Λοιπόν, δεν θα το πιστέψεις, αλλά αυτό το blog ήταν, κάποτε, χαλαρό blog. Να, πήγαινε πίσω να δεις και μόνος σου: Και πλάκες έκανε, και τα ωραία του είχε, δεν το είχε φάει η μαυρίλα και η μιζέρια.

Τώρα, θα μου πεις, να γίνεται ο κακός χαμός και να γράφω άσχετα; Δύσκολο. Οπότε, επιλέγεις τα θέματα, και προχωράς αναλόγως.

Αλλά έλα που, κάπου-κάπου, γίνομαι και γω παιδί 🙂

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Sensible Soccer 96/97.

Ω, oui.

Παίξαμε όταν ήμασταν παιδιά, για σας δεν ξέρω, μα εγώ το είχα γονατίσει στην Amiga μου. Μετά μεγάλωσα ξέρω γω, το ξέχασα, ήρθαν άλλα παιχνίδια, πιο κλασάτα, Fifa, Pes, λουξ, έψα, αναβαθμιστήκαμε.

Αυτό το κακόμοιρο πάλι, όχι.

Κάποιοι όμως, δεν το ξέχασαν, σας διαβεβαιώ!

Προχθές, ο φίλος Βασίλης, μου έστειλε ένα link. Είναι μία εταιρία, που επανακυκλοφορεί παιχνίδια για PC (κυρίως, αλλά όχι μόνο) με την βοήθεια ενός προγράμματος που λέγεται DosBox. Το κάνει επί πληρωμή, αλλά είμαι απολύτως σίγουρος ότι θα το βρείτε και δωρεάν. Όπως και να χει, $6 είναι αυτά, κάτι λιγότερο σε ευρώ, χαλάλι. Υπόψιν: είναι η έκδοση για PC, όχι για Amiga. Για κάποιους έχει νόημα αυτό, εγώ γέρασα τόσο που δεν θυμάμαι διαφορές.

(Θα σου δώσω link στο τέλος)

Και το αγόρασα.

Το παιχνίδι εγκαταστάθηκε θαυμάσια στον υπολογιστή μου, το έτρεξα, και… ω-ναι, το παλιό-καλό Sensible Soccer, Fullscreen, να μη το χορταίνουν τα δακρυσμένα ματάκια μου.

Βέβαια, κομμάτι παλιό, αρχαίο, και οι παίκτες Βαζέχα, Τοχούρογλου, Καραταΐδης, Αγορογιάννης, Κετσπάγια, Μητρόπουλος, Κολιτσιδάκης, Καλιτζάκης – μέχρι και Πάντελιτς έχει -ναι, τον ίδιο.

Ψευτοέπαιξα μερικά παιχνίδια, μα ήταν πολύ γρήγορο λέμε – ή εγώ γέρασα, και πολύ δύσκολο – ή εγώ γέρασα. Και πως να ταυτιστείς με Τσαλουχίδη; Χαριτωμένο, αλλά κομμάτι παλιό.

Άκου λοιπόν να δεις τι έκανα: Ότι κάνω καμιά δεκαριά χρόνια τώρα. Αρχισα να ψάχνω.

Λέω, ο μόνος βλαμμένος δεν μπορεί να είμαι, η εταιρία βγάζει το παιχνίδι άρα έχει ενδιαφέρον το πράγμα, κάτσε να δούμε τι κάνουν οι άλλοι, οι πιο βλαμμένοι από εμένα.

Αυτοί οι άλλοι λοιπόν, εδώ και μερικά χρόνια, έχουν πάρει την έκδοση για PC, έχουν ξεψαχνίσει τον κώδικα, και κάνουν ….ανανεώσεις πρωταθλημάτων! Δηλαδή, η εταιρία το παράτησε το 97, αλλά αυτοί οι κουλοί συνέχισαν να ανανεώνουν ομάδες, παίκτες, στατιστικά και ονόματα (να σου θυμίζω πόσα πρωταθλήματα είχε; άει γειά σου) σε τρέχουσες περιόδους.

(Θα σου δώσω link στο τέλος είπαμε, μη βιάζεσαι. Διάβασε, έχει και άλλο ενδιαφέρον)

Πότε λοιπόν σταμάτησαν να ασχολούνται; Αμ, δεν σταμάτησαν. Έχουν φτιάξει έκδοση ακόμα και για την σαιζόν 2012-2013! Μήτρογλου στο Swos λοιπόν – ενδιαφέρουσα προοπτική!

Η εγκατάσταση χρειάστηκε λίγο brainstorming, που για άλλους είναι εύκολο, αλλά εγώ είμαι σαράντα, (και στα μούτρα σου) και μου χρειάστηκε λίγο παραπάνω – αλλά έγινε!

Και να ο Κοντρέρας, και να ο Μανωλάς, και να ο Αρκούδας (σιγά μη δεν) και να ο Πετρόπουλος. (Και τα στατιστικά να μην είναι απογοητευτικά λάθος!)

Ψήνεσαι, έ;

Περίμενε, έχει και άλλο:

Έχει όμως και Φουστέρ. Και Τοροσίδη. Χμ. Δεν μ’ αρέσει να έχω παίκτες που έφυγαν, χαλάει την γεύση ρε φίλε, και, σου θυμίζω ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΑΙΚΤΩΝ ΤΩΝ ΕΠΙΣΗΜΩΝ ΟΜΑΔΩΝ!. Συγγνώμη που φωνάζω, αλλά με τρώει από το 97 αυτή η αδικία. Πολύς καιρός.

Όμως αυτοί, κάπως το έκαναν. Ξύπνιοι είναι, δεν αντιλέγω, αλλά πως;

Έφτιαξαν έναν Editor φίλε μου.

(Στο τέλος τα links)

Ω, yeah.

Εναν editor που αλλάζεις ονόματα παικτών των ομάδων, εμφανίσεις (μισό, να σκουπίζω ένα δάκρυ) ακόμα και (χαρτομάντιλο) την εμφάνιση των παικτών όπως μαλλιά ή χρώμα δέρματος!

Ναι ρε φίλε.

(Είπαμε, κάτω τα links, αν συνεχίσεις να με πρήζεις, δεν θα τα βάλω. Να κάτσεις να διαβάσεις ρε, τόσο κόπο έκανα.)

Όμως, το παιχνίδι παρέμενε ενοχλητικά γρήγορο. Ενοχλητικά; Όοοχι, γιατί ένα site στην Γαλατία, παρείχε συμβουλές για το πως να αλλάξεις και την ταχύτητα του DosBox, να γίνει πιο …παλιό.

Ανακεφαλαιώνοντας: Παίζω Sensible Soccer. Σήμερα. Με τον Μήτρογλου. Και προσθέτω και Βλαχογιάννη Βλαχοδήμο αν κάνω κέφι. Σε φυσιολογικούς για την ηλικία μου ρυθμούς.

Ναι ρε φίλε.

ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ!

(συγνώμη, καταλαβαίνεις)

~

(μισό να παίξω ένα παιχνίδι όσο εσύ αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο της στιγμής και μεγαλώνει η ζήλια σου και επιστρέφω)

(ουφ, ωραία ήτανε)

Πάμε στα που και πως; Πάμε.

