Απο τον skai, η βρετανική σειρά – έκπληξη της τηλεοπτικής μας χρονιάς.

Τι lost και σαχλαμάρες.. 🙂

Τελειώνει, αλλά όπου την βρείτε, μην την χάσετε.

Στην τηλεόραση του skai (για την οποία χρωστάω μελλοντικό post) θα το βρείτε κάθε Πέμπτη (ξημερώματα Παρασκευής!), στις 1.30.

Περισσότερα απο τον skai στην σελίδα της σειράς, και απο το BBC (που είναι η παραγωγός εταιρεία) στο αφιέρωμά της.

Τι κρίμα όμως που τελειώνει (ήταν πολυ μικρή σε διάρκεια..)

Ξαναλέω – μην την χάσετε 🙂

Υ.Γ. Όσοι έχετε on telecoms προλαβαίνετε ακόμα το προηγούμενο επεισόδιο…

(προσοχή, ακολουθεί σεντόνι)

Ο Biafra, ουχί μπλογκερ (ίσως, μία μέρα να γίνει), αλλά -άλλος- ένας απο τους φίλους μου με τον οποίο γουστάρω να διαφωνώ, έστειλε απάντηση στο προηγούμενο post.

Την δημοσιεύω εδώ (με την άδειά του) καθώς είναι και ο μόνος με επιχειρήματα αντίλογος στην αντίδρασή μου για τον επερχόμενο -και άγνωστο, θυμίζω- νόμο.

Κατ’ αρχάς, η γνώμη του φιλοξενούμενου:

Αρκούδε μου, όσο διαφωνούμε τόσο περισσότερο γουστάρω που είσαι φίλος μου.

Κάθομαι λοιπόν να κωδικοποιήσω σε επιχειρήματα τη συζήτηση που είχαμε χτες στο τηλέφωνο, όχι τόσο για να πείσω εσένα και τους επισκέπτες σου για την ορθότητα της άποψής μου, αλλά περισσότερο για να εμπλουτίσω τον κοινό μας προβληματισμό με μια ματιά από την άλλη πλευρά.

Παρακαλώ μόνο, όσοι μπείτε στον κόπο να διαβάσετε αυτό το κατωσέντονο, να το κάνετε χωρίς προκαταλήψεις και πάθη.

Πρώτα απ’ όλα, ο κάθε νόμος υπάρχει – πρέπει να υπάρχει – για να προστατεύει πρωτίστως τον πολίτη. Και το κάνει αυτό, ορίζοντας μια απαραβίαστη σφαίρα δικαιωμάτων, στην οποία το κράτος δεν μπορεί να ασκήσει την εξαναγκαστική του εξουσία. Σε ένα κράτος δικαίου, ένας νόμος δεν μπορεί να περιορίζει την ελεύθερη δράση του πολίτη παρά μόνο για να προστατεύσει τα δικαιώματα των άλλων πολιτών. Για να δούμε λοιπόν τι ισχύει σήμερα στην Ελλάδα σε σχέση με τα μπλογκ και τι πρέπει ή δεν πρέπει να γίνει.

Σήμερα, αυτή η σφαίρα των δικαιωμάτων δεν είναι σαφώς οροθετημένη. Δηλαδή, τα δικαιώματα – και οι υποχρεώσεις – του καθένα δεν είναι προσδιορισμένα ξεκάθαρα. Και αυτό είναι πρόβλημα που θίγει και τους μπλόγκερ και άλλους. Ας δούμε γιατί θίγει τους μπλόγκερ:

Ο κύριος Τσιπρόπουλος (αν δεν κάνω λάθος στο όνομα) πίστεψε ότι μπορούσε να ανεβάζει στο μπλογκ του αποσπάσματα άλλων μπλογκ. Ο εισαγγελέας είχε διαφορετική γνώμη. Αυτή τη στιγμή ο κύριος Τσιπρόπουλος τραβιέται στα δικαστήρια. Ο νόμος, αν υπήρχε, θα λειτουργούσε διπλά: Πρώτον, θα πληροφορούσε τον κύριο Τσιπρόπουλο για το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει. Δεύτερον, θα υποχρέωνε τον εισαγγελέα να κινείται βάσει σαφώς προσδιορισμένων κανόνων. Σήμερα ούτε το ένα, ούτε το άλλο συμβαίνει.

