Γεγονός οι δύο πρώτοι πολιτικοί γάμοι ομόφυλων ζευγαριών στην Τήλο

Με τις καλύτερες ευχές της στήλης, για ευτυχία και αγάπη! 🙂

Δύο άνθρωποι παντρεύτηκαν, αλλά τέσσερις αξίζει να θυμόμαστε απο αυτήν την διαδικασία: τους μελλόνυμφους, τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γιώργο Σανιδά, και τον Δήμαρχο Τήλου Τάσο Αλιφέρη.

Η συζήτηση για το θέμα είναι ακόμα ανοιχτή, στο post με τίτλο: το αληθινό πρόσωπο της αμαρτίας

Φωτό via

Στο sport24.gr, στον μεγαλύτερο διαφημιστικό του χώρο, πετυχαίνω διαφήμιση της Νέας Δημοκρατίας.

Ένα flash banner που μεταξύ των άλλων δίνει τιτλάκια όπως «Πάρε μέρος στην ανακύκλωση», «κλείσε τις ηλεκτρικές όταν δεν τις χρησιμοποιείς» , «βάλε γλάστες στο μπαλκόνι» και άλλα τέτοια.

Τώρα, το sport24 φημίζεται για την αστοχία των διαφημίσεών του (δεν ξέρω αν είχατε προσέξει διαφήμιση του Ιντιάνα Τζόουνς που έπαιζε, μόνο του, σε κάθε σελίδα, κατεβάζοντας απο την αρχή όοοοοολο το video) αλλά ομολογώ, μου κέντρισε το ενδιαφέρον:

Τι μπορεί να διαφημίζει ή να σχεδιάζει ωστε να φτιάξει banner;

Έκανα κλικ για να δω αν η Νέα Δημοκρατία (προσέξτε την διαφορά, όχι η κυβέρνηση) έχει προτάσεις ή ιδέες, ή σχέδια για όλα αυτά.

Όταν κάνεις κλικ στο διαφημιστικό, σε οδηγεί….

…στο site της Νέας Δημοκρατίας. Στην πρώτη σελίδα. Ούτε ειδική σελίδα υπάρχει, ούτε σύνδεσμος, ούτε ειδικός χώρος, τίποτα.

Στην πρώτη σελίδα.

Και φυσικά, καμία ειδική αναφορά δεν γίνεται για την …καθε μέρα, μέρα Περιβάλλοντος.

Γιατί δεν υπάρχει τίποτα απτό πίσω απο την διαφήμιση.

Μόνο λόγια.

Αναρωτιέμαι γιατί ξαφνιάζομαι. Αναρωτιέμαι σε τι διαφέρει αυτή η πολιτική, απο αυτήν που μέχρι τώρα συναντήσαμε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.

Απολύτως τίποτα.

~

Υπάρχει το κόμμα, που πασχίζει να το ψηφίσεις. Για να το ψηφίσεις, θα σου πετάξει, άναρθρα, αλόγιστα, οτιδήποτε θέλεις να ακούσεις. Για να είναι σίγουρο οτι θα ακούσεις αυτό που θέλεις να ακούσεις, θα χαλάσει έναν σκασμό λεφτά.

Και μετά; Και μετά τίποτα. Γιατι αυτό που ήθελες να ακούσεις το άκουσες, και τέλος.

Ούτε πρόγραμμα, ούτε σχέδιο, ούτε λύσεις.

Άκουσες μόνο αυτό που ήθελες να ακούσεις.

Θα έλεγα τα ίδια αν έβλεπα το ίδιο απο το ΠΑ.ΣΟ.Κ., με μία έξτρα σημείωση: Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν είναι κυβέρνηση.

Αρα, στην γενικότερη βλακεία που μας δέρνει, θα δικαιολογείτο να πει αυτά που θα ήθελα να ακούσω, ακόμα και αν δεν έχει πρόγραμμα.

Αλλά, τούτοι εδώ, είναι και κυβέρνηση! Και, σαν να μην έφτανε αυτό, χρεώνεται ήδη μία αποτυχία της συνόδου του Κιότο! Και μας κάνει και μάθημα!

Όταν οι ΧΥΤΑ δημιουργούν άπειρα προβλήματα και δεν προχωρούν, όταν πρόσφατα γνωρίσαμε τις μεγαλύτερες πυρκαγιές των τελευταίων ετών και η απάντηση στις κατηγορίες περι αδιαφορίας ήταν «η ασύμμετρη απειλή», όταν η ανακύκλωση λειτουργεί με ρυθμό χελώνας και έχει αποτεθεί σε επίπεδο Δήμων, όταν ο λιγνήτης είναι η κορυφαία παραγωγική διαδικασία ηλεκτρισμού στην ελλάδα – αλλά όταν κάποιος επιχειρήσει να βάλει άλλες μορφές ενέργειας, τον τσακίζει (θυμάστε καθόλου ή ξεχάσατε;) – ε, οι ίδιοι άνθρωποι κάνουν και μαθήματα Περιβάλλοντος!

«Βάλε γλάστρες στο μπαλκόνι σου»!

«Κάθε μέρα, μέρα περιβάλλοντος»!

Και, ακόμα και αυτό θα το ανεχόμουν – αλλά όχι! Διότι πίσω απο τα μεγάλα λόγια, ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ! Ούτε μία πρόταση – αξιοποιήσιμη, ούτε μία ιδέα – υλοποιήσιμη, τίποτα.

Μόνο τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…

(Κάθε φορά που συναντάω τόση απύθμενη βλακεία, ανησυχώ σοβαρά για τον κάθε έναν απο εμάς που τους ψήφισε…)

Εγώ πάντως, ομολογώ οτι χαίρομαι για την θέση της εκκλησίας.

