Η απίστευτη συμμετοχή σας με άφησε άφωνο. Δεκάδες άνθρωποι συνέβαλλαν, γράφοντας σχόλια για τους εαυτούς τους ή για συγγενείς, μοιράζοντας τις ιστορίες τους, πόνο και ελπίδα.
Εμεινα άφωνος.
Στην αρχή απαντούσα στα σχόλια, αλλά μετά παρατήρησα οτι το βήμα λόγου που δινόταν εδώ στους (έμμεσα ή άμεσα) παθόντες ήταν πολύ πιο σημαντικότερο απο την δική μου γνώμη.
Έτσι σας άφησα να λέτε ότι βάραινε την καρδιά σας.
Είσαστε πολλοί – πολλοί περισσότεροι απο όσους περίμενα.
Αυτή η συμμετοχή σας με αναγκάζει να το επαναφέρω στην επικαιρότητα, καθώς, μιλώντας με την Αντικαρκινική Εταιρεία, και λαμβάνοντας υπόψιν το #51 σχόλιο απο τον Γιώργο, σκέφτηκα οτι δεν μπορώ να μείνω απαθής παρακολουθώντας αυτήν την συζήτηση.
Πρώτα, το post:
5/2/2007:
Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος.
Όχι το ζώδιο, το άλλο. Η «ασθένεια». Η «επάρατη νόσος». Η «κατάρα». Το «ακατανόμαστο».
Η μάνα μου έπαθε καρκίνο της ουροδόχου κύστης, και πέθανε -τελικά- απο αυτό. Κυρίως, έφταιγε (και φταίει) το κάπνισμα. (Τώρα, πως φτάνει η τζούρα απο το πρωϊνό απαραίτητο τσιγάρο στην ουροδόχο κύστη, τρέχα γύρευε. Φτάνει όμως. Να είσαστε σίγουροι, γιατί η μάνα μου για περίπου ενάμισι – δύο χρόνια, είχε ένα σωληνάκι, πλαστικό, που έδιωχνε τα ούρα σε μία σακούλα).
Όταν τριγυρνούσα στην Πάρο μετά τον θάνατό της, όλοι στραβομουτσουνιάζανε όταν έλεγα «Καρκίνος». Όταν άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε για άλλους, που πέθαναν απο καρκίνο, έλεγαν «η ασθένεια».
Μα τον θεο, ούτε να το προφέραν δεν μπορούσαν.
Τι τρέχει με αυτό; Τι είδους κόλλημα είναι; Μήπως και αν το πεις, κολλάς; Μην είναι κολλητικό; Μην το κολλάς με την αναφορά;
~
Κάπου τρία χρόνια πριν, στο γραφείο, έχω χάσει μπόλικα κιλά. Απο την Taste and Diet. Κάθε μέρα, τρώω το φαγητό που μου φέρνουνε – για μήνες λέμε τώρα, ε; – στο εστιατόριο, μαζί με ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Πιάνει το κόλπο, τα χάνω τα περιττά, γίνομαι γκομενάκι, είμαι στα πάνω μου, ξυρίζω το κεφάλι μου.
Τι το ‘θελα;
Μήνες μετά, όσο είχα διατηρηθεί, ανακαλύπτω οτι υπάρχει φιλολογία: ο Γιάννης έχει καρκίνο (φτου! που έκανε και ο Φιλιππίδης όταν παρουσίαζε τα ζώδια στις ειδήσεις του Μαστοράκη στον Αντέννα).
Σου λέει ο άλλος, ξυρισμένο κεφάλι ίσον χημειοθεραπεία, χαμένα κιλά, that fits.
Ε, ούτε τότε δεν είπανε «καρκίνος». Το έμαθα απο κουβέντα που ξεκίναγε «το ξέρουμε οτι είσαι άρρωστος«.
Άρρωστος, όχι καρκίνος.
Σαν να έχεις τον σατανά μέσα σου.
Και, σαν να μην έφτανε αυτό, αν τελικά τον αποκτήσεις (μακρυά απο μας, ε;) δαγκώνεσαι.
Πως να το πεις; Φυλαγεσαι.
Γιατι σε κοιτάνε σαν πεθαμένο – ήδη. Όπως τους κοίταζες και εσύ παλιά.
~
Λοιπόν, παλικάρια, να τα βρούμε λίγο εδώ: Ζεις, απο τον καρκίνο. Επιβιώνεις. Είναι μπάσταρδη ασθένεια, αλλά δεν είναι θανατική καταδίκη. Πολλοί γλυτώνουν – έχω παραδείγματα-. Και μετά είναι καλά. Απολύτως καλά. Ούτε την ψυχή τους πουλήσανε, ούτε φαντάσματα είναι. Άρρωστοι πριν – καλά τώρα. Και ούτε έχουν να ντρέπονται για κάτι.
Και αξιοπρεπείς, και αμόλυντοι. Για αυτό, αν ακούσετε κανέναν με καρκίνο, μην το κοιτάξετε σαν πεθαμένο. Σαν κρυολογημένο κοιτάχτε τον. Και μην φοβηθείτε να το πειτε – καρκίνος.
Δεν υπάρχει «ανίατη ασθένεια», «επάρατη νόσος», «η ασθένεια» και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.
Και αν το αντιληφθούμε, ίσως κάνουμε κάτι για αυτό. Αν υποψιαστούμε οτι με τον τρόπο ζωής μας (φυτοφάρμακα, κινητά, τσιγάρα, διατροφή) κινδυνεύουμε, και δώσουμε λίγο σημασία, μπορεί και να το αποφύγουμε.
Δεν κολλάει με το να το πεις. Με το τσιγάρο, μπορεί. Με το να το πεις, όχι.
Και, αν θέλετε να με ακούσετε, μην το ανάψετε το γαμημένο για λίγο. Έτσι, τιμής ένεκεν.
