Που λες λοιπόν, είμαστε πιτσιρίκια. Εγώ, ο Νίκος, και ο μικρότερος αδελφός του, ο Φίλιππας.

Πιτσιρίκια σα να λέμε, μπορεί να έπαιζε ακόμα ο Προτάσοφ ένα πράμα. Μωρά.

Εγώ κάτι κομπιούτερ (που δεν κάνει να μαθεις γιατί όλος μαζί είχε το ένα χιλιοστό του χιλιοστού μνήμη απο αυτή που έχεις στο usb stik σου), διότι ο πατέρας μου μου τον έδωσε για να διαβάζω, σα να λέμε «αν κάνεις τα μαθήματά σου θα μπορείς να παίζεις». Νόστιμη ιδέα, αλλά κατέληξε «λέω να μην κάνω τα μαθήματά μου και να παίζω». Όπως ακριβώς πρέπει δηλαδή, εντροπία το λέει ο βαρόμετρος, και δεν έχω λόγο να του πάω κόντρα.

Οπερ, φανατικέ αναγνώστη/τρια, πάρε έναν νεαρό αλητάμπουρα, με κομπιούτερ, ελευθερία, σκληρά κερδισμένο στα παρακάλια χαρτζιλίκι, ένα περιοδικό που PIXEL πρέπει να το λέγανε , πειρατικά παιχνίδια, ντάλες καλοκαίρι, σινεμά και αραλίκι.

Συνταγή σίγουρης καταστροφής, στο λέω.

Εχω παίξει τα παιχνίδια μου, έχω αρχίσει να παίζω με τους κώδικες, να παίζω με προγράμματα που σχεδιάζεις, είμαι και μούτρο, όλα τα έχω.

Ο Φίλιππας μικρότερος και πιο άβγαλτος (που να τον δεις τώρα), ο Νίκος και γω, κάθετε η φάση να δούμε το Φλας.

Τότε, το moving motion στην οθόνη είναι εικαστική τεχνολογία επιπέδου και γω δεν ξέρω τι, άφταστη, ο Σιπ έχει μούτρο συμπαθές, η στολή του πάει γάντι, κολλάμε. (Τότε, για να σε βάλω στο κλίμα, αν ήσουν δεκαέξι-σάμπθινγκ, δεν περίμενε κανείς να λύσεις το κυπριακό και τα ποσοστά του ΔΝΤ, μπορούσες να δεις το Φλας χωρίς να σε δουλεύουνε. Ενημερωτικά στο λέω).

Εμείς κολλάμε, αλλά ο Φίλιππας γουστάρει – πολύ.

Κοιταζόμαστε με τον Νίκο, μέσα; μέσα. Φάρσα εν όψει. Εγώ έχω το γραφιστικό και το προγραμματιστικό, ο Νίκος θα κάνει το ψήσιμο:

Η Ocean βγάζει το Flash σε παιχνίδι.

Ωχ αμάν-αμάν και γουάου αμάν, και ποιος κατεβαίνει στην Αθήνα να πα να το φέρει άμεσα και σπάμε και τους κουμπαράδες άμα λάχει.

Ίσα που τσακίζουμε και χαρτζιλίκι πήγαινε/έλα με το καράβι, συν τα αντιγραφικά. Τόσο γούστο.

Στο μεταξύ, ο γιόρς τρούλι, να παιδεύεται να φτιάξει παιχνίδι που δεν υπάρχει. Κάπως κλέβω λογότυπο OCean, μία εικόνα. Φτιάχνω Flash χαρακτήρα από την αρχή, δεύτερη. Κάτι μενού, κάτι τέτοια, high score, κλπ, μαζεύω εικόνες, στατικές, και με κωδικα τις ενώνω. Κάπως, τότε ήξερα, τώρα γέρασα.

Σκάμε λοιπόν το παραμύθι στον μικρό: Μας το φέρανε! Το ‘χουμε, το παίξαμε, γα-μά-το το παιχνίδι. Σφυράει.

Αλλά – πολύ γρήγορο ρε παιδί μου.

Τσιμπάει ο μικρός, να παίξω, ναι, αμέ εγώ, θα το φέρω μια μέρα. Τι μια μέρα, άμεσα, ο μικρός, ε, όπου νάναι εγώ που παλεύω να παίζει τζάμι το φο.

Διότι, το παιχνίδι είναι φο για φο και πιο φο δεν έχει. Οπερ, ξεκινάει μια χαρά τα ιντρο και τα μενού, μα μόλις πατάς Start – τσουπ! σου βγάζει τελείωσες! Διότι το παιχνίδι είναι flash και πάει με ταχύτητα φωτός.

Αμέ.

Δυο τρία ξενύχτια γι’ αυτήν την σαχλαμάρα που γελάς σα χαμόγελο – και αν.

Αλλά, για μας, ε; η τέλεια πλάκα.