Όχι γιατί μου αρέσει, αλλά γιατί δείχνει οτι δεν έχει κρυφή αντζέντα για τον γάμο των ομοφυλοφίλων.

Η αντίδρασή της μπορεί να είναι ενοχλητική, αλλά τουλάχιστον είναι ειλικρινής.

Ελικρινής μεν, αλλά αυτοκαταστροφική.

Παρακολουθώ την μήνιν των ανθρώπων της εκκλησίας, των πνευματικών πατέρων της ορθοδοξίας, και λυπάμαι τρομερά. Λυπάμαι, γιατί δεν μπορώ να καταλάβω απο που φορτίζει όλη αυτή η αντίδραση. Και δεν μπορώ να διανοηθώ πόσο μίσος μπορεί να κρύβεται απέναντι σε κάποιους ανθρώπους, πόση έπαρση, πόσος εγωϊσμός, και πόση κακώς εννοούμενη «ανωτερότητα».

Οι ομοφυλόφιλοι είναι, σύμφωνα με τους πνευματικούς πατέρες της μεγαλύτερης θρησκείας στην ελλάδα, οι «αμαρτωλοί, ανώμαλοι, άρρωστοι άνθρωποι » και η προσπάθειά τους να βρεθούν «εις γάμου κοινωνία» μία απόλυτα καταδικαστέα πράξη. Αυτή η σεξουαλική τους κατεύθυνση έχει δεχθεί απο την εκκλησία πλήθος αντιδράσεων και μία ανευ προηγουμένου επίθεση τύψεων, ενοχής, ηθικής, κοινωνικής, ακόμα και σωματικής μορφής.

Βεβαίως, σε πρώτη ανάγνωση, δεν αντιδρώ στην αντίδρασή τους. Είναι προφανές οτι η ομοφυλοφιλική πράξη δεν συνάδει με τις γραφές πάνω στις οποίες θα έπρεπε όλοι οι χριστιανοί ορθόδοξοι να πορεύονται. Απο την άλλη, υπάρχει το εξής παράδοξο: ο πολιτικός γάμος (που ετοιμάζονται να τελέσουν) είναι αναγνωρισμένος μόνο απο το κράτος – ο δε θρησκευτικός, και απο το κράτος και απο την εκκλησία. Η εκκλησία όμως αντιδρά σε έναν πολιτικό γάμο.

Σε έναν γάμο δηλαδή, που δεν την αφορά.

(Θα έλεγε κανείς οτι αυτή είναι η κατάρα των ομοφυλοφίλων: ασχολούνται μαζί τους όλοι αυτοί που δεν τους αφορά το ζήτημα. Εννιότε, όπως περίτρανα απέδειξε ο κύριος Σανιδάς, ακόμα και αυτοί που τους αφορά. Εν ολίγοις, ασχολούνται όλοι με αυτούς που δεν ενοχλούν(*) κανέναν. Είναι κατάρα να είσαι στο στόχαστρο αυτών που θεωρούν εαυτούς ανώτερους, ποιοτικότερους, και αθωότερους – χωρίς να έχεις κάνει τίποτα για να μπεις στο μάτι τους.

Απλώς γιατί είσαι εύκολος στόχος.)

Αλλά, ενώ η κυβέρνηση, η δικαιοσύνη, ο κύριος Σανιδάς και οι λοιποί κρίνονται για τις πράξεις τους σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, δεν συμβαίνει το ίδιο για την εκκλησία.

Για αυτό χαίρομαι: γιατί η εκκλησία δείχνει το πρόσωπό της.

Ετσι, αυτοί που κρίνονται απο τον κόσμο, όταν κάνουν λάθη, φαίνονται. Όταν μισούν, φαίνεται. Όταν αισθάνονται ανώτεροι, φαίνεται. Όταν είναι εγωϊστές και μικρόνοοι, φαίνεται.

Διότι δεν μπορώ να καταλάβω το μένος εναντίον των ομοφυλοφίλων. Είναι σαφές να πιστεύεις οτι πρόκειται για κάτι που δεν συνάδει με τον τρόπο ζωής σου – αλλά είναι ακατανόητο να προσπαθείς με τόσο κόπο να αλλάξεις την ζωή του (γιατι τον θεωρείς αμαρτωλό και άρρωστο), με τόσο πάθος – που πλησιάζει στο μίσος.

Γιατί το να μιλάς απαξιωτικά για έναν άνθρωπο που δεν πείραξε κανέναν, να τον ομαδοποιείς, να τον λιθοβολείς δεν είναι πράξη αγάπης. Δεν θα πετύχεις απολύτως τίποτα απο αυτήν την συμπεριφορά. Αν δεν το ξέρεις, είσαι μωρός. Αν το ξέρεις, τότε δεν σε ενδιαφέρει. Και το να μην σε ενδιαφέρει, σημαίνει οτι σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Άρα η σημαία «προσπαθώ να σώσω αυτούς τους ανθρώπους» είναι ψέμα.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν αντιλαμβάνεται η εκκλησία οτι με τις πράξεις της δεν πρεσβεύει τα πιστεύω της. Πότε άραγε έκαναν περισσότερο κακό οι ομοφυλόφιλοι απο τους άλλους αμαρτωλούς; Πότε έγινε μεγαλύτερη αμαρτία η ομοφυλοφιλία – απο την κλοπή, την δουλεία, τον φόνο;

