Ήμουν εκεί το τριήμερο 16-18/7. Θα ήθελα να μείνω εκεί, όλη μου την ζωή.

Να ‘ναι καλά ο κυρ-Τριαντάφυλλος που μας το ξεκαθάρισε.

Ε’ιδα τον Spiderman 2 σήμερα, και θυμήθηκα τo «ψεύτικο» ερώτημα που θέτει ο Stan Lee: Να είσαι ο εαυτός σου (με ότι αυτό του κοστίζει) ή να ζεις την ζωή που (πιστεύεις ότι) περιμένουν οι άλλοι να ζήσεις;

Δεν θα οδηγήσω εσας στον ίσιο δρόμο: αντιθέτως «θα βγάλω το λιθαράκι από το δικό μου μάτι» και θα μιλήσω για μένα.

Είναι πολύ δύσκολο να είμαι αυτός που θέλω να είμαι. Αν νομίζετε οτι αυτό είναι το εύκολο, απατάσθε. Τουλάχιστον όχι για μένα.

Καταρχάς το ποιό σημαντικό: ποιός θέλω αλήθεια να είμαι; Στην πραγματικότητα είμαι πολύ εύπλαστος – ποιό πολύ απ’ οσο οι γύρω μου πιστεύουν. Σήμερα θέλω αυτό – αυριο το μετανιώνω, δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα τελικά. Σήμερα διαφωνώ, αύριο μπορεί να συμφωνήσω.

Επίσης, στην φάση της αυτογνωσίας και της κατάθεσης που βρίσκομαι τώρα πρέπει να το ομολογήσω: είμαι πολύ εγωιστής. Α, όλα και όλα, ο εαυτούλης μου πρώτα – ακόμα και αν δεν το παραδέχομαι. Κυρίως αν δεν το παραδέχομαι.

Τέλος, εκτός από όλα τα άλλα, θέλω να με αγαπούν. Οχι μόνο να με αγαπούν, να με λατρεύουν. Οχι μόνο να με λατρεύουν, να με θεοποιούν.

Είμαι, με άλλα λόγια, ένας φυσιολογικός άνθρωπος.

Και με αυτές τις αδυναμίες μου (που αναγνωρίζοντάς τις σε μένα, μπορώ να τις δικαιολογώ στους άλλους) νομίζετε οτι είναι εύκολο να είμαι ο εαυτός μου; Οχι, σας πληροφορώ οτι είναι πολύ ποιό απλό να είμαι αυτός που θέλουν οι άλλοι.

Αλλά δεν είναι το σωστό να κάνεις το εύκολο, έτσι δεν είναι; Ο αδιάβατος δρόμος είναι ο ποιό ενδιαφέρον.
Έτσι, κοιτάω να είμαι ο εαυτός μου, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό. Απλώς φροντίζω να είμαι ειλικρινής με τους άλλους – όσο τουλάχιστον είμαι και με τον εαυτό μου.

(Σκατά. Πήγα να γλυτώσω από τον κακόβουλο, αλητήριο, εγωιστή εαυτό μου, και πάλι μπροστά μου τον βρήκα. Τουλάχιστον γλυτώστε εσείς – κάντε όσο το δυνατόν λιγότερη παρέα μαζί μου. Αυτό, συνήθως, αρκει για να οδηγηθείτε μακρυά από την αμαρτία.)

[όχι μην κάνετε έτσι, για ευχή το λέω]

Δεν θέλω ρε γαμώτο να είμαι μία ζωή αντιαμερικανός, έχουν και καλά πράγματα να προσφέρουν οι γιάνκιδες. Αλλά τι να κάνω, όλο αφορμές μου δίνουν…

Διεθνής διάσκεψη Ηνωμένων Εθνών. Ταιλάνδη. Αναζητείται λύση για την μάστιγα του AIDS, που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις (όλοι φαίνεται ότι το έχουμε ξεχάσει, γιατί έχουν ατονήσει οι προσπάθειες ενημέρωσης. Αλλά είναι εδώ, και θερίζει.)

