Έχει ξεκινήσει μία διαμάχη, που θεωρώ ότι είναι ταυτόχρονα ένα πρόβλημα της διακυβέρνησής μας – και ασφαλώς όχι μόνο της τωρινής.

Ο Κώστας Βαξεβάνης, στην εφημερίδα του Documento, βγάζει μία είδηση ότι από απόφαση των προηγούμενων Υπουργών Υγείας, έχασε το δημόσιο χρήματα.

Ο Α.Γεωργιάδης, ως άμεσα αναφερόμενος, απαντά (όπως απαντά, δεν έχει σημασία για το θέμα τώρα). Ο Βαξεβάνης συνεχίζει το ρεπορτάζ, ο Πολάκης (αν δεν κάνω λάθος) το παραθέτει στην βουλή, ο πρωθυπουργός Α.Τσίπρας προαναγγέλλει εξεταστική γενικά για την υγεία – η συζήτηση εν πολλοίς συνεχίζεται.

Και πέφτει το μάτι μου σ’ αυτήν την σημερινή είδηση:

Μαξίμου: «Να απαντήσουν Γεωργιάδης-Μητσοτάκης στις κατηγορίες για «δώρο» 65 εκατ. ευρώ στον πρώην υπουργό από φαρμακοβιομηχανίες»

Διαβάστε το άρθρο, το πνεύμα του συνοψίζεται στα εξής:

«Ελπίζουμε να αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα των κατηγοριών τόσο ο ίδιος ο κ. Γεωργιάδης, όσο και ο κ. Μητσοτάκης που τον έκανε αντιπρόεδρο της ΝΔ», σημειώνει το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού. Υπογραμμίζει ότι οι κατηγορίες είναι «κάτι παραπάνω από σοβαρές» και τονίζει πως «ο ελληνικός λαός περιμένει απαντήσεις».

Περιμένει όντως, λέω εγώ – αλλά όχι από τον Γεωργιάδη.

Προσέξτε με λίγο εδώ, γιατί έχω προσπαθήσει από το πρωί να το εξηγήσω

Τα'χει χαμένα τ Μαξίμου; Ο "ελληνικός λαός" δεν έχει κυβέρνηση τν ΝΔ,τον Σύριζα έχει,απ εκείνον περιμένει απαντήσεις https://t.co/GGu15OtvCi

— Γιάννης @arkoudos (@arkoudos) March 19, 2017

…αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνω.

~

Έχω μία κυβέρνηση. Η κυβέρνηση ανακαλύπτει ότι κάτι δεν έχει πάει όπως έπρεπε. Είναι παράνομο; Είναι παράτυπο; Είναι ένα δώρο; Είναι απλώς μία αστοχία; Δεν είναι τίποτα από όλα αυτά;

Είναι «κάτι παραπάνω από σοβαρό» πάντως, όπως και η κυβέρνηση αναφέρει.

Υπάρχουν δύο διαδρομές που μπορούν να ακολουθηθούν. Η μία, είναι αυτή η δήλωση – μία κομματική επίθεση από το Μέγαρο Μαξίμου.

Η άλλη, είναι αθόρυβα, χωρίς πολιτική-κομματική εκμετάλλευση, χωρίς περαιτέρω σχολιασμό, ο,τι στοιχεία έχουν βρεθεί, να πάνε στους αρμόδιους υπουργούς και στα αντίστοιχα αρμόδια όργανα, και να απαντηθεί, από την κυβέρνηση, αν πράγματι υπήρξε και σε ποιον βαθμό λάθος.

Εγώ, σαν Γιάννης – επιθυμώ την δεύτερη διαδικασία.

Ας δούμε τι αναφέρει ως ερωτήματα το Μαξίμου:

1. Για ποιο λόγο άλλαξε τον τρόπο τιμολόγησης των φαρμάκων υψηλού κόστους, με μοναδική αλλαγή την κατάργηση της έκπτωσης 13%;

2. Για ποιο λόγο έδειξε τέτοια σπουδή να το πράξει αυτό μία μόλις ημέρα πριν φύγει από το Υπουργείο Υγείας εν αναμονή του ανασχηματισμού;

3. Για ποιο λόγο πριν την απομάκρυνσή του ο κ. Γεωργιάδης έθεσε όρο στον τότε πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, να περάσουν οι αρμοδιότητες για τα φάρμακα στον κ. Μάκη Βορίδη που ανέλαβε; Τι τον ενδιέφερε;

4. Με την απόφασή του επιβαρύνθηκε ή όχι το ελληνικό Δημόσιο αλλά και οι ασφαλισμένοι με 65 εκατ. ευρώ;

5. Ισχύει ότι μεγάλος κερδισμένος από την εσπευσμένη απόφαση Γεωργιάδη είναι η φαρμακοβιομηχανία Novartis, η οποία ελέγχεται για μεγάλο σκάνδαλο χρηματισμού γιατρών και κρατικών λειτουργών;

Το τέταρτο και το πέμπτο ερώτημα, δεν είναι ευθύνη της ΝΔ να τα απαντήσει, γιατί η ΝΔ δεν είναι κυβέρνηση, ο Σύριζα είναι κυβέρνησή – όλων μας. Επιβαρύνθηκε; Όντως; Με αυτό το ποσό; Με αυτήν την κερδισμένη εταιρία; Μόνο με αυτήν; Τα ερωτήματα 1, 2, και 3, είναι πράγματι απάντηση της ΝΔ και του αρμόδιου τότε Υπουργού – μόνο όμως αν αποδειχθεί ότι όντως υπήρξε κάποια παρατυπία ή παρανομία του αρμόδιου τότε Υπουργού. ΑΝ ισχύουν όλα αυτά, και ΑΝ είναι όντως έκθετος ο Υπουργός – τότε και μόνο τότε οφείλονται πολιτικές ή ποινικές απαντήσεις.

Έως τότε, μέχρι να απαντήσει η ίδια η κυβέρνηση για τις πιθανές ζημιές που και αν προκλήθηκαν, το Μαξίμου συμπεριφέρεται ωσάν την Κουμουνδούρου.

Και εδώ είναι το δεύτερο θέμα μου:

Το Μαξίμου δεν είναι η Κουμουνδούρου.

Το καταλαβαίνω ότι είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Το καταλαβαίνω ότι είναι πολιτικοί. Το καταλαβαίνω ότι δίνουν μάχες, να παραμείνουν την εξουσία ή να κερδίσουν στα σημεία τον πολιτικό τους αντίπαλο.

Αλλά όταν περνάνε την πόρτα του Μαξίμου, είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων.

Όλων.

Και των Νεοδημοκρατών, και των Συριζαίων, και των ΠΑΣΟΚων, και των Ποταμίσιων, και των κουμμουνιστών – όλων. Όλων μας.

Και οφείλουν, ή εγώ τουλάχιστον έτσι καταλαβαίνω, να υπερβαίνουν το κομματικό τους εγώ, και να λειτουργούν με γνώμονα το κοινό καλό, το κοινό συμφέρον.

Όλων.

Ήτοι, όταν προκύπτει ένα σκάνδαλο, οφείλει να είναι *αποκλειστική τους προτεραιότητα* το ξεκαθάρισμά του, η δίκαιη αντιμετώπισή του, η πιο διαυγής του λύση.

Αν γίνει κομματικό ή πολιτικό όργανο για να πληγεί ο αντίπαλος, ειδικά όταν δεν μπορούν να του αποδοθούν (και μιλάω γενικά τώρα) τίποτα περισσότερο από κατηγορίες, τότε, κάθε λαμογιά, ρεμούλα ή αλητεία που έχει κάνει η όποια προηγούμενη κυβέρνηση, γίνεται αυτόματα όπλο, χρησιμοποιείται από την οποιαδήποτε τωρινή.

Και αυτό είναι χυδαίο.

