Πριν απο καιρό, είχα συμμετοχή στην ομάδα των blogger που πήγαν στο ευρωκοινοβούλιο. Στην αρχή, δεν είχα την παραμικρή ιδέα γιατί με είχαν φωνάξει – αυτο, μόνο και μόνο γιατί τα ask2use δικαιώματα που έχω φτιάξει δεν είναι σταθερή εργασία για μένα, αλλά απλώς, άλλο ένα project.
Πέρασα εκπληκτικά – όχι μόνο απο τις Βρυξέλλες, αυτές καθ’ αυτές, αλλά και απο την όλη εμπειρία του ευρωκοινοβουλίου. Ηταν πολύ επικοδομητικό, ακόμη και για λόγους που δεν μπορώ να αναφέρω.
Αλλά, όταν γυρίσαμε, μας περίμενε το χάος. Το τι γιαούρτια φάγαμε, δεν περιγράφεται. Τα blogs τύπου press-gr, (τα ενημερωτικά εννοώ) μας κρεμάσανε γιατί αυτά έχουν την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα, άρα έπρεπε να ήταν εκεί. Τα blogs χρηστών που έχουν αποδεδειγμένα ενεργή παρουσία όχι μόνο στα πνευματικά δικαιώματα και την ανωνυμία, αλλά και σοβαρές θέσεις, μας «κρεμάσανε» γιατί λόγω περιεχομένου, θα έπρεπε να ήταν εκεί. Ακομα και όταν όλοι μας κατηγορούσαν οτι ήμασταν Πασοκ -ή θα γινόμασταν, λόγω του ταξιδιού-, βρέθηκαν κάποιοι που κατηγόρησαν τον …Παπανδρέου γιατί δεν πήγαν αυτοί, που ήταν «περισσότερο Πασοκ» απο εμάς.
Και, σαν πρώτη αντίδραση, ομολογώ οτι έγινα έξαλλος. Με αυτούς που με κατηγορούσαν οτι ήμουν Πασόκ, με αυτούς που με κατηγορούσαν οτι δεν είμαι αρκετά Πασόκ, με αυτούς που έλεγαν οτι είμαι άσχετος – ή οτι δεν με ξέρει ούτε η μάνα μου. Κυρίως, με αυτούς που μου ζητούσαν να αποδείξω γιατί έπρεπε να πάω εγώ, και όχι αυτοί.
Και αυτός ο θυμός κράτησε τόσο, όσο χρειάστηκε για να χάσω κάτι υπέροχο.
Flashback: Μερικούς μήνες πριν, εκδότης περιοδικού του οποίου τις προθέσεις δεν αμφισβητώ καθόλου, έστειλε ένα email, ζητώντας να συμπληρωθεί απο τους blogger. Το ερωτηματολόγιο περιελάμβανε διάφορες ερωτήσεις, μερικές εκ των οποίων με βρήκαν αντίθετο.
Εγραφα τότε:
[…] Τα περισσότερα απο αυτά [τα ερωτήματα] είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είτε κακοδιατυπωμένα, είτε δεν έχουν ουσιαστικό νόημα (πχ ανήκω στην αριστερά ή την δεξια)
Τις περισσότερες φορές, παίρνεις την απάντηση ανάλογα με το ερώτημα που θέτεις: όταν λοιπόν θέτεις τέτοιο ερώτημα, θα έχει άδικο μετά η VPRC (ή οποιαδήποτε άλλη εταιρεία έρευνας) να βάλει σαν τίτλο “Οι bloggers είναι κατά 75% Δεξιοι (ή αριστεροί);
Θα είναι σωστό, αλλά τι νόημα θα έχει;
Γενικά δεν θα ήθελα μία έρευνα που να πολιτικοποιεί τα blogs ή τους bloggers.
Και προσωπικά δεν θα ήθελα να συμμετέχω σε μία έρευνα που πολιτικοποιεί εμένα.[…]
Ηταν σαφές (και ακόμα είναι, καθώς αν και δεν είχα χρόνο να μιλήσω μαζί του,τον συνάντησα στην εκδήλωση για τον Gilmor), οτι όλο αυτό είναι λάθος. Είναι σαν να ρωτάς τους χρήστες κινητών τι κόμμα ψηφίζουν. Θα βγάλεις ένα ποσοστό, είναι αλήθεια – αλλά δεν θα βγάλεις κανένα απολύτως χρήσιμο συμπέρασμα.
Γιατί όλο αυτό δεν έχει κανένα νόημα να ομαδοποιηθεί.
Επιστροφή στο τώρα: Μου πήρε λοιπόν αρκετό καιρό να ηρεμήσω, κυρίως να κατεβάσω τις ασφάλειές μου. Διότι ένιωσα οτι μου επιτέθηκαν, ενώ απέτυχα παταγωδώς να αντιληφθώ οτι καμία επίθεση δεν δέχθηκα προσωπικά.