Ένα, αγοράζεις το παιχνίδι απ’ εδώ http://www.gog.com/gamecard/sensible_world_of_soccer_9697. ΔΕΝ επιμένω να το αγοράσεις – σίγουρα κάπου θα μπορέσεις να το βρεις, δεν έκαναν πυρηνική φυσική οι άνθρωποι, έτοιμα δωρεάν προγράμματα συγκέντρωσαν και τα πούλησαν. Αλλά εγώ εκεί το βρήκα, είναι εύκολο, μπαμ-ταμ, ηνστάλ, το προτίμησα από τις εναλλακτικές – έχω και μία ηλικία, πληρώνονται αυτά. Θέλει (πιστωτική ή χρεωστική) κάρτα (ή Paypal, νομίζω) και εγγραφή. [UPDATE: Μέσω @L_Gnou έρχεται και αυτό το link από το abandonia.com (tweet), με το οποίο το στήνεις μόνος σου, δωρεάν (μέρες που είναι…) – χρειάζεσαι όμως, όπως ανέφερα, και το DOSbox]

Δύο, λοιπόν, install. Εμένα δούλεψε, καλή τύχη σε σένα. Τρέξτο, να δεις αν παίζει. Αν παίζει προχωράς, αν όχι, δεν μπορώ να βοηθήσω. Αν έπαιξε, χάσε πέντε μηδέν γιατί πάει γρήγορα, και γέρασες, και κλείστο. Έχεις δουλειά ακόμα. Α, και δώσε φιλιά στον Κούλη.

Τρία, κατεβάζεις από εδώ http://synchronatedswos.blogspot.gr/2012/10/synchronated-swos-2012-13-v1_18.html το τελευταίο update ομάδων. Τσεκάρεις για ιούς αν είσαι έξυπνος (εγώ δεν ήμουν), ένα zip αρχείο είναι, ξεζίπαρέ το κάπου. Ανοιξέ το, έχει έναν φάκελο PC. Μέσα του έχει έναν φάκελο Data και ένα sws.exe. Μετονόμασε το sws.exe ENGLISH.EXE (εγώ το έβαλα κεφαλαία, κάνε όπως γουστάρεις, δεν ξέρω αν υπάρχει πρόβλημα). Θυμήσου που είναι ο φάκελος.

Τέσσερα, πήγαινε εκεί που έκανε install το πρόγραμμα (αν πάταγες κουμπιά χωρίς να διαβάζεις τι λένε μάλλον είναι στο C:\GOG Games\Sensible World of Soccer 96-97\) και θα βρεις μέσα επίσης έναν φάκελο Data και ένα English.exe. Κράτα αντίγραφο και από τα δύο (εγώ το έκανα μετονομάζοντάς τα σε oldData και oldEnglish.exe)

Πέντε, πήγαινε στον προηγούμενο φάκελο, εκεί που unzipαρες (αυτόν που σου είπα να θυμάσαι) κάνε copy τον φάκελο data και το english.exe, πήγαινε στην εγκατάσταση του παιχνιδιού, κάνε paste. Κανονικά, δεν θα σου ζητήσει να αντικαταστήσει τίποτα, γιατί ήσουν φρόνιμος και με ακούς που σου μιλάω.

Έξι, τρέξε ξανά το παιχνίδι. Παίζει; Με γειά. Διασκέδασέ το, φάε πέντε γκολ γιατί δεν πρόλαβες να το μάθεις πριν, βιαζόσουνα – και μετά κλείστο γιατί έχουμε κι άλλα. Δεν παίζει; Κάτι πήγε στραβά. Υπόψιν, δεν μπορώ να βοηθήσω. Σιγουρέψου ότι τα έκανες σωστά, όπως τα γράφω, και αν είσαι σίγουρος, πέτα ένα comment μπας και ξέρει κανείς άλλος.

Επτά, πάμε να κάνουμε το παιχνίδι λίγο πιο αργό. Δηλαδή, φυσιολογικό για την ηλικία μας. Πήγαινε στον φάκελο που εγκατέστησες το παιχνίδι, και άνοιξε το αρχείο dosbox_SWOS.conf με ένα notepad. Έκανες αντίγραφο πριν το κάνεις; Όχι; Θέλω να είσαι πονηρός, να μην είσαι κορόιδο, μόνοι μας τα σκεφτόμαστε αυτά. Κλείστο, κάνε αντίγραφο (ο πιο εύκολος τρόπος είναι επιλέγεις το αρχείο/copy/paste και θα φτιάξει μόνο του ένα Copy of dosbox_SWOS.conf και ξαναάνοιξε το dosbox_SWOS.conf. (Και να σκέφτεσαι την επόμενη φορά. Τι εννοείς αν εγώ κράτησα μπακαπ; Να κοιτάς την δουλειά σου. Ορίστε μας).

Οκτώ, μόλις άνοιξες ένα κατεβατό από γράμματα. Μη σκιάζεσαι, άκου εμένα. Ψάχνεις το cycles=auto (είναι κάπου στην μέση, αν θυμάμαι καλά), και το κάνεις cycles=fixed 10000. Στο δικό μου μηχάνημα, και με την δική μου ηλικία, αυτό είναι που αντέχω (εντάξει;). Σώσε, και τρέξε το παιχνίδι. Σου κάνει; Θαυμάσια. Όχι; Άλλαξέ το σε κάτι άλλο. Όσο πιο μεγάλο το νούμερο, τόσο πιο γρήγορα πάει το παιχνίδι.

Εννιά, πριν κλείσεις το dosbox_SWOS.conf . Εγώ ενοχλούμαι από την fullscreen έκδοση, αν ενοχλείσαι και εσύ, βρες την γραμμή fullscreen=true (κοντά στην αρχή) και κάντην fullscreen=false. Σώσε, παίξε. Παραδόξως με fullscreen πάει λίγο πιο γρήγορα (στο δικό μου μηχάνημα) γι’ αυτό και η επιλογή 10000 στο προηγούμενο.

Δέκα. Πήγαινε εδώ, http://swoes.info/editor_downloads/ και κατέβασε την έκδοση 1.3.0 (ή μεγαλύτερη αν βρήκες αυτό το ποστ οκτακόσια χρόνια αφότου γράφτηκε – να ζήσεις να μας θυμάσαι). Όπως πάντα, scan για ιούς, και αποσυμπίεση. Στον φάκελο που δημιουργήθηκε, βρίσκεις και τρέχεις το SwoEditorS.exe, κάνεις File/Load team file/ πας στον φάκελο data εκεί που εγκατέστησες το παιχνίδι, και επιλέγεις ένα team. Η Ελλάδα, πχ είναι το TEAM.015. Αλλάζεις ονόματα, στατιστικά, εμφανίσεις, πειραματήσου. Σώσε, και θα τα δεις να γίνονται – όταν κλείσεις, και ξανατρέξεις το παιχνίδι. Έχει και help, αξίζει να του ρίξεις μία ματιά.

