Πρέπει τελικά να είμαι περίεργος άνθρωπος. Κάθε φορά που περνάω ένα θέμα, το αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο.

Περίεργος, γιατί έχω έναν κανόνα:

Μην ξεκινήσεις.

Και ακόμα πιο περίεργος, γιατί εκτός απο τον κανόνα, έχω και μία θέση:

Δεν είμαι καλύτερος απο οποιονδήποτε άλλον.

Αυτά τα δύο με κάνουν να παλεύω να εξηγήσω πράγματα που, ενώ φαίνονται αυτονόητα σε μένα, κανένας άλλος δεν μοιάζει να τα καταλαβαίνει.

~

Υπάρχει ένας καλός λόγος που δεν κλέβω. Που παλεύω να μην λέω ψέματα. Που απαντώ ειλικρινά σε ανθρώπους που νοιάζομαι. Που δεν καπνίζω. Που δεν ξενοκοιτάω. Που δεν κάνω ναρκωτικά. Που δεν τσακώνομαι άνευ λόγου. Που δεν ζηλεύω.

Δεν είναι οτι είμαι καλός άνθρωπος.

Είναι το ακριβώς αντίθετο: είμαι ένας άθλιος άνθρωπος.

Γεμάτος απο πάθη, απο μίσος, απο κακία, απο λαγνεία, απο ζήλια, απο πλεονεξία, απο λαιμαργία, απο οκνηρία, απο οργή.

Δηλαδή είμαι ένας άνθρωπος σαν όλους τους υπόλοιπους.

Όπως ο χειρότερος κλέφτης, δολοφόνος, ψεύτης, εκβιαστής, κακούργος, εγκληματίας – όπως κάθε ένας απο εσάς.

Αλλά, τι με χωρίζει απο αυτόν που νιώθει κλέφτης; Δεν έχω κλέψει την πρώτη φορά. Απο τον ψεύτη; Δεν έχω πει το πρώτο μεγάλο ψέμα. Απο αυτόν που απατά την γυναίκα του; Δεν έχω ρίξει το πρώτο βλέμμα. Απο αυτόν που έχει σκοτώσει; Δεν έχω χτυπήσει ποτέ άνθρωπο. Απο αυτόν που κάνει ναρκωτικά; Δεν έχω καπνίσει ποτέ.

Στην φιλοσοφία της ζωής μου, με την οποία πορεύομαι, είναι πολύ απλό: δεν κάνεις το πρώτο βήμα. Αν το αποφύγεις (δεν είναι πανάκεια, αλλά για μένα δουλεύει) το πρώτο μικρό βήμα, δεν θα ακολουθήσουν τα άλλα.

Αν όμως κάνεις εκπτώσεις (έλα μωρέ, ένα ψεματάκι, έλα μωρέ, ένα τσιγαράκι, έλα μωρέ, τι έκλεψα, μία ντομάτα), το κέρδος είναι γλυκό. Και δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου οτι θα σταματήσω να το απολαμβάνω.

Γιατί; Γιατί στην πραγματικότητα είμαι ένα απολύτως φυσιολογικό καθίκι.

Για άλλους είναι αλλιώς – δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Άλλοι είναι καλύτεροι άνθρωποι, γιατί κλέβουν μία ντομάτα – και σταματούν εκεί. Κάνουν ένα (πακέτο) τσιγάρα, και σταματούν εκεί. Τσακώνονται με έναν άνθρωπο, και σταματούν εκεί.

Εγώ είμαι χειρότερος άνθρωπος, και δεν έχω εμπιστοσύνη στα φρένα μου.

Όποτε, να με συμπαθάτε αλλά για να μην θέσω εαυτόν και άλλους σε κίνδυνο, λέω να πηγαίνω όπου θέλω να πάω, με τα ποδαράκια μου.

Διαβάζω αυτό στην στήλη prosopikos, απο το Sport.gr:

Οι αλήθειες του Μίνωα
prosopikos | 10/9/2008 1:38:24 μμ

Ο Ζακ Ρογκ δήλωσε ότι ουδέποτε είπε στον Μίνωα Κυριακού ότι η Ελλάδα «πήρε το χρυσό στην ντόπα». Ο Μίνωας Κυριακού πάλι, έχει πει ότι ο Ζακ Ρογκ του τα είπε ακριβώς έτσι. Ενας από τους δύο λέει ψέματα. Και καλά ο Ρογκ ας λέει ό,τι θέλει. Αυτό που δεν ξέρω είναι τι είναι τελικά χειρότερο για τον δικό μας: ο Κυριακού να έχει πει ψέματα για όσα του είπε ο Ρογκ, ή να του τα έχει σούρει κανονικά ο Βέλγος και εκείνος να τα δέχτηκε πράγματι αδιαμαρτύρητα..[…]

[…] Ο Μίνωας Κυριακού άκουσε ό,τι άκουσε από τον Ρογκ και αυτό που φρόντισε να κάνει ήταν να το πει σε δύο τρεις δημοσιογράφους για να το μεταφέρουν στην πατρίδα. Αυτό που βλέπω είναι τον πρόεδρο της ΕΟΕ να συμπεριφέρεται και να αντιδράει όχι ως ηγέτης ενός από τους παλαιότερους και πιο ένδοξους οργανισμούς στον χώρο του παγκόσμιου αθλητισμού, του διοργανωτή των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά ως υπάλληλος που ακούει αδιαμαρτύρητα τον προϊστάμενο να τον καθυβρίζει.

[…]Αν ο Κυριακού λέει την αλήθεια σχετικά με το χρυσό του Ρογκ, υπήρξε κατώτερος των προσδοκιών. Δεν λέω ότι η Ελλάδα δεν πήρε το χρυσό στο ντόπινγκ – ας πήρε και τα τρία μετάλλια αυτό στην προκειμένη περίπτωση είναι δευτερεύον. Λέω ότι ο πρόεδρος της ΕΟΕ, ως πρόεδρος της ΕΟΕ, οφείλει να υπενθυμίζει, με μια δόση υπερβολής αν θέλετε, σε οποιονδήποτε ότι ειδικά στην περίπτωση των Ολυμπιακών Αγώνων δεν είμαστε μια συνηθισμένη χώρα σαν το Ανατολικό Τιμόρ ή τη Βουλγαρία – είμαστε αυτοί που το ξεκίνησαν όλο αυτό το παραμύθι και άπαντες οφείλουν να δείχνουν αν όχι περισσότερο σεβασμό, τουλάχιστον μεγαλύτερη διακριτικότητα.[…]

Διαφωνώ με την ουσία του άρθρου: Προφανώς και ο Κυριακού έχει διαφορετικό ρόλο από το να μεταφέρει απλώς δηλώσεις, όμως δεν ξέρουμε τι ακριβώς έγινε εκεί.

Αλλά, απο το να μην μας αρέσουν οι κινήσεις του Κυριακού, μέχρι του να δηλώνουμε ότι «Δεν λέω ότι η Ελλάδα δεν πήρε το χρυσό στο ντόπινγκ – ας πήρε και τα τρία μετάλλια αυτό στην προκειμένη περίπτωση είναι δευτερεύον» υπάρχει τεράστια διαφορά.

Το λέω όπως το καταλαβαίνω: To δευτερεύoν είναι τι έκανε ο Κυριακού μετά την δήλωση. Πρωτεύον είναι, πέρα απο κάθε κουβέντα, να προσπαθήσουμε να μην παίρνουμε, ούτε χρυσό, ούτε αργυρό, ούτε χάλκινο στο ντόπινγκ. Ούτε καν τιμητική συμμετοχή.

Ας ντραπούμε πρώτα για το κατάντημά μας, ας το διορθώσουμε, και ύστερα, αν μας μείνει καιρός και δυνάμεις, ας κάνουμε κρίσεις σχετικά με την «ποιότητα» των αντιδράσεων μας.

