5/2/2007:

Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος.

Όχι το ζώδιο, το άλλο. Η «ασθένεια». Η «επάρατη νόσος». Η «κατάρα». Το «ακατανόμαστο».

Η μάνα μου έπαθε καρκίνο της ουροδόχου κύστης, και πέθανε -τελικά- απο αυτό. Κυρίως, έφταιγε (και φταίει) το κάπνισμα. (Τώρα, πως φτάνει η τζούρα απο το πρωϊνό απαραίτητο τσιγάρο στην ουροδόχο κύστη, τρέχα γύρευε. Φτάνει όμως. Να είσαστε σίγουροι, γιατί η μάνα μου για περίπου ενάμισι – δύο χρόνια, είχε ένα σωληνάκι, πλαστικό, που έδιωχνε τα ούρα σε μία σακούλα).

Όταν τριγυρνούσα στην Πάρο μετά τον θάνατό της, όλοι στραβομουτσουνιάζανε όταν έλεγα «Καρκίνος». Όταν άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε για άλλους, που πέθαναν απο καρκίνο, έλεγαν «η ασθένεια».

Μα τον θεο, ούτε να το προφέραν δεν μπορούσαν.

Τι τρέχει με αυτό; Τι είδους κόλλημα είναι; Μήπως και αν το πεις, κολλάς; Μην είναι κολλητικό; Μην το κολλάς με την αναφορά;

~

Κάπου τρία χρόνια πριν, στο γραφείο, έχω χάσει μπόλικα κιλά. Απο την Taste and Diet. Κάθε μέρα, τρώω το φαγητό που μου φέρνουνε – για μήνες λέμε τώρα, ε; – στο εστιατόριο, μαζί με ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Πιάνει το κόλπο, τα χάνω τα περιττά, γίνομαι γκομενάκι, είμαι στα πάνω μου, ξυρίζω το κεφάλι μου.

Τι το ‘θελα;

Μήνες μετά, όσο είχα διατηρηθεί, ανακαλύπτω οτι υπάρχει φιλολογία: ο Γιάννης έχει καρκίνο (φτου! που έκανε και ο Φιλιππίδης όταν παρουσίαζε τα ζώδια στις ειδήσεις του Μαστοράκη στον Αντέννα).

Σου λέει ο άλλος, ξυρισμένο κεφάλι ίσον χημειοθεραπεία, χαμένα κιλά, that fits.

Ε, ούτε τότε δεν είπανε «καρκίνος». Το έμαθα απο κουβέντα που ξεκίναγε «το ξέρουμε οτι είσαι άρρωστος«.

Άρρωστος, όχι καρκίνος.

Σαν να έχεις τον σατανά μέσα σου.

Και, σαν να μην έφτανε αυτό, αν τελικά τον αποκτήσεις (μακρυά απο μας, ε;) δαγκώνεσαι.

Πως να το πεις; Φυλαγεσαι.

Γιατι σε κοιτάνε σαν πεθαμένο – ήδη. Όπως τους κοίταζες και εσύ παλιά.

~

Λοιπόν, παλικάρια, να τα βρούμε λίγο εδώ: Ζεις, απο τον καρκίνο. Επιβιώνεις. Είναι μπάσταρδη ασθένεια, αλλά δεν είναι θανατική καταδίκη. Πολλοί γλυτώνουν – έχω παραδείγματα-. Και μετά είναι καλά. Απολύτως καλά. Ούτε την ψυχή τους πουλήσανε, ούτε φαντάσματα είναι. Άρρωστοι πριν – καλά τώρα. Και ούτε έχουν να ντρέπονται για κάτι.
Και αξιοπρεπείς, και αμόλυντοι. Για αυτό, αν ακούσετε κανέναν με καρκίνο, μην το κοιτάξετε σαν πεθαμένο. Σαν κρυολογημένο κοιτάχτε τον. Και μην φοβηθείτε να το πειτε – καρκίνος.

