Ακουσα και εγώ, όπως και αρκετοί άλλοι, την φάρσα του Μητσικώστα στον Ρουβά.

Δεν είμαι Ρουβακι, κάθε άλλο – είχα μια μάλλον αδιάφορη σχέση με τον Ρουβά. Χαριτωμένα τα τραγούδια του, σε όποιους απευθύνονται, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είμαι όμως και ΑντιΡουβάς – ο καθένας μπορεί να ακούει ότι γουστάρει, είτε της δικαιοσύνης τον ήλιο, είτε τα μακαρόνια με κιμά.

Ομολογώ όμως, οτι μετά το άκουσμα της εν λόγω φάρσας, τον συμπάθησα πολύ τον κύριο Ρουβά. Γιατί δείχνει αυτογνωσία. Γιατι δείχνει σεβασμό.

Σε όρους του παιχνιδιού, ο Ρουβάς είναι στους πιο ακριβοπληρωμένους (αν όχι ο πιο ακριβοπληρωμένος) τραγουδιστής. Ο μεγαλύτερος αστέρας της ελληνικής showbiz. Δεν λεω οτι αυτό είναι κακό, ή καλό. Δεν με νοιάζει γιατί δεν συμμετέχω σ’ αυτό, δεν εχω αγοράσει ποτέ δίσκο του – ή τον δίσκο των πενήντα άλλων που του κάνουν παρέα στην λίστα αυτή.

Αλλά όλο αυτό, σε έναν άνθρωπο, δίνει έναν αέρα. Όπως και να το κάνεις, μπορεί να δώσει ένα τουπέ. Και αν είσαι εκεί τα τελευταία δέκα, δεκαπέντε χρόνια, ε, έχεις άλλο κύρος.

Αλλο κύρος ανάμεσα σε ομοίους σου, ε; Σε ανθρώπους που θεωρούν οτι αυτή η λίστα είναι το παν, αυτοί οι αστέρες είναι υπέρλαμπροι.

Ε, ο κορυφαίος της λίστας, παρότι ο Μητσικώστας -παύλα- Θοδωράκης του ζητά να του μιλήσει στον ενικό, δεν τολμά να το κάνει.

Kudos(*) λοιπόν στον Ρουβά, που αναγνωρίζει (δεν του το ζήτησε κανείς, αντιθέτως) οτι υπάρχουν και άλλοι θεσμοί, πιο σοβαροί και πιο ουσιαστικοί απο αυτόν που τον περιβάλλει. Kudos που μιλάει στον πληθυντικό, kudos για τον σεβασμό και την αναγνώριση.

Δεν θεωρεί εαυτόν ανώτερο επειδή μερικοί απο εμάς τους υπόλοιπους θεωρήσαμε οτι πρέπει να τον αναγάγουμε σε κορυφαίο.

Μακάρι να ακολουθούσαμε, πολλοί εξ ημών, το παράδειγμά του.

Υ.Γ.: Με τον Μητσικώστα έχω επίσης και τις κόντρες και τις συμπάθειες μου. Κάτω απο την ζώνη πάντως το τωρινό αστειάκι του – αυτός ο έξυπνος, Ρουβάς ο αφελής. Μπορεί αν δεν με εντυπωσίαζε με την συμπεριφορά του ο Ρουβάς, να θύμωνα – τώρα απλώς αδιαφορώ με την άστοχη πλάκα του.

Την φάρσα μπορείτε να την δείτε εδώ.

(*) kudos = σεβασμός.