Μην διστάσετε να τους καλέσετε. Η ψυχική σας υγεία (είτε είσαστε ασθενείς, είτε είσαστε κοντικά πρόσωπα) είναι εξίσου σημαντική με την σωματική.
Αν πρέπει να μάθουμε να λέμε «καρκίνος» χωρίς να ντρεπόμαστε, τότε σίγουρα πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο της καρδιάς και του νου μας, χωρίς δισταγμούς.
Στην γραμμή θα σας απαντήσουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά για την ασθένεια, και γνωρίζουν πως να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής σας.
Ελπίζω απο καρδιάς να έχω κάνει ότι μπορώ για να απαλύνω τον πόνο σας…
- Αρχική ημερομηνία: 5/2/2007
- Δεύτερη ημερομηνία: 5/11/2007
- Τρίτη ημερομηνία: 23/10/2008
Οι σέρβερ μοιάζουν να μην αντέχουν άλλο να δείξουν αυτήν την σελίδα. Κοντά στα χίλια comment, με γεμάτο κείμενο, και πάνω απο τριάντα τρείς χιλιάδες επισκέψεις, είναι σίγουρα πρόκληση -στην καλύτερη περίπτωση- για το WordPress. Για να το αντιμετωπίσω, χρειάστηκε να χωρίσω τα σχόλια σε σελίδες. Τα σχόλιά σας, μπορείτε ακόμα να τα δείτε συνολικά σε μία σελίδα, πατώντας στην αντίστοιχη επιλογή..
(135 ψήφοι, βαθμολογία: 4,67 / 5)
Loading...
Καλημέρα τα συλλυπητήρια μου Ιωάννα για τον πατέρα σου έχω να γράψω τόσο καιρό …. Ιωάννα μου κάθε απώλεια από την ζωή μας είναι δύσκολη μακάρι να το ξεπερνούσαμε έτσι απλά . Εγώ είμαι ακόμα καλά με την.υγεια μου . Κύριε κ αν κατάλαβα καλά πέθανε ο πατέρας σου και μετά εκδηλώθηκε η αρωστος σας . Θα σας πρότεινα εκτός από τα φάρμακα να πάτε και σε ψυχολόγο . Καμιά φορά αν η καρδιά και το μυαλό μας νοσεί αρωστενει και το σώμα μας . Αν δεν γιατρέψουμε το μυαλό μας τότε ούτε το σώμα μας θα γιατρευτεί ποτέ .
Καλησπέρα σε όλους σας,
Μου είναι πολύ δύσκολο να γράψω γιατί ακόμα προσπαθώ να αποδεχθω την απώλεια. Σήμερα μάλιστα που έχει τα γενέθλια του το αγοράκι μου. Έγινε 8 χρονών.
Δεν θα έγραφα αλλά χάρηκα τόσο πολύ Ggiiaanniiss 1100 που διάβασα νέα σου. Να είσαι καλά σου αξίζουν τα καλύτερα
Καλησπέρα σε όλους. Μπαίνω κοιτάζω το site και βγαίνω. Θέλω πολλές φορές να γράψω κάτι αλλα δεν ξέρω τι! Δεν έχω κάτι να πώ για το θέμα διότι ο μπαμπάκας μου είναι ψηλά στον ουρανό εδω και 41/2 χρόνια, και αν γράψω δεν είναι εδώ ο Κος Διονύσης να μου απαντήσει. Πρέπει όμως να μιλάμε να ανταλλάσσουμε απόψεις, εμπειρίες, πληροφορίες διότι μόνο έτσι θα βρει το θάρρος κάποιος συνάνθρωπος μας να ανοιχτεί και γιατί όχι να βρει δύναμη στο δικό του πρόβλημα ή κάποιου αγαπημένου του.
ioanna μου είσαι καλά;
Καλησπέρα σας,
Μανία μου καλά είμαι. Παλεύω με τις αναμνήσεις. πλησιάζει χρόνος και δεν μπορώ να το χωνέψω πως μας έφυγε έτσι μέσα από τα χέρια μας.
Να είστε όλοι καλά
Η ioanna είμαι
Σήμερα θα γράψω μια πολύ προσωπική ιστορία που τη χρωστάω εδώ και πάρα πολλούς μήνες. Τη χρωστάω σε όλους αυτούς που την έζησαν μαζί μου, σε όλους αυτούς που το ζουν καθημερινά με τους δικούς τους ανθρώπους και σε όλους εσάς, γιατί δυστυχώς κάποια στιγμή στη ζωή σας άμεσα ή έμμεσα θα σας αφορά. Πρόκειται για τον καρκίνο! Για τον καρκίνο του πατέρα του Μάνου, όπως τον έζησα εγώ.
Να μιλάτε για τον καρκίνο. Δεν είναι ταμπού. Δεν είναι ευθύνη σας, συμβαίνει σε όλους και είναι βάλσαμο να μιλάς. Δεν λύνεται το πρόβλημα, αλλά νιώθεις τεράστια ανακούφιση όταν μιλάς, σαν να φεύγει λίγο βάρος από την ψυχή σου. Σε κάθε ευκαιρία να μιλάτε.
Ακούμε όλοι μας για τον καρκίνο, καταριόμαστε με καρκίνο, αλλά στην πραγματικότητα μοιάζει κάτι μακρινό, μέχρι να σου χτυπήσει την πόρτα από το πουθενά, να σε βρει με κομμένα γόνατα να αναρωτιέσαι «ωπ και τώρα τι κάνουμε;».
Στο δικό μου «και τώρα τι κάνουμε» βάλσαμο -ξέχωρα από όλους τους δικούς μας ανθρώπους, που ήταν πλάι μας με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο- ήταν το να διαβάζω ιστορίες άλλων, που πάλευαν, που το ξεπέρασαν, που δεν τα κατάφεραν. Με βοηθούσε να καταλάβω ότι δεν συμβαίνει μόνο σε εμάς και ότι δεν εξελίσσονται πάντα άσχημα τα πράγματα.