Γιατί εγώ μπορώ με μεγαλύτερη ευκολία (αν παίξω το ανόητο παιχνίδι των ρόλων) να εμπιστευτώ έναν ομοφυλόφιλο, απο έναν έμπορο που εν γνώση του με κλέβει πουλώντας μου λιγότερα απο όσα πληρώνω, τον τραπεζίτη που με ξεγελάει να πάρω δάνειο που ούτε χρειάζομαι, ούτε μπορώ να ξεπληρώσω – για να με εχει για χρόνια δούλο, τον καπνέμπορα που πουλάει τσιγάρα στην γυναίκα μου – ενώ γνωρίζει οτι την σκοτώνουν (και προσθέτει χημικά για να μην μπορεί να απεξαρτηθεί), τον πολιτικό που μου λέει ψέμματα εκβιάζοντας την ψήφο μου με με ένα πρόβλημα που έτσι και αλλιώς θα έπρεπε να είναι δουλειά του να το λύσει, ή τον εστιάτορα που τηγανίζει το φαγητό για πεντακοσιοστή φορά – γνωρίζοντας οτι οι τελευταίες τετρακόσιες εβδομήντα φορές είναι εγκληματικά καρκινογόνες.

Όλοι αυτοί, όλοι εμείς, επίσημοι, επίτιμοι χριστιανοί ορθόδοξοι.

Υπεράνω κριτικής.

Και αυτοί, όλοι εμείς, που στην καθημερινότητά μας σκοτώνουμε τους άλλους, τους κλέβουμε ή τους κάνουμε δούλους μας, είμαστε ένοχοι για άλλες αμαρτίες – αλλά δεν σηκώνουν την ίδια μήνιν της εκκλησίας.

Οι δικές μας οι αμαρτίες δεν είναι καταδικαστέες – δεν είναι καν αξιομνημόνευτες.

Ποιο καλοί εμείς απο αυτούς.

Οι ομοφυλόφιλοι απο την άλλη, που απλώς επιλέγουν εκτός του δικού μας ορισμού για να ερωτευτούν -αυτό είναι όλο και όλο το έγκλημά τους- δέχονται σχεδόν αδιαμαρτύρητα τα φτυσίματά μας. Και αν τολμήσουν να αντιδράσουν, τους λιθοβολούμε.

Εξω απο εδώ, αμαρτωλοί.

Οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν να πατήσουν το πόδι τους στην εκκλησία (σκεφθείτε οι αληθινοί μεταξύ τους χριστιανοί πόσο γονατίζουν απο τις τύψεις) – αλλά ο ιερωμένος πνευματικός πατέρας θα είναι επίσημα προσκεκλημένος κάθε τραπεζίτη, εμπόρου, βιομήχανου. Θα ευλογήσει την εργασία τους, κάνοντας τα στραβά μάτια στις «αμαρτίες τους» που πληγώνουν, σκοτώνουν, εκβιάζουν χωρίς προσχήματα.

Μια διαφορετική αντιμετώπιση, στους δικούς μας ανθρώπους.

~

Ως κοινωνία, μπορούμε να εξοβελίζουμε όποιον θέλουμε, με πρόσχημα την ασφάλειά μας. Ως θρησκεία, με πρόσχημα την αγάπη.

Απλώς να μην ξεχνάμε που και που, πόσο ανόητα φερόμαστε, και πόσο εύκολα αδειάζουν οι εκκλησίες απο σκεπτόμενους ανθρώπους.

Γι’ αυτό σας λέω: χαίρομαι που αντιδράει έτσι η εκκλησία.

Είναι σκληρή, άδικη, ψεύτικη – αλλά τουλάχιστον ειλικρινής.

(*) δεν αναφέρομαι στην αισθητική του καθενός μας

Η μητέρα παρακολουθεί το παιδί της. Το παιδί τρέχει, σκοντάφτει, και πέφτει σχίζοντας το γόνατό του. Κλαίει με λυγμούς.

Η μητέρα του του λέει: «Δεν σου έχω πει να προσέχεις; Γιατί δεν προσέχεις;’

Ο νεαρός λέει στην φίλη του οτι έχει καρκίνο. Η φίλη του αντιδρά: «Ε, αφού στο έχω πει: με όλες αυτές τις μαλακίες που τρώς…»

Ο γιατρός (ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, Ο ΓΙΑΤΡΟΣ!) όταν εξετάζει τον ασθενή, τον κατηγορεί για όποια ασθένεια που του βρίσκει (το έχω ζήσει).

Η κοπέλα λέει στο αγόρι της: αγάπη μου, έχω παχύνει. Αυτός της απαντά: «εμ, αφου σαβουριάζεις οτι βρεις!»

Ο Γιάννης έχει πέτρα στα νεφρά. Όλοι οι γύρω του, με το που τους το λέει, αποφαίνονται: «Δεν πίνεις αρκετά νερά!»

~

Είναι βασικό να ξεκαθαρίσουμε λίγο την φυσιολογία της κουβέντας και των αποτελεσμάτων της. Το να πεις στον άλλο «κρίμα ρε φίλε» ‘η «δοκίμασε αυτό» είναι πολύ διαφορετικό απο το να του πεις «δεν πίνεις αρκετά νερά». Στην πραγματικότητα, ότι και να του πεις είναι πολύ διαφορετικό απο το να του πεις «δεν πίνεις αρκετά νερά».

Στην μία περίπτωση, του λες οτιδήποτε. Στην δεύτερη του επιρρίπτεις ευθύνες.

Επειδή αυτό το ζω καθημερινά, σας ξεκαθαρίζω κάτι που κάνετε αυτόματα, χωρίς σκέψη, και δημιουργεί εξαιρετικά άσχημο συναίσθημα σε αυτόν που μοιράστηκε μαζί σας το πρόβλημά του: Επιρρίπτετε ευθύνες.

