L’Etat c’est moi. Το κράτος είμαι εγώ.
Κάθε φορά που ακούω κάτι για μέτρα σε οποιαδήποτε μορφής κυβερνητικά ελεγχόμενες καταστάσεις, προσπαθώ να θυμάμαι ότι «εγώ», ο ψηφοφόρος εγώ, ο Γιάννης εγώ, εγώ ήμουν το αφεντικό. Εγώ ψήφισα, εγώ επέτρεψα, εγώ αποφάσισα να γίνουν έτσι τα πράγματα.
Το κράτος είμαι εγώ.
Αν ένας δημόσιος υπάλληλος παίρνει 7.000 ευρώ μισθό ή σύνταξη στα 40 του, αυτό το αποφάσισα εγώ. Μπορεί όχι άμεσα, μπορεί έμμεσα, μπορεί ακόμα και εν αγνοία μου, αλλά το αποφάσισα εγώ. Αν ένας φορτηγατζής αγοράζει την άδειά του για 10, 20, 100.000 ευρώ γιατί πρόκειται για κλειστό επάγγελμα, ήταν δική μου απόφαση να του επιτρέψω να πάρει αυτό το ρίσκο. Αν ένας υπάλληλος της βουλής παίρνει 16 μισθούς, και αυτό το θέσπισα εγώ.
Όσο καιρό ψηφίζω, είμαι το αφεντικό της επιχείρησης. Εκανα εγώ ένα συμβόλαιο με τον δημόσιο υπάλληλο, με τον φορτηγατζή, με τον υπάλληλο της βουλής.
Δική μου ευθύνη. Δική μας. Και καθόλου περισσότερο του δημοσίου υπαλλήλου, του φορτηγατζή ή του υπαλλήλου της βουλής.
Κάθε φορά που ακούω για «νέα μέτρα για να σωθούμε» αναρωτιέμαι μήπως τυχόν τον αδικήσω.
Κατέβασε τις τρίχες σου, αναγνώστη. Καλά διάβασες. Θεωρώ ότι τον αδικώ.
Ως αφεντικό επέτρεψα εγώ το κράτος στον δημόσιο υπάλληλο να πάρει 7.000 ευρώ σύνταξη; το επέτρεψα. Επέτρεψα στον φορτηγατζή να δουλέψει και να βασιστεί σε ένα κλειστό επάγγελμα; το επέτρεψα. Επέτρεψα στον υπάλληλο της βουλής να πάρει δεκαέξι ολόκληρους μισθούς; βεβαίως και το επέτρεψα.
Αν τώρα πάρω τον λόγο μου πίσω, είμαι άδικος απέναντί τους. Κακό αφεντικό. Εχτισαν την ζωή τους με τις υποσχέσεις μου -εμένα, του κράτους- και τώρα, απολογούμενος ότι ήμουν κακό αφεντικό, για να γλυτώσω εγώ και μόνο, τους τις αναιρώ.
Μπορεί να έχω δικαίωμα να το κάνω, αλλά δεν είναι ηθικό.
Πες με όσο μαλάκα γουστάρεις, αλλά νιώθω ανήθικος.
Σε πρόσφατο παράδειγμα, αναρωτήθηκα: αν αύριο μας έλεγε κάποιος, ή βουλιάζουμε, ή καθαρίζουμε όλους τους υπέργηρους συνταξιούχους που απομυζούν τον εθνικό μας πλούτο χωρίς να προσφέρουν – θα το δεχόμασταν;
Όχι δα. Ή, εν πάσει περιπτώσει, *μάλλον* όχι.
Αλλά εγώ νιώθω το ίδιο ακριβώς. Για να μην βουλιάξουμε όλοι, κάποιοι μου λένε ότι μία μερίδα ανθρώπων πρέπει να θυσιαστεί. «Εκαναν κάποιο λάθος;» ρωτώ. «Ζουν εις βάρος μας» μου λένε. «Μπορει, αλλά έκαναν κάποιο λάθος; είναι άτιμοι;»
Όχι, δεν νομίζω. Διεκδίκησαν όσα πίστευαν ότι τους αναλογούσαν και εγώ (εγώ το κράτος) τα έκανα δεκτά. Μπορεί να είναι άδικα τα κέρδη τους, αλλά εγώ τους τα πρόσφερα άκοπα. Τα βάφτισα δίκαια.
Μυστιριωδώς, κάποιοι προσπαθούν να με πείσουν ότι είναι θεμιτό να αναιρέσω τον λόγο μου, διότι θα σωθούμε όλοι, και, εν πάσει περιπτώσει – αυτοί είναι οι κακοί διάολε.
