Πριν απο λίγο έγραψα ένα ποστ για τον Ρουσόπουλο. Αναρωτιόμουν: είναι δυνατόν, τόσα και τόσα προσάπτουμε σε αυτήν την κυβέρνηση, είναι δυνατόν να πέσει για τον… Ρουσόπουλο;

Δεν λέω, μπορεί και σωστά. Αλλά έχουν προηγηθεί τόσα και τόσα.

Και έκανα μία μικρή… ανασκαφή στο παρελθόν:

Δηλαδή: φωτιές, υποκλοπές, σκάνδαλα, ντιβιντι, καρτέλ και τραστ σε γάλατα – καράβια – σούπερμάρκετ, κυβέρνηση του σαράντα δύο τοις εκατό, βατοπέδια, ανύπαρκτα προγράμματα (που παραπέμπουν σε κυβερνήσεις …οκταετίας) και όοοοοοολα τα άλλα που βλέπουμε εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια, δεν ήταν αρκετά – αλλά αν δεν πέσει ο Ρουσόπουλος, θα πέσει αύριο η κυβέρνηση;

Αλλά είχα την αίσθηση, οτι είχα ξεχάσει κάτι. Κάτι που με είχε πληγώσει προσωπικά, κάτι που δεν μπορούσα να το χωνέψω με τίποτα, το είχα ξεχάσει:

Το δεξί του πόδι έχασε 17χρονος εξαιτίας κωλυσιεργίας και γραφειοκρατίας των υπηρεσιών υγείας. Από το υπουργείο Υγείας διετάχθη Ένορκη Διοικητική Εξέταση για το περιστατικό.

Ο 17χρονος τραυματίστηκε σε τροχαίο και αμέσως μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας Δικαίων Έβρου και από εκεί στο νοσοκομείο Διδυμοτείχου. Εκεί διαπιστώθηκε ότι έπρεπε να μεταφερθεί στην Αλεξανδρούπολη, ωστόσο η μεταφορά του καθυστέρησε, καθώς δεν υπήρχε συνοδός γιατρός.

Όταν με καθυστέρηση έφτασε στο νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης διαπιστώθηκε πως και οι τέσσερις αγγειοχειρουργοί έλειπαν με άδεια.

Με 12 ώρες καθυστέρηση ο 17χρονος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης, όπου ύστερα από πολύωρη επέμβαση οι γιατροί διαπίστωσαν ότι ήταν πλέον πολύ αργά, με αποτέλεσμα το αγόρι να χάσει το πόδι του.

[εδώ]

Φυσικά, αν ήταν το δικό μου πόδι, δεν θα το ξέχναγα – ποτέ.

Τότε, ήμουν θυμωμένος. Εξαγριωμένος. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, έλεγα, αν δεν τιμωρηθούν παραδειγματικά όσοι φταίνε -ακόμη και όσοι δεν φταίνε- θα ζητάω μία προεκλογική εξαγγελία: να δώσει ο πρωθυπουργός πίσω το πόδι στο παιδί.

Και φαίνεται πως μετά ξέχασα.

Αλλά, τα έφερε έτσι ο καιρός, και θυμήθηκα. Θυμήθηκα πόσο άδικο είναι, να χάνει ένα δεκαεπτάχρονο παιδί το δεξί του πόδι λόγω… γραφειοκρατείας. Θυμήθηκα πόσο εύκολα θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί, ο φίλος μου, εγώ. Και θυμήθηκα πόσο άδικο είναι να μην τιμωρείται κανείς, και να ξεχνάμε όλοι – μαζί και εγώ απο ότι φαίνεται.

Πόσο με ενόχλησε η αδιαφορία όλων αυτών.

Θα ήθελα να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι όχι αθόρυβα, στα μικρά γράμματα των εφημερίδων, αλλά στα εξώφυλλα, οχτάστηλα, πρώτο θέμα στα κανάλια. Να ξεκινάει για όλη την θητεία της κυβέρνησης κάθε δήλωσή του ο εκπρόσωπος τύπου με το «Αφού τιμωρήσαμε με τρία χρόνια φυλάκιση τον τάδε και τον τάδε που επέτρεψαν να χάσει το πόδι του από ανοργανωσιά ένα δεκαεπτάχρονο παιδί…» και μετά να λένε οτιδήποτε άλλο. Για να καταστεί σαφές αυτό που τώρα φαίνεται αδιανόητο: οτι κάθε άνθρωπος μετράει. Οτι κάθε πλάσμα που έχει την ανάγκη μας, θα το προστατέψουμε.

