…εδώ και μερικούς μήνες, ο δικτυακός μου τόπος πάσχει. Πάσχει πιθανότατα απο την φήμη που έχει κερδίσει μεταξύ των χρηστών. Αυτό απο την μία είναι εξαιρετικά κολακευτικό, απο την άλλη είναι μάλλον επιζήμιο.

Και αυτό, γιατί όπως θα ξέρεις, κάθε χρήστης που επισκέπτεται έναν δικτυακό τόπο, κατεβάζει δεδομένα στον υπολογιστή του για να τα δεί στην οθόνη του. Αυτό, αναγκάζει τον σέρβερ που φιλοξενούμαι να μοιράζει δεδομένα σε κάθε χρήστη που μπαίνει μέσα.

Όπως πιθανότατα ξέρεις, αυτό είναι και το περιβόητο (και εξαιρετικά κοστοβόρο) bandwidth.

Καθώς έχω αποφασίσει προς το παρόν να επωμιστώ το σύνολο του κόστους χωρίς διαφημίσεις, όλη αυτή η ιστορία, έχει αρχίσει να ενοχλεί την τσέπη μου.

Στην προσπάθειά μου να αντιληφθώ γιατί ανέβηκα αρκετά γιγαμπάιτ μοιράσματος τους τελευταίους μήνες, άρχισα να παρακολουθώ τις επισκέψεις μου. Μάταια έψαχνα για κάτι που πηγαίνει στραβά – φευ, είναι οι επισκέπτες που με την αγάπη τους, δυσκολεύουν τον σέρβερ μου.

Απο την Παρασκευή, όμως, η αναζήτηση πήρε μια περίεργη τροπή. Και αυτό, διότι σε έναν έλεγχο ρουτίνας, ανακάλυψα μια ip να είναι συνδεδεμένη στον δικτυακό μου τόπο, και να κατεβάζει δεδομένα – πιο γρήγορα απο οποιονδήποτε χρήστη.

Μία μικρή αναζήτηση της εν λόγω ip, μου αποκάλυψε οτι πίσω απο τον αριθμό αυτό, βρίσκεται η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών(*).

Δηλαδή, εσύ.

Η ταχύτητα δε της αντιγραφής του δικτυακού μου τόπου είναι πολλαπλάσια κάθε χρήστη που κάνει απλή επίσκεψη. Ενας απλός έλεγχος έδειξε οτι χρησιμοποίησες ένα σχεδόν επαγγελματικό πρόγραμμα, για να αντιγράψεις τον δικτυακό μου τόπο. Ας το ονομάσουμε και οι δύο πρόγραμμα Χ, για να συννενοούμαστε.

Τώρα, καθώς δεν νιώθω παράνομος, ούτε νομικά ενοχλητικός, και δεν φιλοξενώ στον τόπο μου κάτι κακό, αποφάσισα να σε αφήσω να το κάνεις αθόρυβα, χωρίς να φωνάξω.

Κατ’ αρχάς.

Άλλωστε, ο δικτυακός μου τόπος είναι ανοιχτός σε όλους, ακόμα και σε σένα.

Εσύ όμως, το παράκανες. Κατέβασες μέσα σε λιγες ώρες 120ΜΒ δεδομένων, και συνέχισες. Ξέρεις, όλα αυτά που αντιγράφεις κοστίζουν, και εγώ δεν έχω λεφτά για πέταμα.

Σήμερα το βράδυ της Κυριακής, Δευτέρα ξημερώματα, κατέβασες συνολικά 500ΜΒ περίπου.

Κοίταξε να δεις τι γίνεται τώρα. Εγώ έχω ένα blog που ο κόσμος θέλει να διαβάσει. Καλό είναι αυτό (για μένα). Επίσης, έχω ποστ που ο κόσμος χρειάζεται να διαβάσει, όπως το ποστ για τον καρκίνο. Αυτό, λόγω συμμετοχής, έχει ανέβει στο 1ΜΒ – κάθε χρήστης που συνδέεται κατεβάζει 1 ΜΒ δεδομένων (αποκλειστικά κειμένου). Είμαι δηλαδή, ήδη, στο όριο.

Αν σε άφηνα να συνεχίζεις να αντιγράφεις αλόγιστα το blog μου, στο τέλος της εβδομάδας, κανείς δεν θα μπορούσε να μπει μέσα.

Αυτό, όπως καταλαβαίνεις, δεν είναι σωστό.

~

Ηδη, η ζημιά είναι μεγάλη. Μισό γίγα μέσα σε δύο ημέρες με γονατίζει – και τούτος ο μήνας θα περάσει δύσκολα.

Είπαμε δηλαδή να είμαι καλός – αλλά όχι τόσο καλός.

Απόψε, τούτη την ώρα που σου γράφω, αποκλείω το πρόγραμμά σου απο αυτά που επιτρέπω να επισκέπτονται το blog.

Τούτη την ανοιχτή επιστολή (το έχω αυτό τις τελευταίες ημέρες, και μπορεί να μου βγαίνει και σε κακό) την γράφω για να μην έχεις αμφιβολίες γιατί σε κατεβάζω: δεν είναι οτι σε φοβάμαι, αλλά με ενοχλείς.

Την ip σου δεν την μπλοκάρω, οπότε συνέχιζε να διαβάζεις όσο θες, ότι θες.

Αλλα κάνε μου την χάρη, ε; Μην μου σκοτίζεις τους σέρβερ.

Εχουν να εξυπηρετήσουν και αναγνώστες που ενδιαφέρονται.

