…ή μήπως θα έπρεπε να πω έναν χρόνο μετά; Δύο; Τρία;

Άλλη μία πλούσια, υπέροχη, γλυκιά (αρκουδο)χρονιά πέρασε.

Σε καλό μου οι επόμενες 🙂

Update: παραξενεύτηκε η ελεάνα που δεν έγραψα τίποτα περισσότερο, σχεδόν με μάλωσε. της εξήγησα οτι τα ποστ είναι στο μυαλό μου, θα κατέβουν στο χαρτί (χα!) όπως τα χιόνια που μαζεύονται υπομονετικά και γίνονται όταν πρέπει γάργαρο ποτάμι. οταν πρέπει – όχι νωρίτερα. η αλήθεια είναι οτι είμαι τα τελευταία χρόνια τόσο καλά, που σχεδόν φοβάμαι να το πω 🙂 δεν (νιώθω να) πείραξα ή να χρωστάω σε κανέναν για να αισθάνομαι τύψεις, πάντα ακολουθώ την καρδιά μου, ωραίες βόλτες μου έχει κάνει. και τα τρία λινκ που σας στέλνω πιο πάνω, είναι πολύ αντιπροσωπευτικά. άλλοτε σχεδόν αθόρυβα, άλλοτε πολύ-πολύ δυνατά, τα γενέθλιά μου μαζί σας είχαν -και έχουν- πολύ πλάκα.

μωρό μου, δεν είναι οτι δεν τα γιορτάζω. είναι οτι τρία χρόνια τώρα, ψάχνω τα σωστά λόγια.

Όλα ξεκινάνε, όπως πάντα, με ένα email που μου στείλατε εσείς τις προηγούμενες ημέρες

Μπορείτε να δείτε μία on-line εκδοχή του email στις παραφωνιάδες.

Στην αρχή εξοργίστηκα, ομολογώ. Κράτησα όμως το στοιχείο της έκθεσης και της gallery, ως σημαντικό για την άποψή μου. Ύστερα, άρχισα το ψάξιμο.

Παραδόξως, ενώ είναι πολλές οι πηγές του άρθρου, αλλά στην αρχή δεν συνάντησα καμία καταχώρηση που να μου λέει οτι πρόκειται για φάρσα, όπως συνηθίζεται. Αντιθέτως, όλοι ήταν φανερό οτι είτε πίστευαν την πληροφορία, είτε δεν είχαν κάνει καμία προσπάθεια να την αντικρούσουν.

Σιγά σιγά όμως, βρέθηκαν δύο πηγές που ξεκαθαρίζουν λίγο τα πράγματα.

Η πρώτη (την βρήκα σε σχόλιο στον παράφωνο) είναι απο την γνωστή πηγή Snopes.com. Εκεί, η ιστορία α) εμφανίζεται με email το 2007 και β) λέει οτι το σκυλί τρεφόταν κανονικά, την κοπάνησε, και αγνοείται η τύχη του – πάντως δεν αφέθηκε να πεθάνει.

Παρότι η πηγή είναι αξιόπιστη, δεν θα μου αρκούσε καθώς δεν είναι αρκετά κατηγορηματική και δεν δίνει αρκετές εξηγήσεις για το γεγονός. Ευτυχώς, εχθές, έπεσα σε δεύτερη, πιο ξεκάθαρη γνώμη:

Στην αρχή, ο συντάκτης είχε (όπως όλοι μας) απλώς αναπαραγάγει την πηγή.

Στην συνέχεια όμως, παραθέτει περισσότερες πληροφορίες που ξεκαθαρίζουν εν πολλοίς τα πράγματα. Μεταφράζω:

[…] Ο καλλιτέχνης Guillermo Habacuc Vargas δημιούργησε ένα τρύκ, για να δείξει πως ένας σκύλος που λιμοκτονεί αποκτά ξεχωριστή σημασία όταν γίνεται μέρος επίδειξης μίας γκαλερί – αλλά τον αγνοούμε επιδεικτικά όταν είναι στον δρόμο. Η εργασία είχε σκοπό να ξεσκεπάσει τους ανθρώπους για αυτό που είναι στην πραγματικότητα, «υποκριτικά πρόβατα» (σημ. «hyprocritical sheep»). Ο καλλιτέχνης ανέφερε οτι για να είναι η δουλειά του πειστική, αυτός και η γκαλερί έπρεπε να δώσουν την εντύπωση οτι ο σκύλος πράγματι λιμοκτονούσε, και οτι πέθανε.[…]

Και ο συγγραφέας του blog τονίζει (πάντα σε μετάφραση):