Γιατί όσο περισσότερο χρήσιμο είναι, τόσο περισσότερο θα μπορούσε να ωφελήσει την εκάστοτε κυβέρνηση θα παραμείνει ομιχλώδες, αν η μόνη του χρήση είναι να ζημιώνει τον αντίπαλο σε κάθε κουβέντα – ειδικά εάν δεν έχει, πέραν της όποιας πολιτικής, άλλη βαρύτητα (πχ ποινική)

Αυτό νιώθω ότι συμβαίνει χρόνια τώρα, με εκατέρωθεν κατηγορίες να πετάγονται κατά το δοκούν δεξιά και αριστερά, χωρίς όμως μία ξεκάθαρη διαδικασία εξεύρεσης της πραγματικής διάστασης της κάθε κατηγορίας. Γιατί έτσι συμφέρει και τους εκάστοτε διώκτες, που έχουν πολιτικό πεδίο δράσης, και τους διωκόμενους που γλυτώνουν, πιθανόν, τις ποινικές ευθύνες που μπορεί να προκύψουν.

~

Να δώσω ένα υποτιθέμενο παράδειγμα.

Έστω ότι μία οποιαδήποτε προηγούμενη κυβέρνηση, έφαγε με μία πονηρή διαδικασία, 1.000.000 ευρώ. Έστω ότι η τωρινή, επειδή ήταν αντιπολίτευση πριν, κατήγγειλε -και εκλέχθηκε με αυτόν τον αντιπολιτευτικό της λόγο- αυτήν την διαδικασία.

Όταν όμως έγινε κυβέρνηση, τότε αυτή η διαδικασία γίνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ δική της ευθύνη. Εγώ, από την τωρινή κυβέρνηση θα αναζητήσω τους υπεύθυνους. Το «οι προηγούμενοι τα φάγανε» είναι αντιπολιτευτικός λόγος, όχι κυβερνητικός, και με αφήνει παγερά αδιάφορο:

Απόδειξέ το, και μόνο τότε μπορείς να μιλάς. Και μόνο από την κομματική σου γραμμή ή από θεσμοθετημένες διαδικασίες.

Έτσι σκέφτομαι εγώ – αυτήν την κυβέρνηση θέλω. Μπορεί να κάνω λάθος, το καταλαβαίνω. Μπορεί όλοι οι υπόλοιποι να σκέφτονται διαφορετικά – θαυμάσια. Εμένα όμως τα χρώματα με αφήνουν αδιάφορο – δεν με νοιάζει ποιο κόμμα κυβερνά την επόμενη μέρα της ψήφισής του από τον ελληνικό λαό: Οφείλει, θεωρώ, και με αυτόν τον τρόπο το πετυχαίνει δίκαια, να είναι κόμμα όλων των Ελλήνων. Να παραμένει πιστό στις πολιτικές του γραμμές, αφήνοντας όμως την κομματική του ταυτότητα στα κομματικά του γραφεία.

Και να απαντά εκείνο πρωτίστως σε κάθε τι που τίθεται ως ερώτημα και ευθύνη στην διακυβέρνηση του.

Ακόμα και αν μείνω λοιπόν ο μοναδικός Έλληνας που περιμένω απαντήσεις αποκλειστικά από την κυβέρνησή μου – από εκεί θα συνεχίσω να περιμένω:

Από αυτούς που εξέλεξαν οι ψηφοφόροι κάθε φορά ως υπεύθυνο για να απαντήσει.

Επειδή οι εξελίξεις τρέχουν, και μπορεί οι θέσεις μου να συνδυαστούν με την επικαιρότητα, (κάτι που δεν με εκφράζει, δεν αλλάζω γνώμη αποκλειστικά επειδή άλλαξαν οι ισορροπίες) τις γράφω εν τάχει, για να ξέρουμε τι πιστεύει ο φίλος μας ο αρκούδος, και να του ρίξουμε καμιά μούντζα, να σκεφτούμε λίγο παραπάνω, ή να του πούμε καμία ιδέα:

Η ΕΡΤ πρέπει να αλλάξει. Υπάρχει ένα καθεστώς διαχείρισης, που είναι απαράδεκτο, ευνοεί όσους έχουν το μεγαλύτερο βύσμα, όχι πάντα τους ίδιους γιατί τα βύσματα αλλάζουν, και εν πάσει περιπτώσει, η πολιτική δεν θα έπρεπε να έχει καμία σχέση με την δουλειά σου.

Για την ΕΡΤ φταίνε «αυτοί»: Την ΕΡΤ δεν θεωρώ ότι την χάλασαν κάποιοι συγκεκριμένα. Βρήκαν ένα σκηνικό που ήταν διαλυμένο, και απλώς δούλεψαν με ότι είχαν. Κάποιοι ενδεχομένως με καλές προθέσεις και απλώς κακή διαχείριση, κάποιοι με κακές προθέσεις και ακόμα χειρότερη, ιδιοτελή διαχείριση.

Η ΕΡΤ μπαίνει μέσα: οι εργαζόμενοι λένε πως φέρνουν κέρδος, εγώ δεν απαιτώ καν να φέρνουν κέρδος – γι’ αυτό τους πληρώνω: για να παράγουν περιεχόμενο που, μπορεί η διαφημιστική αγορά να μην χρειάζεται, αλλά εγώ, ως πολίτης, να απολαμβάνω ή να χρειάζομαι.

Στην ΕΡΤ πρέπει να απολυθεί κόσμος: Προσωπικά, δεν ξέρω αν υπάρχουν ανίκανοι ή όχι στην ΕΡΤ. Προφανώς, ισχύουν τα δημοσιεύματα, και κάποιος πληρώνεται και δεν πατάει, να απολυθεί. Αν κάποιος δουλεύει με απόσπαση σε γραφείο Υπουργού, και πληρώνεται από την ΕΡΤ, να απολυθεί (και να καταργηθούν και οι αποσπάσεις, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα). Αν χρειάζονται πέντε τεχνικοί όμως για να βγάλουν κάτι που βγάζει ένας τεχνικός στο ιδιωτικό, δεν είμαι σίγουρος ότι πρέπει να απολυθούν οι τέσσερις που περισσεύουν: αν οι υπόλοιποι τέσσερις μπορούν να διατεθούν σε παραγωγή ακόμα περισσότερου περιεχομένου, να μείνουν, να οργανωθεί η παραγωγή του, να είναι και χρήσιμοι, και να παράξουν έργο, άρα και διαφημιστικό ή ποιοτικό κέρδος.

Να φύγουν τα λαμόγια: Εδώ τα πράγματα είναι δύσκολα. Απολύεις τα βύσματα; Μπορεί να κάνουν καλά την δουλειά τους, να είναι ικανοί, να μην χρειάζεται να φύγουν. Απολύεις, όπως λέω πριν, τους ανίκανους, χρησιμοποιείς αυτούς που μπορεί τώρα να μην είναι χρήσιμοι.

Να συνεχιστεί το μοτίβο: Όχι. Προσλήψεις μόνο μέσω ΑΣΕΠ, σε συνεργασία με μία επιτροπή μέσα από την ΕΡΤ, που θα θέσει τα κριτήρια προσλήψεων. Απολύσεις με πρόταση από ανεξάρτητη μονάδα διαχείρισης προσωπικού, που θα προτείνει το βέλτιστο οργανόγραμμα της εταιρίας. Απαγκίστρωση του κρατικού ελέγχου, κανένας διορισμός διοίκησης από εδώ και μπρος από κυβερνήσεις.

Και ένα σημαντικό: Πλήρης εισαγγελική έρευνα, σε συνεργασία με τις οικονομικές αρχές, για τα έξοδα των σταθμών την τελευταία ΧΧετία. Όπου ΧΧ, βάλτε ο,τι θέλετε εσείς. Πλήρης λογιστικός έλεγχος, σε συνδυασμό με αποτελέσματα και παραγωγή έργου. Κάθε ευρώ, κάθε διορισμός, κάθε εργαζόμενος που δεν πάτησε το πόδι του, κάθε σπατάλη καταγεγραμμένη και μη. Πολιτικές και νομικές ευθύνες για όσους παρανόμησαν.

Συμπεριλαμβανομένων και πολιτικών που διόριζαν, διοικήσεων που έκαναν δεκτούς τους διορισμούς ή τα έργα.