Επιπλέον, αν «είμαστε αυτοί που το ξεκίνησαν όλο αυτό το παραμύθι και άπαντες οφείλουν να δείχνουν αν όχι περισσότερο σεβασμό» τότε μας δείχνουν τον σεβασμό που μας αξίζει για το κατάντημά μας, ενώ την «έλλειψη διακριτικότητας» την μεταφράζω ως δώρο, και όχι ως σφάλμα.

Η δήλωση Ρόγκ, συν τοις άλλοις, είναι μία δήλωση αποτυχίας και για τον ίδιο. Συνεπώς, εύκολη δήλωση, δεν είναι – δεν μιλάμε για μία αθώα κουβέντα, αλλά για μία πολιτική, και πιθανότατα χρήσιμη δήλωση.

Γίνεται χρήσιμη αν γίνουν ενέργειες για να αλλάξει κάτι, παραμένει σε αχρηστία αν ασχοληθούμε με τον αν διαχειριστήκαμε σωστά την… δήλωση.

Υ.Γ.: Επι προσωπικού, ούτε συμπαθώ τον Κυριακού, ούτε (πολύ περισσότερο) την ΔΟΕ – ειδικά μετά την μεταχείρισή της στην Σοφία Σακοράφα.

Είναι απλό για όλους μας να σκεφτούμε έναν πολιτικό, ή έναν παπά, ή έναν δημόσιο υπαλληλο – που τα «παίρνει».

Είναι καθημερινότητα, που την αποδεχόμαστε χωρίς να προκαλούμε μεγαλύτερες συνέπειες απο την αγανάκτησή μας.

Αγανακτούμε, και μετά μας περνάει.

Δεν είναι περίεργο, αντιθέτως, είναι μάλλον φυσιολογικό: θεωρήσαμε σε κάποιον βαθμό οτι αυτό γίνεται, και έτσι έχουν τα πράγματα. Αν ένας πολιτικός βγει βουλευτής «θα φάει καλά». Αν η εκκλησία ανακατευθεί με τα κοινά, κάτι οικονομικό έχει να αποκομίσει. Αν κάποιος αποκτήσει δουλειά στο δημόσιο, θα τεμπελιάσει.

Και, σε μεγάλο βαθμό, απλώς επιβεβαιωνόμαστε.

Αυτή η συμπεριφορά όμως, έχει και άλλες συνέπειες. Επιτρέπει στον Υπουργό να εξοργίζεται που δεν μπορεί να κατανοήσει κανείς, οτι απλώς έκανε «ότι κάνουν και όλοι οι άλλοι» όταν αποκρύπτει φορολογηθέν εισόδημα, επιτρέπει στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου να λέει οτι «εμείς ασχολούμαστε με την πνευματικότητα», επιτρέπει στο στέλεχος του Πασοκ να λέει οτι δεν έχει ευθύνη, γιατί δεν είχε ίδιον όφελος.

Λόγια και σκέψεις βαλμένες σε λάθος σειρά, που βγάζουν αλλοπρόσαλο νόημα σε σχέση με την πραγματικότητα. Η λέξη «ευθύνη» γίνεται «επιλογή», η λέξη «κατάχρηση» γίνεται «θυσία», η λέξη «κλοπή» γίνεται «επένδυση». Οι λέξεις αλλάζουν και ενώ όλοι καταλαβαίνουμε τι έχει συμβεί, αποχαυνονώμαστε απαλά σε έναν ύπνο που κυριαρχούν οι πλαστικές λέξεις, αποθαρύνοντας την πραγματικότητα που παλεύει μάταια να μας ξυπνήσει.

Και η δική μας συμπεριφορά είναι που αποθρασύνει τους πάντες.

Ακόμα και έτσι, κανείς δεν τραυματίζεται. Το ανώτερο που έχει επιβληθεί σε υπουργό τα τελευταία δεκάδες χρόνια είναι η παραίτησή του – ανεξαρτήτως τι έχει κάνει. Αντιθέτως, τα σκάφη, τα ακριβά αυτοκίνητα, τα υψηλά εισοδήματα, οι βίλες και οι πλούσιες σύζυγοι εμφανίζονται ως τίτλοι τιμής, που προκαλούν στους υπόλοιπους δέος, και εμπνέουν σεβασμό.

Ακόμα όμως και ετσι ο ισχυρός, παλεύει με νύχια και με δόντια να γλυτώσει απο την παραίτηση -ή αποπομπή όταν θέλουμε να δείξουμε κυβερνητικό κύρος- δείχνοντας απάθεια στην «λαϊκή εντολή».

Παπάρια λαϊκή εντολή – αφού στην επόμενη είδηση θα αλλάξει, πιθανόν θα διαμαρτυρηθεί για κάτι άλλο εξίσου σοβαρό, όπως αν παντρεύτηκαν δύο άντρες, ή αν θα δουλεύει το μετρό δύο ώρες παραπάνω.

Και έτσι, υπουργοί που χρεώθηκαν επι υπουργείας τους το σκάνδαλο της τηλεφωνικής υποκλοπής του τηλεφώνου του πρωθυπουργού, θα παραιτηθούν με το κεφάλι ψηλά, χρόνια μετά, δηλώνοντας θρασύτατα σε έναν αποχαυνωμένο και συννένοχο τηλεθεατή ότι «Όλοι γνωρίζουν ότι, από όπου κι αν πέρασα, δεν υπήρξε τίποτα μεμπτό», γελώντας πονηρά στον φακό, όπως έκαναν προ ημερών και άλλοι, καταχραστές της εμπιστοσύνης μας, που δήλωσαν απλώς «τα πήρα για το κόμμα».

Και όπως πάντα, αυτό το γέλιο μας βγαίνει ξινό.

Αλλά αυτό το γέλιο δεν μας βγαίνει ξινό γιατί ένας υπουργός κάνει offshore εταιρείες, ή γιατί ένας άλλος χρηματοδοτεί με επώνυμες μίζες το κόμμα του. Το πρόβλημα δεν είναι τα δεκα, είκοσι εκατό εκατομμύρια ευρώ που χάθηκαν απο τα δημόσια ταμεία.

Μαθημένοι να μετρούμε τα πάντα με την μεζούρα του χρήματος, επιλέγουμε -σχεδόν συνειδητά- να ξεχάσουμε την πληγή που μεγαλώνει, την πληγή στην αξιοπιστία της Δημοκρατίας και των θεσμών, στην πληγή της εμπιστοσύνης στο Θείο, την πληγή της προσφοράς στο δημόσιο.

Ενας λαός που αποδέχεται τον βιασμό του όχι ως ηττημένος σε μία μάχη, αλλά ως παραδομένος σε μία μοίρα που την διδάχθηκε απο την τηλεόραση και τα κουτσομπολίστικα περιοδικά, ή ως ένας λαός που επιλέγει να βιαστεί μόνο και μόνο γιατί βαριέται να ασχοληθεί, δεν είναι ένας λαός άξιος της μοίρας του, όπως βολικά λέμε, αλλά ένας λαός δολοφόνος.

Αν εμείς, ως «ο λαός», αρνούμαστε να θυμώσουμε ενεργά, και επιλέγουμε βολικά να «εκφράσουμε την δυσαρέσκειά μας», στην πραγματικότητα δίνουμε συνειδητά συγχωροχάρτι και στον επόμενο, και στους προηγούμενους.

Δειλοί και ανόητοι ταυτόχρονα, σκοτώνουμε σιγά σιγά και σαδιστικά την δημοκρατία που με χάρη ανεβάσαμε τόσο ψηλά, όπως ακριβώς κάνουμε στα ιδάλματά μας που απο την μία μέρα ήρωες, την άλλη τους κάνουμε κομμάτια.

Και εντελώς υποκριτικά και παρανοϊκά, δημιουργούμε έναν φανταστικό εχθρό, διαφορετικό κάθε φορά, μόνο και μόνο για να έχουμε κάπου να εκδηλώσουμε τον θυμό μας – τον θυμό για την ίδια την απάθειά μας.

Λες και δεν ξέραμε πριν ποιος ήταν ο υπουργός, ποιος ήταν ο ‘στρατηγός’, ποιος ήταν ο παπάς.

