Το Σάββατο, όπως σας είπα, ήμουν σε ένα γάμο.

Παντρευόταν μία παλιά μου συμμαθήτρια, και ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε γάμο συμμαθητή μου απο το Λύκειο.

Με την νύφη είχαμε κρατήσει επαφές (τηλεφωνικές – σαν δεν ντρέπεστε, παντρεμένη κοπέλα) αλλά με τους άλλους που βρέθηκαν εκεί είχαμε να τα πούμε απο τότε, περισσότερο απο 10 χρόνια πριν.

Τι αναμνήσεις γυρίσαν… Μιλώντας με άλλους συμμαθητές, θυμηθήκαμε παλιούς έρωτες, τώρα παντρεμένους, με παιδιά…

Για φαντάσου… Η Φανή, ο Βασίλης, η Κατερίνα, ο Κωστής, η Γεωργία… κάποτε τις ερωτευτήκαμε, ήμασταν ακόμη παιδιά (όπως και τώρα, ε;) ντρεπόμασταν, τα φτιάχναμε, τα χαλάγαμε…

Πόσο μετάνιωσα. Πόσο μετάνιωσα τώρα που άφησα τους μεγάλους μου έρωτες ανεκπλήρωτους και τις βρίσκω παντρεμένες, με παιδιά, να με κοιτάνε, και να μου λένε με τα μάτια τους «αχ, δεν δοκιμάσαμε ποτέ, δεν προσπαθήσαμε ποτέ, που είσαι ρε Γιάννη, γιατί χάθηκες, γιατί δεν δοκιμάσαμε…»

Γιατί δεν δοκιμάσαμε…

Αχ, δεν δοκιμάσαμε…

Ερωτες ξεχασμένοι, ξαγρύπνιες λησμονημένες μου, έπρεπε να δοκιμάσω. Σας υπόσχομαι οτι θα το κάνω τώρα, σε όποια ευκαιρία μου δίνεται.

Δεν θα μετανιώσω ξανά για κάτι που δεν έκανα.

Το mood μου είναι ελαφρώς διαφορετικό από όλα αυτά τα σημερινά post, σας βεβαιώ.

Αλλά τριγυρίζουν γύρω μου και μου σπάνε τα νεύρα:

Ελεύθερη είναι η οπλοκατοχή στις ΗΠΑ από το βράδυ της Δευτέρας, καθώς δεν ανανεώθηκε η σχετική δεκάχρονη απαγόρευση. Το ζήτημα προκάλεσε την αντίδραση του υποψήφιου προέδρου των Δημοκρατικών Τζον Κέρι, που κατηγόρησε τον Αμερικανό πρόεδρο Τζόρτζ Ο.Μπους.

Όπως μετέδωσε το BBC, ο Τζον Κέρι κατηγόρησε τον Τζορτζ Ο.Μπους ότι θέτει ως προτεραιότητα τα συμφέροντα του λόμπι που τάσσεται υπέρ της οπλοκατοχής από ότι εκείνα των οικογενειών θυμάτων από πυρά εγκληματιών ή αστυνομικών.

Α, μπα; Και έχουν προβλήματα τρομοκρατίας εκεί πέρα, ε; Ε, όχι ρε πούστη μου, την επόμενη φορά που κάποιος μαλάκας αμερικανός καθαρίσει μερικούς εκεί πέρα, με όπλα που του επέτρεψαν (τον ΑΝΑΓΚΑΣΑΝ) να αγοράσει, γιατί του είπαν «Προσοχή, βρισκόμαστε σε πόλεμο», και «Κινδυνεύουμε απο την τρομοκρατία» και «Οι τρομοκράτες είναι γύρω μας» και δεν ξέρω τι άλλο, όταν λοιπόν ο μαλάκας πάει στο fast-food της γειτονιάς του και καθαρίσει μερικούς άραβες, μουσουλμάνους, γιατι του την έδωσε (όπως κάνουμε εμείς εδώ με μερικούς αλβανούς όταν πανηγυρίζουν, για να μην ξεχνιόμαστε) ή όταν ένας πιτσιρικάς απο το άγχος καθαρίσει καμία 10ριά συμμαθητές του και κανά-δυό δασκάλους, – ε, μην έρθετε σε μένα για συμπόνιες και ψυχολογικά προβλήματα. Το λογαριασμό να τον στείλετε στις εταιρείες κατασκευής όπλων – οι οποιες τρίβουν κυριολεκτικά τα χέρια τους με το κλίμα τρομοκρατολαγνείας που επικρατεί.

Το μόνο που με πειράζει είναι οτι κάθε φορά που οι αμερικανοί βγάζουνε τα μάτια τους, την πληρώνει ο υπόλοιπος πλανήτης.