Ο νόμος είναι το εργαλείο που παρέχει στον πολίτη τη δυνατότητα να σχεδιάζει τη δράση του με κάποια ασφάλεια ως προς το μέλλον. Το να μην υπάρχει σαφής νόμος, σημαίνει από τη μια πλευρά ότι εσύ είσαι υποχρεωμένος κάθε φορά να μαντεύεις λίγο-πολύ τι μπορείς να κάνεις και από την άλλη – κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο -ότι οι αρχές έχουν την ευκαιρία να ψαρεύουν στα θολά νερά της διακριτικής τους ευχέρειας ως προς το τι είναι νόμιμο και τι όχι. Ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι καλά πράγματα.

Με μια κουβέντα, σήμερα δεν είσαι τόσο ελεύθερος ως μπλογκερ όσο πιστεύεις. Οι αρχές μπορούν να σε κυνηγήσουν κατά τη βούλησή τους, καθώς δεν υπάρχει νόμος που θα τους προσδιορίζει με σαφήνεια τι μπορούν και τι δεν μπορούν να κάνουν. Μπορούν δηλαδή να δρουν αυθαίρετα, με μικρότερους περιορισμούς απ’ ό,τι αν υπήρχε νόμος.

Και το χειρότερο είναι ότι τα δικαστήρια, επειδή κινούνται σε νομικό κενό, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να «ανακαλύπτουν το νόμο», να κάνουν δηλαδή επαγωγές για το τι είναι δίκαιο και τι άδικο από άλλους νόμους και δεδικασμένες υποθέσεις που απλώς, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό μοιάζουν. Πάλι η διακριτική ευχέρεια του δικαστή είναι μεγαλύτερη από το αν υπήρχε νόμος. Ο κύριος Τσιπρόπουλος δεν είναι σε θέση να προβλέψει σήμερα με κάποια ασφάλεια αν θα καταδικαστεί ή θα αθωωθεί. Απουσία του νόμου σημαίνει μεγάλη διακριτική ευχέρεια των αρχών, του εισαγγελέα, του δικαστή – και κατά συνέπεια μεγαλύτερη δυνατότητα για αυθαίρετη και καταχρηστική άσκηση της εξουσίας.

Το ζήτημά μας όμως είναι το εξής: ο ορισμός ότι την υπευθυνότητα έναντι του νόμου για τα ανώνυμα σχόλια που αναρτούνται σ’ ένα μπλογκ θα την και έχει ο διαχειριστής του, πέρα από τον συγγραφέα του σχολίου. (Τονίζω με κάθε δυνατή έμφαση ότι δεν ξέρω τι θα περιέχει ο νόμος, αλλά πιστεύω ότι αυτή είναι η πιο πιθανή, γιατί είναι και η πιο δίκαια, ρύθμιση) Γιατί λοιπόν αυτή η ρύθμιση είναι πρώτον απαραίτητη και δεύτερον δίκαια;

Η διαφύλαξη του δικαιώματος του πολίτη να μπορεί να εκφράζεται ανώνυμα, αν το επιθυμεί, είναι μια πολύ σημαντική πτυχή του ιερού δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης και του λόγου. Όπως όμως με όλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες, υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν όρια. Και τα όρια αυτά τίθενται εκεί όπου αρχίζουν τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των άλλων ανθρώπων.

Για παράδειγμα, μπορώ να λέω ό,τι θέλω, αλλά δεν μπορώ να συκοφαντώ ή να υβρίζω κάποιον. Αν το κάνω, ο άλλος έχει το δικαίωμα να με πάει στα δικαστήρια. Και το έχει αυτό το δικαίωμα, γιατί η κοινωνία μας έχει κρίνει πως το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση πρέπει να υποτάσσεται στο δικαίωμα της προστασίας της τιμής και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Είναι θέμα ιεράρχησης προτεραιοτήτων.