Διαδηλωτές έξω από την διάσκεψη, κατηγορούν μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες φραμακοβιομηχανίας για εξαιρετικά ακριβά φάρμακα, που τα καθιστούν απρόσιτα στις αδύναμες οικονομικά χώρες – που έχουν και την μεγαλύτερη ανάγκη.

Και ξαφνικά; Ξαφνικά το ερώτημα που τίθεται, και μάλιστα τελείως σοβαρά, είναι αν το βάρος για την πρόληψη πρέπει να δωθεί στα προφυλακτικά, ή στην …αποχή!

Μάλιστα! Είναι καλύτερα, να τους πείσουμε να μην γαμιούνται – έτσι, θα γλυτώσουν απο τον ιο του AIDS. Αποχή κύριες και κύριοι, μία φρέσκια ιδέα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Πως λοιπόν το μεταφράζει ο akroudos αυτό το παραμύθι; Αποχή λοιπόν, γιατι πρώτον, γιατί αυτό θα ήθελε και ο ΘΕΟΣ, καθότι είμαστε πολύ θρησκευάμενοι, και είναι αμαρτία να κουτουπώνουμε πριν απο τον γάμο. Δεύτερον, διότι μας κοστίζει λιγότερο: θα πληρώνουμε εμείς λεφτά για να γαμάνε οι αράπηδες; Τρίτον, γιατί αμα δεν φυστικώνονται δεν θα γεννάνε, και άμα δεν αυξάνονται και πληθύνονται θα έχουμε λιγότερα στόματα να θρέψουμε….

Και απαντάει ο arkoudos (και οι επιστήμονες μαζί): Η χρήση προφυλακτικού έχει ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ οτι περιορίζει την εξάπλωση του AIDS. Είναι αδύνατο να ξεκινήσεις τώρα μία τέτοια καμπάνια: όταν σε θερίζει η πείνα, η τεκνοποίηση λειτουργεί με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης (Παρένθεση: γι’ αυτό και εμείς στην Ελλάδα μιλάμε για υπογεννητικότητα. Γιατι τρώμε καλά. Ασχετο, κλείνει η παρένθεση – όπως θα έγραφαν και οι Παπαδόπουλος Τετράδης της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας). Και τέλος για ηθικούς λόγους: Δεν προτείνουμε αποχή γιατι μας κοστίζει λιγότερο ρε γαμώτο!

Δύο μόνο χώρες το υποστηρίζουνε τούτο το εύρημα, η μία είναι η Αμερική. Η χώρα του αγνού, του ωραίου και του αληθινού. Η χώρα που έχει ακόμα τις βάσεις τις, τον τρόπο σκέψης της και την λογική της, βασισμένη σε ένα όνειρο. Την απόφαση στηρίζουν «Εκκλησιαστικοί κύκλοι»:

Εκκλησιαστικοί κύκλοι και ορισμένες κυβερνήσεις, μεταξύ των οποίων και η αμερικανική, θεωρούν ότι για να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά η εξάπλωση του ιού HIV πρέπει να ενισχυθούν τα προγράμματα ενθάρρυνσης της αποχής από τις προγαμιαίες σεξουαλικές σχέσεις, και απορρίπτουν τη διαθέση υπέρ της χρήσης προφυλακτικών. (news.in.gr)

Να τις χαίρονται τις ιδέες τους, καθότι είναι πλούσιες σε φαντασία, λογική και φυτικές ίνες. Μα, φταίω εγώ που τους λέω ΜΑΛΑΚΕΣ;

Υστερόγραφο: ο Ανάν (που δεν τον χωνεύω ιδιαίτερα, btw) λέει στους Αμερικανούς: «Πολεμήστε το AIDS όπως την τρομοκρατία». Δεν ξέρω ρε παιδιά, πολύ ειρωνία μου βγάζει αυτός ο τίτλος. Λέτε ο Ανάν να ετοιμάζεται να μας αδειάζει την γωνιά και φτιάχνει την υστεροφημία του;

Το πρωτοδιάβασα στο ιστολόγιο, και το βρήκα ολόκληρο στον Ιο της Κυριακής, της καλής εφημερίδας Ελευθεροτυπία.

