(απο τα προηγούμενα επεισόδια: Όταν πεθαίνει ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης εταιρίας με χίλιους εργαζομένους, αφήνει στην διαθήκη του τον όρο να ψηφίσουν οι εργαζόμενοι ποιοι θα απαρτήσουν την καινούργια διεύθυνση: με συνοπτικές διαδικασίες, το διοικητικό συμβούλιο των τριάντα, απαρτούμενο απο τριάντα υπέρλαμπρους αστέρες, την «παρέα της Φεγγαρόπετρας» αναλαμβάνει την τύχη της επιχείρησης και των εργαζομένων – χωρίς όμως να παραβλέπουν να κάνουν διαρκώς συμμαχίες και να δημιουργούν υπο-ομάδες. Αυτή, είναι η ιστορία τους.)
Στο σημερινό επεισόδιο, ο Πέτρος είχε σοβαρό πρόβλημα. Το σημερινό διοικητικό συμβούλιο είχε ξεκινήσει πολύ στραβά – η ομάδα του Μάνου είχε ζητήσει τον λόγο για κάποια κτήματα που ξεπούλησε η εταιρία σε ένα μοναστήρι – και παρότι είχε συμμετάσχει αυτή στο γεγονός, όταν ήταν διοίκηση, τώρα που ο Πέτρος είχε έρθει στα πράγματα και είχε ολοκληρώσει την διαδικασία, ο Μάνος το γυρνούσε μπούμερανγκ.
Στην πραγματικότητα το πρόβλημα δεν ήταν ο Μάνος, αλλά οτι η ομάδα του Πέτρου διαλυόταν. Δεν ακολουθούσαν τις εντολές του, διαφωνούσαν με τις επιλογές του – γενικά δεν ήταν καθόλου καιρός για να ζητήσει την εμπιστοσύνη τους. Θα μπορούσε να τους φερθεί σκληρά, αλλά είχε οριακή ψηφοφορία στο συμβούλιο, και κάθε αποστασία θα του στοίχιζε πολλά. Η μόνη λύση θα εξευτέλιζε την διαδικασία, αλλά τουλάχιστον θα τον κρατούσε λίγο ακόμα πρόεδρο. Είχε μαζί του και τον Λουκά, τα είχαν συμφωνήσει – δεν θα είχε πρόβλημα.
Απλώς, δεν θα παρουσιαζόταν. Ας φώναζαν όσο ήθελαν ο Μάνος ο μεγάλος του αντίπαλος, ο Νικόλας, ο φρέσκος οραματιστής και ο κυρ-Ηλίας, που ήταν παλιά καραβάνα, τόσο ίδιος με τον Λουκά – και τόσο αντίθετος. Ως μειοψηφία δεν θα πετύχαιναν τίποτα.
Στο μεταξύ, σε λίγες ημέρες σύμφωνα με το καταστατικό που είχε προτείνει ο Μάνος και είχε συνεχίσει ο Πέτρος, η όποια κατηγορία θα έπεφτε στο κενό, καθώς θα είχαν παρέλθει οι ημερομηνίες, και θα είχε παραγραφεί η κατηγορία. Και αν πέρναγε λίγο ακόμα ο καιρός, σε δέκα μήνες θα τα ξεχνάγανε όλα – και οι εργαζόμενοι, και η παρέα της φεγγαρόπετρας.
Σκυμμένος σε αυτές τις σκέψεις, δεν πρόσεξε οτι ο παραιτημένος σύμβουλος επικοινωνίας του τον παρακολουθούσε ώρα τώρα απο την πόρτα. Ξαφνικά, σήκωσε τα μάτια και τον είδε: «Α, ήρθες;» – Συνεχίζεται στα σχόλιά σας…
Αποποίηση: Η ιστορία είναι εντελώς φανταστική, δεν υπάρχει, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, οι ηθοποιοί δεν υπάρχουν, οι ρόλοι δεν υπάρχουν, και πανω απο όλα, δεν είναι βασισμένη ούτε στην σειρά του Mega Τα μυστικά της Εδέμ, ούτε στην ελληνική πολιτική σκηνή…
(3 ψήφοι, βαθμολογία: 4,67 / 5)
Loading...