Σε αυτό βοήθησε το blog του Αρκούδου, μέσα στο οποίο πέρασα άπειρες ώρες, παίρνοντας κουράγιο και υποσχόμενη πως όταν τελειώσει όλο αυτό με τη σειρά μου θα γράψω την ιστορία του Χρήστου, για να πάρουν δύναμη και άλλοι μέσα από αυτή. Γι’ αυτό και αυτή η ιστορία. Γι’ αυτό σήμερα, παραμονή της Παγκόσμιας Ημέρας Κατά του Καρκίνου.
Οι γιατροί λένε πως οι στατιστικές είναι 1:4. Κοίτα να δεις που ένας στους τέσσερις δεν είναι πια κάτι τόσο μακρινό. Ένας σε κάθε οικογένεια. Όλοι έχουμε σοβαρές πιθανότητες να το βιώσουμε στο δικό μας σπίτι.
Όλα ξεκίνησαν εκείνο τον Αύγουστο. Ήμασταν στην Κρήτη διακοπές. Ο Χρήστος μπήκε σε διαδικασία check-up για κάτι πονάκια. Η αγροτική γιατρός του χωριού, τεράστια παρά την ηλικία της –όπως αργότερα παραδέχτηκαν οι γιατροί που ανέλαβαν τον Χρήστο- είδε μια σκιά στον υπέρηχο και δεν της άρεσε. Πρότεινε παραπάνω εξετάσεις.
Τότε ήταν ακόμα κουλ τα πράγματα. Ευκαιρία για έλεγχο υγείας. Κάτι μέσα μου με έτρωγε, δεν ήθελα να τρομάξω κανέναν, αλλά ήταν σαν σύννεφο στη σκέψη μου που προμήνυε την καταιγίδα. Κάτι μέσα του τον έτρωγε. Ξεκίνησε τις οδηγίες «όταν δε θα είμαστε εμείς εδώ, να κάνετε αυτό και το άλλο με το σπίτι».
Έκανε ακτινογραφίες στους πνεύμονες, οι πνευμονολόγοι στο νοσοκομείο των Χανίων τότε δεν ήταν εκεί στο ραντεβού τους οπότε η εκτίμηση μεταφέρθηκε για Σεπτέμβρη, που θα γύριζαν πια στην Αθήνα. Οι ακτινογραφίες βρέθηκαν στα χέρια μου, να πάρω μια γνώμη από την ξαδέρφη μου που είναι πνευμονολόγος. «Ό,τι μας πει παιδιά. Είναι η μόνη γιατρός που μπορώ να έχω τυφλή εμπιστοσύνη, ό,τι μας πει αυτό κάνουμε.»
«Κάτι δε μου αρέσει, αλλά μην τρελαίνεσαι. Κάτι βλέπω, αλλά μπορεί να έχει μείνει από παλιό κρύωμα. Θέλω να τον δω». Το ραντεβού κλείστηκε άμεσα και αποφασίστηκε βρογχοσκόπηση. Προληπτικά, για να μας φύγει κάθε αμφιβολία. Δε μας καλάρεσε η ιδέα της όλης ταλαιπωρίας, αλλά είχε από την αρχή συμφωνηθεί «ό,τι μας πει, αυτό θα κάνουμε».
Το ραντεβού της βρογχοσκόπησης στο νοσοκομείο άργησε σχεδόν 15 ημέρες και μετά την εξέταση έμεναν τα αποτελέσματα της βιοψίας. Θα πήγαινε ο Μάνος να τα πάρει και τελευταία στιγμή αποφάσισα να πάω κοντά του, για παρέα.
Όσο ο Μάνος πλήρωνε, η παθολογοανατόμος μου παρέδιδε έναν λευκό φάκελο με ένα βλέμμα που δε θα ξεχάσω ποτέ. Πριν καν τον ανοίξουμε ήξερα καλά το αποτέλεσμα. Οι επόμενες στιγμές ήταν τρομερά δύσκολες. Λέξεις ακατάληπτες στο χαρτί, αμηχανία, κομμένα γόνατα. Καθίσαμε λίγο στις σκάλες έξω από το ιατρείο.
Φεύγοντας η Κατεχάκη έμοιαζε να κινείται στους ίδιους ρυθμούς κι εμείς σαν να περπατάμε μέσα σε ένα κακό όνειρο, από τους εφιάλτες που όλα κινούνται απειλητικά και προσπαθείς να ξυπνήσεις και δεν μπορείς. Βούιζαν τα πάντα, ο θόρυβος έπνιγε τα απελπισμένα «τι κάνουμε».
Η λέξη απελπισία είναι πολύ μικρή για να περιγράψει εκείνες τις πρώτες στιγμές. Ένα εκατομμύριο σκέψεις. Με σημαντικότερη, εκείνη τη στιγμή, πώς του το λέμε. Και πώς το λέμε στην Όλγα που ήταν εκείνες τις μέρες στην Κρήτη.
Την Όλγα την φέραμε με τρόπο πίσω για να της πούμε τα μαντάτα από κοντά. Στο Χρήστο δεν άντεχε κανείς να το πει. Ήταν Παρασκευή. Θα περιμέναμε τη Δευτέρα να του το πει η γιατρός. Μαζί με το πώς θα πορευτεί.
Εκείνη την Παρασκευή μέσα σε λίγες ώρες είχα μάθει τι είναι μη μικροκυτταρικός καρκίνος του πνεύμονα. Είχα πάρει 100 τηλέφωνα τον Μάνο για να τον ρωτήσω αν είναι καλά. Είχα γνωρίσει το blog του Αρκούδου και μέσα στα δάκρυα και τον φόβο βρήκα λίγη ανακούφιση.