Αλλο ένα παράδειγμα πριν συνεχίσω:

Ο ασθενής έχει πέτρες. Του προτείνουν να πιεί ένα ματζούνι. Όχι μόνο δεν του περνάει, αλλά γίνεται χειρότερα. Το σταματάει. Αυτοί που του το προτείνανε του λένε «εσύ φταις που το σταμάτησες»

Και κερατάς, και δαρμένος.

Ότι και να κάνει, χάνει.

Πάμε πάλι πίσω στις ευθύνες. Είναι απλό: ο ασθενής, το τελευταίο πράγμα που θέλει να ακούσει είναι «εσύ φταις». Το ξέρω ρε μαλάκα οτι εγώ φταίω – θα βοηθήσει σε κάτι αν μου το πεις την ώρα που πονάω; Θα γίνω καλύτερα αν σκέφτομαι οτι ΚΑΙ πονάω, ΚΑΙ είμαι μαλάκας;

Ασε που, τις περισσότερες φορές, δεν φταίω – αλλά αυτό λέει η «κοινή λογική».

Αυτό που κάπου ακούσαμε.

Παράδειγμα: εγώ κατεβάζω χρόνια πέτρες. Όλες είναι πολύ μικρές, με πονάει σήμερα, αύριο κατέβηκε (μέχρι πρόσφατα, έτσι γινόταν). Όλοι το είχαν εύκολο: «δεν πίνεις νερά».

Μα, βρε παπάρα, αν δεν έπινα νερά, ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΕΒΑΖΑ ΠΕΤΡΕΣ. Αντιθέτως, θα είχα μία πέτρα 7-10 εκατοστών στο νεφρό μου, μπορεί και μεγαλύτερη, και θα το μάθαινα απο τα χειρουργεία και τις λιθοτριψίες.

Ακριβώς επειδή πίνω νερά, και περπατάω, γι’ αυτό κατεβάζω πέτρες!

Αλλά, βρε παπάρα, το λες για να είσαι ασφαλής εσύ. Πετάς μία ατάκα που έχεις ακούσει (πάντα επιρρίπτουν περισσότερες ευθύνες αυτοί που δεν το έχουν ζήσει) και καθάρισες. Είσαι μάγκας. Ωραίος. Έχεις τον μαλάκα απέναντί σου, άρα εσύ είσαι πονηρός. Βέβαια,
ούτε περισσότερο νερό απο μένα πίνεις, ούτε περισσότερο απο μένα περπατάς, ούτε περισσότερο απο το παιδί προσέχει όταν περπατάει η μάνα – και αυτή μπορεί να πέσει, ούτε περισσότερο απο τον νεαρό προσέχει τι τρώει η φίλη – και αυτή μπορεί να πάθει καρκίνο, ούτε περισσότερο απο τον ασθενή προσέχει ο γιατρός (και αυτός αρρωσταίνει). Το λες για να αισθανθείς εξω απο το πρόβλημα, ανώτερος, πατρόνος.

Αλλά τον άλλο τον μειώνεις, τον χτυπάς ενώ είναι ευαίσθητος – του κάνεις κακό. Είτε το καταλαβαίνεις, είτε όχι.

Αφήνω έξω την πιθανότητα να θέλεις να του κάνεις κακό – δεν είσαι κακός άνθρωπος σωστά;

Σκέψου μόνο την πιθανότητα να κάνεις, σαν άνθρωπος και εσύ, μια αυθόρμητη μαλακία.

Απλώς, ξανασκέψου πριν μιλήσεις σε άνθρωπο που είναι ασθενής.

Σκέψου οτι μπορεί εσύ να ήσουν στην θέση του.

Τι θα ήθελες να ακούσεις; «εσύ φταις που δεν πίνεις αρκετά νερά«;

Υ.Γ. Το post το έγραψα ενώ με πονάει το νεφρό μου, και έχω ακούσει (για εκατομμυριοστή φορά) την ατάκα «εσύ φταις που δεν πίνεις αρκετά νερά». Οπότε, καταλαβαίνετε προς τι το ύφος…

photo via

Κατ’ αρχάς, όπως πάντα, η είδηση:

Αναβαθμίζεται σε κακούργημα και θα τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι και 10 χρόνια το αδίκημα της παραβίασης του απορρήτου τηλεφωνικών ή προφορικών συνδιαλέξεων και της ιδιωτικής ζωής τρίτων με κρυφές κάμερες, αλλά και της χρήσης των προϊόντων υποκλοπής. Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση, η ρύθμιση με την οποία τροποποιείται το άρθρο 370Α του Ποινικού Κώδικα κρίθηκε αναγκαία «ενόψει της γενικευμένης, διαρκώς εξαπλούμενης και χωρίς όρια απόκτησης και χρήσης των αθέμιτων μαγνητοφωνήσεων ή μαγνητοσκοπήσεων μέσω της δημοσιοποίησής τους στα ΜΜΕ, που έχει οδηγήσει στην κατάργηση της ιδιωτικής ζωής».

Ποιά η θέση μας;

Απο την μία, δεχόμαστε οτι κάθε καταγραφή είναι παράνομη, και οτι το ιδιωτικό είναι πιο σημαντικό απο το δημόσιο. Απο την άλλη, δεχόμαστε οτι κάθε παρανομία θα τιμωρηθεί ποιο εύκολα (ή και μόνο) εάν αποδειχθεί με την καταγραφή.

Απο την μία, η ιδιωτική ζωή. Απο την άλλη, η δικαιοσύνη.

Αναρωτήθηκα που είναι το λάθος και βρίσκω μια τόσο σημαντική υπόθεση να με δυσκολεύει. Γιατί, και οι δύο παράμετροι είναι όχι μόνο σημαντικοί, αλλά και ακλόνητοι.