Άρα λοιπόν, εσύ ως μπλογκερ, δεν μπορείς να συκοφαντείς ή να υβρίζεις κοκ, ή μάλλον μπορείς να το κάνεις, αλλά τα «θύματά» σου έχουν το αστικό δικαίωμα να σε πάνε στο δικαστήριο απαιτώντας επανόρθωση. Όπως επίσης, ως πολίτης, είσαι υποχρεωμένος να γνωρίζεις τι ορίζει ο νόμος ως συκοφαντική δυσφήμιση, εξύβριση κοκ, ώστε να αποφεύγεις να τελείς αυτά τα αδικήματα. Τι αλλάζει λοιπόν με τα ανώνυμα σχόλια;

Είναι αλήθεια ότι ο διαχειριστής δεν είναι ο συγγραφέας των σχολίων. Για να προστατευτεί όμως η τιμή και η αξιοπρέπεια των πολιτών, πρέπει να υπάρχει κάποιος εναντίον του οποίου να μπορούν να στραφούν νομικά όταν θίγονται.

Γιατί πρέπει λοιπόν να θεωρείται υπεύθυνος πέρα από το συντάκτη του σχολίου και ο διαχειριστής; Δεν θα πω ότι ο διαχειριστής είναι ο «ιδιοκτήτης» του μπλογκ και άρα το αδίκημα τελείται στο «δικό του» χώρο, γιατί αυτές οι έννοιες είναι ακόμα θολές στο διαδίκτυο. Θα πω όμως ότι, σαν ένας «θυρωρός» (gatekeeper για όσους είναι εξοικειωμένοι με τη θεωρία της επικοινωνίας), έχει τη δυνατότητα να επιτρέπει ή να εμποδίζει την ανάρτηση των όποιων σχολίων. Έχει τη δυνατότητα δηλαδή να παρεμποδίσει ένα αδίκημα από το να συμβεί.

Όπως ακριβώς λοιπόν ένας μπλόγκερ είναι υποχρεωμένος να ασκεί έλεγχο νομιμότητας στα όσα γράφει ο ίδιος – κι αυτό δεν είναι ούτε «λογοκρισία» ούτε «αυτολογοκρισία» αλλά το αυτονόητο όριο της ελευθερίας του λόγου που έχει τεθεί για την προστασία των εξίσου, αν όχι περισσότερο, πολύτιμων δικαιωμάτων των άλλων ανθρώπων – το ίδιο οφείλει να κάνει – επειδή ακριβώς μπορεί να το κάνει – σε σχέση με τα σχόλια που αναρτούνται στο μπλογκ του.

Ένας τέτοιος νόμος θα όριζε το αυτονόητο: Αν εγώ ανώνυμα έγραφα στο μπλογκ σου κάτι συκοφαντικό, την ευθύνη την έχουμε τόσο εγώ που το έγραψα, όσο και εσύ που το άφησες να υπάρχει ενώ είχες τη δυνατότητα να το εμποδίσεις.

Τώρα τίθεται το εξής θέμα που σωστά έθεσες: Τι γίνεται αν κάποιος γράψει ως σχόλιο στο μπλογκ σου κάτι για κάποιον που εσύ δεν γνωρίζεις αν ισχύει, και μόνο στην περίπτωση που δεν ισχύει συνιστά συκοφαντία; Τότε Αρκούδε μου πρέπει να το κόψεις. Και αυτό δεν το οφείλεις σε κάποιο ανώνυμο κράτος, αλλά στον πολύ συγκεκριμένο άνθρωπο που, αν δεν ισχύει αυτό που αφήνεις να εμφανίζεται στο μπλογκ σου, υφίσταται ζημιά στην τιμή και την αξιοπρέπειά του.

Τελειώνοντας: ένας νόμος που θα όριζε ότι την ευθύνη για τα σχόλια σε ένα μπλογκ την έχει και ο διαχειριστής τους είναι κατά τη γνώμη μου δίκαιος. Σε βάζει βέβαια στον κόπο να ελέγχεις το τι ανεβαίνει στο μπλογκ σου – με τα κριτήρια που ούτως ή άλλως και τώρα οφείλεις να χρησιμοποιείς για να ελέγχεις αυτά που εσύ γράφεις – αλλά με αυτό τον τρόπο κατοχυρώνει τα δικαιώματα των πολιτών που μπορεί να θιγούν. Κι αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό να συμβαίνει. Η ελευθερία δεν σημαίνει ασυδοσία. Αντίθετα, πραγματική ελευθερία στη δημοκρατία είναι μόνο η ελευθερία υπό το νόμο που ορίζει σαφώς δικαιώματα και υποχρεώσεις για όλους.

