This is how it Goes
you’ll get angry at yourself
and think you can think of something else
and I’ll hear the clanging of the bells
’cause I can’t stop you baby

’cause I don’t have the bribery in place
no bright shiny surface to my face
so I won’t go near the marketplace
with what I’m selling lately
’cause this is how it goes

’cause it’s all about trust
’cause it’s all about shame
and whatever they want
don’t tell them your name

this is how it goes
one more failure to connect
with so many how could I object
and you what on earth did you expect
well I can’t tell you baby
this is how it goes

cause it’s all about trust
cause it’s all about shame
and whatever they want
don’t tell them your name

so I’ll try to hold on
while you try to let it go
You won’t tell me it’s gone
but baby I’ll know
baby I’ll know
baby I’ll know
baby I’ll know

Artist: Aimee Mann
Album: Lost In Space

Σας έστειλα ποτέ να κάνετε κάτι που δεν θα έκανα πρώτος εγώ;

Γθύθηκα (σχεδόν), φωτογραφήθηκα και δήλωσα συμμετοχή ως μοντέλο στο Fuck The Vote.

Αντε να δούμε πόσες γυναίκες υπάρχουν που θα ψηφίσουν Μπους. Και σε πόσες θα αλλάξω γνώμη.

Το site είπαμε, ζητάει φωτό. Αν μπείτε να είσαστε προετοιμασμένοι. Έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό.

http://www.fthevote.com/view_profile.php?model_id=807

Πολύ sexy μιλάμε.

Περιμένω σχόλια!

(και περιμένω, και περιμένω… Πάνω από 15 από εσάς έχουν μπει, με έχουν δει και απο σχόλια τίποτα… σνιφ. Δεν ματαξαναγδύνομαι για πάρτη σας!)

Μεγάλη όρεξη για γράψιμο σήμερα. Παραμύθια, δεν έχω δουλειά και δεν θέλω να σκέφτομαι και πολύ – μου χαλάει την κόμμωση.

Λοιπόν. Γδυθείτε.

Δεν αστειεύομαι.

Περιμένω.

Δεν με ενδιαφέρει που βρίσκεστε, αν είστε στην δουλειά ή στο σπίτι, κάντε αυτό που σας λέω.

…

Αντε, καλά. Όσοι τσιμπίσατε, τσιμπίσατε. Αξιζε η προσπάθεια.

Τώρα, γδυτοί και ντυμένοι, στείλτε την πιο προκλητική σας φωτογραφία στο Fuck The Vote. Δωρίστε το υπέροχο κορμί σας (σε μένα μιλάτε;) για το καλό του πλανήτη.

Αν σας επιλέξει κάποιος αμερικανός, η ανταμοιβή του θα είναι να αλλάξει την ψήφο του:

Να μην ψηφίσει Μπους.

Θυμάστε το προηγούμενο post; «Όποιος δεν ψηφίσει Μπους την γάμησε»; Ε, τι νομίζετε, δεν λέω λόγια του αέρα εγω.

Αντε βρε. Για το καλό του πλανήτη.

Ψιτ. Αν είναι καλή η φωτό, κάντε και μία κόπια κατά δω. Μπους θα ψηφίσω, σας το ‘πα;

Τώρα, δεν ξέρω πως έκανα τέτοιους μυστήριους συνειρμούς αλλά θυμήθηκα ένα site που είχα δεί από τον Pathfinder προσφάτως, και είχε εξαιρετική πλάκα (τότε γέλασα πολύ):

Το site λέγεται Paper Napkin και λειτουργεί ως εξής: Έστω οτι γνωρίζεστε με κάποιον/κάποια σε μία έξοδο σας. Μετά από 4-5 ρακές, και πάλι δεν σας έκανε κλικ. Τώρα; Τώρα που θέλει και το email; Του δίνετε λοιπόν ένα μαιλ τύπου onoma@papernapkin.net, και στο πρώτο mail που στέλνει, παίρνει μία (αυτόματη και στα αγγλικά) απάντηση του τύπου:

«Nice to hear from you. Ha ha, just kidding. Actually, this is a rejection letter. The person who gave you this email address does not want to have anything to do with you». («Χαίρομαι που ακούω νέα σου. Χα χα, αστειεύομαι. Στην πραγματικότητα αυτό είναι ένα μήνυμα απόρριψης. Το πρόσωπο που σας έδωσε αυτή τη διεύθυνση δεν θέλει να έχει καμία σχέση μαζί σας»)

…και συνεχίζει έτσι για αρκετή ώρα ακόμα. «Δεν τρέχει τίποτα» και «Υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω που θα σε αγαπάνε περισσότερο» και άλλα τέτοια ψυχολογικά ανεβάσματα. Ξύδι.