Ξέραμε – αλλά ανεβάσαμε στα ύψη επιτρέποντάς του τα όλα, και ύστερα, βολικά, τον καθαιρέσαμε, με μία γλυκιά ηδονή ψήγματος εξουσίας.

Σαν τηλεοπτικό παιχνίδι που εμείς επιλέγουμε ποιος ήρωας θα φύγει απο το σόου.

Και βέβαια θα οδηγήσουμε όλους αυτούς τους βουλευτές, ηθοποιούς, υπουργούς, παπάδες, να απορούν και να μην μπορούν ειλικρινά να αντιληφθούν γιατί όλα αυτά που εμείς οι ίδιοι τους επιτρέψαμε και τους παρακινήσαμε να τα κάνουν, τώρα έχουν την σφραγίδα της αμαρτίας.

Στις επόμενες εκλογές, εγώ και εσείς, θα δημιουργήσουμε νέα είδωλα. Θα προσκυνήσουμε νέες μερσεντές, νέους ίματζ μάκερς, νέες ψεύτικες ονειροπαραγγελιές. Και κάποιους απο αυτούς, όταν τους βαρεθούμε, εντελώς θεατρικά, θα κατεβάσουμε εμείς οι ίδιοι απο το βάρθρο τονίζοντας την ανάγκη για κάθαρση και διαφάνεια.

Μπαμ. Άλλο ένα καρφί στην ταφόπλακα της δημοκρατίας.

Υ.Γ. Αλλά είναι απλό: όταν η ίδια η δημοκρατία αποσυρθεί απορημένη απο το σόου, το πολύ-πολύ θα αλλάξουμε κανάλι – έτσι δεν γίνεται πάντα;

Ο ΝΟΜΑΡΧΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΨΩΜΙΑΔΗΣ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ

Τη φανέλα του Ηρακλή θα φορέσει αύριο Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008, στις 8:00′ το βράδυ στο Καυτατζόγλειο Στάδιο, ο Νομάρχης Παναγιώτης Ψωμιάδης για να αγωνιστεί κόντρα στον Αλτομπέλι, τον Αντονιόνι, τον Βιέρκοβουντ και στα άλλα μεγάλα αστέρια της Εθνικής Ιταλίας της δεκαετίας του ’80.[…]

Απο το Δελτίο Τύπου της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης.

Είναι τόσο μάγκας ο νομάρχης, που θα παίξει μόνος του κόντρα σε όλους τους Ιταλούς!

Και να φανταστείτε, κάποτε γέλαγα με τα καμώματα αυτού του τύπου…

[από]

Το έλαβα με email απο τον Πάνο (thanks):

Ο παρακάτω διάλογος μεταξύ Αμερικανών και Ισπανών είναι πραγματικός, σύμφωνα με αυτούς που τον δημοσιοποίησαν, και καταγράφτηκε από το κανάλι 106 ( Finisterra/ Galicia) των Θαλάσσιων Επικοινωνιών.

Ισπανοί: Εδώ Α-835, για να αποφύγετε την σύγκρουση παρακαλώ αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεστε 25 ναυτικά μίλια μακριά και κατευθύνεστε ακριβώς κατά πάνω μας.

Αμερικανοί: Αλλάξτε εσείς την πορεία σας 15 μοίρες νότια.

Ισπανοί: Αρνητικό! Επαναλαμβάνω, αλλάξτε πορεία 15 μοίρες 15 μοίρες βόρεια.

Αμερικανοί: Σας ομιλεί ο πλοίαρχος σκάφους των ΗΠΑ, αλλάξτε πάραυτα την πορεία σας 15 μοίρες νότια.

Ισπανοί : Την υπόδειξή σας δεν την βρίσκουμε ούτε λογική ούτε εφικτή. Εάν δεν θέλετε να προσκρούσετε επάνω μας, αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.

Αμερικανοί : (Με υψωμένη φωνή) Σας ομιλεί ο πλοίαρχος Richard James Howard του σκάφους USS Montana του δεύτερου σε μέγεθος αεροπλανοφόρου του στόλου των ΗΠΑ. Έχουμε μαζί μας δυο αντιτορπιλικά, καταδιωκτικό αεροσκάφος και τέσσερα υποβρύχια. Επιπλέον έχουμε την υποστήριξη καταδρομικών. Δεν κάνω ΥΠΟΔΕΙΞΗ αλλά σας ΔΙΑΤΑΣΣΩ! Αλλάξτε πορεία 15 μοίρες νότια, σε αντίθετη περίπτωση θα προβούμε σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του στόλου μας. Πάραυτα τσακιστείτε και αλλάξτε πορεία!

Ισπανοί: Σας ομιλεί ο Juan Manuel Salas Alcantara, εδώ είμαστε δυο άτομα. Έχουμε μαζί μας ένα σκύλο, το βραδινό μας φαγητό, δυο μπουκάλια μπύρα και ένα καναρίνι. Το καναρίνι κοιμάται αυτήν την ώρα. Επιπλέον μας υποστηρίζει ο ραδιοφωνικός σταθμός Cadena Dial de La Coruna. Σας ομιλούμε από τον φάρο με αριθμό Α-853 των ισπανικών ακτών Finisterra Galicia και σας γνωστοποιούμε ότι δεν έχουμε πρόθεση να μετακινηθούμε. Δεν έχουμε ιδέα αν είμαστε ο μεγαλύτερος ή ο μικρότερος φάρος των Ισπανικών ακτών. Μπορείτε να προβείτε σε όλες τις γ…. απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του γ….. σκάφους σας που σας επαναλαμβάνω κατευθύνεται ολοταχώς προς τις βραχώδεις ακτές μας. Αλλά και πάλι επιμένουμε και σας υποδεικνύουμε να αλλάξετε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.

Αμερικανοί : o.k . κατανοητό, ευχαριστούμε.

Αν και είχα πει οτι δεν θα μπλογκάρω ιστορικά και διαδικασίες, όλα ήταν τόσο ενδιαφέροντα που θα προσπαθήσω να μεταφέρω, έστω και εν τάχει, όσα έζησα απο την ουσιαστική πλευρά της ιστορίας.

Μέρος πρώτο, λοιπόν – ο σκοπός:

Η Κυριακή, για μένα τουλάχιστον, ξεκίνησε άγρια. Μια σπασμένη τσάντα, ένα κινητό που δεν έπιανε, ένα ξενοδοχείο που δεν μου έδινε δωμάτιο μέχρι τις 5. Κούραση απο το ταξίδι, νηστικός – αν εξαιρέσεις το πρωϊνο του αεροπλάνου, το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι ένα γρήγορο φαγητό (ως μεσημεριανό) και ένα ντους μέχρι το βραδυνό που είχαμε πρόσκληση απο τους οικοδεσπότες μας, την κυρία Ματσούκα και τον Σ. Λαμπρινίδη στο Salons de l’ Atalaide.

Ήμασταν τυχεροί, γιατί με το που κάτσαμε σχεδόν στο τραπέζι, ήρθε και ο Λαμπρινίδης και έκατσε – για λίγο τουλάχιστον – μαζί μας.

Η κουβέντα που ακολούθησε, ουσιαστική, έδειξε οτι ο άνθρωπος ξέρει για τι πράγμα μιλάει. ‘Η, εν πάσει περιπτώσει, έχει εξαιρετική διάθεση, και αρκούντως καθαρό μυαλό, για να μάθει.

Το πνεύμα της συζήτησης ήταν να παρουσιαστεί ο ρόλος της LIBE Committee (στην οποία ο κ. Λαμπρινίδης είναι αντιπρόεδρος) και η «μάχη» που γίνεται στο ευρωκοινοβούλιο για την τροποποίηση της Οδηγίας 2002/58 – κυρίως σε δύο θέματα: αν είναι οι IP διευθύνσεις προσωπικό δεδομένο και αν θα πρέπει να επιβάλλεται στους ISP να ανακοινώνουν κάθε παραβίαση ασφάλειας στους πελάτες τους (δόθηκε, καθόλη την επίσκεψη, μεγαλύτερο βάρος σε αυτήν την διάταξη απο ότι έπρεπε κατα την προσωπική μου γνώμη, καθώς για μένα η απάντηση μοιάζει απλούστερη του χρόνου που καταναλώθηκε).

