Το ερώτημα που έχει κάποια σημασία πριν ξεκινήσουμε είναι «αυτό; Με όσα γίνονται, αξίζει τον κόπο αυτό;»

Νομίζω πως ναι. Μπορεί να κάνω λάθος, μα νομίζω πως ναι. Ας δούμε μαζί την σκέψη μου.

Τελικός Κυπέλλου Ελλάδας, Σάββατο 6 Μαΐου του σωτήριου έτους 2017, και πριν την έναρξη του αγώνα, εκτεταμένα επεισόδια «αμαυρώνουν το ποδοσφαιρικό γεγονός».

Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες οπαδοί των δύο ομάδων πλακώνονται για αρκετή ώρα, έξω μα και μέσα στο Πανθεσσαλικό στάδιο. Οι τραυματίες δεκάδες – τόσοι, που ακόμα και το αρμόδιο νοσοκομείο βρέθηκε σε δύσκολη θέση.

Τώρα που γράφω τούτο το ποστ είναι ξημερώματα Δευτέρας – μα σκέφτομαι να το ανεβάσω αργότερα, σε μία, δύο μέρες. Στο μεταξύ να περιμένω.

Θα περιμένω να δω, αν κάποιος από το κράτος μας ενοχλήθηκε από αυτήν την εικόνα.

Από το sport-fm.gr

Θα περιμένω να δω αν το αίμα αυτών των ανθρώπων, ακόμα και αν δεχθεί κανείς ότι συμμετείχαν αυτοβούλως στα επεισόδια (εγώ δεν το δέχομαι, αλλά δεν έχει σημασία) ή όσων ταλαιπωρήθηκαν πχ από δακρυγόνα, πέτρες, και δεν ξέρω και γω τι ενώ δεν είχαν καμία συμμετοχή, έχει, για κάποιον, αξία.

Θα περιμένω.

Θα περιμένω να δω αν θα το ξεχάσουμε, αν θα ξεχάσουμε όλο αυτό το αίμα που χύθηκε, όλες αυτές τις εικόνες βίας, τους μαχαιρωμένους, τα στιλέτα, τα δοκάρια, τις καρέκλες, τα γκλόμπ (ακόμα και ανάποδα).

Θα περιμένω.

Θα περιμένω να δω αν, ως κοινωνία, θεωρήσαμε ότι πήγε, κάτι, στραβά. Αν ναι, είναι απλό – θα αντιδράσουμε. Θα ρωτήσουμε αν η αστυνομία έκανε καλά την δουλειά της. Θα ρωτήσουμε αν οι ομάδες είχαν τον έλεγχο των οπαδών τους. Θα ρωτήσουμε αν η ομοσπονδία λειτούργησε με τον καλύτερο τρόπο.

Αν όχι, αν πιστέψουμε ότι όλα πήγαν σωστά, είναι τρομερά απλό, θα προσπεράσουμε. Και το αίμα θα ξεπλυθεί από τους τοίχους, και τα καθίσματα, και τα πατώματα, και θα γίνει δόξη και τιμή το επόμενο παιχνίδι, και θα συνεχίσουμε τις ζωές μας.

~

Όταν όμως, την επόμενη φορά, κάποιος πεθάνει – ακόμα και κάποιος συμμετέχοντας, αλλά πολλώ δε μάλλον κάποιος αθώος, θα περιμένω να δω αν τότε θα αναρωτηθούμε τι πήγε στραβά.

Θα περιμένω να δω αν θα ανατρέξουμε στο χθεσινό, αν θα αναρωτηθούμε αν θα μπορούσαμε, έστω και από σήμερα, να σώσουμε μελλοντικά την ζωή αυτού του ανθρώπου. Θα περιμένω να δω αν θα αναρωτηθούμε, αν πράγματι το χθεσινό ήταν λάθος – γιατί το επιτρέψαμε μία μέρα μετά:

– Γιατί είμαστε δειλοί; Δεν θέλαμε να τα βάλουμε με την ηγεσία και την μαφία των οπαδικών στρατών;

– Γιατί είμαστε ευθυνόφοβοι; Αρνηθήκαμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, και να παραιτηθεί -ή να απολυθεί, αν δεν καταλαβαίνει γιατί- σύσσωμη η πολιτική ηγεσία που ήταν υπεύθυνη γι’ αυτό το χάλι;

– Γιατί ηδονιζόμαστε με το αίμα; Απολαύσαμε ως θεατές τηλεοπτικά ένα σόου ξύλου και βίας και μετά, με ασύλληπτη αδιαφορία, περάσαμε στον αυθεντικό εκνευρισμό για τα …διαιτητικά λάθη;

~

Θα (έπρεπε να) περιμένω.

Αλλά δεν θα το κάνω, δεν θα περιμένω. Θα το ανεβάσω σήμερα, τώρα αμέσως. Γιατί δεν θέλω να επιβεβαιωθώ, προτιμώ να έχω κάνει λάθος, προτιμώ κάποιος να δώσει σημασία σε ο,τι έγινε, και να το διορθώσει.

Πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που ενδιαφερόμαστε, που θυμώνουμε γι’ αυτό που έγινε, που θέλουμε να αλλάξει, που θέλουμε την κάθαρση και τους νόμους ανεξαρτήτως με τι χρώματα ντύνεται ο κάθε οπαδικός στρατός.

Πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που βλέπουν πόσο υποκριτικό είναι να προσπερνάμε τέτοια αίσχη ρίχνοντας την ευθύνη αποκλειστικά στους οπαδούς, αποκλειστικά στην μαφία των γηπέδων, πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που βλέπουν ότι είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ ευθύνη ως κοινωνία, πρωτίστως, ΔΙΚΗ ΜΑΣ ευθύνη να μην πεθάνει κανείς αύριο, ΔΙΚΗ ΜΑΣ ευθύνη να εξαλείψουμε τον χουλιγκανισμό, ΔΙΚΗ ΜΑΣ ευθύνη να τιμωρηθούν όσοι οργάνωσαν, όσοι ανέχθηκαν, και όσοι ήταν ανίκανοι να αποτρέψουν αυτές τις εικόνες.

Πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που αντιλαμβανόμαστε ότι είναι πρωτίστως θέμα ισονομίας, είναι θέμα δικαιοσύνης, είναι θέμα ηθικής – είναι διάολε θέμα πολιτισμού να μην προσπερνώνται αθόρυβα αυτές οι στιγμές.

Πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που φοβόμαστε ότι ο τίτλος «τελικός» δεν θα αφορά αύριο ένα παιχνίδι, αλλά την τελευταία μέρα ενός ανθρώπου.

~

Μία τελευταία κουβέντα, για να το απλοποιήσω λίγο, μ’ αυτήν την σκέψη:

Πρόσεξέ με λίγο:

Αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο.

Μην προσπαθήσεις να πείσεις κανέναν, ούτε τον εαυτό σου, ότι είναι. Μην προσπεράσεις αυτήν την εικόνα.