Ανακάλυψα κάτι.

Είμαι δυνατός μπροστά στους άλλους, αλλά αδύναμος στον εαυτό μου.

Ισως δεν έχω καταφέρει ακόμα να αντιμετωπίσω τους εφιάλτες μου.

Ο εν λόγω φίλος, που ταλαιπωρήθηκε, στην ουσία έζησε την διαδικασία για πέντε ημέρες. Διαγνώσθηκε καρκίνο, καλοήθη, και σε πέντε μέρες είχε χειρουργηθεί. Είναι καλά, και απολύτως καθαρός.

Εγώ όμως, σακατεύτηκα.

Οι άμυνες μου, μπροστά του έμοιαζαν απόλυτες: μέχρι και πλάκα του έκανα, για να δω πως είναι.

Αλλά η αλήθεια με προδίδει:

Δύο άνθρωποι, χεσμένοι, κάνανε πλάκα ο ένας στον άλλο, για να (του) δώσουν κουράγιο.

Εγώ φοβόμουν μην τον χάσω (είναι καθαρά εγωϊστική διαδικασία, σας διαβεβαιώ) αυτός μην τυχόν και δεν ξυπνήσει την επόμενη μέρα – ή αντιλαμβανόμενος πόσο κοντά εφτασε σ’ αυτό.

Το βράδυ εχθές, έπνιξα την ανασφάλειά μου στον ύπνο. Εκλεισα τα μάτια μου, και σκέφτηκα ωραία πράγματα που μου έχουν συμβεί τους τελευταίους τρεις-τέσσερις μήνες, για να πιαστώ από κάτι ευχάριστο.

Με πήρε ο ύπνος, ντυμένο, πάνω απο τα σκεπάσματα (πρέπει να κρύωσα κάποια στιγμή, γιατί ξύπνησα εξίσου ντυμένος, μέσα στα σκεπάσματα). Ολα τα φώτα ανοιχτά, σε όλο το σπίτι.

Ταλαιπωρήθηκα πολύ, ψυχολογικά κυρίως, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είμαι ικανός να αυτοπροστατευτώ – βασικό στοιχείο της δομημένης προσωπικότητάς που χρειάζεται να έχεις όταν πας να βοηθήσεις άλλους.

Το καθήκον μου στους άλλους το έκανα με το παραπάνω: ο φίλος μου όταν έφυγα γελούσε.

Να δούμε πότε θα κάνω το καθήκον μου και στον εαυτό μου.

Αντε να δούμε.

…όσο εσύ είσαι απασχολημένος με το να την προγραμματίζεις.

Εχτές, τα κέφια μου ήταν πεσμένα.

Σήμερα, δεν έχω χρόνο για τέτοιους εγωϊσμούς:

Πολύ φίλος μου βρίσκεται στο νοσοκομείο και παλεύει για την ζωή του.

Εχω μία ιστορία από το παρελθόν, ενδιαφέρουσα για τον τρόπο σκέψης μου.

Μία φορά, πάνω στην πίεση της δουλειάς, ξεχνάω στην Πατησίων (στο πεζοδρόμιο μάλιστα) το κινητό που μου είχε δανείσει ο πατέρας μου. Είμαι γύρω στις 28 ώρες συνεχόμενες στο πόδι – και έχει φτάσει η στιγμή να πάω σπίτι μου (τότε έμενα Κηφισιά).

Γυρίζω, με ταξί (πολυτέλεια για μένα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, πρέπει να ήταν 1 ή 2 το πρωϊ) σπίτι, ξεντύνομαι, πάω για ύπνο…

…και ανακαλύπτω την απώλεια.

Παίρνω τηλέφωνο και με φρίκη αντιλαμβάνομαι ότι το έχω χάσει. Εν τάχει κάνω απολογισμό της ημέρας (εδώ το είχα, εκεί το είχα) και βρίσκω το τελευταίο σημείο που μπορεί να βρίσκεται.

Στα σκαλοπάτια κτιρίου, δίπλα από τον Κωτσόβολο της Πατησίων.

Τι να κάνω, δεν είναι δικό μου, πρέπει να πάω να το βρω (τότε τα κινητά ήταν πανακριβα). Αλλά είμαι στην Κάτω Κηφισία, 2 το πρωϊ, είναι πιο δύσκολο να βρεις ταξί από ότι είναι στο φεγγάρι.

