοτε ορίζεται.»

Τι άλλο μπορεί να υποθέσει εκτός από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας;

Και μάλιστα, όπως γράφει εδώ πάλι το thepressproject:

Το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019-2022 προβλέπει πολύ μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, που ξεπερνούν κατά πολύ τον μνημονιακό στόχο για 3,5% του ΑΕΠ. Για το 2018 το πρωτογενές πλεόνασμα αναμένεται να φτάσει στο 3,56%, ενώ ο στόχος αυξάνεται για κάθε έτος, με αποτέλεσμα το υπουργείο Οικονομικών να εκτιμά πως το πρωτογενές πλεόνασμα του 2022 θα φτάσει στο 5,19% του ΑΕΠ.

Κάναμε δηλαδή δεκτές (προφανώς για να μας …εμπιστευθούν οι αγορές) δεκτές υψηλότερες προβλέψεις για πρωτογενή πλεονάσματα, και μάλιστα για χρονιές που υπάρχει η πιθανότητα (μεγάλη, λέω εγώ) να μην είναι καν κυβέρνηση ο παρών συνδυασμός Σύριζα/Ανελ!

Και, αν δεν τα πιάσουμε; Θα τα καλύψει το Υπερταμείο!

Που, ξαναλέω, τι έχει το υπερταμείο; Διαβάζω, μεταξύ άλλων:

Υπενθυμίζεται ότι στο Υπερταμείο (που ενσωματώνει, χωρίς να καταργεί, το ΤΑΙΠΕΔ) πλέον ανήκει το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας, με περίπου 70.000 ακίνητα και οι εξής ΔΕΚΟ: ΟΑΣΑ και οι θυγατρικές του (ΟΣΥ και ΣΤΑΣΥ), ΟAKA, ΕΛΤΑ, Ε.Υ.Α.Θ., Ε.ΥΔ.Α.Π, ΔΕΗ, Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών, Ελληνικές Αλυκές, ΕΤΒΑ ΒΙΠΕ, Ανώνυμη Εταιρεία Διώρυγας Κορίνθου (ΑΕΔΙΚ), Οργανισμός Κεντρικών Αγορών και Αλιείας (Ο.Κ.Α.Α. ΑΕ), Κεντρική Αγορά Θεσσαλονίκης (Κ.Α.Θ. ΑΕ), ΔΕΘ -Helexpo και Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών. Ουσιαστικά, η δημόσια περιουσία παύει να είναι υπό τον έλεγχο του Δημοσίου, καθώς σύμφωνα με τον ιδρυτικό νόμο της ΕΕΣΥΠ, αυτή «δεν ανήκει στο δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως αυτός εκάστοτε ορίζεται.»

Και φυσικά, να σταματήσουμε λίγο να αναρωτηθούμε: ποια …πλεονάσματα; Απο ΠΟΥ θα έρθουν; Η υπερ-φορολόγηση έχει στερέψει ακόμα και τα στρώματα των πολιτών, νέες δουλειές ΔΕΝ υπάρχουν, τα μαγαζιά (κάντε μία βόλτα στην γειτονιά σας) ΔΕΝ ανοίγουν, για τις επιχειρήσεις ΔΕΝ υπάρχει μοντέλο ανάπτυξης, το κράτος δεν έχει ούτε για να ξεπληρώσει τις εσωτερικές οφειλές του, από ΠΟΥ θα βγουν τα λεφτά;

– Είτε από …μαγική λογιστική (αυτή που μας έφερε εδώ, μεταξύ άλλων)

– Είτε από πωλήσεις δημόσιας περιουσίας (και μάλιστα μπιρ-παρά, καθώς θα μένει για την τελευταία στιγμή η διαδικασία, και άρα χωρίς πρόγραμμα, και τουλάχιστον αξιοπρεπείς συνθήκες)

Αν αυτό δεν είναι ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας – τι είναι;

Και, φυσικά, η επόμενη κυβέρνηση (ειδικά αν δεν έχει την ίδια σύνθεση) θα τολμήσει (όπως και η παρούσα) να πει: «Τι φταίω εγώ; Οι προηγούμενοι!»

Φυσικά, η παρούσα κατάσταση (αν, εν τη αγνοία μου την έχω δυστυχώς αντιληφθεί σωστά) είναι συνεπικουρούμενη από όλα τα κόμματα, πλην του ΚΚΕ: Πασοκ, Ποτάμι και λοιπά κόμματα που αποτελούν το Κιν.Αλ δεν έχουν καμία διάθεση να σταθούν εμπόδιο – αντιθέτως, θα εφαρμόσουν πιθανότατα κατά γράμμα τα λεχθέντα αν τύχει να συγκυβερνήσουν μετά, από την Ένωση Κεντρώων δεν έχω ελπίδα ουσιαστικής σοβαρής αντίδρασης, ενώ ακόμα και η Νέα Δημοκρατία θα κάνει πρόταση δυσπιστίας εναντίον της κυβέρνησης …μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, για να μην δημιουργηθεί πρόβλημα – παρότι ένα μέρος των λόγων που οδηγείται σ’ αυτήν την πράξη είναι υποτίθεται και η οικονομική διαχείριση της χώρας εκ μέρους των Σύριζα/Ανελ!

Ουδείς αντιδρά ουσιαστικά σ’ αυτήν την ζοφερή εικόνα, δηλαδή.

Και τι μένει;

Δύο κυβερνώντα κόμματα (αντιμνημονιακά, βεβαίως-βεβαίως) να …πανηγυρίζουν ότι μπορεί να βάλουν και γραβάτα, μία χώρα εντελώς διαλυμένη οικονομικά και χωρίς ορατό πρόγραμμα ανάπτυξης, και πολυνομοσχέδια που ξεπουλούν τα πάντα ..στην κολυμβύθρα του Σιλωάμ των επόμενων κυβερνήσεων, να κατατίθενται σε ελάχιστες ημέρες, και με ελλιπέστατη ενημέρωση καθώς καλύπτονται και με παράλληλες «βόμβες», και τα επόμενα στην σειρά να αναλάβουν να μην είχαν, και να μην έχουν καμία απολύτως αντίρρηση με όσα γίνονται – αντιθέτως.

Και ο πολίτης που βλέπει την δημόσια περιουσία να εξαφανίζεται, δίχως να μπορεί να αρθρώσει λέξη…

~

Υ.Γ.: Ρητορική ερώτηση: Που θα υπολόγιζε ένας σοβαρός πολιτικός αναλυτής ότι θα κατευθυνθεί αυτός ο θυμός όσων πολιτών αισθάνονται εγκλωβισμένοι από αυτήν την εικόνα; Και, κυρίως, τι αποτελέσματα περαιτέρω θα είχε όλο αυτό το σκηνικό για την Δημοκρατία μας;

Η Google με αυτό το moto εχει φροντίσει πολύ έξυπνα να αμβλύνει τις ανησυχίες των χρηστών της: δώστε μας όλα τα προσωπικά στοιχεία σας,τις συνήθιες σας, τα πιο απόκρυφα ηλεκτρονικά μυστικά σας – δεν θα κάνουμε τίποτα κακό με αυτά, γιατί το moto μας είναι Don’t be evil! 🙂

Τι θα γίνει όμως την επόμενη ημέρα που θα εξαγοραστεί η Google, ή που θα αλλάξει το ΔΣ της, ή, εν πάση περιπτώσει όταν θα αρχίσει να μην σέβεται πια αυτό το moto; Ότι δέχεσαινα παραδώσεις τώρα, αυτόματα θα ισχύει για πάντα, τι θα πεις μετά, «α, άλλαξες τώρα, θα ήθελα να το επαναδιαπραγματευτούμε»;

Εκεί ακριβώς είμαστε με την ελληνική κυβέρνηση: τώρα, σε μία αριστερή (με, ή χωρίς εισαγωγικά, δεν είναι αυτό το θέμα μας) διακυβέρνηση που έχει μπροστά της ελάχιστες αντιδράσεις, ένας από τους υπο ψήφιση όρους του νομοσχεδίου είναι και η μεταφορά στο Υπερταμείο των:

ΟΑΣΑ,
ΟΣΥ,
ΣΤΑΣΥ,
ΟAKA,
ΕΛΤΑ (Α΄ ομάδα),
ΕΥΑΘ,
ΕΥΔΑΠ,
ΔΕΗ (Β΄ ομάδα),
Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών,
Ελληνικές Αλυκές,
ΕΤΒΑ ΒΙΠΕ,
Α.Ε. Διώρυγας Κορίνθου (ΑΕΔΙΚ),
Οργανισμός Κεντρικών Αγορών και Αλιείας Α.Ε. (ΟΚΑΑ),
Κεντρική Αγορά Θεσσαλονίκης (ΚΑΘ),
ΔΕΘ-HELEXPO και
Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών (Γ΄ ομάδα).

Όλα αυτά, θα μπορούν αύριο, με την σύμφωνη γνώμη της όποιας κυβέρνησης και των πιστωτών που ελέγχουν το Υπερταμείο, (μαζί με όσα έχουν ήδη διατεθεί στον έλεγχό του) να ιδιωτικοποιηθούν, χωρίς να είναι εφικτή καμία κοινωνική αντίδραση:

Η μεν κυβέρνηση (έστω της ΝΔ) θα μπορεί να πει «με εμένα τα βάζετε; Ο Σύριζα τα έδωσε στο Υπερταμείο και συμφώνησε σε υποχρεωτικά κέρδη! Που ήταν η αντίδρασή σας τότε;».

Η δε αντιπολίτευση (έστω ο Σύριζα) θα μπορεί να πει «ναι, εγώ τα έβαλα – αλλά δεν τα πούλησα κιόλας! Ακόμα υπο τον έλεγχο του κράτους θα έπρεπε να είναι – γιατί να πουληθούν;»

Μεγάλος χαμένος θα είναι ο πολίτης, ο οποίος ακομα και αν προσπαθήσει τότε να αντιδράσει, η κάθε θέση θα έχει (μισό τουλάχιστον) δίκιο.

Ίσως γι’ αυτό, σε αγαστή συνεργασία ΝΔ/Σύριζα/Δανειστών έχουν δημοσιευτεί ελάχιστες αντιδράσεις για τις ιδιωτικοποιήσεις μεταφορές στο Υπερταμείο κρατικου ελέγχου που η παρούσα κυβέρνηση Σύριζα και ο Τσίπρας είχαν ξεκαθαρίσει ότι δεν θα απολέσουν (πχ ΕΥΑΘ) για κανέναν λόγο…

Εδώ, η αναφορά της είδησης

Εδώ, μία αρχική αναφορά τι είναι το Υπερταμείο

Όσο με αφορά, είναι ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, έστω και στο πρώτο βήμα -που δεν είναι τόσο ορατό αυτήν την στιγμή- και γίνεται με αριστοτεχνικό τρόπο, για να καμφθούν οι αντιδράσεις αύριο, ακόμα και αν αυτές είναι δίκαιες…

Υ.Γ.: Φυσικά, τόσες χιλιάδες σελίδες, σε τόσες λίγες ημέρες, είναι καταπάτηση του πυρήνα της Δημοκρατίας: Μπορεί να είναι πολύ βολικό για τους δανειστές, μπορεί να είναι πολυ βολικό και για την κυβέρνηση, αλλά μόνο κακό κάνει στην Δημοκρατία μας. Το ίδιο κακό, που κάποτε στο ίδιο κόμμα, φαινόταν τρομερά ενοχλητικό…

Υ.Γ.2: Και, σε τόσες χιλιάδες σελιδες, κάτι θα προστεθεί, πονηρά με λίγες γραμμές, με σαφή πρόθεση κατ’ εμέ για να ξεφύγει:

Με την προσθήκη ουσιαστικά τεσσάρων μόνο λέξεων, στο προτελευταίο άρθρο από τα 400 του πολυνομοσχεδίου με τα προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης, η κυβέρνηση επιχειρεί (ξανά) να απαλλάξει τους έξι εμπειρογνώμονες του ΤΑΙΠΕΔ για την υπόθεση – σκάνδαλο των 28 ακινήτων του Δημοσίου, υπακούοντας για ακόμα μία φορά στις πιέσεις των δανειστών. Ακόμα και όταν αυτές αφορούν παρέμβαση στη Δικαιοσύνη…

Από το ThePressProject: Πουλώντας τη Δικαιοσύνη για τους έξι του ΤΑΙΠΕΔ

Συνήθως προτιμώ να ασχολούμαι με τους ανθρώπους ή με την ηθική των πραγμάτων, και να αποφεύγω όσο περισσότερο μπορώ τον τομέα των οικονομικών, για τον οποίο έχω, και το ομολογώ, μαύρα μεσάνυχτα. Αν μπεις στον κόπο να διαβάσεις τις επόμενες σκέψεις μου, λάβε το σοβαρά υπόψιν, και αξιολόγησε το κείμενο και τις ανησυχίες μου αναλόγως.

~

Αν εξαιρέσεις κανείς τα φιλοκυβερνητικά ρεπορτάζ, πολύ αμφιβάλλω αν θα υπάρχει άλλος να θεωρήσει ότι η οικονομία μας “πηγαίνει καλά”. Δεν θα μπω στην διαδικασία να αξιολογήσω αν ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ έχει να κάνει με την περίοδο πριν το 2009, με την περίοδο 2009-2015, ή με την περίοδο 2015-2018 – κυρίως επειδή όποιος τα φέρνει δύσκολα τώρα, συνεχίζει να παλεύει ανεξαρτήτως ποιος είναι (αν είναι μόνο ένας) ο υπεύθυνος των δυσκολιών αυτών που έχει να αντιμετωπίσει.