Χα. Χα. 😐 Πότε είπαμε οτι γέλασα πολύ; Αντε ρε καραγκιόζη που θα κάνεις το παιδί να σου στείλει και μαιηλ!! (Συγνώμη, παραφέρθηκα, δεν θα επαναληφθεί)

Λοιπόν. Τέρμα τα αστεία. Αμα μάθω οτι κανείς απο εσάς έστειλε τέτοιο μαίηλ σε άνθρωπο, θα δώσω το μαίηλ του (το αληθινό) στον φίλο μου Τζόρτζ Μπους. ‘Η μάλλον θα στείλω στον Τζόρτζ (είδατε οικειότητες; στον ενικό μιλάμε με τον Τζόρτζ) μήνυμα οτι αυτός/αυτή ΔΕΝ θα τον ψηφίσει στις εκλογες. Ε, άμα βγεί τ’ αδέλφι μου, την γαμήσατε. Εκεί στο Τέξας ξηγιούνται άγρια στους ανθρώπους που δεν ψηφισαν Μπους. Αγρια λέμε.

Οι αμερικάνοι δεν ξέρουν απο χιούμορ. Πολλοί από αυτούς ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ μετά το email που παίρνουν. Αλήθεια. Εμείς οι έλληνες πάλι, είμαστε τόσο χάλιες, που την έχουμε την χυλόπιττα αμέσως μετά την φασολάδα και το σουβλάκι, τόσο national. Ευκολοχώνευτη.

Εγω πάντως, άμα το έπαιρνα, θα γέλαγα πολύ. Ναι, αφού σκέφτομαι να φτιάξω και εγώ μία τέτοια υπηρεσία. Το μήνυμα θα λέει: «Δεν κοιτάς τα χάλια σου;» ή κάτι τέτοιο – χαριτωμένο, διακριτικό, με τακτ και στυλ. Έμεις οι Κολωνακιώτες, έτσι κάνουμε. Έχω και την διεύθυνση (μην μου την κλέψετε πληζ, είναι δουλειά εδώ, μην κάνετε μαλακίες): anyname@denkoitastamoutrasou.net. Ή ακόμα και anyname@exylopitta.net.

Μα, πως διάολο έκανα εγώ τέτοιον συνειρμό Δευτεριάτικα; 🙂

Τι γράφουνε τώρα;

Το παραμύθι πέρασε.

Μου άρεσε πολύ όσο κράτησε, είχε τα πάνω και τα κάτω του, αλλά είχε και ενδιαφέρον.

Και τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς αυτό; Συνεχίζουμε όπως πρίν. Μάθαμε πολλά, αποδείξαμε πολλά, αξίζουμε πολλά. Καιρός να σηκώσουμε τα μανίκια, και να ξαναπροσπαθήσουμε να ζήσουμε αυτό που μπορούμε.

Αυτό που αξίζουμε να ζούμε.

Ξέρετε τι με πειράζει; Με πειράζει αν ξεχαστεί, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Αν η καθημερινότητα βάλει αυτό που ζήσαμε σε δεύτερη μοίρα. Και μετά σε τρίτη, τέταρτη.. Είναι φυσικό θα μου πείτε. Μπορεί. Αλλά είναι το μόνο πράγμα που με πειράζει.

Το μόνο πράγμα που με ενοχλεί.

Με ενοχλεί η λήθη.

Δεν την αξίζω. Αν ήταν στο χέρι μου, θα ήταν πάντα έτσι. Πάντα έτσι όμορφα, πάντα έτσι σωστά, πάντα έτσι γλυκά. Αν ήταν στο χέρι μου…

Δεν είναι.