Με αυτές τις σκέψεις, πιστεύω ότι απείρως πιο εποικοδομητικό θα ήταν να αναρωτηθούμε και να συζητήσουμε ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο του νόμου και πώς θα εφαρμόζεται στην πράξη ώστε να προστατεύονται με τον καλύτερο τρόπο τα δικαιώματα όλων, παρά να λέμε ότι δεν πρέπει να υπάρχει νόμος.

—-

Ακολουθεί η θέση μου:

Biafra, απαντώ στα γραφόμενά σου, παρότι δεν αλλάζει πολλά απο την κουβέντα που κάναμε πριν απο μόλις ένα βράδυ.

Αναφέρεσαι σε νόμους που προστατεύουν τον όποιο θιγόμενο. Μου ζητάς να «κατεβάσω» σχόλια που μπορεί (μπορεί και να μην) πληγώσουν κάποιον.

Ενα, δεν ξέρω ποιος είναι ο μεγαλύτερα θιγόμενος απο τον νόμο: εγώ, που δεν μπορώ να μιλήσω εξαιτίας του φόβου του πιθανόν θιγόμενου ή αυτός που (μπορεί να) θιχθεί.

Θα στο πω αλλιώς: Προτιμάμε μία κοινωνία που κανείς δεν μπορεί να μιλήσει σε κανέναν, γιατί μπορεί να τον θίξει, ή σε μία κοινωνία όπου όλοι έχουν λόγο;

Το interner, σε πληροφορώ, είναι πιο δημοκρατικό απο όσο πιστεύεις. Δημοκρατικότερο απο τηλεοράσεις και εφημερίδες που δανείζουν την λογική τους για να φτιαχθεί αυτός ο νόμος. Γιατί και εγώ, που θίγω, και ο άλλος που θίγεται, έχει ακριβώς τον ίδιο χώρο για να μιλήσουμε.

Χάρη στο Google, χάρη στα blogs, χάρη στα comments, έχουμε τον ίδιο χώρο, και την ίδια φωνή.

Αν όλοι οι άνθρωποι του κόσμου μαζεύονταν σε ένα δωμάτιο, πιο σημαντικό θα ήταν να έχουν την δυνατότητα να μιλάνε ο ένας στον άλλο, παρά να μένουν σιωπηλοί για να μην θίξουν.

Πιο σημαντική θα ήταν η ελευθερία του λόγου.

Δύο, κάνεις λόγο για «ασφάλεια» και «οριοθέτηση». Εγώ πάλι, όλο αυτό το μεταφράζω ως μία θολή, εξαιρετικά θολή γραμμή που δεν ξέρω πότε περνάω και πότε όχι.

Αν κάποιος γράψει οτι εσύ βρέθηκες με την Μαριάννα εχθές, εγώ το επιτρέπω, ή όχι; Που ξέρω; Που ξέρω αν βρέθηκες ή όχι, αν είσαι παντρεμένος ή όχι, αν θα θιχθείς ή όχι;

Ποιά είναι η γραμμή μου;

Δεν υπάρχει γραμμή. Ούτε τώρα, ούτε ποτέ. Αποτέλεσμα, είμαι στην διακριτική ευχέριά σου να μου ζητήσεις -τώρα ή στο μέλλον- μία ωραιότατη αποζημίωση, και αυτό στο όνομα της ασφάλειας.

Ποιανού;

Ή, όπως σωστά τονίζεις, το σβήνω. Απο τα εκατό μυνήματα, αν το ψάξω, θα πρέπει να σβήσω τα εννενήντα. Χωρίς να ξέρω αν θίγουν ή όχι κάποιον – μόνο και μόνο με την υποψία.

Αυτό, Biafra μου, δεν έχει άλλη λέξη. Αυτολογοκρισία λέγεται, όχι προστασία.

Το να βάζεις κανόνες για να ορίζεις την ελευθερία, μου ακούγεται εξίσου κουτό με το να κάνεις πόλεμο για να διατηρήσεις την ειρήνη.