«Θα σας βοηθήσω όπως μπορώ» ήταν η υπόσχεση σ’ εκείνη την λιγομίλητη βόλτα της Παρασκευής. Δεν έχεις και πολλά να πεις τέτοιες στιγμές. Όλα μοιάζουν με λαβύρινθο και είσαι ανήμπορος να βρεις ποιο δρόμο θα πάρεις.
Δεν ήμουνα παρούσα όταν ανακοίνωσαν επίσημα στο Χρήστο ότι έχει καρκίνο, αλλά ξέρω ότι δεν ήταν έκπληξη γι’ αυτόν. Είναι παράξενο, βλέποντας πίσω, αλλά όλοι οι γιατροί, βουτηγμένοι χρόνια στους καρκίνους, του έλεγαν πόσο τυχερός είναι που τον βρήκε και που είναι χειρουργήσιμος. Κανείς δεν μακάριζε την τύχη του τότε.
Εκείνη η εβδομάδα ήταν εβδομάδα εξετάσεων, για να βεβαιωθούμε ότι ο καρκίνος δεν είχε κάνει μεταστάσεις, να γίνει σταδιοποίηση και να αποταθούμε έπειτα με όλες τις απαραίτητες εξετάσεις στο χέρι στον θωρακοχειρουργό. Κάθε εξέταση ήταν κι ένα χτυποκάρδι. Κάθε αποτέλεσμα και μια μικρή νίκη. Κόκαλα καθαρός. Κεφάλι καθαρός.
Είναι πολύ σημαντικό το τελευταίο που ανέφερα. Μες στην όλη απελπισία, κάθε θετικό αποτέλεσμα ήταν μια μικρή νίκη. Ένα βήμα λιγότερο για το μαραθώνιο που είχε ξεκινήσει. Ίσως δεν το καταλαβαίνεις τώρα, αλλά όταν δεν έχεις από πού να πιαστείς, μπορείς να πιαστείς από το παραμικρό για να νιώσεις λίγη χαρά, μέχρι αύριο που θα είναι μια άλλη μέρα.
Φτάσαμε στο θωρακοχειρουργό. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος που μας δέχτηκε όλους στο μικρό του γραφείο και μέσα στην τρέλα της καθημερινότητάς του στο νοσοκομείο μας έκανε να νιώσουμε ασφάλεια. «Στη θέση σου θα έκανα πάρτι Χρήστο. Ξέρεις, οι πνεύμονες είναι από τα όργανα που έχουμε διπλά, αλλά μπορούμε να ζήσουμε μόνο με ένα. Εμείς θα κάνουμε αυτό, θα αφαιρέσουμε τον χαλασμένο πνεύμονα και θα συνεχίσεις τη ζωή σου με έναν».
Τα πάντα κανονίστηκαν γρήγορα. Τρομακτικό μεν, αλλά ο γιατρός μας κέρδισε την εμπιστοσύνη και απλά περιμέναμε να έχει ελεύθερο χειρουργείο.
Στο μεσοδιάστημα, με παρότρυνση του χειρουργού, είδαμε μια ογκολόγο για δεύτερη εκτίμηση. Όταν άρχισε να μιλάει για χημειοθεραπείες και φάρμακα και λοιπά, κάτι που ως τώρα δεν είχε συζητηθεί, «για να μικρύνουμε τον καρκίνο, μπας και σώσουμε τον πνεύμονα» η μόνη απορία ήταν «μας εγγυάστε ότι σε όλο αυτό το διάστημα δε θα γίνει μετάσταση και δε θα έχουμε χάσει χρόνο;» «Έφυγες για χειρουργείο, Χρήστο» ήταν η απάντηση.
Κι έτσι περιμέναμε το χειρουργείο. Η ιστορία εδώ έχει μερικά ευτράπελα, γιατί στην Ελλάδα τα ελεύθερα χειρουργικά τραπέζια και οι ζωές έχουν να κάνουν με το ποιοι δε συμπαθούν το γιατρό σου και ποιοι ζήλεψαν την προαγωγή του. Μας διαβεβαίωνε πώς κάνει ότι μπορεί και δεν αμφιβάλαμε στιγμή γι’ αυτό, ώσπου κάποια στιγμή μας πρότεινε να πάμε μαζί του στο διευθυντή του νοσοκομείου να του εξηγήσουμε την κατάσταση και να δώσει λύση.
Βρεθήκαμε με το Μάνο αξημέρωτα μιας Πέμπτης να είμαστε έξω από το γραφείο του διευθυντή, έτοιμοι να παρακαλέσουμε, εμείς που δεν έχουμε παρακαλέσει ποτέ στη ζωή μας και για τίποτα. Ήρθε και ο γιατρός μαζί μας. Σε μια ώρα είχαμε απάντηση ότι όλα θα λυθούν γρήγορα. Πράγματι την επόμενη Τρίτη μας κάλεσαν για εισαγωγή.
Το χειρουργείο ήταν προγραμματισμένο για Παρασκευή. Εκείνη την Πέμπτη βράδυ ξάπλωνα δίπλα στο Μάνο και προσπαθώντας να κοιμηθούμε μου έλεγε ότι ίσως αύριο δεν ξανάβλεπε τον πατέρα του.
Όλη η ιστορία με την πνευμονεκτομή είναι οι πρώτες ώρες. Αν ο οργανισμός αντέξει το σοκ της αλλαγής και μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή. Και βέβαια οι λοιμώξεις.
Όταν έπαιρναν το Χρήστο μέσα στο χειρουργείο είναι επίσης μια εικόνα που δε θα ξεχάσω ποτέ. Όλοι όσοι ήμασταν εκεί, η στενή του οικογένεια, να πηγαίνουμε χαμογελαστοί σαν κουρδισμένοι πίσω από το φορείο, παριστάνοντας ότι ήμασταν καλά, ότι δε φοβόμασταν, ότι όλα σίγουρα θα πήγαιναν καλά. Έπειτα, όταν έκλεισαν οι πόρτες ο καθένας έπιασε από μια γωνία, κανείς δεν μιλούσε με τον άλλον και περιμέναμε να περάσουν οι ώρες.