Μου κόβει να πάω στον Μπάμπη (τικ-τακ το ρολόϊ χτυπάει, κάποιος θα βρει το κινητό και θα το κλέψει) και βρίσκω εκεί μία ταξιτζού(!) η οποία, παρακαλώ, είναι μισθωμένη και περιμένει πελάτη. Την πιάνω και της λέω το πρόβλημα (θα πάμε, θα δούμε, και θα γυρίσουμε πάλι πίσω) τσιμπάει, δέχεται.

Η πιο μάγκας ταξιτζού που έχω γνωρίσει. Μου λέει «μη σε νοιάζει ρε, εκεί θα είναι, έχω διαίσθηση και σε κάτι τέτοια πέφτω πάντα μέσα» και με ηρεμεί λιγάκι… αλλά όχι πολύ: έχει περάσει αρκετή ώρα, το κινητό είναι σε σημείο που φωνάζει «κλέψτε με σας παρακαλώ, το αφεντικό μου είναι ένας ηλίθιος» και ακόμα και αν δεν έχει δυνατή φωνή, του την έχω δώσει εγώ, καλώντας το (χτυπουσε δυνατά η μαλακία) αρκετές φορές μέχρι να αντιληφθω την απουσία του – έχω λοιπόν κάθε λόγο να είμαι αγχωμένος…

…και τότε, πίσω μας, πέφτει ένα μηχανάκι. Στην Κύμης, αν δεν κάνω λάθος, βλέπω ένα παπάκι να σέρνεται και να μας προσπερνάει. Δύο οι επιβάτες, μία κοπέλα και ένας νεαρός, που κουτρουβαλιάζονται και το ακολουθούν – ευτυχώς είναι στο φανάρι και είμαστε όλοι σταματημένοι, αλλιώς…

..πάντως, δεν περάσανε και καλά: η κοπέλα εσπασε το πόδι της ο νεαρος χτύπησε -όχι σοβαρά- το κεφάλι του και ζαλιζόταν..

Απο εκείνη την στιγμή, και μέχρι που φύγαμε, κατάλαβα το μάταιο του να ασχολείσαι με βλακείες: ποιο κινητό, και αηδίες, άλλοι έχουν σοβαρότερα προβλήματα από μένα.

Και μάλιστα, αν το ξεχνάω, καμιά φορά η ζωή μου το θυμίζει.

(Παρότι δεν είναι αυτό το θέμα, για να μην μείνετε με την απορία, ναι το βρήκα. Δεν ήταν στην Πατησίων, ένα ζευγάρι που είχε μπαράκι εκεί κοντά, το πήρε και μου το έδωσε όταν ξανακάλεσα)

 ? 
–>

Άλλο ετοιμαζόμουν να γράψω…

αλλά η occhiata έκανε παρέμβαση, σαφέστατη και κατηγορηματική. Στο blog της, θυμήθηκα αυτό που άφησα να ξεχαστεί.

Το διάβασα απο το πρωϊ, αλλά είχα κάνει ένα εγκληματικό λάθος: προσπάθησα να καταλάβω σε ποιόν αναφερόταν, αντί να διαβάσω τι λέει.

Η πλάκα είναι ότι στον φίλο μου τον Νίκο, τέτοια πράγματα του έλεγα στα δύσκολα. Εγώ. Σ’ αυτόν.

Αλλά του τό ‘χω πει, πράγματι. Καμιά φορά, μας αρέσει να πονάμε λιγάκι.

Μας θυμίζει οτι ήμαστε ζωντανοί.

Κάθε φορά που ξεχνάω ότι είμαι κριαρι με μεγάλες βουτιές στα βάθη και ορμητικές πτήσεις στα ύψη, η ζωή έρχεται να μου το θυμίσει.

Οχι, λέω να μην σας δείξω τι έγραφα.

Θα κάνω υπομονή.

Ή απλώς, θα προσπαθήσω να θυμάμαι τα λογια της occhiatas.

Ευχαριστώ βρε. Ακόμα και αυτά που ξέρω είναι χρήσιμο καμιά φορά να μου τα θυμίζουν.

(Η φωτό είναι από τον δικτυακό τόπο http://philip.greenspun.com/dogs/george – έψαχνα για μία φωτό, και βρήκα το πιo υπέροχο σκυλί που μπορούσα να συναντήσω. Ταιριάζει και με αυτή την κουβέντα, η οποία γίνεται για να αποδειχθεί οτι η ζωή συνεχίζεται γύρω μας, ανεξαρτήτως τι μας συμβαίνει)

Αν έβρισκα πιο πριν αυτή την φωτό, δεν θα ανέβαζα τίποτα άλλο σήμερα.

