Πριν λίγες μέρες, μιλούσαμε για το press-gr. Άκουγα αμίλητος να το κατηγορούν, να λένε οτι αυτό ευθύνεται για την τωρινή κατάσταση, να το λοιδορούν.
Επαναστάτησα όμως, όταν είπαν οτι δεν είναι blog.
Και αυτό γιατί πιστεύω οχι μόνο οτι ήταν blog, αλλά και οτι ήταν απο τα καλύτερα blog που υπήρξαν ποτέ.
~
Σε πρόσφατο παράδειγμά μου, σε σχετική κουβέντα, ερωτήθηκα την γνώμη μου για αυτό που λέει ο αραχτος.
Το θέμα ήταν οτι στον συνομιλητή μου, κακοφαινόταν το ‘εμείς’. ‘Εμεις οι blogger είμαστε έτσι’, ‘εσείς οι άλλοι δεν μας καταλαβαίνετε’, ‘εσείς αφήστε εμάς στην ησυχία μας’.
Εμείς, και εσείς.
~
Εδώ και πολλά χρόνια, πιστεύω έντονα οτι το πιο λυτρωτικό μέσο που ανακάλυψε ο άνθρωπος ενάντια στον σκοταδισμό, είναι η δυνατότητα να δημιουργείς, και να απευθύνεσαι σε όλους. Με την αρχή του ‘οι άνθρωποι είναι κατα βάση καλοί’ δημιούργησα το ask2use, βασισμένο στην ιδέα οτι αν αφαιρέσεις την παρεξήγηση, μένει η καλή διάθεση.
Στην πραγματικότητα, είχα πάντα στο μυαλό μου την ιδέα οτι ακόμα και ο χειρότερος άνθρωπος αν είσαι, μπορείς να δημιουργήσεις κάτι καλό, αρκεί να το περιμένει κάποιος απο εσένα. Αυτή είναι και η βασική αρχή του ask2use.
Το Internet ήταν συνολικά, για μένα, η απόδειξη της ιδέας αυτής.
Αφου σαν κοινωνία παίρνουμε οτι μας αξίζει, και ενώ τα σημάδια γενικώς δεν είναι ιδιαιτέρως ενθαρρυντικά, ήταν εξαιρετική ανακούφιση να ανακαλύψω οτι οι δημιουργοί (είναι η λέξη που χρησιμοποιώ κατά κόρον στο ask2use), όταν τους είχες εμπιστοσύνη οτι θα δημιουργήσουν, το έκαναν, και μάλιστα με ευχαρίστηση.
Και το καλύτερο πράγμα που δημιουργήσατε, όλοι εσείς, ήταν ελπίδα.
Η ελπίδα οτι αν κάτι το φτιάξουμε απο την αρχή δεν θα κουβαλά το χειρότερο του παρελθόντος, αλλά το καλύτερο του μέλλοντός μας.
Δεν διαψεύστηκα ούτε με το press-gr.
Λίγα λόγια για το press: Ήταν, κατά γενική ομολογία, το χειρότερο blog όλων μας. Ελάχιστοι το πλησιάζανε λόγω δυσωδίας, ελάχιστοι διαβάζαμε τα comments λόγω αηδίας.
Κανείς όμως δεν αμφέβαλλε οτι -κατά βάση- ήταν ελεύθερο.
Όχι καλό, πολιτισμένο, σωστό, δίκαιο, ευγενές, ποιοτικό: ελεύθερο.
Και εγώ ήλπιζα πάντα σε μία κοινωνία που μπορεί να ανεχθεί το βρωμερότερο, χάρην της ελευθερίας.
Τα comments, που δεν πρόσφεραν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ στους δημιουργούς του, δεν παραποιήθηκαν ούτε μία στιγμή. Όσο και σιχαμερά να ήταν, ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν κατάφεραν να πείσουν οτι ήταν σημαντικότερη η ‘ηθική μας’ (ή η αξιοπρέπεια, ή το επίπεδό μας) απο το δικαίωμά τους.
Για να φανταστείτε, ούτε και εγώ, εδώ στο arkoudos.com, που τα πρέσβευα πιστά όλα αυτά δεν το κατάφερα.
Και ο κόσμος το είδε. Οι επισκέπτες το κατάλαβαν, οι αναγνώστες το σημείωσαν, και, το πιο βασικό, οι blogger το σεβάστηκαν.
Για αυτό είπα οτι ήταν το καλύτερο blog. Γιατί η ελευθερία του, για τόσο καιρό δοκίμαζε τα όρια μας – και ούτε μία στιγμή δεν την έπνιξε η ηθική μας.
Ήταν μια στιγμή ανωτερότητας, για όλους μας. Είτε συμφωνούσαμε, είτε διαφωνούσαμε, είτε το διαβάζαμε, είτε το αγνοούσαμε – δεν ζητήσαμε ούτε μία στιγμή να κλείσει.
