Μια φορά και έναν καιρό, όχι πολύ παλιά, δημιουργήθηκε με συνασπισμό μία κυβέρνηση. Αυτή η κυβέρνηση είχε σαν αποκλειστικό στόχο να «μας κρατήσει στο ευρώ», ψηφίστηκε, εν μέρει, με εκβιαστικά και τρομοκρατικά τηλεοπτικά σποτ τύπου «Γιατί κύριε» και «η σημαία μας να κυμματίζει ψηλά», την αδιάλειπτη στήριξη των μέσων μαζικής «ενημέρωσης» και την ελπίδα, του κάθε φτωχού και κακομοίρη, ότι δεν θα πληρωνώταν σε δραχμές τον επόμενο μήνα, και ότι η κρατική σπατάλη, επιτέλους, θα σταματούσε.

Έτσι λέει το παραμύθι, έτσι σας λέω και γω.

Λίγο πριν την στήριξή της, ένα από τα πιο κρίσιμα στελέχη της, ο υφυπουργός εργασίας, ξάφνου, παραιτήθηκε. Η επιστολή παραίτησής του που μιλούσε για αθέτηση πολιτικών συμφωνιών σχετικά με την αναδιαπραγμάτευση (άλλο παραμύθι αυτό) και το μνημόνιο έγινε γνωστή, και, ταυτόχρονα, ξεκίνησε ένας πόλεμος εναντίον του, είτε από δικαίους, που ήλπιζαν ότι θα γινόταν επιτέλους ένα συμμάζεμα στο κωλοκράτος, είτε από αδίκους που ήθελαν να προστατέψουν σαν σκυλιά το αφεντικό τους, no matter what.

Έτσι λέει το παραμύθι, έτσι σας λέω και γω.

Πριν αλέκτωρ λαλλήσει τρίς, τα τζιμάνια οι δημοσιογράφοι είχαν κάνει μία ενδιαφέρουσα σύνδεση: Ο εν λόγω Υφυπουργός, Νικολόπουλος το όνομά του, δεν έφυγε γιατί ξύπνησαν οι τύψεις για το πολιτικό ψέμα μέσα του. Έφυγε γιατί α) δεν έγινε Υπουργός, ενώ το ζητούσε διακαώς, και β) και πιο σημαντικό, διότι συνεργάτης του – μισό, να αντιγράψω και εγώ ακριβώς τα λόγια των εφημερίδων, αφού κόπυ-πέιστ έτσι το είχαν όλες, τυχαίο πράγμα, :

Πάντως, η πληροφορία που ήθελε στενό του συνεργάτη, να έχει επικοινωνήσει με τον ΣΔΟΕ, προκειμένου να διευθετήσει εκκρεμή υπόθεση επιχειρηματία, με τον οποίο είχε φιλικές σχέσεις ο πρώην υφυπουργός Νίκος Νικολόπουλος, ήταν ο πρώτος (ίσως και βασικός λόγος) για να διαταραχθούν οι σχέσεις του Αχαιού πολιτικού με τον Αντώνη Σαμαρά.

Από το …έγκριτο Πρώτο Θέμα. Αλλά αν θέλετε, δείτε και την …ανταγωνιστική Δημοκρατία Δημοκρατική, το ίδιο ακριβώς γράφει, λέξη-λέξη.

Διαταράχθηκαν δηλαδή οι σχέσεις, και ο υφυπουργός την έκανε πριν τον κάνουν.

Έτσι λέει το παραμύθι, έτσι σας λέω και γω.

Όλα αυτά καλά, θα μου πεις – αν είχαν γίνει εχθές. Εγιναν όμως, μισό να δω την ημερομηνία του άρθρου, εννέα Ιουλίου του δύο χιλιάδες δώδεκα.