Ως κοινωνία, ως κράτος, ως κυβέρνηση και ως άνθρωποι.

Αντ’ αυτού, σιγή και λήθη.

Μα τον θεό, δεν θα «έριχνα» την κυβέρνηση ούτε για το σκάνδαλο της Vodafone, ούτε για τα γάλατα.

Για αυτό το παιδί και μόνο θα άξιζε τον κόπο. Αν δεν τιμωρήσουν, να τιμωρηθούν.

Και για όσους αμφιβάλλουν, το λέω ξεκάθαρα: Κάθε πρωθυπουργός, απο κάθε κόμμα, απο κάθε πολιτικό χώρο θα είχε (και θα πρέπει να έχει) την ίδια τύχη.

Δεν θα ήταν ενδιαφέρον; δεν θα ήταν ένα τρομερό χτύπημα να πούνε δέκα – είκοσι – εκατό βουλευτές «αφού δεν τιμωρείτε αυτούς, εμείς δεν σας στηρίζουμε πια»(*); Δεν θα εστρεφε το βλέμμα απο το δάσος στο δέντρο;

Λέω λοιπόν να μην το ξεχάσω αυτό, την επόμενη φορά που θα τον/τους δω να μιλάνε (πρωθυπουργούς, υποψήφιους και αντάρτες) και να με «εντυπωσιάζουν» με το λέγειν τους.

Θα φροντίσω να μην το ξεχάσω, φιλαράκι.

(*) και δεν έχει τρομερό ενδιαφέρον να απομονώσει κανείς για ποιον λόγο τώρα βγαίνουν στο αντάρτικο τώρα; δεν κάνει ωραίες συγκρίσεις;

Οκ, για να καταλάβω:

Το πρόβλημά μας σήμερα, αυτό για το οποίο εμφανίζονται καθημερινά «αντάρτες», αυτό για το οποίο η κυβέρνηση κινδυνεύει να χάσει την αυτοδυναμία, ή να εξαναγκαστεί σε -τύποις ή άτυπα- συνεργασία με το ακροδεξιό Λαος είναι ο… Ρουσόπουλος;

Δηλαδή: φωτιές, υποκλοπές, σκάνδαλα, ντιβιντι, καρτέλ και τραστ σε γάλατα – καράβια – σούπερμάρκετ, κυβέρνηση του σαράντα δύο τοις εκατό, βατοπέδια, ανύπαρκτα προγράμματα (που παραπέμπουν σε κυβερνήσεις …οκταετίας) και όοοοοοολα τα άλλα που βλέπουμε εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια, δεν ήταν αρκετά – αλλά αν δεν πέσει ο Ρουσόπουλος, θα πέσει αύριο η κυβέρνηση;

Δηλαδή, αν πέσει τελικά ο Ρουσόπουλος (τι έχει αυτός ο τύπος και δεν «απολύεται» με τίποτα btw?) θα διορθωθούν όλα;

Δεν λέω οτι ο τύπος δεν πρέπει να απολυθεί. Αν πρέπει, ας τον απολύσει να τελειώνουμε. Λέω: τόσα και τόσα γίνανε που αξίζανε να ρίξουν κυβέρνηση, είναι δυνατόν να πιστεύουμε σοβαρά οτι οι «αντάρτες» νοιάζονται για τον τόπο επειδή «αντιδράσανε» τώρα; Και αν τελικά τον απολύσει; Κάθαρση;

Δηλαδή, συγνώμη, πάνε να με τρελάνουνε;

Εντυπωσιακός ο πρωθυπουργός στο Κάραβελ.

Δυναμικός, ορμητικός, παθιασμένος.

Δεν είχα αντιληφθεί οτι κρύβει τόση δύναμη μέσα του.