Απλώς, οι blogger δεν είναι πρόβατα.
Το λάθος μου ήταν, και το ομολογώ, οτι όταν δέχθηκε η ομάδα των πενήντα επίθεση για τις προθέσεις της (ή τα πολιτικά της φρονήματα) θεώρησα οτι το δέχθηκα αποκλειστικά εγώ.
Ήταν απολύτως φυσιολογική η αντίδρασή μου, όπως κατάλαβα μετά, απλώς και μόνο, γιατί είμαι blogger.
Και blogger, σημαίνει πρόσωπο.
Όταν κάποιος γράφει ένα blog, ανεξαρτήτως θέματος (αναφέρομαι κυρίως στα προσωπικά blogs) – είτε δηλαδή γράφει για την τεχνολογία, όπως ο τιτάνας, είτε για θέματα που τον απασχολούν, όπως ο old-boy, είτε για πολιτική, όπως ο talos, είτε για την οικογένειά τους, όπως η Στέλλα και ο Koyan, αν κάνει κριτική, όπως ο kaltsovrakos, και πάει λέγοντας- δεν αλλάζει ένα βασικό δομικό συστατικό:
Είναι ένας άνθρωπος, και αυτές είναι οι απόψεις του.
Δεν θέλει να ανήκει σε ομάδα περισσότερο απο όσο επιθυμεί (συμμετέχει σε ένα κόμμα, γουστάρει μία ομάδα, λειτουργεί με mac ή με pc, είναι blogger) – και πολύ περισσότερο, δεν θέλει το blog του να ανήκει κάπου.
Και φυσικά, δεν θέλει να εκπροσωπείται. Πολύ περισσότερο απο μένα, που ούτε καλύτερος είμαι, ούτε χειρότερος απο κάθε άλλον blogger.
Συνεπώς, αντιδρά.
Και απολύτως δικαίως, αν με ρωτάτε.
Πολλοί απο αυτούς που αντέδρασαν, το έκαναν αυτόματα – χωρίς δεύτερη σκέψη. Μετά, μπορεί να σκέφτηκαν οτι μερικοί blogger άξιζε τον κόπο να πάνε, ή να πήγαν blogger που τους συμπαθούν για την γραφή τους.
Αδιάφορο – λειτούργησε η λογική «εμένα δεν με εκπροσωπεί κανείς – εγώ δεν εκπροσωπώ κανέναν»
Προσωπικά, όταν καθάρισε το μυαλό μου απο τις βλακείες που σκεφτόμουν, το βρήκα υπέροχο.
Μία υγιέστατη αντίδραση, αρκούντως λογική, χωρίς παρωπίδες – και κυρίως, χωρίς καμία διάθεση «ωραίοποίησης»:
«Και ποιος είσαι εσύ ρε μαλάκα που θα με εκπροσωπήσεις;»
Τέλειο – και απολύτως σωστό.
Είναι παντελώς αδιάφορο στην σκέψη μου το γεγονός οτι κανένας απο αυτούς που συμμετείχαν εγώ δεν είχα πρόθεση να εκπροσωπήσω κανέναν. Ήταν μία ιδιωτική πρόσκληση, ως τέτοια την εξέλαβα, και ως τέτοια την αντιμετώπησα. Αλλά, είναι αδιάφορο.
Το σημαντικό είναι οτι οι bloggers δεν είναι πρόβατα. Δεν μπαίνουν στα μαντριά των άλλων, ούτε το δικό μου, ούτε κανενός. Έχουν αυτόνομη σκέψη, κριτικό λόγο, και βγάζει ο καθένας όσο μπορεί τα δικά του συμπεράσματα, με τις δικές του προσλαμβάνουσες. Μιλάει και γράφει για πάρτη του, και είναι ο μάστορας του εαυτού του. Αφού έχει μπει στον κόπο να έχει blog, σημαίνει οτι έχει φωνή, άρα δεν χρειάζεται κανέναν να εξηγήσει στους άλλους καλύτερα τι θέλει να πει.
Οσο λειτουργεί έτσι, αντι-οργανωτικά, αντι-ομαδικά, αντι-οπαδικά, μπορεί να έχει διάφορα κακά να αντιμετωπίσει, αλλά έχει ένα ασύλλυπτο καλό:
Είναι ελεύθερο.
Γιατί όσο δεν είμαστε πρόβατα, δεν θα μπούμε σε κανένα μαντρί.
Βρίστε όποιον αισθάνεστε οτι πάει να σας καπελώσει αδέλφια, ακόμα (κυρίως) αν νιώθετε οτι είμαι εγώ.
Γιατί δεν εκπροσωπώ κανέναν – όπως δεν μ’ αρέσει και μένα να με εκπροσωπούν…
Προσωπική άποψη, και η κουβέντα ανοιχτή.
Loading...
(9 ψήφοι, βαθμολογία: 4,44 / 5)