Παραθέτω απόσπασμα:

Οταν το «γαμημένο» μετατρέπεται σε «ονειρεμένο» για τις ανάγκες που επιβάλλει η πολιτική ορθότητα των εθνικών μας χορηγών, τότε το πάνδημο πανηγύρι για την επιτυχία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου χάνει την αυθεντικότητά του. Μπαίνει στο καλαπόδι του τηλεοπτικού καθωσπρεπισμού και καταλήγει κίβδηλο. Ηταν φυσικό να ακολουθήσει η γνωστή προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης ή η «θεωρητικοποίηση» της επιτυχίας με πολιτικές, κοινωνιολογικές, ακόμα και θεολογικές προσεγγίσεις. Η τάση αυτή, που κορυφώθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο, είχε γίνει ορατή από μέρες.

Η θέση μου; συμφωνώ, και μου αρέσει να σκέφτομαι απο τέτοια άρθρα καινούργια (για μένα) αλλά προφανή πράγματα: Για παράδειγμα οτι η προσπάθεια που ξεκίνησε να γίνει το «γαμημένο» – «ονειρεμένο», κατέληξε στο φιάσκο του Παναθηναϊκού Σταδίου…

Ανεξέλεγκτα θα λειτουργούν οι εκατοντάδες κάμερες που τοποθετήκαν σε πολλά σημεία της Αθήνας εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς οι αρχές δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσουν και να ελέγξουν τον τρόπο που χρησιμοποιούνται.

Από είδηση του in.gr – Διαβάστε την εδώ

Δυσκολεύομαι να καταλάβω, γιατί αγοράστηκαν και πως υποτίθεται οτι θα μας «προστατέψουν», αν «δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσουν και να ελέγξουν τον τρόπο που χρησιμοποιούνται».

Έχω έτσι και αλλιώς προβλημα με τον Μεγάλο Αδελφό που με παρακολουθεί, αλλά είναι πιστεύω ακόμα χειρότερα, όταν ανακαλύπτω οτι ο Μεγάλος Αδελφός είναι και ηλίθιος.

[Τι προτιμώ; Να με κοιτάνε οι κάμερες από επαγγελματίες ή να τις δουλεύουν ανοργάνωτοι και άσχετοι άνθρωποι ανεξέλεκτα; Δεν είμαι σίγουρος… Αλλά όπως πάντα η ερώτηση είναι λάθος. Η σωστή απάντηση είναι ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ]

Ο Λουίς Φίγκο είναι ίσως ο κορυφαίος πορτογάλος παίκτης των τελευταίων χρόνων.

Είναι όμως δίχως αμφιβολλία μία απο τις ποιό αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στην Ισπανία, λόγω της μεταγραφής του απο την Μπαρσελόνα, στην αιώνια αντίπαλό της Ρεάλ Μαδρίτης.

Ο Jimmy Jump αποφάσισε να τον τιμωρήσει. Η φωτογραφία είναι από τον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, και για τους φιλάθλους της Μπαρσελόνα, ίσως η ιστορικότερη στιμή του τουρνουά.

Στο τέλος της φάσης, ο Jimmy Jump θα μπει «γκολ» στα ελληνικά δίκτυα, όπου και θα συλληφθεί…

Μου ήρθε με mail, είναι λίγο μεγάλο – αλλά το παραθέτω ολόκληρο.

Τα link και οι επισημάνσεις, δικές μου.

