Δυσκολευόμουν να το κατανοήσω. Έκανα αναζήτηση και βρήκα το κείμενο στο site του ΚΚΕ. Ακόμα δυσκολεύομαι να το συλλάβω:

Θα ήθελα όμως να θυμίσουμε το εξής, για να κατανοήσουν οι λαοί και ιδιαίτερα οι νεότεροι άνθρωποι: Το Δυτικό Βερολίνο, όπως και το Ανατολικό, ήταν μέσα στην καρδιά της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Το τείχος το επέβαλε ο ιμπεριαλισμός να υψωθεί και έγινε ακριβώς παραμονές, όταν τα νατοϊκά στρατεύματα απειλούσαν να εισβάλουν στο Βερολίνο, ιδιαίτερα βεβαίως στο Ανατολικό Βερολίνο, στο έδαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Και ρωτάμε: Δεν είχε δικαίωμα ένας λαός, μια εξουσία εργατική ή η οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί τα σύνορά της και να υψώσει το τείχος μέσα στο έδαφός της; Σκεφθείτε αν μέσα στην Αθήνα είχαμε τρεις- τέσσερις δήμους που ανήκαν σε έναν στρατό Κατοχής, θα ήταν ελεύθερα, μπες βγες; Γιατί η Δυτική Γερμανία στην ουσία λειτουργούσε με το ΝΑΤΟ, με τους Αμερικανούς σαν στρατός Κατοχής. Απ’ τη μία μεριά ευθύνεται για τη διαίρεση της Γερμανίας και από την άλλη ήθελε τη βίαιη προσάρτησή της.

Δεν το χωράει το μυαλό μου. «Δεν είχε δικαίωμα να υψώσει το τείχος για να προστατευτεί;»

Δεν μπαίνω στην διαδικασία να αντικρούσω την πιθανότητα να στέκει ιστορικά η θέση της κας Παπαρήγα. Η Ανατολική Γερμανία δηλαδή, να χτίσει τον τοίχο για να προστατευτεί από ενδεχόμενη εισβολή.

Αλλά δεν γιορτάζουμε την πτώση των συνόρων, αγαπητή Αλέκα. Εγώ τουλάχιστον, δεν γιορτάζω την διάλυση ενός κράτους.

Ο τοίχος είναι συμβολικός. Συμβολίζει την απαγόρευση. Συμβολίζει τους φαντάρους που πήγαιναν δύο δύο για να πυροβολήσει ο ένας τον άλλον, αν πήγαινε να διαφύγει. Συμβολίζει τα συρματοπλέγματα, τις νάρκες, τους ελεύθερους σκοπευτές που ήταν από μέσα, ρε συ Αλέκα, όχι απ’ έξω. Συμβολίζει όλους αυτούς που προσπάθησαν με την ζωή τους να φύγουν. Να ελευθερωθούν από όλα όσα αυτό συμβόλιζε. Δεν πάλευαν να μπουν μέσα τελικά ρε συ Αλέκα. Να βγουν έξω πάλευαν.

Προφανώς η Παπαρήγα δεν είναι χαζή. Τις ξέρει τις ιστορίες. Τους ξέρει τους νεκρούς. Την ξέρει την φυλακή. Η ιστορική εικόνα ενός απολυταρχικού καθεστώτος μπορεί να βλάπτει το κίνημα που εκπροσωπεί, αλλά η ανεπανόρθωτη ζημιά γίνεται από όλους όσους ξεχνούν τις βασικές, ανθρώπινες ανάγκες, όπως η ανάγκη για ελευθερία, και σκέφτονται μόνο τον εχθρό.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός από αυτόν που ξεχνά την ελευθερία Αλέκα μου. Όπως και αν τον λένε, όποτε και αν έζησε.

Και κάθε φορά που μελετάς την ιστορία με κράτη, θα σε ξεχνά η ιστορία των ανθρώπων.

Υ.Γ.: Αν αντιληφθείς τι λέω, κάνε μου και μία χάρη. Μην υπερασπίζεσαι ταυτόχρονα το δικαίωμα ενός κράτους σαν της Ανατολικής Γερμανίας να χτίζει ένα τοίχος, και καταδικάζεις στην ίδια κουβέντα το τοίχος του αίσχους που έχει χτίσει το κράτος του Ισραήλ. Είναι τρομαχτικός αυτός ο συσχετισμός. Και κάνεις πολύ μεγαλύτερο κακό από όσο νομίζεις.