Ωραια, να δουμε αν καταλαβα καλα… Πετρος είναι η Νεα Δημοκρατια, Λουκας είναι το Λαος, Μάνος το Πασοκ, Νικόλας το Σύριζα και ΚΚΕ ο κυρ-Ηλιας;
Είναι σωστή η σκέψη σου – συμμετοχή δεν βλέπω 🙂
Συμμετοχή δεν έχει επειδή η σειρά έχει περισσότερες επαναλήψεις και remake κι από τους απαράδεκτους και ο κόσμος την έχει βαρεθεί. Άσε που γενικά έχει βαρεθεί την «τηλεόραση». Επίσης ξέχασες να αποποιηθείς την οποιαδήποτε ομοιότητα με την «Ελληνοφρένεια» 😛
you can’t blame a man for trying 🙂
Στην πραγματικότητα σκέφτηκα οτι ήταν ωραίο πείραμα, να βάλω τον κόσμο να συμμετέχει – αλλά απο ότι φαίνεται, μάλλον απέτυχα 😀
…θα βρω καλύτερες ιδέες, που θα μου πάει;
Κάτσε ρε συ αρκούδε. Αν δεν βάλεις και καμία γκόμενα, να παίζει κανένα φλερτ σε συνδυασμό με κάποιο σεξ – σκάνδαλο ή σκέτο σκάνδαλο, δεν έχει και πολύ ενδιαφέρον.
Θέλει και λίγη δράση.
Οπότε συνεχίζω:
Το βλέμμα του τέως συμβούλου επικοινωνίας ήταν ανεξιχνίαστο.
– Στέκομαι εδώ και ώρα
– Λυπάμαι, δεν ήθελα να σε κάνω να περιμένεις
Ο Πέτρος ένιωσε το βλέμμα του Κωνσταντίνου να τον διαπερνά.
«Ξέρεις», του είπε, «όλο αυτό γίνεται για να ξεκαθαριστεί η κατάσταση και να πάψουν κάποια στόματα δυσαρεστημένα να ξύνουν πληγές». Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες της γυναίκας του και των παιδιών του στις ολόχρυσες κορνίζες που ήταν θεατρικά τοποθετημένες στο γραφείο του από πανάκριβο κρύσταλλο συνέχισε: «Πριν αρχίσεις θέλω να σου επισημάνω πως παρότι δεν θα βρίσκεσαι στο διοικητικό συμβούλιο, θα έχεις τις ίδιες ακριβώς απολαβές που είχες και πριν την παραίτηση».
Πριν προλάβει να ολοκληρώσει, ο Κωνσταντίνος του αποκρίθηκε με το ίδιο παγερό βλέμμα: «και τι θα κάνεις τώρα; Θα ζητήσεις να παραιτηθεί και το υπόλοιπο Δ.Σ.;»
Ο Πέτρος έστρεψε το βλοσυρό του βλέμμα στον Κωνσταντίνο. Ο παραιτηθείς όμως συνέχιζε με έπαρση: «Με τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου, ξέρεις πως θα βγουν και άλλα στην φόρα. Το μοναστήρι είναι ένα λιθαράκι μπροστά στα υπόλοιπα που υποτίθεται κρατάτε επτασφράγιστα. Έχεις χάσει το παιχνίδι και δεν το ξέρεις, εγώ είμαι ο τυχερός της όλης υπόθεσης, πήρα άφεση. Εσύ πως νομίζεις ότι θα την γλυτώσεις»;
Ήταν φανερό πως τον είχε εξοργίσει.
– Με απειλείς;
– Σε προειδοποιώ
Συνεχίζεται…
Το μικρό λεωφορείο είχε ήδη φτάσει κάτω από το μέγαρο της εταιρίας και ο οδηγός κόρναρε επίμονα.
Ήταν ήδη κανονισμένη η εκδρομή στο μοναστήρι.
Θα πήγαιναν όλοι για να δουν από κοντά τον ηγούμενο και τον γραμματέα του.
-Ποιος κορνάρει μεσημεριάτικα και χαλάει τον κόσμο?