Και τώρα τράβα, γίνε πάλι παιδί.

Keep SWOS alive! 🙂

Που λες λοιπόν, είμαστε πιτσιρίκια. Εγώ, ο Νίκος, και ο μικρότερος αδελφός του, ο Φίλιππας.

Πιτσιρίκια σα να λέμε, μπορεί να έπαιζε ακόμα ο Προτάσοφ ένα πράμα. Μωρά.

Εγώ κάτι κομπιούτερ (που δεν κάνει να μαθεις γιατί όλος μαζί είχε το ένα χιλιοστό του χιλιοστού μνήμη απο αυτή που έχεις στο usb stik σου), διότι ο πατέρας μου μου τον έδωσε για να διαβάζω, σα να λέμε «αν κάνεις τα μαθήματά σου θα μπορείς να παίζεις». Νόστιμη ιδέα, αλλά κατέληξε «λέω να μην κάνω τα μαθήματά μου και να παίζω». Όπως ακριβώς πρέπει δηλαδή, εντροπία το λέει ο βαρόμετρος, και δεν έχω λόγο να του πάω κόντρα.

Οπερ, φανατικέ αναγνώστη/τρια, πάρε έναν νεαρό αλητάμπουρα, με κομπιούτερ, ελευθερία, σκληρά κερδισμένο στα παρακάλια χαρτζιλίκι, ένα περιοδικό που PIXEL πρέπει να το λέγανε , πειρατικά παιχνίδια, ντάλες καλοκαίρι, σινεμά και αραλίκι.

Συνταγή σίγουρης καταστροφής, στο λέω.

Εχω παίξει τα παιχνίδια μου, έχω αρχίσει να παίζω με τους κώδικες, να παίζω με προγράμματα που σχεδιάζεις, είμαι και μούτρο, όλα τα έχω.

Ο Φίλιππας μικρότερος και πιο άβγαλτος (που να τον δεις τώρα), ο Νίκος και γω, κάθετε η φάση να δούμε το Φλας.

Τότε, το moving motion στην οθόνη είναι εικαστική τεχνολογία επιπέδου και γω δεν ξέρω τι, άφταστη, ο Σιπ έχει μούτρο συμπαθές, η στολή του πάει γάντι, κολλάμε. (Τότε, για να σε βάλω στο κλίμα, αν ήσουν δεκαέξι-σάμπθινγκ, δεν περίμενε κανείς να λύσεις το κυπριακό και τα ποσοστά του ΔΝΤ, μπορούσες να δεις το Φλας χωρίς να σε δουλεύουνε. Ενημερωτικά στο λέω).

Εμείς κολλάμε, αλλά ο Φίλιππας γουστάρει – πολύ.

Κοιταζόμαστε με τον Νίκο, μέσα; μέσα. Φάρσα εν όψει. Εγώ έχω το γραφιστικό και το προγραμματιστικό, ο Νίκος θα κάνει το ψήσιμο:

Η Ocean βγάζει το Flash σε παιχνίδι.

Ωχ αμάν-αμάν και γουάου αμάν, και ποιος κατεβαίνει στην Αθήνα να πα να το φέρει άμεσα και σπάμε και τους κουμπαράδες άμα λάχει.

Ίσα που τσακίζουμε και χαρτζιλίκι πήγαινε/έλα με το καράβι, συν τα αντιγραφικά. Τόσο γούστο.

Στο μεταξύ, ο γιόρς τρούλι, να παιδεύεται να φτιάξει παιχνίδι που δεν υπάρχει. Κάπως κλέβω λογότυπο OCean, μία εικόνα. Φτιάχνω Flash χαρακτήρα από την αρχή, δεύτερη. Κάτι μενού, κάτι τέτοια, high score, κλπ, μαζεύω εικόνες, στατικές, και με κωδικα τις ενώνω. Κάπως, τότε ήξερα, τώρα γέρασα.

Σκάμε λοιπόν το παραμύθι στον μικρό: Μας το φέρανε! Το ‘χουμε, το παίξαμε, γα-μά-το το παιχνίδι. Σφυράει.

Αλλά – πολύ γρήγορο ρε παιδί μου.

Τσιμπάει ο μικρός, να παίξω, ναι, αμέ εγώ, θα το φέρω μια μέρα. Τι μια μέρα, άμεσα, ο μικρός, ε, όπου νάναι εγώ που παλεύω να παίζει τζάμι το φο.

Διότι, το παιχνίδι είναι φο για φο και πιο φο δεν έχει. Οπερ, ξεκινάει μια χαρά τα ιντρο και τα μενού, μα μόλις πατάς Start – τσουπ! σου βγάζει τελείωσες! Διότι το παιχνίδι είναι flash και πάει με ταχύτητα φωτός.

Αμέ.

Δυο τρία ξενύχτια γι’ αυτήν την σαχλαμάρα που γελάς σα χαμόγελο – και αν.

Αλλά, για μας, ε; η τέλεια πλάκα.

Με τα πολλά, με «ψήνει» ο μικρός, το φέρνω, τον αφήνουμε να το βάλει να το απολαύσει. Σε μια γωνιά εμείς, λυμένοι.

Το βάζει, γραφικούλι ένα, «πως σου φαίνεται» εμείς, «καλό είναι» να λέει αυτός, κοκοκο εμείς. Γραφικό δύο, μενού, να- πάτα πλέη εκεί.

Πατάει ο μικρός, τσουπ, έχασες.

Τα χάνει και ο μικρός.

«Τι έγινε ρε παιδιά;»

«Α, εμείς» (να κλαίμε πλέον) «στο είπαμε, είναι πολύ γρήγορο το παιχνίδι. Φλας. Ξαναπαίξε».

Μια εμάς κοιτάει ο μικρός, μία το παιχνίδι, κλικ να ξεκ- έχασες.

«Ρε με δουλεύετε;»

«Όχι ρε, αφού κάναμε και high score. Ξαναπαίξε.»

Μας κοιτάει ο μικρός, λέει είναι βλαμένα αυτά, ξαναδοκιμάζει – έχασες.

«Ρε τι μαλακισμένα που είσαστε» – και φεύγει.

Δάκρυα στα μάτια εμείς, να γελάμε να μην κρατιόμαστε, αχαχα, χοχοχο, ο Νίκος βέβαια γελάει κατάτι περισσότερο, γιατί η δουλειά του ήταν να ψήσει τον μικρό, εγώ κατάτι λιγότερο γιατί γαμήθηκα πετ’ έξι μέρες να βγάζω τα μάτια μου να φτιάξω μία πλάκα περίπου είκοσι δευτερολέπτων.

Φλας πλάκα, σα να λέμε.

Το καλοσκέφτομαι, το κορόιδο της υπόθεσης μάλλον εγώ είμαι, γελάω πλέον περισσότερο διότι αυτό, μάλιστα, έχει υλικό για γέλιο.

Μα δεν τελειώνει εδώ το κόλπο.