Δεν υπάρχει «ανίατη ασθένεια», «επάρατη νόσος», «η ασθένεια» και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.

Και αν το αντιληφθούμε, ίσως κάνουμε κάτι για αυτό. Αν υποψιαστούμε οτι με τον τρόπο ζωής μας (φυτοφάρμακα, κινητά, τσιγάρα, διατροφή) κινδυνεύουμε, και δώσουμε λίγο σημασία, μπορεί και να το αποφύγουμε.

Δεν κολλάει με το να το πεις. Με το τσιγάρο, μπορεί. Με το να το πεις, όχι.

Και, αν θέλετε να με ακούσετε, μην το ανάψετε το γαμημένο για λίγο. Έτσι, τιμής ένεκεν.

Επειδή scripta manem, στις 4/4/2007 έγραψα ένα post για την Ikea. Αν εξαιρέσουμε τα τρία τελευταία σχόλια που ήταν απολαυστικά, το post απο μόνο του ήταν αρκετά διασκεδαστικό. Απο ότι φαίνεται όμως, άφηνε μία γεύση οτι δεν την πάω την ΙΚΕΑ, καθόλου μάλιστα.

Ουδέν αναληθέστερο:

Είμαι μεγάλος φαν των ΙΚΕΑ αντικειμένων. Και για την τιμή τους, και για το σχέδιό τους, και για την φιλοσοφία τους.

Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω οτι η λογική «λιγότεροι εργαζόμενοι για να έχετε εσείς καλύτερες τιμές» δεν μου αρέσει κα-θό-λου, αλλά αν εξαιρέσουμε αυτήν την τρελή απλούστευση, κατά τα άλλα είμαι, όπως είπα, φαν.

Αλλά όταν είμαι φαν με μία εταιρεία, απο χημική αντίδραση, δεν γουστάρω να το διαφημίζω στο μπλογκ μου.

Ειδικά τις μεγάλες πολυεθνικές.

Ομως.

Ομως αδέλφια, το ΙΚΕΑ έχει γενέθλια.

Μεγάλο να γίνει με άσπρα μαλλιά – δεν διαφωνώ.

Αλλά, στην έντυπη διαφήμιση που κάνει για το γεγονός, γράφει δύο πολύ σημαντικά πράγματα:

Πρώτον, την Παρασκευή 24 (που είναι και τα γενέθλια) θα δίνει δωρεάν …κεφτεδάκια (οκ, αυτο δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό – είναι όμως νόστιμο)

και Δεύτερον, την ίδια μέρα, το 20% των εσόδων θα πάει στους εργαζόμενους.

Σας αφήνω λίγο να το σκεφθείτε.

Το είκοσι τοις εκατό των εσόδων, θα πάει στους εργαζόμενους.

Τώρα, αν εγώ μαλώνω το MAD και τον Χόντο για τον τρόπο που χειρίζεται τους εργαζομένους του, και όλες τις εταιρείες που ξεχνάνε οτι ο εργαζόμενος είναι value που (στην καλύτερη) πηγαίνει χαμένο, δεν πρέπει να δώσω συγχαρητήρια στο ΙΚΕΑ;

Πρέπει.

Άρα, «να ζήσεις ΙΚΕΑ και χρόνια πολλά, και πάντα να έχεις τέτοια μυαλά» 🙂

(και μην μου αρχίσετε πάλι τα «δεν το περίμενα αρκούδε να διαφημίζεις τα
ΙΚΕΑ, ε; 🙂 )

Η απεργία έπαιξε τον ρόλο της, και αντι να κατέβω σε πορείες, αύριο, (Τρίτη, 21 Οκτωβρίου 2008) θα βρίσκομαι στον Ιανό (Σταδίου 24, στην Αθήνα), στις 2 το μεσημέρι, για να παρακολουθήσω (κυρίως) την παρουσίαση του Dan Gillmor και του βιβλίου του We the Media, το οποίο και θα υπογράψει στο τέλος.