Τρία, ήδη είναι κακό όταν εγώ αυτολογοκρίνομαι. Αλλά, σε ένα κράτος δικαίου, πως ακριβώς θα δικαιολογήσουμε να τιμωρηθώ εγώ για το παράπτωμα κάποιου άλλου; Με ποιο κριτήριο η δικαιοσύνη που ζητά κάποιος άλλος βρίσκεται με το να αδικούμαι εγώ; Γιατί συμφωνούμε ότι αν κάποιος άλλος γράψει κάτι, και (με τις θολές γραμμές που περιέγραψα πριν) με εγκαλέσουν εμένα (που δεν έχω αποδείξεις: δεν ξέρω αν ήσουν ή όχι με την Μαριάννα, δεν ξέρω ούτε εσένα, ούτε την Μαριάννα, δεν μπορώ να υπερασπιστώ ούτε καν τον εαυτό μου) έχω κάθε δικαίωμα να νιώθω αδικημένος.

Σε ποιον πολιτισμό η δική μου αδικία καλύπτει την δικαιοσύνη κάποιου άλλου;

Τέσσερα, και εξίσου σημαντικό: Η λύση δεν μπορεί να δοθεί όταν το ερώτημα που τίθεται είναι «η ελευθερία σου ή η αξιοπρέπειά του». Είναι άδικο το ερώτημα, και οδηγεί σε άδικες λύσεις.

Γιατί εγώ λέω: και η ελευθερία μου, και η αξιοπρέπειά του.

Λέω: ο καθείς, υπεύθυνος των λόγων του. Ο καθείς, δικός του λογοκριτής.

Όπως ακριβώς γίνεται τώρα, σχεδόν παγκοσμίως.

Το ένα είναι εναντίον του άλλου μόνο στα παραμύθια, ή στην (άλλων, όχι δική σου, μην μου παρεξηγηθείς) υποβόσκουσα ανάγκη για έλεγχο και καταστολή των ιδεών.

Μόνο αυτοί που φοβούνται την ελευθερία μπορούν να επιβάλλουν αυτό το ερώτημα. Και η απάντηση, που μπορεί σε μερικούς να μοιάζει εύκολη, θα οδηγήσει σε αδικίες.

Η αξιοπρέπεια μέσω αδικίας, δεν είναι αξιοπρέπεια.

Αν για να την διεκδικήσει κάποιος πρέπει να αδικήσει, δεν θα την κερδίσει ποτέ.

Σχόλια:

Είχα την διάθεση να τονίσω μερικά σημεία στην πρότασή μου, αλλά θα ήταν άδικο για τον φιλοξενούμενο που δεν έχει αυτήν την δυνατότητα. Αφήνω λοιπόν σε εσάς να διαβάσετε το άρθρο και να τονίσετε ότι καταλαβαίνετε.

Ο σκοπός δεν είναι να πείσει ο ένας τον άλλο. Κατάθεση απόψεων κάνουμε, το ίδιο επιθυμούμε και απο τους αναγνώστες. Διασκεδάστε το. Δεν θα έχετε δυνατότητα να σχολιάζετε για πολύ καιρό ακόμα.

Η αντίθετη άποψη, όταν έχει επιχειρήματα, είναι συζήτηση. Αρνούμαι να μπω στην ευκολία να προσωποποιήσω την γνώμη με το άτομο. Αν έγραφα «Biafra, λες μαλακίες» πρώτον, δεν θα το έκανα με ένα ολόκληρο ποστ, και δεύτερον, δεν θα το έκανα καν. Ίσως είναι και ένα τεστ όλο αυτό: τα σχόλια που περιμένω είναι απόψεις – είτε θετικές, είτε αρνητικές. Αν μείνουν σε προσωπικές επιθέσεις, ή χαρακτηρισμούς, ίσως αυτή η κουβεντα να μην έχει νόημα εξαρχής.

Άλλωστε, έχει μεγαλύτερη αξία να πηγαίνεις απέναντι σε αυτό που πάνε όλοι, ακόμα και αν διαφωνώ κάθετα μαζί σου. Kudos λοιπόν στον Biafra, και περιμένουμε και οι δύο τα σχόλιά σας.