Διότι, περνάει η μέρα, κάνουμε τις τσάρκες μας, γελάμε ακόμα με την φάρσα, χοχοχο και χαχαχα, απογευματιάζει, βραδιάζει και άντε σπίτια σας να ησυχάσουμε και μείς.

Γυρίζω, και κρατάω την δισκέτα. Και το μαζεύω όλο αυτό, σαν δουλειά και κόπο και σαν ωραίο, γαμάτο θα σου πω σήμερα αποτέλεσμα, και ρε φίλε, το βάζω να παίξει ξανά.

Κάτι που θέλω να το δω, κάτι που θέλω να ελπίζω ότι έχω το παιχνίδι που, μεταξύ μας, και γω σαν τον Φίλιππα το ονειρεύομαι, κάτι που το αγάπησα με την προσπάθεια, το βάζω ξανα και ξανά στην οθόνη.

Να το πατάω το πλέη, μπας και μου δείξει, μαγικά μια πίστα. Μία μόνο. Λίγο πιο σιγά. Σαν όνειρο. Σαν αυτό που ξέρεις ότι δεν γίνεται, αλλά λες άμα το πιστέψω πολύ, μα πολύ λέμε, μπορεί και να γίνει. Σαν ελπίδα.

Τσουπ. Έχασες.

Πέρσι, πήγαμε στην Θεσσαλονίκη για διακοπές. Εκατό μέτρα μακρυά απο εκεί που έπιασαν τον Παλαιοκώστα.

Χρειάζεται να σας πω που έχουμε προγραμματίσει να πάμε φέτος;

🙂

…η εβδομάδα, πολιτιστικά, ήταν εξαιρετική.

Δύο χαρτάκια είχαμε στα χέρια μας: Ένα εισιτήριο για το Slumdog Millioner, και ένα για την παράσταση «Το Θαύμα της Άννυ Σάλλιβαν» στο Θέατρο Άλφα.

Το πρώτο ήταν πάσα, το δεύτερο κερδισμένο σε διαγωνισμό ραδιοφωνικού σταθμού.

Ε, πες το πρώτο δεν πήγε καλά. Είχαμε όμως το δεύτερο.

Αφού το μελετάμε («είμαστε πολύ κουρασμένοι, να πάμε; να μην πάμε;»), το αποφασίζουμε: να πάμε.

Να πάμε, ναι, αλλά με τον ήρωα (δες προηγούμενο ποστ) λίγο …κουρασμένο (καινούργιο δυναμό αλλά ταλαιπωρημένη και προς αντικατάσταση μπαταρία), λέμε ας πάρουμε το τραίνο. Κοντά είναι, νο πρόμπλεμ, θα φτάσουμε ιν νο τάιμ που λένε και τα αμερικανά.

Συνενοούμαστε με την Ελεάνα να βρεθούμε στο πολυχρησιμοποιημένο contact point μας. Εγώ θα έρθω με τα πόδια, η Ελεάνα επίσης, θα περπατήσουμε ελαχίστως, και θα μπούμε εις τα μετρά να μας πανε κατα ‘κει που θέλουμε.

Καλά κανονισμένα, καλά οργανωμένα όλα.

Όλα; Όοοοοοοχι. Ενα μικρό χωριό της Γαλατίας αντιστέκεται ακόμα στην οργάνωση. Διότι εγώ, ο καλός σου, πάω και στήνομαι στα κρύα και περιμένω στην γωνία – αλλά η Ελεάνα, η καλή σου, πάει μέχρι το μετρό, κατεβαίνει στην αποβάθρα και ….

…δεν με βρίσκει.

Περίεργο.

Μήπως είμαι αλλού; Μήπως;

Με παίρνει τηλέφωνο, είμαι αλλού, χα-χα, κοίτα πως πήγαμε να την πατήσουμε, χα-χα.

Βρε τι πήγαμε να πάθουμε.

Βρισκόμαστε στα μισά, ματς μουτς που κάνουν και τα ζευγάρια (μην κοιτάτε έτσι μαντάμ, παντρεμένο ζευγάρι είμαστε, έχουμε και σπίτι), και ξεκινάμε για να πάμε….

Χάνουμε το τραίνο, νο γουόρις, χρόνο έχουμε άπλετο. Η ώρα είναι οκτώμισι, το έργο ξεκινάει εννέα και τέταρτο.

Οκ; ΟΚ.

Παίρνουμε το επόμενο, και μετά το επόμενο.

Φτάνουμε ομόνοια, η καλή σου λιμπίζεται παγωτάκι απο την Παγωτομανία.

Μήπως να πάρουμε μετά, όταν τελειώσει το έργο; προτείνω εγώ – Τσου, καλύτερα τώρα μου λέει η καλή μου.

Το παίρνουμε το παγωτό (χωρίς ζάχαρη, χωρίς γάλα, χωρίς γεύση) τον ρωτάμε τον καταστηματάρχη «τι ώρα κλείνετε περικαλώ;» «στις έντεκα» απαντά το κατάστημα.

Χα-χα, κοίτα πως πήγαμε να την πατήσουμε, δεν θα παίρναμε παγωτάκι, θα το βρίσκαμε κλειστό, χα-χα.

Βρε τι πήγαμε να πάθουμε.

Το αμολάμε το περιπατητό μέχρι το θέατρο, δεν είναι μακρυά, ένα εκατομμύριο φορές έχω περάσει απ’ εκεί, δεν το έχω κοιτάξει ποτέ, μυστήρια πράγματα, τυφλά σημεία στον χάρτη.

(τώρα, εσύ που έχεις διαβάσει τούτο και το προηγούμενο και είσαι φτιαγμένος και έτοιμος για την στραβή, και λες «πως θα την πατήσει άραγε ο ήρωάς μας», και ανακάθεσαι στην καρέκλα σου έτοιμος για το μεγάλο θρίλερ, την κορύφωση, και λες τι ώρα να είναι, και σου λέω οκτώμισι, προλαβαίνουμε, και μου λες α-χα, οπότε δεν αργήσατε, σαν και χθες, και σου λέω όχι, στην ώρα μας, έτοιμοι και ωραίοι, και μου λες α-χα, πως θα την πατήσετε σήμερα και σου λέω γιατί ρε φιλαράκι να την πατήσουμε, και μου λες θα καθόσουνα να γράψεις όλα τούτα αν δεν την πατάγατε, και σου λεω μπορεί να θέλω να σου γράψω οτι το έργο ήτο γαμάτο και κουνήθηκαν τα καθίσματα απο τα χειροκροτήματα και μου λες ασε ρε καραγκιόζη που το ‘χει το ριζικό σου να δεις εσύ έργο, και σου λέω σάλτα και απαφτώσου ρε φιλαράκι που θα με πεις γκαντέμη, και μου λες τελείωνε έχω και δουλειές – και σου λέω οκ, τελειώνω)

Πάμε, και εγώ φοβάμαι οτι θα είναι πήχτρα στον κόσμο. Και είναι μόνο τρία άτομα.

Τώρα, αυτό μπορεί ο ανυποψίαστος να το θεωρεί καλό, αλλά εμένα δεν μ’ αρέσει.

Κοιτάω; Ανοιχτό το γκισέ, εξυπηρετεί.