Η όλη ιστορία ξεκίνησε από μια σκηνή παρόμοια με την παραδοσιακή ελληνική σιέστα μετά τα πασχαλινά κρεατοφαγικά έκτροπα. Ο Morgan Spurlock έβλεπε τηλεόραση μετά το εορταστικό γεύμα των Ευχαριστιών, όπως οι περισσότεροι Αμερικανοί, απλωμένος στον καναπέ -με το παντελόνι ξεκούμπωτο και τη ζώνη λυμένη- όταν στις ειδήσεις εμφανίστηκαν τα δύο κορίτσια που έκαναν μήνυση στα Mc Donald’s γιατί, όπως ισχυρίζονταν, το φαγητό τους τις έκανε χοντρές αλλά και άρρωστες. Μετά, στην οθόνη εμφανίστηκε ο εκπρόσωπος της αλυσίδας fast food, ισχυριζόμενος ότι το φαγητό της εταιρείας όχι μόνο δεν είναι ανθυγιεινό αλλά, αντιθέτως, είναι πραγματικά θρεπτικό. «Εκεί ήταν που άρχισα ν’ ακούω καμπανάκια στο κεφάλι μου και μου ήρθε η μεγάλη ιδέα», είπε ο Spurlock που εκτός από ιδιοκτήτης εταιρείας παραγωγής είναι και σκηνοθέτης.

Η ιδέα ήταν απλή: Θα έτρωγε στα Mc Donald’s κάθε μέρα όλα του τα γεύματα για τις επόμενες τριάντα μέρες και θα κατέγραφε τι θα γινόταν στην πορεία σ’ ένα ντοκιμαντέρ.

Ενα χρόνο (ΣΗΜ: στην αναζήτησή μου βρήκα οτι κράτησε μόνο 30 ημέρες – μάλλον στο ελληνικό υπάρχει ως υπερβολή), χιλιάδες τηγανητές πατάτες και μύριες θερμίδες αργότερα, το ντοκιμαντέρ του με τίτλο «Super Size Me» κέρδισε το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Sundance, κάνοντας πολλούς να μιλάνε για τον επόμενο Michael Moore. Ξεκινώντας το ντοκιμαντέρ αποφάσισε πως οτιδήποτε θα κατανάλωνε εκείνο το μήνα θα προερχόταν μέσα από τα Mc (ο ίδιος λέει πως δεν έφαγε ούτε καραμέλα που να μην έρχεται από τον οίκο του happy meal) ώστε να μην μπορούν να του πουν πως πάχυνε ή αρρώστησε από το νερό που ήπιε στο σπίτι. Συμπεριέλαβε στο ντοκιμαντέρ τις επισκέψεις του σε τρεις διαφορετικούς γιατρούς -που τον παρακολουθούσαν ανεξάρτητα μεταξύ τους- ώστε να μην μπορεί κανείς να επικαλεστεί ιατρικό λάθος.

Τι ακριβώς, όμως, συνέβη στον ίδιο; Στο φιλμ ξεκινά ως ένας υγιής τριαντατριάχρονος. Σταδιακά αρχίζει να νιώθει όλο και πιο κουρασμένος. Εχει όλο και περισσότερους πονοκεφάλους. Το συκώτι του αρχίζει να μαζεύει λίπος. Το ζάχαρό του ανεβαίνει ξαφνικά. Η χοληστερίνη του σπάει ρεκόρ. Παίρνει πολύ γρήγορα δώδεκα (ΣΗΜ: κιλά), με αποτέλεσμα ν’ αρχίσει να νιώθει πόνους στα γόνατα και τη μέση.

Το χειρότερο είναι πως άρχισε να παρουσιάζει ένα είδος κατάθλιψης.

Μόλις έτρωγε άρχιζε να νιώθει υπέροχα, καθώς η ζάχαρη, το λίπος και η καφεΐνη κυλούσαν μέσα του. Μία μόλις ώρα μετά, όμως, ένιωθε τρομερή κατάπτωση. Αρχιζε να νιώθει ανησυχία, θυμό και θλίψη, παρουσιάζοντας ένα είδος συνδρόμου στέρησης στις τοξίνες, μέχρι να ξαναφάει και ο κύκλος να ξαναρχίσει από την αρχή.