Το παραμύθι πέρασε.

Και ξέρετε τι; Τι θέλω τελικά να πω σ’ αυτό το post;

Νομίζω οτι έτσι ακριβώς έπρεπε να γίνει. Αυτό δεν πρόλαβα να πω. Οτι αυτό έπρεπε να γίνει. Για να συνεχιστεί, για να ολοκληρωθεί σήμερα, αύριο, σε τριάντα χρόνια, ποτέ, έπρεπε να μπούμε σ’ αυτήν την διαδικασία.

Οτι μετά από κάθε Τελετή Έναρξης (Θυμάσαι τι υπέροχα ήταν; Απο τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου) υπάρχει πάντα μιά συνέχεια. Ένα επόμενο βήμα.

Της Τελετής Λήξης.

Έπρεπε να γίνει, για να μην είναι πλέον απλώς παιχνίδια.

Έπρεπε να γίνει, για να σοβαρέψει. Την επόμενη φορά, θα είναι πολύ πιό σοβαρό.

Την επόμενη φορά, θα είναι αληθινό. Ας κρατήσουμε ότι έχουμε. Στο μέλλον μας, σας, τους, θα μας είναι χρήσιμο. Θα το χρειαστούμε. Έστω και αν είναι για να κρατηθούμε από κάπου. Ακόμα και αν είναι να επιστρέψουμε σ’ αυτό.

Θα τα ξαναπούμε, ρε. Θα τα ξαναπούμε.

Έχει δημιουργηθεί ένα θέμα με τις αποδοκιμασίες των φιλάθλων στον τελικό 200μ των ανδρών.

Υπάρχει η μία άποψη, από τα ΝΕΑ:

(…) ΟΙ εντυπωσιακές χθεσινοβραδινές εκδηλώσεις υπέρ του Κώστα Κεντέρη από εβδομήντα χιλιάδες θεατές στο Ολυμπιακό Στάδιο…

ΔΕΝ αποτελούν βέβαια δικαίωση για τον Έλληνα Ολυμπιονίκη…

ΟΥΤΕ φυσικά παραγράφουν τον απαράδεκτο τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν την υπόθεση τόσο ο ίδιος…

ΟΣΟ και οι αρμόδιοι της Διεθνούς αλλά και της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.

ΘΑ πρέπει ωστόσο να βάλουν σε βαθύ προβληματισμό τους «αθανάτους», αλλά και όλους όσους καθορίζουν τις τύχες του παγκόσμιου αθλητισμού…

ΚΑΘΩΣ αποτελούν ένα σαφέστατο μήνυμα δυσπιστίας για τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται το μείζον πρόβλημα της χρήσης απαγορευμένων ουσιών. (…)

Η άλλη άποψη από την Sportline:

(…) Μπράβο, ελληνάρα. Μπράβο, φίλαθλε. Πλέον, μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος. Εκανες το χρέος σου απέναντι στην πατρίδα. «Αφού δεν παίζει ο Κεντέρης, δεν πάνε να τσιγκελωθούν όλοι τους;»

Μπράβο και πάλι μπράβο, ελληνάρα οπαδέ.

Εδειξες για ποιο λόγο από τη Δευτέρα θα κλειστείς στο καβούκι σου και θα τσακώνεσαι για τους κωλοπαιδισμούς του Κυρ-Γιάκου και του Μπαρμπαγιώργου Ανατολάκη, για τα καραγκιοζιλίκια του Προπονητή Αλέφαντου και για τα βατράχια που πετάς στο γήπεδο.

Αυτοί και αυτά σού αξίζουν τελικά. Γι’ αυτά είσαι γεννημένος. Τώρα θα αλλάξεις; (…)

Οι δημοσιογράφοι ρωτούσαν όλο τον κόσμο εχθές: «Εσείς θα γιουχάρατε;»

Απαντώ: Εγώ όχι. Αλλά σέβομαι απόλυτα την ανάγκη του κόσμου να διαμαρτυρηθεί. Και, πρέπει να πω, πολύ μου άρεσε που δεν έκαναν αυτό που «πρέπει». Αν έχεις όρεξη να διαμαρτυρηθείς βρε αδελφέ, κάντο.

