Thanks Ελένη

Ο Μπεν του μέλλοντος, έχει έρθει και κουνάει την ουρά του. Μηχανικά.

Ελαφρώς βελτιωμένος, σε ζαχαρί και μαύρο χρώμα, και μεγάλη αυτονομία, αλλά ακόμα καφέ δεν ψήνει.

Τον φοβάμαι, ακόμα δεν τον είδα. Στο παιδί μου, θα πάρω έναν αλήθινό, να χέζει στα μπαλκόνια, όπως ο σκύλος του απέναντι. Ατιμώρητα – μη σας πω οτι θα τα κοιτάω και θα τα χαίρομαι.

«Τουλάχιστον είσαι αληθινός ρε πούστη».

Πως το έλεγε ο varometroς; «Πω – πω, σαν την μάνα μου ακούγομαι…»

(*) Απο το Μπιπ και το Γουφ. Από πρωτοτυπία στους τίτλους τελευταία, άλλο τίποτα. Λίγο ταλέντο να ‘χαμε…

Εχω ένα χούι.

Περπατάω. Μ’ αρέσει, με ηρεμεί και είναι η μόνη άσκηση (μαζί με το να παίζω μπάλα – ή εν πάσει περιπτώσει να κάθομαι σον πάγκο όταν οι άλλοι παίζουν μπάλα) που δέχομαι αδιαμαρτύρητα.

Την τελευταία εβδομάδα, είχα πολύ δουλειά – εφευγα απο το γραφείο μετά απο 11 – 12 ώρες δουλειάς, κυρίως καθιστικής.

Αντε, να ανέβαινα που και που και κανα-δύο ορόφους.

Οποτε αν γυριζα σπίτι με τραίνο, θα ήμουν κουρασμένος πνευματικά, αλλά απολυτως ξεκούραστος σωματικά. Λάθος μεγάλο, γιατί οι αυπνίες από κάτι τέτοια ξεκινάνε.

Και σας πληροφορώ οτι δεν είμαι καθόλου σε διάθεση να μείνω ξύπνιος, ξαπλωμένος, σκεφτόμενος πράγματα αυτόν τον καιρό. Θέλω μόλις ξαπλώσω, να κλείσω τα ματάκια μου – και να τα ξανανοίξω με το φως της ημέρας.

Ξεκούραστος.

Γι’αυτό και καθιέρωσα τις τελευταίες ημέρες, walking απο την δουλειά μέχρι το σπίτι μου. Μιάμιση ώρα περπάτημα, και είναι μικρή (για τα μέτρα μου) διαδρομή.

Στο αμαρτωλό παρελθόν μου, δεν ήταν λίγες οι φορές που ξεκίναγα από το Παναθηναϊκό Στάδιο, για να καταλήξω Κηφισιά. Πολλές ώρες διαδρομής.

Βαριόμουν σήμερα και είπα να αποθανατήσω την διαδρομή. Έχω αφήσει την αρχή και το τέλος κάπως φλου, για να προστατέψω την αφεντιά μου από τους φαν, που διαβάζουν τούτο το μπλογκ, και θα μου την έπεφταν έξω απο την πόρτα μου.

Πιο πολύ κουράστηκα να φτιάξω τον χάρτη πάντως, παρά να τον περπατήσω.

Μπορεί κανείς να υπολογίσει πόσα χιλιόμετρα είναι αυτή η διαδρομή;

Είχαμε μία υπέροχη στοματική επαφή.
Εγώ της ζήτησα να κάνουμε έρωτα κι αυτή μου απάντησε όχι.

Woody Allen

Κοιτάξτε το γραφικό κάτω. Μετρήστε τους ανθρώπους. Μόλις μετακινηθούν, ξαναμετρήστε τους.

Ε; Περιμένω σχόλια. Uri Geller γινίκαμε όλοι.

Thanks billy.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ: Έχεις 2 αγελάδες και δίνεις τη μία στο γείτονά σου

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: Έχεις 2 αγελάδες, η κυβέρνηση παίρνει και τις δύο και σου δίνει λίγο γάλα

ΦΑΣΙΣΜΟΣ: Έχεις 2 αγελάδες, η κυβέρνηση παίρνει και τις δύο και σου πουλά λίγο γάλα

ΝΑΖΙΣΜΟΣ: Έχεις 2 αγελάδες, η κυβέρνηση τις παίρνει και σε σκοτώνει κιόλας

ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες , η κυβέρνηση παίρνει και τις 2, σκοτώνει τη μία, αρμέγει την άλλη και στο τέλος πετά το γάλα

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ: Έχεις 2 αγελάδες, πουλάς τη μία, αγοράζεις ένα ταύρο, πολλαπλασιάζεις το κοπάδι και η οικονομία αναπτύσσεται ομαλά. Στη συνέχεια, πουλάς όλο το κοπάδι, γίνεσαι εισοδηματίας και ζεις καλύτερα.

