Οk, το παραδέχομαι: μ’αρέσουν αυτά που γράφει ο Πανούτσος [?]

Αγόραζα για πολύ καιρό το Βήμα, μόνο και μόνο επειδή έγραφε ο Πανούτσος. Με τον καιρό έμαθα να μου αρέσουνε και άλλοι – αλλά την στήλη του Αντώνη, δεν την έχασα ποτέ.

Η σχέση μας ήταν αγάπης-μίσους (κυρίως επειδή δεν μπορούσα να γράψω έτσι όπως έγραφε – διάολε, δεν μπορούσα καν να ΣΚΕΦΤΩ όπως έγραφε) – αλλά στην τηλεόραση… ε, λοιπόν στην τηλεόραση δεν τον χωνεύω τον Πανούτσο. Δεν με ενοχλεί, τον βλέπω, αλλά δεν θα κάτσω και μπροστά στο γυαλί με το πάθος που ξεφυλλίζω το Βήμα (ακόμα και τις μέρες που έχει και €0,30 παραπάνω – λόγω Οικονομικού Ταχυδρόμου).

Αντίθετα, ένας άλλος Αντώνης μου τράβηξε την προσοχή: ο Καρπετόπουλος. Ο τύπος είναι τόσο μάγκας που έκανε εκπομπή με την Αφροδίτη Σημίτη (που πολύ γουστάρουμε την Σημίτη) και μάλιστα αθλητική!

Διαβάστε τον: αρθρογραφεί στην Sportime. Μπορείτε να βρείτε την στήλη του στο διαδίκτυο: Sportime / The Carpet Show – ακόμα και αν δεν ασχολείστε με ποδόσφαιρο, ή αθλητισμό γενικότερα, κάντε μία δοκιμή – αυτός ο τύπος έχει όλα τα φόντα να γίνει ο νέος μου μύθος.

Υ.Γ. Και βέβαια την γουστάρουμε την Αφροδίτη Σημίτη. Έχουμε περίεργα γούστα ως γενιά – και την Σημίτη θέλουμε, και την Ζούνη. Δεν είναι θέμα ηλικίας, είναι θέμα φωνής. Ο δρόμος για την καρδιά μας, περνάει φαίνεται, από τους ακουστικούς μας πόρους…

Εισαι σε ενα παρτυ και βλεπεις εναν ωραιο αντρα.
Τον πλησιαζεις και του λες «Ειμαι καταπληκτικη στο κρεβατι.»

– Αυτό λεγεται Direct Marketing.

Εισαι σε ένα παρτυ με παρεα και βλεπεις έναν ωραιο αντρα.
Μια φιλη απ’την παρεα σου τον πλησιαζει, δειχνει εσενα, και
του λεει:
«Είναι καταπληκτικη στο κρεβατι.»

– Αυτό λεγεται διαφήμιση.

Εισαι σε ενα παρτυ και βλεπεις εναν ωραιο αντρα.
Το πλησιαζεις και παιρνεις τον αριθμο του τηλεφωνου του.
Την επομενη μερα τον παιρνεις τηλεφωνο και του λες
«Γεια, ειμαι καταπληκτικη στο κρεβατι.»

– Αυτό λεγεται Telemarketing.

Εισαι σε ένα παρτυ και βλεπεις έναν ωραιο αντρα.
Σηκωνεσαι, ισωνεις το φορεμα σου. Τον πλησιαζεις και του
κερνας ένα ποτο.
Του λες «Μπορω;» και του ισιωνεις τη γραβατα
ενώ ακουμπας απαλα πανω στο μπρατσο του, και του λες
«Α, επισης ειμαι καταπληκτικη στο κρεβατι.»

– Αυτό λεγεται δημοσιες σχεσεις.

Εισαι σε ένα παρτυ και βλεπεις έναν ωραιο αντρα.
Σε πλησιαζει αυτός και σου λεει «Εμαθα πως εισαι καταπληκτικη
στο κρεβατι.»

– Αυτό λεγεται αναγνωριση προιοντος.

Εισαι σε ένα παρτυ και βλεπεις έναν ωραιο αντρα.
Τον πλησιαζεις και τον πειθεις να παρει την φιλη σου σπιτι του.

– Αυτό λεγεται πωληση προιοντος.
———————————————————

Αυτός όμως δεν είναι ευχαριστημενος με την αποδοση της φιλης
σου,
και ετσι σε παιρνει τηλεφωνο.

– Αυτό λεγεται After Sales Suport.

Πας σε ένα παρτυ, και στον δρομο διαπιστωνεις πως
μεσα σε όλα αυτά τα σπιτια που περνας μπορει να υπαρχουν
ωραιοι αντρες.
Σκαρφαλωνεις πανω σε ένα απ’τα σπιτια που βρισκονται
ακριβως στο κετρο της γειτονιας, και ξελαρυγγιαζεσαι
φωναζοντας
«Ειμαι καταπληκτικη στο κρεβατι!»

