Πριν απο λίγο έγραψα ένα ποστ για τον Ρουσόπουλο. Αναρωτιόμουν: είναι δυνατόν, τόσα και τόσα προσάπτουμε σε αυτήν την κυβέρνηση, είναι δυνατόν να πέσει για τον… Ρουσόπουλο;

Δεν λέω, μπορεί και σωστά. Αλλά έχουν προηγηθεί τόσα και τόσα.

Και έκανα μία μικρή… ανασκαφή στο παρελθόν:

Δηλαδή: φωτιές, υποκλοπές, σκάνδαλα, ντιβιντι, καρτέλ και τραστ σε γάλατα – καράβια – σούπερμάρκετ, κυβέρνηση του σαράντα δύο τοις εκατό, βατοπέδια, ανύπαρκτα προγράμματα (που παραπέμπουν σε κυβερνήσεις …οκταετίας) και όοοοοοολα τα άλλα που βλέπουμε εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια, δεν ήταν αρκετά – αλλά αν δεν πέσει ο Ρουσόπουλος, θα πέσει αύριο η κυβέρνηση;

Αλλά είχα την αίσθηση, οτι είχα ξεχάσει κάτι. Κάτι που με είχε πληγώσει προσωπικά, κάτι που δεν μπορούσα να το χωνέψω με τίποτα, το είχα ξεχάσει:

Το δεξί του πόδι έχασε 17χρονος εξαιτίας κωλυσιεργίας και γραφειοκρατίας των υπηρεσιών υγείας. Από το υπουργείο Υγείας διετάχθη Ένορκη Διοικητική Εξέταση για το περιστατικό.

Ο 17χρονος τραυματίστηκε σε τροχαίο και αμέσως μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας Δικαίων Έβρου και από εκεί στο νοσοκομείο Διδυμοτείχου. Εκεί διαπιστώθηκε ότι έπρεπε να μεταφερθεί στην Αλεξανδρούπολη, ωστόσο η μεταφορά του καθυστέρησε, καθώς δεν υπήρχε συνοδός γιατρός.

Όταν με καθυστέρηση έφτασε στο νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης διαπιστώθηκε πως και οι τέσσερις αγγειοχειρουργοί έλειπαν με άδεια.

Με 12 ώρες καθυστέρηση ο 17χρονος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης, όπου ύστερα από πολύωρη επέμβαση οι γιατροί διαπίστωσαν ότι ήταν πλέον πολύ αργά, με αποτέλεσμα το αγόρι να χάσει το πόδι του.

[εδώ]

Φυσικά, αν ήταν το δικό μου πόδι, δεν θα το ξέχναγα – ποτέ.

Τότε, ήμουν θυμωμένος. Εξαγριωμένος. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, έλεγα, αν δεν τιμωρηθούν παραδειγματικά όσοι φταίνε -ακόμη και όσοι δεν φταίνε- θα ζητάω μία προεκλογική εξαγγελία: να δώσει ο πρωθυπουργός πίσω το πόδι στο παιδί.

Και φαίνεται πως μετά ξέχασα.

Αλλά, τα έφερε έτσι ο καιρός, και θυμήθηκα. Θυμήθηκα πόσο άδικο είναι, να χάνει ένα δεκαεπτάχρονο παιδί το δεξί του πόδι λόγω… γραφειοκρατείας. Θυμήθηκα πόσο εύκολα θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί, ο φίλος μου, εγώ. Και θυμήθηκα πόσο άδικο είναι να μην τιμωρείται κανείς, και να ξεχνάμε όλοι – μαζί και εγώ απο ότι φαίνεται.

Πόσο με ενόχλησε η αδιαφορία όλων αυτών.

Θα ήθελα να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι όχι αθόρυβα, στα μικρά γράμματα των εφημερίδων, αλλά στα εξώφυλλα, οχτάστηλα, πρώτο θέμα στα κανάλια. Να ξεκινάει για όλη την θητεία της κυβέρνησης κάθε δήλωσή του ο εκπρόσωπος τύπου με το «Αφού τιμωρήσαμε με τρία χρόνια φυλάκιση τον τάδε και τον τάδε που επέτρεψαν να χάσει το πόδι του από ανοργανωσιά ένα δεκαεπτάχρονο παιδί…» και μετά να λένε οτιδήποτε άλλο. Για να καταστεί σαφές αυτό που τώρα φαίνεται αδιανόητο: οτι κάθε άνθρωπος μετράει. Οτι κάθε πλάσμα που έχει την ανάγκη μας, θα το προστατέψουμε.