Ποιός είσαι ρε μαλάκα; Ποιος; Τι έχεις κάνει; Τι έχεις καταφέρει; Είσαι μάγκας; Είσαι μάγκας ρε;

Μπράβο ρε. Αυτό δεν θέλεις να ακούσεις; Μπράβο. Μπράβο ρε, μπράβο. Συγχαρητήρια. Σε ευχαριστούμε. Αυτό δεν θέλεις να ακούσεις; Είσαι πολύ μεγάλος. Ήρωας. Αρχηγός. Μπράβο ρε, μπράβο. Καπετάνιος. Εξιλαστήριο θύμα. Μπράβο.

Νιώθεις «ήρεμος και δυνατός;» ε; το έκανες για το κόμμα; ε; είσαι τόσο σπουδαίος; Μπράβο ρε, μπράβο.

Τα έδωσες στο κόμμα. Πήρες τα λεφτά απο αυτούς, και τα έβαλες στο κόμμα. Και είσαι και περήφανος. Μαλάκα.

Και εμείς ρε; Τι στα έδιναν, δωρεάν; Δεν περίμεναν να πάρουνε δέκα φορές τόσα μετά; Στ’ αρχίδια σου για μας; Δεν θα σας εκβιάζανε μετά; Αυτοί και άλλοι; Ετσι θα έμενε; Έτσι θα είσαι περήφανος; Για ένα κόμμα υποχείριο; Να βγει τώρα και μετα στ’ αρχίδια σου; Ας χρωστάει; Και είσαι και περήφανος;

Δεν ντρέπεσαι ρε; Δεν ντρέπεσαι λιγάκι;

Γιατί ρε δεν βγήκες να το πεις; Αφου είσαι περήφανος, γιατί δεν βγήκες να το πεις μόνος σου; Ε; Γιατί; Γιατί κρυβόσουν τόσα χρόνια; Ήσουν απλώς ο στρατιώτης, σωστά; Όλα έγιναν για το κόμμα.

Και η Ελλάδα ρε; Υπάρχει κόμμα χωρίς Ελλάδα; Αν πουλήσεις τους Έλληνες, τι θα κυβερνήσει μετά το κόμμα; Αν μας κάνεις πουτάνες, τι θα κυβερνήσει μετά;

Και σαν να μην έφτανε αυτό, το είπες. Νιώθεις πικραμένος. Σε εγκαταλείψανε! Αλήθεια! Αλήθεια ρε; Είσαι προδωμένος και αδικημένος; Ναι ρε;

Και εμείς πως λες να νιώθουμε ρε μαλάκα; Πως λες να νιώθουμε; Που μας κοροϊδεύατε τόσα χρόνια; Που μας πουλάγατε φαμφάρες και μετά ξεπουλάγατε το μέλλον μας για να ξαναβγείτε, τομάρια; Πως λες να νιώθαμε; Που θα ήσασταν ήμασταν υπο καθεστώς εκβιασμού; Ε; Ε, τομάρια; Στα αρχίδια σας, έτσι; Να βγείτε. Αυτό μόνο είχε σημασία, αυτό μόνο έχει και τώρα.

Χωρίς φραγμούς, χωρίς ηθική. Ή μάλλον με μία ξεπουλημένη, γελοία ηθική, που παριστάνει την ηθική, αλλά είναι απλώς μια μασκαρεμένη αηδία.

Μπράβο ρε. Μπράβο. Στο είπα; Κέρδισες. Μπράβο. Μας ξεγέλασες, μας ξεπούλησες, και την έβγαλες καθαρή. Μπράβο. Για το κόμμα μαλάκα μου. Λες και το κόμμα δεν είμαστε εμείς, είσαστε εσείς μόνο. Μπράβο ρε, μπράβο. Συγχαρητήρια.

Και οι αξίες; Και ο κόσμος; Και αυτοί που σας πίστεψαν; Και αυτοί που έτρεξαν για εσάς; Αυτοί οι λίγοι που το έκαναν γιατί πιστευαν στα λόγια που τους πουλάγατε; Και αυτοί για το κόμμα το έκαναν. Νιώθεις συνάδελφος με αυτούς ρε; Νιώθεις ίσος; Νιώθεις ίσος με αυτούς που έχουν ηθική; Νιώθεις ίσος με αυτούς που έχουν αξιοπρέπεια;

Τολμάς να τους κοιτάξεις στα μάτια;

Α, ρε μαλάκα μου. Ξέρεις τι με φοβίζει; Ε; Τα λαμόγια δεν με φοβίζουν ρε. Τα λαμόγια δεν με φοβίζουν. Ο ξεφτιλισμένος που τα αρπάζει και τα κάνει κότερα, δεν με φοβίζει. Ο κάθε ξεφτιλισμένος που κάνει γάμους δισεκατομμυρίων δεν με φοβίζει.

Γιατί αυτός ξεχωρίζει απο το πλήθος.

Γιατί αυτός ξεπουλάει την ηθική του για το χρήμα.

Ξέρει οτι αυτό που κάνει είναι παράνομο, ξέρει οτι είναι ανήθικο, ξέρει οτι είναι δολοφονία της δημοκρατίας που -δήθεν- υπηρετεί.

Εσύ με φοβίζεις ρε. Εσύ. Που λειτουργείς με βάση μία παράλογη ηθική. Για το κόμμα. Κανένα νόημα – καμιά ντροπή. Για το κόμμα. Λες και είναι άνθρωπος το κόμμα. Ο Θεός. Η Αξία. Σε φοβάμαι γιατί τα λες ήρεμος. Γιατί δεν ντρέπεσαι. Γιατί δεν ζητάς συγνώμη. Ούτε μια φορά, ούτε μία φορά δεν ζητάς συγνώμη. Είχες λόγο. Είσαι δικαιολογημένος. Σε φοβάμαι γιατί νιώθεις περήφανος, και δυνατός. Ξεπουλάς την δημοκρατία, και έχεις το θράσσος και δικαιολογείσαι κιόλας.

