…η εβδομάδα, πολιτιστικά, ήταν εξαιρετική.

Δύο χαρτάκια είχαμε στα χέρια μας: Ένα εισιτήριο για το Slumdog Millioner, και ένα για την παράσταση «Το Θαύμα της Άννυ Σάλλιβαν» στο Θέατρο Άλφα.

Το πρώτο ήταν πάσα, το δεύτερο κερδισμένο σε διαγωνισμό ραδιοφωνικού σταθμού.

Ε, πες το πρώτο δεν πήγε καλά. Είχαμε όμως το δεύτερο.

Αφού το μελετάμε («είμαστε πολύ κουρασμένοι, να πάμε; να μην πάμε;»), το αποφασίζουμε: να πάμε.

Να πάμε, ναι, αλλά με τον ήρωα (δες προηγούμενο ποστ) λίγο …κουρασμένο (καινούργιο δυναμό αλλά ταλαιπωρημένη και προς αντικατάσταση μπαταρία), λέμε ας πάρουμε το τραίνο. Κοντά είναι, νο πρόμπλεμ, θα φτάσουμε ιν νο τάιμ που λένε και τα αμερικανά.

Συνενοούμαστε με την Ελεάνα να βρεθούμε στο πολυχρησιμοποιημένο contact point μας. Εγώ θα έρθω με τα πόδια, η Ελεάνα επίσης, θα περπατήσουμε ελαχίστως, και θα μπούμε εις τα μετρά να μας πανε κατα ‘κει που θέλουμε.

Καλά κανονισμένα, καλά οργανωμένα όλα.

Όλα; Όοοοοοοχι. Ενα μικρό χωριό της Γαλατίας αντιστέκεται ακόμα στην οργάνωση. Διότι εγώ, ο καλός σου, πάω και στήνομαι στα κρύα και περιμένω στην γωνία – αλλά η Ελεάνα, η καλή σου, πάει μέχρι το μετρό, κατεβαίνει στην αποβάθρα και ….

…δεν με βρίσκει.

Περίεργο.

Μήπως είμαι αλλού; Μήπως;

Με παίρνει τηλέφωνο, είμαι αλλού, χα-χα, κοίτα πως πήγαμε να την πατήσουμε, χα-χα.

Βρε τι πήγαμε να πάθουμε.

Βρισκόμαστε στα μισά, ματς μουτς που κάνουν και τα ζευγάρια (μην κοιτάτε έτσι μαντάμ, παντρεμένο ζευγάρι είμαστε, έχουμε και σπίτι), και ξεκινάμε για να πάμε….

Χάνουμε το τραίνο, νο γουόρις, χρόνο έχουμε άπλετο. Η ώρα είναι οκτώμισι, το έργο ξεκινάει εννέα και τέταρτο.

Οκ; ΟΚ.

Παίρνουμε το επόμενο, και μετά το επόμενο.

Φτάνουμε ομόνοια, η καλή σου λιμπίζεται παγωτάκι απο την Παγωτομανία.

Μήπως να πάρουμε μετά, όταν τελειώσει το έργο; προτείνω εγώ – Τσου, καλύτερα τώρα μου λέει η καλή μου.

Το παίρνουμε το παγωτό (χωρίς ζάχαρη, χωρίς γάλα, χωρίς γεύση) τον ρωτάμε τον καταστηματάρχη «τι ώρα κλείνετε περικαλώ;» «στις έντεκα» απαντά το κατάστημα.

Χα-χα, κοίτα πως πήγαμε να την πατήσουμε, δεν θα παίρναμε παγωτάκι, θα το βρίσκαμε κλειστό, χα-χα.

Βρε τι πήγαμε να πάθουμε.

Το αμολάμε το περιπατητό μέχρι το θέατρο, δεν είναι μακρυά, ένα εκατομμύριο φορές έχω περάσει απ’ εκεί, δεν το έχω κοιτάξει ποτέ, μυστήρια πράγματα, τυφλά σημεία στον χάρτη.