[…] Το περίεργο πράγμα είναι πιθανόν πως αντιδράς γνωρίζοντας τώρα οτι επρόκειτο για «φάρσα» (τα εισαγωγικά είναι δικά μου). Υποπτεύομαι οτι, όπως και εγώ, συνεχίζεις να νιώθεις θυμό, πιθανόν οτι ήταν αρρωστημένη, και οτι η αρχική σου αντίδραση ήταν απόλυτα δικαιολογημένη. Αλλά, παρότι μπορεί να μην συμφωνώ (ο blogger) με τις σοκαριστικές του μεθόδους έτσι και αλλίως, πρέπει να παραδεχθώ την ικανότητα του Guillermo Habacuc Vargas να εμπνεύσει τέτοιες αντιδράσεις, και με αυτή την λογική, δεν πέτυχε αυτό που είχε σκοπό; […]

εδώ το άρθρο

Επι προσωπικού (διότι εδώ είναι blog, και έχω προσωπική άποψη επι του θέματος): οι θεραπείες σοκ δεν με έβρισκαν όπως θυμάστε (ένα, δύο) εξ’ ορισμού εναντίον. Αν για να σοκαριστεί η κοινή γνώμη, και να σκεφτεί οτι ένας σκύλος (ή ακόμη, ένας άνθρωπος) λιμοκτονούν, και το θέαμα (μας) γίνεται πολλαπλά αποκρουστικό όταν φιλοξενείται σε μία έκθεση – λες και όταν γίνεται στην γειτονιά μας (είτε πρόκειται για το διπλανό τετράγωνο, είτε την διπλανή χώρα) δεν υφίσταται, χρειάζονται τέτοιες εικόνες, εφόσον ο σκύλος δεν έπαθε απολύτως τίποτα, δεν με βρίσκει καθόλου αντίθετο.

Όσοι δεν κάνουμε απολύτως τίποτα για τον σκύλο της γειτονιάς που λιμοκτονεί (ξαναλέω: για να μην πω για ανθρώπους) δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να εξοργιζόμαστε όταν κάποιος άνθρωπος τον αφήσει να πεθάνει στην αυλή του πολιτισμού μας.

Κακός αυτός, για να απενοχοποιηθώ και να φανώ αθώος τελικά εγώ, δεν το δέχομαι.

Άποψή μου, κρίνομαι στα σχόλιά σας.

Ο Τσάρλτον Χέστον, ένας από τους τελευταίους θρύλους του Χόλιγουντ, πέθανε το Σάββατο (σημ. 5/4/2008) σε ηλικία 84 ετών στην κατοικία του στο Μπεβερλι Χιλς. Στο πλευρό του βρισκόταν η σύζυγός του Λίντια Κλαρκ, επίσης ηθοποιός, με την οποία παντρεύτηκαν το 1944 και έζησαν μαζί 64 χρόνια.

Ο Χέστον, που είχε τιμηθεί το 1959 με το Οσκαρ καλύτερου ηθοποιού για την ταινία «Μπεν Χουρ» και ο οποίος είχε υποδυθεί τον Μωυσή στην ταινία «Οι Δέκα Εντολές» του Σεσίλ Ντε Μιλ το 1956, έπασχε τα τελευταία χρόνια από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.

«Κανένας δεν θα μπορούσε να ζητήσει μια πιο γεμάτη ζωή από αυτήν. Κανένας δεν θα μπορούσε να δώσει περισσότερα στην οικογένειά του, στη δουλειά του, στην πατρίδα του», έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος, «έζησα μια υπέροχη ζωή. Εζησα αρκετά για δυο ανθρώπους».

