Πέρσι, πήγαμε στην Θεσσαλονίκη για διακοπές. Εκατό μέτρα μακρυά απο εκεί που έπιασαν τον Παλαιοκώστα.

Χρειάζεται να σας πω που έχουμε προγραμματίσει να πάμε φέτος;

🙂

Το λοιπόν, είμαστε έτοιμοι. Μάγκες και πονηροί, έχουμε πάρει ένα τηλέφωνο στο ξενοδοχείο στην Πράγα, «τι καιρό κάνει εκει πέρα ωρέ παιδιά», «μια χαρούλα, ουδέν πρόβλημα», καλώς, πακετάραμε τα ρουχαλάκια μας, μακό και πουκάμισα, και φορέματα, ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας, μιαν χαράν, ελαφριές, άδειες – άδειες.

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο.

Πάμε να μας τσεκάρουνε οτι εμείς είμαστε εμείς (που εμείς είμαστε, αλλά που να το ξέρουν;), κοιτάνε την φωτό που τράβηξα διακόσια χρόνια ποιο πριν, ανύποπτος για τα μεγαλεία που θα ζούσα, και την μπλούζα ακόμα την έχω και μου κάνει, ωραιότατη.

Κοιτάει ο κυρ ‘στυνόμος την μπλούζα, κοιτάει και μένα, φτούνος θά ‘ναι. Μου κάνει νόημα, περάστε να διασκεδάστε εκεί στα ξένα.

Θαυμάσια.

Περνάμε και απο μηχανήματα μεγάλα, ξάφνου πανικός, μαζεύονται δυο τρεις πάνου απο την τσάντα μου, κοντά και εγώ, τι έγινε ρε παιδιά, να, είδαν ένα μπουκάλι με νερό.

Α, πα, πα, να το βγάλω ρε παιδιά, -η ελεάνα μου το βαλε κρυφά, αλλά δεν την καρφώνω γιατι το ζευγάρι είναι σημαντικό να μην αλληλοκαρφώνεται, μην κοιτάτε που το λέω σε ‘σας, είστε δικοί μου άνθρωποι – το πίνω να φτάσει τα επιτρεπόμενα 100ml αλλά δεν μασάνε, να το πετάξετε.

Αντε, καλά – το πετάμε καινούργιο μπουκάλι.

Μπαίνουμε στο αεροπλάνο.

Μουστακαλής μας υποδέχετε, χαλλόου, τι χαλλόου ρε βλάχο – αλλά κάνω το κορόϊδο γιατι είμαι πολιτισμένος ως έλληνας, χαλλόου και εγώ, να κάτσωμεν, βρίσκουμε αριθμούς, τι περίεργο της ελεάνας είναι παράθυρο, μία τύχη που την ακολουθεί σε όλο το ταξίδι έκτοτε, μυστήριο πράγμα.

Ερχονται κάτι κοπελίτσες ντυμένες ομοιόμορφα σαν σχολείο «θα μας φέρετε λίγο νεράκι» εγώ, Γουάτ αυτές διοτί δεν το ομιλούν το ελληνικό.

Αντε, καλά και εδώ. Μην το μιλάτε. Θα τους κρατούσαμε μούτρα, αλλά εκείνη την ώρα απογειωνόμασταν, και χεστήκαμε -με το συμπάθειο- πάνω μας.

Προσγειωνόμαστε στα ξένα….

Εκειδά, κάτι μας λέει στα τσεχοβρετανοβλάχικα ο πιλότος -που άλλη δουλειά δεν είχε, όλο μίλαγε (ποιός πιλοτάριζε θα ήθελα να ξέρω) οτι η θερμοκρασία είναι στους …12 βαθμούς.

Ντάλα καλοκαίρι δηλαδή. Καύσωνας.

Εμείς, βαλτοί απο τον ρεσεψιονίστα, «μια χαρούλα, ουδέν πρόβλημα», έχουμε κατέβει με …φανελάκια.

Κατεβαίνουμε με χίλια ζόρια -βρε μήπως να γυρίσουμε λέμε- μούντα ο καιρός, σκάει μύτη ταξιτζής.