– Αυτό λεγεται Spam. (Ενοχλητικη Αλληλογραφια)

Το διαβάζω στα ΝΕΑ, και ανατριχιάζω: «Στήνουν Ολυμπιακό γκέτο» είναι ο τίτλος του άρθρου, και φοβάμαι οτι μπαίνει στην ίδια κατηγορία με τα αδέσποτα, και τα υπόλοιπα «Ολυμπιακά Έργα»…

Μου θυμίζει αυτούς που σκουπίζουν, και τα φυλάνε κάτω από το χαλάκι. Αν δεν κάνουμε κάτι ως κράτος για να μην υπάρχουν ναρκομανείς, άστεγοι, παράνομοι μετανάστες – δεν τρέχει τίποτα: αρκεί να τους βάλουμε φυλακή(!) για κανένα μήνα, όταν θα έχουμε μουσαφίριδες.

Μετά… μετά τι; Μετά βλέπουμε.

Το μετρό και η καλύτερη διαμόρφωση (όπου έγινε αυτό) των δρόμων ειναι ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΕΡΓΑ που μείνανε. Είναι κοινώς αποδεκτά τα προβλήματα που δημιούργησαν, καθώς όλοι καταλαβαίνουν οτι θα μείνουν και μετά τους αγώνες. Είναι άραγε ποιό εύκολο να φτιάχνεις ένα μετρό, από το να φτιάξεις έναν ξενώνα για αστέγους ή μία ξεκάθαρη μεταναστευτική πολιτική που να δίνει δυνατότητες σε οικονομικούς μετανάστες; Και αν πράγματι είναι (που έτσι φαίνεται) ως τι κοινωνία μας παρουσιάζει; Πως χαρακτηρίζουμε μία κοινωνία που επιλέγει να φτιάξει μία φυλακή αντι για έναν ξενώνα αστέγων;

Η θέση μου: οι άστεγοι, οι ναρκομανείς και οι οικονομικοί μετανάστες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ, παράνομο είναι να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι. Είναι καθήκον της κοινωνίας, να τους εντάξει στα προγράμματα είτε απεξάρτησης (αν οι ίδιοι το επιθυμούν) είτε να τους φιλοξενήσει (αν οι ίδιοι το επιθυμούν) είτε να τους νομιμοποιήσει.

Με αυτή την νοοτροπία πάντως, φοβάμαι τα χειρότερα…

Ένας παππούς 80 χρονών πάει στο γιατρό για γενικό τσεκάπ, και ο γιατρός τον ρωτάει:

– Πώς αισθάνεστε;

– Ποτέ δεν ένοιωσα καλύτερα! Είμαι παντρεμένος με μια 25χρονη ξανθιά θεά, με την οποία περνάω θαυμάσια, και μάλιστα είναι και έγκυος! Μου ετοιμάζει παιδί!

Ο ιατρός αφού τον κοιτάει για λίγα δευτερόλεπτα σκεπτικός, του λέει:

– Να σας πω μια ιστορία… Ήταν ένας φίλος μου κυνηγός, ο οποίος καθώς έφευγε από το σπίτι του, αντί να πάρει το όπλο του, πήρε την ομπρέλα. Αφού περπατούσε για κάμποση ώρα στο δάσος, είδε μπροστά του ξαφνικά μια τεράστια αρκούδα. Σηκώνει λοιπόν την ομπρέλα του και κάνει να πυροβολήσει, αλλά ΦΡΑΠ! ανοίγει η ομπρέλα. Παρόλα αυτά η αρκούδα έπεσε κάτω νεκρή, τέζα!

– Αποκλείεται! φωνάζει ο παππούς, κάποιος άλλος την πυροβόλησε!

– Και εγώ βασικά εκεί το πήγαινα… του λέει και ο γιατρός

Δεν το κάνω λόγω του nickname μου, έτσι και αλλιώς αγαπάω τα ζώα.

(το παίρνω πίσω: δεν τα αγαπάω, τα σέβομαι)

Από το Startpoint.gr (ένα εξαιρετικό site του Γιάννη Γούτη) βρήκα αυτό το link για την εφημερίδα TA NEA – από τις λίγες που βάζουν όλο το υλικό της προηγούμενης ημέρας σε δικτυακό αρχείο:

http://ta-nea.dolnet.gr/neaweb/nta_nea.print_unique?e=A&f=17570&m=N60&aa=1

Πιστεύω οτι εκτός από τα τσίρκα, η ίδια αντιμετώπιση προς τα ζώα αφορά και τους ζωολογικούς κήπους.