Η παρούσα κυβέρνηση πάντως, έχει στοχεύσει οικονομικά σχεδόν αποκλειστικά σε μία μνημονιακή πολιτική, σπανίως διακοπτόμενη από αναλαμπές … βοήθειας στα τέλη κάθε ημερολογιακού έτους, και αυτές όχι ιδιαίτερα στοχευμένες όσο θα ήθελα. Η Ευρώπη μοιάζει ικανοποιημένη (ή τουλάχιστον δεν αντιδρά πια) από τα αντίμετρα που προτείνουμε, τα οποία φαίνεται να κυρίως φορολογικής στόχευσης, με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

Που θα οδηγήσει όμως όλο αυτό;

Η κοινωνία μας είναι αδύνατο να επιβιώσει όταν τα κρατικά έσοδα εξαρτώνται τόσο πολύ από φόρους και μειώσεις. Ανέκαθεν η θέση μου ήταν ότι η μείωση των συντάξεων έπρεπε να είναι η τελευταία δυνατόν λύση, και άλλες κινήσεις (όπως η κρατική επιχορήγηση στο Μέγαρο ή οι αγορές πολεμικού υλικού) δείχνουν ότι υπάρχει …ψαχνό για κόψιμο. Ταυτοχρόνως, χωρίς να παραγνωρίζω την προσπάθεια της εξυγίανσης των οικονομικών, της αναζήτησης των παθογενειών και της διόρθωσης των λαθών, οι εργαζόμενοι τελικά φορολογούνται κάθε χρόνο και σκληρότερα, οι επιχειρήσεις δέχονται πιέσεις και από την πεσμένη αγορά και από την φορολογία, και οι όποιες επενδύσεις (με, ή χωρίς εισαγωγικά) τελικά γίνονται με τους (απαράδεκτους κατ’ εμέ) όρους του Ελληνικού ή των Σκουριών.

Ακόμα και αν (που πολύ αμφιβάλλω) οι αριθμοί στα excel των κυβερνώντων εντός και εκτός Ελλάδας ευημερούν, φοβάμαι ότι η πραγματικότητα στραγγαλίζει καθημερινά όλο και περισσότερους: από την μείωση της επιδότησης στο επίδομα θέρμανσης, μέχρι την αυξανόμενη φορολόγηση και τις μειωμένες συντάξεις οι άνθρωποι πασχίζουν όλο και περισσότερο να επιβιώσουν τελικά.

Ακόμα και αν αυτό το μοντέλο είναι αποδεκτό από τους δανειστές, πολύ αμφιβάλλω αν είναι βιώσιμο. Ο ενεχυριασμός της κρατικής περιουσίας για τα επόμενα 99 ετη θεωρώ προφανές ότι έγινε ακριβώς γιατί οι ευρωπαίοι θεωρούν σαφές ότι η Ελλάδα δεν παρέχει καμία βιώσιμη λύση, τουλάχιστον όχι άμεσα, για την οικονομική της επιβίωση. Δεν συζητώ για τις άλλες χώρες, την Κύπρο ή την Πορτογαλία, καθώς πιστεύω ακράδαντα μέσα στην άγνοιά μου ότι η κάθε χώρα είχε άλλες βάσεις, άλλες λύσεις, και διαφορετικές μεταβλητές για την “σωτηρία” της, και προφανώς το μοντέλο της διαρκούς λιτότητας, όπου και αν επιβλήθηκε, ήταν κατ’ εμέ βαθιά αποτυχημένο.

Αντιστοίχως αποτυχημένη ήταν και κάθε κυβέρνηση που επέλεξε να κυβερνήσει με βάση αυτό το μοντέλο, πολλώ δε μάλλον όταν ψηφίστηκε με τα επαναστατικά “Go back κυρία Μέρκελ”, που αποκλείεται να μην πλήγωσαν στην συνέχεια τους ψηφοφόρους της.

Πιστεύω ότι η συνέχεια προμηνύεται δυσοίωνη. Όταν δεν γεννάς χρήμα, αλλά τρως από τα έτοιμα, καλό θα είναι να ετοιμάζεσαι για την στιγμή που θα βρεθείς με άδειο συρτάρι, και θα είναι πολύ αργά να δημιουργήσεις από κάπου χρήμα έστω και για να καλύψεις τις βασικές σου ανάγκες. Οι αλλαγές κυβερνήσεων δεν θα φέρουν τις προσδοκώμενες λύσεις – τουλάχιστον όχι άμεσα, καθώς θα αναλωθούν όλοι στο blame game στον άλλον, που συνήθως έρχεται με περισσότερες θυσίες για τους πολίτες. Το να βαφτίζεις το κρέας ψάρι, και εν προκειμένω την αλλαγή των μνημονίων με μία άλλη λέξη, πχ εποπτεία(;), μπορεί να ξεγελάσει κάποιους, αλλά αυτούς που δεν έχουν ούτε κρέας, ούτε ψάρι, ούτε καν ψωμί στο τραπέζι τους, αν δεν τους εξοργίσει, το λιγότερο θα τους αφήσει αδιάφορους.

Τα πολιτικά δίπολα άλλωστε δεν λειτουργούν πια όπως θα ήθελαν μερικοί: και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση έχουν λερωμένες τις φωλιές τους και σπέρνουν απογοητεύσεις ακόμα και στο κοινό τους, και αντίθετα από το 2015 η ψήφος δεν θα είναι ελπίδας -έστω και ψεύτικης- αλλά στην βάση του “λιγότερου κακού”, και κυρίως από ένα περισσότερο κομματικοποιημένο, παρά πολιτικοποιημένο κοινό – ενώ ταυτόχρονα τα social media, είτε στρατευμένα είτε και ειλικρινώς λειτουργούν περισσότερο ως καταστροφείς κάθε εικόνας που θα μπορούσε, έστω και εσφαλμένα, να δημιουργηθεί για κάποιον ως φορέας ευρύτερης λύσης, και τα μικρότερα κόμματα δεν φαίνονται να κερδίζουν έστω και την βάση αυτής της απογοήτευσης, τουλάχιστον όχι ως σημαντική κρίκοι εξουσίας.

Επιπλέον και για μένα ακόμα πιο σημαντικό, η βασική κατ’ εμέ βάση της δημοκρατίας, η δημοσιογραφία έχει χάσει την αίγλη και τους ήρωές της, και ουδείς μπορεί αυτήν την στιγμή, θεωρώ προσωπικά, να λάμψει ως η πηγή εμπιστοσύνης ώστε, τουλάχιστον, να θέσουμε της σωστές βάσεις της αντίληψης του τι συμβαίνει γύρω μας, και να διορθώσουμε έστω ατομικά τις όποιες λαθεμένες μας επιλογές.

Δεν διορθώσαμε κανένα από τα λάθη μας: Η ηθική μας παρέμεινε ασταθής, οικονομικά θεωρώ ότι οδηγούμαστε μαθηματικά στην ακόμα πιο σκληρή χρεοκοπία, και επιλέξαμε να παλέψουμε φροντίζοντας περισσότερο για το τώρα παρά (και αν) για το αύριο.

Δεν στηρίξαμε την οικονομία μας όπως θα έπρεπε, δεν στηρίξαμε την δικαιοσύνη και την δημοκρατία μας όπως θα έπρεπε, δεν προσαρμόσαμε την παιδεία μας όπως οφείλαμε, και δεν έχουμε λύσεις για την δημοσιογραφία μας, όπως θα ήταν φρόνιμο να κάνουμε.

Θεωρώ ότι ήταν εν πολλοίς άλλη μία χαμένη χρονιά, και φοβάμαι ότι δεν έχουμε πολλές χρονιές στην διάθεσή μας, αν θέλουμε να αποκτήσουμε βάσεις για να σταθούμε στα πόδια μας.

«…στη διένεξη της Σαουδικής Αραβίας με την Υεμένη δεν πιστεύω ότι το ζήτημα αυτό λύνεται με το αν θα πουλήσουμε εμείς όπλα στη Σαουδική Αραβία» λένε στον Σύριζα.

Ήτοι, τι πειράζει αν πουλήσουμε κανένα όπλο παραπάνω, έτσι και αλλιώς θα σκοτωθεί κόσμος, εμείς θα αλλάξουμε την κατάσταση;

Για €66 εκατομμύρια όλο αυτό.

Πόσοι βομβαρδισμοί αντιστοιχούν στην κρατική προστασία ενός Μεγάρου πχ; Ποιος τα μετράει όλα αυτά όμως, ε;

Τελικά, όλα έχουν τιμή, πράγματι. Αλλά ευτυχώς, το ευρώ τυπώνεται σε αξιόπιστο χαρτί, αντέχει στο πλύσιμο, και, από ότι φαίνεται, το αίμα θα ξεπλυθεί γρήγορα.

Τους ανθρώπους στην Υεμένη να μπορούσαμε να τους ρωτήσουμε μόνο – αν όταν θα τους βομβαρδίζανε, τους ένοιαζε αν υπήρχε τελικά μεσάζοντας, ή όχι, και πόσα πήρε….

Προσθήκη: από την Διεθνή Αμνηστία, τι σημαίνει η πώληση όπλων στην Σαουδική Αραβία.

Διαβάζω από το ρεπορτάζ του ThePressProject:

  • Το ανώτατο όριο ημερήσιας απώλειας ανά παίκτη τίθεται πλέον από τον ίδιο τον παίκτη. Προηγουμένως το όριο αυτό ήταν στα 500 ευρώ και σήμαινε επίσης αποκλεισμό για 24 ώρες. Το 2015 με την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έπεσε πρόσκαιρα στα 80 ευρώ.
  • Ο χρόνος παραμονής τίθεται επίσης από τον παίκτη: Με τις προηγούμενες διατάξεις, ένας παίκτης μπορούσε να παραμείνει στα «μικρά καζίνο» για 10 ώρες την ημέρα και 32 συνολικά τον μήνα
  • Δεν υπάρχει όριο στο μάξιμουμ ποντάρισμα ανά παρτίδα. Προηγουμένως το όριο ήταν 80 ευρώ και το 2015 μάλιστα έπεσε στα 20 ευρώ
  • Καταργήθηκε ο περιορισμός για τη μίνιμουμ απόσταση μεταξύ δύο καταστημάτων VLTs, που προηγουμένως ήταν 200 μέτρα.

Γιατί;

Το 2015, όταν πρωτοήρθε η υπόθεση στην βουλή, τεκμηριώθηκαν επαρκώς οι λόγοι που απαιτούσαν προστασία των παικτών (υπόψιν ότι ο τζόγος είναι ένας αναγνωρισμένος εθισμός) ώστε να μην χάνουν πολλά χρήματα, να μην παίζουν υπερβολικά πολλές ώρες κλπ. Ήδη, και τότε, δεν ήθελα καθόλου να εμφανιστούν τέτοια μηχανήματα (καθώς το να πιστεύει κανείς ότι υπάρχει μηχανική τύχη όταν υπάρχει κέρδος, είναι εντυπωσιακά αφελές κατ’ εμέ) και θεωρούσα τις διατάξεις προστασίας προσχηματικές, και πρακτικά ως μία ψευδαίσθηση ασφάλειας.

Μα τώρα, ακόμα και αυτή η ψευδαίσθηση ασφάλειας, αφαιρείται.

Τι άλλαξε;

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος για λογαριασμό της κυβέρνησης μιλά για … κρατικά έσοδα. Έσοδα σε χρήματα, προφανώς – γιατί οι ανθρώπινες ζωές (πλην των ιδιοκτητών των εταιριών που ασχολούνται με τυχερά παιχνίδια) θα καταστραφούν πλήρως από μία τέτοια ασυδοσία.

Δεν άλλαξε όμως κάτι θετικό για τους ανθρώπους αυτούς. Αντιθέτως: Πλέον θα παίζουν όσες ώρες (ή μέρες) μπορούν, όσα χρήματα μπορούν, θα χάνουν όσα χρήματα μπορούν.

Η προστασία του κράτους, πουλήθηκε για μερικά ευρώ σε έσοδα:

Τίποτα άλλο δεν άλλαξε.

Το παιχνίδι στα φρουτάκια έγινε πιο επικερδές για το κράτος, πιο επικερδές για τον ΟΠΑΠ – χωρίς κάποιος να ενδιαφέρεται να λάβει υπόψιν ότι, αυτά τα κέρδη, θα έρθουν τελικά από κάποιον.

Από κάποιον εθισμένο, που τον απελευθερώσαμε να τεθεί απόλυτα στην ανάγκη του, στην μαστούρα του, στον εθισμό του.

Προτιθέμεθα να κάνουμε, απλώς, πιο εύκολο στους εθισμένους ανθρώπους να χάσουν λεφτά, να καταστραφεί απόλυτα η ζωή τους, η ζωή των ανθρώπων γύρω τους – για να αυξήσουμε τα …έσοδα; Τα κρατικά έσοδα;

Αυτό, είναι αλητεία. Δεν είναι καν πολιτική αλητεία: είναι απλή ανθρώπινη αλητεία.

Είναι έγκλημα, πρέπει να ειπωθεί ως έγκλημα, να αναγνωριστεί ως έγκλημα και να τιμωρηθεί ως έγκλημα.

Οι αποκαλύψεις των Paradise Papers φαίνεται πως οδεύουν στην ίδια διαδικασία όπως και των Panama Papers πριν, ή των Lux Leaks: κοιτάμε τα ελληνικά ονόματα, εκείνα απαντούν (ή δεν απαντούν), σε λίγο καιρό τα ξεχνάμε, και, στοχεύουμε την προσοχή μας στο επόμενο λαμπερό πράγμα που μας ζητείται να πάρουμε θέση.

Οι γνώσεις μου για τα οικονομικά είναι λιγότερο και από ελάχιστες, και έτσι δεν έχω τις βάσεις να εμβαθύνω στο πρόβλημα αυτό καθ’ εαυτό, αλλά αναγκαστικά το βλέπω στην πρώτη του ανάγνωση:

Εταιρίες και τα φυσικά πρόσωπα που τις απαρτίζουν, αναζητούν φορολογικούς παραδείσους (ή οικονομίες με ελάχιστο έλεγχο πόθεν έσχες) για να λειτουργήσουν τις επιχειρήσεις τους.