Θα έκανες τα πάντα ρε για το κόμμα; Θα σκότωνες; Θα σκότωνες έναν άνθρωπο για το κόμμα; Θα το σκεφτόσουν; Θα το ζύγιαζες; Γι’ αυτό σε φοβάμαι ρε κερατά: γιατί θα το σκεφτόσουν. Έστω και ένα δευτερόλεπτο θα το σκεφτόσουν.

Αναρωτιόμαστε ακόμα για τον Κώστα. Αναρωτιόμαστε ακόμα. Αναρωτιόμαστε αν υπάρχουν και άλλοι σαν και σένα. Αναρωτιόμαστε αν και άλλοι σκέφτηκαν να σκοτώσουν. Αν το έκαναν. Όμοιοι σου. Για το κόμμα, φυσικά. Για το κόμμα.

Λες και το κόμμα είναι πιο ισχυρό απο τους ανθρώπους που υπηρετεί. Ναι ρε! Καινούργια έννοια: υπηρετεί το κομμα! Δεν κλέβει, δεν παρανομεί, δεν λέει ψέμματα, δεν πουλάει την ηθική του: Υπηρετεί!
Και δεν υπάρχει ρε γελοίε τίποτα ανώτερο απο την ηθική. Δυσκολεύεσαι να το καταλάβεις, αλλά ο άνθρωπος και η τιμιότητα μετράνε ακόμα για μένα, ρε. Μετράνε ακόμα. Αξίζουν ακόμα. Κάθε αφίσα σου ρε κερατά, κάθε διαφημιστικό, κάθε σου λέξη, κάθε σου λέξη ωραία φτιαγμένη απο τις διαφημιστικές την πλήρωσες με την ηθική σου.

Γι αυτό μην μου λες οτι είσαι περήφανος ρε. Πες ότι σκατά θέλεις, αλλά μην λες οτι είσαι περήφανος. Μην λες οτι το έκανες για το κόμμα, λες και το έκανες για μας. Μην χαμογελάς ρε μαλάκα. Ούτε σε φωτογραφίες να μην χαμογελάς.

Ούτε εσύ, ούτε οι όμοιοι σου.

Γιατί ούτε και εγώ θα χαμογελάω ρε. Σταμάτησα να χαμογελάω. Δεν χαμογελάνε οι πουτάνες.

Δεν χαμογελάμε εμείς οι πουτάνες ρε φίλε.

~

(*) σε σένα, και στους ομοίους σου. Όπου και αν ανήκουν.

Τέσσερις φορές σκέφτηκα να μην το ανεβάσω αυτό το γαμημένο το κείμενο. Κάθε φορά που γίνομαι έτσι, χαλιέμαι. Το γράφω σε τρία λεπτά, και με χαλάει τρία χρόνια. Με χαλαει που τσαντίζομαι, με χαλάει που χαλιέμαι. Θέλω να είμαι υπεράνω, και μετά γίνομαι άνθρωπος και θολώνω. Με χαλάει που θα το ξεχάσω τρεις μέρες μετά. Που θα ξεχάσω τον Κώστα. Που θα τους ξαναπάρω σοβαρά. Που θα με κοροϊδέψουν – και αυτοί και οι άλλοι. Που θα δουλέψει πάνω μου το φάρμακο της καθημερινότητας. Να πάει να γαμηθεί και το λαπτοπ, και όλα. Με χαλάει που θα το ξεχάσουν και όλοι οι άλλοι τρεις μερες μετά. Δεν μπορώ να με κοροϊδεύουν, δεν το αντέχω. Χάνω την ψυχραιμία μου, τα γράφω. Και μετά λέω «δεν γαμιέται» και τα σβήνω.

Και μετά σκέφτομαι οτι τα λόγια του αιωρούνται στον αέρα. Γράφθηκαν. Δικαιολογήθηκε. Νιώθει δικαιωμένος. Και κάποιος, στην αρχή ένας, θα σκεφτεί «μπράβο ρε τον μαγκα». Μέσα του. Και μετά θα τολμήσει να το πει. Και μετά ένας δεύτερος, ένας τρίτος.

Και δεν θα υπάρχει ένας σιχαμένος μπλόγκερ να φωνάξει «πάτε καλά ρε; ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ;»

Γι αυτό το ανέβασα. Για να με σιχαθείτε, και να πειτε «αντε γαμήσου ρε μαλάκα αρκούδε«.

Αλλά τουλάχιστον, να υπάρχει και η άλλη φωνή. Το ίδιο γραμμένη. Να το σκεφτει κανείς δύο φορές πριν του πει μπράβο. Είτε σε αυτόν, είτε στους ομοίους του.

Δεν γαμιέται; Το ανεβάζω.

Πηγή

Βολικό, σοβαρό, χρήσιμο, ευκολο.

Όλα αυτά για το Asus eee pc 900 που απέκτησα λίγες ημέρες τώρα.

Πρόκειται για ένα υποφορητό με μέγεθος περίπου όσο είναι μισή Α4 σελίδα (όταν είναι κλειστό), βάρος περίπου ένα κιλό, έχει επεξεργαστή Intel mobile που τρέχει στα 900Mhz (1), οθόνη 8.9 ιντσών, 1GB μνήμη, κάμερα 1.3 mb, έρχεται με προεγκατεστημένα XP ή Linux, και έχει σκληρό SSD δίσκο 20gb (με linux) ή 12GB (με Windows XP).