Χρειάστηκε ο γιατρός και η γυναίκα του να του πουν πως πρέπει να σταματήσει για να μην αποκτήσει μόνιμες βλάβες.

Γιατί διάλεξε τα Mc Donald’s; Οπως είπε και ο ίδιος, τα Mc Donald’s είναι ένα σύμβολο, μια πολιτισμική εικόνα, κάτι που αντιπροσωπεύει τον αμερικανικό τρόπο ζωής και διατροφής όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.

Μια επιχείρηση με πάνω από 30.000 υποκαταστήματα σε πάνω από 100 χώρες σε έξι ηπείρους, που ταΐζει περίπου 46 εκατομμύρια ανθρώπους κάθε εικοσιτετράωρο. Που εστιάζει την πολιτική μάρκετινγκ και επικοινωνίας της στα παιδιά ώστε να εκπαιδεύει γενιές καταναλωτών σ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο φαγητού. Μια επιχείρηση που, όπως λέει και ο ίδιος, θα μπορούσε μόνη της να αλλάξει τον τρόπο που τρεφόμαστε σ’ όλο τον κόσμο, αφού οι μέθοδοι που ακολουθεί υιοθετούνται σχεδόν αυτόματα από όλες τις επιχειρήσεις γρήγορου φαγητού παγκοσμίως.

Και η απάντηση της εταιρείας; Δεν δέχτηκε να σχολιάσει την ταινία, αλλά τόνισε πως ο κατάλογός της περιλαμβάνει ποικίλες επιλογές, κάποιες πιο υγιεινές από τις υπόλοιπες, και είναι στην ευχέρεια του καταναλωτή να διαλέξει.

Φέτος, μετά από πολλά χρόνια, δεν έχω την αίσθηση ότι ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ διακοπές.

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, ήθελα σαν τρελός τις διακοπές μου – ήμουν είτε πολυ πιεσμένος, και ήταν καλή ευκαιρία να ξεφύγω, είτε πολύ κουρασμένος, και έψαχνα τρόπο να ξεκουραστώ. Είτε και τα δύο.

Σαν αποτέλεσμα αυτού του κλίματος, αποζητούσα διακοπές με τον μικρότερο βαθμό δυσκολίας: σε μέρη που είχα ήδη πάει, χωρίς να χρειάζεται να ανακαλύψω ή να εφεύρω κάτι καινούργιο.

Αντιθέτως φέτος, δεν έχω ανάγκη για ξεκούραση και διακοπές – καλώς να ‘ρθούνε βέβαια, αλλά δεν είναι και απολύτως απαραίτητες. (Παραδόξως, αυτό το σκεπτικό δεν με οδηγεί σε διακοπές εξερεύνησης. Προτιμώ, για άλλη μία φορά, την ξεγνοιασιά της Πάρου, που την ξέρω και την επισκέπτομαι τόσα χρόνια. Ξέρω καλά βέβαια, ότι αυτό είναι και αναγκαστική επιλογή – θέλω να εξερευνήσω καινούργια μέρη, αλλά θέλω να το κάνω με μία κοπέλα στο πλαϊ μου, με έναν έρωτα στο μυαλό μου. Κάτι τέτοιο, τώρα, δεν φαίνεται να ισχύει.)

Σημαντικό ρόλο πάντως, πρεπει να παίζουν και οι αλλαγές στην ζωή μου τον τελευταίο χρόνο. Με κάποιον τρόπο, πρέπει να απελευθέρωσαν μία πίεση, που όσο και αν δεν το καταλάβαινα, φαίνεται οτι με επηρέαζε ψυχολογικά.

Change is good.

Μου σφυρίξανε πολύ ωραίο παιχνίδι… Παρότι δεν έχω αυτοκίνητο, το καταχάρηκα (και το μοιράζομαι μαζί σας). Δοκιμάστε λοιπόν, να παρκάρετε το αυτοκινητο σας..