Πάει καιρός, ναι;

Έκτοτε, ο υφυπουργός ελαφρώς σιώπησε, τα κανάλια σταμάτησαν να ασχολούνται, και πήγαμε όλοι ήρεμα-ήρεμα για ύπνο…

..γιατί πως αλλιώς να περιγράψεις, ότι εμφανίζεται μυρωδιά σκανδάλου πρώτου μεγέθους, και, ούτε οι δημοσιογράφοι το ελέγχουν περισσότερο, να πουν «έγινε, μ’ αυτούς», ή «δεν έγινε, αθώος, μάλλον παραιτήθηκε γιατί έγινε πράγματι αντιμνημονιακός», ούτε κανείς εισαγγελέας δεν αναρωτήθηκε «για κάτσε ρε πούστη μου, τι ιστορίες είναι αυτές με συνεργάτη υφυπουργού που σώζει επιχειρηματία από τον ΣΔΟΕ; Ποιος, που πότε πως και γιατί!»

Και καλά να κοιμηθούν τα κανάλια και οι εφημερίδες – την δουλειά τους την έκαναν. Πλήγωσαν το γόητρο του υφυπουργού, πιθανόν τον εκβίασαν κιόλας («αν δεν σκάσεις θα πούμε ονόματα») και έκλεισε ο φάκελος. Και καλά να κοιμηθούν και οι εισαγγελείς που, παρότι έχουν καναδύο ενδιαφέρουσες κινήσεις, γενικά, κινούνται πιο αργά από την καθυστέρηση μη τυχόν μπλέξουν. Τρελοί είναι;

Εγώ όμως ρε φίλε, γιατί να κοιμηθώ; Καλούμαι να συμπιέσω το οικογενειακό μου εισόδημα στο μισό ενώ απέκτησα δύο παιδιά, να βγαίνω πως και πως, να με εκβιάζουν δύο τρία χρόνια τώρα τα δελτία της Digea, να χάνουν την δουλειά τους οι φίλοι μου και την σύνταξη ο πατέρας μου, να με βαράνε και να με ψεκάζουν οι ΜΑΤατζήδες κάθε που διαμαρτύρομαι, να τσακώνομαι με τους φίλους μου που απλώς υποστηρίζουν μια φιλελεύθερη πολιτική, όλα αυτά να γίνονται γιατί κάποιοι πονηροί έφαγαν, δεν έδωσαν φόρους, δεν δήλωσαν εισοδήματα, έδωσαν μίζες, πήρανε μίζες, πετάξανε λεφτά, χαρίσανε θέσεις εργασίας που μετά τις συκοφαντήσανε κιόλας, κρύφτηκε ένα ολόκληρο πολιτικό σκηνικό πίσω από μαζί τα φάγαμε, και βγήκε αλώβητο –

– εγώ γιατί να το ξεχάσω;

Πιάνουν κάποιον κυβερνητικό να σώζει επιχειρηματία και θα το ξεχάσω; Θα πω «έτσι γίνεται» και «έλα μωρέ»;

Σοβαρά ρωτάω: Μαλάκας είμαι;

Εγώ δεν ξέρω αν ο υφυπουργός είναι καλός χρυσός και άγιος, ή ένα λαμόγιο του κερατά. Δεν ξέρω αν ξύπνησε το αντιμνημόνιο μέσα του, ή φοβήθηκε ότι θα τον διώξουν και πήγε να γλυτώσει καμία ψήφο. Δεν ξέρω αν είναι τίμιος, ή αν απλώς φαίνεται τίμιος.

Ξέρω ότι πρόκειται για σκάνδαλο, και όπως γαμιέμαι εγώ να πληρώσω τους φόρους ΤΟΥΣ, θα φροντίσω τουλάχιστον να γκρινιάξω αν κάποιος κυβερνητικός είτε εκβιάζεται για να μην μιλήσει, είτε κάνει πλάτες σε επιχειρηματίες που έχουν βύσμα.

Γιατί δεν ξέρω αν η γυναίκα του Καίσαρα είναι ή όχι τίμια, αλλά την ακούω να καλοπερνά στο διπλανό δωμάτιο. Και ούτε μαλάκας είμαι, ούτε κουφός.

Υ.Γ.: Δες και το προηγούμενο ποστ μου για την Άκρη του νήματος και το βάρος και την ευθύνη της δημοσιογραφίας.