Ιστορία: Η Asus έκανε την έκπληξη βγάζοντας πριν απο περίπου έναν χρόνο το Asus eee pc 700 με οθόνη 7», Linux, και σκληρό 4GB – και τιμή περίπου $300 (στην ευρώπη και στην ελλάδα μεταφράστηκε σε €300, και το βρίσκετε ακόμα στο e-shop με αυτήν την τιμή). Οι χρήστες υπολογιστών έπεσαν επάνω του, κάνοντας τρελές πωλήσεις για την Asus, και κάνοντας την απο μία εταιρεία που έφτιαχνε κάρτες γραφικών και συστήματα ψύξης σε έναν μεγάλο παίκτη στους υποφορητούς. Ενώ το 700 είχε (για λόγους κόστους, κυρίως) Linux, έδινε και drivers για να εγκαταστήσεις XP – πράγμα που το έκανε σπουδαία αγορά για όλους (η asus ανακοίνωσε πάνω απο ένα εκατομμύριο πωλήσεις).

Τα άσχημα νέα:

Το 900 έρχεται με πληκτρολόγιο μάλλον μικρό, και χρειάζεται χρόνο για να το συνηθίσεις. Τα πλήκτρα έχουν σχέδια Uk (αν θυμάμαι καλά) που σημαίνει οτι βλέπεις γραμμένο πάνω στο πληκτρο » και βγαίνει @.

Δεν έχω καταφέρει να υποστηρίξω σωστά τα ελληνικά στο προεγκατεστημένο Microsoft Works. Ίσως έχω κάνει λάθος σε κάποια ρύθμιση… Τα υπόλοιπα προγράμματα πάντως, δεν έχουν κάνενα θέμα (XP γαρ).

Η μπαταρία είναι κάθε άλλο παρά σπουδαία. Κρατάει περίπου μία ώρα (αναλόγως της χρήσης) που είναι αξιοπρεπής χρόνος, αλλά κάθε άλλο παρά ικανοποιητικός. Η μέτρηση που επιτρέπει η μπαταρία είναι σε δεκάδες τοις εκατό, που σημαίνει οτι δεν μπορείς να ζητήσεις απο το σύστημα να κλείσει τον υπολογιστή στο όταν απομένουν πχ 2% (που θα ήταν φυσιολογικό για ένα ασφαλές κλείσιμο) αλλά στο 10% που είναι το μίνιμουμ.

Το οτι δεν υπάρχει cd ή dvd είναι κακό, αλλά το ήξερα πριν το αποκτήσω. Το αν η έλλειψή του είναι πολύ κακό ή απλώς αδιάφορο, θα κριθεί στην πορεία.

Καθώς δεν υπάρχει κάρτα γραφικών, ξεχνάμε τα παιχνίδια που την έχουν ανάγκη (αν και στην περίπτωσή μου είναι καλό, γιατί τον πήρα για δουλειά, remember δουλειά;).

Η χωρητότητα των δίσκων είναι μικρή, αλλά ακόμα δεν έχω αντιμετωπίσει πρόβλημα – κυρίως επειδή έχω έναν εξωτερικό Passport δίσκο (που όμως δεν χρησιμοποιώ κυρίως λόγω κατανάλωσης). Υπάρχει υποδοχή για usb stick ή SD card, οπότε είναι μόνο θέμα υπομονής μέχρι να αγοράσω σε νορμαλ τιμή ένα SD 8 ή 16GB. Όπως και να έχει όμως, ξεκούραστα 80 ή 120GB δεν θα έχω προς το παρόν.

Η οθόνη είναι μικρή, και η ανάλυσή της είναι η απολύτως απαραίτητη (1024×600).

Δεν έχει bluetooth.

Δεν έχει modem.

Τα καλά νέα:

Πάρτε σχεδόν όλα τα άσχημα και κάντε τα καλά: Οθόνη και ανάλυση ασφαλώς είναι μικρή, αλλά προσφέρουν εξαιρετική φορητότητα. Το ίδιο και το μικρό πληκτρολόγιο.

Ο δίσκος θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερος, αλλά είναι SSD, που σημαίνει – ναι μεν μικρός, αλλά με ελάχιστη κατανάλωση, και δυνατές αντοχές.

Απίστευτα φορητό. Απίστευτα αρκετά ελαφρύ, σου δίνει την αίσθηση οτι μπορείς να το έχεις παντού. Δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να τρέξει προγράμματα όπως το Photoshop 5.5 (αυτό χρησιμοποιώ, παρότι έχουν βγει καινούργια), είναι γρήγορο, και δεν δείχνει να «μασάει» πουθενά παρά το μέγεθός του.

Όμορφο :). ΟΚ, το ξέρω οτι δεν είναι κριτήριο αγοράς, αλλά είναι πραγματικά πανέμορφο. Έχω αγοράσει το λευκό (λόγω χρηστικότητας – στο σκοτάδι φαίνονται πολύ καλύτερα τα πλήκτρα) αλλά τραβάει όλα τα βλέμματα, και λόγω χρώματος, και λόγω μεγέθους.

Φθηνό. Για υπολογιστής, όχι τόσο: η διαφορά με έναν 15′ είναι όχι μεγαλύτερη απο 100 / 200€ – αλλά για έναν υποφορητό που μπορείς να το παίρνεις παντού, €400 περίπου ευρώ είναι μία ικανοποιητική τιμή. Θυμηθείτε οτι πριν βγει η Asus, υποφορητός δεν νοήτω με ποσό κάτω απο 1800 – 2000 ευρώ

Η Asus επειδή είχε όρεξη, εγκατέστησε ένα touchpad με έξτρα προγραμμα που αναγνωρίζει περισσότερα απο ένα δάχτυλα και αντιδρά αναλόγως. Για παράδειγμα, πως κάνει ζουμ το iPhone? έτσι και το asus. Με την λογική των δύο δακτύλων (εννίοτε και τριών) γίνονται και ζούμ στην οθόνη, επιστροφη στο desktop, scroll. Αρκετά χρήσιμο, κάνει το browsing στον υπολογιστή πιο εύκολο (όταν το συνηθίσεις).