Εδώ μπορείτε να βρείτε υλικό απο την σημερινή συμμετοχή του στην Θεσσαλονίκη (η οποία αναμεταδίδεται ζωντανά, μέσω internet)

Πριν απο λίγες ημέρες, απαντούσα στην deadend mind για το αν είναι λίγοι ή πολλοί αυτοί που διαβάζουν τα Point Of View:

Διαβάστε την απάντηση εδώ.

Είναι άξιο απορίας, πως, όταν γράφω μία απάντηση, καταφέρνω τόσο εύκολα να πω αυτό που κανονικά δεν μπορώ να εκφράσω σε ένα ποστ.

Θέλω να ακουστούμε. Θέλω να ακουστώ.

Ανησύχησα όμως. Λέω μπας και τα μυαλά μου να έχουν πάρει αέρα; να νομίζω οτι είμαι ο «πάλιουρας» που να λέει στους νέους τι να κάνουν, αυτός που οδηγεί το blog στην ελλάδα, ο μόνος αυθεντικός blogger, τα κανάλια και τα περιοδικά να μου έχουν δώσει καλάμι να καβαλήσω, μήπως με δυο λόγια να έχω γίνει γαμώ τις ψωνάρες;

Μπορεί ναι – μπορεί και όχι.

Αλλά σας βεβαιώ – δεν έχω καμία διάθεση να κρυφτώ πίσω απο το δάχτυλό μου όσο αφορά τον λόγο μου. Είναι άλλο να περιμένω ένα συμβόλαιο ή ένα υπουργικό θώκο, και άλλο να κρύβομαι – μπας και με πουν ψωνάκι.

Θεωρώ οτι τα Point of View πρέπει να ακουστούν γιατί μέσα απο αυτά έχω εκφραστεί απόλυτα, έχουν την υπογραφή μου και το θάρρος της γνώμης μου.

Γι’ αυτό «τσαντίζομαι» που δεν έγιναν παγκόσμιο topic στις συζητήσεις. Που δεν το αναμεταδίδει το msn και το google. Που δεν γίνονται καθημερινό κους-κους. Που δεν με παρακαλάνε να τα αναδημοσιεύσουν. Που δεν γίνονται έκτακτες εκπομπες κάθε φορά που βγαίνει ένα καινούργιο. Που ποτέ μέχρι σήμερα, ποτέ, δεν μου ήρθε ένα απο φίλο μέσω email – όπως μου ‘ρχονται τόσα άλλα.

Για τίποτα άλλο, σας βεβαιώ. Για τίποτα άλλο:

Γιατί χάνω.

Θα τρελαθώ, κάθε φορά που κάποιος με κοροϊδεύει για την vodafone, κάθε φορά που κάποιος με κοροϊδεύει για την Siemens, κάθε φορά που κάποιος με κοροϊδεύει για το Πέραμα, για την εκκλησία, για τους ομοφυλόφιλους, για τις πιστωτικές κάρτες, για τα φοιτητικά δάνεια, για την αμαλία, για την περιβόητη ζαρτιντιέρα. Κάθε φορά εξοργίζομαι που κάποιος μου κοτσάρει μία διαφήμιση, και μία είδηση, και ένα τηλεοπτικό παράθυρο, και κάποιος μιλάει για λογαριασμό μου, και λέει «και ο Γιάννης πιστεύει οτι είναι cool να πάρεις φοιτητικό δάνειο», και «ο Γιάννης θα σε θαυμάζει αν παίξεις στο τηλεπαιχνίδι μου»!

Δεν είναι cool ρε γαμώτο – και δεν θα σε θαυμάσω, θα σε λυπηθώ..

Αλλά δεν μπορώ να στο πω, γιατί η φωνή μου είναι μικρή. Μπορεί καμιά φορά να ξεχνιέμαι, και να νιώθω μεγάλος και τρανός, και να γίνομαι ψωνάρα – λες και απο μένα ξεκίνησε το blog παγκοσμίως, αλλά είμαι μικρός ρε γαμώτο, και έχω ψιθυριστή φωνή, και δεν με ακους….