Λυπάμαι, δεν νομίζω:
Ο κακός είμαι εγώ.
Όσο καιρό ψήφιζα, αδιαφόρησα πλήρως για τον εθνικό μας πλούτο. Αν κοστολογώ σ’ αυτούς μία κακία, σε μένα τι πρέπει να κοστολογήσω;
Εγώ γιατί αξίζω να γλυτώσω;
Για κάποιους αξίζω να γλυτώσω γιατί είμαι «ο καλός, αγαθός λαός». Γιατί είμαι ο πεινασμένος παππούς ή ο αδικημένος μεροκαματιάρης, ή ο φοιτητής των 400 ευρώ. Γιατί είμαι η ταλαιπωρημένη μάνα, ο δυστυχισμένος άρρωστος ή ο φτωχός βιοπαλεστής.
Να σας πω κάτι; η κλοπή είναι κλοπή. Και για να σώσω το παιδί μου αν την κάνω, πάλι κλοπή είναι. Να βαπτίζω τον κλεμμένο κακό και εμένα ταλαιπωρημένο βοηθά κάπως τα πράγματα, αλλά μόνο στις τύψεις μου:
Πάλι κλέφτης είμαι.
Η πλάκα είναι ότι αυτοί που γελάνε με το ΚΚΕ για παράδειγμα, είναι ίδιοι ακριβώς. Το ΚΚΕ λέει «να τα πάρουμε από το κεφάλαιο, από την πλουτοκρατία – για να μοιράσουμε στους φτωχούς». Το ίδιο λέμε: «Να τα πάρουμε από τους ευνοημένους να τα μοιράσουμε στους φτωχούς».
Το ίδιο διαφωνώ με το ένα, όσο διαφωνώ και με το άλλο. Κάθε φορά που μου βαφτίζει κάποιος κάποιον «κακό» (πρέπει να) αναρωτιέμαι ποιος τον έκανε έτσι.
Ο ίδιος που έκανε πλούσιο τον «κεφαλαιοκράτη» είναι ο ίδιος που έκανε ευνοημένο τον «ευνοημένο».
Είναι τρομακτικό, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι είμαι εγώ. Και αυτό, με κάνει πιο κακό από εκείνον. Αν είχα αντιδράσει όταν έπρεπε, αν είχα κάνει το καθήκον μου (μποϋκοτάροντας τις κακές εταιρίες ή αντιδρώντας με την ψήφο μου στις κακές αποφάσεις) τώρα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Αυτός έπαιξε στους κανόνες που του πρόσφερα, εγώ απλώς βαριόμουν να τους κάνω δίκαιους.
Αλλά όχι – δεν χρειάζεται. Θα επιτρέψω την ανομία, μπορεί να επωφεληθώ κιόλας και θα μετανιώσω αργότερα. Ναι, αυτό είναι πολύ πιο εύκολο. Αν χρειαστεί, για να κοιμηθώ ήσυχος το βράδυ, θα τον βαπτίσω αυτόν κακό, και εμένα θύμα.
Αν κάνουμε ότι οραματιζόμαστε, θα γίνουμε χειρότερο από πεινασμένοι. Θα γίνουμε άτιμοι. Κάθε απόφασή μας, στο μέλλον, σαν κράτος θα σκιάζεται από την πιθανότητα να αναιρεθεί αργότερα, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να *μετανιώσουμε*.
Εγώ, σαν κράτος, σαν Γιάννης, έχω την πολυτέλεια να πεινάσω. Να τιμωρηθώ για τις κακές αποφάσεις μου.
Δεν έχω την πολυτέλεια όμως να χάσω την ηθική μου.
Αυτή είναι η θέση μου, και την γράφω εδώ για να μην την ξεχνάω.
(11 ψήφοι, βαθμολογία: 4,18 / 5)
Loading...
Καλημέρα κατ’αρχήν.
Όταν σου λένε «λεφτά υπάρχουν» και μετά σε ταραζουν στον φόρο, φταίς εσύ που δεν κατάλαβες ότι λέγανε ψέματα;
Όταν σου λένε ότι θα φτιάξω την παιδεία καιφέρνουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια;
Όταν σου λένε θα μειώσω την ανεργία και εννοούν ότι θα καταργήσουν οκτάωρα και θα φέρουν «ελαστικές μορφές εργασίας»;
Όταν σου λένε θα φτιάξω την υγεία και εννοούν ότι θα την μετατρέψουν σε ιδιωτική;
Φίλε αρκούδε, ασ δούμε τα πράγματα χωρίς δογματισμούς. Μπορούμε όλοι να παίρνουμε όσα παίρνουν οι Δ.Υ; Μπορούμε όλοι να βγαίνουμε στην σύνταξη στα σαράντακάτι;
Αν νομίζουμε ότι είναι βιώσιμο ΑΥΤΟ το σύστημα, ας παλέψουμε να εξισωθούμε προς τα πάνω. Αν όχι, κάποιοι θα πρέπει να πέσουν προς τα κάτω.