Ως κοινωνία, ως κράτος, ως κυβέρνηση και ως άνθρωποι.

Αντ’ αυτού, σιγή και λήθη.

Μα τον θεό, δεν θα «έριχνα» την κυβέρνηση ούτε για το σκάνδαλο της Vodafone, ούτε για τα γάλατα.

Για αυτό το παιδί και μόνο θα άξιζε τον κόπο. Αν δεν τιμωρήσουν, να τιμωρηθούν.

Και για όσους αμφιβάλλουν, το λέω ξεκάθαρα: Κάθε πρωθυπουργός, απο κάθε κόμμα, απο κάθε πολιτικό χώρο θα είχε (και θα πρέπει να έχει) την ίδια τύχη.

Δεν θα ήταν ενδιαφέρον; δεν θα ήταν ένα τρομερό χτύπημα να πούνε δέκα – είκοσι – εκατό βουλευτές «αφού δεν τιμωρείτε αυτούς, εμείς δεν σας στηρίζουμε πια»(*); Δεν θα εστρεφε το βλέμμα απο το δάσος στο δέντρο;

Λέω λοιπόν να μην το ξεχάσω αυτό, την επόμενη φορά που θα τον/τους δω να μιλάνε (πρωθυπουργούς, υποψήφιους και αντάρτες) και να με «εντυπωσιάζουν» με το λέγειν τους.

Θα φροντίσω να μην το ξεχάσω, φιλαράκι.

(*) και δεν έχει τρομερό ενδιαφέρον να απομονώσει κανείς για ποιον λόγο τώρα βγαίνουν στο αντάρτικο τώρα; δεν κάνει ωραίες συγκρίσεις;

Οκ, για να καταλάβω:

Το πρόβλημά μας σήμερα, αυτό για το οποίο εμφανίζονται καθημερινά «αντάρτες», αυτό για το οποίο η κυβέρνηση κινδυνεύει να χάσει την αυτοδυναμία, ή να εξαναγκαστεί σε -τύποις ή άτυπα- συνεργασία με το ακροδεξιό Λαος είναι ο… Ρουσόπουλος;

Δηλαδή: φωτιές, υποκλοπές, σκάνδαλα, ντιβιντι, καρτέλ και τραστ σε γάλατα – καράβια – σούπερμάρκετ, κυβέρνηση του σαράντα δύο τοις εκατό, βατοπέδια, ανύπαρκτα προγράμματα (που παραπέμπουν σε κυβερνήσεις …οκταετίας) και όοοοοοολα τα άλλα που βλέπουμε εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια, δεν ήταν αρκετά – αλλά αν δεν πέσει ο Ρουσόπουλος, θα πέσει αύριο η κυβέρνηση;

Δηλαδή, αν πέσει τελικά ο Ρουσόπουλος (τι έχει αυτός ο τύπος και δεν «απολύεται» με τίποτα btw?) θα διορθωθούν όλα;

Δεν λέω οτι ο τύπος δεν πρέπει να απολυθεί. Αν πρέπει, ας τον απολύσει να τελειώνουμε. Λέω: τόσα και τόσα γίνανε που αξίζανε να ρίξουν κυβέρνηση, είναι δυνατόν να πιστεύουμε σοβαρά οτι οι «αντάρτες» νοιάζονται για τον τόπο επειδή «αντιδράσανε» τώρα; Και αν τελικά τον απολύσει; Κάθαρση;

Δηλαδή, συγνώμη, πάνε να με τρελάνουνε;

Εντυπωσιακός ο πρωθυπουργός στο Κάραβελ.

Δυναμικός, ορμητικός, παθιασμένος.

Δεν είχα αντιληφθεί οτι κρύβει τόση δύναμη μέσα του.

Μέχρι που κατάλαβα οτι όλο το πάθος.. εξαντλήτο στο να μην πέσει η κυβέρνηση! Ορμή και πάθος – για να μην υπάρχουν εσωκομματικοί αμφισβητίες!

