Όπως πάντα παίζοντας κυρίως, μάζεψα 12 άρθρα από το blog μου, δώδεκα ιστορίες που σας έκαναν να γελάσετε (ελπίζω 🙂 ) και τις συγκέντρωσα σε ένα ηλεκτρονικό βιβλίο για να διαβάζετε με τα ebook σας το καλοκαίρι.

Μπορείτε να το κατεβάσετε εντελώς δωρεάν (μέρες που είναι) από εδώ http://minus.com/m12istories

  • εδώ για απ’ ευθείας download του epub
  • ePub Με ενσωματωμένες γραμματοσειρές χάρη στην βοήθεια του Μιχάλη του Blog Ηλεκτρονικός αναγνώστης
  • εδώ για απ’ ευθείας download του mobi για τους κατόχους Kindle
  • σε PDF μορφή

    Καθώς το έχω φτιάξει μόνος μου, ελπίζω να το έχω φτιάξει σωστά – το έχω δοκιμάσει μόνο στις (δωρεάν) εφαρμογές iBooks και Stanza του iphone. (Δεν έχω αληθινό ebook reader – ίσως θα αποκτήσω αν το επόμενο βιβλίο σας το χρεώσω κάτι-τις :))

    Αν μπείτε στον κόπο και το κατεβάσετε, και το ανοίξετε, και το διαβάσετε (ουφ, πολύς κόπος καλοκαιριάτικα) αφήστε ένα μήνυμα ότι έπαιξε σωστά, ή ότι είχατε πρόβλημα στην ανάγνωση. Δεν θα ξέρω να το λύσω, αλλά τουλάχιστον να το ξέρω ότι κάτι πήγε στραβά.

    Καλό καλοκαίρι, καλή ανάγνωση 🙂

    UPDATE: και σε βιβλίο για να το διαβάσετε εδώ

    Υ.Γ.1: Το βιβλίο έχει δικαιώματα χρήσης ask2use, όσοι το κατεβάσετε, θα μου κάνετε μεγάλη χάρη αν τα σεβαστείτε 🙂

    Υ.Γ.2: Το γραφικό του άρθρου το έφτιαξα χρησιμοποιώντας το εξώφυλλο του βιβλίου και το site http://www.myecovermaker.com/

    Υ.Γ.3: Αν αναρωτιέστε για το εξώφυλλο, ναι, άλλαξε 🙂 Δεν ήταν η επιτυχία του βιβλίου (LOL) αλλά το γεγονός ότι χρησιμοποίησα φωτό που δεν ήμουν σίγουρος για τα δικαιώματα χρήσης. Μαλακία μου, αλλά αλλάζοντας το έγινε πιο ωραίο! 🙂 Ο δημιουργός της φωτό είναι ο Fred Fokkelman

    Υ.Γ.4: Πήρα την ιδέα της κατασκευής από το πολύ καλό δωρεάν ebook Δήγμα Γραφής των εκδόσεων OPENBOOK που σας συνιστώ να κατεβάσετε 🙂

    Υ.Γ.5: Αν και παιδεύτηκα, άγρια, για να φτιάξω τούτο το βιβλίο, λέω να σας γλυτώσω από τον κόπο, και να σας προτείνω κάτι που, φυσικά, ανακάλυψα μετά: Με το Sigil (μόνο για Windows) «Multi-platform: runs on Windows, Linux and Mac» θα μπορέσετε και εσείς να φτιάξετε, πιο εύκολα από μένα, το δικό σας ebook.

    Υ.Γ.6: Πλέον, και σε PDF, και embed στην σελίδα για να το διαβάσουν όσοι δεν έχουν αναγνώστη (αν και για το τελευταίο, δεν είμαι σίγουρος ότι έχει νόημα, γιατί, επαναλαμβάνω, πρόκειται για αναδημοσίευση κάποιων άρθρων που είναι ήδη online). Η μετατροπή σε pdf έγινε με το πολύ καλό σέρβις της http://www.doc2pdf.net/ το δε web embed με την αξιόλογη υπηρεσία της issuu

    Υ.Γ.7: Μόνο σε audiobook δεν το ‘χω βάλει, να σας νανουρίζει το βραδάκι η φωνούλα μου!

    (βρε, λες;) 🙂

  • Δεν άλλαξα, μόνο το blog άλλαξε λιγάκι…

    Είναι δύσκολο να σας εξηγήσω, αλλά έχουμε προβληματάκια, και πρέπει να τα προσπεράσουμε. Προβληματάκια δεν έχουμε τυχαία, έχουμε γιατί εγώ πάω και πειράζω ότι δεν πρέπει, και μετά χαλάει, και μετά χαλιέμαι, και δεν ξέρω τι μ***κια έκανα, και άντε να το φτιάξω, και πάει λέγοντας… 🙂

    Λίγο μαυρούλι το καινούριο look, (πρόλαβα να το κάνω λίγο πιο φωτεινό) αλλά πολύ-πολύ εύκολο και νόστιμο. Όχι του γούστου μου για να είμαι ειλικρινής, δεν είναι τόσο μαύρος γκρίζος ο αρκούδος – αλλά θα προσπαθήσω να τον ομορφήνω λιγουλάκι μόλις βρω τον χρόνο (αυτό βέβαια, μπορεί να είναι και σε κανα-δύο μήνες, οπότε βολευτείτε).

    Σχόλια και παρατηρήσεις καλοδεχούμενα. Και ιδέες αν είσαστε του χώρου και βρείτε καμία.

    Υ.Γ. Αυτό, πρέπει να είναι το πιο συνηθισμένο post σε παλιούς blogger που για τον ένα ή τον άλλο λόγο αλλάζουν το εικαστικό τους. Το ‘χω δει δεκάδες φορές, και γελάω πάντα με τον κακομοίρη τον blogger που παλεύει να εκπροσωπηθεί από ένα εικαστικό που δεν ελέγχει πλήρως. The joke is on me now, i guess 🙂

    Το blog το θυμόσασταν αλλιώς, λίγο πιο πράσινο και με διαφορετικό στήσιμο.

    Ναι, και γώ 🙂

    Αλλά, όλο και κάτι χάλασε, όλο και κάτι δεν έπαιζε, ο μόνος τρόπος ήταν να το αλλάξω. Αυτό που θυμάστε, δεν.

    Δεν βαριέσαι όμως, όλα για καλό είναι. Εμένα μ΄αρέσει το καινούργιο, σαν άλλο ρούχο στον ίδιο άνθρωπο.