Συμπεριλαμβανομένων πολιτικών υπευθύνων, Υπουργών, Πρωθυπουργών.

Από το 2009, που ξεκαθάρισαν κάποια πράγματα, αυτό που θεωρώ ότι αποκαλύφθηκε περισσότερο, ήταν οι στενοί δεσμοί εξουσίας και τύπου.

Όχι ότι πριν δεν ήταν φανερό: τα ίδια πράγματα γίνονταν, με τις ίδιες διαδικασίες, και, σε κλίμακα, είχαν τα ίδια αποτελέσματα. Τώρα όμως, είτε η κλίμακα έχει αλλάξει, είτε οι συνθήκες δεν επιτρέπουν καλλωπισμούς και στρογγυλέματα – για όποιον λόγο και αν γίνεται, θεωρώ πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι έμαθαν να αμφισβητούν τα μέσα.

«Η διαφορετική φωνή εξαφανίζεται. Ο,τι δεν μας συμφέρει δεν έγινε. Ο,τι μας συμφέρει, το υπερτονίζουμε. Δεν ρωτάμε περισσότερα, δεν αναρωτιόμαστε καν. Υπάρχουν γραμμές και τις τηρούμε πιστά. Η απόψή μας μπορεί, και πρέπει να αλλάξει το πρόσημο ενός γεγονότος, αν χρειαστεί.»

Η κακή δημοσιογραφία υπάρχει, ζει από αυτές τις λέξεις, και την βλέπουμε γύρω μας, πιο καθαρά από ποτέ.

Και πως αντιδρούν οι πολίτες/καταναλωτές; Δεν αγοράζουν, μειώνουν τους χρόνους θέασης, διαφωνούν όχι μόνο με το μήνυμα αλλά και με τον φέροντα το μήνυμα, αναζητούν και άλλες γραμμές μεταφοράς ειδήσεων, όπως είναι το διαδίκτυο.

Δεν πληγώνει αυτό όσους ζουν από αυτές τις συνδέσεις; Ναι, αλλά όχι πολύ. Αν γράψω αναπάντεχα καλά για μία τράπεζα, αυτή δεν θα δυσκολευτεί να μου δώσει δάνειο για αντάλλαγμα. Αν υποστηρίξω ένα κόμμα, θα πάρω μεγαλύτερη διαφήμιση από την εταιρία του επιχειρηματία που θέλει, για δικούς του λόγους, αυτό το κόμμα να συνεχίσει να υπάρχει. Αν στηρίξω μία κυβέρνηση, αυτή, με την σειρά της, θα φροντίσει να μην πληγωθώ ανεπανόρθωτα από την κρίση.

Δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι πια; Υπάρχουν. Αν τα παραδοσιακά μέσα τους απομονώνουν, αυτοί, θρασύτατα, εκμεταλλεύονται τις νέες τεχνολογίες. Blog, δικτυακό ραδιόφωνο, ενημερωτικά sites, αυτόνομες εφημερίδες και εκδόσεις.

Και όπως πάντα μένει στο κοινό να κρίνει αν η δημοσιογραφία τους είναι σωστή, ή όχι. Όπως έπρεπε να γίνεται πάντα.

Έχω ξαναπεί όμως: τίποτα δεν είναι δωρεάν.

Το δελτίο του καναλιού στην τηλεόραση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ. Θα πληρωθεί, αν όχι από τον θεατή, τότε από τον σπόνσορα, που μπορεί να είναι όποιος θέλει, να στηρίξει όποια γραμμή θέλει, να εμφανίσει ή να εξαφανίσει όποια γραμμή επιθυμεί.

Ο δικτυακός τόπος της εφημερίδας, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ. Κοστίζει πολύ περισσότερα, διαφημιστικό χρόνο, αναφορά, ρεπορτάζ – αν δεν πληρώσεις εσύ και εγώ ως αναγνώστες, θα πληρώσει κάποιος άλλος ως χορηγός, θα επιβάλλει απόψεις, θέσεις, κατευθύνσεις.

Το ραδιόφωνο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ. Το twitter, ή το facebοok link, δεν είναι δωρεάν.

Η εργασία, η μεταφορά έρευνας ή «έρευνας», είδησης, ή «είδησης», γνώμης, ή «γνώμης», ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ.

ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι δωρεάν. Ο συντάκτης της πρέπει να πληρωθεί, για να συνεχίσει να το κάνει. Απλώς, αν δεν πληρώσω εγώ, θα πληρώσει κάποιος άλλος για μένα – και αυτός θα κάνει κουμάντο.

Σ’ αυτό που τώρα, ασυναίσθητα, ονομάζουμε «εναλλακτική δημοσιογραφία», δηλαδή δημοσιογραφία εκτός των τυπικών γραμμών παραγωγής και των παλαιών εκδοτών, έχουν λάβει θέση αρκετές φωνές, πχ

Το περιοδικό Unfollow,

Η Εφημερίδα των Συντακτών,

Το περιοδικό Hot Doc,

Ο δικτυακός τόπος The Press Project,

Η εφημερίδα 6 Μέρες,

Το περιοδικό DeltaHacker,

ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Το δικτυακό ραδιόφωνο RadioBubble

ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Η δικτυακή τηλεόραση Omnia TV

ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Η δικτυακή τηλεόραση Garage TV

και τόσα άλλα (στείλτε comment και θα προσθέσω)

Άνθρωποι που ίσως ονειρεύτηκαν ότι μπορούν να μιλήσουν χωρίς μεσάζοντες, χωρίς αφεντικά, χωρίς υποχωρήσεις και εκπτώσεις. Άνθρωποι που ίσως είπαν «εγώ, θα γράφω για τον αναγνώστη μου, και μόνο».

Δεν σου ζητώ να διαφωνείς ή να συμφωνείς με τα λεγόμενά τους, ή με την ποιότητα και τον όγκο της δουλειά τους. Κάλλιστα μπορείς να καλύπτεσαι από τα παραδοσιακά μέσα, δεν το μέμφομαι. Κάλλιστα μπορείς να χαρείς, ή να αδιαφορήσεις αν κλείσουν – κανένα πρόβλημα.

ΑΝ όμως παρακολουθείς αυτά που κάνουν, ΑΝ συμφωνείς με την προσπάθειά τους, ΑΝ ενδιαφέρεσαι να διαβάσεις το κείμενό τους, άκου λίγο:

Οι περισσότεροι από αυτούς τους δημοσιογράφους αν δεν είχαν αυτό το μέσο, δεν θα μπορούσαν να γράψουν πουθενά αλλού. Οι βασικοί παίκτες, αν όχι όλοι οι περισσότεροι, είναι ελεγχόμενοι από αυτόν που πληρώνει – και δεν μιλάω για τον αναγνώστη, είπαμε. Κάποιων εξ αυτών οι πένες δεν είναι ευπρόσδεκτες, οι απόψεις τους δεν είναι «της επίσημης γραμμής», και τα ερωτήματά τους ενοχλούν.

Ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουν να υπάρχουν, όμως, είναι να επιβιώσουν οικονομικά. Η εφημερίδα 6 μέρες ανέστειλε την λειτουργία της, ήδη. Είναι ένα πλήγμα, θεωρώ – αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Ο γραφίστας πρέπει να πληρωθεί, ο δημοσιογράφος να πληρωθεί, το πιεστήριο να πληρωθεί. Εγώ, που δεν την αγόραζα, όσο και να στεναχωριέμαι που έκλεισε, δεν την στήριξα – άρα έχω μερίδιο ευθύνης. Όταν έκλεισε κατάλαβα ότι θα μου λείψει από τα εξώφυλλα του περιπτέρου.

Θα ακολουθήσουν και άλλοι, γιατί υπάρχει ένα ιδιότυπο πρόβλημα:

Ή θα τους στηρίξω εγώ, ή θα τους αναλάβει το σύστημα που δεν θέλω.

Το σύστημα που δεν θέλω, στηρίζει ήδη πολλά μέσα, και ούτε θέλει να τους ακούσει, και δεν πιστεύει ότι μπορούν να γράφουν ότι νομίζει εκείνο. Οι ανταγωνιστές τους παίρνουν εύκολα δάνεια, εύκολες διαφημίσεις, εύκολες στηρίξεις.