(τώρα, εσύ που έχεις διαβάσει τούτο και το προηγούμενο και είσαι φτιαγμένος και έτοιμος για την στραβή, και λες «πως θα την πατήσει άραγε ο ήρωάς μας», και ανακάθεσαι στην καρέκλα σου έτοιμος για το μεγάλο θρίλερ, την κορύφωση, και λες τι ώρα να είναι, και σου λέω οκτώμισι, προλαβαίνουμε, και μου λες α-χα, οπότε δεν αργήσατε, σαν και χθες, και σου λέω όχι, στην ώρα μας, έτοιμοι και ωραίοι, και μου λες α-χα, πως θα την πατήσετε σήμερα και σου λέω γιατί ρε φιλαράκι να την πατήσουμε, και μου λες θα καθόσουνα να γράψεις όλα τούτα αν δεν την πατάγατε, και σου λεω μπορεί να θέλω να σου γράψω οτι το έργο ήτο γαμάτο και κουνήθηκαν τα καθίσματα απο τα χειροκροτήματα και μου λες ασε ρε καραγκιόζη που το ‘χει το ριζικό σου να δεις εσύ έργο, και σου λέω σάλτα και απαφτώσου ρε φιλαράκι που θα με πεις γκαντέμη, και μου λες τελείωνε έχω και δουλειές – και σου λέω οκ, τελειώνω)

Πάμε, και εγώ φοβάμαι οτι θα είναι πήχτρα στον κόσμο. Και είναι μόνο τρία άτομα.

Τώρα, αυτό μπορεί ο ανυποψίαστος να το θεωρεί καλό, αλλά εμένα δεν μ’ αρέσει.

Κοιτάω; Ανοιχτό το γκισέ, εξυπηρετεί.

Πάμε.

(είσαι έτοιμος;)

Πάμε.

Και μία απο τις τρεις ρωτά μεγαλοφώνως την γκισετζου: Δηλαδή δεν θα γίνει παράσταση σήμερα;

(η κορύφωση που λέγαμε;)

όχι, δεν θα γίνει παράσταση σήμερα.

(ντα-ντάμ!)

Η κυρία Πέγκυ Τρικαλιώτη είναι βαθύτατα κρυωμένη και δεν μπορεί να απλώσει το ταλέντο της στα κουρασμένα μάτια μας.

(γκαντέμη)

Χα. Χα.

Βρε τι πήγαμε να πάθουμε.

Φυσικά, σαν κερασάκι στην τούρτα, λεω ευκαιρία να πάρω τουλάχιστον ένα καλώδιο οθόνης να συνδέω το λάπτοπ μου με την οθόνη μου, που το θέλω εδώ και κανα μήνα, αλλά δεν έχω χρόνο να πάρω, που να έχει εδώ κοντά, στην στουρνάρα Στουρνάρη , δίπλα είναι, πάμε να ρίξουμε μία γρήγορη ματιά, ίσα που προλαβαίνουμε (όλοι καταλαβαίνουμε που θα μας οδηγήσει το ίσα που προλαβαίνουμε, έτσι δεν είναι;) και πάμε μέχρι εκεί – και όλα τα μαγαζιά είναι κλειστά γιατί έχει επεισόδια και βρωμάει δακρυγόνο.

Και δεν παίρνω ούτε καλώδιο.

Έτσι, σαν κερασάκι στην τούρτα στο λέω.

17 thoughts on “Συνέχεια πολιτισμού.

  1. Έλα Καλαμάτα για Σαββατοκύριακο και θα σου δώσω εγώ ένα δεύτερο καλώδιο που έχω και περισεύει 😛

  2. Αφού δε σε θέλει… Πω πω με τέτοια πόστ σχεδόν θα εύχομαι να χάσεις και το επόμενο πολιτιστικό που θα κινήσεις να πας!

  3. @Cyberella, …και άρα πιο ύπουλα!

    @koyan, με την τύχη που έχω, καλύτερα να μην έρθω. Καλύτερα να μην έρθω! 🙂

    @Biafra και εγώ χάρηκα που θυμήθηκα τον παλιό, τσιφωρικό μου εαυτό 🙂 Είχα καιρό να γράψω ανάλαφρο ποστ, οι συνθήκες δεν μ’ αφήνουν βλέπεις, αλλά το χάρηκα πολύ 🙂

  4. Βρε άνθρωπε, αφού δεν σας βγαίνει η ομαδική κουλτούρα…Γιατί δεν δοκιμάζετε ο καθένας μόνος του, ή ακόμα καλύτερα, dvd night, που έχει και περισσότερες πιθανότητες; Απ’ο την άλλη, λες να φταίει το τζαμπέ που δεν σας κάθεται; Όπως και να χει, καλή τύχη για την επόμενη εξόρμηση (πάρτε όμως και κανά ταπεράκι με κεφτεδάκια για σιγουριά).

