Στις 8 Μαΐου του 2015, στις 8:20 το πρωί, η περιοχή του Ασπρόπυργου ταράχτηκε από (άλλη μία, όπως θα αποδεικνυόταν αργότερα) έκρηξη. Στα Ελληνικά Πετρέλαια, τα ΕΛΠΕ, έξι άνθρωποι οδηγούνται στο νοσοκομείο – τέσσερις από τους οποίους, με ηλικίες από 27-41 χρονών, θα πεθάνουν μετά από μερικές ημέρες, υποκύπτοντας στα τραύματά τους.

Τέσσερις άνθρωποι πέθαναν από αυτήν την έκρηξη – και όμως, καμία δικαιοσύνη δεν έχει αποδοθεί για τον θάνατό τους έκτοτε. Καμία δικαιοσύνη, και, κυρίως, καμία μνήμη δεν περισσεύει γι’ αυτούς.

Η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά την κυβέρνηση Σύριζα / Αν. Ελ. – επί των ημερών της, και την πρώτη της θητεία έγινε η έκρηξη – επί των ημερών της, και της υπόλοιπης δεύτερης θητείας της η αποσιώπηση και η όποια κωλυσιεργία της υπόθεσης.

Οι μόνοι που αντέδρασαν επισταμένα δημοσιογραφικά, ήταν η Εφημερίδα των Συντακτών που, χάρη στα εκτεταμένα ρεπορτάζ τους, μαζί με τον Ριζοσπάστη και τοπικά site της περιοχής με βοήθησαν να συλλέξω ένα μεγάλο υλικό για την υπόθεση, και να συντάξω μία καταγραφή των γεγονότων σχεδόν μέχρι σήμερα:

Δευτεραίος, Delilaj, Αβράμπος, Μαγγούρας

Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα όμως, τρία ολόκληρα χρόνια, δεν τιμωρήθηκε κανείς.

Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, παραμένει (για όσους ακόμα ασχολούνται και θυμούνται) η ατιμωρησία, για μία εταιρία και υπευθύνους που δεν είναι μόνο οι ισχυροί ιδιώτες, αλλά και το ίδιο το κράτος.

Σε όλο αυτό το διάστημα, ουδείς επίσημος έχει τολμήσει να ψελλίσει τα τέσσερα ονόματα που παραμένουν από κάθε πλευρά ξεχασμένα:

Χαράλαμπος Δευτεραίος, 41 ετών, πατέρας δύο παιδιών.
Ραμαντάν Ντελιλάΐ, εργαζόμενος σε εργολαβική εταιρία, 32 ετών.
Αντώνης Αβράμπος, 27 ετών.
Κώστας Μαγγούρας, 31 ετών.

Πορίσματα ξεχασμένα στα συρτάρια, ελάχιστου κόστους οικονομικές ποινές που δεν ξέρω καν αν έχουν επιβληθεί, διαφήμιση στα μέσα για το φιλανθρωπικό έργο της εταιρίας, βραβεία για την εταιρική παρουσία της εταιρίας, και, πάνω από όλα, σιωπή.

Έρχονται και πωλήσεις, δεν ξέρω αν είναι καιρός για …δικαιοσύνες τώρα.

Και οι υπόλοιποι λίγοι, καταγεγραμμένοι ίσως σε μία κρυφή λίστα ενοχλητικών της εταιρίας, να πασχίζουν να θυμούνται ότι τέσσερις νέοι άνθρωποι, χωρίς να φταίνε σε τίποτα, τρέχοντας όπως λένε οι καταγγελίες να προλάβουν εξωπραγματικά χρονοδιαγράμματα με σκοπό το άγιο κέρδος της εταιρίας και των μετόχων της (μεταξύ των οποίων και το κράτος – εμείς), τέσσερις άνθρωποι που ήξεραν ότι είχαν γίνει μόλις λίγο καιρό πριν, πάλι σύμφωνα με τις καταγγελίες, και άλλα τέτοια ατυχήματα, χάνουν τις ζωές τους αφήνοντας πίσω απροστάτευτες τις οικογένειές τους.

Και εμείς, αθόρυβα, να αφήνουμε στην εταιρία την …υποχρέωση να αυτορρυθμίζεται, όπως (δεν) έκανε ούτε πριν, ούτε μετά όπως καταγγέλλεται από τους εργαζόμενους και τις ενώσεις. Δεν ξεκαθαρίσαμε τις ευθύνες, δεν τιμωρήσαμε, δεν μιλήσαμε καν.

Για άλλη μία φορά, για άλλη μία φορά, η δικαιοσύνη στο συρτάρι.

~

Με αυτά και με αυτά, βγαίνει μάλλον προφητικό το κυνικό άρθρο του Δρυμιώτη στην Καθημερινή εκείνης της εποχής, καθώς – από ότι φαίνεται – όλοι, ιδιωτικός τομέας, δημόσιος τομέας, πρωθυπουργός, κυβέρνηση, πολιτικοί, υπεύθυνοι για την ασφάλεια των εργαζομένων, υπεύθυνοι για την δικαιοσύνη, δημοσιογράφοι, όλοι μοιάζουν να ενστερνίζονται προφανώς τα σοφά λόγια του:

«[…] Ας αφήσουμε κατά μέρος την εύκολη προπαγάνδα και κριτική. Ατυχήματα συμβαίνουν και θα συμβαίνουν παντού, ανεξάρτητα από την ιδεολογία.

Είναι μέρος της ζωής μας.

Μπορούμε και πρέπει να προσπαθούμε να τα περιορίσουμε στον μέγιστο δυνατό βαθμό, αλλά όποιος ισχυρίζεται ότι μπορούμε να τα αποφύγουμε, είναι βαθιά νυχτωμένος ή σωστότερα φοράει μαύρες, κατάμαυρες παρωπίδες. Ειδικά οι εργολαβικές εταιρείες, που παρέχουν υπηρεσίες σε τρίτους, προσέχουν πολύ περισσότερο το θέμα της ασφάλειας ώστε να μην έχουν ατυχήματα, γιατί απλούστατα αν έχουν ατυχήματα θα χάσουν τους πελάτες τους.

Δεν υπάρχει στη ζωή δραστηριότητα, ακόμα και ψυχαγωγική, χωρίς τον κίνδυνο ατυχήματος.

Ολα τα άλλα είναι φτηνή προπαγάνδα!

[…]»

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.