Αρνούμαι να έχω έλλειψη ιδιωτικής ζωής, αρνούμαι όμως και να μην έχω δικαιοσύνη.

Απο την μία, θεωρώ οτι είναι μία εξαιρετική αρχή για να κατέβουν οι κάμερες παρακολούθησης, να σταματήσει η καταγραφή των email μας, να μην μου ακούει το κινητό η κάθε vodafone, να μην διαπομπεύεται δημόσια ο κάθε Ζαχόπουλος ή Κορκολής (λανθασμένο το παράδειγμα, υπήρχε παρανομία εδώ)- αλλά θα κλείσει ο Ευαγγελάτος (που μας έμαθε τόσα πολλά στις εκπομπές του).

Απο την άλλη, θα ήθελα να οδηγήσω την baby sitter που μου πλακώνει το παιδί, τον σιχαμένο που παραδέχεται οτι βάζει χαλασμένο προϊόν μαζί με το καλό και μου το ξαναπουλάει, τον παπά που σουφρώνει το παγκάρι των φτωχών και όλους αυτούς που καταγράφονται να παρανομούν, στην δικαιοσύνη.

Απο την μία, προστατεύονται οι αθώοι. Απο την άλλη, προστατεύονται οι ένοχοι.

Εδώ σας θέλω αδέλφια. Στα δύσκολα κάνουμε χαρακτήρα. Γνώμες;

.
.
Φωτό

Ιστορία πρώτη:

Ψάχνω στο Internet να αγοράσω το Asus 900 (το subφορητό που έχει αναστατώσει την κοινότητα του ADSLgr, και είτε δεν έρχεται ακόμα στην Ελλάδα, είτε όταν έρθει θα έχει την μοίρα της υπερχρέωσης.)

Περισσότερα για το Asus σε άλλο post.

Ψάχνω λοιπόν, και βρίσκω δύο site: Το αρκετά διαδεδομένο στην Ελλάδα Clove.co.uk, και το γνωστό για το free shipping του, Play.com

Κοιτάω και τα δύο site, έχουν περίπου την ίδια τιμή: 329 λίρες το ένα, 330 το άλλο.

Πριν ανακαλύψω οτι το Play.com ΔΕΝ στέλνει στην Ελλάδα ηλεκτρονικά, ούτε αντικείμενα με τιμή πάνω απο 30 λίρες, είμαι σε δίλλημα. Λέω, κάτσε να δώ πόσο έχουν σε ευρώ.

Καθώς βρίσκομαι στην σελίδα του Clove, και δεν έχει μετατροπέα, πηγαίνω στον online μετατροπέα του xe.com

Βάζω 329 λίρες, μου λέει 414.85 θα πληρώσεις.

Μάλιστα.

Πάω να κοιτάξω στο Play.com πόσο θα μου πάει – και βλέπω οτι υπάρχει αυτόματος μετατροπέας απο λίρες σε ευρώ στην σελίδα. Α, ωραία. Το πατάω και ….

Οι 329.99 λίρες γίνονται 461.99 ευρώ!

Για μισό, για μισό: αν κάνω αγορά σε ευρώ απο το Play.com, θα πληρώσω 462 ευρώ για κάτι που αλλού θα το πληρώσω 414?

Ενώ έχουν την ΙΔΙΑ τιμή σε λίρες;

(τους έχω στείλει email, και περιμένω εξηγήσεις)

~

Ιστορία δεύτερη:

Σκάει σήμερα email, που παραπέμπει σε άρθρο του Παπαδόπουλου Τετράδη της Ελευθεροτυπίας.

Απόσπασμα (οι επισυμάνσεις δικές μου):

Την περασμένη βδομάδα, αλλά και αυτές που έρχονται φαντάζομαι, πρωταγωνιστεί στις ειδήσεις η αλματώδης αύξηση της τιμής του πετρελαίου, έτσι, εντυπωσιοθηρικά, χωρίς να λέγεται η αλήθεια.

Μπα! Υπάρχει κι άλλη αλήθεια; Φυσικά. Γιατί η καθημερινή υπόμνηση από εφημερίδες, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, ότι το πετρέλαιο έπιασε τα 110$ το βαρέλι ή τα 150$, σημαίνει απλά για τον πολίτη, ότι μπορεί να περιμένει φυσιολογικά να πάει στα 400 ευρώ το λίτρο η βενζίνη ή στα 200 ευρώ το κιλό τα λάχανα. Αμ, δε.

Οι τιμές του πετρελαίου που διατυμπανίζονται, είναι αυτές που αγοράζει η αμερικάνικη αγορά.

Η Ευρώπη αγοράζει σε τιμές μπρεντ, που

α. είναι φθηνότερο κατά 5-6$

β. έχει την ίδια τιμή για τους Ευρωπαίους μ’ αυτήν που είχε πριν 6 μήνες!

Πώς γίνεται αυτό; Απλό: κάθε φορά που αυξάνεται η τιμή του πετρελαίου σε δολάρια, η Ευρώπη αυξάνει την τιμή του ευρώ έναντι του δολαρίου. Αποτέλεσμα; Η Ευρώπη δεν πληρώνει αυξημένη τιμή στο πετρέλαιο.

Τι σημαίνει αυτό;

Οτι κανένας δεν μπορεί να αυξήσει την τιμή της βενζίνης, του αερίου, της ντομάτας, του τραμ, της θειάς μου της Κοντίλως, με το πρόσχημα ότι ακρίβυνε το πετρέλαιο. Μπορεί όμως να την αυξήσει με το πρόσχημα ότι οι πολίτες, βομβαρδισμένοι από τη μπουρδολογία ότι αυξάνεται η τιμή του πετρελαίου, είναι έτοιμοι να χάψουν και να πληρώσουν κάθε ανατίμηση αγόγγυστα.