Δεν έχει καταλάβει ο πρωθυπουργός οτι αν έδειχνε, το ένα δέκατο απο αυτήν την πυγμή και την δύναμη, στους υπουργούς του, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς, και για εκείνον, και κυρίως για εμάς;

Δεν έχει καταλάβει οτι δεν μας ενδιαφέρει (εμάς, τους ακομμάτιστους) αν μπορεί να κυβερνήσει με 151 ή 149 βουλευτές, αλλά το να μην σπαταλώνται δημόσια χρήματα σε… δωράκια, το να υπάρχει πολιτική βούληση να παταχθούν οι… χάρες, το να μην περνάνε τα προβλήματα απ’ ευθείας σε εμάς χωρίς να υπάρχει μία προσπάθεια να βρεθεί μία λύση; Και οτι με λόγια και ευχολόγια δεν λύνεται τίποτα;

Δεν έχει καταλάβει οτι ο ρόλος του δεν είναι να κρατήσει την αυτοδυναμία, αλλά να πείσει εμάς;

Κρίμα. Κρίμα οι φωνές και το πάθος, κρίμα η δυναμική, κρίμα η ορμή.

Αυτό που όλοι εξέλαβαν αυτό το Σαββατοκύριακο ως επιτυχία, θα μου επιτρέψετε εγώ να το εκλάβω ως αποτυχία.

Αποτυχία αντίληψης.

Πριν απο καιρό, είχαμε μιλήσει (ένα, δύο) για την ευθύνη του υπαλλήλου. Το θέμα ήταν:

Έχει ευθύνη -και πόση- ο υπάλληλος που παρανομεί για λογαριασμό της εταιρείας;

Σε post λίγων ημερών παλιό, με θέμα μία απαράδεκτη τακτική τράπεζας, το θέμα επανήλθε.

Σχολιάζει λοιπόν ο cghera:

[…] Θα ήθελα όμως να δώσω και κάποιο ελαφρυντικό στους ανθρώπους που σας παίρνουν τηλέφωνο επειδή γνωρίζω καλά το ζήτημα. Οι τηλεφωνητές ακολουθούν συγκεκριμένο πρόγραμμα και κείμενο χωρίς να έχουν επιλογή και παίρνουν 3 και 60 κάθε μήνα και ο συνήθως κάποιο επιπλέον ποσό για κάθε καρτα που πουλάνε. […]

Είναι σαφές οτι πρόκειται για μία τεκμηριωμένη θέση, και δεν είναι η πρώτη φορά που την ακούω.

Αλλά παραμένει το ερώτημα:

Έχει ευθύνη ο υπάλληλος;

Φυσικά, δεν είναι απλό όσο ακούγεται.

Απο την μία, ο υπάλληλος δεν έχει άμεσο και βεβαιωμένο κέρδος απο την όποια ανήθικη ή παράνομη πράξη. Έχει μόνο την πιθανότητα εξέλιξης – οικονομικής ή εργασιακής- ή σταθερότητας – πιθανότητα μικρή αν σκεφτεί κανείς την φερεγγυότητα της εταιρείας που επιβιώνει με κομπίνες.

Επιπλέον, η κοινωνία δεν μπορεί να βασιστεί στην ατομική γνώση των νόμων του κάθε υπαλλήλου, ή την προσωπική ηθική του για να αποτρέψει οποιαδήποτε παράνομη ή ανήθικη ενέργεια.

Απο την άλλη όμως, υπάρχει και η προσωπική ηθική όχι για το κοινό καλό, αλλά για εμάς τους ίδιους. Αν μου ζητήσει η εταιρεία μου να κοροϊδέψω έναν άνθρωπο, θα το κάνω; δεν είμαι ΚΑΙ προσωπικά υπεύθυνος αν κάποιος γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης ΚΑΙ εξαιτίας μου;

Αν όλοι οι υπάλληλοι αρνούντο να πουν ψέματα, να πουλήσουν χαλασμένα προϊόντα, να ξεγελάσουν με ανύπαρκτες υπηρεσίες – δεν θα σταμάταγε εκεί η ανήθικη δραστηριότητα των εταιρειών;

Και πόσο -εν τέλει- κοστίζει η προσωπική ηθική μας; Πόσο αγοράζεται; Αν δεν λέμε ψέματα στην ζωή μας, είμαστε δικαιολογημένοι να λέμε ψέματα (ή να παρανομούμε) για λογαριασμό άλλου, επι πληρωμή;

Είναι επαρκής δικαιολογία το «είχε ανάγκη για δουλειά»;

Θα ήθελα τις σκέψεις σας επ’ αυτού…

(*) Προφανώς δεν αναφέρομαι μόνο σε νομική ευθύνη, ε;
(*) ο πρώτος τίτλος που μου ήρθε στο μυαλό για αυτό το post ήταν «αγορασμένη ηθική»

Τώρα με ξέρετε εμένα, στα κουλά είμαι πάντα πρώτος. Αλλά τούτο εδώ μοσχοπουλάει (όπως με διαβεβαιώνουν οι περιπτεράδες) όπερ δεν είμαι ο μόνος παλαβός που το αγοράζει.