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες, πουλάς τη μία και αναγκάζεις την άλλη να παράγει το γάλα που αντιστοιχεί σε 4 αγελάδες. Αργότερα, προσλαμβάνεις έναν εμπειρογνώμονα για να αναλύσει τους λόγους για τους οποίους η αγελάδα έπεσε νεκρή.

ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες και τις ανασχεδιάζεις έτσι ώστε να έχουν το 1/10 του μεγέθους τους και να παράγουν 20 φορές περισσότερο γάλα. Μετά σχεδιάζεις ένα έξυπνο καρτούν, το ονομάζεις COWKEMON και το πουλάς σε όλο τον κόσμο.

ΙΤΑΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες αλλά δεν ξέρεις που είναι, έτσι κάνεις διάλειμμα για φαγητό.

ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες και τις ανασχεδιάζεις έτσι ώστε να ζουν 100 χρόνια, να τρώνε μία φορά το μήνα και να αυτοαρμέγονται.

ΡΩΣΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες, τις μετράς και μαθαίνεις ότι στην πραγματικότητα έχεις 5. Τις ξαναμετράς και μαθαίνεις ότι έχεις 12. Την τρίτη φορά μαθαίνεις ότι έχεις δύο ξανά. Μετά σταματάς να μετράς και ανοίγεις ακόμη ένα μπουκάλι βότκα.

ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες, 200 ανθρώπους να τις αρμέγουν, ισχυρίζεσαι ότι εξασφαλίζεις πλήρη απασχόληση και υψηλή παραγωγικότητα και συλλαμβάνεις τον δημοσιογράφο που ανακοινώνει τους παραπάνω αριθμούς.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες, τις πουλάς όσο-όσο, με τα λίγα χρήματα που σου δίνουν δίνεις προκαταβολή για να πάρεις αυτοκίνητο, το οποίο αποπληρώνεις σε 7.015 δόσεις.

ΓΑΛΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες και απεργείς επειδή θέλεις 3.

ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες και είναι και οι δύο τρελές…

Η διαφορά ανάμεσα σε κάτι που θες και σε κάτι που αποκτάς, είναι οτι το δεύτερο το έχεις ζητήσει…

Στην επικοινωνία που είχα με τον Νικόλα στο παρελθόν (Νικόλα σου ετοιμάζω και άλλη έκπληξη) είχαμε πει πόσο μας άρεσε η μαύρη σοκολάτα (η λεγόμενη και υγείας) και αναρωτηθήκαμε γιατί (στο meeting έγινε αυτό, αν δεν απατώμαι) δεν φτιάχνουν και σοκολατούχο γάλα με τέτοια σοκολάτα…

Χα! Δεν ευχόμασταν να μας πέσει το λαχείο καλύτερα (ή το KINO που είμαστε και μοντέρνοι;)

Σήμερα λοιπόν έπεσα στο πρώτο Milko που φτιάχνεται με μαύρη σοκολάτα. Και θυμίζει στην γεύση και μαύρη σοκολάτα επίσης..

Αφιερωμένο στον φίλο μου τον Νικόλα.

(*) Μαλακία τίτλος, αλλά τι να κάνεις άμα δεν έχεις έμπνευση; πας με ότι έχεις.

Ε, όχι!

Πρέπει οπωσδήποτε να σχολιάσω μία κατάσταση που έχει αρχίσει να ξεφεύγει απο τα όρια της λογικής…

1. Το CD δεν ήταν πειρατικό, ήταν …demo! Ακούσατε τα τραγούδια, τραβάτε τώρα να αγοράσετε αυτά που σας αρέσανε. Τσιγκούνηδες. (για την ιστορία το CD περιείχε: Norah Jones, Replete (πολύ φίλοι μου), Jimis Panousis, Ζακ Στεφάνου, και ένα μονόλογο του κωμικού(;) George Carlin)

2. Το πουκάμισο ήταν πράσινο, πράσινο, πράσινο! (μετά από τα καλά λόγια της DiS για τα μάτια μου δεν έπρεπε να φερθώ έτσι, αλλά μπροστά στο κοινό γαυρικό συμφέρον, ωπ! πάνε οι φιλίες..)