Με τα πολλά, με «ψήνει» ο μικρός, το φέρνω, τον αφήνουμε να το βάλει να το απολαύσει. Σε μια γωνιά εμείς, λυμένοι.

Το βάζει, γραφικούλι ένα, «πως σου φαίνεται» εμείς, «καλό είναι» να λέει αυτός, κοκοκο εμείς. Γραφικό δύο, μενού, να- πάτα πλέη εκεί.

Πατάει ο μικρός, τσουπ, έχασες.

Τα χάνει και ο μικρός.

«Τι έγινε ρε παιδιά;»

«Α, εμείς» (να κλαίμε πλέον) «στο είπαμε, είναι πολύ γρήγορο το παιχνίδι. Φλας. Ξαναπαίξε».

Μια εμάς κοιτάει ο μικρός, μία το παιχνίδι, κλικ να ξεκ- έχασες.

«Ρε με δουλεύετε;»

«Όχι ρε, αφού κάναμε και high score. Ξαναπαίξε.»

Μας κοιτάει ο μικρός, λέει είναι βλαμένα αυτά, ξαναδοκιμάζει – έχασες.

«Ρε τι μαλακισμένα που είσαστε» – και φεύγει.

Δάκρυα στα μάτια εμείς, να γελάμε να μην κρατιόμαστε, αχαχα, χοχοχο, ο Νίκος βέβαια γελάει κατάτι περισσότερο, γιατί η δουλειά του ήταν να ψήσει τον μικρό, εγώ κατάτι λιγότερο γιατί γαμήθηκα πετ’ έξι μέρες να βγάζω τα μάτια μου να φτιάξω μία πλάκα περίπου είκοσι δευτερολέπτων.

Φλας πλάκα, σα να λέμε.

Το καλοσκέφτομαι, το κορόιδο της υπόθεσης μάλλον εγώ είμαι, γελάω πλέον περισσότερο διότι αυτό, μάλιστα, έχει υλικό για γέλιο.

Μα δεν τελειώνει εδώ το κόλπο.

Διότι, περνάει η μέρα, κάνουμε τις τσάρκες μας, γελάμε ακόμα με την φάρσα, χοχοχο και χαχαχα, απογευματιάζει, βραδιάζει και άντε σπίτια σας να ησυχάσουμε και μείς.

Γυρίζω, και κρατάω την δισκέτα. Και το μαζεύω όλο αυτό, σαν δουλειά και κόπο και σαν ωραίο, γαμάτο θα σου πω σήμερα αποτέλεσμα, και ρε φίλε, το βάζω να παίξει ξανά.

Κάτι που θέλω να το δω, κάτι που θέλω να ελπίζω ότι έχω το παιχνίδι που, μεταξύ μας, και γω σαν τον Φίλιππα το ονειρεύομαι, κάτι που το αγάπησα με την προσπάθεια, το βάζω ξανα και ξανά στην οθόνη.

Να το πατάω το πλέη, μπας και μου δείξει, μαγικά μια πίστα. Μία μόνο. Λίγο πιο σιγά. Σαν όνειρο. Σαν αυτό που ξέρεις ότι δεν γίνεται, αλλά λες άμα το πιστέψω πολύ, μα πολύ λέμε, μπορεί και να γίνει. Σαν ελπίδα.

Τσουπ. Έχασες.

4 thoughts on “Τσουπ.

  1. Και μόνο η πλάκα άξιζε την προσπάθεια.
    Θυμάμαι κάποτε ειχα κάνει κατι παρόμοιο αλλα μπροστά στη σκέψη να θυμώσει ο άλλος, σηκώθηκα και βγήκα εξω να γελάσω μη πλακωθούμε κιόλας 🙂

  2. Ετσι οπως το διαβασε σε εκοψα για δικο μας. Εχεις δει το Big bang Theory το τελευταιο επισοδειο; Εαν οχι ψαχτο.

  3. Ομολογω γιαννη οτι τοτε ειχα γελασει πολυ η για να ειμαι πιο σωστος ειχαμε λιωσει στα γελια.
    Ειχες κανει μαγικη δουλεια τοτε.
    Μακαρι να ειχαμε μεινει εκει φιλε τοτε σε αυτην την ηλικια η εστω τσουπ να πηγαιναμε πισω τωρα και να επιλεγαμε.
    Δεν θα αλαζα τιποτα απλα θα ημουν ελευθερος διοτι θα ειχα το δικαιωμα της επιλογης.
    Η επιλογη του να μεινεις παιδι ειναι μια μαγικη εικονα και αν και δελεαστικη σου αφαιρει το δικαιωμα του να ζησεις αυτα που εχεις ηδη ζησει και υπαρχουν και καλες στιγμες εκει φιλε.
    Τωρα θα σου προτεινω κατι : δεν φτιαχνεις ενα ιδιο με τον χρονο η εστω μια μικρη και απλη ονειροπαγιδα να πατας run και να τρεχεις……………….

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.