    Το θέμα είναι – εσάς σας αρέσει;

    (κάτι λαθάκια, άσχετα κείμενα και τέτοια, θα διορθωθούν το συντομότερο δυνατόν)

    Τον τελευταίο καιρό, λαμβάνω email οτι ο τάδε ή η τάδε με ακολουθεί στο twitter.

    Για όσους δεν γνωρίζουν, το twitter είναι μία web υπηρεσία στην οποία ο χρήστης γράφει ένα μικρό κειμενάκι, χωρίς τίτλο, συνήθως με θέμα «Τι κάνω τώρα». Το facebook status είναι μια καλή αντιγραφή του twitter.

    Πριν πολύ καιρό, λαμβάνοντας υπόψιν οτι είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, άνοιξα λογαριασμό στο twitter – αλλά μετά το ξέχασα, καθώς, για να το ενημερώνεις, έπρεπε να μπαίνεις στο site του – ή να κάνεις άλλα κόλπα, να εγκαταστήσεις εφαρμογές, βαβούρα.

    Μετά τα τελευταία email όμως, «αναγκάστηκα» να επαναπροσδιορίσω την θέση μου, καθώς τόσος κόσμος έμπαινε στον κόπο να δει τι κάνω – και εγώ είχα αφήσει μία καταχώρηση απο το 2007.

    Γαϊδουριά, όσο να πεις.

    Επιπλέον, κάποια στιγμή που συνάντησα προβλήματα με το blog, και δεν έπαιζε, σκέφτηκα οτι θα μου ήταν πολύ χρήσιμη μία υπηρεσία, με την οποία θα μπορούσα να ενημερώνω τους επισκέπτες μου, είτε οτι όλα είναι οκ, είτε οτι δουλεύω για να διορθώσω τυχόν προβλήματα.

    Ετσι, εγκατέστησα το twitter στο blog μου, κάνοντας το εύκολο και για να το βλέπω και να το θυμάμαι, και για να το ενημερώνω.

    Όσοι επισκέπτεστε το blog, θα το βλέπετε στο πλάι.

    Οι υπόλοιποι, θα με βρείτε (και) στο http://twitter.com/arkoudos

    Να μην ξεχάσω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που έδειξαν ενδιαφέρον – και κίνησαν το δικό μου..

    Εγώ έφτιαξα εξώφυλλα περιοδικών, ο araxtos κάποτε έφτιαχνε εξώφυλλα εφημερίδων, και ο Γιάννης Καφάτος φτιάχνει τα T-Shirt Stories (θα τα βρείτε σε διάφορα σημεία του blog του).

    Επίσης, ο Ο Νικόλας Μπαρδάκης του neolaia.gr συμμετέχει στην δικτυακή τηλεόραση του tvxs.gr

    Είναι ωραίο να βλέπεις έκφραση στο internet! 🙂

    (ξεχνάω κανέναν; βάλτε το στα comment…)

    Σας ευχαριστώ για την συμμετοχή, όλα τα κείμενα θα δημοσιευτούν στην κατηγορία Αναγνώστες

    Σας θυμίζω οτι αύριο θα κλείσω την φόρμα Εκλεισε η φόρμα με την οποία μπορείτε αν θέλετε να στείλετε ένα post για δημοσίευση στο blog μου (όχι, δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση 🙂 )

    Για όσους μου έστειλαν, σας θυμίζω οτι θα προτιμούσα ένα καινούργιο κείμενο, όχι κάτι που έχετε γράψει αλλού.

    Κανόνες και προϋποθέσεις, στο ποστ που θα βρείτε και την φόρμα εισαγωγής…

    Αντε, τελειώνει! 🙂

    Πριν απο καιρό, είχα συμμετοχή στην ομάδα των blogger που πήγαν στο ευρωκοινοβούλιο. Στην αρχή, δεν είχα την παραμικρή ιδέα γιατί με είχαν φωνάξει – αυτο, μόνο και μόνο γιατί τα ask2use δικαιώματα που έχω φτιάξει δεν είναι σταθερή εργασία για μένα, αλλά απλώς, άλλο ένα project.

    Πέρασα εκπληκτικά – όχι μόνο απο τις Βρυξέλλες, αυτές καθ’ αυτές, αλλά και απο την όλη εμπειρία του ευρωκοινοβουλίου. Ηταν πολύ επικοδομητικό, ακόμη και για λόγους που δεν μπορώ να αναφέρω.

    Αλλά, όταν γυρίσαμε, μας περίμενε το χάος. Το τι γιαούρτια φάγαμε, δεν περιγράφεται. Τα blogs τύπου press-gr, (τα ενημερωτικά εννοώ) μας κρεμάσανε γιατί αυτά έχουν την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα, άρα έπρεπε να ήταν εκεί. Τα blogs χρηστών που έχουν αποδεδειγμένα ενεργή παρουσία όχι μόνο στα πνευματικά δικαιώματα και την ανωνυμία, αλλά και σοβαρές θέσεις, μας «κρεμάσανε» γιατί λόγω περιεχομένου, θα έπρεπε να ήταν εκεί. Ακομα και όταν όλοι μας κατηγορούσαν οτι ήμασταν Πασοκ -ή θα γινόμασταν, λόγω του ταξιδιού-, βρέθηκαν κάποιοι που κατηγόρησαν τον …Παπανδρέου γιατί δεν πήγαν αυτοί, που ήταν «περισσότερο Πασοκ» απο εμάς.

    Και, σαν πρώτη αντίδραση, ομολογώ οτι έγινα έξαλλος. Με αυτούς που με κατηγορούσαν οτι ήμουν Πασόκ, με αυτούς που με κατηγορούσαν οτι δεν είμαι αρκετά Πασόκ, με αυτούς που έλεγαν οτι είμαι άσχετος – ή οτι δεν με ξέρει ούτε η μάνα μου. Κυρίως, με αυτούς που μου ζητούσαν να αποδείξω γιατί έπρεπε να πάω εγώ, και όχι αυτοί.

    Και αυτός ο θυμός κράτησε τόσο, όσο χρειάστηκε για να χάσω κάτι υπέροχο.

    Flashback: Μερικούς μήνες πριν, εκδότης περιοδικού του οποίου τις προθέσεις δεν αμφισβητώ καθόλου, έστειλε ένα email, ζητώντας να συμπληρωθεί απο τους blogger. Το ερωτηματολόγιο περιελάμβανε διάφορες ερωτήσεις, μερικές εκ των οποίων με βρήκαν αντίθετο.