Ο Τσάρλτον Χέστον, όμως, από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και ύστερα δεν απασχόλησε το κοινό τόσο για τις φιλμικές του ερμηνείες, όσο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Όσο ήταν δεμένος στο άρμα των Δημοκρατικών υπήρξε πρόεδρος της Ένωσης Αμερικανών Ηθοποιών (SAG), δηλαδή από το 1965 έως το 1971. Από τις αρχές του 1980 και μετά, ο Τσάρλτον Χέστον γίνεται οπαδός του υπέρμετρου νεοσυντηρητισμού που εξέφρασε πολιτικά και κοινωνικά στις Η.Π.Α., ο Ρόναλντ Ρίγκαν. Ο Χέστον ξαφνικά αποκτά τα χαρακτηριστικά του υπερπατριωτισμού και του σκληρού νεοφιλελευθερισμού, στρέφοντας τα πυρά του κατά της Ένωσης Αμερικανών Ηθοποιών (SAG). Ο Χέστον δημιουργεί στις αρχές του ’80 μια συντηρητική οργάνωση με το όνομα «Ηθοποιοί που δουλεύουν για μια Ένωση Ηθοποιών» (AWAG), η οποία προσπαθούσε να προωθήσει μέσα στο Συνδικάτο των Ηθοποιών τις ριγκανικές νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Κύριος σκοπός της AWAG ήταν να σταματήσει να είναι υποχρεωτική η εγγραφή στο Σωματείο για να πιάσει κάποιος δουλειά σε ένα κλάδο και συγκεκριμένα σε αυτόν των ηθοποιών (right-to-work law), το οποίο ουσιαστικά θα αναιρούσε την παντοδυναμία της Ένωσης Αμερικανών Ηθοποιών (SAG) και θα περιόριζε στο έπακρο τα συνδικαλιστικά δικαιώματα στο Χόλιγουντ.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο υπερσυντηριτικός πλέον Χέστον να είναι και επίσημα ο πρώτος ηθοποιός που δέχτηκε επίσημη επίπληξη στην ιστορία της Ένωσης SAG το 1986 και να γίνει το «μαύρο πανί» για την ανέκαθεν προοδευτική κοινότητα του Χόλιγουντ, η οποία είχε τραβήξει τα πάνδεινα την περίοδο του Μακαρθισμού. Η συντηρητική στροφή του Χέστον κορυφώνεται το 1998, όταν και γίνεται πρόεδρος της Εθνικής Ενωσης Οπλοκατοχής. Ηγούμενος μιας Ένωσης που αποτελείται από τα πλέον συντηρητικά στρώματα της αμερικανικής κοινωνίας και η οποία διαπνέεται από ρέντνεκ ρατσιστικές αντιλήψεις, ο Τσάρλτον Χέστον δηλώνει ότι ο μόνος τρόπος για να πάρει κάποιος το όπλο από τα χέρια του είναι «από τα κρύα, νεκρά χέρια του». Ο Μάικλ Μουρ στο αποκαλυπτικό «Ακήρυχτο Πόλεμο» στοχοποίησε την Ένωση και προσωπικά τον Χέστον, ο οποίος αποχώρησε μαινόμενος από τη συνέντευξη που του έπαιρνε ο σκηνοθέτης, λόγω των «ενοχλητικών» ερωτήσεων του.

Tο άρθρο που έγραψε ο Γιάγκος Αντίοχος για το περιοδικό Σινεμά, έκανα απλώς μερικές διορθώσεις, για να μην γίνονται ιστορικά λάθη, καταλαβαίνετε.

Το πρωτότυπο βρίσκεται εδώ.

Την ίδια άποψη κουβαλάω απο τότε που είδα τον «Ακήρυχτο Πόλεμο».

Χέστον τον λε(γα)νε τον άνθρωπο. Δεν ήταν τυχαίο. ΔΕΝ τον λέγανε Χέστον. John Charlton Carter τον λέγανε. Μετά έγινε Χέστον. Ούτε και αυτό είναι τυχαίο.

…κάνουμε τέτοια πράγματα.

Σχόλια εκεί, όχι εδώ (τρελός είμαι;)

Είναι περίεργο πως συμπεριφέρεται ο άνθρωπος που έχει την εξουσία. Είτε είναι πατέρας, είτε είναι πολίτης, είτε είναι παπάς, είτε είναι πρωθυπουργός, η εξουσία μοιάζει να τον επηρεάζει, να τον αλλάζει, να τον κερδίζει.

Δεν λέω οτι συμβαίνει σε όλους, αλλά συμβαίνει στους περισσότερους απο εμάς.

Ο άλλος γίνεται πλούσιος, και ξαφνικά, εκεί που έβαζε το καλό λάδι για το φαγητό του, βάζει το σκάρτο – για να βγάλει περισσότερα λεφτά.

Ο άλλος γίνεται υπουργός και για να κρατήσει τις συντάξεις του μέλλοντος, αντί να βρει καινούργιους πόρους, καταλήγει στην εύκολη διαδρομή να τους στερήσει απο εκείνους που τους δικαιούνται – έχοντας μάλιστα το θράσσος να το ονομάζει λύση.

Ο άλλος που βρίζει επι τρία χρόνια και κάτι την κυβέρνηση, μόλις πάει να ψηφίσει, πιστεύει οτι η λύση βρίσκεται στο πλαστικό προίόν, φτιαγμένο και αμπαλαρισμένο απο διαφημιστές που του λένε ακριβώς αυτό που πρέπει να ακούσει για να κάνει κάτι που θα μετανιώσει όλη την υπόλοιπη τετραετία – ή όσο, whatever.

Ακόμα λοιπόν και εμείς.

Και αυτό δεν μου ήρθε στο μυαλό ούτε με το ασφαλιστικό, ούτε με τον Ευαγγελάτο, ούτε με εμάς τους ψηφοφόρους.

Μου ήρθε με το Συμβόλαιο Ελεύθερης Συμβίωσης.