Η οθόνη του γυρίζει κάθετα (video), όπως και σε όλα τα Intel φορητά, και γίνεται ένα πολύ (πολύ όμως) βολικό e-book.(2)

Επειδή είναι φθηνό, δεν φοβούνται οι χρήστες να το ανοίξουν και να του αλλάξουν τα φώτα. Έχω βρει ήδη οδηγίες για να βάλετε φωτισμό κάτω απο τα πλήκτρα, να βάλετε έξτρα δίσκο, να βάλετε bluetooth, modem, ακόμα και …touchscreen! (ω, ναι)

Sleep mode. Επειδή ο δίσκος του είναι SSD και δεν έχει μηχανικά μέρη, το sleep mode δεν τρώει σχεδόν καθόλου μπαταρία. Για να αντιληφθείτε την χαρά μου, να θυμάστε οτι έχω ένα Turbo-x και συγκρίνω με αυτό (που μέσα σε σχεδόν ένα βράδυ, σβήνει ολοκληρωτικά – ο φαταούλας) .

Όταν σταματήσω να ασχολούμαι με αυτό συνέχεια, υπόσχομαι ένα πραγματικό τεστ σε αντοχή μπαταρίας σε πλήρη λειτουργία (wifi, χρήση απο usb και πλήρη οθόνη), και sleep mode.

Τελική κουβέντα: Εξαιρετική αγορά. Ένας φορητός με όλη την σημασία της λέξης, ενός κιλού και 29χ16 εκατοστών, που μπορεί να βγάλει δουλειά και είναι εξαιρετικά φθηνός.

Tips για κατόχους:

(1) Η Asus για να κρατήσει χαμηλά την κατανάλωση, τρέχει τον επεξεργαστή στα 600 περίπου MHz. Υπάρχει προγραμματάκι όμως που σου επιτρέπει να ελέγξεις την ταχύτητα του επεξεργαστή (μέχρι τα 900), την δύναμη του ανεμιστήρα, και την φωτεινότητα της οθόνης, για να έχεις τα καλύτερα δυνατόν αποτελέσματα ανάλογα με τις ανάγκες σου. Ονομάζεται eeectl και το βρήκα εδώ.

(2) Κανονικά, γυρίζει η οθόνη πατώντας Ctrl+Alt και δεξί ή αριστερό βέλος (επαναφέρεις με τον ίδιο συνδυασμό και επάνω βέλος) – αλλά δεν γυρίζει και το touchpad, κάνοντας την χρήση πραγματικά αδύνατη. Αυτό όμως διορθώνεται αν διαβάζεις αρκούδο, που θα σε ενημερώσει οτι αν κατεβάσεις το πρόγραμμα eeeRotate, θα γυρίσει και το touchpad και θα έχεις πραγματική εμπειρία ebook (και φορητότητας).

Τσάντα μεταφοράς: δύσκολο να βρεθεί γιατί τα υποφορητά είναι ήταν ακριβά, και τα παρελκόμενά τους το ίδιο. Βρήκα όμως μία Case Logic στο μισητό Public, με €20.

Αγορά: Υπάρχει εδώ και καιρό στο expansys.com.gr – αλλά νομίζω οτι τα €494.95 που ζητάει είναι μάλλον πολλά. Εγώ το αγόρασα απο Αγγλία, απο το Clove.co.uk, πληρώνοντας συνολικά €460 (μαζί με τα μεταφορικά, DHL)- αλλά καθώς η αγορά τρελαίνεται γι’ αυτό το υποφορητό, είμαι απολύτως σίγουρος οτι θα βρεθούν καταστήματα που θα το πουλάνε με φυσιολογικές τιμές. Περισσότερα, όπως πάντα, στο skroutz.

Μέλλον: Η Asus πουλάει, και προσπαθεί να τους κρατήσει όλους ευχαριστημένους (προκαλώντας σχιζοφρένεια στην αγορά), παρουσιάζοντας ένα καινούργιο μοντέλο κάθε… βδομάδα. Ήδη είμαστε στο asus eee pc 1000 – και θεωρώ δεδομένο οτι δεν θα σταματήσει εκεί. Αν περίμενα πότε θα ηρεμήσει για να αγοράσω με συγκεκριμένες επιλογές, ακόμα θα περίμενα. Και ακόμα. Και ακόμα 🙂

Εγκαταστείστε: AVG Antivirus, Visual Task Tips, Volume Mouse, XmPlay (mp3 player)

Φυσικά, το post το έγραψα (με άνεση, ταχύτητα και λίγα λάθη) στο καινούργιο μου asus eee pc 900 🙂

δεν είναι παράλογο να παρανομεί η αστυνομία; δεν είναι παράλογο να παρανομεί αυτός που θα έπρεπε να φροντίζει να τηρείται ο νόμος;

Μια και μιλάμε για παράλογα:

δεν είναι παράλογο να μην πληρώνει τους φόρους του το κάθε κρατικό ίδρυμα; δεν είναι παράλογο να μην πληρώνει την ΔΕΗ, να χρωστάει στην ΕΥΔΑΠ;

δεν είναι παράλογο να πουλάνε βρώμικα τρόφιμα οι έμποροι; δεν είναι παράλογο να κλέβει ο ένας τον άλλο; δεν είναι παράλογο ο κάθε γιατρός να εκμεταλεύεται τους ασθενείς του;