Ελα ντε.

Τέλοσπάντων, καλό μήνα, καλή εβδομάδα, ότι ποθείτε.

Ξέρετε εσείς.

Τετάρτη βράδυ… Αφού τρώω με τον Νίκο στον Μπαϊρακτάρη, κάνουμε βόλτες στου Ψυρρή… Παγωτάκι, και σηκώνω τα μάτια μου στο ουρανό:

«Θα βρέξει, ρε» του λέω, «και αμα ξεκινήσει, δεν σταματάει με τίποτα. Καλύτερα να πάμε προς το σπίτι, και να βρούμε κάτι εκεί κοντά, αν μας πιάσει βροχή.»

Το περπατάμε, μέχρι την Αλχημεία.

Δεν είναι πήχτρα, η κολώνα (και μερικά τραπέζια) είναι ελεύθερη.

Πίνουμε το πρώτο, ενώ ο Νίκος χαλαρός, με δουλεύει γιατί δεν πήραμε μπουκάλι. Την τελευταία φορά που έγινε αυτό, κανάδυο χρόνια πριν περίπου, με έφερε σπίτι, και ήμουν τελείως λιώμα.

«Δεν έχουμε τίποτα να γιορτάσουμε ρε» του λέω. Και γω χαλαρός είμαι. Παίρνουμε δεύτερο.

Κατά τις τρεις, χαλάει ο κόσμος. Έξω η βροχή πέφτει με δύναμη. Το μαγαζί είναι σχεδόν άδειο, 5-10 άτομα έχουν μείνει. Οι αστραπές φωτίζουν το εσωτερικό, κάνουν παρέα με το ξύλο της επένδυσης, και την γεύση του ποτού στο στόμα μου.

Μου τραγουδάνε, ψιθυριστά, ακομπανιάροντας τα Ξύλινα Σπαθιά που μουρμουρίζουν στίχους και ποιήματα, ότι μιά μέρα, μου είπε ότι αν πέσουν κεραυνοί, εμένα θα πάρει.

Αν πέσουν κεραυνοί, και τρομάξει, εμένα θα πάρει τηλέφωνο.

Κοιτάω το τηλέφωνό μου. Με κοιτάει και εκείνο. Οι άλλοι γύρω μου πιάνουν την κουβέντα, ο Νίκος γκρινιάζει που βρέχει, και θα γίνει μούσκεμα.

Φεύγουμε, τον πάω μέχρι Πατησίων για να πάρει ταξί. Η βροχή έχει σταματήσει, ψιχαλίζει.

«Ότι είχε να πει η βροχή, το είπε», λέω. Ο Νίκος δεν μ’ ακούει.

Τον αφήνω, ξαφνιάζεται που δεν θα γυρίσουμε μαζί. Θέλω να περπατήσω του λέω.

Στην πραγματικότητα, θέλω να βραχώ. Κάθαρση του μυαλού, πλύσιμο της ψυχής. Γίνομαι μούσκεμα, και το τηλέφωνο χτυπάει.

Ο Νίκος, μου λέει οτι στην Αχαρνών γίνεται χαμός από το νερό. Τον κλείνω απότομα, με φτηνή δικαιολογία.

Ανεβαίνω στην εναέρια σκάλα του ηλεκτρικού, δεν πάω από κάτω. Κοιτάω τον ουρανό, ακίνητος, για 2-3 λεπτά. Βρέχομαι. Περιμένω την αστραπή που θα τρομάξει τόσο, ώστε να χτυπήσει το τηλέφωνο.

Δεν χτυπάει. Δεν φοβήθηκε κανείς.

Γυρίζω σπίτι, αλλάζω.

Εχει δίκιο ο Νίκος. Καλύτερα να παίρναμε μπουκάλι.

«Εμείς» οι hip-hop τύποι δικαιωνόμαστε.

Eminem, video (καταπληκτικό, εκτός απο το θέμα, και το εικαστικό), στίχοι. και το κομμάτι, εδώ σε mp3.

Αξίζει, πιστεύω.

Οπως πάντα, το βρήκα στο StartPoint. Αντιδράσεις, εδώ. Ενδιαφέρον από το BBC, και MSNBC

(*) Mosh: To knock against others intentionally while dancing at a rock concert; slam-dance. Εδώ.