Πάμε.

(είσαι έτοιμος;)

Πάμε.

Και μία απο τις τρεις ρωτά μεγαλοφώνως την γκισετζου: Δηλαδή δεν θα γίνει παράσταση σήμερα;

(η κορύφωση που λέγαμε;)

όχι, δεν θα γίνει παράσταση σήμερα.

(ντα-ντάμ!)

Η κυρία Πέγκυ Τρικαλιώτη είναι βαθύτατα κρυωμένη και δεν μπορεί να απλώσει το ταλέντο της στα κουρασμένα μάτια μας.

(γκαντέμη)

Χα. Χα.

Βρε τι πήγαμε να πάθουμε.

Φυσικά, σαν κερασάκι στην τούρτα, λεω ευκαιρία να πάρω τουλάχιστον ένα καλώδιο οθόνης να συνδέω το λάπτοπ μου με την οθόνη μου, που το θέλω εδώ και κανα μήνα, αλλά δεν έχω χρόνο να πάρω, που να έχει εδώ κοντά, στην στουρνάρα Στουρνάρη , δίπλα είναι, πάμε να ρίξουμε μία γρήγορη ματιά, ίσα που προλαβαίνουμε (όλοι καταλαβαίνουμε που θα μας οδηγήσει το ίσα που προλαβαίνουμε, έτσι δεν είναι;) και πάμε μέχρι εκεί – και όλα τα μαγαζιά είναι κλειστά γιατί έχει επεισόδια και βρωμάει δακρυγόνο.

Και δεν παίρνω ούτε καλώδιο.

Έτσι, σαν κερασάκι στην τούρτα στο λέω.

Σλαμντογκ μιλλιονερ!

Έχουμε προσκλήσεις. Χα!

Εχουμε προσκλήσεις για την πρεμιέρα!

Χα-χα!

Αυτο σημαίνει οτι θα το δούμε, πριν απο όλους του άλλους (εξων αυτούς που το έχουν ήδη κατεβάσει και το έχουν ήδη δει – μη χέσω) και έχει και μάσα μετά.

Και άρτος και θεάματα!

Με πρόσκληση – χα!

Τιιιιιιι έγινε παιδάκια; ε; ζηλέψαμε; ε; εεεεεε;

Χα!

Ξεκινάμε λοιπόν, απο τις επτά για να πάμε εκεί οκτώ. Μπόλικη ώρα, γεμάτη. Και αν βάλεις ότι το οκτώ γίνεται και …οκτώμισι, είμαστε πολύ άνετοι.

Η Ελεάνα οδηγάει, εγώ συνοδηγάω, και διαβάζω χάρτη. Όλα καλά, μέχρι να βγούμε εθνική. Εθνική, μάλιστα, διότι η παράσταση δίνεται στα Στερ στο ίλιον, το οποίο, αν δεν σας το έχω πει μας πέφτει κομματάκι μακρυά. Αλλά έχει προσκλήσεις, και τσάμπα μάσα, το οποίον, και στην Κύπρο να ‘πεφτε, θα πηγαίναμε.

Και οχτώ όσκαρ, ε; μην το ξεχνάμε αυτό – γιατί τον έχουμε τον πολιτισμό μέσα μας.

Απανταχώθεν.

Και βραμ και βρουμ, εχω τυπώσει χάρτη, ωραίο, μαγκιόρικο, στρίφτε εδώ, κάντε έτσι, φτάσατε.

Και μπαίνουμε εθνική.

Τώρα, μέχρι εδώ καλά. Αλλά στην Εθνική που βγαίνουμε ρε φιλαράκι; Ε;

Διότι η εθνική δεν είναι …Αττική Οδός, να έχει σημάνσεις και πινακίδες και φώτα. Εγώ το έχω πει κυρά μου, οτι τα αμερικανάκια γινήκανε βλαμμένα διότι τους τα έδιναν όλα στο πιάτο – ενώ εμείς, τα ελληνάκια, που ήμασταν μαθημένα στο «κοίτα να γλυτώσεις», τα καταφέρναμε παντού.

Ε, κάποτε στην εθνική είμαστε ατσίδες – τωρα, άμα δεν έχει την πράσινη την ταμπέλα με τα γράμματα τα τρίστηλα, τον βρίζουμε τον κράτος τον ίδιο. Και αυτόν, και τον θείο του.

Όπερ, με λίγα λόγια χαθήκαμε. Χαθήκαμε στην Εθνική κάργα ένα πράγμα. Κάνουμε απ’ εδώ, κάνουμε απ’ εκεί, βγαίνουμε κάπου. Κάπου όμως.

Που άραγε;

Νύχτα βράδυ, σκοτάδια, πίσσα, κάπου.

Με τα πολλά, πιάνουμε τους δρόμους. Έχω χάρτη, αλλά δεν με βρίσκω. Και το Gps, (άλλες αμερικανιές αυτές) να έχει αράξει στην εξοχή να αερίζεται.

Πιάνουμε έναν δρόμο. Όπα; Ξαναμπαίνουμε στο παιχνίδι. Άλλα τις; Η ώρα είναι οκτώ και τέταρτο, προλαβαίνουμε. Χαρ-χαρ.

Είμαστε Αγίων Αναργύρων και θα στρίψουμε Δημοκρατίας. Λίγο ακόμα, και θα το δούμε το Στερ, θα δούμε τα όσκαρ, τους διάσημους και το φαγοπότι.

Η Αναργύρων, φυσικά, πήχτρα. Καραπήχτρα όμως. Μόνο τραίνο δεν πέρασε. Εντάξει, υπομονή, οκτώ και είκοσι, πόσο θα μας πιάσει η Δημοκρατίας, πέντε λεπτά; μάγκες.

Να την η στροφή, μπροστά. Στρίψαμε, καθαρίσαμε.

Και παφ.

Και ναι ρε φιλαράκι, παφ. Το αμάξι σβήνει. Σβήνει, και δεν ανάβει.

Για το αμάξι να σου πω ότι είναι ήρωας. Αλήθεια, Ήρωα τον φωνάζει η Ελεάνα. Είναι τέσσερα χρόνια μικρότερός της, το εβδομήντα οχτώ η Ελεάνα, το ογδόντα δύο γεννήθηκε το σταρλετάκι. Είχε και ένα κόκκινο φωτάκι αναμμένο, το αγνοήσαμε επιδεκτικά, εκείνο πάλι, δεν μας αγνόησε.

Δεν μας αγνόησε στην Αναργύρων. Στην πλατεία. Πάνω στην στροφή. Για Δημοκρατίας. Εκεί που δεν υπάρχουν φανάρια, μόνο -καλοί- τρόποι.

Με το που μου κάνει νόημα η Ελεάνα, τσαφ, το πιάνω γάτος, κατεβαίνω σαν αίλουρος, αρπάζω τον ήρωα από πίσω (άσε τα πονηρά μαντάμ, έχουμε κλείσει τον δρόμο λέμε) η κυρία στο τιμόνι, και σπρώχνε μάγκα μου.

