Εδώ.

 ? 

–>

Με ρωτήσανε, και σκέφτηκα οτι είναι εξαιρετική η ερώτηση: Ποιός δικαιούται περισσότερο να σηκώνει την σημαία, αυτή ή αυτός;

Κάνω την ερώτηση σε εσάς, η άποψή μου δεν έχει σημασία στην παρούσα φάση. Οταν ολοκληρωθούν οι σκέψεις σας, θα αναφέρω την θέση μου.

Σημειώνω οτι θεωρώ τους επισκέπτες του blog μου ανθρώπους με ήθος, και περιμένω αντίστοιχες απαντήσεις.

 ? 

–>

και τους μπουζουριάζουνε;

Πρώτα αυτός, τώρα αυτός…

 ? 

–>

Σημαντικό δεν είναι να διαφημίζεσαι απλώς, αλλά να διαφημίζεσαι σ’ αυτούς που πρέπει.

 ? 
–>

Ξεκίνησα να γράφω για τον έρωτα που έβλεπα γύρω μου…

…και ξαφνικά, ακούστηκαν άλλες φωνές:

Ο Νίκος, υποστηρίζει (σε comment) οτι:

Anotera opws o erwtas?
Erwtas ti ilithia leksi!
Yparxei arage?
Einai apokoumpi twn romantikon?
Einai to farmako mias aniatis asthenias?
Pezi alla tekmiriwmeni apantisi eina auti kata tin gnomi mou:
O erwtas einai mia emporiki sinalagi opou pernis kati kai dinis kati se antalagma.
Edw h magiki leksi einai to ANTALAGMA

και στο ξεκίνημα του blog του επιμένει, αλλά και ο araxtos, επίσης από τους καινούργιους, πιστεύει ότι:

[…] Προσωπικά πιστεύω ότι ο έρωτας είναι μια ανακάλυψη των γυναικών.
Από τότε που το σεξ έγινε αμαρτωλό, βρισιά, (άντε και…) οι γυναίκες ανακάλυψαν τον έρωτα για να καλύψουν τις «αμαρτίες τους».[…]

(όλο το post του εδώ)

Μήπως κάνω λάθος; Μήπως ο έρωτας πέθανε;

Ενδιαφέρον. Για πείτε, για πείτε…

 ? 

–>

Περίεργη μέρα… Η μεταμεσονύχτια ταλαιπωρία με πέτρα που ευτυχώς εδέησε να πέσει δεν είχα την αίσθηση ότι με είχε επηρεάσει. Άλλωστε τι να κοιμηθείς 4 ώρες, τι να κοιμηθείς 9, σωστά;

Αλλά ο φίλος μου ο Βασίλης, που με σκέφτεται, είπε να μου στείλει ένα email.

Είναι είδηση στον Pathfinder και έλεγε με λίγα λόγια αυτό:

[…] Η νεαρή κοπέλα, όπως θυμάται ο Κέιθ, του χαμογέλασε, όταν τον διέκρινε μέσα στο πλήθος, αλλά αμέσως μετά χάθηκε ανάμεσα στους θαμώνες.

Ο ίδιος είναι πεπεισμένος, ότι η ωραία άγνωστη κατοικεί σε εκείνη την περιοχή, γιατί, πριν την χάσει από το οπτικό του πεδίο, την είχε ακούσει να τηλεφωνεί σε μια φίλη της. Επομένως, θεωρεί, ότι είναι ζήτημα χρόνου να την εντοπίσει. Ήδη, έχει παρατείνει τις καλοκαιρινές του διακοπές κατά τέσσερις μήνες, ωστόσο, δηλώνει αποφασισμένος να παραμείνει στο Σπλιτ για όσο διάστημα χρειαστεί. […]

…και με έκανε μαλάκα. Δεν είχε καμία τέτοια πρόθεση, πιθανόν το αντίθετο είχε στο μυαλό του, αλλά..

…έρχεται και η Venetia με τα comments της, και έρχεται και η occhiata με τα δικά της, κάνει και την παρέμβασή του ο Λύκος με το δικό του…

…και διαβάζω «…για κάθε μέρα δεν παίρνω όρκο αν θα κρατηθώ να μην στείλω μήνυμα…»

…και πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται «…τι χτίστηκε εκεί, που δεν γκρεμίζεται με τίποτα;»

Τι τα θέλετε, υπάρχουν πράγματα που είναι ανώτερα από μας.

Ευτυχώς.

 ? 

–>

Εκλογές έρχονται, καιρός να βγούμε στους δρόμους εμείς οι «προγραμματιστές».

Ο καθένας λέει ότι του κατέβει.

 ? 

–>

Το βρήκα, παρατημένο και εκτός τόπου στο blog του Νικόλα. Το μάζεψα, και το φέρνω εδώ να το δουν ΟΛΟΙ.