 ? 

–>

Τον έχετε πάρει χαμπάρι αυτόν; Είναι πολύ ενδιαφέρον – θα προσπαθήσω να επανέλθω.

Άλλωστε, όποτε βλέπω δύο, όλο τον τρίτο ψηφίζω.

[…] η μουσουλμανική πλειοψηφία διαμαρτύρεται για διακρίσεις […] λέει το ρεπορτάζ.

Μα γιατί;

 ? 

–>

(*) ή αλλιώς, το μεγαλείο της ανθρώπινης καλοσύνης.

Ε, αυτό είναι από τα άγραφα.

Η Phillip Morris, μία εξαιρετική περίπτωση εταιρίας, η οποία – ειρήσθω εν παρόδω- πραγματεύεται από τρόφιμα μέχρι τσιγάρα (και πολλά άλλα πράγματα) έχει μία σελίδα που μπορώ να την χαζεύω για ώρες…

Τίτλος της: «Why we’re working to stop children from smoking«

Ούτε ανέκδοτο να ήταν. Γιατί λοιπόν παλεύουν -σκληρά, φίλοι και φίλες, σκληρά και με πάθος παλεύουν- οι άνθρωποι;

We also believe that stopping children from smoking is the right thing to do. In fact, because of the serious health effects of our products, we believe we must stop children from smoking.

Α, χα. Καταπληκτικό. Να συνεχίσω;

We currently support some 100 youth anti-smoking programmes in nearly 90 countries, focusing on teaching children to decide against smoking and on establishing laws to prevent them from buying cigarettes.

Σας λέω, παλεύουν σκληρά – σκοτώνονται στην δουλειά.

Έχει και άλλο: Διαβάστε τι ρωτάει αφελής webmasterας (ή μήπως εργαζόμενος στο τμήμα διαφήμισης;)

If you don’t want young people to smoke, doesn’t that mean that you’ll lose your future customers?

Και απαντά η λατρευτή μας εταιρία:

We don’t see young people as our future customers. If our youth smoking prevention efforts and strict marketing standards mean that fewer young people choose to smoke when they become adults, so be it.

Ετσι απλά παιδιά μου. So be it. Βλέπετε το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής; So be it.

Δάκρυσα.

Έχει και άλλο, παιδιά, μην φεύγετε:

«A clear and consistent message» ο τίτλος της σελίδας. Και τι διαβάζουμε εκεί;

Cigarette smoking is addictive. It can be very difficult to quit but, if you are a smoker, this shouldn’t stop you from trying to do so.

Cigarette smoking causes lung cancer, heart disease, emphysema and other serious diseases in smokers. Smokers are far more likely than non-smokers to develop diseases such as lung cancer. There is no such thing as a «safe» cigarette.

Νά ‘ναι καλά οι άνθρωποι! Clear and consistent το message τους! Μου ανοίξανε τα μάτια! Αλληλούια! Είχα σκοπό να τους κάνω μήνυση για την κακομοίρα την μάνα μου, αλλά όχι! Δεν φταίνε αυτοί – οι καλοί κύριοι της Phillip Morris, προστατεύουν τα παιδιά μας από το κάπνισμα.

Δυστυχώς, υπάρχουν στην εταιρία τους κάποιοι κακοί (κακοί-κακοί) καλλικάτζαροι που λένε στον κόσμο τέτοια πράγματα:

«Philip Morris Funded Study of Smoking in the Czech Republic stating that the Czech government had a net gain of $147.1 million from smoking»

Κακός καλικάντζαρος. κακός.

Επίσης:

«Philip Morris Claims Smokers Help Economy»

Τζιζ. Κακός.

Φυσικά, εγώ – που έχω σταματήσει να αγοράζω τσιγάρα για άλλους (υπό μορφή «εξυπηρέτησης») εδώ και χρόνια- μένω άφωνος που σε μία τόσο καλή και προνοητική εταιρεία, υπάρχουν ακόμα καλλικάντζαροι. Και τρέχω (βζιιιν) να αγοράσω τα πακέτα που τόσο πρόθυμα μου πουλάνε – ενώ ταυτόχρονα μου λένε: «μη! κακό!» και «ξέρεις, άμα το καπνίσεις, θα πάθεις καρκίνο».

Αλλά δεν είπαμε; So be it.