Σπρώχνε μάγκα, σπρώχνε, το αράζω στην γωνία διότι έχει και μία ανηφόρα ο δρόμος, όσο να πεις, και κοψομεσιάστηκα. Ούτε αλάρμ δεν έχουμε, όχι οτι τα χρειαζόμαστε, σημειωτόν πάει όλος ο κόσμος, κουλός ο δρόμος. Ενηγουέη, ανοίγουμε το καπώ, κοιτάω εγώ ο μυστήριος να κάνω οτι καταλαβαίνω, γρυ. Δεν παίζει.

Κοιτάω το ρολόι. Χα-χα. Οκτώμισι. Κάποιοι, κάπου, βλέπουνε μια προβολή οκτώ όσκαρ, ενώ οι άλλοι χαζεύουν τον δρόμο χωρίς φανάρια, και καλούν την οδική βοήθεια.

Μέχρι να έρθει ο Γιώργος της οδικής, και να μας πει οτι ούτε στο τετράγωνο δεν πάει χωρίς δυναμό, και να μας φορτώσει, και να έχει πάει δέκα, και να έχουν φάει οι άλλοι και τα καναπεδάκια, και τους καναπέδες και τις πολυθρόνες, εγώ χαζεύω τον δρόμο.

Δρόμος χωρίς φανάρια, να μου θυμίζει την Ινδία, εκεί που δεν χρειάζονται φανάρια. Εκεί που όλα τα αμάξια δεν είναι καινούργια, και που οι οδηγοί γλυτώνουν πάντα, πλαγίως και μυστηρίως, και το ινδικό σλαμ ντογκ μίλλιονερ, και την ωραία βραδιά που έτσι και αλλιώς περάσαμε, γιατί το ρίξαμε στον χαβαλέ και στην καζούρα, και που δεν βαριέσαι αδελφέ – καλύτερα περνάμε μαζί.

Οχι, που μου θέλαμε και πρεμιέρες, τρομάρα μας 🙂

Αλλά και συ κυρά μου, μας έφαγες με το μάτι σου!

Ακουσα και εγώ, όπως και αρκετοί άλλοι, την φάρσα του Μητσικώστα στον Ρουβά.

Δεν είμαι Ρουβακι, κάθε άλλο – είχα μια μάλλον αδιάφορη σχέση με τον Ρουβά. Χαριτωμένα τα τραγούδια του, σε όποιους απευθύνονται, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είμαι όμως και ΑντιΡουβάς – ο καθένας μπορεί να ακούει ότι γουστάρει, είτε της δικαιοσύνης τον ήλιο, είτε τα μακαρόνια με κιμά.

Ομολογώ όμως, οτι μετά το άκουσμα της εν λόγω φάρσας, τον συμπάθησα πολύ τον κύριο Ρουβά. Γιατί δείχνει αυτογνωσία. Γιατι δείχνει σεβασμό.

Σε όρους του παιχνιδιού, ο Ρουβάς είναι στους πιο ακριβοπληρωμένους (αν όχι ο πιο ακριβοπληρωμένος) τραγουδιστής. Ο μεγαλύτερος αστέρας της ελληνικής showbiz. Δεν λεω οτι αυτό είναι κακό, ή καλό. Δεν με νοιάζει γιατί δεν συμμετέχω σ’ αυτό, δεν εχω αγοράσει ποτέ δίσκο του – ή τον δίσκο των πενήντα άλλων που του κάνουν παρέα στην λίστα αυτή.

Αλλά όλο αυτό, σε έναν άνθρωπο, δίνει έναν αέρα. Όπως και να το κάνεις, μπορεί να δώσει ένα τουπέ. Και αν είσαι εκεί τα τελευταία δέκα, δεκαπέντε χρόνια, ε, έχεις άλλο κύρος.

Αλλο κύρος ανάμεσα σε ομοίους σου, ε; Σε ανθρώπους που θεωρούν οτι αυτή η λίστα είναι το παν, αυτοί οι αστέρες είναι υπέρλαμπροι.

Ε, ο κορυφαίος της λίστας, παρότι ο Μητσικώστας -παύλα- Θοδωράκης του ζητά να του μιλήσει στον ενικό, δεν τολμά να το κάνει.

Kudos(*) λοιπόν στον Ρουβά, που αναγνωρίζει (δεν του το ζήτησε κανείς, αντιθέτως) οτι υπάρχουν και άλλοι θεσμοί, πιο σοβαροί και πιο ουσιαστικοί απο αυτόν που τον περιβάλλει. Kudos που μιλάει στον πληθυντικό, kudos για τον σεβασμό και την αναγνώριση.

Δεν θεωρεί εαυτόν ανώτερο επειδή μερικοί απο εμάς τους υπόλοιπους θεωρήσαμε οτι πρέπει να τον αναγάγουμε σε κορυφαίο.

Μακάρι να ακολουθούσαμε, πολλοί εξ ημών, το παράδειγμά του.

Υ.Γ.: Με τον Μητσικώστα έχω επίσης και τις κόντρες και τις συμπάθειες μου. Κάτω απο την ζώνη πάντως το τωρινό αστειάκι του – αυτός ο έξυπνος, Ρουβάς ο αφελής. Μπορεί αν δεν με εντυπωσίαζε με την συμπεριφορά του ο Ρουβάς, να θύμωνα – τώρα απλώς αδιαφορώ με την άστοχη πλάκα του.

Την φάρσα μπορείτε να την δείτε εδώ.

(*) kudos = σεβασμός.

Ενα απο τα δώρα που πήραμε απο τότε που παντρευτήκαμε, ήταν μία …ραπτομηχανή. Η αλήθεια είναι οτι την κοζάραμε και εμείς, και …σχεδόν την ζητήσαμε 🙂 , αλλά τελικά, μας την έκαναν δώρο.

Εγώ το είχα ρίξει στην πλάκα, οτι απο εδώ και εμπρός θα διόρθωνα τα πάντα «με ένα γαζί», – το οποίο μεγάλωσε και έγινε τα πάντα, όπως το καράβι: ήμασταν έτοιμοι να χάσουμε το καράβι; θα το διόρθωνα εγώ, με ένα γαζί 🙂 Εν ολίγοις το «γαζί» έγινε σλόγκαν, και πετυχημένο μάλιστα στην παρέα.

Γαζί – γαζί, αλλά την μηχανή στα χέρια μας δεν την είχαμε πιασμένη.

Πολλοί καλοί λόγοι γι’ αυτό, αλλά ο βασικότερος ήταν ο χρόνος. Ο χρόνος, και η απουσία θέματος.

Εννοώ, εντάξει – μπορεί να βρεθεί καμία σκισμένη κάλτσα ή κάτι τέτοιο, αλλά μέχρι τώρα, τα οικονομικά επέτρεπαν να αντικαταστήσουμε αντι να αποκαταστήσουμε οτιδήποτε χάλαγε – και δεν χαλάνε πολλά, όσο δεν έχουμε παιδί.