Διαβάστε τα άρθρα, είναι και τα δύο πολύ ενδιαφέροντα.

Είχα σκοπό να γράψω κάτι σήμερα. Λεγόταν «Οχι Εδώ Που Είμαι».

Το γράφω, παρότι λίγο ανεπίκαιρο.

Στα κάτω μου:
Τις τελευταίες μέρες νοιώθω λίγο περίεργα – δεν έχω ξανανιώσει έτσι:

Δεν θέλω να είμαι εκεί που είμαι. Όταν είμαι στο γραφείο, θέλω να είμαι σπίτι. Όταν είμαι σπίτι, θέλω να είμαι έξω. Όταν είμαι έξω, θέλω να επιστρέψω.

Δεν είναι οτι με πιάνει άγχος, το αντίθετο. Έχω μάλλον μία αίσθηση οτι δεν ταιριάζω εκεί που είμαι. Οτι δεν αποδίδω. Οτι δεν είμαι εγώ. Είναι μία μυστήρια, μελαγχολική αίσθηση.

Στα πάνω μου:

Κοπέλα που δουλεύει ως ασφάλεια και την συναντώ καθημερινά, με σταμάτησε εχθές: «Διάβασα τον αρκούδο» μου είπε. «Τα γράφεις πολύ ωραία». Ξαφνιάστηκα: ελάχιστοι στο γραφείο ξέρουν για τον αρκούδο. Δεν το κρύβω ούτε το διαδίδω. Θα κοιτάξω να την ‘ψαρέψω’ να μου πει πως το έμαθε… 🙂 Η κοπέλα που μου το ανέφερε είναι ένας αξιόλογος άνθρωπος, που η ευγένειά της είχε γίνει αντικείμενο σχολιασμού από όλο το γραφείο τις πρώτες ημέρες που ήρθαμε εδώ. Καλοσυνάτη και πρόσχαρη (παρότι η δουλειά της έχει άλλες απαιτήσεις). Καλώς ήρθες καινούργια αναγνώστρια!

Η φίλη μου η Γιώτα διάβασε επίσης το blog μου. Πήρα το μήνυμά της στο κινητό μου: «Α ρε Γιάννη! Αυτή τη στιγμή διαβάζω Αρκούδο. Τι ωραία που τα λες. Είσαι ταλέντο!». Καμάρωνα σαν γύφτικο σκερπάνι. Η Γιώτα είναι η κοπέλα του φίλου μου του Βασίλη – και ένας δεσμός που ζηλεύω και που δεν θα με πείραζε καθόλου να έχω και εγώ έναν ίδιο. Τρέφω και για τους δύο τα καλύτερα των αισθημάτων: ότι καλό τους συμβαίνει, τους αξίζει απόλυτα. Καλώς ήρθες καινούργια αναγνώστρια!

Η φίλη μου η ‘homofructus’ ππου εμφανίστηκε από το παρελθόν (γιατί χάθηκες βρε;) είπε οτι θα το διαβάσει – ανυπομονούσε κιόλας. Περιμένω σχόλια της. (Είναι βέβαια ένας άνθρωπος που διασκεδάζει με τα happy tree friends αλλά τι να κάνεις, δεν μπορείς να τα έχεις όλα σ’ αυτή την ζωή.)

Ανεπίκαιρο γιατί; Σήμερα πήρα ένα γράμμα. Προσέξτε, όχι email, όχι μήνυμα στο κινητό: Γράμμα.

Και πάνε και τα κάτω μου, και πάνε και τα πάνω μου..

Εν ολίγοις, το είχα προκαλέσει να γραφτεί, (αλλά όχι να σταλεί). Μου άρεσαν αυτά που έγραφε, με έβαλε σε σκέψεις, έμαθα πράγματα που δεν ήξερα (σήκωνα το κεφάλι μου στην μέση της πλατείας και έλεγα: «Ρε μπαγάσα… ωραίο timing!»)… Είχε μουτζούρες, ήταν γραμμένο σε διαφορετικές στιγμές, με άλλες γραφές, ανορθόγραφο. Όπως πρέπει να είναι ένα γράμμα.

Με δυο λόγια, ήταν υπέροχο.