Εγώ αν και άσχετος έχω σκορ 8» και 54.54 βαθμούς… Για να σας δώ…

Σημείωση: το link δεν παίζει πιά. Αν το βρείτε πουθενά αλλού, μπείτε στον κόπο να μου το στείλετε. Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον Γιάννη που μου το τόνισε, και σας γλύτωσε απο την αηδία με την οποία το αντικατέστησαν…

Σημείωση δύο: Άμεση ανταποκριση – δεν είσαστε κοινό εσείς, είσαστε φίλαθλοι: το παιχνίδι βρεθηκε! Δοκιμάστε λοιπόν, να παρκάρετε το αυτοκινητο σας..

Οk, το παραδέχομαι: μ’αρέσουν αυτά που γράφει ο Πανούτσος [?]

Αγόραζα για πολύ καιρό το Βήμα, μόνο και μόνο επειδή έγραφε ο Πανούτσος. Με τον καιρό έμαθα να μου αρέσουνε και άλλοι – αλλά την στήλη του Αντώνη, δεν την έχασα ποτέ.

Η σχέση μας ήταν αγάπης-μίσους (κυρίως επειδή δεν μπορούσα να γράψω έτσι όπως έγραφε – διάολε, δεν μπορούσα καν να ΣΚΕΦΤΩ όπως έγραφε) – αλλά στην τηλεόραση… ε, λοιπόν στην τηλεόραση δεν τον χωνεύω τον Πανούτσο. Δεν με ενοχλεί, τον βλέπω, αλλά δεν θα κάτσω και μπροστά στο γυαλί με το πάθος που ξεφυλλίζω το Βήμα (ακόμα και τις μέρες που έχει και €0,30 παραπάνω – λόγω Οικονομικού Ταχυδρόμου).

Αντίθετα, ένας άλλος Αντώνης μου τράβηξε την προσοχή: ο Καρπετόπουλος. Ο τύπος είναι τόσο μάγκας που έκανε εκπομπή με την Αφροδίτη Σημίτη (που πολύ γουστάρουμε την Σημίτη) και μάλιστα αθλητική!

Διαβάστε τον: αρθρογραφεί στην Sportime. Μπορείτε να βρείτε την στήλη του στο διαδίκτυο: Sportime / The Carpet Show – ακόμα και αν δεν ασχολείστε με ποδόσφαιρο, ή αθλητισμό γενικότερα, κάντε μία δοκιμή – αυτός ο τύπος έχει όλα τα φόντα να γίνει ο νέος μου μύθος.

Υ.Γ. Και βέβαια την γουστάρουμε την Αφροδίτη Σημίτη. Έχουμε περίεργα γούστα ως γενιά – και την Σημίτη θέλουμε, και την Ζούνη. Δεν είναι θέμα ηλικίας, είναι θέμα φωνής. Ο δρόμος για την καρδιά μας, περνάει φαίνεται, από τους ακουστικούς μας πόρους…

Εισαι σε ενα παρτυ και βλεπεις εναν ωραιο αντρα.
Τον πλησιαζεις και του λες «Ειμαι καταπληκτικη στο κρεβατι.»

– Αυτό λεγεται Direct Marketing.

Εισαι σε ένα παρτυ με παρεα και βλεπεις έναν ωραιο αντρα.
Μια φιλη απ’την παρεα σου τον πλησιαζει, δειχνει εσενα, και
του λεει:
«Είναι καταπληκτικη στο κρεβατι.»

– Αυτό λεγεται διαφήμιση.

Εισαι σε ενα παρτυ και βλεπεις εναν ωραιο αντρα.
Το πλησιαζεις και παιρνεις τον αριθμο του τηλεφωνου του.
Την επομενη μερα τον παιρνεις τηλεφωνο και του λες
«Γεια, ειμαι καταπληκτικη στο κρεβατι.»

– Αυτό λεγεται Telemarketing.