  5. …και τι θα είχατε να διαβάζετε βρε αχάριστοι άνθρωποι αν εμείς δεν τρέχαμε δώθε-κείθε να πολιτιστούμε;

    Ε; 🙂

  6. Και πούστε; τα εισιτήρια είναι valid για την επόμενη εβδομάδα. Θυμηθείτε να ξανάρθετε, να σας πούμε τι καινούργιο θα τραβήξουμε τότε…

  7. Κοίτα να δεις τι παθαίνουμε που δεν έχει χώρο να γίνουν μαγαζιά στις αποβάθρες του μετρό!
    ..σιγά σιγά θα μεταφερόντουσαν κάτω από τη γη, τουλάχιστον τα μαγαζιά πρώτης ανάγκης!..

    Ε, φαντάζομαι να μη σου κοπεί η όρεξη για θέατρο Αρκούδε μας. Ο επιμένων νικά! :))

  8. Χαχαχαχαχα, πολυ καλο ποστ! Αρκουδοτσιφόρικο! Εκει που διαβαζα την μεγαλη παρενθεση, ημουνα πραγματικα στην ακρη της θεσης μου οποτε και αρχισα να γελαω μεγαλοφωνως.
    Οσο για την παρασταση, η Τρικαλιωτη μαλλον ηταν κρυωμενη οπως ειπες, αλλα εχε υποψη σου οτι ενας ατυπος κανονας του θεατρου λεει οτι για να ανεβει μια παρασταση πρεπει να εχουμε νουμερο θεατων τουλαχιστον οσο το νουμερο των ηθοποιων +1
    Βεβαια αν ειχατε παει νωρις και σαν ειπαν απο τοτε οτι δεν ανεβαινει, μαλλον δεν παιζει αυτο το σεναριο.

  9. Δεν προλαβαίνεις να το μυρίσεις και αρχίζει το κάψιμο στο πρόσωπο και στον οισοφάγο. Δεν σου έδωσα Riopan; 😛 Δρα μέσα σε 20» από την ρίψη τους ακόμα κι αν είσαι 200 μέτρα μακριά. Η Ελεάννα να προσέχει περισσότερο 😉

  10. Εισαι πολύ ατυχος βρε φίλε.

    Μάλλον είσαι στα down σου αυτό τον καιρό.

    Κατέβασε απο τορρεντ, to «Secret».

    Eλπίζω να το προλάβεις και αυτό πριν σου καει το pc.

  11. 1. ξεκρεμαστε ολα τα εικονισματα του μητσοτακη -αν και δεν πιστεύω σε αυτό αλλά σε μερικούς ποιάνει-(και ψάξτε κατω από τα καθίσματα του αυτοκινήτου για τυχόν εκόνισμα ραμπο που την έχει δει να χώνεται στα χαρακώματα)

    2. απαραίτητα εφόδια στο αυτοκίνητο (δίπλα από το κουτάκι δεύτερων βοηθειών):
    ..κρασί
    ..ουισκι (σε περίπτωση που το κρασί δεν ανοίγει με τίποτα)
    ..πατατάκια
    ..τσιγάρα
    ..αναπτηρας (γιατι εσεις είστε ικανοί να μείνετε και από μπαταρία)
    ..μπλοκάκι σημειώσεων (για να είναι έτοιμο το πόστ όταν -κάποια στιγμή- θα φτάσετε σπίτι)
    ..φακό και κεριά (γιατί σίγουρα ένα από τα δύο δεν θα δουλεύει)

    3. προμηθευτείτε γκαντεμοδιώχτη ( ένα εικόνισμα του μητσοτάκη με γυρισμένη πλάτη)

    4. προμηθευτείτε γκαντεμομεταλάχτη (μέρος του αποίου είναι τα αξεσουάρ του Νο 2 πιο πάνω που θα μεταβάλουν την κάθε κατάσταση σε ένα υπέροχο ρομαντικό δείπνο για δυο)
    βέβαια σε αυτή την κατηγορία μπορείτε να προσθέσετε και διάφορα άλλα όπως ψητά, αντίσκηνο κτλ μόνο μην το παρακάνετε γιατι σημαίνει ότι ξεκινήσατε για κάμπινκ αλλά κάπου χάσατε το δρόμο!

    αυτά ! περισσότερες πληροφορίες με την έλευση νέων τεχνολογιών γύρω από την γκαντεμοκατηγορία

    …..οι περιπετειές σας είναι ελεινά απίστευτα υπέροχες!

    καλα να περνάτε !!!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.