Αν έχω αντιληφθεί σωστά, το χαρτί αυτό στην πραγματικότητα είναι αυτό που λέει, ένα συμβόλαιο, μεταξύ δύο ανθρώπων, που οριοθετεί τυπικά μια κοινή ζωή που αποφασίζουν να πάρουν. Σε άλλες κοινωνίες λέγεται και γάμος, αλλά σε όλες τις κοινωνίες προϋπάρχει ως συμβόλαιο για επαγγελματικές και άλλες συμφωνίες.

Απλώς, επεκτείνεται και σε προσωπικό επίπεδο.

Ενοχλητικά trendy και μοντέρνο βέβαια, αλλά απο δικαιολογημένο έως απαραίτητο.

Τώρα, ας πούμε για παράδειγμα οτι γίνεται ένα συμβόλαιο για επαγγελματικούς συνεταιρισμούς. Την εξουσία την έχουμε εμείς. Ας πούμε οτι εξαρτάται απο εμάς να καθοριστούν οι κανόνες για την χρήση του, ποιους αφορά, γιατί και πως θα τηρείται.

Είναι δυνατόν να λέμε σοβαρά οτι αφορά όλους τους άλλους – πλήν των αλβανών;

Με ποιά λογική ο ‘αλβανός’ (αυτή η κατώτερη κάστα ανθρώπου όπως έχει μπολιαστεί στην ανόητη συνειδησή μας) έχει λιγότερα εμπορικά δικαιώματα απο όλους ‘εμάς’ τους υπόλοιπους;

Και μάλιστα με κυβερνητική σφραγίδα;

Θα βρεθούν φυσικά κύκλοι που θα υποστηρίξουν οτι αν οι αλβανοί συνεταιριστούν θα επηρεάσουν την οικονομία της ελλάδας.

Αλλά οι κύκλοι αυτοί λατρεύουν να μισούν, όλοι μπορούμε να τους ακούσουμε, αλλά δεν τους παίρνουμε και κατά γράμμα.

Εχουμε την λογική να μην είμαστε ρατσιστές. Να μην οδεύουμε την κοινωνία μας σε δρόμους βλακείας.

Σωστά;

~

Η κυβέρνηση κατέθεσε, προ ημερών, ένα ΣΕΣ. Δεν ασχολούμαι καν σε ποιους αποδείχθηκε λιγότερο τολμηρή – στην ευρωπαϊκή ένωση, ή στην ιερατική εξουσία. Αδιαφορώ, το νομοσχέδιο είναι σωστό κατ’ εμέ σε πρώτη ανάγνωση, καλώς υπάρχει, καλώς ήρθε στην επιφάνεια.

Αδυνατώ να κατανοήσω όμως γιατί άφησε έξω τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

Με ποιά λογική η κυβέρνηση ασχολείται με το φύλο των ανθρώπων που επιλέγουν να κάνουν χρήση αυτού του συμβολαίου;

Με ποιά λογική ο ‘πούστης’ (αυτή η κατώτερη κάστα ανθρώπου όπως έχει μπολιαστεί στην ανόητη συνειδησή μας) έχει λιγότερα ανθρώπινα δικαιώματα απο όλους ‘εμάς’ τους υπόλοιπους;

Και μάλιστα με κυβερνητική σφραγίδα;

Όσο παράλογο θα μου φαινόταν να οριοθετήσει με γεωγραφικούς ή άλλους προσδιορισμούς ποιοι θα χρησιμοποιούσαν ένα συμβόλαιο εμπορικής συνεργασίας (και θα λέγαμε ξεκάθαρα αν γινόταν κάτι τέτοιο οτι μιλάμε για εποχές με άρωμα φασισμού), άλλο τόσο παράλογο μου φαίνεται κοτζαμάν υπουργός, να ασχολείται με το …φύλο του ανθρώπου που υπογράφει ένα συμβόλαιο.

Αντιλαμβάνομαι πλήρως οτι η εκκλησία δεν θέλει στις τάξεις της τους ομοφυλόφιλους. Αδικο βέβαια κατ’ εμέ, αλλά αφού (και όσο) αναγνωρίζεται η εκκλησία οτι είναι αυτή που μεταφέρει τον λόγο του θεού (της), είναι δικαίωμά της να δέχεται στους κόλπους της όποιον γουστάρει.

Αλλά όταν το κράτος παρουσιάζει το συμβόλαιο λέει στην εκκλησία «δεν σας αφορά». Λογικό: πρόκειται για μία κρατική και όχι θρησκευτική συμφωνία, ως τέτοια αναγνωρίζεται, και δεν απαιτεί την συγκατάθεση του θεού. Αφού όμως δεν αφορά τον θεό όταν δύο άνθρωποι υπογράφουν ένα συμβόλαιο, με ποιά λογική αφορά το κράτος το φύλο αυτών που υπογράφουν;

Και πως γίνεται εμείς, λογικά και σκεπτόμενα όντα, να μην αντιδρούμε σε αυτόν τον (*) φασισμό;

(*) θα έβαζα το ‘βλακώδη’ αλλά δεν έχει νόημα – όλες οι φασιστικές αντιδράσεις κρύβουν βλακεία μέσα τους. Άλλες λίγο, άλλες πολύ.