Ανοίγεις την καρδιά σου στέλνοντας ένα γράμμα. Εγώ, μέχρι πρόσφατα, τα έγραφα μόνο. Αν χρειαζόταν τα διάβαζα. Αλλά δεν τα έστελνα.

Θέλει κουράγιο, θέλει καθαρή ψυχή, θέλει καρδιά.

Γηράσκω αει διδασκόμενος.

Χάρη στην φίλη μου την homofructus (με γεια το νέο όνομα btw) και τον diafano θυμήθηκα αυτόν τον μικρό εφιάλτη, τα Happy Tree Friends. Για όσους δεν τα ξέρουν, είναι κινούμενα σχέδια με φρικιαστικές ιστορίες, καθόλα όμως χαριτωμένες και πετυχημένες.

Χαριτωμένες. Τέλος πάντων.

Σαν να μην έφταναν αυτά, και ο Joe έφτιαξε τα Joecartoon, μία εξίσου …χαριτωμένη σειρά απο ιστορίες.

Πάρτε τα μικρά παιδιά μακρυά από τις οθόνες, και επισκευθείτε τα κάτωθι λινκ:

Δεν είχα σκοπό να κάνω post σήμερα. Δεν είχα όρεξη.

Αλλά στον φίλο koukouzelis (που btw με τιμά
με τα comment του) βρήκα (άλλο ένα) ενδιαφέρον post.

(…) Ξαναβλέπω τον πιτσιρικά με την ντουντούκα προς το τέλος της προπόνησης. Του λέω ότι μου άρεσε ο τρόπος που μας καθοδηγούσε. «Σοβαρά; Με θυμάστε; Δώσατε νόημα στη ζωή μου» απαντάει με χαμόγελο.

Πολύ τον πάω αυτόν τον εθελοντή. Η μεγάλη καρδιά, ρε πούστη μου, φαίνεται – από όποια πλευρά και αν την κοιτάξεις. Αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά.

Αν είδατε μεγάλες καρδιές τελευταία, να χαίρεστε για τα ανοιχτά σας μάτια.

Δεν το λέω εγώ, ο Νίκος Δήμου το λέει. ‘Εχω ενστάσεις με την εξήγηση στο ‘Εθνικός’, αλλά συμφωνώ απόλυτα με το πνεύμα του άρθρου.

Παραθέτω απόσπασμα για να τσιμπίσετε και να πάτε να το διαβάσετε όλο (μήν κάνετε έτσι, μικρό είναι * )

Με την ίδια λογική που δεν με «ανεβάζει» μία νίκη, δεν με ντροπιάζει και ένα ντοπάρισμα. Δεν με αφορά αν ο τάδε εξαπατούσε ως προς τις επιδόσεις του (ίσως αφορά μόνο τους «εθνικά υπερήφανους»).

Συγνώμη Τέρενς, Νίκο, Νίκο, Έλλη και λοιποί διαφωτιστές μου: Ουτε υπερήφανος, ούτε ντροπιασμένος. Ας πάμε τώρα σε λίγα διαφημιστικά μηνύματα…

Υ.Γ. Ξαναδιαβάζοντας το post μου, σκέφτομαι ότι ίσως δεν πέρασα ακριβώς το μήνυμα που είχα στο μυαλό μου… Συμπληρώνω λοιπόν: Φυσικά κατέβηκα να πανηγυρίσω την νίκη της Εθνικής. Φυσικά χάρηκα τα χρυσα των παιδιών (αλλά και την προσπάθεια της Δανιηλίδου, του Πύρρου κ.λ.π.). Αλλά όλα αυτά είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ επιτυχίες των παιδιών. Δεν πήρα εγώ χρυσό σε τίποτα (ένα χάλκινο έχω από ένα τελικό μπάσκετ στην Πάρο – που δεν αγωνίστηκα καν). Δεν έβαλα γκολ, ούτε έκατσα κάτω από την μπάρα. Αφού λοιπόν δεν είμαι ο Τραϊανός να χαρώ, γιατί να είμαι ο Κεντέρης να ντραπώ; Η αποψή μου λοιπόν αφορά τον βαθμό συμμετοχής μου: είμαι θεατής, έχω γνώση της θέσης μου στην ιστορία. Ως τέτοιος δεν προσβάλλομαι από την χημεία Τζέκου γιατί ποτέ δεν την οικειοποιήθηκα. Με τον Δήμου συμφωνώ μόνο με τον τίτλο, με την προσπάθεια να σπάσει το κατεστημένο που μας θέλει να φτιάχνουμε μύθους και μετά να τους απομυθοποιούμε. Κατά τα υπόλοιπα, εθνικισμούς και λοιπά, δεν συμμετέχω: εγώ νομίζω οτι δεν είναι αυτός ο σκοπός, αλλά το χρήμα – ο Δήμου πιστεύει οτι η βάση του είναι μιά προσπάθεια επιστροφής σε παλιότερες αξίες. Μπορεί να έχει δίκιο, μπορεί να έχω δίκιο. Αδιάφορο κατ’ εμέ. Διαβάστε το και κρίνετε μόνοι σας.