Αυτοί που θέλω να διαβάζω, όχι. Και υπάρχει, θεωρώ, λόγος γι’ αυτό.

Οι ξένοι βρέθηκαν στο ίδιο πρόβλημα με την χρήση της λέξης Free. Free, σημαίνει και δωρεάν, και ελεύθερος. Χρειάστηκε να το διαχωρίζουν, κάθε φορά που αναφέρονται στο free, για να εξηγούν σωστά τα πράγματα.

Το ίδιο προτείνω και εγώ. Για να έχουμε μία Free δημοσιογραφία, ως ελεύθερη δημοσιογραφία, πρέπει να ξεχάσουμε το free περιεχόμενο – κανένα περιεχόμενο δεν παράγεται, τελικά, δωρεάν.

Στηρίξτε όσες εκδόσεις θέλετε να υπάρχουν και αύριο. Αγοράστε τα τεύχη τους, όποτε μπορείτε, βοηθήστε στις συνδρομές τους ή στα αιτήματά τους για υποστήριξη, με οποιοδήποτε ποσό, βοηθήστε την συνέχισή τους.

Αποφασίστε αν κάτι που διαβάζετε πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει – και στηρίξτε το, με όποιον τρόπο μπορείτε.

Για να έχουμε, πραγματικό Free Press – και οι χορηγοί, κριτές και ελεγκτές της τύχης τους να είμαστε αποκλειστικά εμείς, οι αναγνώστες.

Όπως πρέπει να γίνεται.

Υ.Γ.: Δεν μιλάω αφ υψηλού – είμαι ο χειρότερος πελάτης τους. Ελπίζω, για μένα που θέλω να συνεχίσω να τους διαβάζω, αλλά δεν μπορώ πάντα οικονομικά, να υπάρξει κάποιος άλλος που να θέλει, και να μπορεί. Αυτό είναι και το νόημα του άρθρου μου.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τίποτα δεν είναι δωρεάν. Και αν το θεωρήσεις, έστω και για λίγο, θα σε πατήσει κάτω πριν προλάβεις να αντιδράσεις.

Έτσι και η δημοκρατία. Ψήφισα δημοσιογράφους; αθλητές; παρουσιαστές καιρού; ηθοποιούς; παρουσιαστές ειδήσεων; επαγγελματίες πολιτικάντιδες; Άχρηστους ανθρώπους χωρίς πυγμή, χωρίς το θάρρος της γνώμης τους, ανίκανους να ιεραρχήσουν αξίες, πιθανότατα γιατί δεν είχαν και ποτέ, ή δειλούς που ζουν με δανεικό φως από τους ηγέτες τους;

Θα το πληρώσω. Θέσφατο και αξίωμα. Θα το πληρώσω.

Ψήφισα το λαμόγιο που θα βάλει το παιδί μου στην ΔΕΚΟ να τρώει τσάμπα; αυτόν που θα μου λυσει από το πρόβλημα με την εφορία, μέχρι και την κλήση της τροχαίας και την μετάθεση του κανακάρη μου;

Θα το πληρώσω.

Ψήφισα τον πιο προβεβλημένο στην τηλεόραση; τον αγαπημένο των καναλιών; αυτόν που φοράει την καλύτερη γραβάτα, που μιλάει πιο στρωτά, που έχει το καλύτερο φόρεμα ή γκρίζους κροτάφους;

Θα το πληρώσω.

Είπα στα αρχίδια μου; Δεν πάω να ψηφίσω, είναι όλοι λαμόγια/πουλημένοι/άχρηστοι/καρεκλοκένταυροι;

Θα το πληρώσω.

Θα αρχίσουν να αποφασίσουν χωρίς εμένα. Θα μου βάλουν φυτευτό πρωθυπουργό που δεν θα έχω εκλέξει, θα πάρουν δάνεια για να ..γλυτώσουν με τα δανεικά, θα μου πουν κατάφωρα ψέματα μπροστά στα μάτια μου, θα με βιάσουν με χαράτσια που δεν θα έχουν ούτε λογική, ούτε αίσθηση δικαίου, θα απαλλάξουν ΟΛΟΥΣ τους δικούς τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα σώσουν όλες τις δικές τους επιχειρήσεις με επίφοβα δάνεια-αστραπή, θα γλυτώσουν όλα τα κανάλια τους αναβάλλοντας (για να τα εκβιάζουν) κάθε προσπάθεια φορολόγησης, θα μειώσουν την σύνταξη του πατέρα μου, θα μειώσουν τον μισθό μου, θα με γονατίσουν με τις απειλές τους και θα με θυμώσουν με τις αποφάσεις τους.

Και θα πρέπει να βγω στον δρόμο, να φωνάξω, να μιλήσω, να εκτεθώ, να με ψεκάσουν, να με χτυπήσουν, να με λοιδορήσουν, να με πεινάσουν, να με εξευτελίσουν, να με απολύσουν, να με εκκαθαρίσουν.

Μέχρι να αντιληφθώ ότι προτιμώ να ασχολούμαι πιο ενεργά με την δημοκρατία μου, ότι δεν είναι τσάμπα, ότι θέλει θυσίες, θέλει χρόνο, θέλει συμμετοχή, θέλει-έναν-γαμημένο-έλεγχο, θέλει ιδανικά, θέλει ιδέες, θέλει ποιότητα, ανθρωπιά, ειλικρίνεια, θέλει να ακούω, θέλει να έχω κριτήρια, θέλει να ξέρω τι θέλω, θέλει να οραματίζομαι, θέλει να αποκτήσω αξίες και αξιοπρέπεια, και θέλει, κυρίως εμένα.

Αν πρέπει να πληρώσω, προτιμώ να πληρώσω δημιουργώντας, και όχι αυτοκαταστρεφόμενος.

Τίποτα δεν είναι τσάμπα. Και μόλις το θεωρήσεις, σε χτυπά κατακέφαλα η αλήθεια του.

Στα αποκαΐδια της δωρεάν δημοκρατίας που απολαμβάναμε μέχρι τώρα, μόνο αν γεννηθεί μία ακριβή δημοκρατία θα μας αξίζει.

Έτσι νομίζω.

ΥΓ: Η αρχική ιδέα γι’ αυτό το ποστ γεννήθηκε από αυτό το tweet:

Μόνο το πόσος κόσμος ενδιαφέρεται πλέον για το τι σκατά ψηφίζουν μέσα στη Βουλή, είναι κέρδος. Πάμε για καλύτερη δημοκρατία. Βουρ!

— antidrasi sex (@Antidrasex) February 13, 2012

ΥΓ: Δεν θα βαρεθώ ποτέ να το γράφω: Μάθε τι θέλεις. Αν το βρεις στα κόμματα, ψήφισέ το. Αν δεν το βρεις, ζήτα το. Αν δεν στο δώσουν, γίνε.

Εμένα, όταν με ρώτησαν, τους απάντησα ότι θέλω ειρήνη και δικαιοσύνη.

Όταν με ρώτησαν τους είπα ότι δεν θέλω να επιβάλλεται κάτι παράνομο με την δύναμη των χημικών και των ΜΑΤ. Ότι θέλω οι πολίτες να απολαμβάνουν υπηρεσίες νόμιμες και πλήρεις, όχι να πληρώνουν χωρίς να εξυπηρετούνται. Ότι θέλω νομιμότητα, όχι λήθη. Ότι θέλω νομιμότητα, όχι παραγραφή. Ότι θέλω νομιμότητα, όχι ασυλία.

Όταν με ρώτησαν, τους είπα ότι σέβομαι τον θεσμό του πανεπιστημιακού ασύλου, ότι δεν θέλω αστυνομία στο πανεπιστήμιο. Ότι θέλω να σέβονται τον πολίτη, όποιος και να είναι, από όπου και αν προέρχεται. Απάντησα οτι δίνω αξία στα ανθρώπινα δικαιώματα, οτι δίνω αξία στην ανθρώπινη ζωή, οτι δίνω αξία στις ευθύνες μας.