Και αν βάλουμε και τον παράγοντα παραγωγικότητα στην εξίσωση… καταλαβαίνεις που πάει το πράμα…
Μου θυμισες ενα κειμενο που ειχα γραψει πριν λιγο καιρο:
http://sourotiri.blogspot.com/2010/05/blog-post.html
του οποιου και παραθετω ενα εκτενες αποσπασμα, ελπιζω να μου επιτρεπεις:
Η κατασταση στην οποια βρισκομαστε βαρυνει ολους μας. Οταν λεω ολους, εννοω ολους. Αλλους λιγοτερο, αλλους περισσοτερο. Εχω πλεον ξεπερασει το επιχειρημα «αυτους ψηφιζαμε, αυτους αξιζαμε». Νομιζω πως η ζημια που εχουμε οι ιδιοι κανει στο κρατος μας εδω και 30 χρονια, διαφευγοντας φορους, μην ζητωντας αποδειξεις για καθε τι που αγοραζαμε, ξεπουλωντας την ψηφο μας για ενα ρουσφετακι, παραβλεποντας να απαιτησουμε σαν πολιτες διαφανεια [και πως να το κανουμε αυτο, αφου οι ιδιοι δεν ειμαστε διαφανεις], ψαχνοντας μονιμως βυσμα για το οτιδηποτε, εναν πλαγιο τροπο να αποφυγουμε τα νομιμα, αδιαφορωντας, καταστρεφοντας, και ξανα τα ιδια απο την αρχη.
Κανεις απο μας δεν τα εχει κανει ολα οπως θα επρεπε. Απο παιδια μας εμαθαν ετσι.
Δεν ειναι πλεον δικαιολογια αυτο. Ειναι παραδειγμα προς αποφυγιν.
Νιωθω πως στα ακροδαχτυλα μου εχω εστω και μιση σταγονα απο το αιμα των ανθρωπων που χαθηκαν στην Marfin. Και αυτο με βαραινει αφανταστα. Νιωθω πραγματικα πως ολα τα υπολοιπα δεν εχουν νοημα.
Τοσα χρονια ασχολιομασταν με ενα καρο μαλακιες, οπως τα κομματα, οι ιδεολογιες, η δεξια και η αριστερα, οι ομαδες και τα πρωταθληματα τους, το ευρω μπηκε στην ζωη μας κοιτα τι ωραια κολλαριστα χαρτονομισματα, το euro του 2004, οι Ολυμπιακοι Αγωνες, το γιατι να παρεις εσυ περισσοτερα απο μενα, οι κακοι μπατσοι και οι εργαζομενοι αστυνομικοι, οι αναρχικοι και οι καφροι, το ασυλο, οι προβοκατσιες, οι μιζες, η δημοκρατια που δεν εχουμε, οι αγροτες με τις χαμενες επιδοτησεις, οι σικε διαγωνισμοι, η εκκλησια και οι παπαδες, το ασφαλιστικο και παει λεγοντας. Τα ξερετε πολυ καλα. Ολα αυτα, διανθισμενα με νοοτροπιες του στυλ «στα αρχιδια μου», «δεν με νοιαζει», «αφου κλεβουν αυτοι θα κλεψω κι εγω, τι, μαλακας ειμαι;», και επισης παει λεγοντας.
ΤΙΣ ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Ολα αυτα θα ειχαν νοημα, αν ειμασταν πολιτισμενοι και οχι κωλανθρωποι, αν μπορουσαμε να δουμε το κοινο καλο και οχι το προσωπικο, αν ειχαμε φτιαξει μια χωρα νορμαλ και οχι ενα μπουρδελο.
Και δεν κοιταξαμε ουτε για μια στιγμη να διορθωθουμε, και να φτιαξουμε εναν καλυτερο τοπο να ζησουμε. Δεν θα σου μιλησω καν για τα παιδια μας. Ουτε τον εαυτο μας δεν προσεξαμε. Διαλεγαμε παντα την ευκολη λυση, που προσκαιρα μας συνεφερε, και ηρθε η ωρα να πληρωσουμε τον λογαριασμο.