 ? 

–>

Σεβασμός στα μεγάλα post της καθημερινότητάς μας.

Το απλό, είναι το ποιο δύσκολο από τις επιλογές μας.

Έχει κλαπεί από το Ιρακ εξοπλισμός και υλικά που θα μπορούσαν να δώσουν την δυνατότητα να κατασκευαστούν πυρηνικές βόμβες, καταγγέλει η ΙΑΕΑ.

Εξοπλισμός που ήταν εκεί ΠΡΙΝ την έναρξη του πολέμου (ορίστε;) ήταν γνωστός και είχε περάσει από τον έλεγχο της ΙΑΕΑ (what?) και όταν άρχισε ο πόλεμος (η κατάληψη από τους Αμερικανούς του ιρακινού πετρελαίου λέω εγώ, αλλά μην δίνετε σημασία), τέθηκαν κάτω από την φύλαξη των Αμερικανών (κατακτητών) και της (κουκλοθέατρου) προσωρινής κυβέρνησης.

Και μετά, χάθηκαν. Παφ. Πάνε. Η ΙΑΕΑ δεν τα βρίσκει (ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις), ο Ομάρ Ρασίντ («πρωθυπουργός» της κυβέρνησης κουκλοθέατρο) λέει «ξέρετε, τώρα το προσέχουμε, αλλά να, όλο και κάτι πήρανε» (α;), και σήμερα βγαίνει η ΙΑΕΑ και λέει.

Και λέει. Κρατηθείτε.

«Την εξαφάνιση περίπου 350 τόνων συμβατικών εκρηκτικών από πρώην στρατιωτική εγκατάσταση του Ιράκ που έμεινε δίχως φρούρηση κατόπιν της επέμβασης του Απριλίου του 2003»

…

Και που να πήγανε τούτα εδώ ωρε; να τα πήρανε οι Αμερικανοί, για να τους κοστίσει λιγότερα ο πόλεμος; να τα πήρανε για να τα δόκουνε στους τσετσένους; να τους τα κλέψανε οι ιρακινοί; να τους τα έκλεψε η Αλ Τζαζίρα;

Και μετά τι ωρε; μετά θα ακούτε τα τηλέφωνα ολωνώνε μας για να δείτε μήπως τα πήραμε εμείς; εγω; και θα μπαίνετε στο σπίτι μας χωρίς ενταλμα, για να τα βρείτε; και θα μας γδύνετε στην μέση του δρόμου, μπας και τα κουβαλάμε μαζί; Και θα μας γράφετε με τα αερόστατα (να, ρε ματάκια, να μη στα χρωστάω) και με τις κάμερες στον δρόμο; που τις έχετε για να «ρυθμίζουν της κυκλοφορία» – αλλά γράφουν και ήχο; ε;

Ητανε που ήτανε η ρουφιάνα η μέρα μου, επίτηδες μου φαίνεται το κάνουνε…

Από το in.gr, ένα δύο τρία.

 ? 

–>

Σήμερα η καλημέρα μου επιφύλλαξε προδοσίες.

Περίμενα να φερθούν αλλιώτικα. Ακόμα και αν υπάρχει δικαιολογία για το φέρσιμο, επιμένω ότι η πρώτη αίσθηση (αυτό που ο πλανήτης αποκαλει χαριτολογώντας «παρεξήγηση») για μένα είναι σημαντικό κομμάτι της ιστορίας.

Τι τα θες; Δεν τα περίμενες; Τα περίμενες. Δεν τα έβλεπες να έρχονται; Τα έβλεπες.

Αν είσαι τόσο βλάκας ώστε να το βλέπεις και να μην κάνεις τίποτα να το αποφύγεις, ή έστω να το δεχθείς, τότε η βλακεία σου, φτάνει κλινικές περιπτώσεις.

Γιατρέ μου, είμαι κλινικά ηλίθιος. Η προσβολή ήταν εκεί, και την χάζευα τόσο καιρό. Όταν ήρθε και μου μίλησε – ήμουν απροετοίμαστος.

Για μένα, να σας πώ, οτι ισχύει αυτό: αυτοί που δεν πρέπει να με φοβούνται, αυτοί που μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη σε μένα, αυτοί που τους έχω δείξει ποιος είμαι (συνήθως θυσιάζοντας κάτι) δεν επιτρέπω ρε γαμώτο να αντιδρούν έτσι. Trust goes both ways ρε σεις!