Αναψυκτικό με γεύση μήλου, (υποτίθεται) και τσαγιού, με είκοσι θερμίδες (αλλά και ασπαρτάμη), ελάχιστο ανθρακικό, αρκετά γλυκό.

Ή αλλιώς, Fanta Verdia.

Ηταν, θεωρώ, το επίσημο αναψυκτικό του καλοκαιριού του 2008 🙂

Λοιπόν, η ιστορία που θα σας πω δεν είναι φανταστική.

Μια φορά και έναν καιρό, η εταιρία που δουλεύει η Ελεάνα άλλαξε τράπεζα που συνεργαζόταν για τις μισθοδοσίες.

Πήγαν απο την τράπεζα Α, στην τράπεζα Β.

Η τράπεζα Β, δήλωσε πρόθυμη να συναντήσει τους υπαλλήλους, ανα τρεις, για να τους δώσει κάρτες και pin. Μπράβο στην τράπεζα για το ενδιαφέρον και τις υπηρεσίες. Σωστά; Σωστά.

Πήγε λοιπόν στην εταιρία ο υπαλληλος της τράπεζας, και αρχίζει να βλέπει υπαλλήλους. Και φτάνει η σειρά της Ελεάνας…

Ξεκινάει με αυτήν, και αρχίζει να τις δίνει χαρτιά να υπογράψει. Χωρίς να της λέει γιατί. Η Ελεάνα, υποψιασμένη, αφού τις έδινε το χαρτί, ζητουσε να μάθει τι υπογράφει.

Της δίνει το πρώτο χαρτί, «υπογράψτε εδώ«.

«Γιατί; Τι χαρτί είναι αυτό»;

«Είναι για να πιστοποιήσετε οτι πήρατε την κάρτα»

«Α, μάλιστα. Καλώς», υπογράφει.

Της δίνει δεύτερο χαρτί, «υπογράψτε εδώ»

«Τι χαρτί είναι αυτό;»

«Είναι για να πιστοποιήσετε οτι πήρατε το PIN»

«Καλώς», υπογράφει.

Της δίνει τρίτο χαρτί, «υπογράψτε εδώ»

Θυμηθείτε, πρώτα τα δίνει για υπογραφή, χωρίς να εξηγεί μόνος του τι είναι τί.

«Τι χαρτί είναι τώρα αυτό;»

«Είναι για να παίρνετε έναν μισθό προκαταβολικά»

Ωπ! αυτό δεν το περίμενε. Ρωτάει, μαθαίνει, της κάνει, υπογράφει.

«Υπογράψτε τώρα και αυτό»

«Τι είναι αυτό;»

«Είναι για να πάρετε πιστωτική κάρτα»

Νάτα μας….

Τι πιστωτική ρε παλικάρια; Ποιος σας την ζήτησε την πιστωτική; Ποιος έμαθε για αυτήν; Της δίνεις χαρτιά να υπογράψει, σου έχει εμπιστοσύνη, και είναι για …πιστωτική;

Αν βρεις έναν βλάκα που θα υπογράψει, θα χαρείς μετά; Ως τράπεζα και ως υπαλληλος εννοώ, θα χαρείς;

Εχει να πληρώσει πιστωτική; Θέλει να δουλεύει για να πληρώνει τα κερατιάτικά σας; Νταβατζίδες της πλάκας;

Η Ελεάνα δεν το έφαγε φυσικά, και του το επέστρεψε στα μούτρα.

Αλλά εγώ ρωτάω: Είναι πολιτική εταιρείας αυτή;

Πρώτα υπογράφεις και μετά σου λέμε τι υπέγραψες; και αν;

Και αν όχι, απλώς σου έρχεται το μπουγιουρντί; για κάτι που δεν ζήτησες, ξεκάθαρα εσύ ο ίδιος;

Θα με ρωτήσετε ποια τράπεζα είναι. Θα σας πω οτι είναι μια τράπεζα που εμπιστευόμουν, εγώ προσωπικά, περισσότερο απο όλες τις άλλες. Θα με ρωτήσετε και το όνομά της. Και δεν θα σας πω.

Όχι γιατί φοβάμαι τίποτα μηνύσεις – το έκανε, και μπροστά σε μάρτυρες. Αλλά για να είσαστε υποψιασμένοι με όλες αδέλφια. Να φοβάστε.

Η τράπεζά σας, έχει κερδίσει το δικαίωμα να την φοβάστε.