..και έτσι τους πιστεύεις, οτι ο Γιάννης θα πει «α, την τυχερή, έπαιξε στο παιχνίδι», και «μα και ο Γιάννης δίνει φακελάκι», και «ο Γιάννης θεωρεί οτι η ομοφυλοφιλία είναι ντροπή, και θα έπρεπε να έχεις τύψεις»…

…και φωνάζω, οτι δεν είναι έτσι, δεν είναι καθόλου έτσι, αλλά τελικά, η φωνή μου είναι ψίθυρος μπροστά στις ακριβές διαφημίσεις τους.

Τον αδίστακτο, ακριβό, τηλεοπτικό τους χρόνο.

Γι’ αυτό λοιπόν θέλω να ακουστεί παντου το Point Of View – και θα κάνω ότι μπορώ γι’αυτό. Θα το διαφημίσω, και θα το δώσω, και θα ασχοληθώ, θα το τοιχοκολλήσω, θα το μοιράσω, θα το χαρίσω, και θα το πουλήσω, θα το τυπώσω, θα αγοράσω τηλεοπτικό χρόνο να μπει και αυτό μαζί με τις διαφημίσεις τους, και θα σας σπάσω τα νεύρα με τα τεύχη του, και θα παιδευτώ να κυκλοφορήσει παντού, όσο πιο πολύ μπορώ, και θα προσπαθήσω και εσάς να πείσω σε όσα συμφωνείτε, σε ένα μόνο, σε οποιοδήποτε, να το διαδώσετε, με email σε φίλους, με αναδημοσιεύσεις, με copy – paste, όπως μπορείτε.

Γιατί αν συμφωνείτε με εκείνο το ένα τεύχος, αξίζει αυτό το τεύχος να ακουστεί.

Για να φτάσει στα μάτια εκείνου, εκείνου του ένα, και να το διαβάσει, και να πει: για φαντάσου ρε, δεν συμφωνεί όλος ο κόσμος με τις διαφημίσεις τους!

Ψωνάκι ή όχι, αφού αυτό πιστεύω, αυτό θα κάνω.

[Photo via]

Είναι κάτι που δεν έχω καταλάβει καλά στην υπόθεση Αϊβαλιώτη:

Θυμίζω τι είχε συμβεί:

Παύθηκε από τα καθήκοντα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΛΑΟΣ ο Κ.Αϊβαλιώτης με απόφαση της ΚΟ του κόμματος. Προηγήθηκε η απόφαση του στρατολογικού γραφείου να τον κρίνει ανυπότακτο από το 1997.

Απο τότε

Υπήρχαν μάλιστα και …απειλές:

Τέλος ο ΛΑΟΣ προειδοποιεί, ότι «σε λίγες μέρες, θα υπάρξουν και νεώτερα για στελέχη της ΝΔ που δεν πήγαν στον στρατό αλλά περιέργως οι φάκελοί τους ποτέ δεν απασχόλησαν την αρμόδια υπηρεσία».

Σήμερα, η υπόθεση έλαβε τέλος:

Απορρίφθηκε τελικά κατά την επαναληπτική ονομαστική ψηφοφορία το αίτημα άρσης ασυλίας του βουλευτή του ΛΑΟΣ, Κώστα Αϊβαλιώτη. Από τους 184 βουλευτές που ήταν παρόντες, οι 152 καταψήφισαν το αίτημα, οι 22 το υπερψήφισαν ενώ 10 βουλευτές ψήφισαν λευκό.