    Εγραφα τότε:

    […] Τα περισσότερα απο αυτά [τα ερωτήματα] είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είτε κακοδιατυπωμένα, είτε δεν έχουν ουσιαστικό νόημα (πχ ανήκω στην αριστερά ή την δεξια)

    Τις περισσότερες φορές, παίρνεις την απάντηση ανάλογα με το ερώτημα που θέτεις: όταν λοιπόν θέτεις τέτοιο ερώτημα, θα έχει άδικο μετά η VPRC (ή οποιαδήποτε άλλη εταιρεία έρευνας) να βάλει σαν τίτλο “Οι bloggers είναι κατά 75% Δεξιοι (ή αριστεροί);

    Θα είναι σωστό, αλλά τι νόημα θα έχει;

    Γενικά δεν θα ήθελα μία έρευνα που να πολιτικοποιεί τα blogs ή τους bloggers.

    Και προσωπικά δεν θα ήθελα να συμμετέχω σε μία έρευνα που πολιτικοποιεί εμένα.[…]

    Ηταν σαφές (και ακόμα είναι, καθώς αν και δεν είχα χρόνο να μιλήσω μαζί του,τον συνάντησα στην εκδήλωση για τον Gilmor), οτι όλο αυτό είναι λάθος. Είναι σαν να ρωτάς τους χρήστες κινητών τι κόμμα ψηφίζουν. Θα βγάλεις ένα ποσοστό, είναι αλήθεια – αλλά δεν θα βγάλεις κανένα απολύτως χρήσιμο συμπέρασμα.

    Γιατί όλο αυτό δεν έχει κανένα νόημα να ομαδοποιηθεί.

    Επιστροφή στο τώρα: Μου πήρε λοιπόν αρκετό καιρό να ηρεμήσω, κυρίως να κατεβάσω τις ασφάλειές μου. Διότι ένιωσα οτι μου επιτέθηκαν, ενώ απέτυχα παταγωδώς να αντιληφθώ οτι καμία επίθεση δεν δέχθηκα προσωπικά.

    Απλώς, οι blogger δεν είναι πρόβατα.

    Το λάθος μου ήταν, και το ομολογώ, οτι όταν δέχθηκε η ομάδα των πενήντα επίθεση για τις προθέσεις της (ή τα πολιτικά της φρονήματα) θεώρησα οτι το δέχθηκα αποκλειστικά εγώ.

    Ήταν απολύτως φυσιολογική η αντίδρασή μου, όπως κατάλαβα μετά, απλώς και μόνο, γιατί είμαι blogger.

    Και blogger, σημαίνει πρόσωπο.

    Όταν κάποιος γράφει ένα blog, ανεξαρτήτως θέματος (αναφέρομαι κυρίως στα προσωπικά blogs) – είτε δηλαδή γράφει για την τεχνολογία, όπως ο τιτάνας, είτε για θέματα που τον απασχολούν, όπως ο old-boy, είτε για πολιτική, όπως ο talos, είτε για την οικογένειά τους, όπως η Στέλλα και ο Koyan, αν κάνει κριτική, όπως ο kaltsovrakos, και πάει λέγοντας- δεν αλλάζει ένα βασικό δομικό συστατικό:

    Είναι ένας άνθρωπος, και αυτές είναι οι απόψεις του.

    Δεν θέλει να ανήκει σε ομάδα περισσότερο απο όσο επιθυμεί (συμμετέχει σε ένα κόμμα, γουστάρει μία ομάδα, λειτουργεί με mac ή με pc, είναι blogger) – και πολύ περισσότερο, δεν θέλει το blog του να ανήκει κάπου.

    Και φυσικά, δεν θέλει να εκπροσωπείται. Πολύ περισσότερο απο μένα, που ούτε καλύτερος είμαι, ούτε χειρότερος απο κάθε άλλον blogger.

    Συνεπώς, αντιδρά.

    Και απολύτως δικαίως, αν με ρωτάτε.

    Πολλοί απο αυτούς που αντέδρασαν, το έκαναν αυτόματα – χωρίς δεύτερη σκέψη. Μετά, μπορεί να σκέφτηκαν οτι μερικοί blogger άξιζε τον κόπο να πάνε, ή να πήγαν blogger που τους συμπαθούν για την γραφή τους.

    Αδιάφορο – λειτούργησε η λογική «εμένα δεν με εκπροσωπεί κανείς – εγώ δεν εκπροσωπώ κανέναν»

    Προσωπικά, όταν καθάρισε το μυαλό μου απο τις βλακείες που σκεφτόμουν, το βρήκα υπέροχο.

    Μία υγιέστατη αντίδραση, αρκούντως λογική, χωρίς παρωπίδες – και κυρίως, χωρίς καμία διάθεση «ωραίοποίησης»:

    «Και ποιος είσαι εσύ ρε μαλάκα που θα με εκπροσωπήσεις;»

    Τέλειο – και απολύτως σωστό.

    Είναι παντελώς αδιάφορο στην σκέψη μου το γεγονός οτι κανένας απο αυτούς που συμμετείχαν εγώ δεν είχα πρόθεση να εκπροσωπήσω κανέναν. Ήταν μία ιδιωτική πρόσκληση, ως τέτοια την εξέλαβα, και ως τέτοια την αντιμετώπησα. Αλλά, είναι αδιάφορο.

    Το σημαντικό είναι οτι οι bloggers δεν είναι πρόβατα. Δεν μπαίνουν στα μαντριά των άλλων, ούτε το δικό μου, ούτε κανενός. Έχουν αυτόνομη σκέψη, κριτικό λόγο, και βγάζει ο καθένας όσο μπορεί τα δικά του συμπεράσματα, με τις δικές του προσλαμβάνουσες. Μιλάει και γράφει για πάρτη του, και είναι ο μάστορας του εαυτού του. Αφού έχει μπει στον κόπο να έχει blog, σημαίνει οτι έχει φωνή, άρα δεν χρειάζεται κανέναν να εξηγήσει στους άλλους καλύτερα τι θέλει να πει.

    Οσο λειτουργεί έτσι, αντι-οργανωτικά, αντι-ομαδικά, αντι-οπαδικά, μπορεί να έχει διάφορα κακά να αντιμετωπίσει, αλλά έχει ένα ασύλλυπτο καλό:

    Είναι ελεύθερο.