Προφανώς δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα – αλλά σε πρώτη ανάγνωση, αυτό καταλαβαίνω εγώ.

Άλλες φορές, όπως στα Panama Papers τα χρήματα που διακινούνται δεν είναι καν πάντα καθαρά (αν καταλαβαίνω σωστά) – άλλες φορές, όπως στα Lux Leaks ή στα Paradise Papers, είναι βασισμένα σε απολύτως νόμιμες διαδικασίες, που απλώς έχουν σαΐνια φοροτεχνικούς, που πληρώνονται αδρά για να γλυτώσουν τους πελάτες τους από τις «ακριβές» χώρες, και να σταθμεύσουν τις επιχειρήσεις τους σε φορολογικούς παραδείσους.

~

Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, μείναμε στο εξώφυλλο του πράγματος. Τα papers και τα leaks συνήθως έβγαιναν όσο και από όσους συμμετείχαν σε παγκόσμια ρεπορτάζ – και η αντίδραση των ΜΜΕ περιοριζόταν είτε στο να «ξεχάσει» όσους δυσκολευόταν να δυσαρεστήσει, είτε στο να υπερπροβάλει όσους πολιτικά η επιχειρηματικά στόχευε να πληγώσει – ακόμα και αν αυτό δεν βασιζόταν παρά μόνο στην «ηθική» διάσταση του πράγματος.

Το ζητούμενο όμως, δεν είναι το εξώφυλλο.

Αν μία εταιρία, που δραστηριοποιείται στην (ή και στην) Ελλάδα, μεταφέρει τα κέρδη της έξω, σε έναν φορολογικό παράδεισο, ακόμα και αν είναι εντελώς νόμιμη ως διαδικασία, πληγώνει οικονομικά όχι μόνο το σύνολο των πολιτών, μα και του ανταγωνισμού.

Σ’ αυτό, έχουν υποχρέωση να αντιδράσουν οι θιγμένοι: οι πολίτες, για την ζημιά που υφίστανται, και το κράτος, για την προάσπιση της ίσης αγοράς για όλα τα μέρη. Πως; Η κάθε πλευρά με τον δικό της τρόπο: οι πολίτες, μπορούν να σταματήσουν εφόσον αυτό είναι δυνατό, την οικονομική ενίσχυση της εταιρίας που εφευρίσκει τρόπους να μην πληρώνει φόρους.

Το κράτος, αυξάνοντας τις έρευνες, και κάνοντας πιο αυστηρούς τους κανόνες.

Όλα αυτά που λέω, είναι λογικά (θεωρώ) και, εν πάση περιπτώσει, θα περνούσαν χαλαρά ως απάντηση μίας μις Κόσμος σε διαγωνισμό καλλιστείων.

Το ζητούμενο είναι τι έχει γίνει.

Από την αποκάλυψη των Lux Leaks, μέχρι τις αποκαλύψεις για τα Panama Papers, δεν έχω ακούσει καμία κυβερνητική οδηγία, κανέναν ψηφισμένο νόμο, καμία προστασία ώστε να μην ξανασυμβούν.

(μπορεί να έχει γίνει – εγώ δεν έχω ακούσει το παραμικρό)

Ειδικά για τα Lux leaks, μία διαδικασία (πιθανότατα) νόμιμη, και παγκόσμιας εμβέλειας για την προστασία των κερδών από τους φόρους, προς τις ελληνικές εταιρίες που «συμμετείχαν» δεν γνωρίζω να υπάρχει καν …παρατήρηση.

(μπορεί να έχει γίνει – εγώ δεν έχω ακούσει το παραμικρό)

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σήμερα πχ εμφανίζεται (κυρίως μετά την αναφορά του ονόματος της συζύγου του Μητσοτάκη στα Paradise Papers) να περνάει κι αυτός, εξίσου άνετα, στην επόμενη φάση της μις Κόσμος στον διαγωνισμό καλλιστείων.

Επί του προκειμένου όμως, όταν πχ η ίδια η Ευρωπαϊκή κοινότητα φιλοξενεί ως ισότιμα μέλη αυτούς τους παραδείσους (όπως το Λουξεμβούργο) το να περιμένεις μόνο απ’ έξω την αντίδραση ισοδυναμεί με ..μη αντίδραση.

Και η ευχή «να εδραιωθεί επιτέλους στην Ελλάδα ένα δίκαιο μοντέλο ανάπτυξης, που θα στηρίζει τις ανάγκες των πολλών» αν δεν αλλάξει κάτι εντός των τειχών, δεν σημαίνει τίποτα απολύτως.

Οπότε, ξεφεύγοντας λίγο από τα καθρεπτάκια των αποκαλύψεων (που γυαλίζουν πολύ, μα δεν αξίζουν συνήθως τίποτα σπουδαίο) ας εστιάσουμε στο βασικό:

Πως αλλάζουμε εμείς, ως κράτος;

Αν μπορούμε, έχει καλώς – ας το κάνουμε. Ας δημιουργήσουμε, με πράξεις, αυτό το μοντέλο που υποχρεωτικά όλοι θα φορολογούνται ισότιμα, ξεκάθαρα, και ουσιαστικά. Αν δεν μπορούμε – γιατί είναι παγκόσμιο, γιατί δεν πολεμιέται το σύστημα, γιατί θα τρομάξουν οι επενδυτές (τίμιοι και μη, αν και οι δεύτεροι δεν αξίζουν πολλά τελικά αν παρακάμπτουν τον βασικό τρόπο όπου γίνονται χρήσιμοι)- ας βρούμε τρόπο τουλάχιστον να μειώσουμε την ζημιά κάνοντας πράξεις.

Αλλιώς, ας φορολογήσουμε τα ευχολόγια – πιο πολλά θα εισπράξουμε, σας το εγγυώμαι.

Ένας χρόνος Σύριζα. Δεν το συνηθίζω τόσο άμεσα – μα αφού επέλεξαν στον Σύριζα να το ..γιορτάσουν, ας δούμε τι σημείωσα κι εγώ, ως πολίτης, σ’ αυτό το διάστημα:

Update: Κάνω αναφορά σε 66 γεγονότα. Είχα αναφέρει αρχικά 48 γεγονότα, μα με την υπενθύμιση φίλων, αναφέρω και άλλα στο τέλος της λίστας – οι αναφορές θα έχουν ημερομηνία προσθήκης για πρακτικούς λόγους

