Πριν λίγες μέρες, μιλούσαμε για το press-gr. Άκουγα αμίλητος να το κατηγορούν, να λένε οτι αυτό ευθύνεται για την τωρινή κατάσταση, να το λοιδορούν.

Επαναστάτησα όμως, όταν είπαν οτι δεν είναι blog.

Και αυτό γιατί πιστεύω οχι μόνο οτι ήταν blog, αλλά και οτι ήταν απο τα καλύτερα blog που υπήρξαν ποτέ.

~

Σε πρόσφατο παράδειγμά μου, σε σχετική κουβέντα, ερωτήθηκα την γνώμη μου για αυτό που λέει ο αραχτος.

Το θέμα ήταν οτι στον συνομιλητή μου, κακοφαινόταν το ‘εμείς’. ‘Εμεις οι blogger είμαστε έτσι’, ‘εσείς οι άλλοι δεν μας καταλαβαίνετε’, ‘εσείς αφήστε εμάς στην ησυχία μας’.

Εμείς, και εσείς.

~

Εδώ και πολλά χρόνια, πιστεύω έντονα οτι το πιο λυτρωτικό μέσο που ανακάλυψε ο άνθρωπος ενάντια στον σκοταδισμό, είναι η δυνατότητα να δημιουργείς, και να απευθύνεσαι σε όλους. Με την αρχή του ‘οι άνθρωποι είναι κατα βάση καλοί’ δημιούργησα το ask2use, βασισμένο στην ιδέα οτι αν αφαιρέσεις την παρεξήγηση, μένει η καλή διάθεση.

Στην πραγματικότητα, είχα πάντα στο μυαλό μου την ιδέα οτι ακόμα και ο χειρότερος άνθρωπος αν είσαι, μπορείς να δημιουργήσεις κάτι καλό, αρκεί να το περιμένει κάποιος απο εσένα. Αυτή είναι και η βασική αρχή του ask2use.

Το Internet ήταν συνολικά, για μένα, η απόδειξη της ιδέας αυτής.

Αφου σαν κοινωνία παίρνουμε οτι μας αξίζει, και ενώ τα σημάδια γενικώς δεν είναι ιδιαιτέρως ενθαρρυντικά, ήταν εξαιρετική ανακούφιση να ανακαλύψω οτι οι δημιουργοί (είναι η λέξη που χρησιμοποιώ κατά κόρον στο ask2use), όταν τους είχες εμπιστοσύνη οτι θα δημιουργήσουν, το έκαναν, και μάλιστα με ευχαρίστηση.

Και το καλύτερο πράγμα που δημιουργήσατε, όλοι εσείς, ήταν ελπίδα.

Η ελπίδα οτι αν κάτι το φτιάξουμε απο την αρχή δεν θα κουβαλά το χειρότερο του παρελθόντος, αλλά το καλύτερο του μέλλοντός μας.

Δεν διαψεύστηκα ούτε με το press-gr.

Λίγα λόγια για το press: Ήταν, κατά γενική ομολογία, το χειρότερο blog όλων μας. Ελάχιστοι το πλησιάζανε λόγω δυσωδίας, ελάχιστοι διαβάζαμε τα comments λόγω αηδίας.

Κανείς όμως δεν αμφέβαλλε οτι -κατά βάση- ήταν ελεύθερο.

Όχι καλό, πολιτισμένο, σωστό, δίκαιο, ευγενές, ποιοτικό: ελεύθερο.

Και εγώ ήλπιζα πάντα σε μία κοινωνία που μπορεί να ανεχθεί το βρωμερότερο, χάρην της ελευθερίας.

Τα comments, που δεν πρόσφεραν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ στους δημιουργούς του, δεν παραποιήθηκαν ούτε μία στιγμή. Όσο και σιχαμερά να ήταν, ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν κατάφεραν να πείσουν οτι ήταν σημαντικότερη η ‘ηθική μας’ (ή η αξιοπρέπεια, ή το επίπεδό μας) απο το δικαίωμά τους.

Για να φανταστείτε, ούτε και εγώ, εδώ στο arkoudos.com, που τα πρέσβευα πιστά όλα αυτά δεν το κατάφερα.

Και ο κόσμος το είδε. Οι επισκέπτες το κατάλαβαν, οι αναγνώστες το σημείωσαν, και, το πιο βασικό, οι blogger το σεβάστηκαν.

Για αυτό είπα οτι ήταν το καλύτερο blog. Γιατί η ελευθερία του, για τόσο καιρό δοκίμαζε τα όρια μας – και ούτε μία στιγμή δεν την έπνιξε η ηθική μας.