Venetia – email
Μακάρι να είχαν όλοι τη δυνατότητα να ερωτευτούν παράφορα και να μην αισθάνονται τη γη κάτω από τα πόδια τους. Σπάνια συμβαίνει αυτό πλέον και είναι τυχεροί όσοι το αισθάνονται.Βρήκα τυχαία αυτή τη σελίδα κι είπα να αφήσω ένα μήνυμα.Να είστε όλοι καλά
12.10.04 @ 15:08:28

Για να το ακούσουμε όλοι.

Sorry Νικόλα για το κλέψιμο. Αν σε πειράζει, το βγάζω αμέσως.

Βάζω κάθε μέρα και μία-δύο φωτογραφίες, πότε χύμα στο κείμενο, πότε για το εικαστικό του λογοτύπου…

Είναι διαδικασία επίπονη και χαλαρωτική μαζί: πολλές φορές έχω βρεί φωτογραφίες που αξίζουν να μπουν: πρέπει όμως να τις ακρωτηριάσω, να τις χωρέσω στο 400×100 που είναι το κατάλληλο κατ’ εμέ για την σελίδα μου.

Άλλες φορές είναι πολύ όμορφες φωτό που όμως δεν ταιριάζουν με αυτό που νιώθω – έχω πάνω από δέκα φωτό έτοιμες, αλλά δεν υπάρχει λόγος να μπουν, δεν ταιριάζουν με τα αισθήματά μου.

Άλλες με στεναχωρούν – συμβαίνει και αυτό. Τις κοιτάω και μελαγχολώ. Στην titania, έστειλα μία τέτοια – ταίριαζε με το post της.

Δεν βαριέσαι, όσο και αν μας αρέσει η βροχή, μετά πάλι έρχεται ο ήλιος.

Ίσως πάλι, να φταίνε τα μάτια μου.

 ? 

–>

Στο περιθώριο των σκληρών διαπραγματεύσεων για τα σπίτια στο blog του Νικόλα, σιγανά και ψιθυριστά σχεδόν, ένας άλλος blogger έθεσε ένα θαυμάσιο ερώτημα: Τι ακριβώς κάνουμε με το παρελθόν μας όταν σκοπεύουμε να ασχοληθούμε με το μέλλον μας;

Παίρνω θέση στο ερώτημα, όχι στο blog του κριού, αλλά στο δικό μου, κάνοντάς το θέμα για κουβέντα – συζητώντας το γενικά και όχι επί προσωπικού.

Παίρνω θέση λέγοντας ότι δεν κρύβω το παρελθόν μου «κάτω απο το χαλάκι». Έχω την αίσθηση οτι αν δεν είμαι έτοιμος να το δώ, μάλλον δεν ήμουν έτοιμος να το προσπεράσω: δεν είναι παρελθόν, είναι ακόμα παρόν.

Ας δούμε μαζί γιατί θα ένοιωθε κάποιος την ανάγκη να κρύψει το παρελθόν του:

Γιατί το φοβάται.
ο φίλος Νικόλας, στο τελευταίο του post βρέθηκε απέναντι σε άγριες αντιδράσεις: προς τιμήν του δεν έσβησε ούτε ένα comment. Αυτό ειπε, αυτό έκανε: αυτά τα αποτελέσματα έφερε. Είναι εκεί, γραμμένα, και τον κάνουν δυνατότερο.

Γιατί είχε κάνει λάθος.
Οσα λέμε και όσα γράφουμε έχουν αξία ιστορική: έχω παραδεχθεί οτι μερικά πράγματα που γράφω τώρα ίσως στο μέλλον να μην ισχύουν. Δεν είμαι αλάνθαστος, το να κάνω λάθος είναι αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητάς μου. Το βλέπω, ίσως μετανιώνω – αλλά δεν το κρύβω. Σε ότι λέω τώρα, είμαι ειλικρινής.

Γιατί δεν το προσπέρασε.
Πιστεύω οτι για ότι κάνω, λεώ ή σκέφτομαι, υπεύθυνος είμαι εγώ. Αν πω οτι σταματάω κάτι, το κάνω γιατί πιστεύω ότι αυτό πιστεύω εγώ. Αν σταματούσα για τους άλλους, τότε η ανάγκη να το συνεχίσω θα πάλευε με την ανάγκη να σταματήσω, κυρίως γιατί δεν ήμουν ειλικρινής. Η ειλικρίνεια δεν είναι αγαθό για τους άλλους: είναι ευκολία ζωής για μας. Οτι μου θυμίζει μία επιλογή που δεν πιστεύω, είναι επώδυνο – και αυτό είναι λογικό. Η αλήθεια θα συνεχίσει να μας χτυπά έως ότου την δουμε κατάματα.

Αν κάνουμε τις δικές μας επιλογές, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα.