  1. Ακόμα στο «Κολαστήριο», το Νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, υπάρχουν άνθρωποι σε τελικό στάδιο καρκίνου που πεθαίνουν έγκλειστοι – παρότι έχουν ψηφιστεί νόμοι που θα τους άφηναν ελεύθερους με την οικογένειά τους, οι νόμοι αυτοί δεν έχουν εφαρμοστεί πλήρως. Οι κρατούμενοι κάνουν -ακόμα- απεργίες πείνας για ένα ασθενοφόρο, ή για να τεθεί το Νοσοκομείο στην ευθύνη του λογικού φορέα που του ανήκει, το Υπουργείο Υγείας. Για πολλούς μήνες, λόγω ελέγχων, οι φυλακισμένοι δεν είχαν δημόσια φωνή για να μεταφέρουν τα προβλήματά τους.
  2. Ακόμα δεν έχουν τεθεί ευθύνες για τον θανάσιμο ατύχημα στα Ελληνικά Πετρέλαια, γεγονός που έγινε μάλιστα και υπό την κυβέρνηση Σύριζα. Το μόνο δημοσιευμένο πόρισμα που βρίσκω είναι της ίδιας της εταιρίας, που …χαιρετήθηκε από την ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου ως θετική ενέργεια(!) και τελικά ρίχνει την ευθύνη, εμμέσως, στους υπαλλήλους. Εκκρεμούν, το πόρισμα της Πυροσβεστικής (που είχε δηλώσει μάλιστα την ενόχλησή της όταν δεν την άφησαν να δράσει στην έκρηξη) και της Επιθεώρησης Εργασίας. Εγώ τουλάχιστον δεν τα έχω δει πουθενά.
  3. Ψηφίστηκε, και τέθηκε σε εφαρμογή το σύμφωνο συμβίωσης. Μία πολύ θετική ενέργεια που χρειάζεται όμως, και συνέχεια.
  4. Δεν έχω βρει κανένα νεότερο για τις έρευνες για την τηλεφωνική παρακολούθηση των κομμάτων (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ,Σύριζα) που αποκαλύφθηκε λίγες μέρες πριν τις εκλογές του Γενάρη του ’15. Ούτε δημοσιογραφικά, ούτε πολιτικά, ούτε δικαστικά ανακινείται αυτό. Σαν να μην έγινε.
  5. Οι υποσχέσεις στο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης δεν έχουν γίνει ακόμα. Το πρόγραμμα των πρώτων εκατό ημερών, δεν έγινε ποτέ όπως είχε δημοσιοποιηθεί. Ο κατώτατος πχ δεν έχει ανέβει, όπως υποσχέθηκαν τότε.
  6. Λύθηκαν από την κυβέρνηση τα προβλήματα, μα δεν έχει ξεκινήσει (με ευθύνη πια των δήμων όμως) η καύση των νεκρών.
  7. Δεν έχει γίνει τίποτα για τον διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, ούτε καν σε θέματα παιδείας.
  8. Το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χερια τραπεζίτη», έχει γίνει «προστασία για το 60% των δανειοληπτών».
  9. Για πρώτη φορά, μετά από πέντε χρόνια, οι τηλεοπτικοί σταθμοί επιτέλους κατέβαλλαν φόρο για τις διαφημίσεις. Συγκεντρώθηκαν έτσι μερικές δεκάδες εκατομμύρια.
  10. Η ΕΡΤ, στο διάστημα του δημοψηφίσματος, στάθηκε αξιοπρεπέστατη, παρά το αίσχος που συνέβαινε γύρω της από τα άλλα ΜΜΕ.
  11. Οι άποροι άνθρωποι, αν ζουν μόνοι τους, έχουν μία κάρτα 70 ευρώ (για συγκεκριμένα προϊόντα) τον μήνα για να επιβιώσουν. Εβδομήντα ευρώ.
  12. Οι απελάσεις (και για …πρακτικούς λόγους) δεν σταμάτησαν.
  13. Συνεχίζει να λειτουργεί το (χαρακτηρισμένο και οριστικά από το ΣτΕ) αυθαίρετο του TheMall
  14. Όπως και τα προηγούμενα χρόνια, ψηφίστηκε μνημόνιο με απαράδεκτα μικρό χρόνο συζήτησής του. Στην ουσία, επιβλήθηκε από την κυβέρνηση η ψήφισή του με διαδικασίες fast-track, χωρίς καμία σοβαρή μελέτη για τις συνέπειές του, εν μέσω εκβιασμών από την τρόικα.
  15. Δεν σταμάτησαν (παρότι μειώθηκαν) όπως είχε υποσχεθεί, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τα πολυνομοσχέδια, και οι διατάξεις σε άσχετους νόμους. Η δημοκρατία συνεχίζει να δέχεται πλήγματα.
  16. Για πρώτη φορά η αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, προχωράει. Έχω ενστάσεις για τον αριθμό των αδειών, και τις υπερεξουσίες αρμόδιου του Υπουργού, πάντως.
  17. Μετά από έναν χρόνο, η ΕΛΕ δεν έχει φέρει αποτελέσματα. Ξεκίνησε όπως ξεκίνησε, διεκόπη, δεν ξαναξεκίνησε. Ακόμα δεν έχουμε ξεκάθαρη και κοινά αποδεκτή εικόνα ποιος ευθύνεται για την οικονομική κατάσταση που μας οδήγησε στο μνημόνιο.
  18. Η Αμυγδαλέζα λειτουργεί ακόμα.
  19. Φτιάχθηκε το πρώτο (πραγματικό) κέντρο φιλοξενίας στο Βοτανικό σε αξιοπρεπείς εγκαταστάσεις.
  20. Στην Κόρινθο οι άνθρωποι κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας για να γλυτώσουν από τις απαράδεκτες συνθήκες. Αυτές τις συνθήκες τις έχουν παραδεχθεί ακόμα και μέλη της κυβέρνησης, και βουλευτές.
  21. Τα φραουλοχώραφα δεν έχουν βελτιωθεί. Οι συνθήκες παραμένουν απαράδεκτες.
  22. Ακόμα καίγονται άνθρωποι από ξυλόσομπες. Η τιμή του πετρελαίου έχει πέσει πολύ λίγο, η φορολογία του παραμένει, τα επιδόματα που δόθηκαν πέρσι έγιναν πιο αυστηρά φέτος.
  23. Η λίστα Λαγκάρντ ελέγχεται, και έχει πάρει παράταση για έναν ακόμη χρόνο. Έχουν παραληφθεί και άλλες λίστες, αν έχω καταλάβει σωστά, και ελέγχονται και αυτές.
  24. Τίποτα δεν έχει αλλάξει για τις εταιρίες που μετέχουν σε έντονες διαδικασίες φοροαποφυγής, όπως είναι τα #LuxLeaks. Μεγάλες εταιρίες συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν νομότυπα.
  25. Στο περιουσιολόγιο (που δεν έχει κατατεθεί ακόμα, πάντως) ετοιμάζεται για άλλη μία φορά η εισαγωγή αδήλωτου εισοδήματος από το εξωτερικό, με έναν απλό φόρο, λειτουργώντας και ως ξέπλυμα χρήματος από παράνομες ενέργειες (μια πρακτική που μπορεί να ισχύει ήδη)
  26. Τα ΜΑΤ δεν φέρουν ΑΚΟΜΑ διακριτικό αριθμό για να εντοπίζονται. Οι υποθέσεις του Μανώλη Κυπραίου και του Μάριου Λώλου παραμένουν στο συρτάρι, χωρίς δικαίωση για τα θύματα
  27. Ψηφίστηκε η ιθαγένεια στα παιδιά δεύτερης γενιάς, αλλά και στους αλλοδαπούς της πρώτης γενιάς που διεκδικούν την ιδιότητα αυτή μέσω της πολιτογράφησης
  28. Οι τράπεζες έχουν το δικαίωμα να δεσμεύουν χρήματα από τον λογαριασμό πολιτών, και για δικές τους υποθέσεις, και για οφειλές προς το κράτος. Δεν υποχρεούνται να ενημερώσουν τον καταθέτη, ούτε να έχουν την σύμφωνη γνώμη του. Γίνονται και δεσμεύσεις ποσών που κανονικά προστατεύονται.
  29. Ο ΕΝΦΙΑ παραμένει ως φόρος, παρά τις αντίθετες δεσμεύεις.
  30. Παραμένει ως φόρος και ο φόρος επί της κινητής τηλεφωνίας (κάτι δικά μου από το 2006, δεν θα τα θυμάστε εσείς) 🙂
  31. Με την ψήφιση του μνημονίου, η κυβέρνηση δέχθηκε την «αμνήστευση» του Ανδρέα Γεωργίου προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, για εντελώς άσχετη κατηγορία. Μια ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ υπόθεση
  32. Η Vodafone θα πληρώσει το πρόστιμο που της αναλογεί για τις παρακολουθήσεις σύμφωνα με απόφαση του ΣτΕ
  33. Το Μέγαρο Αθηνών συνεχίζει να παίρνει φορολογική ενημερότητα, και η διαδικασία προστασίας του κράτους από τον αλόγιστο δανεισμό του ακόμα, έναν χρόνο μετά, δεν έχει ξεκαθαρίσει.
  34. Ακόμα στην βουλή οι βουλευτές κάνουν τους ..δικαστές, και αποφασίζουν για ασυλία ή καταψήφισή της, χωρίς ουσιαστικά να αφορά η απόφαση πολιτική προστασία, όπως οφείλει.
  35. Για πρώτη φορά από την έναρξη των εργασιών της, η εταιρία Ελληνικός Χρυσός καλείται πρακτικά να αποδείξει τις περιβαντολογικές της δεσμεύσεις και εγκαλείται για τυχόν πολεοδομικές παραβάσεις.
  36. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, για μία ακόμα χρονιά, πρέπει να ΠΡΟΠΛΗΡΏΣΟΥΝ τον φόρο της επόμενης.
  37. Ο Νικολούδης παραμένει αναπάντητα «απολυμένος» από την νέα κυβέρνηση.
  38. Οι κρατικές διαφημίσεις προς τα ΜΜΕ έχουν περάσει σε κεντρικό έλεγχο.
  39. Το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο καταγγέλει απαράδεκτες συνθήκες. Γενικά, τα νοσοκομεία βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση και φέτος.
  40. Η υπόθεση του Χαϊκάλη παραμένει στο συρτάρι, παρότι ο εισαγγελέας για την υπόθεση Μπαλτάκου δέχθηκε ότι μπορεί να υπάρξει νόμιμη καταγραφή όταν αφορά εθνικούς λόγους.
  41. Καταγγελίες από τον ιατρικό σύλλογο ότι καρκινοπαθείς και οροθετικοί δεν λαμβάνουν τα φάρμακά τους λόγω ελλείψεων και κακών συνεννοήσεων.
  42. Επετράπη σε ξένο, μισθοφορικό στρατό, την Frontex να ελέγχει (ενόπλως) τα σύνορά μας για την είσοδο ανθρώπων. Φωτογράφιση του …σκάφους τους, επέφερε συλλήψεις(!)
  43. Όχι μόνο δεν έγινε τίποτα για να βοηθηθεί ο Οδυσσέας, το εθελοντικό σχολείο της Θεσσαλονίκης που διδάσκει απόρους και μετανάστες από το παράλογο πρόστιμο που του είχε τεθεί, αλλά …αυξήθηκε κιόλας. ΑΥΞΗΘΗΚΕ.
  44. Το κράτος εκδικείται την Μαροκινή Σανάα Ταλέμπ η οποία παραμένει φυλακισμένη καθώς αρνείται να αποδεχθεί την απέλασή της. Έχει καταγγελθεί αστυνομική βία εις βάρος της, ενώ η ίδια μιλά για απαράδεκτες συνθήκες κράτησης για εκείνη και τις άλλες γυναίκες που έχουν φυλακιστεί για τους ίδιους λόγους [*]
  45. Ο φράκτης στα βόρεια σύνορά μας, ο εκ των ασφαλέστερων εισόδων στην χώρα, παραμένει κλειστός, οδηγώντας χιλιάδες ανθρώπους στην μόνη διέξοδο για την σωτηρία τους, να μπουν εν πλω στο Αιγαίο. Εκατοντάδες άνθρωποι, μεταξύ τους και πολλά παιδιά, έχουν πνιγεί σ’ αυτήν τους την προσπάθεια εξ’ αιτίας αυτής της απόφασης.
  46. Για να φύγουν από τα νησιά που έχουν καταφτάσει, όσοι γλυτώσουν, είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν … εισιτήριο για το καράβι που θα τους οδηγήσει Αθήνα – παρότι το κράτος έχει ναυλώσει πλοία για την διαδρομή. Όσοι έχουν. Όσοι δεν έχουν;
  47. Όσοι φτάνουν στην Αθήνα, αφήνονται να κοιμούνται στους δρόμους της Ομόνοιας και της πλατείας Βικτωρίας, κινδυνεύοντας από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες και τους νεοναζί που καραδοκούν. Υπάρχουν καταγγελίες ακόμα για κακομεταχείριση από την ΕΛΑΣ, ακόμα και ρατσιστικό διαχωρισμό με βάση την χώρα προέλευσης.
  48. Η απόφαση του κράτους για την Μαρία Θεοφίλου , επειδή είναι σύζυγος κατηγορούμενου ως μέλος των Πυρίνων της Φωτιάς, και της Εύης Στατήρη για τον ίδιο λόγο. (Νομίζω) και οι δύο έχουν πλεον αποφυλακιστεί, η δεύτερη έπρεπε να κάνει πολυήμερη απεργία πείνας κλονίζοντας την υγεία της
  49. Η ρύθμιση για τους οφειλέτες των 100 δόσεων για την ευκολότερη αποπληρωμή των δανείων τους και η αλλαγή της (26/1/2016)
  50. Η αύξηση του ΦΠΑ (και στα νησιά) (26/1/2016)
  51. Ο σωφρονιστικός κώδικας και ο ποινικός νόμος έγινε πιο ευεργετικός (26/1/2016)
  52. Επαναπρόσληψη των καθαριστριών (ή ακύρωση της απόλυσής τους, δεν ξέρω ποιο είναι πιο δόκιμο) (26/1/2016)
  53. Με πρόσχημα την επιτάχυνση της δικαιοσύνης διευκολύνονται διαδικαστικά κατασχέσεις κ πλειστηριασμοί (26/1/2016)
  54. Επαναλειτουργία της ΕΡΤ (προσωπικά το κατατάσσω κατ’ αρχάς στα θετικά, μετά και την συμπεριφορά της στο δημοψήφισμα) (26/1/2016)
  55. Κατάργηση αυτοφώρου για ασφαλιστικές οφειλές (26/1/2016)
  56. Μη φορολόγηση εφοπλιστών. Δεν ξέρω καν αν έχουν πληρωθεί τα 150 περίπου εκατομμύρια που είχαν δεσμευτεί ότι θα δώσουν (επι Σαμαρά) έναντι φορολογίας. (26/1/2016)
  57. Μία ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη, τα επιχειρηματικά δάνεια που κατέληξαν πλέον σε ξένα funds (26/1/2016)
  58. Η 13η σύνταξη δεν έχει αποδοθεί ακόμα (26/1/2016)
  59. Κατάργηση του εισιτηρίου των 5 ευρώ στα νοσοκομεία (26/1/2016)
  60. Μη κατάργηση του 1 ευρώ ανα συνταγή (26/1/2016)
  61. Παράλληλο πρόγραμμα. Ανακοινώθηκε, ήρθε στην Βουλή αλλά ενεργοποιήθηκε με ΠΝΠ, καθώς έχουν αντιδράσει οι δανειστές ως μονομερής ενέργεια. Περιέχει πολλές ευεργετικές διατάξεις, μπορείτε να τις δείτε στο λινκ. (26/1/2016)
  62. Ο αρμόδιος υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Θοδωρής Δρίτσας μαθαίνει από …δελτίο τύπου ότι το ΤΑΙΠΕΔ έκανε δεκτή την προσφορά της Cosco για τις μετοχές του ΟΛΠ. (26/1/2016)
  63. Η αστυνομία δεν σταμάτησε τις μεθόδους καταστολής που συνήθιζε τόσα χρόνια (26/1/2016)
  64. Η Βουλή αναγνώρισε το κράτος της Παλαιστίνης (26/1/2016)
  65. Δεν εχει γίνει απολύτως τίποτα για να βγει από το συρτάρι και να συνεχιστεί η έρευνα για τους νεκρούς του Φαρμακονησίου (26/1/2016)
  66. Άλλαξε την (απίστευτη) απόφαση Σαββαΐδου για ..ετήσιο φόρο στις διαφημίσεις των τηλεοπτικών καναλιών, και υποχρέωσε τα κανάλια να καταβάλλουν (επιτέλους) τον μηνιαίο φόρο που παρακρατούσαν από την αρχή του έτους (29/1/2016)

~

Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλά ακόμα – και κάποια θετικά, και κάποια αρνητικά. Για παράδειγμα δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με την διαπραγμάτευση και τα οικονομικά, που δεν είναι ο τομέας μου για να ασκήσω αξιόλογη κριτική, επέλεξα να μην αναφερθώ στο δημοψήφισμα πλην ΕΡΤ (το έχω κάνει ενδελεχώς θεωρώ στο παρελθόν, και έχω άλλη εικόνα από την κοινά αποδεκτή) και έχω ελλειπή ενημέρωση από τα προβλήματα των μεταναστών και των προσφύγων – καθώς και κάποια θέματα με τα οποία έχω ασχοληθεί όντως στο παρελθόν, απλώς τα έχω ξεχάσει, όσα θυμηθώ θα τα προσθέτω στην πορεία. Για τα όποια θετικά πχ, η απουσία επικοινωνίας από τα ΜΜΕ για το όποιο θετικό έργο έχει κάνει η κυβέρνηση, δεν έχει προφανώς βοηθήσει. Η σειρά είναι τυχαία, όπως τα θυμόμουν και ανάκατα, κάτι που είναι θετικό για μένα μπορεί να μην είναι για εσάς – και τούμπαλιν. Η αρίθμηση είναι αποκλειστικά για να βοηθήσει τυχόν ενστάσεις σας στα σχόλια.

Η διγλωσσία πάντως του πριν και μετά τις εκλογές υπάρχει, είναι εμφανής σε αρκετά θέματα, και όπως έχω τονίσει και στο παρελθόν, κάθε κυβέρνηση που έχει πει ψέματα, είτε συνειδητά είτε χωρίς σωστό υπολογισμό, για να εκλεγεί, έχει απολέσει κάθε πιθανότητα να την αντιμετωπίσω προσωπικά επιεικώς.

Αποτίμηση; Κάποια από τα πράγματα που ζητούσα ως πολίτης, όντως έγιναν μα είναι πολλά, υπερβολικά πολλά, αυτά που χρεώνεται ως αρνητικά η παρούσα κυβέρνηση. Κάποια από τα αρνητικά είναι πρόβλημα κόστους, και καταλαβαίνω αν δεν λύνονταν αμέσως – κάποια άλλα όμως, όπως ο έστω σχολικός διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους δεν θα κόστιζαν τίποτα, και θα ήταν σημαντικά βήματα, ενώ κάποια άλλα, όπως η ουσιαστική στήριξη ανέργων και απόρων, θα έπρεπε να γίνουν με αυξημένη προτεραιότητα και πόρους.

Τα σχόλιά σας θα εμπλουτίσουν αυτήν την λίστα, για όσα έχω ξεχάσει, ή δεν ήξερα να αναφερθώ.

Τα λέμε, αν είμαστε όλοι εδώ, τον επόμενο χρόνο.

~

(*) Η δίκη για την Σανάα Ταλέμπ συνεχίζεται αύριο Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016 στα Δικαστήρια της Ευελπίδων – Κτίριο 2 όπου και θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση αλληλέγγυων.

Υ.Γ.: Για να είμαι δίκαιος, καθώς τα αρνητικά δεν έχουν την ίδια αντιμετώπιση από τα θετικά στα ΜΜΕ, εδώ η ομιλία του Τσίπρα στον απολογισμό για τον έναν χρόνο διακυβέρνησης Σύριζα.

Πριν από πολύ καιρό, μία αιωνιότητα πια, το 2010 ψηφίστηκε ένας (μνημονιακός νομίζω) νόμος ο ν.3845/2010, που απαιτούσε οι διαφημίσεις που προβάλλονται από την τηλεόραση να έχουν έναν επιπλέον φόρο 20% που θα αποδιδόταν στο κράτος.

Ο φόρος αυτός είναι επί των διαφημίσεων που προβάλλονται, αποδίδεται από τα τηλεοπτικά κανάλια (σημείωσέ το αυτό, είναι σημαντικό για μετά) και καταβάλλεται στις 20 εκάστου μήνα.

Αυτός ήταν ο νόμος.