    Γιατί όσο δεν είμαστε πρόβατα, δεν θα μπούμε σε κανένα μαντρί.

    Βρίστε όποιον αισθάνεστε οτι πάει να σας καπελώσει αδέλφια, ακόμα (κυρίως) αν νιώθετε οτι είμαι εγώ.

    Γιατί δεν εκπροσωπώ κανέναν – όπως δεν μ’ αρέσει και μένα να με εκπροσωπούν…

    Προσωπική άποψη, και η κουβέντα ανοιχτή.

    Απο πείραμα σε πείραμα πάω, για να δούμε αν αυτό θα μου βγει σε καλό… 🙂

    Σε αυτό το blog, όπως και σε κάθε blog, ο ιδιοκτήτης έχει τον πρώτο λόγο. Οι επισκέπτες αρκούνται να σχολιάσουν τα κείμενα του ιδιοκτήτη – ή να απαντήσουν στα σχόλια άλλων. Θεωρώ όμως οτι πολλοί απο τους επισκέπτες μου έχουν αξιόλογες θέσεις, ικανοποιητικό λόγο, και κάτι να πουν.

    Το πιο σημαντικό; έχουν κάτι να πουν.

    Τώρα, θες δεν ξέρουν να ανοίξουν ένα blog, θες έχουν και θέλουν να γράψουν για κάτι άλλο που δεν «χωράει» στο blog τους, δεν έχουν την ευκαιρία να το πουν.

    Ας το αλλάξουμε αυτό, μαζί.

    Αν θέλετε να γράψετε και εσείς ένα κείμενο, και να το διαβάσουν όλοι οι επισκέπτες μου (ναι, και οι τρεις 😛 ), ιδού η ευκαιρία σας:

    Απο σήμερα, και μέχρι την Παρασκευή 31/10/2008, θα σας έχω μία φόρμα κάτω απο αυτήν την σελίδα, με την οποία μπορείτε να μου στείλετε το δικό σας κείμενο. Αν μου αρέσει(*), θα το δημοσιεύσω στο blog, με την υπογραφή σας.

    Είτε είσαστε blogger, είτε όχι, έχετε μια ευκαιρία να φιλοξενηθείτε στο σπιτάκι μου, ως οικοδεσπότες.

    Δεν υπάρχει ούτε θέμα, ούτε καν γενική κατεύθυνση. Μπορεί να είναι ένα κείμενο για την κατάσταση στην οικονομία, τον καρκίνο, την εξυπηρέτηση στο δημόσιο ή τον σκύλο σας.

    (*) Επειδή, τελικά, εδώ θα γίνει η φιλοξενία, θα πρέπει και εγώ να έχω λόγο στο τι δημοσιεύεται – και τι όχι. Σας υπόσχομαι οτι δεν θα αλλάξω ούτε ένα κόμμα απο το κείμενό σαςαν νομίζω οτι αξίζει να δημοσιευτεί, θα δημοσιευτεί ακριβώς ως έχει, αν όχι – μην μου κρατήσετε κακία 🙂 .

    Συμπληρώστε την φόρμα που ακολουθεί (μην ξεχάσετε τα απαραίτητα πεδία), και θα σας ενημέρωσω -αν όλα πάνε καλά-, πότε θα δημοσιευτεί το κείμενό σας.

    Σας παρακαλώ να μην ξεχνάτε οτι ο μοναδικός που θα κρίνει αν ένα post αξίζει ή όχι να δημοσιευτεί σε αυτο το blog, είμαι εγώ. Δεν διατηρώ όμως απολύτως κανένα δικαίωμα στο κείμενό σας – αν θέλετε να το αναδημοσιεύσετε, είτε σε έντυπο, είτε σε ηλεκτρονικό μέσο, μπορείτε να το κάνετε ελεύθερα. Θα δημοσιεύσω όσες περισσότερες συμμετοχές μπορώ, και όλες οι δημοσιεύσεις θα έχουν απόσταση δημοσίευσης 3 ημερών η κάθε μία. Αν δεν θέλετε να διατηρεί το κείμενό σας τα γενικά ask2use δικαιώματα που έχει αυτό το blog – αλλά δικά του, απλώς με ενημερώνετε, και τα ενσωματώνουμε. Αν πάλι το μετανιώσετε, και θελήσετε να κατέβει, θα το κατεβάσω στην πρώτη ευκαιρία. Αντιλαμβάνεστε οτι κάθε κείμενό σας θα είναι ανοιχτό σε σχόλια, και η πολιτική δημοσίευσής τους δεν αλλάζει απο την πολιτική που ακολουθώ για το υπόλοιπο blog.

    Για όσους δεν θέλουν να συμμετάσχουν, ή τα post τους δεν γίνουν δεκτά:

    – Αν θέλετε να ανοίξετε δικό σας blog, σας προτείνω να πάτε είτε στον Pathfinder (προσωπική επιλογή) είτε στο wordpress.

    – Αν έχετε blog και θέλετε να το διαβάσουν περισσότεροι, μπορείτε να το επικοινωνήσετε απο την σελίδα μου What’s your blog? αφήνοντας απλώς ένα σχόλιο.

    – Και φυσικά, αν έχετε blog, σας προτείνω τα δικαιώματα χρήσης ask2use.com

    Αντε να δούμε πως θα πάει και αυτό… 🙂

    Η ενέργεια έληξε, σας ευχαριστώ για την συμμετοχή! Όλα τα κείμενα θα δημοσιευτούν στην κατηγορία Αναγνώστες

    Έφαγα λίγες ακόμα απο τις ελεύθερες ώρες μου για να παίξω λίγο με το blog..

    Εκτός απο μικροαλλαγές που κάνουν πολύ πιο εύκολο για μένα το να βγάζω καινούργια άρθρα, υπάρχουν και αρκετά που θα συναντήσετε άμεσα:

    Προσέθεσα την δυνατότητα να ψηφίζετε αν σας άρεσε ή όχι ένα άρθρο (για να μην μπείτε στον ….κόπο να σχολιάσετε 🙂 ) – αρνητικές ψήφοι δεν είναι μόνο δεκτοί δεκτές, αλλά και χρήσιμες. Ετσι, θα μπορείτε να δείξετε την θετική ή αρνητική διάθεσή σας ακόμα και σε post που δεν επιτρέπουν σχολιασμό (όπως είναι το Point of View εξώφυλλα). Αν όλα πάνε καλά, και έχει συμμετοχή όλο αυτό, θα μπορείτε να δείτε σε μία σελίδα τα post που θεωρείτε εσείς καλύτερα!