Μέχρι που κατάλαβα οτι όλο το πάθος.. εξαντλήτο στο να μην πέσει η κυβέρνηση! Ορμή και πάθος – για να μην υπάρχουν εσωκομματικοί αμφισβητίες!

Δεν έχει καταλάβει ο πρωθυπουργός οτι αν έδειχνε, το ένα δέκατο απο αυτήν την πυγμή και την δύναμη, στους υπουργούς του, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς, και για εκείνον, και κυρίως για εμάς;

Δεν έχει καταλάβει οτι δεν μας ενδιαφέρει (εμάς, τους ακομμάτιστους) αν μπορεί να κυβερνήσει με 151 ή 149 βουλευτές, αλλά το να μην σπαταλώνται δημόσια χρήματα σε… δωράκια, το να υπάρχει πολιτική βούληση να παταχθούν οι… χάρες, το να μην περνάνε τα προβλήματα απ’ ευθείας σε εμάς χωρίς να υπάρχει μία προσπάθεια να βρεθεί μία λύση; Και οτι με λόγια και ευχολόγια δεν λύνεται τίποτα;

Δεν έχει καταλάβει οτι ο ρόλος του δεν είναι να κρατήσει την αυτοδυναμία, αλλά να πείσει εμάς;

Κρίμα. Κρίμα οι φωνές και το πάθος, κρίμα η δυναμική, κρίμα η ορμή.

Αυτό που όλοι εξέλαβαν αυτό το Σαββατοκύριακο ως επιτυχία, θα μου επιτρέψετε εγώ να το εκλάβω ως αποτυχία.

Αποτυχία αντίληψης.

Πριν απο καιρό, είχαμε μιλήσει (ένα, δύο) για την ευθύνη του υπαλλήλου. Το θέμα ήταν:

Έχει ευθύνη -και πόση- ο υπάλληλος που παρανομεί για λογαριασμό της εταιρείας;

Σε post λίγων ημερών παλιό, με θέμα μία απαράδεκτη τακτική τράπεζας, το θέμα επανήλθε.

Σχολιάζει λοιπόν ο cghera:

[…] Θα ήθελα όμως να δώσω και κάποιο ελαφρυντικό στους ανθρώπους που σας παίρνουν τηλέφωνο επειδή γνωρίζω καλά το ζήτημα. Οι τηλεφωνητές ακολουθούν συγκεκριμένο πρόγραμμα και κείμενο χωρίς να έχουν επιλογή και παίρνουν 3 και 60 κάθε μήνα και ο συνήθως κάποιο επιπλέον ποσό για κάθε καρτα που πουλάνε. […]

Είναι σαφές οτι πρόκειται για μία τεκμηριωμένη θέση, και δεν είναι η πρώτη φορά που την ακούω.

Αλλά παραμένει το ερώτημα:

Έχει ευθύνη ο υπάλληλος;

Φυσικά, δεν είναι απλό όσο ακούγεται.

Απο την μία, ο υπάλληλος δεν έχει άμεσο και βεβαιωμένο κέρδος απο την όποια ανήθικη ή παράνομη πράξη. Έχει μόνο την πιθανότητα εξέλιξης – οικονομικής ή εργασιακής- ή σταθερότητας – πιθανότητα μικρή αν σκεφτεί κανείς την φερεγγυότητα της εταιρείας που επιβιώνει με κομπίνες.

Επιπλέον, η κοινωνία δεν μπορεί να βασιστεί στην ατομική γνώση των νόμων του κάθε υπαλλήλου, ή την προσωπική ηθική του για να αποτρέψει οποιαδήποτε παράνομη ή ανήθικη ενέργεια.