Όταν βγήκε ο γιατρός από το χειρουργείο ήταν πια αργά το μεσημέρι. Τρεις λέξεις, αμέτρητα συναισθήματα «όλα πήγαν καλά». Ακολούθησαν καραγκιοζιλίκια έξω από την εντατική και φωτογραφίσεις με τις ειδικές στολές που φορούσαμε για να τον επισκεφτούμε. Όλα είχαν πάει καλά, ώρα να ανασάνουμε!
Οι μέρες στο νοσοκομείο και οι μετέπειτα μέρες κύλησαν όμορφα, με αγωνία μεν αλλά όμορφα. Γίναμε μικροβιοφοβικοί, απαιτούσαμε όποιος τον πλησίαζε, από τους στενούς συγγενείς που αφήναμε να τον δουν, να φοράει μάσκα και να χρησιμοποιεί αντισηπτικό. Κάποιοι μας κορόιδευαν. Μας είπαν υπερβολικούς. Το παραμικρό μπορεί και να τον σκότωνε, οπότε λίγη τρέλα δεν έβλαπτε αν ήταν να τον έχουμε καλά.
Σπίτι και ανάρρωση. Η ζωή μπήκε σιγά σιγά σε κανονικούς ρυθμούς και εμείς σε ρυθμούς Χριστουγέννων. Όλα ήταν ευοίωνα και τα δύσκολα φαινόταν να μένουν πίσω. Έμενε να πάρουμε τη βιοψία από τον όγκο που αφαιρέθηκε και …τέλος. Ο Χρήστος είχε ήδη αρχίσει δειλά δειλά να κάνει τις πρώτες του βόλτες με τα πόδια εκτός σπιτιού.
Δυο τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα τα πράγματα άρχισαν να στραβώνουν. Ο Χρήστος έβηχε πολύ, κάποια στιγμή ανέβασε πυρετό. Παραμονή Χριστουγέννων μας βρήκε να ψάχνουμε φαρμακείο για αγωγή που μας δόθηκε από το τηλέφωνο, μια και κανείς από τους γιατρούς του δεν ήταν στην Αθήνα.
Μετά τα Χριστούγεννα πήραμε την βιοψία στα χέρια με την πρόβλεψη ότι θα πάει πολύ καλά, πιθανότατα δε θα τον απασχολήσει ξανά αυτός ο καρκίνος και έχει τις πιθανότητες να νοσήσει όπως όλοι μας.
Τον είδε και η πνευμονολόγος. Πρότεινε ακτινογραφία να δούμε γιατί επέμενε ο βήχας. Ήταν αργά το βράδυ, την άφησα έξω από την πόρτα της για να ξυπνήσει πολύ νωρίς το Μάνο προβληματισμένη λέγοντάς του να τον πάει κατεπειγόντως στο νοσοκομείο. Κάτι είδε που δεν της άρεσε καθόλου.
Η κακοτυχία εκείνων των ημερών δεν είχε τέλος. Ο θωρακοχειρουργός, υπό μετάθεση, ήταν σε άδεια, αλλά δεν είχε εγκατασταθεί στο καινούριο του νοσοκομείο, οπότε δεν υπήρχε κάποιος δικός του να τον παραπέμψει. Μας παρότρυνε να πάμε στο ΣΩΤΗΡΙΑ, όπου είχε κάποιους γνωστούς που θα μπορούσαν να ασχοληθούν.
Οι μέρες στο ΣΩΤΗΡΙΑ ήταν απαίσιες.
Πρώτα απ’ όλα όταν είδαν την ακτινογραφία του, ωμά μας είπαν ότι υπήρχε επιπλοκή, είναι πολύ τυχερός που πρόλαβε να φτάσει στο νοσοκομείο και ότι θα χρειαζόταν εγχείριση. ΣΟΚ τεράστιο.
Μπήκε σε θάλαμο με ένα μηχάνημα που αφαιρούσε υγρά από τον θώρακά του, Δε θυμάμαι πώς το λέγανε. Ήταν ένα σωληνάκι που έμπαινε μες στο δέρμα του και από τη μια οδηγούσε στο κενό σημείο, εκεί που παλιά υπήρχε πνεύμονας, και από την άλλη σε ένα δοχείο που γέμιζε με αίμα και υγρά. Η επιπλοκή είχε να κάνει με σπασμένα ράμματα εκεί που είχε γίνει η εσωτερική τομή για να αφαιρεθεί ο πνεύμονας. Το κομμάτι του θώρακα που έμενε κενό στα πλαίσια της ανάρρωσης έπρεπε να γεμίσει με υγρό. Λόγω του σπασμένου ράμματος τα υγρά περνούσαν στον υγιή πνεύμονα με κίνδυνο να πνιγεί.
Η συμπεριφορά στο νοσοκομείο ήταν άθλια. Ουσιαστικά δεν ήταν δικός τους ασθενής, κανείς δεν αναλάμβανε, δεν υπήρχε ενημέρωση και απλά αγωνιούσαμε και περιμέναμε.
Αλλάξαμε χρόνο στο θάλαμο. Είχαμε και βασιλόπιτα. Είναι απίστευτο πόσος κόσμος αλλάζει χρόνο μέσα στα νοσοκομεία, μες στην αγωνία ή τον πόνο, με τους συγγενείς του. Θυμάμαι ακόμα την παχουλή νοσηλεύτρια που έμπαινε χαρούμενη από θάλαμο σε θάλαμο για ευχές. Ήταν σαν να ζούσαμε γιορτές, έστω και μες στο νοσοκομείο.