Όταν με ρώτησαν τους είπα ότι το να μην παραπέμπεται κανείς είναι απαράδεκτο. Ότι να εκδιώχνεται βουλευτής αν δεν συμφωνεί απόλυτα με το κόμμα μας, είναι απαράδεκτο. Ότι το να μην ευθύνεται κανένας πρόεδρος/διευθυντής ασφαλιστικού ταμείου για τα ελλείμματά του είναι απαράδεκτο. Ότι το να μην μου παρέχονται υπηρεσίες υγείας και σύνταξης παρότι έχω πληρώσει γι’ αυτές, είναι απαράδεκτο. Ότι να μου παρακρατούν συμφωνηθέντες μισθούς, είναι απαράδεκτο, να μου αυξάνουν μονομερώς τις ώρες και τις συνθήκες εργασίας είναι απαράδεκτο.

Όταν με ρώτησαν τους είπα ότι δεν θέλω να πληρώσω χρέη που δεν γνωρίζω που και πως προήλθαν. Ότι είμαι εναντίον της χρήσης χημικών από τους αστυνομικούς στις πορείες, είμαι εναντίον της χρήσης βίας, ψυχολογικής ή σωματικής από την αστυνομία, ότι είμαι εναντίον των συνθηκών κράτησης στις φυλακές. Ότι δεν θέλω να πεθάνει άλλος άνθρωπος ενώ είναι κρατούμενος.

Ότι είναι απαράδεκτο να συλλαμβάνεται κάποιος για το …μαλλί του, γιατί κατεβάζει τα σκουπίδια, γιατί περπατάει στον δρόμο. Οτι είναι απαράδεκτο να του βάζουν στην τσάντα μολότοφ για να τον κάνουν, σώνει και καλά, ένοχο, ενώ άλλοι, που δημιουργούν επεισόδια, να πληρώνονται κάθε μήνα από την αστυνομία.

Όταν με ρώτησαν, τους είπα ότι δεν θέλω να αντιμετωπίζονται συνάνθρωποί μου ρατσιστικά, γιατί ερωτεύτηκαν κάποιον του ιδίου φύλλου. Ότι αν θέλουν να συμβιώσουν μαζί, να το κάνουν ελεύθερα, νόμιμα και συνταγματικά κατοχυρωμένα όχι με την ανοχή, αλλά την προστασία του κράτους. Ότι δεν θέλω να δουλεύουν ανασφάλιστοι και να πεθαίνουν σε αυλές υπουργείων. Ότι δεν θέλω να γίνονται τα ίδια λάθη στο περιβάλλον με αυτά του παρελθόντος.

Όταν με ρώτησαν για την εκκλησία τους είπα ότι δεν θέλω να πληρώνονται οι υπάλληλοί της από το κράτος, δεν θέλω να εξαρτάται από αυτήν αν θα δοξάσει τον θεό του ένας …»άπιστος».

Όταν με ρώτησαν τους είπα ότι δεν θέλω να «ξεχνάει» το κράτος τις υποχρεώσεις των καναλιών με αντάλλαγμα την πλήρη υποταγή στα αφεντικά τους. Δεν θέλω ιδιοκτήτες μέσων να έχουν και άλλες επιχειρήσεις που κάνουν δουλειές με το κράτος.

Όταν με ρώτησαν τους είπα ότι δεν θέλω να ξεχάσω την Vodafone, την (υποτιθέμενη) αυτοκτονία του Κώστα Τσαλικίδη, την Siemens, τα εξοπλιστικά, τις «επιχορηγήσεις» προς τα κόμματα, τις καλοπληρωμένες ΜΚΟ. Τους είπα ότι δεν θέλω να τα ξεχάσουν ούτε και αυτοί. Ότι δεν θέλω να ξεχάσω πως δεν προστατέψαμε ελληνικά καράβια από επιθέσεις σε διεθνή ύδατα, ότι κάνουμε συμφωνίες για να παράγουμε όπλα μαζικής δολοφονίας με επεκτατικές, δολοφονικές κυβερνήσεις.

Εμένα, όταν με ρώτησαν, τους είπα την γνώμη μου.

Και αν συμφωνούσαν αρκετοί, η γνώμη μου θα γινόταν και πράξη.

Να το θυμάσαι, όταν, και αν σε ξαναρωτήσουν.

(photo via @Karpidis from flickr

Οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) δεν θα έχετε ιδέα για τι πράγμα μιλάω – αλλά τούτο το blog φημίζεται να έχει διάφορα, άσχετα μεταξύ τους πράγματα, καρκίνους, xampp, ask2use (το θυμάστε το ask2use?), point of view, έρωτες, πάθη, μίση, γέννες και περιπέτειες του μαγκάιβερ.

Τι να κάνω, θα το ανακατέψω και αυτό εδώ, να δούμε τι θα μας βγάλει η σούπα στο τέλος.

Όσοι δεν ξέρετε λοιπόν για τι πράγμα μιλάω, δείτε ένα άλλο ποστ. Ο υπόλοιπος που κατάλαβες και σε ενδιέφερε, προχώρα:

Λοιπόν, στο θέμα μας: Xampp και Dropbox. Ήτοι, το xampp όπως το ξέρατε, απείραχτο, αλλά! το htdocs του, οι σελίδες που έχεις φτιάξει με κόπο και ιδρώτα δηλαδή, να σώζονται σε φάκελο του Dropbox για να τα έχεις πρόχειρα από παντού. (και όπως σωστά σημειώνει ο @NickRaptis, μιλάμε για Windows. Είναι προφανώς εξίσου εφικτό για Linux/OsX, αλλά δεν ξέρω να σας πω περισσότερα)

Κουκλί, και καιρό το έψαχνα για να μην έχω παντού στικάκια με xampp(άκια).

Dropbox
Το dropbox εγκαθίσταται by default στο My Documents. Δεν μας κάνει αυτή η εγκατάσταση, διότι, όπως επεσήμανε και ο φίλος Βασίλης, αν είσαι σε δίκτυο δεν έχει τα ίδια δικαιώματα το xampp με σένα / αρα δεν γράφει εκεί.

Η λύση είναι να το μεταφέρεις αλλού. Ακόμα και αν το έχεις εγκαταστήσει και τέλος, απλώς δεξί κλικ στο εικονίδιο, Preferences.. / DropBox folder location και πατάς το move. Του δίνεις φάκελο ΕΚΤΟΣ My documents, με πιο βολικό κάτι αμέσως κάτω από root, πχ D:/DropBoxFiles/. Υπόψιν: 1. θα πάρει ώρα, εξαρτάται από το πόσα αρχεία θα μεταφέρει. 2. Παίζεις με επίσημες διαδικασίες όπως είναι το move, αλλά παίζεις με τα αρχεία σου επίσης. Κανα backup, δεν ξέρω, ίσως δεν βλάπτει γενικώς.

Απο εδώ είσαι έτοιμος. Πάμε να συνδέσουμε το Xampp

Xampp
Το xampp θέλει εγκατάσταση σε root folder. Το ξέρεις, το ξέρω – αλλά το που θα διαβάζει τα αρχεία όμως, δεν το ξερες, είναι μέρος του configuration. Άγιοι άνθρωποι.

Βρίσκεις λοιπόν τον φάκελο apache/conf μέσα στο xampp και ανοίγεις (φτιάξε πρώτα ένα αντίγραφο, μην στα λέω εγώ) το httpd.conf.

Εκεί ψάχνεις για DocumentRoot (γραμμή 188 σε μένα) και την κάνεις από «/xampplite/htdocs» την διεύθυνση του folder του Dropbox που έχεις για αυτήν την δουλειά πχ «D:/DropBoxFiles/My DropBox/xamppFiles/». Το αυτόν, και στην γραμμή 215 που γράφει < Directory "C:\DropBox\My Dropbox\xampp\htdocs" >

Σώζεις, και δοκιμάζεις.