Η θέση του κ. Λαμπρινίδη στην κουβέντα (γιατί σε κανένα σημείο ο Λαμπριανίδης δεν έκανε μονόλογο, αντιθέτως συζητούσε με τους παραβρισκόμενους, και τότε, και αργότερα στο ευρωκοινοβούλιο) ήταν σαφέστατα υπέρ της ανωνυμίας του χρήστη του διαδικτύου, σε όλα τα επίπεδα, και της προστασίας του. Σε ένα σημείο μάλιστα, όταν η κουβέντα έφτασε στην επιβολή όρων και προϋποθέσεων που δεσμεύουν την ελευθερία του διαδικτύου και το οριοθετούν, είπε ότι θα πρέπει να αποδεχθούμε οτι αν δεν είναι «άναρχο» το διαδίκτυο, δεν είναι επι της ουσίας διαδίκτυο – κάτι με το οποίο ειρήσθω εν παρόδω συμφωνώ απολύτως.

Η κουβέντα ήταν σύντομη, αλλά συνεχίστηκε μεταξύ μας και αφότου ο ευρωβουλευτής πήγε να επισκεφθεί τα άλλα τραπέζια, στους ίδιους ρυθμούς, με θέμα την συναίνεση του χρήστη στο να δίνει τα προσωπικά του δεδομένα, και αν και κατα πόσο αυτό είναι ηθικό, και νόμιμο. Ηταν σημαντικό και οτι είχαμε διαφορές ακόμα και μεταξύ μας, και οτι είχαμε την πολυτέλεια να τις συζητήσουμε σε πολιτισμένα πλαίσια.

Την επόμενη μέρα, την Δευτέρα, θα είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνεδρίαση της επιτροπής ελευθεριών. Πριν απο αυτό, το επίσημο καλοσώρισμα απο την κα. Ματσούκα και τον κ. Λαμπρινίδη, σε μία κουβέντα που ξεκίνησε μεν σχεδόν …τυπικά, αλλά εξελίχθηκε σε μία εκ βαθέων «συνέντευξη» για τον ρόλο του ευρωβουλευτή, τον ρόλο που καλείται να παίξει σε μία ομάδα περισσοτέρων απο 700 ευρωβουλευτών, και την λογική της «ανταλλαγής» στα πλαίσια της επίτευξης συμφωνιών. Για παράδειγμα, ένας ευρωβουλευτής αν θέλει να αποκτήσει τις συμμαχίες που χρειάζεται, είναι «αναγκασμένος» να ενημερωθεί απο τους συναδέλφους του για θέματα που δεν τον αφορούν άμεσα – αλλά για τα οποία θα χρειαστεί και αυτός να ψηφίσει, μόνο και μόνο για να έχει την ευκαιρία να παρουσιάσει με την σειρά του τα δικά του θέματα και να ζητήσει την συμμετοχή των άλλων. Και όλο αυτό σε έναν κυκκεώνα απο τοπικά και ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα, διαφορετικές θέσεις και πεποιθήσεις, και κυρίως διαφορετικές χώρες.

Όλο αυτό δεν ξέρω αν καθιερώθηκε τυχαία, εσφαλμένα, ή απο φυσική πορεία, αλλά είναι ευφυέστατο, καθώς «αναγκάζει» τους ευρωβουλευτές να βρουν μία μέση λύση που να ικανοποιεί όλες τις θέσεις.

Μιλάμε, κατ’ εμέ, για παράδειγμα δημοκρατίας.

Στην συνέχεια είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια σειρά απο ομιλητές με εξαιρετικό ενδιαφέρον (το περιεχόμενο των δηλώσεών τους θα το δείτε αυτούσιο σε blogger που βιντεοσκοπούσαν τις ομιλίες τους, οπότε δεν έχει νόημα να επιμείνω) – συγκρατώ πάντως την Ολλανδέζα ευρωβουλευτή Σοφία ντε Βέλντ, φιλελεύθερη παρακαλώ, απόλυτα συνταγμένη με τις ιδέες του Λαμπρινίδη, η οποία είχε πανέξυπνο, σοβαρό, και ουσιαστικό λόγο (θα δείτε τα video και θα καταλάβετε τι εννοώ – για να αντιληφθείτε πάντως το πνεύμα της ευρωβουλευτού απο αυτήν μάθαμε οτι το ολλανδικό big brother award το …πήραμε εμείς οι χρήστες για την ευκολία που «χαρίζουμε» τα προσωπικά μας δεδομένα στο διαδίκτυο). Στο κλείσιμο της μέρας, και όσο με αφορά, η συμμετοχή μου ήταν η θέση μου (όταν πήρα τον λόγο) ότι καλή η δουλειά των ευρωβουλευτών, αλλά δεν έχει νόημα να περιμένουμε τα πάντα απο αυτούς – αν δεν πιέσουμε, οι blogger κυρίως, σε τοπικό επίπεδο, για τα δικαιώματά μας, δεν θα επιτευχθεί τίποτα ουσιαστικό. Καλή η δουλειά σας, αλλά δεν περιμένω τίποτα απο εσάς αν πρώτα δεν κάνω κάτι εγώ.

Η μόνη διακοπή ήταν η επίσκεψη στον χώρο των εργασιών της επιτροπής ελευθεριών, όπου …αθόρυβα μπήκαμε στην αίθουσα και παρακολουθήσαμε πως γινόταν μία συνεδρίαση. Περιττό να σας πω οτι δεν είχε καμία σχέση με το ελληνικό κοινοβούλιο, έτσι;

Καθώς μπήκαμε στην μέση της κουβέντας, ήταν ακόμα πιο δύσκολο να παρακολουθήσουμε την διαδικασία σε βάθος – παρόλα αυτά, ήταν εξαιρετική η στιγμή που ο κύριος Άλβαρο έθεσε τις θέσεις του για το ιδιωτικό της IP, στο οποίο η θέση του ήταν εκ διαμέτρου αντίθεση με τον κύριο Χουστίνγκξ (με τον οποίο είχαμε και εμείς συνάντηση αργότερα).

Απο ότι μπόρεσα να αντιληφθώ, για να προχωρήσει η διαδικασία, οι δύο πλευρές συμφώνησαν μεγαλοπρεπώς οτι …διαφωνούν.

Τρίτη ημέρα, και ημέρα του κοινοβουλίου. Εκεί, οι κορυφαίες στιγμές ήταν με τις παρουσιάσεις των εκπροσώπων των κ. Δήμα (ο κύριος Δ. Γιωτάκος), Μπαρό, και Μακγκρήβι. Οι ομιλίες τους κινούντο σε διάφορους τομείς: Ο κύριος Γιωτάκος για παράδειγμα μίλησε για τον τομέα του κ. Δήμα, που είναι το περιβάλλον – και δέχθηκε αρκετές ερωτήσεις, κυρίως για την θέση του κυρίου Δήμα για τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, προτάσεις για άνοιγμα των εργασιών σε internetικό επίπεδο – και έφυγε αρκετά εντυπωσιασμένος απο την παρουσία μας. Εκπληξη για όλους ήταν και η συμμετοχή του Μάρτιν Κουίν (αν θυμάμαι σωστά το όνομά του) ο οποίος είναι ο υπεύθυνος του blog του Σταύρου Δήμα – και παρότι δεν ήταν στο θέμα της ιδιωτικότητας και της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον η παρουσίασή του, κυρίως για την σχέση που έχουν οι ευρωβουλευτές με την διαδικασία του blogging.