Στο νοσοκομείο δεν μπορούσαν να τον κρατήσουν επ’ αόριστον, ήθελαν όμως να περιμένουν μήπως το πρόβλημα διορθωνόταν από μόνο του. Τον έστειλαν σπίτι με το μηχάνημα, με τα σωληνάκια μέσα του και με εμάς να πρέπει να του κάνουμε αλλαγές σε γάζες.
Όποιος με ξέρει καλά ξέρει την απέχθεια που έχω για ο,τιδήποτε τρυπάει το δέρμα. Δεν ήθελα με τίποτα να αφήσω το Μάνο να το περάσει όλο αυτό. Η Όλγα λιποψυχούσε να το κάνει. Εγώ ήμουν πιο εκτός. Έκανα αλλαγές, έβλεπα την τρύπα, το πύον, το αίμα, με χέρια που προσπαθούσαν να μην τρέμουν και με ύφος «δεν τρέχει τίποτα, το’ χω!». Έκλαιγα κρυφά, όλοι νομίζω κλαίγαμε κρυφά, αλλά ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει.
Δεν ήταν μόνο οι αλλαγές. Ήταν η ανασφάλεια του σπιτιού. Είσαι εκεί, μόνος σου, δεν ξέρεις τίποτα και δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις αν κάτι συμβεί. Αυτό κράτησε περίπου 20 μέρες. Μέσα σε αυτές ο Μάνος έπαθε πρώτη φορά κρίση πανικού, τρέχαμε στα νοσοκομεία και παριστάναμε στους γονείς ότι ήμασταν βόλτα για να ξεσκάσουμε.
Έπειτα προέκυψε ότι πρέπει να κάνει δεύτερο χειρουργείο. Θα το έκανε ο χειρουργός του, που στην ουσία θα τοποθετούσε ράμματα εκεί που είχαν φύγει. Απλό, αν δεν είχε πάθει μόλυνση το σημείο εκείνο και αν δεν είχε προηγηθεί ένα ήδη δύσκολο χειρουργείο. Μάθαμε για την επικείμενη επέμβαση το προηγούμενο μεσημέρι, ήδη μέσα στο νοσοκομείο εδώ και κάποιες μέρες για να καταλήξουν τι θα κάνουμε. Μεσημέρι μας είπαν ότι θα χρειαζόμασταν κι αίμα, κι άλλο αίμα.
Είναι πολύ δύσκολο να βρεις αίμα, ειδικά να παρακινήσεις ανθρώπους να δώσουν αίμα μετά το μεσημέρι, όταν τα περισσότερα τμήματα αιμοδοσίας κλείνουν και οι περιοχές που είναι ανοικτά μπορεί να μη βολεύουν κάποιους. Αγώνας δρόμου κυριολεκτικά, με την απειλή ότι αν δεν έχει μαζευτεί αίμα δε θα μπορεί να γίνει χειρουργείο.
Πριν μπεις στο χειρουργείο σε βάζουν να υπογράψεις ένα χαρτί ότι γνωρίζεις τους κινδύνους και ότι γίνεται με τη συγκατάθεσή σου. Εκείνη τη φορά για κάποιο λόγο το έφεραν στην Όλγα. Το κλίμα της αναμονής ήταν βαρύ. Ειδικά όταν δεν υπάρχει ενημέρωση και περνάν ώρες δεν ξέρεις τι να υποθέσεις. Σκέφτεσαι κάθε σενάριο και κάτι τέτοιες ώρες όλα έχουν πάντα άσχημη κατάληξη. Το χειρουργείο τέλειωσε αλλά ο γιατρός δεν ήταν ευχαριστημένος. Το δέρμα από την μόλυνση δεν μπορούσε να ραφτεί, δεν ήταν βέβαιος ότι θα κρατήσουν τα ράμματα. Εντατική και …ο Θεός.
Δεν υπάρχει Θεός για εμένα. Υπάρχει ο μικρός θεούλης που έχουμε μέσα μας και μας βοηθάει να παλεύουμε. Θυμάμαι το χτυποκάρδι εκείνο το βράδυ, όταν πολύ νωρίς πέσαμε κατάκοποι για ύπνο και χτύπησε το τηλέφωνο. Όλοι πεταχτήκαμε περιμένοντας άσχημα μαντάτα, αλλά ήταν απλά συγγενείς που έπαιρναν να μάθουν. Θέλω να πω με αυτό ότι πάντα υπήρχε ο φόβος πλέον, φτάσαμε σε ένα σημείο μηδέν, που όλοι φοβηθήκαμε ότι θα τον χάσουμε.
Εκείνες τις μέρες υπήρξε φόβος, λύπη και πίεση. Πίεση να αλλάξουμε γιατρό, να πάμε σε ιδιωτική κλινική, ποιος πήρε τέτοιες αποφάσεις, ποιος φταίει και ποιος δε φταίει. Όποιος το διαβάζει αυτό, αν ποτέ βρεθεί σε τέτοια θέση μην το κάνει ποτέ αυτό. Σε περιπτώσεις ασθένειας πέφτει σε λίγους ο βαρύς κλήρος να πάρουν αποφάσεις για τον άνθρωπό τους. Οι αποφάσεις είναι δύσκολες και η ευθύνη τεράστια. Και είναι πολύ μόνος και πολύ τρομαγμένος σε αυτή τη διαδικασία. Αν κάτι πάει λάθος, το να ψάχνεις σε ποιον να ρίξεις ευθύνες δε βοηθάει, προσφέρει απλά ένα ακόμα πρόβλημα στα ήδη πολλά προβλήματα. Όσο και να το κάνεις από αγάπη και ενδιαφέρον απλά δε βοηθάει.