Δεν γαμιέται. Πάλι κερδισμένος είμαι.

Κάτι έμαθα πάλι σήμερα.

Class is in session.

Εφημερίδα «Τα ΝΕΑ», Τρίτης, 19 Οκτωβρίου. Είχε πέσει στα χέρια μου και διάβασα υπέροχα άρθρα, που αξίζουν (τα περισσότερα, τουλάχιστον) να τους ρίξετε μια ματιά. Τα συγκέντρωσα εδώ για σας:

***

Ο λόγος στους αναγνώστες.

[…] Ο Χρ. Ιακωβίδης, από τις Θερμοπύλες Λαμίας, μου έστειλε ένα ποίημα για τη Σακοράφα, σημειώνοντας ότι «η Σοφία με συγκίνησε. Το πιστεύω μου το στέλνω σε σένα, με ένα ποίημά μου». Δυστυχώς, η στήλη δεν δημοσιεύει ποιήματα. Αυτήν τη φορά, όμως, θα κάνει μια εξαίρεση […]

Όταν ένα ποιήμα, βάζει στην θέση της μία κοινωνία.

Και η «συνέχεια», εδώ:

[…] Ο ισραηλινός στρατός υποστηρίζει ότι σκοπός των επιχειρήσεων ήταν η καταστροφή των σηράγγων διά μέσου των οποίων οι Παλαιστίνιοι μεταφέρουν λαθραία όπλα από την Αίγυπτο […]

***

Σχόλιο του Τζόν λε Καρέ:

[…] Όμως, σας παρακαλώ, μην αισθανθείτε απομονωμένοι από την Ευρώπη, που την έχετε σώσει δύο φορές. Ξαναδώστε μας πίσω την Αμερική που αγαπούσαμε και οι φίλοι σας θα σας περιμένουν […]

Αλλά και:

Ο αντίλογος του …Πούτιν:

[…] Εάν συμβεί αυτό, οι ξένοι τρομοκράτες και οι δραστηριότητές τους θα λάβουν μια επιπλέον ώθηση που θα μπορούσε να οδηγήσει στην εξάπλωση της τρομοκρατίας σε άλλα σημεία του κόσμου […]

***

Σας το είπα, ξέφυγα από το δάσος! 🙂

[…] Οι μαύρες αρκούδες της Ιαπωνίας έχουν αρχίσει να σπάνε παράθυρα για να μπουν μέσα σε σπίτια και δεν δείχνουν καθόλου τη φυσική συστολή που συνήθιζε να τις κρατάει στα βουνά, μακριά από τους ανθρώπους. […]

***

Αυτός ο Βρανάς, καμιά φορά με κάνει και δακρύζω:

[…] Ένα αγόρι…
… σε ένα τσίρκο απορεί όταν βλέπει ένα τεράστιο ζώο δεμένο από το πόδι μόνο με ένα λεπτό σκοινί. Και ο πατέρας του τού εξηγεί: «Όταν ο ελέφαντας ήταν μικρός, τον είχαν δέσει από το πόδι με μια βαριά αλυσίδα. Όσο και αν προσπάθησε, δεν μπόρεσε να τη σπάσει. Μεγαλώνοντας, έπαψε πια να προσπαθεί. Και τότε δεν χρειαζόταν άλλο η αλυσίδα. Έφτανε το σκοινί». […]

***

Υπάρχει και αυτό, που δεν είναι εκείνης της ημέρας, αλλά ήθελα να δω που θα καταλήξει:

[…] Η ανέγερση ανάλογης φυλακής στην Ελλάδα -επεσήμανε ο κ. Παπαληγούρας- θα είχε πολύ υψηλότερο κόστος κατασκευής από ό,τι στην Αλβανία. Παράλληλα, σημείωσε ότι υπάρχουν και ανθρωπιστικοί λόγοι, προκειμένου οι Αλβανοί κρατούμενοι στις ελληνικές φυλακές να εκτίσουν τις ποινές τους κοντά στους συγγενείς τους. […]

εδώ, και εδώ η συνέχεια.

Όλες παλιές ειδήσεις, ε; και όλες με ενδιαφέρον.

Η εκδίκηση στα fast-food δελτία ειδήσεων…

Τι είναι αυτό;

Είχε αναφερθεί και ο araxtos, αλλά δεν είχα δώσει την πρέπουσα προσοχή…

 ? 

–>