Να ‘πάνε να γαμηθούνε να σκοτωθούνε όλοι τους.

Και δεν ήμουνα σε τέτοιο mood, σας διαβεβαιώ.

Βρε να μην έχω πάρει χαμπάρι τίποτα… και ο κόσμος να έχει βουίξει.

Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι τύποι, που δύο χρόνια μετά ακόμα αναρωτιούνται: Αν ένα Boing 747 χτύπησε το Πεντάγωνο, που είναι τα συντρίμμια; Βρήκα ένα site αφιερωμένο σ’ αυτήν την απορία, καθώς και ενα flash (μεγάλο, γύρω στα 3,5ΜΒ) που η homofructus είχε την καλωσύνη να μου στείλει. Είναι σίγουρο οτι υπάρχουν πολλά ακόμα…

Να σας πω την αλήθεια μου; Βλέποντάς τα, αναρωτήθηκα και εγώ: Αν ένα Boing 747 χτύπησε το Πεντάγωνο, που στο διάολο είναι τα συντρίμμια;

[Δεν έχετε παράπονο: απο τον κεραυνοβόλο έρωτα στις θεωρίες συνωμοσίας! Το Blog μου καλύπτει όλα τα γούστα…]

Δεν κρατήθηκα: δεν τα πολυπιστεύω ολα αυτά τα δήθεν επιστημονικά, αλλά με …βολεύει, οπότε το ενημέρωνω: υπάρχει, υπάρχει!

Τελικά ο κεραυνοβόλος έρωτας υπάρχει, αποφαίνονται Αμερικανοί επιστήμονες, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Social and Personal Relationships. Οι ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Οχάιο υποστηρίζουν, ότι από τα πρώτα λεπτά της γνωριμίας μας με κάποιον άλλο «προβλέπουμε» το είδος της σχέσης που μπορούμε να έχουμε μαζί του και αυτό μας βοηθά να καθορίσουμε την προσπάθεια που θα καταβάλλουμε για να δημιουργήσουμε έναν δεσμό ή μια φιλία. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 164 φοιτητών, οι οποίοι κλήθηκαν να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο, μετά την πρώτη τους γνωριμία με έναν συμφοιτητή/ συμφοιτήτρια.

Αμφιβάλλατε; Κάποτε, εγώ, ναι. Αμφέβαλλα, και πολύ μάλιστα. Σήμερα όμως… Πως τα φέρνει η ζωή, ε; Εκεί που δεν το περιμένεις – εκεί θα σου συμβεί. Αν δεν υπήρχαν και προβλήματα…

Αλλά είπαμε: ελπίζουμε, σωστά; άλλωστε… Υπάρχει, υπάρχει!

Λέγεται Dropload, και το βρήκα στο Startpoint. Στην ουσία είναι μία δικτυακή υπηρεσία στην οποία ανεβάζεις αρχεία (μέχρι 100mb) και παραμένουν εκεί 7 ημέρες μέχρι κάποιος να τα κατεβάσει. Μετά, σβήνουν.

Τι δεν ξέρω: Ταχύτητες, τι γίνονται τα email, πόσο ασφαλής είναι η διαδικασία.

Αλλά καλό μ’ ακούγεται (απο το να στέλνω mail, καλύτερο).

Για ρίχτε του μία ματιά (και πείτε μου και μένα…)

Επέστρεψα!

I’m back!

Το πρώτο πράγμα που έκανα γυρίζοντας στο σπίτι ήταν να πάω και να κάνω ένα καυτό μπάνιο (είμαι καθαρός αρκούδος, τι νομίζατε;). Τουλάχιστον μιάμιση ώρα παιδευόμουν εκεί μέσα… Δεν ξέρω αν η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά, αλλά απόλαυση είναι σιγουρα….

Το δεύτερο, να δω τηλεόραση. Γιατί ρε γαμώτο την άνοιξα; Μια χαρά δεν ήμουν στο νησί, ούτε τηλεοράσεις ούτε τίποτα;

Το τρίτο να ξαπλώσω. Είχα πάρει και μία δραμαμίνη στο καράβι (κούναγε η μαλακία), μια χαρά θα κοιμόμουν. Ούτε όνειρα, ούτε τίποτα.

Και το τέταρτο να πονέσω – έχω πέτρες στα νεφρά και όταν κατεβαίνουν, με τσακίζουν.

Αου.

[Το σημερινό post ενδιαφέρει ελάχιστους. Το ξέρω. Που θα πάει, θα αρχίσει η ζωή μου να αποκτά ενδιαφέρον και για τους υπόλοιπους. Μέχρι τότε, υπομονή.]