Οσοι με είδατε σε περιοδικό …γυναικείας ποικίλης ύλης, μην βαράτε. Συντροφική χάρη ήτανε. Πεδίο δόξης λαμπρόν, να έχεις την φάτσα σου στο magazine, θα μου πείτε – αμ δε. Έτσι είναι η δόξα, αντίθετα για τους άλλους, εγώ το χρήμα δεν το μίσησα ποτε, με την δόξα δεν τα πήγαινα ποτέ καλά.

Κάποια μέρα που θα κάνω κέφια, και θα ‘χω πιεί και καμιά μαυροδάφνη παραπάνω, θα σας πω ιστορίες για Μελίνες και Λουνα Παρκ, να φρίξετε.

Δεν μετανιώνω, αλλά όπως είπαμε: συντροφική χάρη, μην βαράτε.

Ή εν πάσει περιπτώσει, βαράτε, αλλά απαλά, να μην ξυπνήσω.

Stomp. Στην Σαλονίκη. Να πάτε (30/08/2004 – 03/09/2004), αν μπορείτε. Δηλαδή να πάτε, μπορείτε – δεν μπορείτε. Οταν είχαν έρθει πέρσι στην Αθήνα πήγα με το ζόρι. Και όταν τελείωσε το show, με το ζόρι έφυγα επίσης.

Μέχρι τότε, ένα δωράκι (δεν είναι stomp, περισσότερο kodo είναι, αλλά μας κάνουν.) Θα χρειαστείτε κάρτα ήχου, flash, υπομονή (είναι λίγο μεγάλο).

http://www.rockstargames.com/upload/swf/winners/multimedia/drewcope.swf

Το βρήκα στο StartPoint.gr του Γιάννη Γούτη. (Αυτός ο τύπος τώρα που το σκέφτομαι ανακάλυψε το blog πολύ πριν από μας….)

Αντε, κάντε μιά φορά αυτό που σας λέω.
Να την ακούτε την Υβέτ.

Επέστρεψα – μην καιγεστε, θα ξαναφύγω πάλι σε 2 εβδομάδες.
(Οι διακοπές μου brw ήταν οι καλύτερες τις ζωής μου, θα τα πούμε μια άλλη φορά.)

Στο θέμα μας: τι ακριβώς είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες:

Εχω τρεις εικόνες που μου έχουν μείνει:

Εγγραφή από την Πάρο, όπου για 15 ημέρες θα διακοπεύω.

– Την εγγραφή μου ντύνει με μουσική υπόκρουση ο Eros Ramazzoti με το ‘Un cuore con le ali’

Μην ανησυχείτε, δεν χάνω επαφή · στο σπίτι που φιλοξενούμαι, και internet υπάρχει, και όλα τα καλά του θεού. (Photoshop δεν υπάρχει, και να δώ πως θα βάζω εκείνο το χαριτωμένο arkoudos.blogspot.com στις φωτό μου για να μην μου τις «δανείζονται» μερικοι…. 🙂 )

Θα γυρίσω σε περίπου 2 εβδομάδες για να δω και τους Ολυμπιακούς. Και να δουλέψω στον ρυθμό τους.

Σας αφήνω, πάω σινεμά (πουτάνα ζωή, ε;)