Απο την άλλη όμως, υπάρχει και η προσωπική ηθική όχι για το κοινό καλό, αλλά για εμάς τους ίδιους. Αν μου ζητήσει η εταιρεία μου να κοροϊδέψω έναν άνθρωπο, θα το κάνω; δεν είμαι ΚΑΙ προσωπικά υπεύθυνος αν κάποιος γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης ΚΑΙ εξαιτίας μου;

Αν όλοι οι υπάλληλοι αρνούντο να πουν ψέματα, να πουλήσουν χαλασμένα προϊόντα, να ξεγελάσουν με ανύπαρκτες υπηρεσίες – δεν θα σταμάταγε εκεί η ανήθικη δραστηριότητα των εταιρειών;

Και πόσο -εν τέλει- κοστίζει η προσωπική ηθική μας; Πόσο αγοράζεται; Αν δεν λέμε ψέματα στην ζωή μας, είμαστε δικαιολογημένοι να λέμε ψέματα (ή να παρανομούμε) για λογαριασμό άλλου, επι πληρωμή;

Είναι επαρκής δικαιολογία το «είχε ανάγκη για δουλειά»;

Θα ήθελα τις σκέψεις σας επ’ αυτού…

(*) Προφανώς δεν αναφέρομαι μόνο σε νομική ευθύνη, ε;
(*) ο πρώτος τίτλος που μου ήρθε στο μυαλό για αυτό το post ήταν «αγορασμένη ηθική»

Τώρα με ξέρετε εμένα, στα κουλά είμαι πάντα πρώτος. Αλλά τούτο εδώ μοσχοπουλάει (όπως με διαβεβαιώνουν οι περιπτεράδες) όπερ δεν είμαι ο μόνος παλαβός που το αγοράζει.

Αναψυκτικό με γεύση μήλου, (υποτίθεται) και τσαγιού, με είκοσι θερμίδες (αλλά και ασπαρτάμη), ελάχιστο ανθρακικό, αρκετά γλυκό.

Ή αλλιώς, Fanta Verdia.

Ηταν, θεωρώ, το επίσημο αναψυκτικό του καλοκαιριού του 2008 🙂

Λοιπόν, η ιστορία που θα σας πω δεν είναι φανταστική.

Μια φορά και έναν καιρό, η εταιρία που δουλεύει η Ελεάνα άλλαξε τράπεζα που συνεργαζόταν για τις μισθοδοσίες.

Πήγαν απο την τράπεζα Α, στην τράπεζα Β.

Η τράπεζα Β, δήλωσε πρόθυμη να συναντήσει τους υπαλλήλους, ανα τρεις, για να τους δώσει κάρτες και pin. Μπράβο στην τράπεζα για το ενδιαφέρον και τις υπηρεσίες. Σωστά; Σωστά.

Πήγε λοιπόν στην εταιρία ο υπαλληλος της τράπεζας, και αρχίζει να βλέπει υπαλλήλους. Και φτάνει η σειρά της Ελεάνας…

Ξεκινάει με αυτήν, και αρχίζει να τις δίνει χαρτιά να υπογράψει. Χωρίς να της λέει γιατί. Η Ελεάνα, υποψιασμένη, αφού τις έδινε το χαρτί, ζητουσε να μάθει τι υπογράφει.

Της δίνει το πρώτο χαρτί, «υπογράψτε εδώ«.

«Γιατί; Τι χαρτί είναι αυτό»;

«Είναι για να πιστοποιήσετε οτι πήρατε την κάρτα»

«Α, μάλιστα. Καλώς», υπογράφει.

Της δίνει δεύτερο χαρτί, «υπογράψτε εδώ»

«Τι χαρτί είναι αυτό;»

«Είναι για να πιστοποιήσετε οτι πήρατε το PIN»

«Καλώς», υπογράφει.

Της δίνει τρίτο χαρτί, «υπογράψτε εδώ»

Θυμηθείτε, πρώτα τα δίνει για υπογραφή, χωρίς να εξηγεί μόνος του τι είναι τί.

«Τι χαρτί είναι τώρα αυτό;»

«Είναι για να παίρνετε έναν μισθό προκαταβολικά»

Ωπ! αυτό δεν το περίμενε. Ρωτάει, μαθαίνει, της κάνει, υπογράφει.

«Υπογράψτε τώρα και αυτό»

«Τι είναι αυτό;»

«Είναι για να πάρετε πιστωτική κάρτα»

Νάτα μας….