    Όπως καλά ξέρετε, η γνώμη σας είναι πολύτιμη για μένα, για αυτό έκανα όσο πιο απλή την διαδικασία είναι δυνατόν. Ελπίζω να ανταποκριθείτε! 🙂

    Επιπλέον, εκεί που υπήρχε απλώς ένα < Προηγούμενο και Επόμενο > στο κάτω μέρος της σελίδας, που μπέρδευε ακόμα και εμένα, τώρα έχουμε αρίθμηση σελίδων για να μετακινείστε πολύ πιο εύκολα στα προηγούμενα ποστ.

    Στο πλάι προστέθηκε καλύτερη (και πιο ενημερωμένη) έκδοση απο τα τελευταία σχόλια που έγιναν (μαζί με τον σύνδεσμο του σχολιαστή) ενώ μπήκαν και οι όποιοι εξωτερικοί σύνδεσμοι προς το blog, με σύνδεσμο στον αναφέρων.

    Επιπλέον, σε λίγο ξαναρχίζει η παλιά, καλή ψηφοφορία (θυμάστε;) που, αν όλα πάνε καλά, θα αρχίσει με μία ….έκπληξη 🙂

    Τέλος, προστέθηκε μία νέα σελίδα που ονομάζεται Αγαπημένα – εκεί φιλοξενούνται τα άρθρα απο κάθε κατηγορία που μου άρεσαν περισσότερο απο τα άλλα, και θεωρώ οτι είναι άξια μιας δεύτερης ανάγνωσης απο τους επισκέπτες. Φυσικά με ένα blog που έχει περισσότερα απο τρία (κοντά τέσσερα) χρόνια πορεία, θα χρειαστεί να …περιμένετε λίγο μέχρι να συμπληρωθεί 🙂

    Τις επόμενες ημέρες θα ετοιμάσω ένα αφιέρωμα στο Point of View με ένα ποστ που θα περιέχει όλα τα παλιά, και μερικά που δεν μπήκαν ποτέ.

    Στα αρνητικά; έχασα (ίσως και οριστικά) την σημείωση «Όταν το έγραφα ήμουν…» που ηπήρχε κάτω απο κάθε άρθρο. Θα ψάξω να βρω τι έπαθε, αλλά μία μικρή αναζήτηση δεν κατέληξε πουθενά… Κάτι καινούργιο που μπήκε, μάλλον, το χάλασε.. 🙁

    Δεν έχασα την εμφάνιση του «Όταν το έγραφα ήμουν…»: έχασα ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ που είχα κάνει! 😮 Καλά, δεν τρέχει και τίποτα αν δεν τα ξαναβρώ, αλλά είναι λίγο κρίμα, ε;
    Μετά απο δικά σας email (Thanks Γιώργο, Μυρτώ, maalox και theo) φαίνεται πως με όλα αυτά που έκανα δημιουργήθηκε πρόβλημα στα comments. Απενεργοποίησα τον αριθμό επιβεβαίωσης για να μπορείτε να κάνετε άνετα τα σχόλιά σας, και θα προσπαθήσω να το διορθώσω τις επόμενες ημέρες…

    Πριν λίγες μέρες, μιλούσαμε για το press-gr. Άκουγα αμίλητος να το κατηγορούν, να λένε οτι αυτό ευθύνεται για την τωρινή κατάσταση, να το λοιδορούν.

    Επαναστάτησα όμως, όταν είπαν οτι δεν είναι blog.

    Και αυτό γιατί πιστεύω οχι μόνο οτι ήταν blog, αλλά και οτι ήταν απο τα καλύτερα blog που υπήρξαν ποτέ.

    ~

    Σε πρόσφατο παράδειγμά μου, σε σχετική κουβέντα, ερωτήθηκα την γνώμη μου για αυτό που λέει ο αραχτος.

    Το θέμα ήταν οτι στον συνομιλητή μου, κακοφαινόταν το ‘εμείς’. ‘Εμεις οι blogger είμαστε έτσι’, ‘εσείς οι άλλοι δεν μας καταλαβαίνετε’, ‘εσείς αφήστε εμάς στην ησυχία μας’.

    Εμείς, και εσείς.

    ~

    Εδώ και πολλά χρόνια, πιστεύω έντονα οτι το πιο λυτρωτικό μέσο που ανακάλυψε ο άνθρωπος ενάντια στον σκοταδισμό, είναι η δυνατότητα να δημιουργείς, και να απευθύνεσαι σε όλους. Με την αρχή του ‘οι άνθρωποι είναι κατα βάση καλοί’ δημιούργησα το ask2use, βασισμένο στην ιδέα οτι αν αφαιρέσεις την παρεξήγηση, μένει η καλή διάθεση.

    Στην πραγματικότητα, είχα πάντα στο μυαλό μου την ιδέα οτι ακόμα και ο χειρότερος άνθρωπος αν είσαι, μπορείς να δημιουργήσεις κάτι καλό, αρκεί να το περιμένει κάποιος απο εσένα. Αυτή είναι και η βασική αρχή του ask2use.

    Το Internet ήταν συνολικά, για μένα, η απόδειξη της ιδέας αυτής.

    Αφου σαν κοινωνία παίρνουμε οτι μας αξίζει, και ενώ τα σημάδια γενικώς δεν είναι ιδιαιτέρως ενθαρρυντικά, ήταν εξαιρετική ανακούφιση να ανακαλύψω οτι οι δημιουργοί (είναι η λέξη που χρησιμοποιώ κατά κόρον στο ask2use), όταν τους είχες εμπιστοσύνη οτι θα δημιουργήσουν, το έκαναν, και μάλιστα με ευχαρίστηση.

    Και το καλύτερο πράγμα που δημιουργήσατε, όλοι εσείς, ήταν ελπίδα.

    Η ελπίδα οτι αν κάτι το φτιάξουμε απο την αρχή δεν θα κουβαλά το χειρότερο του παρελθόντος, αλλά το καλύτερο του μέλλοντός μας.

    Δεν διαψεύστηκα ούτε με το press-gr.

    Λίγα λόγια για το press: Ήταν, κατά γενική ομολογία, το χειρότερο blog όλων μας. Ελάχιστοι το πλησιάζανε λόγω δυσωδίας, ελάχιστοι διαβάζαμε τα comments λόγω αηδίας.