Εισαι σε ένα παρτυ και βλεπεις έναν ωραιο αντρα.
Σηκωνεσαι, ισωνεις το φορεμα σου. Τον πλησιαζεις και του
κερνας ένα ποτο.
Του λες «Μπορω;» και του ισιωνεις τη γραβατα
ενώ ακουμπας απαλα πανω στο μπρατσο του, και του λες
«Α, επισης ειμαι καταπληκτικη στο κρεβατι.»

– Αυτό λεγεται δημοσιες σχεσεις.

Εισαι σε ένα παρτυ και βλεπεις έναν ωραιο αντρα.
Σε πλησιαζει αυτός και σου λεει «Εμαθα πως εισαι καταπληκτικη
στο κρεβατι.»

– Αυτό λεγεται αναγνωριση προιοντος.

Εισαι σε ένα παρτυ και βλεπεις έναν ωραιο αντρα.
Τον πλησιαζεις και τον πειθεις να παρει την φιλη σου σπιτι του.

– Αυτό λεγεται πωληση προιοντος.
———————————————————

Αυτός όμως δεν είναι ευχαριστημενος με την αποδοση της φιλης
σου,
και ετσι σε παιρνει τηλεφωνο.

– Αυτό λεγεται After Sales Suport.

Πας σε ένα παρτυ, και στον δρομο διαπιστωνεις πως
μεσα σε όλα αυτά τα σπιτια που περνας μπορει να υπαρχουν
ωραιοι αντρες.
Σκαρφαλωνεις πανω σε ένα απ’τα σπιτια που βρισκονται
ακριβως στο κετρο της γειτονιας, και ξελαρυγγιαζεσαι
φωναζοντας
«Ειμαι καταπληκτικη στο κρεβατι!»

– Αυτό λεγεται Spam. (Ενοχλητικη Αλληλογραφια)

Το διαβάζω στα ΝΕΑ, και ανατριχιάζω: «Στήνουν Ολυμπιακό γκέτο» είναι ο τίτλος του άρθρου, και φοβάμαι οτι μπαίνει στην ίδια κατηγορία με τα αδέσποτα, και τα υπόλοιπα «Ολυμπιακά Έργα»…

Μου θυμίζει αυτούς που σκουπίζουν, και τα φυλάνε κάτω από το χαλάκι. Αν δεν κάνουμε κάτι ως κράτος για να μην υπάρχουν ναρκομανείς, άστεγοι, παράνομοι μετανάστες – δεν τρέχει τίποτα: αρκεί να τους βάλουμε φυλακή(!) για κανένα μήνα, όταν θα έχουμε μουσαφίριδες.

Μετά… μετά τι; Μετά βλέπουμε.

Το μετρό και η καλύτερη διαμόρφωση (όπου έγινε αυτό) των δρόμων ειναι ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΕΡΓΑ που μείνανε. Είναι κοινώς αποδεκτά τα προβλήματα που δημιούργησαν, καθώς όλοι καταλαβαίνουν οτι θα μείνουν και μετά τους αγώνες. Είναι άραγε ποιό εύκολο να φτιάχνεις ένα μετρό, από το να φτιάξεις έναν ξενώνα για αστέγους ή μία ξεκάθαρη μεταναστευτική πολιτική που να δίνει δυνατότητες σε οικονομικούς μετανάστες; Και αν πράγματι είναι (που έτσι φαίνεται) ως τι κοινωνία μας παρουσιάζει; Πως χαρακτηρίζουμε μία κοινωνία που επιλέγει να φτιάξει μία φυλακή αντι για έναν ξενώνα αστέγων;

Η θέση μου: οι άστεγοι, οι ναρκομανείς και οι οικονομικοί μετανάστες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ, παράνομο είναι να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι. Είναι καθήκον της κοινωνίας, να τους εντάξει στα προγράμματα είτε απεξάρτησης (αν οι ίδιοι το επιθυμούν) είτε να τους φιλοξενήσει (αν οι ίδιοι το επιθυμούν) είτε να τους νομιμοποιήσει.

Με αυτή την νοοτροπία πάντως, φοβάμαι τα χειρότερα…