Πριν απο λίγο, τελείωσαν οι «καλές» μέρες. Είμαι αναγκασμένος να επιστρέψω στην καθημερινότητά μου. Σε ό,τι τελοσπάντων είχα πριν φύγω.

Ανικανοποίητος για αυτά που δεν έκανα. Κουρασμένος από τις αναποδιές. Ευχαριστημένος από τα πράγματα που πήγαν καλά. Από αυτά που κατάφερα.

Α, που να δείτε τι έχω καταφέρει. Που να δείτε πως αλλάζουν οι άνθρωποι όταν ξέρουν τι θέλουν.

Και από το αποτέλεσμα της αλλαγής αυτής, συνήθως δεν επηρεάζεται μόνο ένας. Πολύ συχνά, και οι γύρω μας νιώθουν και επηρεάζονται (θετικά ή αρνητικά) απο την αλλαγή μας. Συνήθως δε, αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να δούμε οτι κάτι άλλαξε.

Ότι δεν θα είμαστε ξανά οι ίδιοι.

Τέρμα λοιπόν οι διακοπές. Απο σήμερα, και ας κάτσω μέχρι την Κυριακή. Διαδικαστικοί οι λόγοι, σε γάμο έχω να παραστώ. Για να ευχηθώ το ευτυχές μέλλον του ζευγαριού.

Νομίζετε όμως πως έτσι τελειώνουν όλα; Όχι αγαπητά μου παιδιά, συνήθως κάπως έτσι αρχίζουν όλα.

Πρέπει να τελειώσουν οι διακοπές για να αρχίσουν οι επόμενες. Με την γνώση, την εμπειρία, και τις ιδέες που αποκομίσαμε από τις τωρινές.

Ως εδώ τα πήγαμε μία χαρά.

[…] Και η παραμικρή καλή πράξη απηχεί σε πολύ μεγάλες αποστάσεις και χρονικά διαστήματα και επηρεάζει ζωές άγνωστες σε εκείνον που από το γενναιόδωρο πνεύμα του πηγάζει αυτή η ηχώ της καλοσύνης, γιατί το καλό μεταβιβάζεται και κάθε φορά που περνάει από τον ένα στον άλλο αυξάνει, ώσπου μία απλή πράξη ευγένειας φτάνει να γίνει πράξη αυτοθυσίας και θάρρους, χρόνια αργότερα και πολύ μακριά. […]

Αυτή η σημαντική μέρα, Χ.Ρ. Γουάιτ

Δεν είχα σκοπό να κάνω post, καθότι είμαι σε διακοπές, και η γνώμη μου έχει δευτερεύουσα σημασία – προέχει το κύμα, η παραλία, ο ήλιος, το ποδηλατάκι μου – τέτοιες ανόητες διασκεδάσεις.

Αλλα δεν πέθανα, σωστά; είμαι εδώ και πράγματα συμβαίνουν γύρω μου, right?

Λοιπόν, εχθές το βράδυ, βλέποντας την Εθνική Ελλάδος Ποδοσφαίρου (και εστεμένη Πρωταθλήτρια Ευρώπης, ε;) να χάνει 2-1 από την Αλβανία, και κυρίως (μερικά απο τα) άθλια επεισόδια που ακολούθησαν, ξέρετε τι θυμήθηκα;

Την συμπεριφορά των Πορτογάλων όταν έχασαν, στην έδρα τους, το Πρωτάθλημα Ευρώπης.

Περίεργους συνειρμούς κάνω ώρες – ώρες, ε;

Κυρίες, κύριοι και μικρά παιδιά,

σας ανακοινώνω μετά λύπης μου (ναι, αμέ) οτι ο γράφων διακοπεύει (για άλλη μία φορά).

Μ’ αρέσει που έλεγα οτι δεν χρειάζομαι και διακοπές….

Θα σας παρακολουθώ, θα διαφωνώ μαζί σας, αλλά δεν θα επεμβαίνω. Είπαμε, είμαι σε διακοπές.

Απο εσάς.

Φιλάκια.