Όταν μας δίνεται η εξουσία, ξαφνικά, γινομαστε σκληροί και άδικοι στους συνανθρώπους μας. Σκληροί, άδικοι, και δειλοί. Χωριζόμαστε σε ‘εμείς’ και ‘αυτοί’.

Δεν μας αρέσει όταν γινόμαστε μειοψηφία – είτε αφορά τους συνταξιούχους, είτε μας αφορά ως εργαζόμενους. Αντιδρούμε όταν καταπατούν τα δικαιώματά μας.

Γιατί αδιαφορούμε όταν είμαστε ‘πλειοψηφία’;

Γιατι το επιτρέπουμε ‘εμεις’ αυτό;

Εκατο χιλιάδες κόσμος στην πορεία της Τετάρτης. Η μεγαλύτερη πορεία, μετά την μεταπολίτευση. Δεν θα το μάθεις, βέβαια, διότι δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι. Ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους, αλλά, όσος χαμός και να γίνει, δεν θα μάθεις τίποτα.

Αλλά, απο την άλλη, τι σημασία έχει;

Αυριο το πρωΐ, θα ξυπνήσεις σε ένα νέο εργασιακό και ασφαλιστικό καθεστώς. Δεδομένης της απουσίας του μεγενθυτικού φακού που ονομάζεται τηλεόραση, οι εκατό χιλιάδες δεν θα γίνουν ποτέ δύο εκατομμύρια. Θα μείνουν -μόνο- εκατό χιλιάδες, θα φωνάξουν για τόσους, και δεν θα ακουστούν ποτέ.

Αυριο το πρωΐ θα ξυπνήσεις με νέα δεδομένα. Θα έχεις εργαστεί για πολλά, για πολύ – και θα πάρεις λίγα, λιγότερα απο όσα αξίζεις. Κάποιοι άλλοι, γνωστοί – άγνωστοι, έπαιξαν τα χρήματά σου – και έχασες.

Μην απελπίζεσαι, αδελφέ: έτσι και αλλιώς δεν θα κέρδιζες με τίποτα.

Αυτοί οι γνωστοί άγνωστοι τώρα, με ύφος χιλίων καρδιναλίων θα απαγγείλουν το ποίημα που θα στερήσει εσένα απο το μέλλον που δικαιούσαι, και αυτούς θα τους χορτάσει το πλεόνασμα του ιδρώτα σου. Όπως ισχύει πάντα, αν δουλεύεις για δέκα και παίρνεις τέσσερα, τα έξι δεν χάνονται – μην ανησυχείς. Θα γίνουν λιμουζίνα κάποιου, θα του ανοίξουν τον δρόμο στην Β. Σοφίας, ή θα γίνουν αφίσες ηλεκτρονικά debate και δωράκια σε δημοσιογράφους με παλάτια.

Δεν χάνεται το χρήμα σου, θα αξιοποιηθεί.

Στο μεταξύ, εσύ θα ζήσεις με τέσσερα. Βέβαια, θα ζήσεις μίζερα και φτωχά – αλλά μην ανησυχείς: το μέλλον αυτών που θα σου πουν πως θα ζήσεις καλύτερα με τα τέσσερα είναι εξασφαλισμένο. Δεν θα χρειαστεί -καν- ποτέ να πάρουν σύνταξη: το τόσο θράσσος είναι σπάνιο στις μέρες μας.

Αυριο το πρωΐ θα ξυπνήσεις χωρίς μέλλον. Θα δουλέψεις, θα υποχρεωθείς να δώσεις ένα κομμάτι του μισθού σου, και κάποιος άλλος πάλι θα αγχωθεί να δει πόσο πήγε η μετοχή του μέλλοντός σου. Θα φας ένα γιαούρτι για μεσημεριανό και λίγο ζουμί για βράδυ. Θα πληρώσεις την μισή σύνταξή σου για φάρμακα (αρρώστησες προσπαθώντας να δουλέψεις λίγο παραπάνω για το καινούργιο ελικόπτερο του αφεντικού σου) την άλλη μισή στο νοίκι, και την άλλη μισή… ποιά άλλη μισή; Ας μην φας.

Οι κάτοικοι των παραθύρων στις οκτώ είναι αρκετά χορτασμένοι για όλους μας.