    Κανείς όμως δεν αμφέβαλλε οτι -κατά βάση- ήταν ελεύθερο.

    Όχι καλό, πολιτισμένο, σωστό, δίκαιο, ευγενές, ποιοτικό: ελεύθερο.

    Και εγώ ήλπιζα πάντα σε μία κοινωνία που μπορεί να ανεχθεί το βρωμερότερο, χάρην της ελευθερίας.

    Τα comments, που δεν πρόσφεραν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ στους δημιουργούς του, δεν παραποιήθηκαν ούτε μία στιγμή. Όσο και σιχαμερά να ήταν, ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν κατάφεραν να πείσουν οτι ήταν σημαντικότερη η ‘ηθική μας’ (ή η αξιοπρέπεια, ή το επίπεδό μας) απο το δικαίωμά τους.

    Για να φανταστείτε, ούτε και εγώ, εδώ στο arkoudos.com, που τα πρέσβευα πιστά όλα αυτά δεν το κατάφερα.

    Και ο κόσμος το είδε. Οι επισκέπτες το κατάλαβαν, οι αναγνώστες το σημείωσαν, και, το πιο βασικό, οι blogger το σεβάστηκαν.

    Για αυτό είπα οτι ήταν το καλύτερο blog. Γιατί η ελευθερία του, για τόσο καιρό δοκίμαζε τα όρια μας – και ούτε μία στιγμή δεν την έπνιξε η ηθική μας.

    Ήταν μια στιγμή ανωτερότητας, για όλους μας. Είτε συμφωνούσαμε, είτε διαφωνούσαμε, είτε το διαβάζαμε, είτε το αγνοούσαμε – δεν ζητήσαμε ούτε μία στιγμή να κλείσει.

    Ήρθαν όμως αυτοί που ο αραχτός αναφέροι ώς ‘εκείνοι’.

    Εκείνοι, δεν καταλαβαίνανε. Μην έχοντας δοκιμάσει ποτέ στην ζωή τους την γεύση της ελευθερίας μας, δεν ήταν δυνατό να αντιληφθούν την ουσία της.

    Και άρχισαν να πετάνε πέτρες, να φωνάζουν, να ωρύονται, να φοβούνται.

    Άρχισαν να βρίζουν τα blogs, να τα ισοπεδώνουν, να τα μηνύουν και προσπαθούν να τα οριοθετήσουν.

    Αδύναμοι να καταλάβουν ΤΙ είναι τα blogs, τα φοβήθηκαν.

    Αυτό έκανε μία κοινότητα που είχε αποδείξει οτι μπορούσε να οριοθετηθεί σωστά και δίκαια, να εξοστρακίσει τα κακώς κείμενα (πόσα ήταν τα άθλια blogs στα 30.000; Τρία; Πέντε;) και αντί να ακολουθήσει το ρεύμα της αυτοκάθαρσης, να αμυνθεί.

    Αντί να δικαιώσει, το πρώτο βήμα της ήταν να αυτοπροστατευθεί.

    Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Θα σας δώσω ένα παράδειγμα που χρησιμοποίησα πρόσφατα.

    Ας υποθέσουμε οτι είμαστε μία πολυκατοικία. Αν όλοι σε αυτήν την πολυκατοικία είμαστε νομοταγείς, άξιοι, δημιουργοί, ένας καταστροφέας, ένας παράνομος, ένας κακόβουλος δεν θα έρθει να μείνει ποτέ. Γιατί ξέρει καλά, οτι δεν θα ταιριάξει. Αν όμως μαθευτεί οτι είμαστε όλοι κακόβουλοι, η πολυκατοικία μας θα είναι η πρώτη επιλογή του.

    ‘Εκείνοι’ μας αντιμετωπίζουν ως παράνομους. Η ανωνυμία μας είναι απειλή, το ίδιο και η ελευθερία μας. Αυτή η παρανομία, ειδικά εάν προσδιοριστεί νομικά και κατοχυρωθεί, αντί να μας «συνετίσει» το μόνο που θα κάνει είναι να μας χαρακτηρίσει. Και αυτό με την σειρά του θα φέρει περισσότερους παράνομους που θα αισθάνονται ασφάλεια ανάμεσά μας. Σαν το σπίτι τους.
    Αν για παράδειγμα στην μουσουλμανική κοινότητα της Βρετανίας προσπαθήσει να μπει κάποιος που υποστηρίζει τις θέσεις της Αλ Καΐντα, η κοινότητα θα τον απομακρύνει, γιατί ο εχθρός που ονειρεύεται ή υποσχεται αυτός ο κάποιος, δεν υπάρχει. Αν όμως η χριστιανική κοινότητα αντι να δείξει εμπιστοσύνη, ορμήσει με τα όπλα για να τον συλλάβει, και αδικήσει και μερικούς στην πορεία, η κοινότητα των μουσουλμάνων θα δει το μίσος που της είχαν δείξει.

    Αντί να πετύχει λοιπόν λιγότερους ‘κακούς’ θα πετύχει περισσότερους, και ποιο φανατισμένους.

    Και το μίσος είναι εξαιρετικό λίπασμα για περισσότερο μίσος.

    Η ανάγκη να οριοθετήσουμε το καλό και το κακό, να ξεκαθαρίσουμε τα όρια, ακόμα και αδικώντας στην πορεία, θα πετύχει να δημιουργήσει ακριβώς αυτό που φοβόταν. Το εύκολο λάθος είναι να οριοθετήσουμε με άδικο τρόπο (ως κοινωνία συνολικά) την ενοχή – αυτό δεν θα καταφέρει να έχουμε λιγότερους θύτες, αλλά περισσότερα θύματα.

    Η άθλια και ανόητη, απο κάθε άποψη, τακτική των ΜΜΕ, του επίσημου κράτους, και του κάθε «υποψιασμένου» σαχλαμαράκια που εύκολα και ανόητα αποκαλούμε χάριν ευκολίας «αυτοί», στην καλύτερη περίπτωση θα δημιουργήσει αυτό που με τόσο βλακώδες πάθος προσπαθούν να αποφύγουν:

    Μία γενιά παρανόμων.

    Και το χειρότερο: μία γενιά απο ‘εμείς’, και ‘αυτοί’.

    E, όχι ρε φίλε!

    Όχι και αυτός στην τηλεόραση!