Αυτή είναι η προσφορά των ΜΜΕ στην καθημερινή ζωή του τόπου, όταν ο εντυπωσιασμός υπερισχύει της αλήθειας. Δηλαδή, όταν η βλακεία είναι σημαντικότερη της σοβαρότητας.

Πράγμα καθιερωμένο στον τόπο.

Όλο το άρθρο, εδώ.

Δηλαδή, με δύο λόγια, όλοι όσοι μου ανέβασαν τις τιμές (και εγώ το δέχθηκα με ανοιχτά τα πόδια, γιατί, το περιμενα, γιατί έτσι με είχαν ενημερώσει οι δημοσιογράφοι) μου είπαν ψέμματα!

Και φυσικά, καρπώθηκαν την διαφορά τιμής, και γελούσαν συνομωτικά πίσω απο την πλάτη μας.

~

Δεν μου αρέσει να είμαι ψείρας. Με ενοχλεί να ψάχνω να βρω ποιος και πως κοιτάει να με κλέψει σε κάθε συναλλαγή μου. Και αυτό επειδή δεν είμαι σαν και αυτούς, δεν συμμερίζομαι τα κόλπα τους, δεν ανήκω στην φάρα τους.

Γι’ αυτό και εξοργίζομαι τόσο όταν μου συμβαίνει…

Πόσο παραμύθι έχουμε φάει ρε αδέλφια;

Δεν μου αρέσουν καθόλου αυτά…

Είναι από τους δημοφιλέστερους δικτυακούς τόπους «κοινωνικής δικτύωσης»- έχει περισσότερα από 69 εκατ. ενεργούς χρήστες σε ολόκληρο τον κόσμο. Όπως όμως αποκάλυψε έρευνα του ΒΒC, το δεν είναι και πολύ ικανό να προστατεύσει τα προσωπικά δεδομένα των ανθρώπων που το εμπιστεύονται… «Λιγότερες από τρεις ώρες» χρειάστηκαν οι δημοσιογράφοι της (εξειδικευμένης στην τεχνολογία) τηλεοπτικής εκπομπής «Click» για να φτιάξουν μια εφαρμογή (application) που τους επέτρεψε να εξασφαλίσουν, εν αγνοία των χρηστών που την «κατέβασαν», το όνομα, τη διεύθυνση, την ημερομηνία γέννησής τους, το όνομα του εργοδότη τους- καθώς και όλα τα αντίστοιχα προσωπικά δεδομένα των «φίλων» τους στο Facebook. Σύμφωνα με τους Βρετανούς δημοσιογράφους, «οποιοσδήποτε άνθρωπος με στοιχειώδεις γνώσεις προγραμματισμού» θα μπορούσε να δημιουργήσει μια παρόμοια εφαρμογή, ένα πρόγραμμα που μπορεί να παρουσιαστεί με τη μορφή ενός κουίζ ή ενός παιχνιδιού.

Το πρωτοδιάβασα στο http://vraseryzi.com/bbc-stoll-facebook/.

Ψάχνοντας την ιστορία, έπεσα και στο e-lawyer:

Υπάρχει πάντα η εσφαλμένη άποψη: «ποια προστασία, αφού οι ίδιοι ανεβάζουμε τις πληροφορίες στο ίντερνετ». Δεν συμφωνώ με τη θέση αυτή γιατι δεν απαλλάσσει το facebook από την ευθύνη του να χρησιμοποιεί σωστά συστήματα ασφάλειας. Το επιχείρημα μου θυμίζει λίγο «δεν έχω να κρύψω τίποτα». Ναι, αλλά θέλεις λ.χ. να πουλήσουν τις αναγνωριστικές προτιμήσεις σου, χωρίς να το ξέρεις σε ποιον;

Διαβάστε άρθρο και σχόλια εδώ.

Φυσικά, διαβάστε την σελίδα του BBC, και την απάντηση του facebook.

Τώρα βέβαια δεν λέω οτι έγινε και η μεγάλη κλοπή (ξέρουν οι βρετανοί απο μεγάλες κλοπες προσωπικών στοιχείων) αλλά ούτε καν αυτό το λίγο δεν θέλω.

Διατηρώ σελίδα στο facebook, και ήμουν αρκετά ειλικρινής στην καταχώρηση στοιχείων. Ίσως απο αφέλεια, ενώ πολλοί είχαν πει στο παρελθόν πόσο επικίνδυνο είναι αυτό.

Κατ’ αρχάς, θα αφαιρέσω μόνο (όπου αυτό είναι δυνατόν) όλες εφαρμογές (καθώς συνεχίζω να πιστεύω οτι το facebook παραμένει ένα χρήσιμο εργαλείο όταν δεν έχει όλα αυτά τα παιχνιδάκια), ενώ θα περιορίσω τις προσωπικές πληροφορίες.

To BBC (όπως θα έκανε κάθε σοβαρή εκπομπή) δεν αρκείται στο να τρομοκρατεί, δίνει και συμβουλές για την ασφάλεια των προσωπικών σας (μας) δεδομένων.

Και θα συνεχίζω να παρακολουθώ το θέμα…

Κυλούν πολύ περίεργα οι τελευταίες ημέρες.

– Την Παρασκευή κλείσαμε ταξιδάκι αστραπή για να γιορτάσουμε την επέτειο του γάμου μας με την Ελεάνα.

– Το Σάββατο έκανε τα βαφτίσια του ο μικρός («απο σήμερα με λένε») Σταύρος.

– Την Κυριακή πέθανε ο Αχιλλέας, ένας άνθρωπος που έζησα αρκετά στα παιδικά -κυρίως- χρόνια μου.