Ήρθαν όμως αυτοί που ο αραχτός αναφέροι ώς ‘εκείνοι’.
Εκείνοι, δεν καταλαβαίνανε. Μην έχοντας δοκιμάσει ποτέ στην ζωή τους την γεύση της ελευθερίας μας, δεν ήταν δυνατό να αντιληφθούν την ουσία της.
Και άρχισαν να πετάνε πέτρες, να φωνάζουν, να ωρύονται, να φοβούνται.
Άρχισαν να βρίζουν τα blogs, να τα ισοπεδώνουν, να τα μηνύουν και προσπαθούν να τα οριοθετήσουν.
Αδύναμοι να καταλάβουν ΤΙ είναι τα blogs, τα φοβήθηκαν.
Αυτό έκανε μία κοινότητα που είχε αποδείξει οτι μπορούσε να οριοθετηθεί σωστά και δίκαια, να εξοστρακίσει τα κακώς κείμενα (πόσα ήταν τα άθλια blogs στα 30.000; Τρία; Πέντε;) και αντί να ακολουθήσει το ρεύμα της αυτοκάθαρσης, να αμυνθεί.
Αντί να δικαιώσει, το πρώτο βήμα της ήταν να αυτοπροστατευθεί.
Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Θα σας δώσω ένα παράδειγμα που χρησιμοποίησα πρόσφατα.
Ας υποθέσουμε οτι είμαστε μία πολυκατοικία. Αν όλοι σε αυτήν την πολυκατοικία είμαστε νομοταγείς, άξιοι, δημιουργοί, ένας καταστροφέας, ένας παράνομος, ένας κακόβουλος δεν θα έρθει να μείνει ποτέ. Γιατί ξέρει καλά, οτι δεν θα ταιριάξει. Αν όμως μαθευτεί οτι είμαστε όλοι κακόβουλοι, η πολυκατοικία μας θα είναι η πρώτη επιλογή του.
‘Εκείνοι’ μας αντιμετωπίζουν ως παράνομους. Η ανωνυμία μας είναι απειλή, το ίδιο και η ελευθερία μας. Αυτή η παρανομία, ειδικά εάν προσδιοριστεί νομικά και κατοχυρωθεί, αντί να μας «συνετίσει» το μόνο που θα κάνει είναι να μας χαρακτηρίσει. Και αυτό με την σειρά του θα φέρει περισσότερους παράνομους που θα αισθάνονται ασφάλεια ανάμεσά μας. Σαν το σπίτι τους.
Αν για παράδειγμα στην μουσουλμανική κοινότητα της Βρετανίας προσπαθήσει να μπει κάποιος που υποστηρίζει τις θέσεις της Αλ Καΐντα, η κοινότητα θα τον απομακρύνει, γιατί ο εχθρός που ονειρεύεται ή υποσχεται αυτός ο κάποιος, δεν υπάρχει. Αν όμως η χριστιανική κοινότητα αντι να δείξει εμπιστοσύνη, ορμήσει με τα όπλα για να τον συλλάβει, και αδικήσει και μερικούς στην πορεία, η κοινότητα των μουσουλμάνων θα δει το μίσος που της είχαν δείξει.
Αντί να πετύχει λοιπόν λιγότερους ‘κακούς’ θα πετύχει περισσότερους, και ποιο φανατισμένους.
Και το μίσος είναι εξαιρετικό λίπασμα για περισσότερο μίσος.
Η ανάγκη να οριοθετήσουμε το καλό και το κακό, να ξεκαθαρίσουμε τα όρια, ακόμα και αδικώντας στην πορεία, θα πετύχει να δημιουργήσει ακριβώς αυτό που φοβόταν. Το εύκολο λάθος είναι να οριοθετήσουμε με άδικο τρόπο (ως κοινωνία συνολικά) την ενοχή – αυτό δεν θα καταφέρει να έχουμε λιγότερους θύτες, αλλά περισσότερα θύματα.
Η άθλια και ανόητη, απο κάθε άποψη, τακτική των ΜΜΕ, του επίσημου κράτους, και του κάθε «υποψιασμένου» σαχλαμαράκια που εύκολα και ανόητα αποκαλούμε χάριν ευκολίας «αυτοί», στην καλύτερη περίπτωση θα δημιουργήσει αυτό που με τόσο βλακώδες πάθος προσπαθούν να αποφύγουν:
Μία γενιά παρανόμων.
Και το χειρότερο: μία γενιά απο ‘εμείς’, και ‘αυτοί’.
Όπως πάντα παίζοντας κυρίως, μάζεψα 12 άρθρα από το blog μου, δώδεκα ιστορίες που σας έκαναν να γελάσετε (ελπίζω 🙂 ) και τις συγκέντρωσα σε ένα ηλεκτρονικό βιβλίο για να διαβάζετε με τα ebook σας το καλοκαίρι.
Loading...
(4 ψήφοι, βαθμολογία: 4,50 / 5)