Αυριο το πρωΐ θα ξυπνήσεις νεκρός. Θα σε κρατήσουν βέβαια στην ζωή όσο χρειάζεται για να αγοράσουν καινούργιο κουστούμι, φτιαγμένο αποκλειστικά για αυτούς, στην Ιταλία. Γράφει ωραία στο γύρισμα, δεν τσαλακώνει. Είσαι το κουστούμι τους, η σαμπάνια τους, το καινούργιο τους αυτοκίνητο. Και όσο χρεώνεις τα όνειρά σου στην πιστωτική, τους είσαι χρήσιμος δούλος. Και τους θαυμάζεις για την ποιότητα της ζωής τους και το γούστο τους.

Είτε έμαθες για τους εκατό χιλιάδες είτε ήσουν στους εκατό χιλιάδες, αύριο το πρωΐ θα ξυπνήσεις αδικημένος.

Θα έχεις φωνάξει, ουρλιάξει, βραχνιάσει να ακουστεί η φωνή σου, να ακουστούν τα δικαιώματά σου, να μην είσαι πια η πουτάνα του κάθε θρασύδειλου που λέει «μα δεν το καταλαβαίνουν οτι δεν γίνεται αλλιώς» ενώ ξέρει καλά οτι γίνεται και αλλιώς, αλλά θα αλλάξει η δική του ζωή, και του κατεστημένου του – και δεν το θέλουμε αυτό, σωστά;

Θα έχεις πονέσει απο την αδικία. Θα έχεις απελπιστεί απο την αδυναμία.

Θα έχεις κουραστεί να αμύνεσαι.

Μα, να σου πω κάτι; Δεν θα έχεις ξυπνήσει.

Γιατί δεν άκουσες τόσες φωνές, λίγους μήνες πριν, όταν όλοι αυτοι σε χρειάζονταν για να πάρουν την άδειά σου και να συνεχίσουν να ζουν την ζωή σου. Και τους την έδωσες απλόχερα, παρότι όλοι πίστευαν οτι δεν μπορεί πάλι να ξεγελαστείς – αλλά το ακριβό κουστούμι, η διαφήμιση prime time, τα όμορφα λογότυπα και τα γυαλιστερά χαμόγελα, όλα αυτά που αγοράστηκαν ή πιστώθηκαν με το μέλλον σου, σε έκαναν για άλλη μία φορά να μην ξυπνήσεις.

Θα απορήσεις τώρα με το θράσος τους να μιλάνε εξ’ ονόματί σου, λες και ξέρουν πόσο κάνει ένα εισιτήριο – αλλά μην ξεγελιέσαι, εσύ πότισες αυτό το θράσος με τον ιδρώτα σου.

Αγόρασες με την ψήφο σου το μέλλον σου. Καμμένο, πουλημένο σε πολυεθνικές, χωρίς δικαιώματα, χτυπημένο απο ζαρτινιέρες και παρακολουθούμενο με ευλογίες μεγαλοεταιριών. Εξι μήνες πριν, αν φώναζες για όλα αυτά που πιστεύεις, θα σε ακούγανε τρομοκρατημένοι.

Θα ξυπνάγανε αυτοί με κρύο ιδρώτα.

Αλλά (αυτοί που αποκαλείς πιστά κύριοι) σε ξαναζαλίσανε, σε μπερδέψανε, νόμιζες οτι ήσουν η προτεραιότητά τους, εσύ – όχι ο γείτονας, ξεχνώντας πως αν βοηθηθείς εσύ, και κάποιος άλλος όχι, δεν θα βοηθηθεί κανείς.

Εμείς, και αυτοί.

Δεν ξεκόλλησες ποτέ απο τους δύο, νόμιζες οτι είχες να διαλέξεις μόνο «μαύρο» ή «άσπρο» – τους έδωσες τυφλή εμπιστοσύνη, τα κλειδιά για την ζωή σου, το μέλλον σου, και την αξιοπρέπειά σου.

Και ξαφνικά, αναρωτήθηκες τώρα, τι πήγε στραβά και γελάνε στα γραφεία τους και στις καρέκλες τους αυτοί που δεν έζησαν ποτέ τον ελάχιστο -ούτε μισθό, ούτε σύνταξη, μόνο- ανθρωπισμό.

Και αναρωτήθηκες πως είναι δυνατόν να είναι όλοι αυτοί αναίσθητοι, οταν εσύ τους έδειξες περίτρανα οτι δεν αξίζει να ασχοληθούν με άτομα σαν και σένα, με μηδενική αξιοπρέπεια.

Έξι μήνες πριν, κοιμήθηκες.

Και έτσι, δεν ξύπνησες ποτέ.

Εχθές, όπως όλοι γνωρίζετε, είχε απεργία.

Γενική.

Όλωνε.