Ελπίδες, ευτυχία, απογοήτευση. Γεμάτο το πακέτο απο συναισθήματα, όσο να πεις…

Ο Biafra έκανε ένα απολαυστικό σχόλιο (στο πολύπαθο ποστ για τον σκύλο, σχόλιο #7), που χαλαρώνει λίγο την παντοδυναμία των blogs (δεν εννοούσε αυτό, εγώ επέλεξα το μεταφράσω έτσι).

Και σε πρώτη ανάγνωση, είχε απόλυτο δίκιο.

Φρεσκότατο, εντονότατο, υπέροχο δίκιο.

Αλλά σε δεύτερη ανάγνωση, υπερασπίζομαι τον εαυτό μου (απο μία «επίθεση» που, επαναλαμβάνω, δεν έγινε ποτέ, εγώ την μεταφράζω, μόνος μου).

Κατ΄αρχάς, ως οφείλω, η ανάρτηση του σχολίου:

Μεγάλε, έγραψες! Βγάζω λοιπόν κι εγώ το άχτι μου:

Η έκταση της αντίδρασης στον τύπο αυτό, είναι ενδεικτικό μιας κάποιας “απενοχοποίησης μέσω άποψης”. Μου σπάει τα νεύρα όσο λίγα πράγματα το να βλέπω ανθρώπους γύρω μου να κοιμούνται με τη συνείδησή τους ήσυχη μόνο και μόνο επειδή έκαναν join σ’ ένα group στο facebook κατά της φτώχειας, του πολέμου, των διακρίσεων κοκ.

Δύο παράλληλα φαινόμενα:

– Πρώτον, απενοχοποιούμαστε από το τι συμβαίνει γύρω μας είτε με το να κατηγορούμε πχ το Μπους για όσα κάνει, είτε με το να κάνουμε παντιέρα και t-shirt τα “πιστεύω” μας, τα οποία όμως – συνήθως – ΔΕΝ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΡΑΞΗ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

– Δεύτερο, απενοχοποιούμαστε από τη μετριότητα της δικής μας ζωής με το να βλέπουμε κακόμοιρους αναξιοπαθούντες τύπου Βροχοπούλου στην τηλεόραση και να τους κουτσομπολεύουμε με αγαλίαση την άλλη μέρα στο γραφείο σα να λέμε “δόξα τω Θεώ που εμείς τουλάχιστον δεν είμαστε έτσι”. ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΝΟΥΜΕ Σ’ ΑΥΤΟ ανακουφισμένοι.

Αυτό που με εκνευρίζει είναι η άποψη που δεν οδηγεί σε δράση. Σε δράση θετική για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Με ενοχλεί η απονεύρωση, η αποχαύνωση, ο ευνουχισμός. Με ενοχλεί κι αυτό που οι αμερικάνοι λένε self-righteousness: η στάση ότι επειδή εντοπίζουμε στους άλλους τα στραβά, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα περισσότερο για τη διόρθωσή τους. «Εμείς» είμαστε εντάξει. Οι «Άλλοι» είναι σκατά: οι Αμερικάνοι, οι Σκοπιανοί, οι Πολιτικοί, το Κράτος, οι Βάζελοι… Με ενοχλεί το γλείψιμο του Λαζόπουλου στους θεατές του που εντέλει αντί να ξυπνά συνειδήσεις, τις αποκοιμίζει γλυκά. Με ενοχλεί ο φαρισαϊσμός, ο και καλά «Χριστιανός» που κάνει το σταυρό του αλλά δεν βοηθά το διπλανό του, ο τζάμπα μάγκας γενικά.

Φωνάξαμε για τα καμένα. Πήγαμε και σε πορείες. Πόσοι φυτέψαμε έστω κι ένα δέντρο στις αναδασώσεις που οργανώθηκαν; Υπάρχει άραγε δικαιολογία που να στέκει γι’ αυτό; Κι όμως, οι περισσότεροι κοιμόμαστε με τη συνείδηση μας ήσυχη. Γιατί φωνάξαμε, γιατί είπαμε «τους άχρηστους κάψανε την Ελλάδα», γιατί πήραμε τη «σωστή» θέση. Κι αυτό συμβαίνει στα περισσότερα θέματα. Η “ψαγμένη”, η “πολιτικώς ορθή” άποψη θεωρείται αυτομάτως και απόδειξη κοινωνικής ευσέβειας. Πρόβατα μέσα στο μαντρί!

Δυσπιστούμε απέναντι στην πολιτική και τους πολιτικούς. Και πολύ καλά κάνουμε. Όμως οι περισσότεροι αρκούμαστε στη δυσπιστία. Δεν κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Λες και δεν είμαστε όλοι μας – όπως οφείλουμε σε μια Δημοκρατία – πολιτικοί.

Η «απενοχοποίηση μέσω άποψης» έχει πολλές αποχρώσεις. Το να προωθείς e-mail με παιδάκια που πεινάνε, το να βρίζεις την πολιτική και τους πολιτικούς στις παρέες σου για να δείξεις ότι σκέφτεσαι κι εσύ όπως αυτοί, το να βλέπεις γενικά την κοινωνική συμμετοχή σαν μόδα, σαν ένα εισιτήριο που σε κάνει μέλος δημοφιλών ομάδων. Όλα αυτά δεν μου λένε τίποτα, αν δεν παράγουν κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Ή τουλάχιστον, αν δεν στοχεύουν σ’ αυτό.