Το παρελθόν μας είναι υπέροχο. Είτε ως δάσκαλος, είτε ως φίλος.

 ? 

–>

…πλαϊνά μου.

Έχω και άλλα, αλλά πειτε μου αν σας αρέσει το design (για ποιόν νομίζετε οτι τα κάνω αυτά βρε;)

Η σειρά είναι τυχαία, και δεν θέλω παράπονα. Οοοοολοι φίλοι μου είσαστε.

Όσοι είναι προς το παρόν, αποτελούν τις καθημερινές μου (give or take a day) αναζητήσεις.

Αν ξέχασα κανέναν, να μου το πείτε, δεν δαγκώνω.

 ? 

–>

Ξεκίνησε απ’ εδώ (και εδώ). Δεν είχα σκοπό να σχολιάσω, μέχρι να έχω μία σαφή άποψη, να το συζητήσω με δύο τρείς ανθρώπους, αλλά με πρόλαβε ο Νικόλας. Όταν άρχισαν να τον βαράνε, αποφάσισα να πω την γνώμη μου. Την παραθέτω και εδώ (για να βαράτε και μένα):

[…] Πάντως, το πρόβλημα δεν είναι αν έχουν δίκιο που φωνάζουν ή όχι, το πρόβλημα είναι αν η διαδικασία είναι δίκαιη.

Ως κοινωνία, ομολογώ οτι ξαφνιάστηκα όταν είδα οτι επί τοις διαδικασίας μπορούν ΟΛΟΙ να πάρουν σπίτι. Ως πολίτες, δεν ξαφνιάστηκα καθόλου μ’ αυτούς που διαμαρτυρηθήκαν.

Συμβαίνει (κατ εμέ) ακριβώς το ίδιο με το γεγονός με την σημαία και τον αλβανό μαθητή: Πληρούν όλες τις απαιτούμενες προϋποθέσεις, συνεπώς δεν ευθύνονται αυτοί για την συμμετοχή τους ή όχι. Κάποιοι άλλοι (έλληνες θαρρώ) δεν έθεσαν θέμα υπηκοότητας στα πλαίσια των προϋποθέσεων – και ΣΩΣΤΑ.

Ισως, (ίσως λέω, δεν είμαι σίγουρος) το λάθος έχει να κάνει με τα χρόνια εργασίας και την βαρύτητα που έχουν στην διαδικασία.

Και έτσι, για να πάρω θέση στο ζήτημα που έθεσες: το πρόβλημα βρίσκεται στην διαδικασία: αν τα σπίτια μοιραζόντουσαν αναλόγως των ετών εργασίας, και αυτό ήταν σαφές και ξεκάθαρο, τότε τα σπίτια θα μοιραζόντουσαν πιο δίκαια κατ’εμε. Αλλά εχεις απόλυτο δίκιο: αν ένας Αλβανός, Ρώσος, Κινέζος, Ουζμπέκος, Τούρκος ή οτιδήποτε άλλο δούλευε περισσότερα χρόνια από έναν έλληνα, αν δικαιούται το σπίτι, να το πάρει.

Το πρόβλημα όπως πάντα, δεν είναι στην απάντηση, είναι στην ερώτηση. […]

Το συζητάω. Ακούω απόψεις: άλλωστε, αφορά όλους όσους ενδιαφέρονται. Και σίγουρα περισσότερους απο αυτούς που ασχολούνται για το αν μία επιχείρηση πρέπει να ενταχθεί σε ένα άρθρο, ή όχι.

Πολλοί (περισσότεροι από όσους νόμιζα) προσέξανε την αλλαγή του επάνω γραφικού, και μερικοί εξ αυτών, βαρέθηκαν να κάνουν refresh στην σελίδα για να τα δούν όλα (είναι σχεδόν 30 πλέον).

Για όσους βαριούνται, ή βιάζονται, ή απλώς γουστάρουν, τα έχω μαζεμένα εδώ

Για όσους θέλουν η ζωή τους να έχει εκπλήξεις, απλώς συνεχίστε να κάνετε refresh.

Αν το θέλετε μπορώ να τα αριθμίσω, ώστε να ψηφίζετε τα αγαπημένα σας…

To post δεν θα εξαφανιστεί: όταν κατέβει αρκετά, θα μεταφερθεί στο πλάϊ δίπλα στην καρδιά που έχω βάλει για να μην ξεχνάω το παρελθόν μου.

Οτι και να πείτε, και οι δυνατοί πεθαίνουν. Αυτός ο τύπος κάποτε πέταγε, μετά απλώς κάθισε να ξεκουραστεί. Στα 52 του, ήταν ακόμα ο Superman.

Όλοι μας είμαστε λίγο υπερ-ήρωες.

Απλώς δεν φοράμε όλοι το σώβρακο απ’ έξω με τόση χάρη.