Έτοιμος;

Αν ναι, αυτό που πέτυχες είναι ότι αλλαγές κάνεις να ενημερώνονται αυτόματα στο Dropbox και άρα α) στο cloud, και β) σε όλα τα συνδεδεμένα μηχανήματα (δουλειά/σπίτι/laptop). Επίσης, το Dropbox έχει και εκδόσεις (ω, ναι) που σημαίνει ότι όχι μόνο (υποτίθεται) δεν χάνεις την δουλειά σου άμα καταφέρεις να σακατέψεις τον υπολογιστή σου, αλλά βρίσκεις και παλαιότερο file μετά την σαχλαμάρα που έκανες να σβήσεις ξερω γω 50 γραμμές κώδικα. Ω, ναι. Και επίσης και πολλά άλλα καλά όπως πχ μοιράζεσαι τον φάκελο με κάποιον που εμπιστεύεσαι και δουλεύετε μαζί, και έχετε όλα τα αρχεία κοινά. Και άμεσα. Ω, ναι-ναι-ναι.

Υστερόγραφα:

1. Με ενδιέφερε να μεταφέρω σελίδες, όχι βάσεις. Υπάρχει όμως βοήθεια και γι’ αυτό Την ιδέα την πήρα απο εδώ. Θυμήσου όμως ότι μεταφέρεις και τα password connection σου. Ετσι, στο λέω. (Για βάσεις δεν ξέρω, αν ξέρει κανείς ας αφήσει comment)

2. Καλά τα comment, αλλα επειδή δεν ξέρω πολλά, μην περιμένεις βοήθεια. Δες το σαν forum: Αν έχεις απορία και την ξέρω θα στην λύσω, αν όχι, θα σιωπήσω μπας και απαντήσει ο επόμενος αναγνώστης.

Αυτά, καλή επιτυχία.

Κατ’ αρχάς, σου εύχομαι καλή επιτυχία – με την προϋπόθεση να κοιμάσαι το βράδυ πριν τις εκλογές και να αναρωτιέσαι πως θα γίνεις καλύτερος για τον τόπο σου, όχι για το κόμμα, τους φίλους, το αφεντικό, τον μηντιάρχη, το λαμόγιο.

Έκατσα και έφτιαξα μία λίστα πραγμάτων που, αν κρίνω από το παρελθόν, δεν θα σου πει κανείς – αλλά που, πίστεψέ με, θα σου φανεί ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ χρήσιμη.

Τύπωσέ το, και κουβάλα το χαρτί μαζί σου. Κάθε βράδυ κοίτα το, και πες «ακολούθησα κατά γράμμα όσα λέει;» Αν όχι, να ξέρεις ότι χάνω εγώ. Και αν χάσω εγώ, ο ψηφοφόρος σου, να είσαι σίγουρος ότι χάνεις και εσύ.

Σημείωσε λοιπόν τα εξής:

1. Το ζητούμενο δεν είναι να είσαι ο λιγότερο κακός. Το ζητούμενο είναι να είσαι ο περισσότερο καλός. Δεν θα κερδίσεις τίποτα αν ξεφτιλίσεις τον αντίπαλό σου. Κανείς δεν γουστάρει τελικά έναν γκρινιάρη που πλακώνεται με όλους τους γύρω του – για να φανεί αυτός καλός.
2. Εχε λύσεις. Άκου τα προβλήματα του τόπου, και πες «Θα κάνουμε ΑΥΤΟ». Θα κάνουμε αυτό, παρεπιπτόντως στο λέω, δεν σημαίνει «θα διορθώσουμε το πρόβλημα», αλλά «θα διορθώσουμε το πρόβλημα ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ». Αν ο τρόπος συναντά αντιδράσεις, μάζεψε τις δύο πλευρές στο γραφείο σου.
3. Αν δεν ξέρεις το θέμα, πες «Δεν γνωρίζω το πρόβλημα». Το εκτιμά ο ψηφοφόρος αυτό. Πες του «υπόσχομαι να το κοιτάξω μέχρι την τάδε ημερομηνία» και τήρησε τις υποσχέσεις σου. Κράτα το τηλέφωνο αυτού που σε ρώτησε, και ενημέρωσέ τον για τις θέσεις σου – ακόμα και αν διαφωνείτε.
4. Άκου. Ο κόσμος δεν ξέρει μόνο το πρόβλημα, ξέρει και την λύση πολλές φορές. Απλώς δεν ταιριάζει η δική μου λύση με την λύση του διπλανού μου. Άκου τις λύσεις, όσες περισσότερες μπορείς, και σχημάτησε μία ξεκάθαρη θέση. Κοινοποίησέ την.
5. Φτιάξε site. Βρες έναν άνθρωπο που πιστεύει σε σένα, και ανάθεσέ του να συμπληρώνει τον δικτυακό σου τόπο. Ως επισκέπτης θέλω να μάθω α) τα προβλήματα που έχεις εντοπίσει, β) τις θέσεις σου, γ) που θα σε βρω αν θέλω να σε γνωρίσω από κοντά, δ) πως θα επικοινωνήσω μαζί σου.
6. Μην διανοηθείς να μην απαντήσεις σε οποιονδήποτε σε ρωτά οτιδήποτε.
7. Πρόσεξέ με λίγο εδώ, γιατί έχει σημασία: Μην σπαμάρεις. Σπαμ είναι κάθε επικοινωνία που κάνεις προς κάποιον που δεν στην έχει αρχικά ζητήσει. Με την σειρά λάθους (μεγαλύτερο προς μικρότερο) είναι: να τον πάρει συνεργάτης σου τηλέφωνο, να στείλεις μαζικά sms, να στείλεις μαζικά email, να στείλεις μαζικά φυλλάδια. Είναι εύκολο, φθηνό, και φτάνει σε πολλούς θα μου πεις. Είναι ένας εύκολος, φθηνός, και πολύ πετυχημένος τρόπος να ξεφτιλιστείς θα σου πω εγώ. Αν δεν με πιστεύεις, δοκίμασε να πάρεις τηλέφωνο ΕΣΥ κάποιον άγνωστο μεσημαριάτικα. Θα σε πείσουν τα γαμοσταυρίδια.
8. Θα σου πρότεινα να μην διαφημιστείς ΟΥΤΕ σε μη εξουσιοδοτημένους χώρους υπαίθριας διαφήμησης, ούτε καν σε εξουσιοδοτημένους που μπορεί να στερήσουν μία ζωή. Δεν έχει πλάκα η αφίσσα σου με το αίμα ενός οδηγού μηχανής επάνω. Δεν περνάει το σωστό μήνυμα. Για περισσότερα, ρώτα τον @andriotakis (http://andriotakis.wordpress.com/).
9. Πρόσεξε την συμπεριφορά σου στις κοινωνικές σου εκδηλώσεις. Αν πας σε συνεστιάσεις κάθε τύπου, μην αργήσεις. Αν αργήσεις, ενημέρωσε να ξεκινήσουν χωρίς εσένα. Αν σου έρθει να βγάλεις λόγο, πνίξε αυτήν την ανάγκη. Δεν ήρθαν να ακούσουν εσένα. Περίμενε όση ώρα χρειαστεί μετά, για να μιλήσεις κατ’ ιδίαν με αυτούς που τους ενδιαφέρει να σε γνωρίσουν.
10. Το μνημόνιο, το μεταναστευτικό, η εξωτερική πολιτική είναι ένα υπέροχο θέμα συζήτησης – για τους άλλους πολιτικούς. Εσύ, ασχολήσου με την πόλη σου.
11. Αν ακούσεις μία φορά αυτόν που ξεκινάει με το «θα σε ψηφίσω», άκου εκατό αυτόν που θα σου πει «δεν θα σε ψηφίσω». Από αυτόν που λέει «δεν θα σε ψηφίσω» πρέπει να μάθεις

    γιατί.

12. Αν ξεχάσεις τι σου είπα (όχι ποιος είμαι, τι σου είπα) τρία δευτερόλεπτα αφού μου γύρισες την πλάτη, κάνε καλύτερα μία άλλη δουλειά. Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.