Εμείς, ενημερωμένοι, ξέρουμε οτι η ταρίφα αεροδρόμιο – πόλη είναι 700 κορώνες – ήτοι είκοσι ευρώ.

Του το λέμε, οκ στα τσεχοβρετανοβλάχικα ο οδηγός, μπήκαμε μέσα στα ζεστά.

Και ξεκινάει.

Ο Λάουντα ο Τσέχος.

Να χώνεται, να τρέχει, να στρίβει, και εμείς να αφήνουμε το στομάχι μας στο -ωραίοτατο δερμάτινο κάθισμα.

Μεταφορικά βεβαίως, διότι δεν θέλαμε να ντροπιάσουμε την πατρίδα μας, και να μας πουν οτι δεν έχουμε και εμείς ταξιτζίδες με φερράρι.

Αμε.

Είμεθα μαθημένοι κύριε.

Πολλές στροφές αργότερα φτάνουμε, μας κατεβάζει τα πράματα ο ευγενικός ταρίφας, ανεβαίνουμε στο ξενοδοχείο.

Για την πόρτα δεν θα πω τίποτα, ούτε το blog δεν τους ξεπλένει.

Πάμε στον ρεσεψιονίστ έτοιμοι να του στρίψουμε το λαρύγγι που κάνει ψωφόκρυο και αυτός μας έλεγε οτι θα περάσουμε καλά.

Ο ρεσεψιονίστ είναι μαύρος, πράγμα που δεν περίμενα να δω στην Τσεχία, οπότε μας έκοψε την μαγκιά.

Η ώρα είναι 7.

Λέμε να βάλουμε κάπου τα πράγματα, για να έρθουμε στις 12 να μπούμε να να ξαπλώσουμε…

..ποιές 12; Στις 2 λέει θα μπείτε.

Στις 2; και τι θα κάνουμε μέχρι τις 2;

Θα βολτάρουμε λοιπόν. Απο τις 7 (άντε να έχει πάει οχτώ) μέχρι τις δύο.

Τόσο καλά περάσαμε, που φτάσαμε στις… 2μιση.

Αλλα για αυτά τα περισσότερα, να μας ξανάρθετε (διότι κουράστηκα να γράφω, παντρεμένος άνθρωπος).

Σκηνή. Προτιμήστε τις ιγκλού, στήνονται άμεσα και είναι ασφαλείς.

Πασαλάκια. Προτιμήστε μεταλικά, και αγοράστε 3-4 περισσότερα απο όσα νομίζετε οτι χρειάζεστε.

Καρέκλες. Αν πάρετε πλαστικές ή απο πλαστικό πανί, υπολογιστε οτι θα τις χρησιμοποιήσετε μόνο αν βάλετε μία πετσέτα απο πάνω (για να αποφύγετε την εφίδρωση)

Τραπεζάκι (που να φτάνει σε ύψος φαγητου)

Σχοινιά – ανθεκτικά, γύρω στα δεκα μέτρα. Δύο μεγέθη (χοντρά, λεπτά).

Σφυρί, πλατυκέφαλο.

Στρώμα. Προτιμήστε φουσκωτό και υπολογίστε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο (να χωράει στην σκηνή σας, έτσι;)

Λευκά είδη :), σεντόνια, μαξιλάρια, μαξιλαροθήκες.

Sleeping bag. Υπολογίστε οτι μία ζεστή μέρα, συχνά φέρνει μία κρύα νύχτα. Αναλογα ρουχα για τον ύπνο.

Θερμός για κρύο – ζεστό νερό.

Μαχαίρια, πηρούνια, κουτάλια – απο ένα μεταλλικό, τα υπόλοιπα μπορούν να είναι μίας χρήσεως. Το μαχαίρι να κόβει καλά, μπορεί να το χρειαστείτε και για άλλες χρήσεις.

Πιάτα (τουλάχιστον ένα ανθεκτικό, τα υπόλοιπα μπορούν να είναι μίας χρήσεως)

Γκαζάκι (πάντα προσοχή στην χρήση).