    Εναν καλό και ήσυχο blogger είχαμε, μακρυά απο βιβλία, ραδιόφωνα, κανάλια, διαφημίσεις – πάει, χάλασε και αυτός.

    Στην εκπομπή «Ψηφιακή Ελλάδα» που θα παιχτεί (μάλλον) σήμερα Δευτέρα 18/2 στην ΕΤ1, στις 7, αυτός ο παπάρας ο blogger (και καλά για να δείξει την σουπερ-ντούπερ προσπάθειά του, το ask2use) θα μας αναγκάσει να υποστούμε πέντε ολόκληρα λεπτά αερολογίας, μπας και πάρει κανένα credit που σχεδίασε πέντε ψωρολογοτυπάκια.

    Η ψωνάρα.

    Αλλά έτσι είναι. Όλα τα ψώνια ανοίγουνε blog και μετά γράφουν την κουταμάρα τους και περιμένουν πως και πως να τους πει όοοοολος ο κόσμος, «τι ωραία που τα λες, πω-πω, πες μας και άλλα»…

    Και αν δεν πιάσει αυτό, πάνε και σχεδιάζουν μία σαχλαμάρα, μπας και τους δώσει κανείς σημασία.

    Και το χειρότερο; δεν σου ‘πα το χειρότερο: Μόλις κάποιος τελικά βαρεθεί και ασχοληθεί μαζί τους, φτιάχνουν και post, για να το διαφημίσουν!

    Και καλά «για να τον δουν φίλοι και γνωστοί» και να χαρούνε. Που τι να χαρούνε δηλαδή, το μούσι και την καράφλα του;

    Ασε που για να μπει στην εκπομπή είχε και βύσμα – αν δεν είχε, ούτε απέξω δεν θα πέρναγε. Και άσε που είναι τόσο άχρηστος, που όταν έφτασε -μεταξύ μας αυτό, ε;- στην Κατεχάκη, αντί να μπει στην Ερτ, είναι τόσο άχρηστος που έψαχνε το studio Δέλτα στην αστυνομία, δίπλα!

    Παλι καλα που δεν τον μπαγλαρώσανε δηλαδή!

    Άχρηστος – και θέλει να μας πουλήσει και γνώση.

    Τρομάρα του.

    Το ψώνιο.

    Αλλά έτσι είναι – άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση, που πασχίζουν να ακουστούν, και παραμένουν αχώνευτοι και ζηλιάριδες, όπως τότε που ξεκίνησαν…

    Α ρε ψωνάρα, γιαούρτι που σου χρειάζεται…

    Υ.Γ.: Έμαθα κιόλας, οτι τώρα που έγινε φίρμα, μιλάει για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο… Πφφ….

    Ντροπαλός...:)

    Το ‘χα πει το μάλλον, δεν το ‘χα πει; Πήρε αναβολή λοιπόν για (τουλάχιστον) μία εβδομάδα, και έτσι, προς το παρόν, γλυτώσαμε (το δούλεμα…)

    Εγώ θα ψηφίσω, ακόμα κι αν έχουν έτσι τα πράγματα.

    Όχι βέβαια τους δύο μεγάλους.

    Αλλά αυτά που λέει ο αραχτός, τα υιοθετώ (σχεδόν) όλα.

    blog_ekloges.jpg

    (Η φωτό είναι για την νέα διακόσμηση του αραχτού)

    Όχι, δεν είναι άλλη μία παρουσίαση για τον Νίκο Δήμου ή τον Ευάγγελο Βενιζέλο.

    Μιλάω για όλους εμάς τους… απλούς μελλοντικούς (*) bloggers που δεν θέλουμε τα blog μας να έχουν τίτλο arkoudos.blogspot.com αλλά ένα ωραιότατο arkoudos.com

    Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν: ο Pathfinder (που έχει εκείνο το υπέροχο PBlogs, θυμάστε) προσφέρει την δυνατότητα εάν έχετε ήδη ένα domain, να το οδηγείτε εκεί.

    Και έτσι θα αποκτήσετε και εσείς ένα blog με το δικό σας, αποκλειστικό όνομα.

    Μετά, το μόνο που θα μένει θα είναι να ….γράψετε κάτι 🙂

    Εκτός και αν παντρεύεστε, όπως εγώ, λίαν συντόμως, και δεν έχετε χρόνο… 😀

    (*) ακόμα και εσείς που έχετε blog στο wordpress ή στο blogspot μπορείτε να το μεταφέρετε στο Pblogs. Έχει πολλά καλά πράγματα για να σας λύσουν τα χέρια.

    Τσαντίστηκα πολύ βλέποντας να κλείνει ο Gelial μετα την δημοσίευση της εφημερίδας το Άρθρο. Όχι που σταμάτησε το site του, όσο για τον λόγο που το σταμάτησε.

    Άδικο να σταματάει ένα blog – για μία παρεξήγηση.

    (Για την ιστορία: Η εφημερίδα «Το Άρθρο» δημοσίευσε ένα Post του Gelial χωρίς να τον ρωτήσει, πράγμα που τον έφερε σε δύσκολη θέση καθώς γνωστοί του δεν ήξεραν το blog του, αλλά το ανακάλυψαν απο την εφημερίδα…)

    Γιατί η εφημερίδα μετά απο αυτό άρχισε να ρωτάει τους bloggerάδες (αυτήν την εικόνα έχω τουλάχιστον), που σημαίνει οτι δεν ήθελε να δημιουργήσει πρόβλημα, ενώ ο Gelial αν δεν έμπαινε, θα συνέχιζε να γράφει κανονικά εκεί που τον ξέραμε τόσο καιρό.

    Τσαντίστηκα τόσο, που είπα να κάνω κάτι για αυτό – με ξέρετε άλλωστε.

    Και, φυσικά, έκανα. 🙂

    Με την βοήθεια άλλων σκεπτόμενων και ενεργών πολιτών (sic), ψάξαμε να βρούμε πως θα καταφέρουμε να λύνουμε στο μέλλον τέτοιες παρεξηγήσεις: ο blogger να δηλώνει εξ’αρχής πως σκοπεύει να διαθέσει το blog του, ο κάθε ενδιαφερόμενος να ξέρει τι προθέσεις έχει ο blogger με το που βλέπει τον δικτυακό του τόπο.