Σε ΦΕΚ 256Α/31.12.2012 της στις ο @xasodikis (εδώ το blog του) τυχαία είδε το (περιβόητο πια) άρθρο 22 και απόρησε για την πολυπλοκότητά του. Αντιγράφω:

Στο τελευταίο εδάφιο της παραγράφου 12 του άρθρου πέμπτου του ν. 3845/2010 (Α΄ 65), όπως αυτό προστέθηκε με την παράγραφο 6 του άρθρου 4 του ν. 3899/2010(Α΄ 212) και τροποποιήθηκε με την παράγραφο 9 του άρθρου 3 της από 31−12−2011 Π.Ν.Π. (Α΄ 268), όπως αυτή κυρώθηκε με το άρθρο δεύτερο του ν. 4047/2012 (Α΄ 31), αντί της ημερομηνίας «1.1.2013» τίθεται η ημερομηνία «1.1.2014»

Ωραίο;

Εδώ οι σκέψεις μας (του Χασοδίκη, και η δική μου) τότε που το πήραμε χαμπάρι.

Τι κρυβόταν κάτω από αυτό το χάος; Ε, λοιπόν έλεγε ότι «αυτός ο νόμος μεταφέρεται στις 1.1.2014». Ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση, ΤΙ δηλαδή μεταφέρεται; Α, βέβαια, η είσπραξη των φόρων. Βασικά, γίνεται πλέον κατανοητό ότι ο νόμος δεν έγινε πράξη ΌΥΤΕ το 2010, ΟΥΤΕ το 2011, ούτε το 2012, ΟΥΤΕ το 2013.

Κάθε χρόνο, έπαιρνε παράταση ενός έτους, και δεν γινόταν τίποτα.

Το ίδιο, φυσικά, έγινε και το και το 2014: λίγο πριν το τέλος του 2013, πήρε για έναν χρόνο παράταση. Το περιμέναμε, φωνάζαμε να μην γίνει, μα έγινε έτσι κι αλλιώς.

Τώρα, στο τέλος του 2014 ετοιμαστήκαμε για εκλογές. Στην αναμπουμπούλα, μάλλον κάποιος… ξέχασε να ανανεώσει την αναβολή! Είκοσι Γενάρη έπρεπε να αρχίσουν οι καταβολές φόρων! Τι κάνουμε τώρα;

Αυτό που κάνουμε, το κάνει η Κατερίνα Σαββαΐδου. Σε απόφασή της στις 12 Ιανουαρίου 2015 (επί κυβέρνησης ΝΔ δηλαδή, και μπαίνει ΦΕΚ στις 21/1 – ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΗΜΕΡΕΣ πριν τις εκλογές) δηλώνει ότι ο φόρος από μηνιαίος γίνεται πια ετήσιος. Η καταβολή δηλαδή του συνόλου του 2015 θα γίνει στο 2016. Η απόφαση στηρίζεται στην ανάγκη να προετοιμαστούν οι εταιρίες για τον φόρο που τους αφορούσε εδώ και …πέντε χρόνια.

Ως εδώ, έχουμε γεγονότα. Δείτε τους νόμους, τις αποφάσεις, όλα εδώ είναι. Αναμφισβήτητα. Πάμε να δούμε τι ακριβώς σημαίνουν αυτά τα γεγονότα.

Εδώ έρχεται η προσωπική μου εκτίμηση. Ως τέτοια, και επειδή δηλώνω εξαιρετικά αναρμόδιος σε φορολογικά, κανόνες Δ/Υ, αποφάσεις υπουργείων και νόμους, όπου κάνω λάθος – μου το λέτε και το διορθώνω. Πάμε λοιπόν:

~

Ας δούμε την σκέψη μου σε τρεις τομείς: τι έγινε με τα κανάλια, τι έκανε τότε η Σαββαΐδου και τι συμβαίνει με την Σαββαΐδου.

Με τα κανάλια είναι σαφές τι έγινε: Ο φόρος αφορούσε κυρίως εκείνα – κατά την γνώμη μου. Οι εταιρίες που διαφημίζονταν είχαν το ρευστό και ήλεγχαν ειδικά σε τέτοιους καιρούς την αγορά, άρα θα πλήρωναν ότι πλήρωναν και πριν – αν όχι λιγότερα. Το βάρος του φόρου θα μετακυλίετο στις διαφημιστικές (που όμως παραπαίουν, δεν ξέρω αν αντέχουν άλλες μειώσεις), και, τελικά, στο κόστος του χρόνου προβολής των καναλιών (που έφτασαν να κάνουν μετά μειώσεις για να κρατήσουν τους πελάτες τους). Επι μία πενταετία σχεδόν, γλίτωναν με τις αναβολές την καταβολή φόρου 20% για τις διαφημίσεις τους: Είναι πιθανότατα ένας άδικος φόρος (όπως και πολλοί άλλοι όμως), το είχα πει και τότε, αλλά είναι νόμος – και έπρεπε είτε να αποσυρθεί, είτε να εφαρμοστεί. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι δεν απεσύρετο γιατί α) η Ευρώπη ίσως αντιδρούσε (αν και δεν είχε πρόβλημα να μην εφαρμόζεται ο νόμος, οπότε δεν βλέπω γιατί), και το πιο σημαντικό β) η αναβολή λειτουργούσε ως μοχλός πίεσης: «Αν δεν με στηρίξετε, θα έρθει ο Σύριζα και θα σας τσακίσει στην φορολογία». Κάτι που έγινε τελικά όπως είδαμε όλοι, άρα η απειλή ήταν βιώσιμη: κάθε χρόνο, τα κανάλια έπαιρναν παράταση ακόμα έναν χρόνο μεγαλύτερων κερδών, αρκεί να στήριζαν την κυβέρνηση που τους προστάτευε και ενίσχυαν την επίθεση στο κόμμα του Σύριζα ώστε να μην γίνει κυβέρνηση, ή αν γίνει, να γίνει όσο το δυνατόν πιο αδύναμη. Ήταν, όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, ένας σαφής και ωμός εκβιασμός.

Τι έκανε η Σαββαΐδου λοιπόν; Πέτυχε την απόλυτη ανατροπή. Χάρισε στα κανάλια (θυμηθείτε: αυτά εισπράττουν τον φόρο και οφείλουν να τον αποδώσουν) μία περίοδο ενός χρόνου για να ….προετοιμαστούν για τον φόρο που έπρεπε να ξεκινήσουν να πληρώνουν πέντε χρόνια πριν(!) Ταυτόχρονα, διόρθωσε το λάθος όταν εξέλειψε ο εκβιασμός (προεκλογικά κιόλας) πιέζοντας για μία «αριστερή παρένθεση» που θα τα γλίτωνε, χάρισε τους τόκους κάθε μήνα (έως και ενός χρόνου για τον Γενάρη!) στα κανάλια που εισέπρατταν έτσι και αλλιώς τον φόρο (εκατομμυρίων ευρώ, ε;) και, το κυριότερο, στέρησε από την Ελλάδα έσοδα μερικών εκατομμυρίων κάθε μήνα, σε μία δύσκολη όπως αποδείχθηκε περίοδο διαπραγμάτευσης και στεγνώματος της αγοράς και τον εσόδων.

Εν πολλοίς για το τελευταίο, και εδώ θελω να είμαι σαφής: ΔΕΝ έχω πρόθεση να στηρίξω το «κόμμα του Σύριζα» εδώ, αυτόν είχαμε κυβέρνηση τον Γενάρη – κυβέρνηση όμως, ήταν όλων μας. Η κυβέρνηση όλων μας λοιπόν διαπραγματεύτηκε (καλά, άσχημα, ας το κρίνει ο καθένας) με τους δανειστές μας, οι οποίοι είχαν ανεχθεί να μην πληρώνουν τα κανάλια αυτόν τον έξτρα φόρο πέντε χρόνια, και επιτρέποντας να στερηθεί τα χρήματα που χρειαζόταν η χώρα για να μην βρεθεί στον τοίχο. Και το τελευταίο καρφί σ’ αυτό το (εχθρικό για την Ελλάδα θα έλεγε κανείς) παιχνίδι, το έβαλε η Σαββαΐδου με την απόφασή της.

Τι συμβαίνει με την Σαββαΐδου όμως; Τρία πράγματα:

Πρώτον, οι Γενικοί Γραμματείς Δημοσίων Εσόδων ΔΕΝ μπορούν να αλλάξουν έναν νόμο. Οφείλουν να τον εφαρμόσουν, όσο καλύτερα μπορούν, για να έχει έσοδα η χώρα, (και δυστυχώς ή ευτυχώς) και οι δανειστές μας. Εδώ η Σαββαΐδου ΜΕΤΕΤΡΕΨΕ έναν νόμο. Ο νόμος ήταν σαφής, και έμεινε απείραχτος (προς τιμήν του εδώ) και από τον προηγούμενο, «παραιτηθέντα» Γ.Γ.Δ.Ε. Χ.Θεοχάρη: Κάθε 20 του μηνός, τα κανάλια καταβάλλουν το 20% των διαφημίσεων.

Δεν έκανε μόνο αυτό, όμως. Δεύτερον:

Όταν απολογήθηκε για τις πράξεις της, έθεσε καινούργια ερωτήματα, χειρότερα ίσως από τα προηγούμενα. Βλέπετε, κάποια στιγμή, τέσσερις μήνες μετά, αναγκάστηκε να εφαρμόσει τον νόμο όπως έπρεπε να εφαρμοστεί. Κατά δήλωσή της:

το πρώτο τετράμηνο του έτους βεβαιώθηκαν έσοδα της τάξεως των 12,2 εκατομμυρίων ευρώ εκ των οποίων εισπράχθηκαν 3,7 εκατομμύρια ευρώ

Θέλω λίγο εδώ την προσοχή σας: οι φόροι, το 20%, έχουν εισπραχθεί από τα κανάλια. Αυτά, είναι υποχρεωμένα να τα αποδώσουν – δείτε το σαν ΦΠΑ. Έχουν βεβαιωθεί €12.200.000 περίπου. Και έχουν εισπραχθεί €3.700.000; Τα ..υπόλοιπα; Η Κ. Σαββαΐδου είναι υπεύθυνη της γενικής γραμματείς δημοσίων εσόδων! Ποιες ενέργειες έχει κάνει; Αν εγώ δεν πληρώσω αυτά που χρωστάω ως πολίτης στο κράτος, ΒΕΒΑΙΩΜΕΝΑ κιόλας, θα έρθει η εφορία και θα πάρει από τον λογαριασμό μου στην τράπεζα ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΟΥ, χωρίς καμία προειδοποίηση! Και μιλάμε για πολίτες που χρωστάνε στο δημόσιο βεβαιωμένα 2-3 χιλιάδες ευρώ, όχι για εκατομμύρια! Πως γίνεται να είναι βεβαιωμένα 12,2 και εισπράττονται μόλις 3,7; Πέρασε το τετράμηνο – έχουμε ήδη Οκτώβρη! Τι έγιναν τα άλλα χρήματα; Ποιος τα χρωστάει, πόσα, και κυρίως τι ενέργειες έγιναν;

Τρίτον, όταν αποφασίστηκε η αποπομπή της, επανήλθε με νέο κείμενο. Σ’ αυτό, λέει ότι συνεργάστηκε με την κυβέρνηση Τσίπρα, για να μην εισπραχθεί ο ψηφισμένος φόρος για τα ιδιωτικά σχολεία (με τέτοιο ζήλο, που το επαναλαμβάνει σε τρεις συνεχόμενες παραγράφους). Ξεχνώντας ότι μιλάμε για μερικές ημέρες μέχρι να αποφασίσει η κυβέρνηση τι θα κάνει και όχι ολάκερου χρονου παράτασης, αυτό που λέει το θεωρώ πολύ σημαντικό. Δηλαδή, για να γίνει κατανοητό: Η Σαββαΐδου επικαλείται ότι έχει απολέσει την ανεξαρτησία της ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, και επιμένει παρόλα αυτά να ζητά την προστασία της …ανεξαρτησίας της.

~

Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει, είναι απλώς απίστευτο. Είναι απίστευτο το θράσος αυτής της καταραμένης πενταετούς υπόθεσης, είναι απίστευτο και το γεγονός ότι δεν μπορούμε να σκεφτούμε καν το προφανές:

Ένα: όποιος (καθυ)στερεί έσοδα από την Ελλάδα εν καιρώ τέτοιας διαπραγμάτευσης (και χέστηκα με το συμπάθειο αν είναι διαπραγμάτευση του Σύριζα, το ίδιο θα έλεγα για οποιαδήποτε ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ μου προσπαθούσε να διαπραγματευτεί) εξυπηρετεί συμφέροντα των δανειστών, όχι της χώρας του.

Δύο: όποιος (καθυ)στερεί έσοδα από την Ελλάδα σε τέτοιες οικονομικές συνθήκες, αναγκάζοντας να μπουν φόροι, εισφορές, ΕΝΦΙΑ και δεν ξέρω τι άλλο ως ισοδύναμα, ώστε να πληρωθούν συντάξεις, μισθοί και λειτουργικά έξοδα για νοσοκομεία, αστυνομίες και δεν ξερω τι άλλο, προδίδει τους πολίτες της χώρας αυτής που έχει ορκιστεί να υπηρετεί.

Τρία: όποιος, για να πετύχει μία δική του πολιτική πίεση, αλλάζει χωρίς να έχει δικαίωμα να το κάνει έναν νόμο κατά την βούλησή του, ζημιώνει την δημοκρατία και τους θεσμούς της χώρας αυτής.

