Ποιός είσαι ρε μαλάκα; Ποιος; Τι έχεις κάνει; Τι έχεις καταφέρει; Είσαι μάγκας; Είσαι μάγκας ρε;

Μπράβο ρε. Αυτό δεν θέλεις να ακούσεις; Μπράβο. Μπράβο ρε, μπράβο. Συγχαρητήρια. Σε ευχαριστούμε. Αυτό δεν θέλεις να ακούσεις; Είσαι πολύ μεγάλος. Ήρωας. Αρχηγός. Μπράβο ρε, μπράβο. Καπετάνιος. Εξιλαστήριο θύμα. Μπράβο.

Νιώθεις «ήρεμος και δυνατός;» ε; το έκανες για το κόμμα; ε; είσαι τόσο σπουδαίος; Μπράβο ρε, μπράβο.

Τα έδωσες στο κόμμα. Πήρες τα λεφτά απο αυτούς, και τα έβαλες στο κόμμα. Και είσαι και περήφανος. Μαλάκα.

Και εμείς ρε; Τι στα έδιναν, δωρεάν; Δεν περίμεναν να πάρουνε δέκα φορές τόσα μετά; Στ’ αρχίδια σου για μας; Δεν θα σας εκβιάζανε μετά; Αυτοί και άλλοι; Ετσι θα έμενε; Έτσι θα είσαι περήφανος; Για ένα κόμμα υποχείριο; Να βγει τώρα και μετα στ’ αρχίδια σου; Ας χρωστάει; Και είσαι και περήφανος;

Δεν ντρέπεσαι ρε; Δεν ντρέπεσαι λιγάκι;

Γιατί ρε δεν βγήκες να το πεις; Αφου είσαι περήφανος, γιατί δεν βγήκες να το πεις μόνος σου; Ε; Γιατί; Γιατί κρυβόσουν τόσα χρόνια; Ήσουν απλώς ο στρατιώτης, σωστά; Όλα έγιναν για το κόμμα.

Και η Ελλάδα ρε; Υπάρχει κόμμα χωρίς Ελλάδα; Αν πουλήσεις τους Έλληνες, τι θα κυβερνήσει μετά το κόμμα; Αν μας κάνεις πουτάνες, τι θα κυβερνήσει μετά;

Και σαν να μην έφτανε αυτό, το είπες. Νιώθεις πικραμένος. Σε εγκαταλείψανε! Αλήθεια! Αλήθεια ρε; Είσαι προδωμένος και αδικημένος; Ναι ρε;

Και εμείς πως λες να νιώθουμε ρε μαλάκα; Πως λες να νιώθουμε; Που μας κοροϊδεύατε τόσα χρόνια; Που μας πουλάγατε φαμφάρες και μετά ξεπουλάγατε το μέλλον μας για να ξαναβγείτε, τομάρια; Πως λες να νιώθαμε; Που θα ήσασταν ήμασταν υπο καθεστώς εκβιασμού; Ε; Ε, τομάρια; Στα αρχίδια σας, έτσι; Να βγείτε. Αυτό μόνο είχε σημασία, αυτό μόνο έχει και τώρα.

Χωρίς φραγμούς, χωρίς ηθική. Ή μάλλον με μία ξεπουλημένη, γελοία ηθική, που παριστάνει την ηθική, αλλά είναι απλώς μια μασκαρεμένη αηδία.

Μπράβο ρε. Μπράβο. Στο είπα; Κέρδισες. Μπράβο. Μας ξεγέλασες, μας ξεπούλησες, και την έβγαλες καθαρή. Μπράβο. Για το κόμμα μαλάκα μου. Λες και το κόμμα δεν είμαστε εμείς, είσαστε εσείς μόνο. Μπράβο ρε, μπράβο. Συγχαρητήρια.

Και οι αξίες; Και ο κόσμος; Και αυτοί που σας πίστεψαν; Και αυτοί που έτρεξαν για εσάς; Αυτοί οι λίγοι που το έκαναν γιατί πιστευαν στα λόγια που τους πουλάγατε; Και αυτοί για το κόμμα το έκαναν. Νιώθεις συνάδελφος με αυτούς ρε; Νιώθεις ίσος; Νιώθεις ίσος με αυτούς που έχουν ηθική; Νιώθεις ίσος με αυτούς που έχουν αξιοπρέπεια;

Τολμάς να τους κοιτάξεις στα μάτια;

Α, ρε μαλάκα μου. Ξέρεις τι με φοβίζει; Ε; Τα λαμόγια δεν με φοβίζουν ρε. Τα λαμόγια δεν με φοβίζουν. Ο ξεφτιλισμένος που τα αρπάζει και τα κάνει κότερα, δεν με φοβίζει. Ο κάθε ξεφτιλισμένος που κάνει γάμους δισεκατομμυρίων δεν με φοβίζει.

Γιατί αυτός ξεχωρίζει απο το πλήθος.

Γιατί αυτός ξεπουλάει την ηθική του για το χρήμα.

Ξέρει οτι αυτό που κάνει είναι παράνομο, ξέρει οτι είναι ανήθικο, ξέρει οτι είναι δολοφονία της δημοκρατίας που -δήθεν- υπηρετεί.