(Μπορείτε να το πείτε και με νάζι…)

Μια κουβέντα που είχα προχθές, με έβαλε σε σκέψεις, σκέψεις που λέω να τις μοιραστώ…

Το θέμα ήταν αν υπάρχουν «όμορφοι/ες και άσχημοι/ες» – και αν υπάρχουν, αν θα γνωρίσουν τον έρωτα και την αγάπη.

Η θέση μου είναι αυτή: Δεν υπάρχουν όμορφοι και άσχημοι, ή καλύτερα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΣΧΗΜΟΙ. Αντικειμενικά, η κάθε εποχή έχει τους δικούς της κανόνες ομορφιάς, το αναγνωρίζω. Ομως δεν αρέσουν όλοι σε όλους, είναι μία καθαρά υποκειμενική διαδικασία. Είναι μεγάλη αδικία να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και να λέμε «τι άσχημος που είμαι, δε θα με αγαπήσει κανείς». Είναι αδικία όχι μόνο σε εμάς, αλλά κυρίως σε αυτούς ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΝΕ.

Sorry, αλλά οι ποιό μεγάλοι έρωτες τις ζωης μου, κοπέλες που αγάπησα με όλη μου την καρδιά, δεν ήταν Κλόντιες Σίφερ. Και θα στεναχωριόμουν έαν μάθαινα οτι στεναχωριόντουσαν για την εμφάνισή τους – γιατί δεν τις αγάπησα γι’αυτό.

Η εμφάνιση είναι η τροφή της χημείας, που με την σειρά της είναι υπεύθυνη για δυσκολίες αναπνοής, τρεμάμενα πόδια, αδυναμία σωστής έκφρασης λόγου (όλα αυτά που με συντομία τα αναφέρουμε ως «έρωτα»). Αλλά για μένα ΔΕΝ ΥΠΟΚΥΠΤΕΙ ΣΕ ΚΑΝΟΝΕΣ.

Δεν ερωτεύτηκα ποτέ την Σάντρα Μπούλοκ για παράδειγμα – ούτε κανείς άλλος, από όσους ξέρω. Η ομορφιά της είναι ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ, υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι που η εμφάνισή της τους εκνευρίζει.

Αυτό που παραδέχομαι(*), είναι η πιθανότητες. Οταν είσαι όμορφος/η έχεις περισσότερες πιθανότητες να γνωρίσεις κόσμο. Αλλά, συγνώμη, αρνούμαι να κάτσω στον καθρέφτη, και να στεναχωρηθώ για τις πιθανότητές μου. Προτιμώ να διαθέσω την ενέργειά μου ωστε οι -ίσως λιγότερες- επιλογές μου να αξίζουν περισσότερο…

(*) Εχω πάντως προσωπικά μιλήσει με υπέροχες κοπέλες, που μου εκμυστηρεύτηκαν οτι τις όμορφες γυναίκες, τις πλησιάζουν ποιό δύσκολα οι άντρες.

Σε μία εβδομάδα έχουμε ευρωεκλογές, το πήρατε χαμπάρι; Πολλοί πιστεύουν οτι το κέντρο αποφάσεων είναι η Ευρώπη, και έχουμε την δυνατότητα να εκλέξουμε τους εκπροσώπους μας. Πρόσεξα όμως, οτι, όσο ποιό μακρυά είναι ο εκπρόσωπός μας, τόσο μειώνεται το ενδιαφέρον μας…. Ή αλλιώς, περισσότερο νοιαζόμαστε για τον Δήμαρχο ή τον Κοινοτάρχη μας, παρά για τον Ευρωβουλευτή μας.

Αλλά, η δύναμη της ψήφου είναι, και στις δύο περιπτώσεις, το ίδιο σημαντική. Γιατί η δύναμή της αφορά όχι τον ρόλο, αλλά αυτή καθεαυτή την δυνατότητα να αποφασίζει ο ψηφοφόρος.

Ασχοληθείτε λίγο – διαβάστε τα βιογραφικά των υποψηφίων, τις θέσεις των κομμάτων που εκπροσωπούν, σχολιάστε, αναμιχθείτε. Το αποτέλεσμα θα είναι να ψηφίσετε ΕΣΕΙΣ, και όχι αυτή η καραμέλα που λέγεται γκάλοπ.

Σκεφθείτε: είναι οι μεγαλύτερες εκλογές στον κόσμο. Αφορούν 450.000.000 πολίτες, την μεγαλύτερη κοινότητα ανθρώπων ποτέ.

Μην τους αφήνετε να ψηφίσουν για σας.

Κάνοντας βόλτα στο δίκτυο βρήκα ένα site με το οποίο φτιάχνεις την δική σου ταινία, σε flash. Υστερα, το στέλνεις στους φίλους σου.

ΟΚ.