3. Nα αφήσετε τους χρωματισμούς των blog σας ήσυχους! Αν ποτέ δω τον έχεις-πολύ-άσπρη-σελίδα Varometro Νικο να γράφει στο δεν-βάζω-χρώματα περιβάλλον της DiS και την Eimarmeni στο μπλε-μπλε-μπλε-και-λιγο-περτικαλί του Περδικάρη, θα κάψω το κομπιούτερ μου!

4. Οχι, τα blog δεν βγάζουν γκόμενες. Πιθανόν (πιθανόν) να κάνουν μία κοπέλα να χαμογελάσει, αλλά μέχρι εκεί.

5. Πράσινο!

6. Εσύ Θεά του Προγραμματισμού τι χρώμα θα βάψεις το blog σου;

Συγνώμη,

τι βλακείες είναι αυτές;

[…] Μία ικανοποιημένη χρήστης του πρωτότυπου αυτού «προϊόντος» δηλώνει κατενθουσιασμένη καθώς οι αρχικές της επιφυλάξεις «έκαναν φτερά» όταν είδε το στήθος της να μεγαλώνει.

«‘Ακουγα τη μελωδία για περίπου μία εβδομάδα πιστεύοντας ότι ο Τομαμπέκι με κορόιδευε. Αλλά όντως το στήθος μου μεγάλωσε. Ήταν εκπληκτικό!» […]

Είπαμε ο κάθε απατεώνας να κάνει τα κόλπα του, αλλά όχι και έτσι!

Τι να πω…

Απο το Startpoint, ψηφοφορία για τους Kerry και Bush… Να έχετε υπόψιν σας πάντως, οτι η ψηφοφορία γίνεται με φωτογραφίες …συγκεκριμένου περιεχομένου!

Με διαφορα …στήθους προηγείται ο Kerry…

Ψηφίστε, σας παρακαλώ, ψηφίστε… :Ρ

Γελάσαμε με όλους τους άλλους… να μην γελάσουμε και με τον arkoudo λίγο;

Κάηκε η οθόνη μου στο σπίτι, και είπα να το ενημερώσω, μπας και φιλοτιμηθεί κανείς… Αλλά βαριόμουν να το λέω συνέχεια, το …τοιχοκόλλησα.

Κοιτώντας το, σκέφτηκα «ρε, για κάτι τέτοια ‘κοροϊδεύω’ τους άλλους»…

Και το βάζω και στο blog – που ξέρεις, εκτός απο το να γελάσουνε, μπορεί να βρεθεί κανείς να με εξυπηρετήσει…

(Λόγω του ότι είστε πολλοί καλοί άνθρωποι, οι απαιτήσεις μου έχουν αυξηθεί: μόνο TFT παρακαλώ – δεν κάνω πλάκα: που να κουβαλάω την άλλη…)

Α, ρε η αχαριστία…

Η Titania, κάνει ένα νοστιμότατο διαγωνισμό. Μπείτε, δείτε, γράψτε.

Α, πείτε και μία καλή κουβέντα για τον Ben.

Μην το ξαναπώ, ε;

Λέω να σας πω δύο ιστορίες.

Πρώτη ιστορία: Ο μύθος έχει καρκίνο.

Ο Λανς Άρμστονγκ είναι ένας αθλητής, που ασχολείται με την ποδηλασία. Έχει κερδίσει αρκετές φορές τον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας, έναν απο τους δυσκολότερους (αν όχι τον δυσκολότερο) στον κόσμο. Ο Σουμάχερ της ποδηλασίας.

Όταν η υπεροχή του τον είχε κάνει μύθο, του έγινε διάγνωση καρκίνου (στα γεννητικά όργανα). Πάλεψε, κέρδισε, ξανασυμμετείχε στον ποδηλατικό γύρο, και ξανακέρδισε.

Ξεκίνησε μία καμπάνια, μαζί με την Nike, στην οποία για ευαισθητοποιηθούν όλοι για τον καρκίνο, αγοράζουν ένα βραχιόλι, κατασκευασμένο απο σιλικόνη, και τα έσοδα πηγαίνουν στο Lance Armstrong Foundation, που έχει σκοπό την στήριξη των καρκινοπαθών.

Η μάνα μου πέθανε από καρκίνο το 1995.

Ήθελα να αγοράσω και εγώ τέτοια βραχιόλια. να τα δωρίσω στους φίλους, να τιμήσω -έτσι, ίσως βλακωδώς- την μητέρα μου. Η ζήτηση είναι τεράστια όμως. Έναν μήνα μετά την ανακοίνωση η ζήτηση οδήγησε σε εξαφάνιση των bands.

Δεύτερη ιστορία: Ένας καλός άνθρωπος.