Σπίρτα, αναπτήρες.

Αλάτι και λάδι ελιάς (που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στην σαλάτα, και στο τηγάνισμα)

Φαρμακείο. Οινόπνευμα και βαμβάκι must.

Αεροστεγείς αποθηκευτικούς χώρους (πχ σακούλες) για τρόφιμα, για να αποφύγετε μυρμύγκια και ζώα (πχ γάτες – σκύλους). Αν τις πάρετε μεγαλύτερες απο ότι χρειαστείτε, θα τις χρησιμοποθήσετε και ως σακούλες σκουπιδιών.

Σκεύος που να αντέχει την φωτιά.

Φως (με την μορφή φακών, ή λαμπτήρων). Προτιμήστε αυτούς με μπαταρίες (είναι η πιο διαδεδομένη πηγή ενέργειας, μπορείτε να την βρείτε σε οποιοδήποτε περίπτερο)

Ποτήρια (που να αντέχουν ζεστά, ακόμα και μίας χρήστεως)

Χαρτί τουαλέτας.

Αντικουνουπικά, σε μορφή κρέμας, Fenistyl ή αντίστοιχο για μετά τα τσιμπίματα.

Νερό, κατά προτίμιση σε πλαστικά μπουκάλια που θα χρησιμοποιήσετε μετά για άλλες χρήσεις.

Κεριά ρεσω (με προσοχή). Μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε αν κόψετε ένα πλαστικό μπουκάλι νερού, το γεμίσετε με άμμο (ή χώμα), βάλετε το ρεσώ, και το κλείσετε με το υπόλοιπο μπουκάλι (χωρίς καπάκι εννοείται). Πάντα με νερό κοντά και συνεχή επίβλεψη.

Ωτασπίδες. Μπορείτε να αγοράσετε απο πλαστικό, σιλικόνη ή αφρολέξ. Για την ασφάλειά σας, επιλέξτε να μην απομονώνουν τελείως τον ήχο (αν για παράδειγμα φυσάει, καλό θα είναι να το ακούσετε). Αν χρησιμοποιήσετε αφρολέξ, πιέστε το μέχρι να μαλακώσει και βάλτε το στο αυτί σας. Κρατήστε το για λίγο εκεί – θα πάρει το αρχικό του σχήμα και θα καλύψει τον ακουστικό πόρο.

Σακούλες (για σκουπίδια).

Σαπούνι (κατα προτίμιση σε μπουκάλι με ελεγχόμενη ροή).

Απορρυπαντικό για ρούχα.

Προφυλακτικά.

Χάρτη της περιοχής που θα κατασκηνώσετε. Επ’ ουδενί μην αρκεστείτε στις περιγραφές των κατοίκων.

Κατά τα λοιπά, μην ενοχλείτε τους άλλους 2-5 το μεσημέρι και 11-6 το πρωϊ. Αφήνετε τον χώρο καθαρό (ακόμα και πριν φύγετε), και φυλάτε τα σκουπίδια σε ειδικούς χώρους, όσο το δυνατον πιο μακρυά απο τις άλλες σκηνές.

Καλό camping!

(συμπληρώστε με comment ότι πιστεύετε οτι λείπει)

Δεν έχω κάνει ποτέ κάμπινγκ.

Ποτέ.

Μια φορά μόνο, στον στρατό (μετράει αυτο;) που μας έβαλαν, χειμωνιάτικα, να κοιμηθούμε σε σκηνές, για μία εβδομάδα.

Και, για να γίνει ακόμα χειρότερο, είχαμε όλοι απολυθεί απο φαντάροι περίπου τρία-τέσσερα χρόνια.

Ως ιστορία έχει πλάκα, αλλά δεν είναι αυτή το ζητούμενο.

Δεν έχω κάνει ποτέ κάμπινγκ.

Αλλά την επομενη εβδομάδα, θα κάνω.

Εχω μία σκηνή, σχετικά μεγάλη, δανεική, έχω ένα sleepingbag που δεν με χωράει ολόκληρο, και τίποτα άλλο καμπιγκοειδές.