Να ξεκαθαρίσω κάτι εδώ: ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν η κυβέρνηση μπορεί τυπικά να την αποπέμψει. ΔΕΝ ΞΕΡΩ πώς εφαρμόζεται εδώ ο ΔΥ κώδικας, πόσο και αν την αφορά, δεν έχω ιδέα αν θα δικαιωθεί στο τυπικό της αποπομπής της (αν το δικαιούται της το εύχομαι, παρά τις πρότερες ενέργειές της), ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν ο επόμενος θα είναι ένα κομματόσκυλο ή θα είναι ένας τίμιος λειτουργός της θέσης. Δεν ξέρω γιατί πρέπει, ή δεν πρέπει, να είναι ανεξάρτητη η θέση. Δεν ξέρω καν αν είναι εφικτό ή θεμιτό να είναι. ΔΕΝ μιλάω για αυτά τα πράγματα:

Αυτό που έχω καταλάβει, από τα λίγα που έχω αντιληφθεί για αυτήν την υπόθεση, είναι ότι η Κατερίνα Σαββαΐδου έκανε ένα τεράστιο κακό στην χώρα, στους πολίτες και στην δημοκρατία και τους θεσμούς, εν πλήρει συνειδήσει, προστατευόμενη από την ανεξαρτησία της θέσης της. Αυτό που έχω καταλάβει, είναι πως ουδείς μπορεί να μου εξηγήσει γιατί η χώρα στερήθηκε όλη αυτήν την χρονιά αυτά τα έσοδα, ουδείς μπορεί να μου εξηγήσει γιατί έπρεπε να στερηθεί τις βεβαιωμένες οφειλές εκατομμυρίων ευρώ που δεν αποδόθηκαν, ουδείς μπορεί να μου εξηγήσει γιατί έπρεπε, πέντε χρόνια τώρα, να στερηθεί τόσα εκατομμύρια ευρώ που θα ήταν πολύτιμα σε κάθε κυβέρνηση, όχι μόνο στην παρούσα, για να βοηθήσει τους πολίτες της.

Όσοι υπερασπίζονται τις ενέργειές της, δεν θεωρώ ότι υπερασπίζονται πια την ανεξαρτησία του θεσμού που υπηρετούσε η Σαββαΐδου – την έχει ήδη εκχωρήσει, σε κάθε δυνατή ευκαιρία όπως το βλέπω εγώ. Μα, ειδικά για την συγκεκριμένη, υπερασπίζονται την ζημιά που έκανε, με δόλο, στην χώρα. Υπερασπίζονται μία ανεξέλεγκτη Σαββαΐδου.

Αυτά έχω καταλάβει τουλάχιστον εγώ, κάθε παρατήρηση γι’ αυτήν την ιστορία, δεκτή.

Ταυτόχρονα, τις τελευταίες ημέρες, παίζουν δύο-τρεις ειδήσεις.

Ένα: οι δημόσιοι και οι συνταξιούχοι να πληρώνονται με υποχρεωτική χρήση πλαστικού χρήματος. Θα παίρνουν 120-150 ευρώ, λέει το δημοσίευμα, την εβδομάδα, και τα υπόλοιπα θα πρέπει να τα χρησιμοποιούν μόνο με κάρτες: «Mε πιστωτικές κάρτες οι μισοί μισθοί και συντάξεις» Παραθέτω το απόσπασμα:

Συγκεκριμένα το ΥΠΟΙΚ επεξεργάζεται σχέδιο σύμφωνα με το οποίο θα προβλέπεται η υποχρεωτική χρήση καρτών στις συναλλαγές των συνταξιούχων και των δημοσίων υπαλλήλων.

Αυτό θα επιτυγχάνεται, σύμφωνα με το δημοσίευμα, με έλεγχο στα μετρητά που σηκώνουν από μισθούς και συντάξεις και συγκεκριμένα περιορίζοντας την εβδομαδιαία ανάληψη μετρητών από τις τράπεζες στα 150 ευρώ από τα 420 που είναι σήμερα. Τα χρήματα που απομένουν στους λογαριασμούς των δικαιούχων, συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων, θα μπορούν να ξοδεύονται μόνο μέσω πιστωτικών ή χρεωστικών καρτών.

Δύο, η υποχρέωση πληρωμής των γιατρών με πλαστικό χρήμα. Οι γιατροί, αφού υπήρξαν κάποιες προϋποθέσεις έκαναν δεκτό, κατ’ αρχάς, το μέτρο: «Ναι» με γκρίνια από τους γιατρούς στη χρήση πλαστικού χρήματος

Τρία, όλες οι καινούργιες επιχειρήσεις από 1/1/2016 θα πληρώνονται με πλαστικό χρήμα. Αυτό θα επεκταθεί και στις επιχειρήσεις που έχουν ξεκινήσει παλαιότερα, υποχρεωτικα, και σύντομα σε όλες: Πλαστικό χρήμα στις νέες επιχειρήσεις. Παραθέτω απόσπασμα:

Ολες οι νέες επιχειρήσεις που θα συσταθούν το 2016 θα υποχρεούνται για όλες τις συναλλαγές τους να χρησιμοποιούν χρεωστικές ή πιστωτικές κάρτες. Αυτό σημαίνει ότι θα εγκαταστήσουν μηχάνημα POS το οποίο θα επιδοτείται από τα πρόγραμμα του ΕΣΠΑ. Οπως αναφέρει στην «Κ» ο αναπλ. υπουργός Οικονομικών Τρ. Αλεξιάδης, εφόσον οι επιχειρηματίες χρησιμοποιούν έναν λογαριασμό και μία κάρτα για τα έσοδα και τα έξοδά τους, θα απαλλάσσονται από την υποβολή της δήλωσης φόρου εισοδήματος και την περιοδική δήλωση ΦΠΑ, δεδομένου ότι όλα τα στοιχεία θα είναι γνωστά στο υπουργείο. Σταδιακά το μέτρο της μη υποβολής δήλωσης θα επεκταθεί και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις.

Τέσσερα, αλλά αυτό ήταν στα ψιλά: Οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες, μετά από απλό αίτημα μίας δημόσιας επιχείρησης (Δήμοι, ΔΕΚΟ, εφορίες, κλπ) να παρακρατούν από λογαριασμούς πολιτών τυχόν χρέη τους. Επίσης, το όριο του προστατευόμενου ποσού κατέβηκε από τα 1.500 ευρώ, στα 1.000: Άρχισαν κατασχέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς για οφειλές σε Δήμους, ΔΕΚΟ, ασφαλιστικά ταμεία, εφορίες. Παραθέτω απόσπασμα:

Έστω ότι έχετε απλήρωτη μία κλήση από δημοτική αστυνομία, ή οφείλετε Χ ποσό από νερό στον δήμο που διαμένετε, ή έχετε οφειλή από ΔΕΗ, τότε είναι πολύ πιθανό αν έχετε τραπεζική κατάθεση, να δείτε το ποσό οφειλής να αφαιρείται από τον τραπεζικό σας λογαριασμό.

Συγκεκριμένα από το καλοκαίρι (μως η μεγάλη έξαρση σημειώθηκε το Σεπτέμβριο), οι τράπεζες παραλαμβάνουν ομαδικά κατασχετήρια -από εφορίες, τελωνεία, δήμους, ΔΕΚΟ, ασφαλιστικά ταμεία-, για δέσμευση τραπεζικών λογαριασμών.

Τα αιτήματα είναι πολλά, μα πάρα πολλά. Υπολογίζεται ότι καθημερινά φτάνουν στις τράπεζες κατασχετήρια που αφορούν 500 και πάνω ονόματα.

Με τα κατασχετήρια ζητείται η δέσμευση καταθέσεων και μάλιστα για ποσά που συνήθως δεν ξεπερνούν τα 150 ευρώ.

Πρόκειται για οφειλές, από λογαριασμούς νερού, ρεύματος, ακόμα και από κλήσεις της δημοτικής αστυνομίας.

Ο καταθέτης δεν έχει κανένα τρόπο αντίδρασης, και άμυνας, αφού ο νόμος προβλέπει σαφώς την κατάσχεση οφειλής, από τραπεζικό λογαριασμό.

Όμως, εδώ οφείλω να παραθέσω και δύο προσωπικές περιπτώσεις τουλάχιστον, γιατί θα υπάρχουν και άλλες, με κατασχέσεις για ποσά κάτω από το προστατευόμενο όριο(*) – στην 2η τουλάχιστον περίπτωση μάλιστα, η κατάσχεση έγινε γιατί ήταν ..εγγυήτρια.

Μόνο δύο, ξαναλέω. Θα υπάρχουν εκατοντάδες τέτοιες περιπτώσεις.

(*) Προστατευόμενο όριο υπάρχει μόνο σε έναν λογαριασμό κατά άτομο, ποσού όχι μεγαλύτερου από €1.000

Ok με την ενημέρωση; Πάμε στις σκέψεις τώρα.

~

Είναι πολύ δύσκολο να μεταφέρω σε λέξεις αυτό που αισθάνομαι: Το να επιτρέψω να παραδοθεί το χρήμα στις τράπεζες, εγω να έχω έναν αριθμό μόνο που να πιστοποιεί ότι μου ανήκει, να είμαι διαρκώς ελεγχόμενος για το τι αγοράζω, με τα χρήματα που κέρδισα ο ίδιος, να μπορεί ο καθένας να ξέρει την οικονομική μου κατάσταση και να μην μπορώ να αντιδράσω ακόμα και αν αδικούμαι, είναι συνθήκες που με εγκλωβίζουν αφόρητα.

Κανονικά, θα έπρεπε να πω «οι άνθρωποι» – αλλά θα πω «εγώ» για να μην υπάρχει καμία παρεξήγηση για το «χειρότερο σενάριο» που υπερασπίζομαι:

Αν για μένα έχει μεγαλύτερη σημασία να πληρωθεί το φαγητό του παιδιού μου, από το να πληρωθεί ένα χρέος στην τράπεζα, για τα χρήματα που έχω κερδίσει – αυτή η απόφαση θα έπρεπε να είναι ιερή. Αυτή η προτεραιότητα είναι δική μου ευθύνη. Τα χρήματα που κερδίζω είναι δικά μου, και η διαχείρισή τους βαρύνει αποκλειστικά εμένα.

Αν καμία συναλλαγή δεν θα επιτρέπεται, σύντομα, χωρίς πλαστικό χρήμα:

μου φαίνεται πολυ ενοχλητικό ότι η τράπεζα, και τόσοι άλλοι πίσω από αυτήν, θα έχουν την απόλυτη καταγραφή όλων των οικονομικών συνηθειών μου, των οικονομικών σχέσεών μου, της οικονομικής μου ταυτότητας.

μου φαίνεται απολύτως αδιανόητο για την προσωπική μου ελευθερία, ότι τα χρήματά μου θα είναι ιδιοκτησία άλλου. Να μου τα δίνει, όποτε και όπως νομίζει, να τα διαχειρίζεται όπως νομίζει, να μου τα παρακρατά, όποτε νομίζει.

μου φαίνεται πολύ ανησυχητικό το σενάριο αύριο το πρωί πχ, το κράτος να αποφασίσει μία έκτακτη εισφορά σε όλους της τάξης πχ του 5%-10% των χρημάτων στην τράπεζα, και αυτά, απλώς, να μεταφερθούν από τον έναν λογαριασμό σε έναν άλλο, χωρίς καμία δυνατότητα άμυνάς μας.

μου φαίνεται εξαιρετικά τρομαχτικό να αποφασίσει πχ η Ελλάδα να γυρίσει σε άλλο νόμισμα, και για μας να αλλάξει απλώς το εικονίδιο πίσω από την ηλεκτρονική πληρωμή μας εν μία νυκτί, χωρίς να έχω τον έλεγχο να αντιδράσω.

Τα χρήματά μας δεν θα είναι (ήταν μία αυταπάτη, το ξέρω, δεν ήταν ποτέ) πια, δικά μας. Θα ανήκουν στο κράτος και στις τράπεζες, και θα τα διαχειριζόμαστε μόνο με την διακριτική τους ευχέρεια – αν και όπως αυτοί το επιτρέπουν. Όπως λέω πάντα, προσοχή στο «αν δεν έχεις σκοπό να παρανομήσεις δεν έχεις τίποτα να χάσεις», είναι το μότο που παρέδωσε τις σημαντικότερες ελευθερίες μας σε κάποιον άλλον.

Αυτό που (για την παρούσα κυβέρνηση, όταν ήταν αντιπολίτευση) ήταν ο «οικονομικός στραγγαλισμός μίας ολόκληρης χώρας» από τους δανειστές της με τον οικονομικό έλεγχο, επιχειρείται, από την ίδια κυβέρνηση, να γίνει σε ατομικό επίπεδο σ’ αυτήν την ίδια χώρα: ο ατομικός πλούτος, αποκλειστικά στα χέρια του κράτους και της εξουσίας.

Επιπλέον, οι too big to fail τράπεζες, δεν θα έχουν μόνο πια τον έλεγχο μίας οικονομίας, αλλά και τον απόλυτο έλεγχο του χρήματος κάθε πολίτη ξεχωριστά. Κάνουμε ένα μεγάλο, επικίνδυνο θηρίο, απλώς μεγαλύτερο -και αφάνταστα πιο επικίνδυνο.

Έχοντας βάλει, ξεκάθαρα, εδώ και χρόνια, την οικονομία ως ισότιμο συνομιλητή των ηθικών μας αξιών, η μετατροπή της όποιας οικονομικής μας ελευθερίας σε πλαστική, με ανησυχεί βαθιά, και προϊδεάζει ένα εξαιρετικά μαύρο μέλλον κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Επειδή ο θόρυβος τις τελευταίες ημέρες είναι πολύς, και ίσως σκέπασε μία ομιλία που την θεωρώ σημαντική, θέλησα να την καθαρογράψω (πριν ακόμα μπει στα πρακτικά της βουλής)- ακόμα και, και κυρίως για, αυτούς που «δεν αντέχουν να ακούν την Ζωή Κωνσταντοπούλου».

Δεν υποχρεούται κανείς να συμφωνήσει προφανώς μαζί της, θέλω μόνο να γίνει όσο το δυνατόν πιο καθαρό αυτό που λέει.