Αυτά. Δώδεκα χρήσιμα πραγματάκια. Δεν βγάζουν καλό δήμαρχο/κοινοτάρχη/περιφεριάρχη, βγάζουν καλό άνθρωπο. Για τα υπόλοιπα, ζήτα την βοήθεια του πολίτη. Αν του έχεις φερθεί σωστά, θα την λάβεις.

Σ΄αυτό το ποστ γράφω για την ταινία Κυνόδοντας, και αποκαλύπτω την ιστορία της – οπότε, αν έχετε σκοπό να την δείτε -και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το κάνετε-, μην προχωρήσετε.

Ας ξεκινήσω με την υπόθεση της ταινίας, για να καταλάβετε όσοι δεν ξέρετε για τι πράγμα μιλάω. Αντιγράφω από τον δικτυακό τόπο:

Ο πατέρας, η μητέρα και τα τρία τους παιδιά ζουν σε μια μονοκατοικία έξω από την πόλη. Γύρω από το σπίτι υπάρχει ένας ψηλός φράχτης. Τα παιδιά δεν έχουν φύγει ποτέ από το σπίτι. Διαπαιδαγωγούνται, ψυχαγωγούνται, βαριούνται και αθλούνται έτσι όπως οι γονείς τους πιστεύουν ότι θα έπρεπε, χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Τα παιδιά επίσης πιστεύουν ότι τα αεροπλάνα που πετάνε πάνω από το σπίτι είναι παιχνίδια και ότι τα ζόμπι είναι μικρά κίτρινα λουλούδια. Ο μόνος άνθρωπος που μπαίνει μέσα στο σπίτι είναι η Χριστίνα, η οποία δουλέυει σαν φρουρός security στο εργοστάσιο του πατέρα. Ο πατέρας κανονίζει τις επισκέψεις της στο σπίτι με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του γιού. Όλη η οικογένεια, και ιδιαίτερα η μεγάλη κόρη, λατρεύει την Χριστίνα. Μια μέρα η Χριστίνα κάνει δώρο στην μεγάλη κόρη μια στέκα για τα μαλλιά ζητώντας της κάτι άλλο σε αντάλλαγμα.

Θέλω να διαβάσω την συνέχεια ▼

Ωραία…

Είμαστε θυμωμένοι. Θυμωμένοι που μας αγνοούν, θυμωμένοι που μας περνάνε διαρκώς για ηλίθιους, θυμωμένοι που δεν γίνεται το δικό μας, θυμωμένοι που μας λένε ψέμματα, και τους βρίσκουμε απέναντί μας.

Εμείς τους δώσαμε τα όπλα για να μας χτυπήσουν.

Αφού λοιπόν εμείς είμαστε πολιτικά υπεύθυνοι γι’ αυτό το κακό, ας γίνουμε πολιτικά υπεύθυνοι για να το ξεκαθαρίσουμε.

Και αφού αυτό που φοβούνται περισσότερο οι «κακοί πολιτικοί» είναι η συμμετοχή μας, ας κάνουμε τους εφιάλτες τους πραγματικότητα.

Οποιος ενδιαφέρεται απο εσάς, ας μην παρουσιάζει άλλο τα προβλήματα: μπείτε στα σχόλια, και γράψτε μία λύση.

– Γράψτε, για παράδειγμα, οτι θα ήταν λύση να μαζέψουμε (και να απαιτήσουμε όπου δεν υπάρχουν) απο τα κόμματα λύσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα.

– Γράψτε, για παράδειγμα, οτι θα ήταν λύση να μην ψηφίσουμε κανένα κόμμα εξουσίας ώστε να επανεκινήσουμε το σύστήμα που τα τροφοδοτεί.

– Γράψτε, για παράδειγμα, οτι θα ήταν λύση, αντί να μας προτείνουν λύσεις, να συμφωνήσουμε εμείς, και να τις απαιτήσουμε απο αυτούς.

Οποιος ενδιαφέρεται απο εμας, ας προτείνει κάτι. Η γκρίνια είναι στοιχείο της Δημοκρατίας μας, αλλά απο μόνη της δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμη. Χρειάζεται και κάτι ακόμα.

Ας βρούμε, όλοι μαζί, τι.

Δεν πρόλαβα την ομιλία του Νικόλα, αλλά ακόμα προλαβαίνω να σας ανεβάσω το κείμενο που μου έστειλαν. Αρκετά απο αυτά δεν τα είχα σκεφτεί, και τα θεωρώ ουσιώδη.

Για ρίξτε τους μια ματιά..:

Η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας – Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης, ανταποκρινόμενη στο αίτημα της έδρας της UNESCO του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, προχώρησε στην έκδοση αυτού του σύντομου οδηγού στην ελληνική γλώσσα. Περιέχει δεκαοκτώ κανόνες συμπεριφοράς καθημερινής επικοινωνίας με άτομα με αναπηρία.

Το κείμενο αποτελεί μετάφραση από τα αγγλικά της αντίστοιχης έκδοσης της Κροατικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία. Η ορθότητα των όρων που χρησιμοποιούνται έχει ελεγχθεί από την Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ).

Kροατία, Ζάγκρεμπ, Μάρτιος 2003 ORIGINAL AND AUTHORS RIGHTS: Croatian Union of Physically Disabled Persons Associations

Αν και ένας στους δέκα ανθρώπους έχει κάποιου είδους αναπηρία, οι άνθρωποι συνήθως νιώθουν αμηχανία όταν συναντούν ένα τέτοιο άτομο. Λόγω της ανεπαρκούς γνώσης των αναγκών τους και των περιορισμών τους, των τρόπων που προσφέρεται και λαμβάνεται βοήθεια και λόγω της προκατάληψης ή του φόβου για το άγνωστο, οι άνθρωποι είναι απρόθυμοι να επικοινωνήσουν και να προσφέρουν βοήθεια σε άτομα με αναπηρία.Σχεδιάσαμε αυτό το βιβλίο κανόνων συμπεριφοράς οδηγούμενοι από την επιθυμία να βελτιωθεί η καθημερινή ζωή των ατόμων με αναπηρία και να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους να επικοινωνήσουν μαζί μας χωρίς φόβο. Συνιστούμε επίσης εγκάρδια το παρόν βιβλίο στα άτομα με αναπηρία.

Αν κρίνετε ότι υπάρχει ανάγκη να βοηθήσετε ένα άτομομε αναπηρία, ρωτήστε τον/την ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το κάνετε.

Μιλήστε απευθείας στο άτομο με αναπηρία παρά μέσω γονέα, συνεργάτη, συνοδού ή διερμηνέα.

Αν μιλάτε για λίγο με άτομο σε αναπηρικό καρότσι προσπαθήστε να χαμηλώσετε στο ύψος του, ώστε να αποκτήσετε οπτική επαφή.

Όταν συστήνεστε σε ένα άτομο με τεχνητό ή ακρωτηριασμένο χέρι, μην αποφεύγετε να του δώσετε το χέρι σας. Δώστε το αριστερό σας χέρι ή αγγίξτε τον/την με μια φιλική χειρονομία.

Μιλήστε φυσιολογικά, χρησιμοποιώντας κοινές εκφράσεις όπως «τα λέμε», «πρέπει να προλάβω», «θα έχεις νέα μου σύντομα» – ανεξάρτητα από την αναπηρία που έχει το άτομο αυτό. Μη φοβάστε να χρησιμοποιήσετε λάθος λέξεις.

Επικεντρώστε την προσοχή σας σε άτομο με προβλήματα ομιλίας. Αν δεν καταλαβαίνετε τι λέει το άτομο αυτό,ζητήστε του/της να το επαναλάβει. Μην προσποιείστε ότι καταλάβατε.

Όταν χαιρετάτε ένα τυφλό άτομο ή άτομο με μειωμένη όραση, πείτε του/ της το όνομά σας. Αν του/της προσφέρετε βοήθεια στο περπάτημα, αφήστε τον/την να ακουμπήσει στο βραχίονά σας.