Όλων; όχι. Ενα τηλεοπτικό κανάλι αντιστέκεται ακόμα. Ο alpha tv που έχει πληρώσει αδρά για τα δικαιώματα μετάδοσης των επαναληπτικών του κυπέλλου ελλάδας, και θα τα μεταδώσει- ότι και να γίνει.

Καλά να τα μεταδώσει. αλλά, ποιός θα τα σπικάρει;

Αφού οι δικοί μας οι αχάριστοι κάνουν απεργία, θα βάλουμε έναν …Κύπριο. Ω, ναι. Θα βάλουμε έναν Κύπριο (ούτε ο Αντέννα να ήσασταν) και τσουπ, καθαρίσαμε.

Τρία τα παιχνίδια, τρεις οι μεταδώσεις.

Ξεκινάμε με Λάρισα – Θρασύβουλο. Μεγάλο παιχνίδι, κάνει μετάδοση ο σπορτκάστερ, όλα καλά.

Απο ότι φαίνεται όμως, οι συνδικαλιστές τσαντίζονται. Σου λέει τι, δώσαμε την άδεια για την μετάδοση, γιατί μας το χαλάς;

Δεύτερο παιχνίδι, ΟΦΗ – Ατρόμητος. Όλο το πρώτο ημίχρονο, βουβό. Ακούς μόνο τον διαιτητή, τον κόσμο, και κανα παίχτη να φωνάζει «εδώ, εδώ» και «δώσε-πάσα-ρε-παπάρα»

Στο δεύτερο ημίχρονο όμως, πάει για ανατροπή. Διότι ξαφνικά, χαλιούνται στον Alpha με την βουβή μετάδοση, και πετάνε άλλον ένα Κύπριο, να κάνει παιχνίδι!

Και απο κάτω, κειμενάκι «Ο ALPHA ΜΕΤΑΔΙΔΕΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΑΠΟ ΤΟ LUMIERE TV» (wiki) – για ξεκάρφωμα!

Το οποίον έξαλλος εγώ, η ξεφτίλλα.

Πόσο προλαβαίνει να μιλήσει; Πέντε λεπτά; Δέκα;

Ο καμεραμανατζής (με εντολή σκηνοθέτη προφανώς) κάνει το εξής θεϊκό:

Παίρνει την κάμερα, και την γυρίζει εξέδρα! Μόνο εξέδρα!

Ο σπορτκάστερ βέβαια, τα χάνει – διότι τι αναμεταδίδει, παπάρια αναμεταδίδει, απο την τηλεόραση βλέπει τον αγώνα και αυτός, και αφού η τηλεόραση δείχνει εξέδρα, τι να μεταδώσει, εξέδρα;

Πέντε λεπτά κόσμο χαζεύαμε.

Και όταν ο σπορτκάστερ πήγε να τα μπαλώσει «εμ, έχουμε τεχνικό πρόβλημα» και τέτοια, ο θεός καμεραμανατζής κουνάει την κάμερα, και δείχνει πιο πέρα, σε άλλη εξέδρα, και κάνει και ζουμ!

Το οποίον τεχνικό πρόβλημα ΔΕΝ έχουμε, αλλά ΔΕΝ θα σας περάσει μάγκες…

Θεός ο καμεραμανατζής, θεός και με τεράστιους κοχόνες! 😀

~

Λίγα λεπτά μετά, κόβεται μαχαίρι ο κύπριος, ο σκηνοθέτης επαναφέρει παιχνίδι, και απολαμβάνουμε το θέαμα…

Περιττό να πω οτι ο τρίτος αγώνας Ηρακλή – Ολυμπιακού μεταδόθηκε χωρίς περιγραφή…

Περιττό επίσης να πω οτι οι αγώνες χωρίς περιγραφή είναι Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΟΙ!

(Πότε άραγε θα το πάρουν χαμπάρι τα κανάλια;)

Venceremos!

🙂

Τις μετοχές του εκδότη Μάκη Τριανταφυλλόπουλου στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα, που αντιστοιχούν στο 40% του μετοχικού κεφαλαίου της ιδιοκτήτριας εταιρείας, ανακοίνωσε ότι απέκτησε η «Πήγασος Εκδοτική ΑΕ» που εκδίδει την εφημερίδα Έθνος. Επίσης, υπέγραψε προσύμφωνο για την απόκτηση επιπλέον 30% από τους δύο άλλους μετόχους του Πρώτου Θέματος.

Απο είδηση του in.gr.

Και μία απορία: Γιατί μία εφημερίδα αγοράζει μία άλλη εφημερίδα; Το κοινό του ‘Πρώτου Θέματος’ είναι ήταν κοινό που διάβαζε την εφημερίδα ακριβώς επειδή δεν ανήκε (υποτίθεται) πουθενά.

Αλλιώς, ο αναγνώστης θα έπαιρνε κατ’ ευθείαν το… Εθνος.