Θέλω να ξεκινήσω ευχαριστώντας τον ανεξάρτητο εμπειρογνώμονα του ΟΗΕ, Μποχοσλάφκσι, που σήμερα για τρίτη φορά μέσα στον τελευταίο 1,5 μήνα παρεμβαίνει με δημόσια έκκληση, είναι ο ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ για το χρέος και τα ανθρώπινα δικαιώματα, και παρεμβαίνει με δημόσια έκκλησή του να προστατευθεί ο ελληνικός πληθυσμός από περαιτέρω περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων που έχουν ήδη απαραδέκτως υπονομευθεί και παραβιαστεί

Θέλω επίσης να ευχαριστήσω και τον επιστημονικό συντονιστή της επιτροπής χρέους τον κύριο Ερίκ Τουσαίν που με δημόσια παρέμβαση του και σήμερα υποδεικνύει και προτείνει ποια είναι η λύση για την Ελλάδα για τον ελληνικό πληθυσμό, λύση η οποία προϋποθέτει διαγραφή του απεχθούς, παράνομου και αθέμιτου χρέους που κάποιοι επιχειρούν λυσσαλέα να φορτώσουν στον ελληνικό λαό και στις επόμενες γενιές σε αυτές τις γενιές που δεν σας χρωστούν τίποτα κύριοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που σαράντα χρόνια κυβερνούσατε, και που σήμερα τις έχετε φορτώσει κάθε μωρό με €32,500 χρέος με το που παίρνει την πρώτη του ανάσα.

Εγώ λοιπόν αυτούς θέλω να ευχαριστήσω, εκείνα τα κινήματα και τις πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη που ενεργοποιούνται και κινητοποιούνται λέγοντας αυτό είναι πραξικόπημα κατά της Ελλάδας και κατά της κυβέρνησης, θέλω να ευχαριστήσω όλους εκείνους τους οικονομολόγους, τους ανθρώπους του πολιτισμού, της τέχνης, της διανόησης, των γραμμάτων, που δεν εκμαυλίστηκαν από την εξουσία και την τύρφη των προγραμμάτων, αλλά όρθωσαν ανάστημα και είπαν «είναι ανεπίτρεπτο στον σύγχρονο πολιτισμό, στο 2015 να ολοκληρώνεται μία τέτοια αντιδημοκρατική απολυταρχική ενέργεια εκδίκησης σε αυτόν τον λαό και σ’ αυτή την κυβέρνηση, την αριστερή και την αντιμνημονιακή.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι απόψε είναι μαύρη μέρα για τη δημοκρατία σε Ελλάδα και Ευρώπη, είναι μία μαύρη μέρα και για ελληνικό κοινοβούλιο γιατί με έναν ωμό εκβιασμό προερχόμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και απευθυνόμενο και τώρα στους βουλευτές, καλείται η βουλή σε 2,5 ώρες χωρίς ουσιαστική συζήτηση να επικυρώσει τον ενταφιασμό της κοινοβουλευτικής λειτουργίας, την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας, την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας με ορίζοντα το ξεπούλημά της από ένα ακόμη πιο τερατώδες ΤΑΙΠΕΔ απο το υπάρχον, που το κόμμα μου, ο Σύριζα, αποκαλούσε και αποκαλεί, «εκτροφείο σκανδάλων», την αναδοχή του συνόλου χρέους, και την αναγνώριση των συνολικών υποχρεώσεων ενώ το χρέος είναι μη βιώσιμο, απεχθές, επονείδιστο και παράνομο. Την περαιτέρω περικοπή των αποδοχών συνταξιούχων, αυτών που κρίθηκαν αντισυνταγματικές τον Νοέμβριο – κρίθηκαν αντισυνταγματικές από το ΣτΕ και είχαν νομοθετηθεί τον Νοέμβριο του ’12 όταν η κοινοβουλευτική ομάδα σύσσωμη του Σύριζα είχε βγει έξω από το κοινοβούλιο με πανό που έλεγε «καταστρέφετε την χώρα, φύγετε τώρα!» και ενώθηκε με την κοινωνία και τον λαό από την οποία προέρχεται και στην οποία ανήκει.

Καλείται να επικυρώσει η βουλή την περαιτέρω περικοπή δημοσίων δαπανών αν και οι δημοσιες δαπάνες κινούνται ήδη κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο,

την παραδοχή ανέφικτων πρωτογενών πλεονασμάτων που θα οδηγούσαν σε μεγαλύτερη ύφεση,

την παραδοχή ότι την δημοκρατική διαδικασία του δημοψηφίσματος αποτελεί λόγο κλονισμού εμπιστοσύνης,

την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης με κατά παραγγελία νομοθέτηση, σε ανέφικτες προθεσμίες, και με την εξευτελιστική αποδοχή να ξε-νομοθετήσουμε, αυτή εδώ η Βουλή, να καταργήσουμε νόμους που έχουμε ψηφίσει.

Αν το νομοσχέδιο που περιέχει αναφορά σε επικείμενο τρίτο μνημόνιο το έφερναν οι μνημονιακές δυνάμεις του τόπου, η Νέα Δημοκρατία, το Πασόκ, το Ποτάμι, η Δημάρ, το Λάος, θα απηύθυνα στην Βουλή έναν καταγγελτικό λόγο για μία προς μία τις διατάξεις του.

Το φέρνει όμως η κυβέρνηση της αριστεράς και των αντιμνημονιακών δυνάμεων, το φέρνει η κυβέρνηση του Σύριζα και των Αν.Ελ, που δεν έχει ως σχέδιό της την εισαγωγή και εφαρμογή των μνημονίων αλλά την απαλλαγή της πατρίδας μας από αυτά, που δεν πιστεύει ότι τα μνημόνια της υποτέλειας και της λιτότητας είναι το φάρμακο για την οικονομία αλλά πρεσβεύει χρόνια τώρα ότι είναι η λάθος συνταγή το δηλητήριο που σκοτώνει την κοινωνία και ξέρει πόσο καταστροφικό είναι.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση εκβιάζεται. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο πρωθυπουργός υπέστη τον πιο σκληρό και αδυσώπητο εκβιασμό, με εργαλείο εκβιασμού την επιβίωση του λαού του, και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν ο εκβιασμός ολοκληρωθεί απόψε, τίποτα δεν εμποδίζει την επανάληψη του όχι μόνο εναντίον μας, αλλά εναντίον και άλλων λαών και άλλων κυβερνήσεων – άλλωστε δεν είμαστε οι πρώτοι, προηγήθηκε η Κύπρος, τον Μάρτιο του 2013, τον ίδιο μήνα που έχασαν την ζωή τους δύο σπουδαστές στη Λάρισα από αναθυμιάσεις μαγκαλιού γιατί δεν είχαν για να θερμανθούν, το ίδιο έτος που έχασε την ζωή του ένας 18χρονος για να αποφύγει τον έλεγχο εισιτηρίου που δεν είχε να πληρώσει, το ίδιο έτος που έχασε την ζωή του ένα δεκάχρονο κορίτσι στη Θεσσαλονίκη, η Σάρα, και αυτή από αναθυμιάσεις μαγκαλιού στο σπίτι όπου ζούσε επι μήνες με την μετανάστρια μητέρα της χωρίς ρεύμα.

Το μνημόνιο έχει προκαλέσει ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα και οι λεγόμενοι εταίροι μας το γνωρίζουν. Δεν δικαιούνται να απειλούν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό με ολοκληρωτική ανθρωπιστική καταστροφή, με ένα πραγματικό ολοκαύτωμα, που οι ίδιοι έχουν μεθοδεύσει, μέσω της άρνησης παροχής ρευστότητας, προκειμένου να τον υποχρεώσουν να βγάλει το δέρμα του, να συναινέσει σε όλα εκείνα που αντιστρατεύεται και έχει με συνέπεια αντιπαλεύσει.

Αυτό συνιστά πραξικόπημα, κατάλυση δημοκρατίας, κατάλυση της συνταγματικής λειτουργίας, και επιβολή συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν εν μέρει ή εν όλο την καταστροφή μέρους ή ολόκληρου του ελληνικού πληθυσμού, συνιστά δηλαδή έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, και κοινωνική γενοκτονία

Θεωρώ ότι ο πρωθυπουργός έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να αποκρούσει τον εκβιασμό – κανείς δεν μπορεί να του το αφαιρέσει αυτό, και κανείς δεν μπορεί να απομειώσει το μέγεθος γενναιότητας, της ανιδιοτέλειας, και του ηθικού μεγαλείου της πρόθεσής του σήμερα, να αναλάβει την πολιτική του αυτοκαταστροφή θεωρώντας ότι υπηρετεί το λαό και την κοινωνία.

Θεωρώ ότι αυτό, δεν πρέπει να το επιτρέψει το κοινοβούλιο και η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ

Θεωρώ ότι το κοινοβούλιο πρέπει να αποτρέψει το σχέδιο της αριστερής παρένθεσης που απεργάζονται οι διαστροφικοί νόες, που θέλουν να μετατρέψουν την κυβέρνηση της αριστεράς σε εξάγγελο, υλοποιητή, και εφασμοστή των μνημονίων.

Που θέλουν να βάλουν έναν έναν και μία μια από εμάς να λέμε και να κάνουμε τα αντίθετα από εκείνα για τα οποία έχουμε αγωνιστεί.

Που θέλουν να μας εξευτελίσουν στον βαθμό να μην αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας και να μην μας αναγνωρίζει η κοινωνία – ο φυσικός μας σύμμαχος, και ο λαός που είμαστε σάρκα από την σάρκα του.

Αυτό δεν έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε. Όχι από ψωροπερηφάνια, ή δογματισμό: αλλά από βαθιά συναίσθηση, ότι θα αποτελέσει ανεπούλωτο τραύμα για το συλλογικό κοινωνικό ηθικό, για αυτό που σκιρτά και αναθαρρεί και ιδίως θεριεύει και αντρειεύει στις νέες γενιές.

Για όλους εκείνους και εκείνες, που πίστεψαν σε μας, όχι γιατί τους τάξαμε διορισμούς και προνόμια, αλλά γιατί εμπιστεύτηκαν την συνέπεια, την ανιδιοτέλεια, τους αγώνες, τις δεσμεύσεις μας.

Το σχέδιο αριστερής παρένθεσης είναι το σχέδιο που θέλει την αντιμνημονιακή κυβέρνηση να απαξιώνεται, θέλει το λαό να απελπίζεται και να χάνει τα ερείσματά του, θέλει την κοινωνία να εξεγείρεται, και θέλει και δυνάμεις αποσταθεροποίησης, όπως αυτές που έχουμε κατ’ επανάληψη δει να δρουν και να ενεργοποιούνται στον τόπο μας, να διεκδικούν το πάνω χέρι – θέλει τα συμφέροντα της διαπλοκής να κουνούν τις μαριονέτες τους, να ορίζουν τους εκπροσώπους τους επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ όπου κινδυνεύουμε να διατηρήσουμε τον κ. Γεωργίου τον υπεύθυνο για την εισαγωγή της χώρας στο μνημόνιο, της ΤτΕ όπου υφιστάμεθα τον κ. Στουρνάρα, του ΤΧΣ, του ΤΑΙΠΕΔ – θέλει εκείνοι που κατέστρεψαν τον τόπο να επιστρέφουν ως δικαιωμένοι και να κουνούν το δάχτυλο, ενώ θα έπρεπε να απολογούνται στην ιστορία και την δικαιοσύνη.

Και θέλει δυστυχώς τις πιο ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις, τις βγαλμένες από το εφιαλτικό παρελθόν, να διεκδικούν να εκφράσουν εκείνες γνήσια την κοινωνία, και να αντιποιούνται τους αγώνες του λαού.

Ουδείς δικαιούται να προσποιείται ότι δεν το βλέπει – άλλωστε η πρόβα τζενεράλε είναι η αποψινή συνεδρίαση.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, και εδώ θα απευθυνθώ στους συντρόφους και στις συντρόφισσές μου από τον Σύριζα:

Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ο λαός μίλησε, είπε ένα μεγάλο «όχι» στα τελεσίγραφα, στους εκβιασμούς,στον εκφοβισμό, στην προπαγάνδα, στην τρομοκρατία, όχι στα μνημόνια. Δεν έχουμε δικαίωμα το όχι του λαού, να το κάνουμε «ναι» με την ψήφο μας.

Δεν έχουμε δικαίωμα ούτε να το ερμηνεύουμε ως . Κάθε ένα από τα μέτρα που περιέχονται στην λεγόμενη συμφωνία, το καταψήφισαν με εκκωφαντική πλειοψηφία οι πολίτες.

Έχουμε την υποχρέωση να υπερασπιστούμε την ετυμηγορία τους – γιατί η δική μας εξουσία, πηγάζει από εκείνους. Και γιατί εμείς, εν αντιθέσει με τους άλλους, δεν διεκδικήσαμε ούτε ποτέ θελήσαμε την εξουσία για να την μοιραστούμε και να την ξεκοκαλίσουμε όπως έκαναν οι δυνάμεις του μνημονίου και του παλαιοπολιτικού και φαύλου, κλεπτοκομματικού συστήματος του Πασοκ / Νέας Δημοκρατίας, που έχει το θράσος τώρα να κουνά το δάκτυλο, αλλά διεκδικήσαμε την εξουσία για να την επιστρέψουμε στον λαό.

Το «όχι» του λαού δεν ήταν «όχι υπό προϋποθέσεις», δεν ήταν «όχι με αστερίσκους». Όποιος πιστεύει ότι το «όχι» του δημοψηφίσματος διατυπώθηκε υπό την προϋπόθεση της παραμονής της χώρας στο ευρώ, οφείλει τότε να διατυπώσει ξανά το ερώτημα, και ξανά στον λαό.

Όμως το ερώτημα δεν μπορεί ποτέ να είναι αυτό που επιδιώκεται να απαντηθεί μέσω του νέου εκβιασμού της Τρόικας, και του νέου τελεσιγράφου. Το ερώτημα δεν μπορεί ποτέ να είναι «Ευρώ ή Δημοκρατία», «Ευρώ ή Ανθρώπινα δικαιώματα», «Ευρώ ή Ευρώπη».