This is how it Goes
you’ll get angry at yourself
and think you can think of something else
and I’ll hear the clanging of the bells
’cause I can’t stop you baby

’cause I don’t have the bribery in place
no bright shiny surface to my face
so I won’t go near the marketplace
with what I’m selling lately
’cause this is how it goes

’cause it’s all about trust
’cause it’s all about shame
and whatever they want
don’t tell them your name

this is how it goes
one more failure to connect
with so many how could I object
and you what on earth did you expect
well I can’t tell you baby
this is how it goes

cause it’s all about trust
cause it’s all about shame
and whatever they want
don’t tell them your name

so I’ll try to hold on
while you try to let it go
You won’t tell me it’s gone
but baby I’ll know
baby I’ll know
baby I’ll know
baby I’ll know

Artist: Aimee Mann
Album: Lost In Space

Σας έστειλα ποτέ να κάνετε κάτι που δεν θα έκανα πρώτος εγώ;

Γθύθηκα (σχεδόν), φωτογραφήθηκα και δήλωσα συμμετοχή ως μοντέλο στο Fuck The Vote.

Αντε να δούμε πόσες γυναίκες υπάρχουν που θα ψηφίσουν Μπους. Και σε πόσες θα αλλάξω γνώμη.

Το site είπαμε, ζητάει φωτό. Αν μπείτε να είσαστε προετοιμασμένοι. Έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό.

http://www.fthevote.com/view_profile.php?model_id=807

Πολύ sexy μιλάμε.

Περιμένω σχόλια!

(και περιμένω, και περιμένω… Πάνω από 15 από εσάς έχουν μπει, με έχουν δει και απο σχόλια τίποτα… σνιφ. Δεν ματαξαναγδύνομαι για πάρτη σας!)

Μεγάλη όρεξη για γράψιμο σήμερα. Παραμύθια, δεν έχω δουλειά και δεν θέλω να σκέφτομαι και πολύ – μου χαλάει την κόμμωση.

Λοιπόν. Γδυθείτε.

Δεν αστειεύομαι.

Περιμένω.

Δεν με ενδιαφέρει που βρίσκεστε, αν είστε στην δουλειά ή στο σπίτι, κάντε αυτό που σας λέω.

…

Αντε, καλά. Όσοι τσιμπίσατε, τσιμπίσατε. Αξιζε η προσπάθεια.

Τώρα, γδυτοί και ντυμένοι, στείλτε την πιο προκλητική σας φωτογραφία στο Fuck The Vote. Δωρίστε το υπέροχο κορμί σας (σε μένα μιλάτε;) για το καλό του πλανήτη.

Αν σας επιλέξει κάποιος αμερικανός, η ανταμοιβή του θα είναι να αλλάξει την ψήφο του:

Να μην ψηφίσει Μπους.

Θυμάστε το προηγούμενο post; «Όποιος δεν ψηφίσει Μπους την γάμησε»; Ε, τι νομίζετε, δεν λέω λόγια του αέρα εγω.

Αντε βρε. Για το καλό του πλανήτη.

Ψιτ. Αν είναι καλή η φωτό, κάντε και μία κόπια κατά δω. Μπους θα ψηφίσω, σας το ‘πα;

Τώρα, δεν ξέρω πως έκανα τέτοιους μυστήριους συνειρμούς αλλά θυμήθηκα ένα site που είχα δεί από τον Pathfinder προσφάτως, και είχε εξαιρετική πλάκα (τότε γέλασα πολύ):

Το site λέγεται Paper Napkin και λειτουργεί ως εξής: Έστω οτι γνωρίζεστε με κάποιον/κάποια σε μία έξοδο σας. Μετά από 4-5 ρακές, και πάλι δεν σας έκανε κλικ. Τώρα; Τώρα που θέλει και το email; Του δίνετε λοιπόν ένα μαιλ τύπου onoma@papernapkin.net, και στο πρώτο mail που στέλνει, παίρνει μία (αυτόματη και στα αγγλικά) απάντηση του τύπου:

«Nice to hear from you. Ha ha, just kidding. Actually, this is a rejection letter. The person who gave you this email address does not want to have anything to do with you». («Χαίρομαι που ακούω νέα σου. Χα χα, αστειεύομαι. Στην πραγματικότητα αυτό είναι ένα μήνυμα απόρριψης. Το πρόσωπο που σας έδωσε αυτή τη διεύθυνση δεν θέλει να έχει καμία σχέση μαζί σας»)

…και συνεχίζει έτσι για αρκετή ώρα ακόμα. «Δεν τρέχει τίποτα» και «Υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω που θα σε αγαπάνε περισσότερο» και άλλα τέτοια ψυχολογικά ανεβάσματα. Ξύδι.