Γιατί όμως δεν προχώρησε η άρση του βουλευτικού ασύλου;

Πριν την ψηφοφορία ο κ. Αϊβαλιώτης μοίρασε στους βουλευτές έγγραφο της εισαγγελίας του Στρατοδικείου Αθηνών, με ημερομηνία της 14ης Οκτωβρίου, θέλοντας μα αποδείξει πως η ανυποταξία του, για την οποία κατηγορείται από το 1997, είναι άκυρη.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο βουλευτής μοίρασε χαρτιά που αποδεικνύουν την «αθωώτητά του» στους βουλευτές – αλλά οι βουλευτές, σε αυτήν την διαδικασία, δεν κρίνουν το σωστό ή λάθος της κατηγορίας, δεν είναι δικαστές, κρίνουν μόνο αν η δίωξη γίνεται για πολιτικούς λόγους, σωστά;

Αφού λοιπόν ο βουλευτής -λέει ότι- είχε δίκιο, γιατί να μην γίνει η δίκη να αθωωθεί ο άνθρωπος να τελειώνουμε;

Μπορεί όμως και η άγνοιά μου να με οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα – αν είναι έτσι, βοηθήστε με να καταλάβω…

Τι σε έπιασε(*); Δεν μπορώ να καταλάβω τι σε έπιασε. Τα χρειαζόσουν τόσο πολύ τα λεφτά; Θα έκανες τόσα πράγματα για την υπόσχεση -και μόνο- λίγων ευρώ; Είναι δυνατόν να είναι τόσο σημαντικά;

Δεν σκέφτηκες οτι θα πληγώσεις κόσμο; Δεν σε ένοιαξε που θα ξεφτιλιστείς; Θα σε ρωτούσαν τόσα πράγματα, προσωπικά, που δεν θα τα έλεγες σε κανέναν – και θα πήγαινες να τα πεις στην τηλεόραση; Μπροστά σε όλους; Για λίγα ευρώ ρε γαμώτο;

Ξεπουλήθηκες. Δεν έχει σημασία αν άνοιξες την ψυχή σου ή κατέβασες τα βρακιά σου σε πράϊμ-τάϊμ στην ελληνική τηλεόραση, το θέμα είναι οτι έχασες ένα στοίχημα:

Κάποιος, κάπου εκεί έξω, έβαλε στοίχημα οτι θα έκανες τα πάντα για λίγα ευρώ. Οτι θα ξεπούλαγες ότι πιο ιερό είχες, για λίγα ευρώ.

Ουτε καν για λίγα ευρώ – για την ελπίδα τους.

Και συ, πήγες σαν πρόβατο, και του απέδειξες οτι είχε δίκιο.

Κάποιος, κάπου εκεί έξω, αναρωτήθηκε πόσο χαμηλά θα πέσεις αν σου κουνήσουν στο πρόσωπο πέντε-δέκα χιλιάρικα.

Και εσύ, πήγες σαν πρόβατο, και του έδειξες.

Και εγώ, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι σκεφτόσουν. Τι ήταν πιο σημαντικό απο την αξιοπρέπειά σου –

-το καινούργιο αυτοκίνητο;
-το καινούργιο ρούχο;
-το καινούργιο σπίτι;

η υπόσχεση, η ελπίδα για όλα αυτά;

Τι από όλα αυτά ήταν πιο σημαντικό απο την αξιοπρέπειά σου;

Αυτό να καταλάβω μόνο – βοήθησέ με.

Κάποιοι άλλοι, πρίν απο σένα, ξεφτιλίστηκαν – και δεν πήραν και μία.

Και αυτό δεν είχε καμία σημασία – αρκεί να μην έκανες τέτοια βλακεία.

Τώρα;

Τώρα, δεν σου έμεινε τίποτα. Τα λεφτά -αν θα τα πάρεις- είναι λίγα, και θα τελειώσουν -γιατί πάντα τελειώνουν. Και θα μείνει μόνο μία εικόνα στον καθρέπτη, και τα βλέμματα όσων φίλων θυμούνται την κατάντια σου.

Θα μείνει μόνο η ντροπή σου.

Για λίγα ευρώ ρε πούστη μου, για λίγα γα-μη-μέ-να ευρώ….

(*) σε εσένα, που σκέφτεσαι να πας να παίξεις στο τηλεπαιχνίδι του Αντέννα «Η Στιγμή Της Αλήθειας«