Την ενδιαφέρουσα κουβέντα έκλεισαν οι κύριοι Γούτερ Χοέν και Αλαιν Μπρύν, που μας μιλήσαν ο μεν πρώτος για την συνεργασία των αστυνομικών αρχών μεταξύ χωρών, και ο δεύτερος πολύ συγκεκριμένα για το Data Retention, την δυνατότητα δηλαδη οι εταιρείες (όπως το Google) να κρατούν προσωπικά δεδομένα τι κινδύνους μπορεί να έχει αυτό, και πως αντιδρούν οι εταιρείες σε πιθανή διαφοροποίηση του ως τώρα καθεστώτως.

Δύο πολύ ενδιαφέροντες ομιλητές που ο χρόνος δεν μας επέτρεψε να τους απολαύσουμε. Παρόλα αυτά, συγκρατώ την έκπληξή του όταν μίλησα μαζί του για την πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης να είμαστε εμείς οι blogger υπεύθυνοι για τα comments που γράφονται στο blog μας (αν θυμάστε απο την πρόσφατη περιπέτειά μας)

~

Κρατάω: Την εξαιρετική οργάνωση των διοργανωτών, που δεν μας «πέταξαν» σε ένα πρόχειρο συνέδριο, αλλά μας έφεραν σε επαφή με τα κορυφαία στελέχη του Ευρωκοινοβουλίου, σε ουσιαστικές συζητήσεις, και σε πολύτιμα συμπεράσματα – τα αποτελέσματα αυτών των συζητήσεων είναι σίγουρο ότι θα επηρεάσουν τις μετέπειτα θέσεις μας για την προστασία της ιδιωτικότητας στο διαδίκτυο. Την αξιοπρεπέστατη συμπεριφορά τους, που δεν είχε κανένα κομματικό ή μικροπολιτικό σκέλος, σε κανένα σημείο, και ούτε εκβίασε, ούτε εξαγόρασε τις θετικές εντυπώσεις μας. Την συμπεριφορά των bloggers, που (εκτός απο ελάχιστες ατυχείς στιγμές) δεν έδωσαν ούτε μία λαβή για να «ξεφτιλιστούμε» – αντιθέτως, ακόμα και σε θέματα που δεν άπτονταν της ατζέντας μας, όπως ήταν το περιβάλλον, ήταν εξαιρετικά διαβασμένοι, ουσιαστικοί, και ουσιώδεις. Δεν θα μπορούσα να ελπίζω σε καλύτερη ομάδα. Και τέλος την έλλειψη ασύρματου δικτύου στο ευρωκοινοβούλιο που αποτέλεσε ένα πραγματικό σοκ για όλους μας.

~

Αυτά εν τάχει περι της διαδικασίας, και του ουσιαστικού λόγου που προσκληθήκαμε. Θα ακολουθήσει, εν ευθέτω χρόνω, ανάλυση των βασικών σημείων που συζητήθηκαν, οι θέσεις μου, και η προσωπική μου εμπειρία απο το ταξίδι.

~
Όμως, επειδή παρακολούθησα έναν αλλαλαγμό στην μπλογκόσφαιρα, θεωρώ οτι είναι σημαντικό να πω λίγα πράγματα.

Επι προσωπικού, και για να μην παθαίνουμε και επιλεκτική αμνησία, θεωρώ βλακεία να απολογηθώ σε οποιονδήποτε γιατί αποδέχθηκα αυτήν την πρόσκληση.

Το παρελθόν μου (μπορείτε να το διαβάσετε, ανοιχτό είναι το μπλογκ) δείχνει οτι δεν ακολουθώ κομματικές -ουτε καν πολιτικές- γραμμές.

Το παρόν μου συγχαίρει τον ευρωβουλευτή κ. Λαμπρινίδη για την προσπάθειά του και την ποιότητα των ενεργειών του (αν θέλετε να με κρεμάσετε για αυτό, σας θυμίζω οτι έχω κάνει το ίδιο με την βουλευτή του Πασοκ κυρία Σοφία Σακοράφα, οπότε σφίξτε και άλλο το σκοινί) και τους συνάδελφους μπλόγκερ που απέδειξαν περίτρανα οτι ξέρουν να φέρονται, και ως παρέα, αλλά κυρίως και ως bloggers στο ευρωκοινοβούλιο, συγκεντρώνοντας εγκωμιαστικά σχόλια ακόμα και απο τους «αντίπαλους» ευρωβουλευτές (όπως ο εκπρόσωπος του κυρίου Δήμα) – αντίθετα με πολλούς άλλους μπλογκερς (ή «μπλογκερς») που μας περίμεναν εδώ με τα χατζάρια, πετσοκόβοντας ότι δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να καταλάβουν, και κυρίως δεν έχω απολύτως καμία διάθεση να σας ενημερώσω για τις προθέσεις μου όσο αφορά την ψήφο μου (σας βεβαιώ πάντως οτι δεν άλλαξαν απο αυτό το ταξίδι).

Και τέλος για το μέλλον μου, εδώ είμαστε όλοι να δουμε αν και πως ξεπουλιέμαι – εγώ, και οι συνάδελφοι μπλόγκερ που επέδειξαν (ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, απόψεων ή χώρου) απίστευτη αξιοπρέπεια σε αυτό το ταξίδι, και ήταν τιμή μου που τους γνώρισα.

Θα είναι βλακεία εκ μέρους μου αν λυπηθώ έστω και μία στιγμή επειδή έκρινα οτι η πρόσκληση απο έναν χώρο με τον οποίο έχω τις ιδεολογικές διαφορές μου, θα με απέτρεπε απο το να συμμετάσχω, να παρακολουθήσω, και να αντιληφθώ διαδικασίες που με αφορούν άμεσα, σε ένα πνεύμα κάθε άλλο παρά κομματικό. Σας πληροφορώ, οτι αντίθετα με όσα παρακολούθησα στην μπλογκόσφαιρα κατά την επιστροφή μου, η πρόσκληση είχε ποιότητα, ήθος, αξιοπρέπεια και αξιοπιστία.

Και όσο μερικοί ουρλιάζουν, τόσο περισσότερο χαίρομαι που την αποδέχθηκα. Γιατι, αν ο μη γένοιτο αρνιόμουν, τρέμω στην ιδέα οτι θα μπορούσαν να είναι αυτοί στην θέση μου εκεί.

Πριν απο λίγες ημέρες μου έγινε πρόσκληση (την οποία και αποδέχθηκα) απο τον ευρωβουλευτή κ. Λαμπρινίδη.

Παραθέτω (μέρος) απο το e-mail – πρόσκληση για να αντιληφθείτε περι τίνος πρόκειται:

Αγαπητέ Blogger,

Οι ευρωβουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ., εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Σοσιαλιστικής Ομάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έχουμε τη χαρά να σας προσκαλέσουμε σε μία διήμερη ενημερωτική επίσκεψη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες, μεταξύ 7-9 Σεπτεμβρίου 2008 (Κυριακή με Τρίτη), με ευρύτερη θεματική την ελευθερία έκφρασης, πρόσβασης και δράσης στο διαδίκτυο.

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης , προγραμματίζουμε μία σειρά συναντήσεων με, μεταξύ άλλων, τους Ευρωπαίους Επιτρόπους που είναι υπεύθυνοι για τις Πολιτικές Ελευθερίες και τα πνευματικά δικαιώματα, τον Επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Αρχής Προστασίας Δεδομένων κ. Π. Χιούστινξ, τον εκπρόσωπο του Statewatch κ. Τ. Μπάνιαν, εκπροσώπους άλλων σχετικών ΜΚΟ καθώς και ευρωβουλευτές από διάφορες χώρες με ιδιαίτερη ενασχόληση με τα παραπάνω θέματα.

Επιδίωξή μας είναι να υπάρξει μία ανοικτή ανταλλαγή απόψεων και αλληλοενημέρωση που να οδηγήσει σε απτές προτάσεις για τη θωράκιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών στο διαδίκτυο, που σήμερα, δυστυχώς, αμφισβητούνται ολοένα και περισσότερο από κυβερνήσεις και ιδιώτες εντός και εκτός ΕΕ.