Τι πιστωτική ρε παλικάρια; Ποιος σας την ζήτησε την πιστωτική; Ποιος έμαθε για αυτήν; Της δίνεις χαρτιά να υπογράψει, σου έχει εμπιστοσύνη, και είναι για …πιστωτική;

Αν βρεις έναν βλάκα που θα υπογράψει, θα χαρείς μετά; Ως τράπεζα και ως υπαλληλος εννοώ, θα χαρείς;

Εχει να πληρώσει πιστωτική; Θέλει να δουλεύει για να πληρώνει τα κερατιάτικά σας; Νταβατζίδες της πλάκας;

Η Ελεάνα δεν το έφαγε φυσικά, και του το επέστρεψε στα μούτρα.

Αλλά εγώ ρωτάω: Είναι πολιτική εταιρείας αυτή;

Πρώτα υπογράφεις και μετά σου λέμε τι υπέγραψες; και αν;

Και αν όχι, απλώς σου έρχεται το μπουγιουρντί; για κάτι που δεν ζήτησες, ξεκάθαρα εσύ ο ίδιος;

Θα με ρωτήσετε ποια τράπεζα είναι. Θα σας πω οτι είναι μια τράπεζα που εμπιστευόμουν, εγώ προσωπικά, περισσότερο απο όλες τις άλλες. Θα με ρωτήσετε και το όνομά της. Και δεν θα σας πω.

Όχι γιατί φοβάμαι τίποτα μηνύσεις – το έκανε, και μπροστά σε μάρτυρες. Αλλά για να είσαστε υποψιασμένοι με όλες αδέλφια. Να φοβάστε.

Η τράπεζά σας, έχει κερδίσει το δικαίωμα να την φοβάστε.

Απο τότε που έβαλα τα αστεράκια κάτω απο κάθε post, έδωσα την ευκολία στους αναγνώστες μου να ψηφίζουν χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να εξηγούν γιατί συμφωνούν – διαφωνούν) εύκολα και γρήγορα.

Κάθε ψήφος σας με βοηθάει.

Η θετική για προφανείς λόγους. Η αρνητική, όχι γιατι θα αλλάξω κάτι στα κείμενά μου, αλλά γιατί με κάνει να τα προσέξω περισσότερο, και να τα αναθεωρήσω αν διαβάσω μία άποψη που να με καλύπτει περισσότερο.

29 post πήραν ψήφο «ενός αστεριού» (που ισοδυναμεί με «πολύ κακό post») και τα παραθέτω εδώ (δίπλα απο το καθένα, πόσες τέτοιες αρνητικές ψήφους πήραν):

Σύνολο 46 αρνητικές ψήφοι για εικοσιεννέα άρθρα.

Να σημειώσω τις απορίες μου: για το μόλις ένα αρνητικό του ποστ για την Μαρία (δεν είχαν βγει όμως τότε τα αστέρια), το μόλις ένα για τον σκύλο της έκθεσης, του ενός αρνητικού στο ποστ για τον καρκίνο(!), το άδικο αρνητικό για την εμφάνιση του Ολυμπιακού (δικαιώθηκα όμως μετά, αυτή ήταν η εμφάνιση που είχα προβλέψει), και των τεσσάρων για τον ολυμπιακό (που όμως αφορούσε παραπομπή στον καλτσόβρακο 🙂 )…

* Ξεχωριστή σημασία έχουν τα post που αφορούν τα Point Of View, και στα οποία, αφού δεν υπάρχει δυνατότητα σχολίων, αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορείτε να διαφωνήσετε ή να συμφωνήσετε.

Για τα υπόλοιπα, είχατε εκφραστεί και μέσα στα comments…

…Keep Voting! 🙂

Α, κύριε υποψήφιε βουλευτά μου, δεν έκανες καλά.

Καθόλου καλά δεν έκανες.

Γαμώ τα αποτυχημένα timing – και το εννοώ.

Διότι, είχα και εγώ την περιέργεια να δω ποιός άτυχος θα πέσει στην παγίδα να με εκνευρίσει, ειδικά μετά απο όσα άκουσα, οτι -και καλά- το Πασοκ εξαγόρασε την συνειδησή μου.

Πως να το κάνουμε, με έτρωγε να δω.

Και βρέθηκες εσύ.