Εννοείται τα πράγματα πήγαν στραβά. Η τρύπα δεν έκλεινε. Άρχισαν να μιλούν για μόνιμη συσκευή που θα έχει σωληνάκι και μηχανισμό να τραβάει τα υγρά. Αυτό σήμαινε αναπηρία. Σήμαινε στέρηση ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Σήμαινε διαρκείς μολύνσεις και εξάρτηση από γιατρούς και νοσοκομεία. Δε χρειάζεται κάθε φορά να περιγράφω τα συναισθήματα. Προφανώς γινόταν όλο και χειρότερο…
Ο γιατρός δεν το έβαλε κάτω. Πίστεψε στο Χρήστο, ήθελε να τον βοηθήσει. Θα προσπαθούσε άλλη μια φορά. Προσπάθησε. Και βγήκε χαμογελαστός. Μέχρι να βγει εγώ σκεφτόμουν ότι αν δεν διορθωνόταν κι αυτή τη φορά καλύτερα να φύγει, από το να ταλαιπωρείται έτσι. Ήταν επίπονο. Σωματικά και ψυχολογικά. Όμως ο γιατρός βγήκε χαμογελαστός. Πάμε για ανάρρωση.
Πάντα πίστευα ότι η ζωή τα φέρει πάντα με τέτοιο τρόπο που πρέπει να περάσεις μια διαδικασία, να τη βιώσεις στο πετσί σου. Ο Χρήστος βγήκε σχετικά αλώβητος από τον καρκίνο, χωρίς μεταστάσεις, χωρίς χημειοθεραπείες. Από έναν καρκίνο δεν γλιτώνεις χωρίς ζόρικη μάχη όμως, ίσως γι’ αυτό ήρθαν οι επιπλοκές.
Πέρασαν περίπου τρία χρόνια και από το τρίτο χειρουργείο. Ο Χρήστος είναι καλά σήμερα και συνεχίζει τη ζωή του, σχεδόν όπως παλιά. Εντάξει, το παίρνω πίσω. Είναι τεράστιο ψέμα να πεις ότι μετά από όλα αυτά συνεχίζει απλά τη ζωή του. Ας κρατήσουμε το είναι καλά και ζει ποιοτικά.
Κανείς για την ακρίβεια δε συνεχίζει τη ζωή του από εκεί που την άφησε. Για εμάς είναι σαν να μεγαλώσαμε απότομα. Σαν να υπάρχει μια περίοδος πριν και μετά απ’ όλα αυτά. Ναι, μπορούμε και πάλι να είμαστε χαρούμενοι και πέρασαν εκείνες οι σκοτεινές μέρες, αλλά αν μπορούσα να δώσω εικόνα γι’ αυτό το συναίσθημα είναι σαν εκείνη η λύπη και η αγωνία να παγιώθηκε μέσα μας, να πάτησε στην παλιά ξεγνοιασιά και απλά να έγινε βάση, πάνω στην οποία συνεχίζεται η μετέπειτα ζωή μας.
Μας άφησε κουσούρια όλο αυτό. Εγώ παθαίνω πανικό όταν κάποιος κάνει εξετάσεις για το πιο απλό πράγμα, μέχρι να πάρει αποτελέσματα. Ακόμα πετάγομαι όταν ακούω το Χρήστο να βήχει και εννοείται όσο ευοίωνα και αν είναι όλα πάντα μας κόβονται τα γόνατα όταν πρέπει να παραλάβουμε τα αποτελέσματα από το τακτικό check-up του.
Όσο περνάει ο καιρός ο κίνδυνος απομακρύνεται και η ζωή συνεχίζεται. Γιατί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ό,τι κι αν γίνει η ζωή συνεχίζεται μέσα από μικρές ή μεγάλες μάχες.
Αυτό το κείμενο γράφτηκε για εμένα, γιατί ένιωθα ότι το χρωστάω σε όσους στάθηκαν κοντά μας εκείνους τους δύσκολους μήνες, σε όσους δεν ήξεραν τίποτα και απορούσαν γιατί χαθήκαμε ή γίναμε υποχόνδριοι. Για το Χρήστο που η υπομονή του ακόμα και σήμερα μου φέρνει δάκρυα. Για την Όλγα που παραμένει ακόμα ο πιο ζωντανός άνθρωπος που ξέρω, αλλά ξέρω καλά πώς έχασε ένα κομμάτι της κάπου μέσα στα νοσοκομεία. Το ίδιο και για το Μάνο, που ξέρω πως ποτέ δε θα είναι ξέγνοιαστος όπως παλιά. Για τον Αλέκο, το Γιάννη, την Έφη και το Χρήστο, τα παιδιά του που ήταν πάντα εκεί γι’ αυτόν και ο ένας για τον άλλον. Το περάσαμε και το ξεπεράσαμε μαζί όλο αυτό!
Είναι χαρισμένο σε όλους τους γνωστούς και άγνωστους που πολεμάνε καθημερινά με τον καρκίνο, είτε στο κορμί τους είτε στην οικογένειά τους και για όλους αυτούς που πολέμησαν και νικήθηκαν. Όλοι δικαιούμαστε να λυγίσουμε, αρκεί να ξανασηκωθούμε!