Στην αρχή ήμουν επιφυλλακτικός, πρώτον διότι είναι απο το ΠΑΣΟΚ (έστω και ευρωπαϊκό) , και δεύτερον διότι ούτε τον ευρωβουλευτή ήξερα, ούτε καλά λόγια είχα γράψει -γενικώς- για το κόμμα του.

Και αφού δεν τον ξέρω εγώ, που είναι και ευρωβουλευτής ο άνθρωπος, γιατί να με ξέρει αυτός;

Και, πόσο δε μάλλον, να με προσκαλέσει;

Απο την άλλη, η λίστα συμμετοχής είναι μεγάλη (περίπου 30 άτομα, blogger και δημοσιογράφοι), και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και ανθρώπους που γνωρίζω -δικτυακά-, και που έχω -όσο είναι αυτό δυνατόν- εμπιστοσύνη.

Μάλιστα, όταν τόνισα οτι η «παρέα» δεν έχει ενδιαφέρον αν δεν προσκληθούν καμια δεκαριά blogger που πρότεινα, η απάντηση ήταν οτι τουλάχιστον οι μισοί είχαν ήδη δεχθεί πρόσκληση.

Επίσης, ανεξαρτήτως πολιτικού χώρου απο όπου γίνεται η πρόσκληση, το θέμα είναι πολύ σημαντικό, εξαιρετικά επείγον, και θα ήθελα να ακούσω τι θα ειπωθεί σε αυτές τις συναντήσεις. Δεν περιμένω να μιλήσω (δεν έχω ούτε τις πολιτικές, ούτε τις νομικές γνώσεις – υπάρχουν προσκεκλημένοι με σαφώς μεγαλύτερη εμπειρία και γνώση απο μένα) περιμένω όμως με ενδιαφέρον να ακούσω.

Γι’ αυτούς τους λόγους λοιπόν, δέχθηκα.

Κατα πάσα πιθανότητα, θα διαβάσετε πολύ περισσότερα (πριν και μετά) απο τους blogger που έχουν ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον να αναμεταδίδουν καταστάσεις – συνεπώς να περιμένετε λιγότερο feedback απο μένα…

Στο κάμπινγκ.

Καθότι πρωΐ, όσο να ναι, μου είχε έρθει μία ανάγκη …σωματική. Το ..νούμερο δύο, αν με εννοείτε.

Το λοιπόν, στο κάμπινγκ δεν βρίσκεις λούσα και μεγαλεία, σαν το Λούβρο, κοινόχρηστες τουαλέτες βρίσκεις. Ε, αυτές βρίσκεις, αυτές χρησιμοποιείς. Αν μπορείς, κάνε και αλλιώς.

Στα κάμπινγκ, για λόγους που δεν μπορώ να αντιληφθώ, τουαλέτες και μπάνια είναι μαζί, φάτσα κάρτα. Εγώ πάω στην προτελευταία τουαλέτα.

Κάποια στιγμή, και καθώς… συγκεντρωνόμουν, αν με εννοείτε, σκάνε μύτη δύο τρεις πιτσιρικάδες. Εγώ μέσα, αυτοί απ’ ‘εξω. Απο τις φωνές, ξεχωρίζω τον πιο πιτσιρικά απο αυτούς. Ψάχνουν όλοι να κατουρήσουν (το νούμερο ένα, αν με εννοείτε), αλλά είναι πολύ πιτσιρίκια για να τους έχει γίνει συνήθεια.

«Εγώ που να πάω;» κάνει ο μικρός.

«Δίπλα»

Δίπλα όμως, είμαι εγώ.

Δοκιμάζει να ανοίξει, δεν μπορεί, έχω κλειδώσει.

«Όχι εδώ» του λέω.

«Που» μου λέει;

«Δίπλα»

Και έτσι αποκτούμε επικοινωνιακή επαφή.

Εγώ δεν έχω τελειώσει, διότι, αν με εννοείτε, έχω δύσκολη αποστολή. Έχω και ένα κινητό μαζί να μου κρατάει παρέα τις δύσκολες ώρες, ίσα για να κάνει την εργασία πιο χαλαρή.

Στο μεταξύ, ο πιτσιρικάς τελειώνει την δουλειά του. Βγαίνει, και μου λέει:

«Κύριε, όταν βγείτε, προσέξτε!»

«Γιατί;» απαντάω διότι εκει μέσα, εγώ είμαι ο κύριος.

«Γιατί έξω απο την πόρτα, έχει μία μεγααααάλη κατσαρίδα!»

Ω ρε γαμώτο. Αν σιχαίνομαι κάτι, είναι οι κατσαρίδες. Και αν σιχαίνομαι κάτι περισσότερο, είναι οι μεγάααααλες κατσαρίδες. Και στο αποκορύφωμα είναι οι μεγάλες κατσαρίδες που είναι έξω απο την τουαλέτα σου, σε μία πόρτα που ανοίγει προς τα μέσα.

«Καλά έκανες και μου το είπες», του λέω.

Απο την φωνή ο μικρός μοιάζει εντυπωσιασμένος απο την μεγάλη κατσαρίδα, αλλά όχι τρομαγμένος. Το σκέφτομαι, και παίζω το τελευταίο μου χαρτί:

«Μπορείς να την διώξεις;»

«Όχι..» μου λέει στην αρχή. Αλλά μετά, του μοιάζει ενδιαφέρον το εγχείρημα: «Ναι!»

Εξώ απο την πόρτα μου, γίνεται χαμός απο μικρά ποδαράκια που πηγαιοερχονται χωρίς να μιλάνε, και μοιάζουν να παλεύουν με ένα θεόρατο τέρας.

Ύστερα, ακούω νερό να τρέχει στα μπάνια απέναντι.

«Κύριε;»

«Ορίστε»

«Την έδιωξα την κατσαρίδα!»

«Μπράβο μικρέ!» κάνω εγώ (που είμαι ο κύριος).

Είμαι λίγο απασχολημένος για να αρχίσω να χειροκροτώ, αλλά σε αυτήν την διάθεση βρίσκομαι.

Το νερό απέναντι τρέχει, εγώ …εργάζομαι αν με εννοείτε, ξαφνικά ακούω την φωνή του πιτσιρικά:

«Κύριε, ακόμα μέσα είσαστε;»

Το τελευταίο πράγμα που θέλει να ακούσει οποιοσδήποτε είναι ακόμα μέσα, είναι να τον ρωτάνε αν είναι ακόμα μέσα.

«Ναι, και θα αργήσω ακόμα να βγώ»

Καμία απόκριση απο τον πιτσιρικά.

Ξαφνικά, ακούω ομιλίες μεταξύ τους:

«Πάμε;»

«Όχι, θέλω να δείξω στον κύριο»

Αντιλαμβάνομαι οτι παιδεύει την κατσαρίδα στο απέναντι μπάνιο, και περιμένει να βγώ για να μου δείξει το κατόρθωμά του. Αλλά μέχρι να βγω, έχει έξαφανιστεί – και αυτός, και το ταλαιπωρημένο τέρας.

Τον ήρωά μου δεν τον έχω δει έκτοτε. Κάπου γυρίζει, και σκοτώνει τέρατα για ταλαιπωρημένους κυρίους που δεν μπορούν να σώσουν το τομάρι τους – καθότι λίγο απασχολημένοι, αν με εννοείτε 🙂

Είναι βέβαια περασμένη η ώρα, αλλά αξίζει το post: κατέβασα, και δοκιμάζω το chrome.

Για όσους δεν ξέρουν πρόκειται για τον νέο browser (όπως ο firefox και ο internet explorer) που σχεδίασε η παντοδύναμη Google

Μοιάζει αρκετά αξιόπιστο (στο γραφείο θα μπορώ να πω πιο πολλά, αφού εκεί το μηχάνημα κυριολεκτικά …γονατίζει από τα πολλά ανοιχτά tabs), σίγουρα ταχύτατο, ίσως λίγο …ενοχλητικά απλό – συνολικά, πάντως, για πρώτη προσπάθεια, αξιόλογο.