Μιλάτε αργά και καθαρά σε ένα άτομο με προβλήματα ακοής. Μη φωνάζετε και μη μιλάτε μέσα στο αυτί του/της. Οι εκφράσεις του προσώπου σας και οι κινήσεις των χειλιών σας βοηθάνε το άτομο με προβλήματα ακοής να σας καταλάβει. Αν εξακολουθείτε να μην είστε σίγουροι ότι σας κατάλαβε, σημειώστε ό,τι θέλετε να πείτε.

Άτομα με προβλήματα ακοής ή όρασης μπορούν να επικοινωνήσουν επίσης και μέσω της αίσθησης της αφής. Αν συναντήσετε ένα τέτοιο άτομο, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του σχηματίζοντας κεφαλαία γράμματα στην παλάμη του/της.

Αν δεν έχετε οικειότητα με ένα άτομο με αναπηρία αποφύγετε να τον/ την ρωτήσετε για την αναπηρία του/της ή τις αιτίες της.

Μην επαινείτε υπερβολικά ένα άτομο με αναπηρία πουεκτελεί φυσιολογικές καθημερινές εργασίες.

Όταν χρησιμοποιείτε μέσα μαζικής μεταφοράς προσφέρετε τη θέση σας στο άτομο με αναπηρία. Βοηθήστε το να επιβιβαστεί ή να αποβιβαστεί από το λεωφορείο, το τραμ ή το αεροπλάνο, αφού πρώτα ρωτήσετε με ποιόν τρόπο μπορείτε να βοηθήσετε καλύτερα.

Να είστε διακριτικός και υπομονετικός, ένα άτομο με αναπηρία μπορεί να χρειαστεί περισσότερο χρόνο για να κάνει κάτι.

Ενώ περιμένετε στη γραμμή, παραχωρήστε τη θέση σας σε ένα άτομο με αναπηρία ή μεσολαβήστε ώστε το άτομο αυτό να προχωρήσει μπροστά στη σειρά και μην στέκεστε ακριβώς μπροστά του σε πολύ κοντινή απόσταση.

Μην αγγίζετε τα ορθοπεδικά βοηθήματα (πατερίτσες, μπαστούνι, αναπηρικό καροτσάκι), παρά μόνο αν σας έχει ζητηθεί. Μη στηρίζεστε σε αναπηρικό καρότσι, είναι μέρος του προσωπικού χώρου του ατόμου που το χρησιμοποιεί. Όταν συνοδεύετε άτομο σε αναπηρικό αμαξίδιο, μη κρεμάτε στο αμαξίδιο του/της την τσάντα σας ή σακούλες με ψώνια προκειμένου να ελαφρώσετε τα χέρια σας. Το αναπηρικό αμαξίδιο και τα λοιπά τεχνικά βοηθήματα θεωρούνται ως «προέκταση του σώματος»του ατόμου με αναπηρία και αντικαθιστούν τη λειτουργία των μελών του σώματος που δεν λειτουργούν.

Προσέξτε τους οδηγούς αυτοκινήτων που φέρουν το αναπηρικό σήμα. Όταν βλέπετε ένα αυτοκίνητο που φέρει το αυτοκόλλητο με την αναπηρική καρέκλα στο μπροστινό ή πίσω τζάμι, αυξήστε την απόσταση, χαμηλώστε ταχύτητα και να είστε πιο προσεκτικοί. Θυμηθείτε ότι ένα άτομο με αναπηρία μπορεί να αργεί να εκτελέσει μερικές ενέργειες. Μην παρκάρετε σε μέρη που είναι καθορισμένα με τα σήματα πρόσβασης αναπηρικού καροτσιού και μπροστά σε ράμπες πρόσβασης σε πεζοδρόμια ή σε καταστήματα.

Μη χαϊδεύετε ένα σκύλο-βοηθό ατόμου με αναπηρία ενόσω «εργάζεται». Ζητήστε άδεια από τον ιδιοκτήτη.

Μη δείχνετε οίκτο σε άτομα με αναπηρία. Συμπεριφερθείτε τους σαν ίσους, γιατί αυτό είναι. Όταν συνοδεύετε ένα παιδί που λόγω αθώας περιέργειας ρωτήσει για τον άνθρωπο με αναπηρία που τυγχάνει να είναι δίπλα σας, εξηγείστε του όσο πιο απλά μπορείτε ό,τι γνωρίζετε για το συγκεκριμένο είδος αναπηρίας. Μην αποτρέπετε το παιδί από το να κοιτάζει τον άνθρωπο με αναπηρία ή να σας ρωτήσει σχετικά.

«Δεν υπάρχει ακόμα θεραπεία για το AIDS. Προστάτεψε τον εαυτό σου.»

Πέρα από τα πονηρά χαμογελάκια, και τα χαχανητά, ειδικά οι νέοι και οι νέες καλό θα ήταν να σοβαρευτούν για λίγο: Εμείς οι «μεγάλοι» θα έπρεπε να σας πούμε περισσότερα για το sex απο το να κοκκινίζουμε απλώς. Τι να γίνει όμως, τα μάθατε και έτσι (το ίδιο και εμείς).

Φιλαράκο, είναι απλό: πάρε ένα προφυλακτικό απο το περίπτερο, και την επόμενη φορά που θα πας να κάνεις έρωτα, βάλτο στο πέος σου. Δεν είναι λιγότερη η ηδονή(*), ειδικά αν σκεφτείς οτι αν το κάνεις, θα σου δίνεται η ευκαιρία να το κάνεις συνέχεια.

Η ή Ο συνοδός του; Καλά θα κάνεις να το απαιτήσεις. Κάθε σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλακτικό, δεν είναι παιχνίδι, είναι επικίνδυνη. Όσο σίγουρη/σίγουρος και αν αισθάνεσαι για τον άλλον, ζήτα το – και όχι μόνο την πρώτη φορά.

Ξεχάστε οπτικούς συναγερμούς, ή διακριτά στοιχεία: AIDS μπορεί να έχουν όλοι, χωρίς να το ξέρουν, έως για και πάντα. Ό-λοι. Χωρίς να το ξέρουν.

Ξεχάστε προς στιγμήν όλες τις σκηνές που είδατε με το αχαλίνωτο σεξ μεταξύ των αγαπημένων σας ηθοποιών: ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΠΟΤΕ ΣΕΞ χωρίς προφυλακτικό. Αν έκαναν, ίσως αυτή να είναι και η τελευταία τους ταινία.

Ξεχάστε προς στιγμήν τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, τις άλλες πενήντα τόσες μη-θανατηφόρες ασθένειες, ή οτιδήποτε άλλο: Το μόνο σεξ που σας επιτρέπει να το επαναλάβετε, είναι το ασφαλές.

Ξεχάστε την μόδα: Το να βάζεις προφυλακτικό, δεν είναι σαν να βάζεις το αγαπημένο σου τζιν, είναι σαν να βάζεις ζώνη ασφαλείας μπαίνοντας σε ένα αυτοκίνητο που δεν έχει φρένα, και πρόκειται να βγεί στην εθνική: Αυτονόητο.

Σπασαρχίδικο, το ξέρω, αλλά ο κανόνας είναι: Με προφυλακτικό – ασφαλής, χωρίς προφυλακτικό – …

Το AIDS είναι αληθινό, είναι δίπλα μας και σκοτώνει.

Η ασφαλής ερωτική επαφή, δεν είναι απλώς καλύτερη, είναι αυτονόητη.

(*) και αν νομίζεις οτι είναι, σου περνάει απο το μυαλό τι θα σου κάνει η αμφιβολία αμέσως μετά;

Τώρα με ξέρετε εμένα, στα κουλά είμαι πάντα πρώτος. Αλλά τούτο εδώ μοσχοπουλάει (όπως με διαβεβαιώνουν οι περιπτεράδες) όπερ δεν είμαι ο μόνος παλαβός που το αγοράζει.

Αναψυκτικό με γεύση μήλου, (υποτίθεται) και τσαγιού, με είκοσι θερμίδες (αλλά και ασπαρτάμη), ελάχιστο ανθρακικό, αρκετά γλυκό.

Ή αλλιώς, Fanta Verdia.

Ηταν, θεωρώ, το επίσημο αναψυκτικό του καλοκαιριού του 2008 🙂