Το προηγούμενο post ισχύει. Ο νόμος αναμένεται τέλος του έτους. Μέχρι τότε θα αποφασίσω ποιον απο τους τέσσερις δρόμους θα διαλέξω: α) όπως ήμουν, β) θα λογοκρίνω σχόλια, γ) θα αρθρογραφώ χωρίς να επιτρέπω σχολιασμό, δ) θα κλείσω εντελώς το blog.

Ετοιμάζουν νόμο.

Ο νόμος αυτός γίνεται για να μεταφερθεί ο ρουφιάνος στο δικό μου το blog. Για να κάνω εγώ την λογοκρισία που ντρέπονται να κάνουν αυτοί.

Θα είμαι υποχρεωμένος να λογοκρίνω τα σχόλιά σας. Να πω εγώ σε εσάς τι μπορείτε να πείτε, και τι όχι.

Να φορέσω μία κουκούλα και να σας καταδώσω.

Η Ψιλικατζού κουράστηκε, και το έκλεισε. Εγώ το λατρεύω το blogάκι μου, και πονάω λες και μου έκοψαν τα χέρια.

Ή θα ακολουθήσω την ηθική μου, ή θα είμαι αναγκασμένος να το κλείσω, ή θα πρέπει να κάνω τον ρουφιάνο.

Η λογική είναι απλή: Στο νέο νομοσχέδιο που ετοιμάζεται, θα είμαι εγώ αποκλειστικά υπεύθυνος για ότι γράφεται εδώ. Είτε το έγραψα εγώ, είτε το γράψατε εσείς.

Αν γραφτεί κάτι που δεν αρέσει σε κάποιον, είτε είναι αληθές είτε όχι, θα μπορεί να κάνει μήνυση σε εμένα.

Για να γλυτώσω, θα πρέπει να γίνω ο μεγάλος αδελφός.

Εγώ, ρουφιάνος. Ή εγώ να λογοκρίνω.

Οπότε, ή το λογοκρίνω, ή το ανέχομαι – και πάω φυλακή, ή κλείνω τελείως τα comments.

Ή κλείνω αυτό το μπλογκ.

Μερικοί άνθρωποι είναι τυχεροι, και έχουν αφεντικά με κατανόηση. Κάποιοι άλλοι, τρέχουν να πάνε στην δουλειά τους σήμερα, που όλα είναι παγωμένα – γιατί οι προϊστάμενοί τους γκρινιάζουν και διαμαρτύρονται…

Δεν αντιλαμβάνονται (τα αφεντικά) οτι αν ο υπάλληλος γλυστρίσει και σπάσει κάνενα ποδάρι, δεν θα τον έχουν για εβδομάδες;

Μόνοι τους θα έπρεπε να πουν στους υπαλλήλους τους να κάτσουν σπίτι!

Είναι καλύτερα να τον έχεις σήμερα, και να τον χάσεις για μέρες, ή να κάνεις υπομονή μία μερούλα;

Κοινή λογική ρε γαμώτο… 🙂

Η Ελεάνα θέλει να πηγαίνουμε εκδρομές. Εγώ, πάλι, είμαι σπιτόγατος.

Εχθές, πέφτω στο blog http://freedomisland.wordpress.com – μου έχουν στείλει email για το ask2use.

Μόλις έχω ακούσει την Ελληνοφρένεια, και ένα τραγουδάκι μου τρώει τα μυαλά 🙂

Και τι βρίσκω εκεί; Ααααακριβώς.

Να της αφιερώσω λοιπόν της Ελεάνας, αυτό το τραγουδάκι, σε τρεις version:

Ενα, το πρωτότυπο:

Κρατήστε την μουσική απο αυτό.

Δύο, την ελληνική -πιο ερασιτεχνική αλλά υπέροχη (πολύ καλύτερη απο το πρωτότυπο)- διασκευή απο την Dogmother:

Τρία, η Άλκιστης (απο το blog των δύο κοριτσιών in love 🙂 )

http://freedomisland.wordpress.com/2007/12/18/hawaii/ (με στίχους, και απόλα) 🙂

Εγώ, να μην τραγουδήσω το «(δεν) πίνω μπάφους και παίζω pro?» 😀