Έχω πάντως την εντύπωση πως οι χρήστες που θα το κατεβάσουν και θα το χρησιμοποιήσουν δεν θα είναι οι χρήστες του «βασιλιά» explorer, αλλά οι «εναλλακτικοί» του firefox (κόβοντας, τελικά, ποσοστό από τον ανερχόμενο γίγαντα).

Όπως επίσης έχω την εντύπωση πως, αν έχει δική του ξεχωριστή φιλοσοφία στο rendering της σελίδας, ετοιμαστείτε να δειτε προγραμματιστές και γραφίστες να …πηδάνε απο τα παράθυρα, καθώς ήδη, δύο έλεγχοι σε δύο σχεδόν ασύμβατα browser για να μοιάζουν ίδιες οι ιστοσελίδες ήταν αρκετός κόπος 🙂

Δεν χρειάζεται να σας πω περισσότερα, είμαι σίγουρος πως θα μπείτε στον κόπο και εσείς να τον δοκιμάσετε…

Κατεβάστε τον απο εδώ [http://www.google.com/chrome/] και μπορείτε να ψηθείτε διαβάζοντας το …comic που παρουσιάζει τα καλούδια του εδώ [http://www.google.com/googlebooks/chrome/]

Τέλος. Τέλος ο βραδυνός ύπνος στην αιώρα, τα άγνωστα αυτοκίνητα που σε τυφλώνανε, η σχεδόν παράνομη Μπέτυ, τέλος οι σφήκες, οι ατελείωτες σφήκες, τα κάθε λογής ζιζάνια, τέλος οι γείτονες – οι απίστευτοι γείτονες. Τέλος τα ξενύχτια με την αγκαλιά της θάλασσας, οι απίστευτοι αέρηδες που όσο ξαφνικά ξεκινούσαν – τόσο ξαφνικά σταματούσαν, το στρώμα που «έπαιζε», το μηχάνημα που αρνιόταν να φουσκώσει, τα «ζελεδάκια» σε μία σχεδόν αρρωστημένα ζεστή θάλασσα, τέλος η αναζήτηση φαγητού, το χώμα, ο ήλιος.

Τέλος ο ήλιος.

Τέλος και οι πλάκες, το μπασκετάκι με την πλαστική μπάλα, τα άπειρα ντους, η μάχη με τον μίκτη για ζεστό και κρύο νερό, η μάχη με τις διψασμένες σφήκες για την δικαιοδοσία του ντους στην παραλία, τα ψάρια που πετάγονταν έξω απο το νερό, που μας κυνηγούσαν τα πόδια, η αθλιότατη μακαρονάδα με κιμά και ο αποκλεισμός, τα δικά μας λασπωμένα «αλ ντέντε» μακαρόνια, τα άγνωστα πεντανόστιμα γάλατα εκ βόλου, οι τζίτζικες, τέλος τα μυρμύγκια, η μεγάλη κατηφόρα, η μουσική της ρεσεψιόν, η μπάρα εισόδου. Τέλος τα ταξίδια σε άγνωστα μέρη με το GPS να μιλάει ρώσικα ή ταϊλανδέζικα για να γελάσουμε. Τέλος τα «γουά» και τα «σάι».

Τέλος τα ασταμάτητα μπάνια, ο γερμανός με την ελληνική σημαία στο τροχόσπιτο, το σκασμένο ροζ στρώμα, οι άπειρες πέτρες στην θάλασσα, τα διπλανά φώτα που τυφλώνανε, ο γείτονας με την περίφραξη, τα παιδιά με τους θορύβους και τα ποδήλατα, το σπασμένο πόδι της Ευης, το μικρό γατάκι, ο μονόφθαλμος σκύλος, η πλαστική μυρωδιά της σκηνής, το πάντα γεμάτο με διάφορα πράγματα δανεικό και αγύριστο τραπεζάκι, η περιπετειώδης γέννα, το ξύπνημα στις «οκτώ και μισή», το άσπρο αυτοκίνητο – ο γλάρος.

Τέλος που λες και αυτό το καλοκαίρι.

Ευτυχώς, υπάρχει πάντα ο χειμώνας 🙂

Θα λείψω και εγώ δύο εβδομάδες, για διακοπούλες.

Δεν σας λέω που πάω, σας λέω οτι πάω με καινούργια φωτογραφική, και πολύ ωραίο θέμα.

Και πέντεξι ωραίες ιδέες για το blog. Λάπτοπ θα έχω, κάτι θα προλάβω να σχεδιάσω… ή μάλλον καλύτερα, αν όλα πάνε καλά, όχι 😉

Είχα σκοπό να κλείσω τελείως τα comments (γιατι δέχομαι επίθεση απο spammers), αλλά με την υποχρέωση που έχω αναλάβει με το ποστ για τον καρκίνο, δεν τολμώ να αφήσω τον κόσμο χωρίς επικοινωνία. Έτσι, θα κλείσω μόνο την εμφάνιση στο πλάι, να μην σας ενοχλούν – και θα ασχοληθώ όταν με το καλό επιστρέψω.

Να περάσετε και εσείς καλά, θα τα πούμε απο τον Σεπτέμβρη.

Παρακολούθησα στο YouTube, μία πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα της εκπομπής Polliticaly Incorect.

Εκεί, μεταξύ άλλων, έκαναν κουβέντα για το δικαίωμα.

Το δικαίωμα να οδηγείς SUV αυτοκίνητο όταν καίει τόσο πετρέλαιο, το δικαίωμα να έχεις πισίνα, να ξοδεύεις τόσο νερό, και πάει λέγοντας.

Η μία άποψη έλεγε οτι θα έπρεπε η κυβέρνηση να σε οδηγεί να μην κάνεις τέτοια πράγματα.

Η άλλη άποψη έλεγε οτι κανείς δεν πρέπει να μας πει τι να κάνουμε. Έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε.

Εγώ έχω μία άλλη άποψη. Που μιλάει για το κόστος – για τα λεφτά.

~

Για μένα το θέμα είναι απλό: έχουμε μεγαλώσει σε μία κοινωνία, που αν έχεις τα λεφτά, μπορείς να τα κάνεις όλα. Και ότι θέλεις, μπορείς να το αγοράσεις.

Μπορείς να σκοτώσεις, αν έχεις αρκετά λεφτά. Με αρκετά λεφτά, μπορείς να σκοτώσεις όποιον θέλεις, νόμιμα.

Η, εν πάσει περιπτώσει, να αποφύγεις να τιμωρηθείς γι’ αυτό.

Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις. Με τα λεφτά, αγοράζεις το δικαίωμα.

Η κοινωνία που έχουμε φτιάξει, επιτρέπει να θεωρούμε τα χρήματα ως κάτι σπουδαιότερο απο ότι είναι. Και αυτό τα κάνει σπουδαιότερο απο ότι είναι στην πραγματικότητα.

Τα χρήματα έγιναν μονάδα μέτρησης δυνατοτήτων.

Το άσχημο είναι οτι τα χρήματα έγιναν η μοναδική μονάδα μέτρησης δυνατοτήτων.

Θέλεις αυτοκίνητο; Θα πληρώσεις. Θέλεις σκάφος; θα πληρώσεις. Θέλεις να γίνεις διάσημος; Θα πληρώσεις.

Οτι θέλεις να αποκτήσεις, θα πρέπει να πληρώσεις.

Ναι, αλλά για τα βασικά; Το νερό ας πούμε, το φαγητό, η στέγη – αν τα θέλεις, πρέπει να πληρώσεις.

Θέλεις υγεία; Θα πληρώσεις. Θέλεις παιδεία; Θα πληρώσεις. Θέλεις δικαιοσύνη; Θα πληρώσεις.

Αν θέλεις να χτίσεις, σε κάποιον θα πρέπει να πληρώσεις. Θέλεις ρεύμα, ζέστη ή κρύο; Λυπάμαι, θα πρέπει να πληρώσεις.

Η ζωή μας μεταφέρθηκε απο την εξυπηρέτηση των χρημάτων, στην ανάγκη του χρήματος.