Και θα πάμε (μάλλον) Πελλοπόνησο. Δίπλα στο κύμα.

Εκτός απο Autan, έχετε καμιά ιδέα τι άλλο χρειάζομαι;

Για δώστε καμιά βοήθεια…

Υπέροχο το Σαββατοκύριακο στο Ναύπλιο.

(Τι; δεν το ξέρατε; Α, ξέχασα να σας το πω – πήγαμε Σ/Κ στο Ναύπλιο! :P)

Ταξίδι με λεωφορείο, που εμένα με πειράζουν κάτι τέτοια (μία κόκα-κόλα πάντα βοηθάει, αλλά ξέχασα να πάρω) αλλά οι μοντερνιές -τύπου κλιματισμός στο πρόσωπό μου- έκαναν το ταξίδι ανεκτό.

Φτάσαμε, χωρίς να έχουμε κλείσει τίποτα. Σκοπός ήταν να βρουμε κάτι εκεί – η Ελεάνα είχε κάνει μία απίστευτη αναζήτηση, με λίστα απο ξενοδοχεία, πανσίον και δωμάτια – που μας φάνηκε πολύ χρήσιμη, αναζητώντας εκεί κατάλλυμα.

Κάτι που έγινε μέσα σε μισή με μία περίπου ώρα, ύστερα απο αρκετές αναποδιές: Αλλού δεν είχε, αλλού είχε – αλλά με 120€, αλλού μόλις βγαίνανε απο την πανσιόν εξαγριωμένοι πελάτες. Στο τέλος, ακολουθούσαμε τις ταμπέλες στους τοίχους, όπου έγραφε Pansion ρωτάγαμε.

Πανσιον Ελένη. Την κοιτάω, ζητάω δωμάτιο, καθυστερεί να μου απαντήσει όσο χρειάζεται για να μου δημιουργηθούν υποψίες.

«Εχω ένα…. να σας το δείξω…. και αν σας αρέσει…»

Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια (πολλά σκαλοπάτια αυτό το Σ/Κ βρε παιδί μου) έκανα με το δάχτυλο πίσω μου στην Ελεάνα «όχι».

Μόλις το είδα, αλλαξα γνώμη. Γενικά, η υπόθεση δωμάτιο είχε μία περιπέτεια του τύπου «να πάμε, αλλά να μείνουμε κάπου όμορφα».

Ε, το δωμάτιο ήταν συμπαθητικότατο. Γνωρίζαμε και τις τιμές, ρωτάω πόσο έχει, μου λέει η κυρά-Ελένη 60€. Όσο είχαμε υπολογίσει και εμείς.

Αφήνουμε τα πράγματα, βόλτα στην Παλιά Πόλη, μας μπαίνει ιδέα: να πάρουμε ποδήλατο;

Να πάρουμε, γιατί όχι. Τέσσερα Έξι ευρώ το άτομο, για την μέρα. Μας πιάστηκε ο πισινός βέβαια (αμάθητοι βλέπεις) αλλά είχε την πλάκα του. Ήταν και επικίνδυνο, καθώς τα λάστιχα ήταν χάλια, και δεν πιάνανε καλά τα φρένα!

Ταξίδι – με το καραβάκι- στο Μπούρτζι. Υπέροχο, έκανα εικόνες με το μυαλό μου απο τις ιστορίες για φυλακές, εκτελέσεις και φρούριο. Κάποια στιγμή έγινε και ξενοδοχείο, αλλά τίποτα μόνιμο – το πήρε ο Δήμος του Ναυπλίου τώρα (μετά απο μεγάλη προσπάθεια), οπότε άγνωστη η μοίρα του.

Βόλτα στην Ακροναυπλιά, με τα ποδήλατα. Πρόκειται για έναν παραλιακό πεζόδρομο, σε γκρεμό, που κάνει τον γύρο του Παλαμηδίου. Εντυπωσιακό σε θέα – και ας το κάναμε με ποδήλατο.

Ξεκούραση, φαγητο στα σοκάκια. Όχι πολύ ακριβά, με σχεδόν ίδιες τιμές σε όλες τις ταβέρνες (και υπάρχουν αρκετές) και σχετικά καλό φαγητό.

Κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια, και ξυπνήσαμε σαν βασιλιάδες. Μαζέψαμε, καθώς ο μόνος στόχος μας ήταν να παραδώσουμε τα ποδήλατα, να πάμε στο Παλαμήδι και να φύγουμε μέχρι τις 4.

Βόλτα στο Παλαμήδι. Κάστρο που βρίσκεται στην κορυφη του Ναυπλίου, αν πάς με τα πόδια έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε μία μεγάλη διαδρομή, και σε 999 (τόσα λέει ο μύθος, λιγότερα λέει η πράξη) σκαλοπάτια.

Επιλέξαμε ταξί για ανέβασμα, σκαλοπάτια για κατέβασμα. Να ξέρετε -αν πάτε- δύο ενδιαφέροντα πράγματα: πρώτον, το εισιτήριο είναι το ίδιο, και δεύτερον το κατέβασμα με τα σκαλοπάτια δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Μία ώρα μετά, ακόμα τρέμανε τα πόδια μου 🙂

Ως θέα πάντως, αξίζει. Ρωτήστε στο γκισέ που πληρώνουν αυτοί που ανεβαίνουν απο τα σκαλοπάτια, που είναι η πραγματική φυλακή του Κολοκοτρώνη – υπάρχει ένας μύθος/ψέμα όσο αναφορά αυτήν που παρουσιάζεται.

Επιστροφή στην Αθήνα, όπου και κατεβήκαμε πλατεία Καραϊσκάκη, για να πάρουμε το μετρό.

Επιστροφή, σε σας. 🙂

Σύντομα και άλλες φωτό και έξτρα σημειώσεις….

Υ.Γ. Περισσότερα στοιχεία για το Ναύπλιο, εδώ!

…έχουμε ετοιμάσει τα πράγματά μας, έχω ξεχάσει 2-3 χρήσιμα (αλλά, ως γνωστόν τίποτα δεν είναι πραγματικά απαραίτητο όταν λείπεις για τρεις μέρες μόνο), είμαι οκ.

Αλλά, φροντίζω, α) για να μην με ματιάσετε, με το να σας δώκω μία φωτό¹ (κάντε της κλικ, μεγαλώνει εντυπωσιακά!) απο την προηγούμενη εξόρμησή μου στο νησί.

Και, β) για να μην με ξεχάσετε, και σταματήσετε να συμμετέχετε, σας βάζω ένα θαυμάσιο ερώτημα:

Που μπορώ να πάμε εύκολα με το αυτοκίνητο για τις επόμενες διακοπές Σαββατοκύριακου; Που μου προτείνετε εσείς;

Όροι (αλλά όχι απαραίτητοι):

Αντε να δούμε τι αστέρια αναγνώστες έχω!

Ρε ζηλιάρηδες;

Την Καθαρά Δευτέρα 06/03 ο καιρός θα σημειώσει επιδείνωση. Βαρομερικό χαμηλό από τα δυτικά θα προκαλέσει ισχυρές βροχοπτώσεις καταρχάς στη Δυτική Ελλάδα και στη συνέχεια σε ολόκληρη σχεδόν τη χώρα, με κατά τόπους έντονα φαινόμενα. Οι νότιοι άνεμοι θα ενισχυθούν σημαντικά τόσο στο Ιόνιο και μέσα στην ημέρα στο Αιγαίο, φτάνοντας τα 8 Μποφόρ, με αυξημένη πιθυανότητα να έχουμε προβλήματα στις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες.

Από το meteo.gr

Να πάμε τώρα ή να μην πάμε;

Κάντε και κανα σχόλιο για την φωτό βρε παιδιά… σας άρεσε; ‘Η τσάμπα τα τραβάω όλα αυτά; (για τις φωτογραφίες μιλάω…:) )

1. Την έχω τραβήξει εγώ, pls σεβαστείτε τα δικαιώματα,ε; Πάρτε την αν θέλετε, αλλά μην σβήσετε το arkoudos.com απο πάνω της… [↩]