Δεν είναι παράλογο να κατηγορούνται πολιτικοί για μίζες, τόσα χρόνια, και να συνεχίζουν να πουλάνε παραμύθια (τόσα χρόνια) για κάθαρση; Δεν είναι παράλογο να ωρύωνται όλοι για τις φωτιές, και να μην έχουν -ακόμα- εγκριθεί τα κονδύλια για τους εθελοντές πυροσβέστες;

Δεν είναι παράλογο να συνεχίζουμε, ακάθεκτοι, να τους πιστεύουμε;

Και, γυρνώντας στο πρώτο ερώτημα:

Πρόστιμο 5.000 ευρώ στην Ελληνική Αστυνομία, επειδή κατά τη διάρκεια του φοιτητικού συλλαλητηρίου στις 22 Μαρτίου 2007 και στην πορεία που ακολούθησε, λειτουργούσαν οι κάμερες, παρά την απαγόρευση, επέβαλε η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα.

[εδώ]

δεν είναι παράλογο να βάζει το κράτος πρόστιμο στην αστυνομία που παρανόμησε; δεν είναι παράλογο να ξέρει οτι θα παρανομήσει, να ειδοποιείται οτι αν το κάνει είναι παράνομο, και να το κάνει έτσι και αλλιώς; δεν είναι παράλογο να μπαίνει πρόστιμο – αλλά να μην διώκεται κανείς; δεν είναι παράλογο να μην ζητάει κανείς την κασσέτα; δεν θα έπρεπε να λογοδοτήσει κανείς; είναι δυνατόν να μπαίνει τιμοκατάλογος στην παρανομία; δεν είναι παράλογο αυτό;

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΡΕ ΑΔΕΛΦΙΑ;

Η «Γιορτή Παραμυθιών» θα πραγματοποιηθεί στο νησί της Κέας (Τζιά) από 12 έως 20 Ιουλίου 2008 και, για έκτη συνεχόμενη χρονιά, θα δώσει την ευκαιρία σε Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, έχοντας ως σκηνικό τοποθεσίες φυσικής ομορφιάς και ιστορικής σημασίας (παραλίες, πηγές, ορυχεία, μονοπάτια, εκκλησίες, πλατείες, κα.)

Κατά τη διάρκεια της Γιορτής το νησί γεμίζει χρώματα, ήχους και μνήμες από παλαιότερες εποχές κι από διαφορετικούς τόπους. Μέσα από τις αφηγήσεις ιστοριών, μύθων και παραμυθιών, θρύλων και παραδόσεων το κοινό έχει την ευκαιρία να περιπλανηθεί και να ταξιδέψει. […]

Απο το in.gr

Βαρέθηκα να βλέπω μοτοσυκλετιστές να με προσπερνούν στην εθνική οδό, και να τους βλέπω, μερικά χιλιόμετρα αργότερα, ξαπλωμένους στην άσφαλτο.

Είναι απλό τελικά αδελφέ μου, είναι απλό: με την ταχύτητα που πας, δεν θα φτάσεις.

Ποτέ.

Προσοχή, ακολουθεί …σεντονι:

Τον τελευταίο καιρό, ο Βασίλης που είναι υπεύθυνος για την σωστή τεχνική λειτουργία του blog (είμαστε συνεργάτες και φτιάχνουμε μαζί sites για πελάτες στον …ελεύθερο χρόνο μας 🙂 ) δεν έχει σταματήσει να μου τονίζει πόσο στριμωγμένοι είμαστε σε bandwith.

Σε απλά ελληνικά αυτό είναι η ποσότητα των δεδομένων που ζητάει κάθε χρήστης που μπαίνει σε τούτο το blog. Επι όλους τους επισκέπτες είναι ένα -καθόλου αμελητέο- μέγεθος, που κοστίζει, κυρίως σε χρήμα.

Περισσότεροι επισκέπτες ίσον μεγαλύτερη ζήτηση, μεγαλύτερη ζήτηση ίσον μεγαλύτερες ανάγκες.

Και φυσικά, οι μεγαλύτερες ανάγκες χρειάζονται περισσότερα χρήματα. Το τίμημα της επιτυχίας 🙂

Πέρα απο την πλάκα όμως, η αλήθεια είναι οτι κοστίζει αυτό το χόμπι – και κοστίζει κυρίως επειδή κάποια στιγμή, αποφάσισα να έχω τον δικό μου χώρο, να μην εξαρτάμαι απο κανέναν, για να έχω την δυνατότητα να λειτουργώ χωρίς παρεμβάσεις.

Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και το ask2use φυσικά, μια ενέργεια που χαίρομαι που την δημιούργησα, και έχει γίνει εργαλείο πολλών, περισσότερων απο χιλίων πλέον, blog.

Πολλές φορές σκεφτήκαμε να μειώσουμε το κόστος της κίνησης, κάνοντας κάτι που πολλοί άλλοι blogger κάνουν – να βάλω διαφημίσεις. Μέχρι στιγμής προσπαθώ να μην ανακατέψω την διαφήμιση στο όλο project: αφου γράφω κατ’ αρχάς για λογαριασμό μου, και όχι για εσάς, δεν θέλω να με πληρώνετε για αυτό.

Ουτε καν με κάτι τόσο απλό, όσο είναι να κάνετε κλικ σε μία διαφήμιση.

Είναι θέμα αρχής.

Δεν λέω πουθενά οτι οι διαφημίσεις είναι κάτι κακό, ούτε οτι οι blogger κάνουν λάθος που στηρίζονται σε αυτές. Προσωπικά, αν ένας blogger πρέπει (ή απλώς θέλει) να στηριχθεί κάπου, προτιμώ χίλιες φορές να στηρίζεται στους επισκέπτες του, παρά σε οτιδήποτε άλλο.