Ήταν μια στιγμή ανωτερότητας, για όλους μας. Είτε συμφωνούσαμε, είτε διαφωνούσαμε, είτε το διαβάζαμε, είτε το αγνοούσαμε – δεν ζητήσαμε ούτε μία στιγμή να κλείσει.

Ήρθαν όμως αυτοί που ο αραχτός αναφέροι ώς ‘εκείνοι’.

Εκείνοι, δεν καταλαβαίνανε. Μην έχοντας δοκιμάσει ποτέ στην ζωή τους την γεύση της ελευθερίας μας, δεν ήταν δυνατό να αντιληφθούν την ουσία της.

Και άρχισαν να πετάνε πέτρες, να φωνάζουν, να ωρύονται, να φοβούνται.

Άρχισαν να βρίζουν τα blogs, να τα ισοπεδώνουν, να τα μηνύουν και προσπαθούν να τα οριοθετήσουν.

Αδύναμοι να καταλάβουν ΤΙ είναι τα blogs, τα φοβήθηκαν.

Αυτό έκανε μία κοινότητα που είχε αποδείξει οτι μπορούσε να οριοθετηθεί σωστά και δίκαια, να εξοστρακίσει τα κακώς κείμενα (πόσα ήταν τα άθλια blogs στα 30.000; Τρία; Πέντε;) και αντί να ακολουθήσει το ρεύμα της αυτοκάθαρσης, να αμυνθεί.

Αντί να δικαιώσει, το πρώτο βήμα της ήταν να αυτοπροστατευθεί.

Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Θα σας δώσω ένα παράδειγμα που χρησιμοποίησα πρόσφατα.

Ας υποθέσουμε οτι είμαστε μία πολυκατοικία. Αν όλοι σε αυτήν την πολυκατοικία είμαστε νομοταγείς, άξιοι, δημιουργοί, ένας καταστροφέας, ένας παράνομος, ένας κακόβουλος δεν θα έρθει να μείνει ποτέ. Γιατί ξέρει καλά, οτι δεν θα ταιριάξει. Αν όμως μαθευτεί οτι είμαστε όλοι κακόβουλοι, η πολυκατοικία μας θα είναι η πρώτη επιλογή του.

‘Εκείνοι’ μας αντιμετωπίζουν ως παράνομους. Η ανωνυμία μας είναι απειλή, το ίδιο και η ελευθερία μας. Αυτή η παρανομία, ειδικά εάν προσδιοριστεί νομικά και κατοχυρωθεί, αντί να μας «συνετίσει» το μόνο που θα κάνει είναι να μας χαρακτηρίσει. Και αυτό με την σειρά του θα φέρει περισσότερους παράνομους που θα αισθάνονται ασφάλεια ανάμεσά μας. Σαν το σπίτι τους.
Αν για παράδειγμα στην μουσουλμανική κοινότητα της Βρετανίας προσπαθήσει να μπει κάποιος που υποστηρίζει τις θέσεις της Αλ Καΐντα, η κοινότητα θα τον απομακρύνει, γιατί ο εχθρός που ονειρεύεται ή υποσχεται αυτός ο κάποιος, δεν υπάρχει. Αν όμως η χριστιανική κοινότητα αντι να δείξει εμπιστοσύνη, ορμήσει με τα όπλα για να τον συλλάβει, και αδικήσει και μερικούς στην πορεία, η κοινότητα των μουσουλμάνων θα δει το μίσος που της είχαν δείξει.

Αντί να πετύχει λοιπόν λιγότερους ‘κακούς’ θα πετύχει περισσότερους, και ποιο φανατισμένους.

Και το μίσος είναι εξαιρετικό λίπασμα για περισσότερο μίσος.

Η ανάγκη να οριοθετήσουμε το καλό και το κακό, να ξεκαθαρίσουμε τα όρια, ακόμα και αδικώντας στην πορεία, θα πετύχει να δημιουργήσει ακριβώς αυτό που φοβόταν. Το εύκολο λάθος είναι να οριοθετήσουμε με άδικο τρόπο (ως κοινωνία συνολικά) την ενοχή – αυτό δεν θα καταφέρει να έχουμε λιγότερους θύτες, αλλά περισσότερα θύματα.

Η άθλια και ανόητη, απο κάθε άποψη, τακτική των ΜΜΕ, του επίσημου κράτους, και του κάθε «υποψιασμένου» σαχλαμαράκια που εύκολα και ανόητα αποκαλούμε χάριν ευκολίας «αυτοί», στην καλύτερη περίπτωση θα δημιουργήσει αυτό που με τόσο βλακώδες πάθος προσπαθούν να αποφύγουν:

Μία γενιά παρανόμων.

