Ας πούμε, δεν είναι ανάγκη να το θεωρήσουμε δεδομένο, ας υποθέσουμε ότι οι πολίτες είναι απογοητευμένοι με την ψήφο τους. Ας πούμε ότι δεν ήθελαν να ιδιωτικοποιηθεί η ΔΕΗ, δεν ήθελαν τα κελιά τύπου Γ, ας υποθέσουμε ότι δεν είναι ικανοποιημένοι από τον τρόπο που γίνεται η φορολόγησή τους – ότι μαθαίνουν πχ για την περσινή χρονιά τα κριτήρια φέτος, παράδειγμα λέω, ας πούμε ότι δεν είναι ευχαριστημένοι που γίνονται οι ιδιωτικοποιήσεις έτσι, με τόσο χαμηλό το τίμημα για τον ΟΠΑΠ, ή το Ελληνικό, ας υποθέσουμε ότι δεν είναι χαρούμενοι για την έκβαση της υπόθεσης Hochtief, ότι δεν θέλουν να περνάει χωρίς έλεγχο το όποιο θέμα του Μιχελάκη, ή η καινούργια υπόθεση Αθανασίου, ότι είναι αντίθετοι με την στήριξη σε Μέγαρο – για να θέσω μερικά παραδείγματα.

Και ας πούμε, μόνο για την κουβέντα μας, ότι δεν περίμεναν αυτά όταν ψήφισαν τα κόμματα που ψήφισαν – ας υποθέσουμε ότι περίμεναν να μην γίνουν απολύσεις στο δημόσιο, ότι η ΕΡΤ δεν πρέπει να κλείσει, ότι η ΔΕΗ είναι ενιαία και αδιαπραγμάτευτη, ας υποθέσουμε λέμε πάντα, ότι άλλα τους είπαν τα κόμματα που ψήφισαν, και άλλα έκαναν μετά ως συγκυβέρνηση.

Τι θα έπρεπε να κάνουν οι πολίτες;

Να κατέβουν στους δρόμους, ας πούμε. Θα ήταν ενδιαφέρον, αλλά σύσσωμη η κυβέρνηση, και τα μέρη που την ενισχύουν, όπως πχ τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, καταδικάζουν κάθε προσπάθεια τέτοιας αντίδρασης – καλά κάνουν βέβαια, την δουλειά τους κάνουν. Και όταν οι πολίτες αποφασίζουν να κατέβουν, τελικά για πορείες, οι μονάδες αποκατάστασης της τάξης ανοίγουν μερικά κεφάλια, απλώνουν τόνους χημικών – όλο αυτό λειτουργεί κατά τι αποτρεπτικά, όπως καταλαβαίνει κανείς.

Θα μπορούσαν να απεργήσουν, αλλά λειτουργούν οι ίδιες αποτρεπτικές διαδικασίες όσο αφορά το θεωρητικό της διαδικασίας, και όταν τελικά γίνεται κάτι τέτοιο, είτε με διχαστικές σκέψεις, είτε με τα ΜΑΤ, είτε με επιτάξεις, είτε με εκβιασμούς (βλ ΠΕΔΥ) κάθε προσπάθεια πεθαίνει εν τη γενέση της. Επιπλέον, τα δικαστήρια βγάζουν σε συντριπτικά ποσοστά άκυρη κάθε προσπάθεια απεργίας, καθιστώντας τις παράνομες και/ή καταχρηστικές, αφαιρώντας ακόμα και την νομιμοποίηση της αντίδρασης.

Τι μένει να κάνουν;

Πως θα εκφράσουν την αντίθεσή τους;

Η σκέψη μου με οδηγεί στο ότι κάποιοι νιώθουν ότι είμαστε επιταγμένοι πολίτες. Για χάρη της «κοινωνικής ειρήνης» όπως την αντιλαμβάνεται η εκάστοτε κυβέρνηση, όσο και να διαφωνούμε, αν θέλουμε να παραμείνουμε σε νόμιμο καθεστώς, είμαστε απολύτως υποχρεωμένοι να ανεχθούμε, και να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε, πληρώνουμε, λειτουργούμε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια κάτω από αυτούς τους κανόνες με τους οποίους διαφωνούμε.

Δεν έχουμε απολύτως κανέναν έλεγχο στις ζωές μας.

Δεν μπορούμε καν να πιέσουμε τους βουλευτές μας, καθώς η πλειοψηφία τους είναι πλασματική – έχουν την βουλευτική δύναμη που τους έδωσε η τελευταία εκλογική περίοδος, αλλά (ίσως) όχι πια την απαραίτητη εκλογική λαϊκή εντολή. Μα αυτό θα φανεί αριθμητικά σε …τέσσερα χρόνια.

Αν απειθαρχήσει κανείς αρνούμενος (δεν λέω αν είναι σωστό, ή λάθος) να πληρώσει το σύστημα που τον κρατά φιμωμένο, νομικά είναι έκθετος, και θα υποστεί τις αυστηρές συνέπειες του νόμου. Είναι όλοι απολύτως υποχρεωμένοι, επιταγμένοι πολίτες, όχι μόνο να αποδεχθούν αυτήν την κατάσταση που (θεωρούν ότι) τους καταπιέζει, αλλά και να συνεισφέρουν οικονομικά για να συνεχίσει να διατηρείται το σώμα που την επιβάλλει.

Δεν διαφωνώ ότι έτσι ήταν η Δημοκρατία μας χρόνια τώρα. Και, χωρίς αμφιβολία, κάποιοι άλλοι στο παρελθόν, λιγότεροι ίσως ή με πιο αδύναμες φωνές, να έζησαν την πίεση της κοινωνικής επίταξης. Ίσως, τώρα τελευταία, είτε περισσότεροι να νιώθουν ότι εξαπατήθηκαν, είτε σε περισσότερους η άρνησή τους να κάνει πιο φανερό το χαρτί της επίταξης με το όνομά τους.

Νομίζω ότι αξίζει κουβέντας αυτή η σκέψη. Γιατί, είτε πιστεύεις ότι όλα βαίνουν με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο και δεν υπάρχουν αντιδράσεις ή είναι λίγες, είτε πιστεύεις ότι όλα πάνε κατά διαόλου – αν όντως υπάρχουν πολίτες (που νιώθουν) εγκλωβισμένοι και επιταγμένοι, η επανάστασή τους, το σκίσιμο του χαρτιού που τους επιβάλλει να συμμετέχουν σε αυτό που θεωρούν αυτοκαταστροφή τους, θα κάνει περισσότερο θόρυβο από αυτόν που θα αντέχαμε να ακούσουμε.

(Δες και αυτό το post)

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.