Χα. Χα. 😐 Πότε είπαμε οτι γέλασα πολύ; Αντε ρε καραγκιόζη που θα κάνεις το παιδί να σου στείλει και μαιηλ!! (Συγνώμη, παραφέρθηκα, δεν θα επαναληφθεί)

Λοιπόν. Τέρμα τα αστεία. Αμα μάθω οτι κανείς απο εσάς έστειλε τέτοιο μαίηλ σε άνθρωπο, θα δώσω το μαίηλ του (το αληθινό) στον φίλο μου Τζόρτζ Μπους. ‘Η μάλλον θα στείλω στον Τζόρτζ (είδατε οικειότητες; στον ενικό μιλάμε με τον Τζόρτζ) μήνυμα οτι αυτός/αυτή ΔΕΝ θα τον ψηφίσει στις εκλογες. Ε, άμα βγεί τ’ αδέλφι μου, την γαμήσατε. Εκεί στο Τέξας ξηγιούνται άγρια στους ανθρώπους που δεν ψηφισαν Μπους. Αγρια λέμε.

Οι αμερικάνοι δεν ξέρουν απο χιούμορ. Πολλοί από αυτούς ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ μετά το email που παίρνουν. Αλήθεια. Εμείς οι έλληνες πάλι, είμαστε τόσο χάλιες, που την έχουμε την χυλόπιττα αμέσως μετά την φασολάδα και το σουβλάκι, τόσο national. Ευκολοχώνευτη.

Εγω πάντως, άμα το έπαιρνα, θα γέλαγα πολύ. Ναι, αφού σκέφτομαι να φτιάξω και εγώ μία τέτοια υπηρεσία. Το μήνυμα θα λέει: «Δεν κοιτάς τα χάλια σου;» ή κάτι τέτοιο – χαριτωμένο, διακριτικό, με τακτ και στυλ. Έμεις οι Κολωνακιώτες, έτσι κάνουμε. Έχω και την διεύθυνση (μην μου την κλέψετε πληζ, είναι δουλειά εδώ, μην κάνετε μαλακίες): anyname@denkoitastamoutrasou.net. Ή ακόμα και anyname@exylopitta.net.

Μα, πως διάολο έκανα εγώ τέτοιον συνειρμό Δευτεριάτικα; 🙂

Τι γράφουνε τώρα;

Το παραμύθι πέρασε.

Μου άρεσε πολύ όσο κράτησε, είχε τα πάνω και τα κάτω του, αλλά είχε και ενδιαφέρον.

Και τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς αυτό; Συνεχίζουμε όπως πρίν. Μάθαμε πολλά, αποδείξαμε πολλά, αξίζουμε πολλά. Καιρός να σηκώσουμε τα μανίκια, και να ξαναπροσπαθήσουμε να ζήσουμε αυτό που μπορούμε.

Αυτό που αξίζουμε να ζούμε.

Ξέρετε τι με πειράζει; Με πειράζει αν ξεχαστεί, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Αν η καθημερινότητα βάλει αυτό που ζήσαμε σε δεύτερη μοίρα. Και μετά σε τρίτη, τέταρτη.. Είναι φυσικό θα μου πείτε. Μπορεί. Αλλά είναι το μόνο πράγμα που με πειράζει.

Το μόνο πράγμα που με ενοχλεί.

Με ενοχλεί η λήθη.

Δεν την αξίζω. Αν ήταν στο χέρι μου, θα ήταν πάντα έτσι. Πάντα έτσι όμορφα, πάντα έτσι σωστά, πάντα έτσι γλυκά. Αν ήταν στο χέρι μου…

Δεν είναι.

Το παραμύθι πέρασε.

Και ξέρετε τι; Τι θέλω τελικά να πω σ’ αυτό το post;

Νομίζω οτι έτσι ακριβώς έπρεπε να γίνει. Αυτό δεν πρόλαβα να πω. Οτι αυτό έπρεπε να γίνει. Για να συνεχιστεί, για να ολοκληρωθεί σήμερα, αύριο, σε τριάντα χρόνια, ποτέ, έπρεπε να μπούμε σ’ αυτήν την διαδικασία.

Οτι μετά από κάθε Τελετή Έναρξης (Θυμάσαι τι υπέροχα ήταν; Απο τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου) υπάρχει πάντα μιά συνέχεια. Ένα επόμενο βήμα.

Της Τελετής Λήξης.

Έπρεπε να γίνει, για να μην είναι πλέον απλώς παιχνίδια.

Έπρεπε να γίνει, για να σοβαρέψει. Την επόμενη φορά, θα είναι πολύ πιό σοβαρό.

Την επόμενη φορά, θα είναι αληθινό. Ας κρατήσουμε ότι έχουμε. Στο μέλλον μας, σας, τους, θα μας είναι χρήσιμο. Θα το χρειαστούμε. Έστω και αν είναι για να κρατηθούμε από κάπου. Ακόμα και αν είναι να επιστρέψουμε σ’ αυτό.

Θα τα ξαναπούμε, ρε. Θα τα ξαναπούμε.