διαγνώσθηκα με καρκίνο του μαστού τον Αύγουστο του 2013. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, παρά το ότι πάντα φοβόμουν-χωρίς να υπάρχει κληρονομικότητα- ότι θα συμβεί και σε μένα. ΄Όγκος 8 χιλ, φρουρός λεμφαδένας καθαρός, ογκεκτομή, ακτινοβολίες,ταμοξιφαίνη…Τι χαρά! πολύ εύκολη περίπτωση… Όλοι οι γιατροί συμφώνησαν με τη θεραπεία μου και μου έδωσαν ποσοστό 98% ελεύθερη νόσου για 5 χρόνια. Απρίλιος 2016: επέμβαση προληπτική : ολική υστερεκτομήγια να αποταπεί το ενδεχόμενο της μετάστασης στα έσω γεννητικά όργανα και να περιορισθούν οι ορμόνες μου μιας και δεν ήμουν ακόμη σε εμμηνόπαυση. Ιούνιος 2016, μετά από πολύμηνες ενοχλήσεις που θορυβούσαν μόνο εμένα κι όχι τους θεράποντες ιατρούς , στον τακτικό απεικονιστικό έλεγχο διαπιστώθηκε νέος όγκος στη μασχάλη. Ο μαστολόγος αρνούνταν να το πιστέψει : αποφασίζεται νέα επέμβαση από την οποία διαπιστώθηκαν δυο μεταστατικές εστίες στη μασχάλη και πέντε από τους οκτώ λεμφαδένες που αφαιρέθηκαν διηθημένοι από τον καρκίνο. Τόμπολα!!! κάθε μέρα ασκήσεις για το χέρι για να αποφύγω το λεμφοίδημα, χημειοθεραπεία(ούτε στον χειρότερο εχθρό μου), αλωπεκία, , ακτινοβολίες, ορμονοθεραπεία. Η ελπίδα ότι ο καρκίνος μπορεί να αντιμετωπισθεί, με κρατούσε δυνατή, αλύγιστη λέγαν κάποιοι. Η ακτινοβολία στην υπερκλείδια περιοχή μου δημιούργησε μάλλον μια νευρίτιδα, με αποτέλεσμα για 11 περίπου μήνες να πονάω και να μη μπορώ να κοιμηθώ, καθώς ούτα τα παυσίπονα ούτε οι κορτιζόνεςή άλλες θεραπείες δεν ανταποκρίθηκαν. Σειρά εξετάσεων ( ηλεκτρομυογράφημα, μαγνητική αυχενικής μοίρας, μαγνητική εγκεφάλου, μαγνητική υπερκλείδιας περιοχής, pet- scan) για να αποκλείσουμε κάτι χειρότερο, μια μετάσταση λ.χ.
Νοέμβριος 2017: αρχίζουν ήπιες ενοχλήσεις στην πλάτη, μάλλον θα κρύωσα, έλεγα. Οι πόνοι χειροτερεύουν. Αρχές Γενάρη του ’18 ο ογκολόγος ζητά σπινθηρογράφημα οστών. Όλα καλά. ο πόνος εκεί. Αξονική Θώρακος: ακτινοδιαυγαστική περιοχή στον Θ2 σπόνδυλο, μεγαλύτερη από αυτή του 2016! Του 2016; μα εκεί , η μετεγχειρητική αξονική δεν έδειξε τίποτε! Πάλι από την αρχή: μαγνητική, pet-scan. Η διάγνωση : μεταστατική οστεόλυση στον Θ2 σπόνδυλο . Θυμίζω ότι ο αρχικός όγκος ήταν 8 χιλ. και ο «φρουρός» λεμφαδένας που αφαιρέθηκε δεν ήταν διηθημένος. Η «τύχη» μου του 2013 αποδείχθηκε η μεγαλύτερη ατυχία. Κι εγώ τώρα πρέπει πάλι να ελπίζω και να αποφασίσω ποια θεραπεία θα ακολουθήσω, καθώς υπάρχει διαφωνία για την αντιμετώπιση.Πρέπει επίσης να το «παίζω» ψύχραιμη για να μη στεναχωρήσω τον άνδρα μου, τα παιδιά μου, τους συγγενείς και φίλους. Θέλω να τσιρίξω, να κλάψω, να βρίσω, να θρηνήσω αλλά δεν επιτρέπεται ,γιατί ο καρκίνος νικιέται με την καλή διάθεση. Πόσο ανούσια μου ακούγονται όλα. Το μόνο στο οποίο έχω καταλήξει είναι ότι πρέπει να προσέχω τον εαυτό μου, κάτι που ποτέ δεν έκανα και δύσκολο να το κάνω τώρα.
συμπέρασμα από την περιπέτειά μου : ο καρκίνος είναι πολύ έξυπνος κι εμείς (ασθενείς και ιατροί) προσπαθούμε να τον ξεγελάσουμε.
Καλημέρα, Ο καρκίνος ξαναχτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου και συγκεκριμένα θηλώδες και θηλιακιώδες καρκίνωμα θυροειδή στον άντρα μου. Αυτή την φορά όμως σε αντίθεση με την περίπτωση του αγαπημένου μου πατέρα πριν 5 χρόνια είμαστε διαβασμένοι, αισιόδοξοι, προετοιμασμένοι και κυρίως δυνατοί. Σίγουρα είναι μια πιο ήπια μορφή σε σχέση με του πνεύμονα όμως επειδή όπως είπες κι εσύ Γιώτα ο καρκίνος ειναι πολύ έξυπνος εμείς θα προσπαθήσουμε να είμαστε ένα βήμα μπροστά και με την βοήθεια του Θεού να τον νικήσουμε.
καλησπέρα σας ,
Καλή δύναμη σε όλους σας. Μανια μου ει μαι σίγουρη πως η περίπτωση του άντρα σου δεν θα είναι ανησυχητική. Άλλωστε εσείς ξέρετε να παλεύετε.
Ελπίζω για όλους σας τα καλύτερα . Τα αισιόδοξα μηνύματα και νέα τα έχουμε όλοι μας ανάγκη περισσότερο απο καθετί.
Φιλιά πολλά σε όλους σας.
Εγώ πέντε χρονια με καρκίνο στο νεφρό και στο έντερο έκανα 4 χειρουργεία μέχρι τώρα 25 ακτινοβολίες 8 χημειοθεραπείες και τώρα μου έκανε υποτροπή στην νεφροκτομη και άρχισα την θεραπεία με Votrient και η ζωή συνεχίζεται !!!!!!
Καλησπέρα παιδιά! Ελπίζω να είστε όλοι καλά !