Όλοι αυτοί που θέλουν να αλλάξει ο κόσμος, κι ανάμεσά τους κι εγώ, ας ανοίξουμε τα μάτια μας και ας αρπάξουμε μια από τις άπειρες ευκαιρίες που έχουμε τριγύρω μας για να ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ: στην πολυκατοικία μας, τη γειτονιά μας, την πόλη μας, στην κοινωνία μας, στον κόσμο μας. Οπουδήποτε. Να ξεβολευτούμε για να γίνουν οι ιδέες μας, τα όνειρά μας πράξη! Με πορδές δεν βάφονται αυγά. Καλό Πάσχα λοιπόν και καλή Ανάσταση!

Και η άποψή μου:

Παρόλα αυτά, έχω άποψη για το σχόλιό σου. Και αυτή έχει να κάνει με ένα παλαιότερο post που έλεγε (πάνω κάτω ότι) «δεν είναι έτσι τα πράγματα επειδή έτσι νομίζετε».

Θεωρώ οτι πολλά πράγματα που έχουμε πάρει τρομαχτικά σοβαρά, στην πραγματικότητα είναι φαιδρά. Αλλά ακόμα και αν το πιστεύουμε, αφού όλοι οι άλλοι μοιάζουν να τα παίρνουν σοβαρά – το ίδιο κάνουμε και εμείς.

Πάμε με το ρεύμα.

Κάποια στιγμή λοιπόν, κάποιος (ένας blogger, ένας ποιητής, ένας τηλεκωμικός, ένας τραγουδιστής) φωνάζει: Ρε, ο βασιλιάς είναι γυμνός!

Και εκεί, απαλλαγμένοι απο την αμφιβολία, θέτουμε τα πράγματα στην σωστή βάση.

Η «σωστή βάση» είναι συνήθως η επικριτική και βασισμένη στην λογική και όχι στα συναισθήματα:

• Αν πιστεύω οτι ο Ψωμιάδης είναι ένας γελοίος καραγκιόζης, αλλά πλασάρεται («διαφημίζεται» είναι καλύτερη λέξη) ως νομάρχης, τότε μπορεί (λέμε τώρα) να πάω να τον ψηφίσω.
• Αν ο Λεβέντης (πριν ξεπουλήσει τον σταθμό του) διαφημίζεται ως καραγκιόζης, αλλά σε κάποιο επίπεδο λέει πολύ σοβαρά και αξιόλογα πράγματα, θα αποφύγω να τον ψηφίσω. Ποιον, τον καραγκιόζη;

Αν όλοι πιστεύουν οτι η Αμερική είναι υπερδύναμη, και παντοκρατόρισσα, και η σούπερ-γαμάουα, και έρθει κάποιος και πει «ρε παιδιά, είναι και γυμνός και βλάκας ο Βασιλιάς» τότε φέρνει τα πράγματα σε μία σωστή βάση.

Θα έλεγε κανείς οτι τα blogs, οι blogger είναι η απάντηση στην παντοδυναμία των media. Αυτά, αυτοβαυκαλίζονται παράγοντας (και καταστρέφοντας ενίοτε) μύθους και είδωλα – ο κόσμος, πασχίζει να αποκαλύψει οτι τελικά, το βλέπουν το τσουτσούνι του βασιλέως (και δεν πρόκειται και για τίποτα σπουδαίο).

Αυτά που δημιουργεί η διαφήμιση, απογυμνώνει η κοινή λογική.

Δεν είμαι ποιητής (εκ του προχείρου), ούτε συγγραφέας, και παρότι θα το ήθελα, δεν με βλέπω να λέω την άποψή μου ραδιοφωνικώς όπως κάνει ο διάσημος Πιτσιρίκος.

Το blog μου έχω, εδώ τα λέω.

Ο ρόλος μου δεν είναι να ηγηθώ της επαναστάσεως (ποιος, εγώ ο αμόλυντος;) ή να μαθητεύσω ορδές ηρώων.

Δεν θα μπορούσε να είναι να οργανώσω αντιδράσεις, πορείες, ανατροπές (ποιος, εγώ ο παντογνώστης;).

Απλώς, κάπου – κάπου ο ρόλος μου σε αυτήν την κωμωδία είναι να λέω «Ρε, μήπως ο Βασιλιάς είναι γυμνός;» με όσο καλύτερα επιχειρήματα μπορώ να έχω.

Τουλάχιστον, ας γελάσουμε μαζί του αντί να τον πάρουμε σοβαρά.

Και οι πράξεις, οι επαναστάσεις, οι αγώνες – θα έρθουν απο μόνοι τους.

Το καινούργιο site του Ολυμπιακού ετοιμάζεται, και ήδη μπορείτε να το δείτε στον αέρα σε δοκιμαστική έκδοση.

Μπορείτε;

Μπορείτε, αρκεί να μην το κοιτάτε απο το κινητό σας, σε χαμηλή γραμμή, ή απο ξένο, μικρών δυνατοτήτων μηχάνημα.

Και αυτό γιατί ο νέος δικτυακός τόπος του Ολυμπιακού είναι εξ’ολοκλήρου φτιαγμένος σε flash 🙁

Ω, ναι.

Όμορφος μεν, αλλά άχρηστος.

Ο σκοπός είναι να μοιράζει πληροφορία, και αποτυγχάνει παταγωδώς όταν δεν είναι διαθέσιμος σε όποιον τον θελήσει. Έχω κουραστεί κάθε φορά να εξηγώ γιατί το flash δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απο όσα λύνει, και γιατί θα έπρεπε να είναι συνετή η χρήση του. Και αυτήν την φορά, δεν είναι καθόλου συνετή…

Δεν ήμουν ιδιαίτερος επισκέπτης, αλλά δεν περίμενα τόσο σοβαρό λάθος.

Ας είναι. Θα περιμένω την επανασχεδίαση, και θα ελπίζω να εκλογικευτούν οι υπεύθυνοι….

Σχεδιασμός – κατασκευή: onyro.com