Αυτοί κρίνουν το περιεχόμενο, αυτοί είναι και οι τελικοί πελάτες.

Αυτό που λέω είναι ότι το δικό μου το blog το γράφω για μένα κατ’ αρχάς, συνεπώς δεν θα τολμούσα να ζητήσω την βοήθειά σας για να το πληρώνω.

Απο την άλλη, ποτέ μην λες ποτέ – αν η σύζυγος αρχίσει να γκρινιάζει για τα έξοδα, μπορεί να ζητήσω και την δική σας εξωτερική συμμετοχή μέσω διαφήμισης 🙂

Η άλλη σκέψη ήταν να κλείσει. Να θεωρηθεί οτι έκανε τον κύκλο του, μάζεψε τον κόσμο του, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την λογοκρισία, ας κατέβουν τα ρολά. Θα μπορούσα άνετα να ξαναρχίσω κάπου αλλού, να με λένε αητό αντί για αρκούδο, και αν έγραφα καλά, και δεν με είχατε απλώς συνηθίσει, θα σας ξανακέρδιζα.

Αλλιώς, αν είχαν αλλάξει οι καιροί και ήμουν πλέον παρωχημένος, ε, καλύτερα να το ήξερα και να έπραττα αναλόγως.

Τέτοιες σκέψεις, απόλυτα φυσιολογικές σε ένα απόλυτα ζωντανό εργαλείο όπως είναι το blog, είναι θεμιτό να γίνονται. Οδηγούν σε διάφορες κινήσεις, που δικαιολογούν το μέσο και αξιοποιούν την δυναμική του.

Και εδώ ερχόμαστε στο ευχαριστώ:

Εχθές έγιναν δύο πράγματα που ενίσχυσαν την εμπιστοσύνη μου στο μέσο που έχω επιλέξει για να εκφράζομαι:

Ενα, το απλό.

Γράφοντας ένα post για τους OPA, και ζητώντας την απλη βοήθειά σας, κατακλύστηκα απο mail και απαντήσεις, όλες ουσιαστικές και φιλικές, που είτε βοηθούν, είτε συμμετέχουν.

Ξαφνιάστηκα.

Μέσα σε λιγότερο απο μία ώρα, ανταποκριθήκατε σε ένα τόσο απλό αίτημά μου, και με κάνατε χαρούμενο.

Δείξατε ενδιαφέρον, στειλατε πράγματα, χαμογέλασα πολύ.

Αυτό, με αφορούσε προσωπικά.

Το δεύτερο, το σοβαρό.

Στο περιβόητο πλέον post για τον καρκίνο, που έχει πάνω απο 560 συμμετοχές και απαντήσεις, ελπίδες και λύπες, ανησυχίες και εφιάλτες, όνειρα και ευχάριστα – μπήκε ένα σχόλιο.

Το αντιγράφω:

558. ΝΙΩΘΩ | June 13th, 2008 at 1:50 am
ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΗ.
ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ.

Όταν το διάβασα, δεν ήξερα τι να γράψω. Πως να βοηθήσω, πως να συμμετάσχω, τι να προσφέρω. Είναι πολύ δύσκολο να διαβάζεις τέτοια πράγματα, και να μην μπορείς να βοηθήσεις – να μην μπορείς να προσφέρεις.

Ένιωσα άχρηστος.

Και μετά ηρθε η Σοφία, η Βίκυ, η Λένα, η Αναστασία και απάντησαν, και έκαναν την Νιώθω να μιλήσει, να καταλάβει οτι δεν είναι μόνη, οτι την καταλαβαίνουν, και οτι υπάρχουν άνθρωποι να την ακούσουν.

Προσέφεραν το χάδι ως φίλοι, όπως θα έπρεπε να είναι αυτό το blog.

Αυτό, με αφορούσε ως blogger.

Και τίμησε την συμμετοχή σας.

Είναι δύο κινήσεις (τρεις, μαζί με το ask2use) για τις οποίες θα μπορώ να πω στο μέλλον πόσο περήφανος και ευτυχισμένος είμαι που συντηρώ, που γράφω, και που έφτιαξα αυτό το blog.

Με σκέφτεστε και σας σκέφτεστε.

Τίποτα περισσότερο δεν μπορώ να ζητήσω.

Και, με αυτό το ευχαριστώ, συνεχίζουμε… 🙂

Τους θυμάστε τους O.P.A.;

Αν ναι, θα καταλάβετε την σύγχισή μου: είχα την κασσέτα πρωτότυπη (το φαντάζεστε οτι σε λίγο θα υπάρχουν παιδιά που δεν θα έχουν δει πως είναι μία κασσέτα; και για μας ήταν τρομερή ανακάλυψη μετά τον δίσκο; γ** τα νιάτα μου γ***;)

Επανέρχομαι. Είχα την κασσέτα πρωτότυπη, αλλά σε μία εκρηξη ευφυΐας την καταχώνιασα στο μοναδικό μέρος που δεν θα την βρω ποτέ.

(Δεν ξέρω που είναι αυτό. Αν ήξερα, θα την είχα βρει)

Έτσι, δεν έχω τα τραγούδια. Προσπάθησα να αγοράσω cd – αλλά όχι μόνο δεν βρήκα πουθενά, αλλά κανείς δεν μπορεί να μου πει με σιγουριά οτι υπάρχουν σε cd.

Ρώτησα φίλους και γνωστούς που κοκορεύονται για επτα δισεκατομμύρια τραγούδια που έχουν σε οχτώ κόμμα πέντε τεραμπάϊτ δίσκων – αλλά αυτός ο δίσκος, είναι άφαντος. Πφ. Σιγά τους σκληρούς ρε παλικάρι :).

