…Μετακομίζουμε λοιπόν, και πάμε λίγα τετράγωνα μακρυά. Παλέψαμε να βρούμε το σπίτι, το βρήκαμε, ένα χάλι μαύρο. Ήθελε στοκάρισμα, ήταν άβαφτο – βρώμικο, η ιδιοκτήτρια βάζει καινούργιο μπάνιο, καινούργια κουζίνα, βαβούρα.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν είχαμε μετρήσει τα έπιπλα. Που να παίρνεις μέτρο, και πόσο απο δω, και πόσο απο εκεί, αδύνατο να μετρήσεις σωστά.

Αδύνατο; Όχι βέβαια. Γιατί ο έξυπνος ο αρκούδος στα δύσκολα φαίνεται:

Αφού δεν μπορούμε -προφανώς- να περιμένουμε να τα πάει η μεταφορική για να δούμε που θα μπει τι, και που χωράει τι, είχα μία φαεινή ιδέα:

Τα μετέφερα εικονικά.

Πήρα χαρτί ταμειακής, που είναι σκληρό και πολύ μακρύ. Απο κάθε έπιπλο (κουζίνα, ψυγείο, κρεβατοκάμαρα, ντουλάπια, σου ‘πα, μου πες) «μέτρησα» τις δύο όψεις (πλάτος και βάθος) με το χαρτί. Ύστερα, έκοψα άλλα δύο ίδια μεγέθη (όλα τα έπιπλά μου είναι τετράγωνα).

Είχα τέσσερα ρολά χαρτί, για κάθε πλευρά. Εγραψα το κάθε χαρτί τι έπιπλο ήταν και ποια όψη αντιπροσωπεύει ποια.Τις κόλλησα σωστά, επικαλύπτοντας την μία άκρη με την άλλη, και φροντίζοντας όλα να είναι στην ίδια πλευρά.

Το αυτό, για κάθε έπιπλο.

Υστερα, πήρα τα χαρτιά στο καινούργιο σπίτι, και τα άπλωσα στο πάτωμα.

Βουαλά.

Είχα τα σωστά μεγέθη, κουνάγαμε ότι χρειαζόμασταν, και, χάρη στην ακρίβεια του μεγέθους, είχαμε πολλές -κυρίως ευχάριστες, αλλά όχι μόνο- εκπλήξεις.

Πανηγυρίζω, βέβαια, διότι λοιδωρήθηκα μέχρι να το καταφέρω. Κανείς δεν πίστευε ότι άξιζε τον κόπο, και παραλίγο να πείσουν και μένα. Αλλά αποδείχθηκε απίστευτα βολικό.

Φανταστείτε να το είχα σκεφτεί νωρίτερα, και να τα είχα ετοιμάσει όταν ακόμα κοιτάζαμε σπίτι. Η μεταφορά των εικονικών επίπλων είναι απίστευτα εύκολη (προφανώς πολύ ελαφριά, αρκεί να μην τσαλακώσουν – το χαρτί ταμειακής ευτυχώς διπλώνει αυτόματα μόνο του), και θα μπορούσαμε σε μηδέν σχεδόν χρόνο, σε κάθε σπίτι που πηγαίναμε, να μετράμε αν πράγματι χωράει το κρεβάτι και η κουζίνα.

Κάντε το, και θα με θυμηθείτε. Μία όταν θα προσπαθήσετε να τα ξεδιπλώσετε (είναι λίγο βαβούρα) και μία όταν θα ανακαλύψετε οτι το να σας πει η σύζυγος «να, αυτό ας το πάμε στον άλλο τοίχο» είναι σαν να κουνάτε ένα κομμάτι χαρτί στο πάτωμα.

Κυριολεκτικά 🙂