Εχθές ήμουν στο μετρό. Βλέπω έναν ανάπηρο σε καροτσάκι – και αντιλαμβάνομαι οτι φοράει ένα τέτοιο κίτρινο βραχιόλι. Τον καλημερίζω, του ζητάω να μάθω ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ το βρήκε, αφού έχουν εξαφανιστεί. Μου γελάει, μου λέει οτι είναι αθλητής της ποδηλασίας της Αμερικής, (ντρέπομαι προς στιγμήν για αυτά που έχω γράψει για τους Αμερικανούς, το προσπερνάω, συνεχίζω) και οτι ο ίδιος ο Λανς τους επισκέφτηκε, και τους μοίρασε τέτοια Live Strong bands. Το βγάζει και μου το δίνει.

Το φοράω με τιμή.

Είπα να σας πω δύο ιστορίες.

Και τώρα ποιος
ποιος ειν’ ο νέος σταθμός
που θέλεις να φτάσεις

Θα ζεις αλλιώς
κι όμως προτού θυμηθείς
θα θες να ξεχάσεις

Με άφησες πεντέξι έτη φωτός
πιο πίσω
και άνοιξες μια πύλη στον ουρανό
να σ ‘ ακολουθήσω

Περιμενέ με σε φτάνω σε λίγο
κι αν σ’ ακουμπήσω ποτέ δε θα φύγω
ειν’ ο ουρανός σκοτεινός
μα δε φοβάμαι τα μάτια μου ανοίγω
περιμενέ με σε φτάνω σε πιάνω
κι αν σ’ ακουμπήσω ποτέ δε σε χάνω
ειν’ ο σφυγμός δυνατός
κι όσο σε θέλω ανεβαίνει πιο πάνω

Kαι τώρα πως
πως νιώθεις όταν ξανά
μ’ αγγίζεις

λες πως δε θες
μα στο αυτί μου μετά
πως μ’ αγαπάς ψυθιρίζεις

Με άφησες πεντέξι έτη φωτός
πιο πίσω
και άνοιξες μια πύλη στον ουρανό
να σ ‘ ακολουθήσω

Περιμενέ με σε φτάνω σε λίγο
κι αν σ’ ακουμπήσω ποτέ δε θα φύγω
ειν’ ο ουρανός σκοτεινός
μα δε φοβάμαι τα μάτια μου ανοίγω
περιμενέ με σε φτάνω σε πιάνω
κι αν σ’ ακουμπήσω ποτέ δε σε χάνω
ειν’ ο σφυγμός δυνατός
κι όσο σε θέλω ανεβαίνει πιο πάνω

Στίχοι: Ζακ Στεφάνου
Μουσική: Ζακ Στεφάνου
Ερμηνευτές: Ζακ Στεφάνου

Ζακ Στεφάνου. Στην εποχή του Fame Story, και των Eurostars και Pop Idol και δεν ξέρω τι, υπάρχει μία όαση φρέσκιας μουσικής.

Δύο τραγούδια (το ένα το διαβάζετε, το άλλο που αγαπαώ πιό πολύ θα το αφιερώσω αλλού) με έκαναν να χαμογελάσω και να τα σιγοτραγουδήσω…

Ομολογώ: με τράβηξε και ο γαλλικός ήχος. Πατρίδα βλέπετε..

Πήγα στα Τρίκαλα, με το λεωφορείο (δεν έχω αυτοκίνητο καρδιά μου), για ένα σκοπό που άξιζε τον κόπο.

Στον δρόμο, το λεοφωρείο σταμάτησε – για να πάρουμε εμείς δυνάμεις, και τα ΚΤΕΛ μίζα.

Και είδα αυτό:

Εκτός από το βλακώδες -είναι στην μέση του πουθενά, ποιός χριστιανός θα επιστρέψει να ξαναγεμίσει, μέχρι να επιτύχει τον στόχο των 400 λίτρων- υπέροχο είναι και το δώρο:

«Ενα σπαθί σαμουράι».

Ορίστε;

Γιατί όχι έναν λασπωτήρα; μία παραμάνα; ένα λέμονοστίφτη; έναν ανιχνευτή μετάλλων; ένα κιλο χόρτα; μία μεταχειρισμένη πόρτα; ένα μετάλλιο παναραβικών αγώνων στίβου; μία κάλτσα (δεξιά); κούφωμα πόρτας; λαμπατέρ (κόκκινο); ένα καπάκι κοκα-κόλας;

Σας υπόχομαι αν ξαναπάω να τον ρωτήσω.
Που μακάρι δηλαδή να ξαναπάω, δεν το συζητώ.

Υ.Γ. Είδες Nicolas τι κάνει μία απλή, μικρή φορητή φωτογραφική μηχανή;