Εσύ με φοβίζεις ρε. Εσύ. Που λειτουργείς με βάση μία παράλογη ηθική. Για το κόμμα. Κανένα νόημα – καμιά ντροπή. Για το κόμμα. Λες και είναι άνθρωπος το κόμμα. Ο Θεός. Η Αξία. Σε φοβάμαι γιατί τα λες ήρεμος. Γιατί δεν ντρέπεσαι. Γιατί δεν ζητάς συγνώμη. Ούτε μια φορά, ούτε μία φορά δεν ζητάς συγνώμη. Είχες λόγο. Είσαι δικαιολογημένος. Σε φοβάμαι γιατί νιώθεις περήφανος, και δυνατός. Ξεπουλάς την δημοκρατία, και έχεις το θράσσος και δικαιολογείσαι κιόλας.

Θα έκανες τα πάντα ρε για το κόμμα; Θα σκότωνες; Θα σκότωνες έναν άνθρωπο για το κόμμα; Θα το σκεφτόσουν; Θα το ζύγιαζες; Γι’ αυτό σε φοβάμαι ρε κερατά: γιατί θα το σκεφτόσουν. Έστω και ένα δευτερόλεπτο θα το σκεφτόσουν.

Αναρωτιόμαστε ακόμα για τον Κώστα. Αναρωτιόμαστε ακόμα. Αναρωτιόμαστε αν υπάρχουν και άλλοι σαν και σένα. Αναρωτιόμαστε αν και άλλοι σκέφτηκαν να σκοτώσουν. Αν το έκαναν. Όμοιοι σου. Για το κόμμα, φυσικά. Για το κόμμα.

Λες και το κόμμα είναι πιο ισχυρό απο τους ανθρώπους που υπηρετεί. Ναι ρε! Καινούργια έννοια: υπηρετεί το κομμα! Δεν κλέβει, δεν παρανομεί, δεν λέει ψέμματα, δεν πουλάει την ηθική του: Υπηρετεί!
Και δεν υπάρχει ρε γελοίε τίποτα ανώτερο απο την ηθική. Δυσκολεύεσαι να το καταλάβεις, αλλά ο άνθρωπος και η τιμιότητα μετράνε ακόμα για μένα, ρε. Μετράνε ακόμα. Αξίζουν ακόμα. Κάθε αφίσα σου ρε κερατά, κάθε διαφημιστικό, κάθε σου λέξη, κάθε σου λέξη ωραία φτιαγμένη απο τις διαφημιστικές την πλήρωσες με την ηθική σου.

Γι αυτό μην μου λες οτι είσαι περήφανος ρε. Πες ότι σκατά θέλεις, αλλά μην λες οτι είσαι περήφανος. Μην λες οτι το έκανες για το κόμμα, λες και το έκανες για μας. Μην χαμογελάς ρε μαλάκα. Ούτε σε φωτογραφίες να μην χαμογελάς.

Ούτε εσύ, ούτε οι όμοιοι σου.

Γιατί ούτε και εγώ θα χαμογελάω ρε. Σταμάτησα να χαμογελάω. Δεν χαμογελάνε οι πουτάνες.

Δεν χαμογελάμε εμείς οι πουτάνες ρε φίλε.

~

(*) σε σένα, και στους ομοίους σου. Όπου και αν ανήκουν.

Τέσσερις φορές σκέφτηκα να μην το ανεβάσω αυτό το γαμημένο το κείμενο. Κάθε φορά που γίνομαι έτσι, χαλιέμαι. Το γράφω σε τρία λεπτά, και με χαλάει τρία χρόνια. Με χαλαει που τσαντίζομαι, με χαλάει που χαλιέμαι. Θέλω να είμαι υπεράνω, και μετά γίνομαι άνθρωπος και θολώνω. Με χαλάει που θα το ξεχάσω τρεις μέρες μετά. Που θα ξεχάσω τον Κώστα. Που θα τους ξαναπάρω σοβαρά. Που θα με κοροϊδέψουν – και αυτοί και οι άλλοι. Που θα δουλέψει πάνω μου το φάρμακο της καθημερινότητας. Να πάει να γαμηθεί και το λαπτοπ, και όλα. Με χαλάει που θα το ξεχάσουν και όλοι οι άλλοι τρεις μερες μετά. Δεν μπορώ να με κοροϊδεύουν, δεν το αντέχω. Χάνω την ψυχραιμία μου, τα γράφω. Και μετά λέω «δεν γαμιέται» και τα σβήνω.

Και μετά σκέφτομαι οτι τα λόγια του αιωρούνται στον αέρα. Γράφθηκαν. Δικαιολογήθηκε. Νιώθει δικαιωμένος. Και κάποιος, στην αρχή ένας, θα σκεφτεί «μπράβο ρε τον μαγκα». Μέσα του. Και μετά θα τολμήσει να το πει. Και μετά ένας δεύτερος, ένας τρίτος.

Και δεν θα υπάρχει ένας σιχαμένος μπλόγκερ να φωνάξει «πάτε καλά ρε; ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ;»

Γι αυτό το ανέβασα. Για να με σιχαθείτε, και να πειτε «αντε γαμήσου ρε μαλάκα αρκούδε«.

Αλλά τουλάχιστον, να υπάρχει και η άλλη φωνή. Το ίδιο γραμμένη. Να το σκεφτει κανείς δύο φορές πριν του πει μπράβο. Είτε σε αυτόν, είτε στους ομοίους του.

Δεν γαμιέται; Το ανεβάζω.

Πηγή