Δηλαδή, μιλάμε για γκαντεμιά πρώτου μεγέθους.

Να δούμε λοιπον μαζί τι σκατά πήγες και μου έστειλες με σπάμ;

Πάμε να δούμε.

ΣΥΣΣΩΜΗ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΥΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΤΟΝ ΑΥΡΙΑΝΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου με τον ούριο άνεμο νίκης που πνέει πλέον στο νέο ΠΑΣΟΚ φτάνει στη συμπρωτεύουσα, ως άξιος απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Ελευθερίου Βενιζέλου, του Ανδρέα Παπανδρέου και των άλλων καταξιωμένων ηγετών του Ελληνισμού.

Ο Γιώργος Παπανδρέου θα ολοκληρώσει την περιοδεία του με ομιλία το Σάββατο το βράδυ στο Βελλίδειο και συνέντευξη Τύπου την Κυριακή το μεσημέρι.

Πλήθη λαού αναμένουν τον ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης Γιώργο Παπανδρέου στη Μακεδονία τη ξακουστή του Αλεξάνδρου τη χώρα, οι οποίοι βλέπουν στο πρόσωπο του νέου και διεθνώς καταξιωμένου ηγέτη του ΠΑΣΟΚ τον μοναδικό πλέον πολιτικό ηγέτη που μπορεί να υπερασπιστεί τα εθνικά μας θέματα με αξιοπιστία και να προτείνει λύσεις. Οι πολίτες σήμερα πιστεύουν ότι μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου τόσο για τα εσωτερικά καθημερινά προβλήματα (οικονομία, δάνεια, παιδεία, ανεργία, υγεία, ασφάλεια, καθημερινότητα κλπ.) , όσο και για τα εξωτερικά μας θέματα (Σκοπιανό, Κυπριακό κλπ.) είναι ο μοναδικός αξιόπιστος ηγέτης, που θα προσφέρει με την μακρά εμπειρία του και με την πυγμή που διαθέτει, λύσεις μακράς πνοής και θα επαναφέρει την Ελλάδα στη θέση που της αξίζει στη διεθνή σκηνή.

Η Θεσσαλονίκη είναι μια ιστορική πόλη της Ελλάδας που συνέδεσε το όνομά της με ιστορικούς σταθμούς του Ελληνισμού. Από τη λήξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της σύγχρονης Ελλάδας. Η ίδρυσή της συμπίπτει με την αρχή της ελληνιστικής εποχής, την ανάληψη δηλαδή της οικουμενικής αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, από τους επιγόνους του και την κυριαρχία του ελληνικού πολιτισμού στο μεγαλύτερο τμήμα του γνωστού, για τον τότε δυτικό άνθρωπο, κόσμου. Ο κληρονόμος του βασιλείου της Μακεδονίας και σύζυγος της ετεροθαλούς αδελφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Κάσσαδρος, ίδρυσε την πόλη συνενώνοντας 26 πολίχνες, που βρίσκονταν γύρω από το Θερμαικό Κόλπο, και της έδωσε το όνομα της γυναίκας του, θυγατέρας του Φιλλίπου Β΄, Θεσσαλονίκης (όνομα που προήλθε μετά από επιτυχή έκβαση μάχης επί των Θεσσαλών).

Ηδη η Θεσσαλονίκη, η πανέμορφη νύφη του Θερμαϊκού και όλη η Μακεδονία σύσσωμη αναμένει να αγκαλάσει τον νέο ηγέτη της Ελλάδας τον Γιώργο Παπανδρέου που θα αφήσει ανεξίτηλη την προσωπική του σφραγίδα στην πορεία του Ελληνισμού.
Χρέος κάθε δημοκράτη από τον ΄Εβρο έως την Κρήτη ανεξαρτήτου παράταξης είναι να προστρέξει στο κάλεσμα της δημοκρατικής του συνείδησης και με την παρουσία του να τιμήσει τον νέο άξιο τιμονιέρη της Ελλάδας Γιώργο Παπανδρέου. Χρέος κάθε έντιμου πολίτη είναι να χαιρετίσει και να αγκαλιάσει τις προτάσεις του νέου έντιμου ΠΑΣΟΚ. Αγέρωχα νειάτα, περήφανα γηρατειά ο νέος μας Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είναι πανέτοιμος να αναλάβει το πηδάλιο της Ελλάδος, ακολουθήστε τον!!