Αφού δεν του απάντησε κανένας σηκώθηκε ο Κωνσταντίνος και κοίταξε από το παράθυρο.
-Τι είναι αυτό το λεωφορειάκi? ρώτησε, δεν ξέρει κανένας?
-Είναι για την εκδρομή στο μοναστήρι, ξέχασα να σας ενημερώσω αλλά σήμερα θα πάμε όλοι εκεί, εντολή του κ. Πέτρου απάντησε η Μαρίκα.
Ο Κωνσταντίνος κοίταξε με απορία τον Πέτρο που ετοιμαζόταν για την εκδρομή.
-Μα, είμαστε τώρα για εκδρομές? εδώ γίνεται της π…….και συ κανονίζεις εκδρομές?
-Δεν πρόκειται για ταξίδι αναψυχής, αποκρίθηκε ο Πέτρος, είναι κανονισμένο να πάμε στον ηγούμενο για να πάρουμε πληροφορίες και από ένα κιλό ντομάτες γνήσιες για να μην τρώμε ότι μας σερβίρουν στο bar.
Ένας, ένας κατέβαινε για να πιάσει μια καλή θέση στο πουλμανάκι.
26 άτομα συνολικά μπήκαν με μικρές αψιμαχίες για τις θέσεις.
Όλο το ΔΣ και η διοίκηση της εταιρίας.
Ακόμα και η κυρά Μαρία η καθαρίστρια μπήκε μέσα με τα σφουγγαρόπανα.
-Αυτή τι θέλει εδώ? ρώτησε ο Κωνσταντίνος με περιέργεια.
-Εγώ πάω για τις ντομάτες, έχω 5 στόματα να θρέψω…ο Θανάσης ο άντρας μου όλο στα καφενεία γυρνάει και τα παιδιά πεινάνε….
-Καλά, καλά μην κάνεις έτσι, κάτσε όμως πίσω στα τελευταία καθίσματα μη λερώσεις κανέναν με τα σφουγγαρόπανα, την ηρέμησε ο Κωνσταντίνος γιατί δεν είχε καμία όρεξη να ανοίξει κουβέντα με το προσωπικό.
-Οδηγέ, δεν πας λίγο πιο σιγά?
-Σιγά ρε, θα μας σκοτώσει αυτός, φώναζαν όλοι ανήσυχοι για την ταχύτητα που ανέπτυσσε ο οδηγός του μικρού λεωφορείου…
Ήταν φανερό πως δεν θα την έβγαζαν καθαρή με τις τόσες στροφές και τι στροφές…από τη μια μεριά στην άλλη πεταγόντουσαν σε κάθε απότομη στροφή οι επιβάτες…
Ο κυρ Μιχάλης, ο οδηγός του πούλμαν ήταν ήδη σταφίδα με το ούζο που είχε πιει και οδηγούσε σαν τρελός…
-Μην ανησυχείτε, εγώ είμαι εδώ, έλεγε πριν από κάθε επικίνδυνη στροφή.
Το φορτηγό από απέναντι είχε κάνει προσπέραση και είχε βρεθεί ξαφνικά στο δικό τους ρεύμα, παρ ολίγο να προλάβει να ξαναμπεί στη δικιά του τη λωρίδα όταν είδε μπροστά του το πουλμανάκι.
Αλλά δεν πρόλαβε.
Όταν ακούστηκε ο θόρυβος ήταν ήδη πολύ αργά.
Στον γκρεμό που ήταν δεξιά τους και κατρακύλησαν δεν υπήρχε ούτε ένα δέντρο για να τους συγκρατήσει.
27 τούμπες έκαναν και βρέθηκαν τα σπασμένα κορμιά τους στο βάθος της χαράδρας…
Συνεχίζεται?
Ρε συ αραχτέ; Τους σκότωσες όλους;! 🙂
Μπορεί να ήταν ένα αποτυχημένο πείραμα, αλλά δεν περίμενα ότι θα τους πάρεις όλους στον λαιμό σου!
Κάποιος να τους επαναφέρει στην ζωή, γρήγορα! 🙂