Βρήκαν βέβαια δύο τρία απο αυτά, (Αΐντε, εντάξει, μες τα δυό της μάτια, opa power) – αλλά λείπουν τα αυθεντικά (Σώστε την φλόγα, σάρκα και αίμα, κλπ)

Το μόνο που μένει, είναι να αποτανθώ στο φανατικό κοινό μου και να ρωτήσω:

Εχει κανείς τα τραγούδια των OPA σε mp3; Αν ναι…

Ετσι ρε παιδιά. For old time sake 🙂

– Πωπω πριν απο λίγους μήνες, τι μεγάλα πρόστιμα που μπήκανε…

– Πωπω τι ωραία που προστατευόμαστε…

– Τι ωραίο κράτος που έχουμε… πωπω…

Δύο ενισχυμένες ερωτήσεις:

Ενα: Η vodafone πλήρωσε το …τεράστιο πρόστιμο που της είχε επιβληθεί απο την Αρχή Διασφάλισης Απορρήτων Επικοινωνιών;

Δύο: Τα 6 σούπερ μάρκετ και οι 4 γαλακτοβιομηχανίες, πλήρωσαν τα …τεράστια πρόστιμα απο την Επιτροπή ανταγωνισμού;

Πληρώθηκαν, ή μόνο εγώ ο γνωστός μαλάκας (κατά την magica) πληρώνω τις κλήσεις μου;

Ήταν υπέροχο να ανακοινώνονται – όμως η ..ανακοίνωση δεν ενοχλεί κανέναν, το να στερηθούν το μπικικίνι όμως…

Αφού για τα λεφτά τα κάνουν όλα, πλήρωσαν;

Πολυ αμφιβάλλω…

Και, για να έχουμε ένα καλύτερο ερώτημα: αν ναι, (που δεν) τι έγιναν τα λεφτά αυτά;

Show me the money!

Υ.Γ. Γι αυτό θέλετε να τα κλείσετε τα blogs; γιατί -αντίθετα απο εφημερίδες, κανάλια και ραδιόφωνα- δεν ξεχνάνε και ρωτάνε;

Δύο blogger που αξίζει να διαβάσετε (αν δεν το έχετε ήδη κάνει):

Ένα ο apos. Καινούργιος σχετικά στο κουρμπέτι, με καμια εβδομηνταριά blogs (μέχρι να αποφασίσει που θα μένει μόνιμα 🙂 ) – αλλά με το ένα post καλύτερο απο το άλλο. Καιρό είχα να δω τόσο ικανό γράψιμο.

Παράδειγμα: Ο ώριμος υπουργός

Δύο η magica. Παλιότερη (κλείνει δύο χρόνια posting), αλλά φρέσκια, καυστική και ουσιαστική φωνή. Και αρκούντως τσαντισμένη 🙂

Παράδειγμα: Η ελληνική σημαία έχει πλέον ωριμάσει

Αν παλιά μιλάγαμε για Πιτσιρίκο και Ψιλικατζου, διαβάστε τους και δώστε μου έναν λογο να μην αναφερθούμε στις δύο αυτές φωνες ως την «νέα» γενιά, αντιπροσωπευτικότατο δείγμα έξυπνου λόγου.

Σχόλια, προφανώς, εκεί και όχι εδώ.

Πριν αρχίσετε να φωνάζετε «τα λεφτά μας πίσω», και «δεν τους ξαναπληρώνω» να σας δώσω μία μικρή τροφή για σκέψη;

Το κάνουν επίτηδες;

Αναφέρομαι προφανώς στην ΕΡΤ, και την απόφασή της να δώσει ένα κόμμα δύο εκατομμύρια ευρώ (€1.200.000) για να αποκτήσει… νέο εταιρικό σήμα.

α) Το οτι το βρίσκω γραφιστικά απαράδεκτο, είναι υποκειμενικό.

β) Το οτι πρόκειται για μία απαράδεκτη σπατάλη, το έχω ήδη πει, και με επιχειρήματα.

γ) Το οτι με τρία δευτερόλεπτα σκέψης, εγώ, ένας αμυδρά σκεπτόμενος, βασανισμένα εργαζόμενος πολίτης, βρήκα καλύτερη ιδέα για τα λογότυπα της ερτ (να έκαναν ανοιχτο λογαριασμό διαγωνισμό, και να τους κόστιζε 100.000 – και άλλα 200-300.000 η κατασκευή του οπτικού) είναι μάλλον ανούσιο.

Και μόλις ετοιμάζομαι να γράψω «σιγά μην πληρώσω εγώ ξανα ερτ», σκέφτομαι:

Ρε, λες να το κάνουν επίτηδες;

Μήπως πάνε να μας σπάσουν τα νεύρα, να πούμε «δεν πληρώνουμε», να πούνε «καλά, τότε και εμείς θα την ιδιωτικοποιήσουμε», να την κάνουν ΟΤΕ (την έχουν ήδη κάνει Ολυμπιακή) και να κονομήσουν;

Γιατι αν τα βάλεις κάτω, κάτι η ιστορία με την αγορά των δικαιωμάτων για Ολυμπιακό – Παναθηναϊκό, κάτι ο Κούλογλου, κάτι οι απ’ ευθείας αναθέσεις στην κάθε δισκογραφική για την Γιουροβίζιον, κάτι το «Μπορώ» – κάθε φορά, αυτός ο Παναγόπουλος λες και έχει διοριστεί για να μας σπάσει τα νεύρα.

(Μέχρι δηλαδή να τελειώσει την δουλειά του, και να πάει να δουλέψει στην φυσική του θέση – μαζί με τον Βγενόπουλο….)

Ρε σεις, το σκεφτήκατε αυτό;