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ήδη σαφές προβάδισμα του ΠΑΣΟΚ, όπως είχαμε προαναγγείλει, και καθαρή υπεροχή της ηγετικής ικανότητας ως Πρωθυπουργού του Γιώργου Παπανδρέου κάτι που θα σταθεροποιηθεί τις εβδομάδες που έρχονται και θα οδηγήσει σε μια σαρωτική ΝΙΚΗ του ΠΑΣΟΚ στις επικείμενες εκλογές !!!!

Επιτέλους τέλος ∙ η Ελλάδα αλλάζει σελίδα!!!

Μάλιστα.

Ωραιότατα.

Και άντε και μου το έστειλες. Λες, καλό παιδί ο αρκούδος, θα το λάβει υπόψιν του, βαμμένος δικός μας είναι, θα πιάσει τόπο. Κι αν ω μη γένοιτω δεν είναι, ευκαιρία είναι, να το διαβάσει, να μορφωθεί, να ξεστραβωθεί, να γίνει.

Ευκαιρία – οκαζιόν που λένε.

Οουύ.

Εχω γράψει και έχω γράψει, έχω σχολιάσει και έχω σχολιάσει, αλλά τούτο δω, όπου και να το πιάσω….

Και τι να συγκρατήσω; Το αμίμιτο «ως άξιος απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου»; Τα εμβόλιμα ιστορικά στοιχεία για την Θεσσαλονίκη; Το «Πλήθη λαού αναμένουν τον ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης Γιώργο Παπανδρέου στη Μακεδονία τη ξακουστή του Αλεξάνδρου τη χώρα», που δεν αντέχει κανενός είδους σχολιασμού; Το σουρεάλ «η πανέμορφη νύφη του Θερμαϊκού και όλη η Μακεδονία σύσσωμη αναμένει να αγκαλάσει τον νέο ηγέτη της Ελλάδας τον Γιώργο Παπανδρέου»; Ή μήπως το -ακόμα πιο σουρεάλ- «Χρέος κάθε δημοκράτη από τον ΄Εβρο έως την Κρήτη ανεξαρτήτου παράταξης είναι να προστρέξει στο κάλεσμα της δημοκρατικής του συνείδησης και με την παρουσία του να τιμήσει τον νέο άξιο τιμονιέρη της Ελλάδας Γιώργο Παπανδρέου»;

Δεν έκανες καλά, στο λέω. Πριν στείλεις το επόμενο, σοβαρά σου μιλάω, ξανασκέψου το:

Φίλε υποψήφιε βουλευτά, δεν σε παει το σπαμ. Τσάμπα τα λεφτά. Ούτε στην βουλή σε πάει, ούτε καν μέχρι το περίπτερο – φιλικά στο λέω.

Το σκέφτηκα καλά πριν το δημοσιεύσω τούτο εδώ -για να μην σε φέρω σε δύσκολη θέση-, αλλά πήγες και έπεσες και στην περίοδο την μυστήρια, γάμησέ τα.

Γκαντεμιά, όπως στο ‘πα.

Απο την άλλη, οφείλω να το παραδεχθώ: Απο καρδιάς σου εύχομαι να μην πληγωθείς στις εκλογές – όχι τίποτα άλλο, γιατί ήταν απο τα διασκεδαστικότερα σπαμ που έχω λάβει ποτέ, και έχω καιρό να γελάσω – γιατί τώρα τελευταία με πληγώνουνε, και όλο πάνε και μου λένε οτι σου μοιάζω.

Υ.Γ. Το όνομα του βουλευτή επίτηδες δεν το δημοσιεύω, παρότι το έχω, μπας και του έχουν κάνει καμία πλάκα του ανθρώπου και κοιτάνε να τον ξεφτιλίσουν. Το email του δικτυακού του τόπου, και το email του αποστολέα μπορεί να μοιάζουν, αλλά δεν είναι ίδια.