Και το χειρότερο: μία γενιά απο ‘εμείς’, και ‘αυτοί’.

8 thoughts on “εμείς, και αυτοί

  1. με έπιασα να στέλνω -για πρώτη φορά- σε όλους τους blogger που είχα στα email μου και γουστάρω, link σε αυτό το ποστ.

    για να το διαβάσουν.

    μόλις πάτησα το send, αναρωτήθηκα γιατί το έκανα αυτό.

    ξέρω γιατί.

    γιατί απευθύνομαι, κατ’ αρχάς, σε αυτούς.

    στους blogger που γουστάρω.

    σε όλους αυτούς που με έκαναν να ελπίζω.

  2. Τώρα που έλεγες «εμείς», «αυτοί» κλπ, θυμήθηκα μια δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου που άκουσα στο ραδιόφωνο, απευθυνόμενος στον Καραμανλή. «Βλέπετε κάθε νέο με υπολογιστή έναν εν δυνάμει blogger»! Εντάξει, δεν ξέρω κατά πόσο ήταν σαρδάμ ή όχι, πάντως αν καταλαβαίνω κάτι από αυτό, το να είσαι blogger είναι κάτι κακό!

    Προσωπικά πάντως είμαι πολύ επιφυλλακτικός με τις γενικεύσεις. Και το να μιλάμε για «εμείς οι bloggers» είναι μια ακόμα γενίκευση, κατά τη γνώμη μου. Ποιοι είναι οι bloggers; Ποιο είναι το στυλ τους; Τι είναι αυτό που θέλουν να πουν; Σε τι πιστεύουν;
    Δε νομίζω οτι μπορούμε να δώσουμε απαντήσεις σε αυτά και σε άλλα πολλά που αφορούν απλά μια ομάδα ανθρώπων που επέλεξαν να κάνουν την πλάκα τους γράφοντας στο internet. Τις σκέψεις τους, την καθημερινότητά τους, τους φόβους τους, τις ερωτικές τους περιπέτειες, τις περιγραφές τους, τα ανέκδοτά τους, ότι θέλει ο καθένας. Με τον τρόπο του.
    Ο καθένας είναι και κάνει κάτι διαφορετικό. Το μόνο κοινό είναι οτι το γράφουν στο internet. Οτι το δείχνουν στον κόσμο. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο αυτό το κοινό στοιχείο (γιατί αυτό για μένα είναι το μόνο κοινό στοιχείο) μας δίνει μια υπόσταση ως ομάδα. Γνώμη μου.

    Καλημέρα και καλό μήνα.

  3. ΥΓ. Ο Γ.Παπανδρέου βέβαια μπορεί να εννούσε «κακό για την Κυβέρνηση» επειδή μπορούν να κρίνουν ανοιχτά.

    Μπορείς να πεις οτι αυτό είναι το κοινό των bloggers, ότι μπορεί να κρίνουν ανοιχτά και ελεύθερα. Ναι, αλλά αυτό κάνουν οι bloggers; Εγώ μπορώ να σου πω 20-30 blogs που δεν κρίνουν ποτέ και τίποτα, απλά είναι προσωπικά ημερολόγια. Κι αυτοί δεν είναι bloggers; Γιατί τους συμπεριλαμβάνουμε σε κάτι που δεν ανήκουν;
    Μπορείς να πεις οτι «ναι, αλλά έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν, ελεύθερα». Ναι, αλλά δεν το κάνουν. Και η απόσταση να το κάνουν είναι τόση ώστε ο οποιοσδήποτε να ανοίξει ένα blog, μερικά κλικ μακριά. Οπότε πάλι δεν βλέπω σε τι διαφέρουν οι bloggers από τους υπολοίπους.
    Anyway, κούρασα μάλλον.

  4. Παράθεμα: crazymonkey » we vs. us
  5. Αρκουδε σπανια σου στελνω σχολιο, γιατι τις πιο πολλες φορες απλα συμφωνω μαζι σου, σημερα ομως

    ΚΑΡΑ – Συμφωνω

  6. Τρίτο comment και ζητώ συγνώμη ξανά. Απλά σήμερα είδα πως η φράση του Παπανδρέου μεταδόθηκε κουτσουρεμένη. Ολόκληρη η φράση ήταν «βλέπετε κάθε νέο με υπολογιστή, ως έναν εν δυνάμει blogger, και αυτό, το θεωρείτε επικίνδυνο».

    Καλημέρα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.