Μου φαινονται ολα τοσο απλα πλεον, κι ομως, τοσο δυσκολα.
Απο την μια σκεφτομαι πως ειναι πραγματικα ευλογημενοι οσοι απο εμας μπορεσαν να πανε σε μια αλλη, σοβαροτερη χωρα και να στησουν εκει την ζωη τους. Προλαβαν και ξεφυγαν απο αυτο το καμινι. Και τους βλεπω που και που, να εχουν αρπαξει την ευκαιρια απο τα μαλλια και να κανουν πραγματα μεγαλα, ή, εν πασει περιπτωσει, μεγαλυτερα απο οσα φανταζονταν οταν ηταν μικροι. Απαλλαγμενοι πλεον απο την χωριατικη νοοτροπια μας.
Και απο την αλλη κοιταω τον εαυτο μου, που για προσωπικους λογους δεν μπορω να το κανω αυτο, και αναρωτιεμαι αν θα μπορουσα ποτε να αλλαξω.
Και το κακο ειναι πως, δεν το πολυπιστευω.
Οσον αφορα τον Dpurpler απο πανω, φιλε μου, ο λαος δικαιολογειται να πλανηθει αν του πουν μια φορα ψεμματα. Αντε δυο, αντε τρεις. Μετα απο 30 χρονια ομως, ο λαος δεν ειναι ξεγελασμενος. Ειναι συνενοχος.
Αγαπητέ Γιάννη,
θα συμφωνούσα με όλα αυτά που έχεις γράψει, αν αντί για όλα αυτά αναφερόσουν αποκλειστικά σε μία φράση: εμείς οι πολίτες ευθυνόμαστε διότι *δεν* έχουμε καταφέρει να ανατρέψουμε αυτό το εν τέλη πολύπλοκο σύστημα που δίνει εξουσία σε λίγους, αντί να δίνει στους πολίτες.
Αυτή η δημοκρατία, δεν είναι συμμετοχική.
Αυτή η δημοκρατία αποφασίζει και διατάζει μόνη της.
Γι αυτό είμαστε υπεύθυνοι!
Για το γεγονός ότι θεωρούμε πως έτσι είναι τα πράγματα, πως δημοκρατία σημαίνει να ψηφίζεις μόνο κάθε 4 χρόνια.
Κατά τα άλλα «υπάρχει» η ελευθερία του λόγου (βλέπε την άρση της ανωνυμίας των bloggers που έχει ξανάρθει στο προσκήνιο), υπάρχει το δικαίωμα του να διαδηλώνει ο πολίτης (βλέπε ΜάριοςΖ), υπάρχει το δικαίωμα για δωρεάν παιδεία (βλέπε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τις νέες προσθήκες για τα σχολεία που θα γίνουν με το σχέδιο Καλλικράτης), υπάρχει δικαιοσύνη (βλέπε δίκη Κορκονέα που αν μέχρι το τέλος του μήνα δεν βγει απόφαση αποφυλακίζεται).
Και με τις παρούσες συνθήκες το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει ο πολίτης για να τα ανατρέψει αυτά είναι να ψηφίσει;
Fail φίλε μου! Uber Fail!
Ο πολίτης φταίει μόνο για ένα πράγμα, ολοκληρωτικά: για το ότι δεν έχει ανατρέψει αυτή την διαστρεβλωμένη έννοια της δημοκρατίας που έχει καταντήσει να εξυπηρετεί συμφέροντα κάποιων.
Τέλος επειδή μου έχεις πει και στο παρελθόν για τα ίσα δικαιώματα που έχει ο φτωχός με τον μέσο και τον πλούσιο:
Εγώ ξέρω πως κανείς πλούσιος δεν κέρδισε τα χρήματά του χωρίς να περάσει πάνω από «πτώματα» κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Αν και δε συμφωνώ σε όλα, δε χρειάζεται κιόλας :), μου άρεσε το κείμενο σου.
Και με βρίσκει σύμφωνη στο ότι αν μη τι άλλο δεν πρέπει να γίνουμε άτιμοι (αν δεν είμαστε ήδη).
Δε γίνεται νομίζω να κάνεις μια αλλαγή για το καλύτερο θυσιάζοντας ομάδες ανθρώπων. Όχι μόνο Θα στέκεσαι πάντα σε σαθρά θεμέλια αλλά ίσως δεν καταφέρεις να χτίσεις και κάτι.
Ωραίο κείμενο 🙂