    Ο σκοπός είναι να καταφέρουμε να συννενοηθούν τα δύο μέρη με εκατέρωθεν καλή διάθεση, και όχι να προστατέψουμε με κώδικες αμφίβολλης ποιότητας τον bloggerά. «Πιστεύω» αυτής της προσπάθειας είναι ότι όλοι μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά, και αυτό που τα χαλάει όλα είναι οι παρεξηγήσεις.

    Και είμαι διατεθημένος να το αποδείξω:

    Επισκεφθείτε τον δικτυακό τόπο ask2use.com.

    ask2use.jpg

    Αφού διαβάσετε καλά περι τίνος πρόκειται, πηγαίντε στην σελίδα «Κατεβάστε τα εικονίδια», συμπληρώστε την φόρμα (που στην πραγματικότητα έχει ερωτήσεις σχετικά με το πως θέλετε να διαθέσετε το blog σας), και αντιγράψτε τον κώδικα στο template της σελίδας σας.

    Θα εμφανιστούν εικονιδιάκια, που θα προειδοποιούν τον κάθε ενδιαφερόμενο τι σκοπούς διάθεσης έχετε για το blog σας.

    Ανώνυμα, δωρεάν, και ελπίζω αποτελεσματικά!

    Δια-δώστε το!

    Γαμώτο, μου την σπάει που θέλω να ανακατευτώ.

    Το μόνιτορ κλείνει.

    Εν τάχει ιστορία:

    Η Mirandolina (δεν ξέρω ονόματα εγώ, για blogger μιλάω) ήθελε να βγει το blog της απο το monitor.

    Ο Παναγιώτης αρνήθηκε να την βγάλει.

    Προσπαθήσανε να τα βρουν, αλλά δεν τα καταφέρανε.

    Ο Παναγιώτης, κατά πάσα πιθανότητα λόγω πιέσεων, το κατέστησε σαφές: Δεν γουστάρω να παίζω. Ή μένει ως έχει, ή κλείνει.

    Η Mirandolina του είπε κάνε ο,τι καταλαβαίνεις.

    Το μόνιτορ έκλεισε.

    Εν τάχει γνώμη:

    Ένα: το μόνιτορ το λάτρεψα, το ζήλεψα και το μίσησα. Είναι ο,τι καλύτερο έχει δει το ελληνικό blogging, μετά το BlogSpot που έκανε τα πράγματα εύκολα και απλά. Σε πολλές στιγμές πίστεψα, και που και που πιστεύω ακόμα, οτι το monitor έκανε το blog στην ελλάδα, και όχι το αντίθετο.

    Δύο: Μαγκιά της Mirandolinaς να θέλει να κατέβει. Μαγκιά που μπήκε στον κόπο και το ζήτησε.

    Τρία: Μαγκιά του Παναγιώτη να κατεβάσει το monitor. Δικό του είναι, αμα θέλει το βάφει πράσινο, αμα θέλει το κλείνει, αμα θέλει το πουλάει.

    Τέσσερα: Λάθος της Mirandolinaς να μιλάει για πνευματικά δικαιώματα. Το μπλογκ έχει δικαιώματα, αλλά ο Παναγιώτης δεν κερδίζει απο αυτά, κάνει χρήση μέσου επικοινωνίας που φτιάχθηκε για αυτόν τον λόγο ακριβώς. Αλλά και πάλι, μαγκιά της να το κάνει. Αν πήγαιναν στα δικαστήρια, θα κρινόντουσαν όλα βάση δικαίου.

    Πέντε: Λάθος του Παναγιώτη να μην την βγάζει. Αυτος ξέρει καλύτερα βέβαια, αλλά αν δεν μπορείς να την βγάλεις, να μπορέσεις. Το αν είναι ηθικόν, πρέπον και άλλα, είναι άλλη κουβέντα. Δικό σου είναι το εργαλείο, εσύ το έφτιαξες, όπως το έφτιαξες να βάνει, φτιάχτο να βγάνει.

    Έξι: Λάθος του Παναγιώτη να το χρεώνει στην Mirandolina. Μπορεί να πιστεύει οτι πράγματι το πάλεψε και κουράστηκε εξαιτίας της, αλλά το θέτει ο άνθρωπος σωστά: «Ο κύριος λόγος είναι ότι δεν έχω αυτή την στιγμή τον χρόνο, την όρεξη και ίσως τα χρήματα για να υποστηρίξω την λειτουργία του όπως πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι». Δεν φταίει η Mirandolina που έκλεισε το monitor.

    Επτα, και σημαντικό: Μ’ αρέσει η ζωή του blog. Μ΄αρέσει που υπάρχει ζωή, φωνή, ενοχλήσεις, τσακωμοί, άλλα που γεννιούνται, άλλα που πεθαίνουνε. Μ’ αρέσει που υπάρχει τόσο χαρά, όσο λύπη. Μ’ αρέσει να νιώθω αυτό το εμβρυακό πράγμα, που ονομάζεται blog, να κινείται.

    Οχτώ: Θα μου λείψει το monitor. Πολύ. Και ως αναγνώστη, και ως αρθρογράφο. Εξυπηρέτησε το blog μου και τα άλλα blog. Ο Παναγιώτης μπορεί να το πει: ουδέποτε τον απασχόλησα για το τι έκανε (και πότε) με το rss feed μου. Επειδή είμαι απο τους παλιούς (όχι τους παλαιότερους) έχασα απο την μαζική εισροή blog στην κοινότητα που είχαν ξαφνικά τα ίδια δικαιώματα με μένα, αλλά κέρδισα όταν πολύς περισσότερος κόσμος μπήκε να διαβάσει πολλά περισσότερα blog.

    Εννια: Μια χαρά τα κατάφεραν ο Thas και οι άλλοι ιστορικοί blogger (τους οποίους σεβόμαστε για την υπομονή τους) και χωρίς το monitor τόσο καιρό. Συνεχίσαν τα αξιοπρεπέστατα άρθρα και κέρδισαν αναγνώστες που τους εκτιμούν. Respect.

    Δεκα: Νέα φυντάνια αξιοπρεπέστατων blogger έβγαλε το monitor. Κατα πάσα πιθανότητα μπορεί να θεωρηθεί το Big Brother του blog.

    Έντεκα: Ξεσκονίστε τα links σας παιδιά. Δεν θα χαθούμε. Εγώ τα έβγαλα όταν εμφανίστηκε το monitor. Είπα, να το link, βγάλε τα πέρα μόνος σου αναγνώστη, μην στηρίζεσαι σε μένα.

    Δώδεκα: χωρίς monitor, με διαβάζει κανείς; 🙂