Αν δεν έχεις να πληρώσεις;

Φίλε, αν δεν έχεις να πληρώσεις, την γάμησες.

Ξέρεις τι διαφορά έχουν ο άστεγος στον δρόμο απο σένα; Εσύ, έχεις να πληρώσεις για το σπίτι σου.

Μπορεί να μοιάζει λιγότερος απο άνθρωπο, αλλά με ένα ξύρισμα (λεφτά), κούρεμα (λεφτά) ένα ζεστό μπάνιο (λεφτά) και έναν καλό ύπνο (λεφτά), δεν θα τον ξεχωρίζεις στον δρόμο.

Τα χρήματα είχαν σαν σκοπό να μας κάνουν την ζωή πιο εύκολη, και την έκαναν:

Αν έχεις λεφτά, αξίζεις.

Δεν είναι εύκολο αυτό;

Στην πραγματικότητα χτίσαμε αυτήν την ψευδαίσθηση γιατί ήμασταν ανώριμοι να ζήσουμε όλοι μαζί.

Απο καθαρό φόβο για τον γείτονά μας έπρεπε να βρούμε έναν εύκολο, λειτουργικό, ξεκάθαρο λόγο να τον ξεχωρίζουμε γρήγορα – γιατί είχαν μαζευτεί πάρα πολλοί απο δαύτους.

Όταν απέτυχε το χρώμα του δέρματος (λίγο αφότου απέτυχε το φύλο, και η σωματική δύναμη) έπρεπε να στραφούμε κάπου αλλού: κάπου εύκολα.

Και όταν στραφήκαμε στα χρήματα (στην εξουσία), τότε όλα έγιναν πιο απλά.

Εύκολα πράγματα.

Εύκολα, αλλά όχι σωστά.

Και αυτό διότι η μέτρηση που κάνουμε εμείς, δεν είναι σωστή: στην πραγματικότητα, με αυτό το κριτήριο, η μόνη μέτρηση που είναι σωστή, είναι του πλουσιότερου απο εμάς.

Εμείς νομίζουμε οτι είμαστε ανώτεροι απο κάποιον άλλο γιατί είμαστε πλουσιότεροι- αλλά guess what? κάποιος άλλος είναι ανώτερος απο εμάς γιατί είναι πλουσιότερος!

Και έτσι, όσα δικαιώματα απαιτούμε (για τα χρήματα που έχουμε), τα απαιτεί και ο ανώτερός μας. Κάθε απαίτησή μας γίνεται αυτόματα απαίτηση και του ανώτερου απο εμάς – προς τα εμάς.

Θέλουμε να οδηγούμε ένα αυτοκινητάκι; Θέλει να οδηγεί ένα SUV. Θέλουμε να κάνουμε μπάνιο στο ντους; Θέλει πισίνα.

Και βασίζεται στα ίδια ακριβώς επιχειρήματα που έχουμε και εμείς:

Στο δικαίωμα.

~
Αυτό το σύστημα οδηγείται στην αυτοκαταστροφή του.

Είναι ανεπαρκές γιατι προσπαθεί να ορίσει την αξία του ανθρώπου, κάτι που είναι εκ’ φύσεως αδύνατο να οριστεί.

Ετσι, σύντομα θα πάρει την θέση του απο κάτι άλλο. Να εύχεστε, όλοι αυτοί που αδικούμε καθημερινά με την συμπεριφορά μας, να μην ανέβουν στην ζυγαριά της νέας αξίας:

Μιλάμε για πολλά χρόνια αδικίας που περιμένουν ξεχρέωση.

Η Εσπρέσσο, λίγες εβδομάδες πριν, βγήκε με εξώφυλλο που είχε την φωτογραφία του -νεκρού- Σεργιαννόπουλου.

Το Πρώτο Θέμα, την Κυριακή που μας πέρασε, βγήκε με εξώφυλλο την αποκεφαλισμένη δασκάλα.

~

Απο καιρό τώρα έχω αποδεχθεί οτι οι άνθρωποι γουστάρουν αίμα. Βασικά, γουστάρουν οτιδήποτε έχουν μάθει να βλέπουν στην τηλεόραση, αλλά δεν μπορούν να το ζήσουν απο κοντά: Τους αστέρες, τα μεγάλα ονόματα, ένα ατύχημα, έναν τσακωμό, ένα αποκεφαλισμένο πτώμα.

Στο Πρώτο Θέμα, το ξέρουν. Στην Espresso επίσης.

Αναρωτιέμαι γιατί εμείς ξαφνιαζόμαστε.

Και οι επόμενες εφημερίδες θα το μάθουν επίσης. Θα δείξουν κομμένα χέρια και πόδια απο την «φρίκη του πολέμου», αύριο θα γίνει ένα τρομερό δυστύχημα (ο λόγος θα είναι «η αποκάλυψη της αλήθειας» και θα λεζαντάρεται με το «Γιατί;» το κομμένο κεφαλάκι του μικρού παιδιού).

Και η αλήθεια θα είναι οτι οι λεζάντες, τα ματωμένα γράμματα, οι καλοστημένες επικεφαλίδες θα είναι μόνο η σάλτσα απο αυτό που θέλουμε να δούμε όσο τίποτα άλλο: έναν νεκρό Σεργιαννόπουλο, μία αποκεφαλισμένη δασκάλα, ένα καρατομημένο παιδί.

~

Πριν απο καιρό, μιλάγαμε για τους βασανιστές.

Και λέγαμε οτι το πιο τρομαχτικό είναι οτι πρόκειται για ανθρώπους σαν και μας: ο γείτονάς μας μπορεί να γίνει εξαιρετικός βασανιστής, ο αδελφός μας – μπορεί και εμείς οι ίδιοι.

Κάποιος κάνει κάτι εξαιρετικά απάνθρωπο και φρικτό, στα πλαίσια μίας διαδικασίας που θεωρείται «συνηθισμένη».

– Τι έκανες σήμερα στην δουλειά αγάπη μου;

– Α, ήταν ήσυχη ημέρα. Έκοψα μόνο πέντε δάκτυλα και έκανα φάλαγγα σε έναν πούστη που δεν ομολογούσε.

Ξεκομμένο απο την πραγματικότητα, μοιάζει τρομαχτικό. Αν το ονομάσεις όμως αλλιώς (δουλειά, καθήκον, εντολή) γίνεται «διαδικασία».

«Συνηθισμένο».

~

Όλα αυτά βγαίνουν απο μία διαταραγμένη ζωή που σακατεύει το φυσιολογικό.

Αν ζεις περιτρυγυρισμένος απο κομμένα κεφάλια, θα το κάνεις βίωμα. Αν ζεις έχοντας δίπλα σου σκοτωμούς, θα σου φανεί φυσιολογικό.

Αν σταματήσει να μας αναγουλιάζει αυτό το θέαμα, θα βρεθεί κάτι άλλο – πιο σοκαριστικό. Και ύστερα, κάτι άλλο. Οι φωτογραφίες θα σταματήσουν να έχουν κόκκινα(!) πλαίσια στον κομμένο λαιμό, ή στο κεφάλι, οι νεκροί θα φωτογραφίζονται στις καλύτερες δυνατόν πόζες.

Όσο το δυνατον πιο σοκαριστικό, όσο το δυνατόν πιο ισχυρό το θέαμα.

Η τελειότητα θα έρθει όταν θα κάνουμε εμετό απλώς σκεπτόμενοι την εφημερίδα.

Τα θερμά μου συγχαρητήρια στους εκδότες των εφημερίδων Espresso και Θέμα, και σε όλους εμάς που σπεύσαμε να αγοράσουμε τα εν λόγω φύλλα.

Δεν κάναμε κάτι κακό. Δεν σκοτώσαμε εμείς, ούτε φωτογραφήσαμε εμείς.

Απλώς κάναμε την παραγγελία, και πληρώσαμε τον φωτογράφο και τους μεσάζοντες.

Ηταν θέμα χρόνου να μας παραδώσουν την παραγγελία μας.