Οπότε, η μηχανή μας χάζευε στο πλαστικό της περίβλημα. Το σκεφτόμουν εγώ οτι είχε ένα πονηρό βλέμμα, αλλά δεν το έλεγα πουθενά – μην με περάσουν για τρελό.

Και κάποια στιγμή, είπαμε να δοκιμάσουμε.

Είχε η Ελεάνα πανιά απο δειγματοληψίες υφασμάτων (κουρτίνες, καλύμματα, τέτοια) – αρκετά για να πειραματιστεί. Ο στόχος; Μία τραβέρσα για το τραπέζι.

Μια και δυό λοιπόν, το ξεκινάμε…

Φιλαράκια, σας το λέω: Καλύτερα να είσαι πυρηνικός επιστήμονας, ή οικονομικός αναλυτής, παρά να προσπαθήσεις μόνος σου να κάνεις μία ραπτομηχανή να δουλέψει.

Καταρχάς, η κλωστή περνάει απο εκατό σημεία! Φέρτην απο δώ, πέρασέ την απο εκεί, κάντην μια βόλτα παραπέρα, βάλτην ανάποδα, κάντης μία στροφή γύρω απο τον εαυτό της, περασέ την απο την βελόνα – και δεν έχεις τελειώσει!

Γιατί δεν αρκεί που έχεις μία κλωστή, όοοοοοοοχι: έχει και δεύτερη. Η οποία μπαίνει σε ένα καρούλι κάτω απο την βελόνα, και με μαγικό τρόπο βγαίνει πάνω, και ράβει το ύφασμα απο κάτω. Αντε γειά δηλαδή.

Και – υπόψιν: μην κάνεις λάθος πουθενά: Διότι, αν κάνεις ένα λάθος, και δεν ακολουθήσεις κατά γράμμα την διαδικασία – δεν θα δουλέψει! Και δεν θα ξέρεις γιατί δεν δουλεύει, οπότε – θα πρέπει να το κάνεις απο την αρχή, σωστά.

Ωραία.

Πεντακόσια απαραίτητα και απολύτως εναρμονισμένα βήματα, για να περάσεις την κλωστή. Τελειώσαμε; Όοοοχι βέβαια.

Διότι, εκτός απο την κλωστή, υπάρχει και το ράψιμο. Οπερ:

Βάζεις το ύφασμα, και πατάς το πεντάλ. Αυτό α) κάνει την βελόνα να ανεβοκατεβαίνει, β) περνάει την κάτω κλωστή στο ράψιμο, γ) μετακινεί το ύφασμα μπροστά.

Ναι, αλλά όπισθεν;

Για την όπισθεν λοιπόν, οι κατασκευαστές ραπτομηχανών απανταχού της γης, έδωσαν ένα μυστήριο πρόβλημα:

Ενώ για να λειτουργήσει κανονικά κρατάς με τα δύο χεράκια το ύφασμα (και κάνεις τον σταυρό σου να πάει ίσια, γιατί γκαζώνει το πεντάλ, και βρίσκεσαι να έχεις τελειώσει πριν ακόμα αρχίσεις) για την όπισθεν πρέπει να πατάς συνεχώς ένα κουμπί με το ένα χέρι.

Φανταστείτε το: ήδη έχεις άγχος να κάνεις ευθεία γραμμή με τα δύο χέρια όταν σπρώχνεις το ύφασμα, που είναι το εύκολο- τώρα, και τραβάς το ύφασμα, και έχεις ένα χέρι στο κουμπί, και πρέπει να είναι ευθεία.

Γιατί; Ελα ντε, γιατί.

Οι άνθρωποι έχουν τον λόγο τους προφανώς, καθώς το να κλειδώσεις το κουμπί θα μπορούσε να είναι κάθε άλλο παρά δύσκολο (ειδικά αν σκεφθεί κανείς πόση μελέτη έχει πέσει για να χρειάζεται να περάσεις την κλωστή απο επτακόσια είκοσι σημεία για να παίξει) αλλά εμένα, δεν μου ήταν κατανοητός.

Και φυσικά, επειδή είναι μοντέρνα τα πράγματα, έχει και επιλογές. Πολλές επιλογές. Πάρα πολλές επιλογές. Που αν κάνεις μία λάθος, μπορεί να σου γίνει το ύφασμα χάλια. Χαριτωμένο;

Μμμμμάλιστα.

Μου θυμίζει λίγο μια παλιά κουβέντα που είχα, που έλεγε οτι οι τυπογραφικές μηχανές είναι επίτηδες περίπλοκες μόνο και μόνο για να μην υπάρχουν πολλοί τυπογράφοι να τις δουλέψουν.

Anyway που λένε και στο χωριό μου, αυτά είχαμε να αντιμετωπίσουμε εχθές. Αλλά, φίλες και φίλοι, νενικήκαμεν.

Διότι, η Ελεάνα έφτιαξε μία πολύ όμορφη τραβέρσα (εμένα μ’ αρέσει κούκλα μου), και εγώ, πέντε καινούργιες θήκες για το iphone 🙂

Το φαντάζεστε; Πέρα απο όλα αυτά που λέω απο πάνω, τελικά, ήταν γελοία απλό. Αφού περάσεις την κλωστή απο τα εννιακόσια ογδόντα τέσσερα καίρια σημεία, και πειράξεις τις επιλογές για να μην σου γίνουν οι κλωστές μαντάρα, μετά, είναι αστείο!

Πήρα δύο μικρά υφασματάκια (ναι, αυτά μου άφησε η Ελεάνα να παίξω – μικρά υφασματάκια κυρίες και κύριοι, το καταγγέλω) έκανα επάνω με κιμωλία το σχέδιο του iphone, τα έβαλα ανάποδα το ένα πάνω στο άλλο, και ….

…και το έραψα.

Μιλάμε για γελοία απλό. Υστερα έκοψα ο,τι περίσσευε, το γύρισα ανάποδα (τα μέσα έξω) και ιδού! Είχα σε λιγότερο απο πέντε λεπτά, μια υπέροχη καινούργια θήκη για το iphone (θα βάλω φωτογραφίες στο ποστ, όταν μπορέσω).

Και αφού έκανα την πρώτη, πειραματίστηκα φτιάχνοντας άλλες τέσσερις 🙂

Βέβαια, το ύφασμα δεν είναι αντάξιο του δέρματος, αλλά παρόλα αυτά έχει ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό: είναι δικό μου – το έφτιαξα εγώ!

Επόμενος στόχος; να δω αν η μηχανή αντέχει να ράψει δέρμα, και να φτιάξω μια ακόμα καλύτερη θήκη για το iphone και μία για το λάπτοπ!

Εχει χαβαλέ η δημιουργία – είτε φτιάχνεις ένα point of view, είτε φτιάχνεις ένα post, είτε φτιάχνεις μία θήκη, έχει χαβαλέ, σας το λέω!

Το έλαβα με email απο τον Πάνο (thanks):

Ο παρακάτω διάλογος μεταξύ Αμερικανών και Ισπανών είναι πραγματικός, σύμφωνα με αυτούς που τον δημοσιοποίησαν, και καταγράφτηκε από το κανάλι 106 ( Finisterra/ Galicia) των Θαλάσσιων Επικοινωνιών.