Αλλά, το ξέρουν αυτό εκεί στον Πήγασο, όχι; Άρα, αν σκεφτούμε πιο σοβαρά, κάνουν ότι προσπάθησαν (και εν μέρει κατάφεραν) να κάνουν εκεί στο Ποντίκι: Πούλησαν την ηθική (την όποια ηθική) της εφημερίδας.

Και, αντιστοίχως, αυτήν αγόρασαν.

Μόνο που, όπως έδειξε και το Ποντίκι, ηθική αγορασμένη, παύει να είναι ηθική…

Άσχετο – σχετικό (αλλά εξαιρετικά σημαντικό): Τι θα κάνει ο Αραχτός με το Πρώτο Ψέμα του; θα πουλήσει και αυτός; 🙂

(*) Προηγούμενος τίτλος: «ρε, για τα λεφτά τα κάνεις όλα…»

Αερα, είχε. Λίγο, αλλά είχε. Διάθεση είχαμε. Αετό, για πρώτη φορά μετά απο δύο χρόνια, είχαμε θυμηθεί να πάρουμε μαζί.

Όλα έτοιμα.

Εγώ, βέβαια, δεν θυμάμαι να έχω ξαναπετάξει αετό. Μπορεί, όταν ήμουν μικρός, αλλά όσοι με γνωρίζουν ξέρουν οτι η μνήμη μου είναι σουρωτήρι – μπορεί να έχω πετάξει και με διαστημόπλοιο μικρός, και να μην το θυμάμαι.

Ο αετός δε, αστέρι. Αγορασμένος απο το lidl, αεροδυναμικός, διπλή καλούμπα, χωρίς ουρά, χρώματα ωραία, ότι χρειάζεται. Η αλήθεια είναι οτι και εγώ, και η Ελεάνα ήμαστε φαν της παλαιάς τεχνολογίας, αλλά αυτόν είχαμε, αυτόν φέραμε.

Στην αρχή, η προσπάθεια έγινε σπίτι. Αλλά, κάτι που δεν φύσαγε, κάτι που δεν μπορέσαμε, πήγαμε (all the way down to) στην παραλία.

Κόσμος και κοσμάκης, μπαμπάδες και μικρά παιδιά (περισσότεροι μπαμπάδες απο ότι μικρά παιδιά, ασφαλώς), να πολεμούν με τους αέρηδες, την βαρύτητα, και την άνωση.

Μερικοί δε, και με την τύχη τους.

Όπως εκείνος με τον παραδοσιακό αετό με σήμα τον Παναθηναϊκό, που αδυνατούσε να τον στείλει ψηλά.

Είχε όμως και κόκκινη καλούμπα. Μα, πράσινος αητός με κόκκινη καλούμπα, πετάει; Δεν πετάει!

Οι άλλοι όμως πετούσαν! Σήκωνες το κεφάλι σου και έβλεπες δέκα – δεκαπέντε αητούς να χαίρονται την μοναδική ημέρα που κάνουν αυτό που δημιουργήθηκαν να κάνουν – να πετούν.

Σε έπιανε δέος με την απόσταση και το παράλογο του να στέκεται αγέρωχο στον αέρα αυτό που πριν ήταν απλώς ένα άψυχο κομμάτι πλαστικού, με τέσσερις χιαστί λωρίδες ξύλου.

Ε, θα κάνω και τον δικό μου να πετάξει!

Τον έχουμε χρόνια, αλλά κάθε Καθαρά Δευτέρα την ζούσε στο σπίτι κλεισμένος, ενώ εμείς βολτάραμε κάπου στην εξοχή. Κλεισμένος, και ξεχασμένος.

Αλλά και εμείς, δεν τον προδώσαμε τον αητό μας. Δεν πήραμε άλλον – αυτόν είχαμε, αυτος θα ήταν ο πρώτος που θα πετάγαμε.

Τον έχουμε λοιπόν ανοίξει απο νωρίς, οι καλούμπες λυμένες, τα πλαστικά περασμένα, ένας κάθεται να τον κρατά, οι άλλοι τραβάνε.

Τίποτα ο αετος.

Ούτε μέτρο.

Τι να αλλάζουμε θέσεις, τι να περιμένουμε τον αέρα τον καλό, τι να μαθαίνουμε που τραβάς και που αφήνεις, τι να τρέχουμε για να τον αφήσουμε, ούτε μέτρο ο αετός.

Στο τέλος μας χάρισε μία αξέχαστη πτήση δέκα περίπου δευτερολέπτων μέχρι να (ξανα)τσακιστεί στο παραθαλάσσιο πάρκινγκ.

Δέκα δεύτερα; δέκα δεύτερα.

Εμένα ο αετός μου πέταξε.

Αυτό θα λέω μέχρι του χρόνου.