Μετά από 5 λεπτά απραξίας, τρομοκρατημένος απομακρύνθηκα βλέποντας οτι δεν είχα τίποτα σπουδαίο να πω.

Καλά, αυτό δεν είναι ακριβώς αλήθεια. Απλώς δεν είχα κάτι ΣΠΟΥΔΑΙΟ να πω. Δεν βαριέσαι, μπορεί εσείς να τα πάτε καλύτερα – απλώς στειλτε μου ότι φτιαξατε. Για να ζηλέψω, ή να πάρω καμία ιδέα.

Συνάντησα αυτή την υπέροχη ιδέα και την μοιράζομαι μαζί σας:

Στην διεύθυνση www.thehungersite.com θα βρεθείτε σε μία ιστοσελίδα οπου για κάθε διαφήμιση που βλέπετε, ο διαφημιζόμενος είναι υποχρεωμένος να δώσει ένα ποσό σε μη-κερδοσκοπική οργάνωση.

Μπορείτε να το επισκεφθείτε μία φορά την ημέρα, και θα δίνετε με τις επισκέψεις και τα κλικ σας, ένα ποσό για διάφορους φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Είναι οι ποιό ευχάριστες διαφημίσεις που έπεσα ποτέ – επισκεφθείτε το καθημερινα.

Για τρεις μέρες ήμουν στον παράδεισο. Πήλειο, Βόλος, Χάνια, Μυλοπόταμος…

Ξεφεύγεις, καθαρίζεις το μυαλό, και επιστρέφοντας με μόνες αποσκευές τις αναμνήσεις σου. Η συμβουλή μου προς τους …νεότερους;

Όταν σου πουν «πάμε να φύγουμε», να πηγαίνεις.

Η φωτό είναι από την παραλία του Βόλου

Don’t Let Me Get Me
Pink

Never win first place, I don’t support the team
I can’t take direction, and my socks are never
clean
Teachers dated me, my parents hated me
I was always in a fight cuz I can’t do nothin’
right

Everyday I fight a war against the mirror
I can’t take the person starin’ back at me
I’m a hazard to myself

Don’t let me get me
I’m my own worst enemy
Its bad when you annoy yourself
So irritating
Don’t wanna be my friend no more
I wanna be somebody else

I wanna be somebody else, yeah

LA told me, «You’ll be a pop star,
All you have to change is everything you are.»
Tired of being compared to damn Britney Spears
She’s so pretty, that just ain’t me

Doctor, doctor won’t you please prescribe
somethin
A day in the life of someone else?
Cuz I’m a hazard to myself

Don’t let me get me
I’m my own worst enemy
Its bad when you annoy yourself
So irritating
Don’t wanna be my friend no more
I wanna be somebody else

Don’t let me get me
I’m my own worst enemy
Its bad when you annoy yourself
So irritating
Don’t wanna be my friend no more
I wanna be somebody else

Doctor, doctor won’t you please prescribe
somethin
A day in the life of someone else?
Don’t let me get me

Don’t let me get me
I’m my own worst enemy
Its bad when you annoy yourself
So irritating
Don’t wanna be my friend no more
I wanna be somebody else

Είδα στο Star την ταινία Εκτός ελέγχου, με την Τζένιφερ Λόπεζ και τον Τζορτζ Κλούνεϊ. Δεν ξέρω γιατί μου αρέσει τόσο: ο τρόπος που παρουσιάζεται αυτή η ιστορία, το βλέμμα της Λόπεζ που μοιάζει να μην το πιστεύει οτι είναι τόσο απλή η σχέση της με τον Κλούνεϊ…

Δεν είναι απλό λοιπόν. Τίποτα σε αυτή την ταινία δεν είναι «απλό».

Ποιό πολύ μ’αρέσει πάντως, γιατι ο ρόλος του Κλούνεϊ κάνει τόσες μαλακίες. Μ’ αρέσει όταν ο κεντρικός ήρωας κάνει μαλακίες – ταυτίζομαι ποιό εύκολα.

Ναι ρε, παίζουμε 🙂

Πήγα και σήμερα – πάλι Πέμπτη, καθώς η Τρίτη ήταν κωλομέρα λόγω καιρού.
(Πλάκα-πλάκα αυτός ο χειμώνας ήταν συννεφιασμένος. Από πολλές απόψεις.)

Το χέρι μου με πονάει διαβολεμένα. Σίγουρα από το τένις – ίσως και να το κουράζω όλη την ημέρα στο γραφείο με το mouse [έϊ – και το γράψιμο δεν βοηθάει ξέρεις!].

Πάντως έχω και φωτό που αποδεικνύει οτι παίζω. Άλλωστε, μία φωτό χίλιες λέξεις.

Κάποια μέρα μπορεί να δημοσιεύσω και μία που χτυπάω την μπάλα…
_oldies