Ισπανοί: Εδώ Α-835, για να αποφύγετε την σύγκρουση παρακαλώ αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεστε 25 ναυτικά μίλια μακριά και κατευθύνεστε ακριβώς κατά πάνω μας.

Αμερικανοί: Αλλάξτε εσείς την πορεία σας 15 μοίρες νότια.

Ισπανοί: Αρνητικό! Επαναλαμβάνω, αλλάξτε πορεία 15 μοίρες 15 μοίρες βόρεια.

Αμερικανοί: Σας ομιλεί ο πλοίαρχος σκάφους των ΗΠΑ, αλλάξτε πάραυτα την πορεία σας 15 μοίρες νότια.

Ισπανοί : Την υπόδειξή σας δεν την βρίσκουμε ούτε λογική ούτε εφικτή. Εάν δεν θέλετε να προσκρούσετε επάνω μας, αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.

Αμερικανοί : (Με υψωμένη φωνή) Σας ομιλεί ο πλοίαρχος Richard James Howard του σκάφους USS Montana του δεύτερου σε μέγεθος αεροπλανοφόρου του στόλου των ΗΠΑ. Έχουμε μαζί μας δυο αντιτορπιλικά, καταδιωκτικό αεροσκάφος και τέσσερα υποβρύχια. Επιπλέον έχουμε την υποστήριξη καταδρομικών. Δεν κάνω ΥΠΟΔΕΙΞΗ αλλά σας ΔΙΑΤΑΣΣΩ! Αλλάξτε πορεία 15 μοίρες νότια, σε αντίθετη περίπτωση θα προβούμε σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του στόλου μας. Πάραυτα τσακιστείτε και αλλάξτε πορεία!

Ισπανοί: Σας ομιλεί ο Juan Manuel Salas Alcantara, εδώ είμαστε δυο άτομα. Έχουμε μαζί μας ένα σκύλο, το βραδινό μας φαγητό, δυο μπουκάλια μπύρα και ένα καναρίνι. Το καναρίνι κοιμάται αυτήν την ώρα. Επιπλέον μας υποστηρίζει ο ραδιοφωνικός σταθμός Cadena Dial de La Coruna. Σας ομιλούμε από τον φάρο με αριθμό Α-853 των ισπανικών ακτών Finisterra Galicia και σας γνωστοποιούμε ότι δεν έχουμε πρόθεση να μετακινηθούμε. Δεν έχουμε ιδέα αν είμαστε ο μεγαλύτερος ή ο μικρότερος φάρος των Ισπανικών ακτών. Μπορείτε να προβείτε σε όλες τις γ…. απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του γ….. σκάφους σας που σας επαναλαμβάνω κατευθύνεται ολοταχώς προς τις βραχώδεις ακτές μας. Αλλά και πάλι επιμένουμε και σας υποδεικνύουμε να αλλάξετε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.

Αμερικανοί : o.k . κατανοητό, ευχαριστούμε.

[απο εδώ]

…κάνουμε τέτοια πράγματα.

Σχόλια εκεί, όχι εδώ (τρελός είμαι;)

Εχθές, όπως όλοι γνωρίζετε, είχε απεργία.

Γενική.

Όλωνε.

Όλων; όχι. Ενα τηλεοπτικό κανάλι αντιστέκεται ακόμα. Ο alpha tv που έχει πληρώσει αδρά για τα δικαιώματα μετάδοσης των επαναληπτικών του κυπέλλου ελλάδας, και θα τα μεταδώσει- ότι και να γίνει.

Καλά να τα μεταδώσει. αλλά, ποιός θα τα σπικάρει;

Αφού οι δικοί μας οι αχάριστοι κάνουν απεργία, θα βάλουμε έναν …Κύπριο. Ω, ναι. Θα βάλουμε έναν Κύπριο (ούτε ο Αντέννα να ήσασταν) και τσουπ, καθαρίσαμε.

Τρία τα παιχνίδια, τρεις οι μεταδώσεις.

Ξεκινάμε με Λάρισα – Θρασύβουλο. Μεγάλο παιχνίδι, κάνει μετάδοση ο σπορτκάστερ, όλα καλά.

Απο ότι φαίνεται όμως, οι συνδικαλιστές τσαντίζονται. Σου λέει τι, δώσαμε την άδεια για την μετάδοση, γιατί μας το χαλάς;

Δεύτερο παιχνίδι, ΟΦΗ – Ατρόμητος. Όλο το πρώτο ημίχρονο, βουβό. Ακούς μόνο τον διαιτητή, τον κόσμο, και κανα παίχτη να φωνάζει «εδώ, εδώ» και «δώσε-πάσα-ρε-παπάρα»

Στο δεύτερο ημίχρονο όμως, πάει για ανατροπή. Διότι ξαφνικά, χαλιούνται στον Alpha με την βουβή μετάδοση, και πετάνε άλλον ένα Κύπριο, να κάνει παιχνίδι!

Και απο κάτω, κειμενάκι «Ο ALPHA ΜΕΤΑΔΙΔΕΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΑΠΟ ΤΟ LUMIERE TV» (wiki) – για ξεκάρφωμα!

Το οποίον έξαλλος εγώ, η ξεφτίλλα.

Πόσο προλαβαίνει να μιλήσει; Πέντε λεπτά; Δέκα;

Ο καμεραμανατζής (με εντολή σκηνοθέτη προφανώς) κάνει το εξής θεϊκό:

Παίρνει την κάμερα, και την γυρίζει εξέδρα! Μόνο εξέδρα!

Ο σπορτκάστερ βέβαια, τα χάνει – διότι τι αναμεταδίδει, παπάρια αναμεταδίδει, απο την τηλεόραση βλέπει τον αγώνα και αυτός, και αφού η τηλεόραση δείχνει εξέδρα, τι να μεταδώσει, εξέδρα;

Πέντε λεπτά κόσμο χαζεύαμε.

Και όταν ο σπορτκάστερ πήγε να τα μπαλώσει «εμ, έχουμε τεχνικό πρόβλημα» και τέτοια, ο θεός καμεραμανατζής κουνάει την κάμερα, και δείχνει πιο πέρα, σε άλλη εξέδρα, και κάνει και ζουμ!

Το οποίον τεχνικό πρόβλημα ΔΕΝ έχουμε, αλλά ΔΕΝ θα σας περάσει μάγκες…

Θεός ο καμεραμανατζής, θεός και με τεράστιους κοχόνες! 😀

~

Λίγα λεπτά μετά, κόβεται μαχαίρι ο κύπριος, ο σκηνοθέτης επαναφέρει παιχνίδι, και απολαμβάνουμε το θέαμα…

Περιττό να πω οτι ο τρίτος αγώνας Ηρακλή – Ολυμπιακού μεταδόθηκε χωρίς περιγραφή…

Περιττό επίσης να πω οτι οι αγώνες χωρίς περιγραφή είναι Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΟΙ!

(Πότε άραγε θα το πάρουν χαμπάρι τα κανάλια;)

Venceremos!

🙂