Γιατί αυτά, είναι ερωτήματα αντιδραστικά, αντιδημοκρατικά, αντιευρωπαϊκά, και αντιανθρωπιστικά, και είναι ερωτήματα, που ο λαός, έχει και το σθένος, και την γνώση, και την ιστορική εμπειρία να τα απαντήσει.

Πρέπει όμως κάποια στιγμή, επειδή κάποιοι έχουν το θράσος να μιλούν περί λόμπι της δραχμής, πρέπει κάποια στιγμή να μιλήσουμε και για αυτό το λόμπι, του συστήματος Σημίτη, το λόμπι του εκσυγχρονισμού που ακόμα διεκδικεί μέσω της διαπλοκής να διαφεντεύει αυτό τον τόπο, και που θέλει να δικαιωθεί μέσα από τέτοιες, βαθιά αντιδημοκρατικές, πραξικοπηματικές ενέργειες, που έφτασαν μέχρι την παρέμβαση του κ. Βενιζέλου, να θέλει η βουλή να κυρώσει το ανακοινωθέν, να κυρώσει δηλαδή ένα ανυπόστατο κείμενο, προκειμένου να δώσει διαπιστευτήρια υποτέλειας και να δημιουργήσει ανεπίστρεπτες καταστάσεις.

Δεν έχω καμία αμφιβολία, και το λέω με την συνείδησή μου καθαρή, δεν έχω καμία αμφιβολία, και οφείλεις από συνειδήσεως σε τέτοιες ώρες να μιλάς, ότι τόσο την κυβέρνηση όσο και τον λαό στηρίζει πραγματικά το «όχι» στη σημερινή ψηφοφορία.

Εδώ δεν χωρούν αυταπάτες: τον πρωθυπουργό που εκβιάζεται και την κυβέρνηση που εκβιάζεται βοηθά το να τον θωρακίσει η ΚΟ, όχι να του δώσει τη χαριστική βολή με ένα «ναι» νομίζοντας οτι τον διευκολύνει, ή παρακαλώντας τον να την εκβιάσει κάτι που προς τιμήν του ο πρωθυπουργός δεν έκανε όπως έκαναν οι προκάτοχοί του.

Και την υπόθεση της αριστεράς και δημοκρατίας, της κοινωνικής και της λαϊκής χειραφέτησης, της απελευθέρωσης υπηρετούν οι κάθε είδους αντιστάσεις οι μικρές και μεγάλες,

Αν η βουλή δεν αντισταθεί στο σημερινό εκβιασμό δεν θα αντισταθεί ούτε σε επόμενους

Αν νομοθετήσει με φιρμάνια και τελεσίγραφα, θα το ξανακάνει, και ήδη το κάνει σε πολύ σύντομο διάστημα.

Κι αν ενδώσει, αν παραπλανηθεί, αν παραλύσει, θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον εαυτό της και τη συνείδησή της αλλα και με την ίδια την ψυχή της.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Αν για κάποιους το ερώτημα είναι βαρύ και η ευθύνη βαριά, αξίζει να αναλογιστούμε ότι στην ιστορία μας, υπήρξαν άνθρωποι που ανέλαβαν ευθύνες όταν ήρθαν στα χέρια τους, και που πραγματοποίησαν πολύ μεγαλύτερες αντιστάσεις
από ένα κατά συνείδηση όχι σ’ αυτό που πράγματι, πρέπει να αποκρουστεί.

Σας ευχαριστώ.

Η δική μου θέση ως απορία έχει ήδη τεθεί στο αμέσως προηγούμενο post, αλλά και περιφερόμενοι στο blog μου είμαι βέβαιος ότι θα κατανοήσετε λίγο καλύτερα το σκεπτικό μου. Αν μου δοθεί πάντως η ευκαιρία, τις επόμενες ημέρες ελπίζω να βρω την ευκαιρία να επανέλθω με πιο καθαρό άρθρο.


(LIBERTE, EGALITE, FRAT…- I don’t think our European partners would approve of that.)

Σε τούτο το blog, τα τελευταία χρόνια, λέω την γνώμη μου. Δεν ταιριάζει, συνήθως με την κοινή σκέψη: των καιρό των (αντι)μνημονίων έλεγα «δεν ξέρω αν είναι σωστά τα μνημόνια ή όχι», τον καιρό του «ψόφου» και της «κρεμάλας» έλεγα είμαι με την «νομιμότητα», τον καιρό του «φταίει ο τυροπιτάς» έλεγα «όχι, δεν φταίει ο τυροπιττάς όσο φταίει ο παράνομος επιχειρηματίας» και τον καιρό του «έτσι πρέπει να γίνει», ρωτούσα, απλώς, «γιατί».

Δεν είμαι επαναστάτης, δεν λέω αυτό – κάθε άλλο. Απλώς τονίζω πως, ο,τι λέω δεν είναι πάντα η πιο διαδεδομένη άποψη.

Κάνω αυτήν την εισαγωγή, γιατί πρόκειται να θέσω για άλλη μία φορά, ένα ερώτημα που δεν μοιάζει ιδιαιτέρως δημοφιλές σήμερα:

Πόσα δικαιούται να ζητήσει ο δανειστής από τον δανειζόμενο;

Ακούστε – έχουμε, εδώ και χρόνια, υπογράψει ένα σωρό μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους. Είχα τονίσει στο παρελθόν ότι κάποιοι τους ψήφισαν παρά την θέλησή τους, στην ουσία εκβιαζόμενοι ενώ δεν συμφωνούσαν, απλώς γιατί δεν ήθελαν την εναλλακτική. Είχα αναφέρει την σκέψη ότι, σε μία δημοκρατία που η αντίθετη άποψη εξαφανίζεται ή λοιδορείται δημοσιογραφικά από ΜΜΕ (που οφείλουν την ύπαρξή τους σε άλλους δανειστές), και κόμματα που επίσης χρωστάνε (σε άλλους δανειστές) – ε, δεν την λες ακριβώς δημοκρατία. Αλλά δεν συζητάμε (αποκλειστικά) αυτό:

Είναι σαφές για μένα, ότι σε μία σχέση δανεισμού, αυτός που βάζει τα χρήματά του θέλει να νιώθει ασφαλής. Δεν είναι απλώς λογικό, είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχει καν αυτή η σχέση.

Προφανώς λοιπόν, ο δανειστής ζητά εγγυήσεις. Θέλει να πάρει τα χρήματά του πίσω, και είναι (τις περισσότερες φορές, όχι πάντα) προς το συμφέρον του ο δανειζόμενος να τα χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να σιγουρευτούν και οι δύο πλευρές ότι θα το πετύχει. Επίσης, είναι σαφές ότι ο δανειζόμενος πάει στον δανειστή. Θεωρητικά, ο δανειστής κάνει, ή δεν κάνει δεκτό το αίτημα του δανειζόμενου με βάσει τις εγγυήσεις που θα του παρασχεθούν, και έτσι γίνεται μία σωστή συμφωνία.

Η σχέση αυτή όμως, είναι σχέση μεταξύ ενός ισχυρού, και ενός ανίσχυρου. Καθίσταται σαφές ότι αυτός που έχει τα λεφτά, και την λογική απαίτηση της διασφάλισής του, έχει και τον απόλυτο σχεδόν έλεγχο απέναντι στον δανειζόμενο. Μπορεί να του ζητήσει οτιδήποτε θεωρεί ότι θα τον θωρακίσει, και η απόφαση μένει στον δανειζόμενο να το κάνει δεκτό – ή όχι.

Ο πολιτισμένος κόσμος όμως, βλέποντας αυτήν την σχέση, παρεμβαίνει. Λέει «μισό λεπτό, αλλά δεν μπορεί ο δανειζόμενος να ξεπεράσει τα όρια της αξιοπρέπειάς του. Το ότι ζητά να δανειστεί, πχ, δεν σημαίνει ότι ο δανειστής μπορεί να του ζητήσει *οτιδήποτε*. Θα πρέπει να θεσπιστούν κάποιοι κανόνες, σαφείς για όλους τους εμπλεκόμενους, ώστε όλοι να ξέρουν ότι ο δανειστής έχει δικαίωμα μέχρι ενός σημείου». Από εκεί και πέρα, δεν θα μπορεί να εξασφαλίσει απόλυτα την ασφάλειά του – αυτό είναι και το νόημα του ρίσκου, άλλωστε.

Έτσι, ο δανειστής δεν μπορεί να ζητήσει από τον δανειζόμενο να είναι σκλάβος, πχ. Δεν μπορεί να απαιτήσει την αποπληρωμή με ένα νεφρό, ή με το να αναγκάσει τον δανειζόμενο να υπερβεί τις αρχές του, πχ να παρανομήσει. Θα ήταν «λογικό», θα εξασφάλιζε απόλυτα τον δανειστή προφανώς – αλλά υπάρχουν ισχυρότεροι κανόνες. Ο πολιτισμένος κόσμος προστατεύει τον δανειζόμενο, στερώντας του την επιλογή να το κάνει, ακριβώς γιατί θεωρεί ότι κάποια πράγματα, μεταξύ ενός ισχυρού και ενός ανίσχυρου, δεν είναι πια επιλογή.

Το άτομο λοιπόν, προστατεύεται ενός ισχυρού, στερούμενο τις επιλογές που υπερβάλλουν τις παγκόσμια ορισμένες γραμμές της αξιοπρέπειάς του.

Κατανοητό.

Τι γίνεται με ένα κράτος όμως;

Διαβάζω στο μνημόνιο που υπέγραψε η Ελλάδα ότι θα κάνει αποδεκτό – μεταξύ άλλων:

– Να επαναεξεταστούν οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί από τον Φεβρουάριο και μετά,

Να εισαχθούν στην ελληνική νομοθεσία νόμοι για την διασφάλιση των δανειστών

– Κάθε νέος νόμος που έρχεται στο κοινοβούλιο ή προς διαβούλευση, να έχει πρώτα συμφωνηθεί με τους θεσμούς αν αυτοί θεωρούν ότι τους αφορά.

Τα ίδια, πάνω κάτω, υπήρχαν και στα προηγούμενα μνημόνια.

Εδώ όμως έχω ένα πρόβλημα. Θεωρώ ότι προσβάλλεται η εθνική κυριαρχία του κράτους. Αν οι θεσμοί έχουν πρόσβαση στο νομοθετικό μας έργο, το προηγούμενο το επόμενο και το τωρινό, τότε παρεμβαίνουν στην βάση της δημοκρατίας μας. Κάθε απόφασή μας είτε ελέγχεται αν είναι παρελθοντική, είτε επιβάλλεται αν είναι τωρινή, είτε, το πιο σημαντικό απ’ όλα, πρέπει να περάσει από έγκριση από τούδε και στο εξής.

Οι δανειστές, μοιάζει λογικό, θέλουν να εξασφαλίσουν την οικονομία μας, και μέσω ημών, να εξασφαλίσουν και την επένδυσή τους. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που θα μας δανείσουν, καθώς δεν μας έχουν πια καμία εμπιστοσύνη ότι θα κάνουμε αυτά που συμφωνήσαμε. Το καταλαβαίνω απόλυτα, και αντιλαμβάνομαι την θέση τους.

Η Ελλάδα από την άλλη, είναι ένα κυρίαρχο κράτος. Ακόμα και χωρίς ένα ευρώ στα ταμεία, διατηρεί την εθνική της κυριαρχία, το δικαίωμα να αποφασίζουν οι πολίτες ποιοι θα είναι οι νόμοι που θα ψηφίζονται, μέσω των εκπροσώπων τους στην βουλή που ψηφίστηκαν με κάποιες συγκεκριμένες εντολές. Ακόμα και αν πεινάει ο κόσμος, έχει δικαίωμα να αποφασίζει να πεινάσει κι άλλο (ασχέτως αν συμφωνώ, ή διαφωνώ προσωπικά) μόνος του, και χωρίς παρεμβάσεις.

Ποιος βάζει το όριο;

Ποιος είναι κατάλληλος να μας πει αν η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης μίας οικονομικής συμφωνίας; Ποιος μπορεί να μας δείξει την κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην «δίκαιη συμφωνία» που εξασφαλίζει και τις δύο πλευρές – και σε ένα Οικονομικό Πραξικόπημα; Ποια είναι η κόκκινη γραμμή της παραβίασης, ώστε να ξέρουμε αν ξεπερνιέται τώρα, ή θα ξεπεραστεί στο μέλλον για να αντιδράσουμε; Πόσο δίκαιη είναι η κραυγή #ThisIsACoup που γεμίζει το twitter για το Ελληνικό ζήτημα;

Ο μόνος λόγος που αφαιρείται το δικαίωμα από ένα άτομο η δυνατότητα να ξεπουλήσει την αξιοπρέπειά του στον δανειστή του, είναι ακριβώς γιατί είναι πιθανό να το προτείνει ακόμα και αυτοβούλως ο ίδιος, και αυτή είναι η υπέρτατη προστασία που προβάλλει ο πολιτισμένος κόσμος.

Ποιος προστατεύει ένα κράτος από το να ξεπουλήσει, στο όνομα ενός διλήμματος (σκληρού, προφανώς, όλα τα αληθινά διλήμματα είναι σκληρά) την δική του αξιοπρέπεια και των πολιτών του; Εκεί δεν οφείλεται προστασία στο άτομο που απαρτίζει το κράτος; Δεν είναι πιο σημαντική η διασφάλιση της αξιοπρέπειας του δανειζόμενου, η διασφάλιση της δημοκρατίας, από το δίλημμα που προφανώς υπάρχει;

Αν χαθούν αυτά, έχει σημασία (για παράδειγμα) σε ποιο νόμισμα έχουν χαθεί;

Είναι -τελικά- θεμιτό η δημοκρατία να είναι δανειστικός όρος;

Αυτές είναι οι σκέψεις μου, και αυτές ήταν πάντα οι σκέψεις μου άλλωστε.

Όποιος θέλει να μοιραστεί τις δικές του, τα σχόλια είναι ανοικτά.