Τα γεγονότα του σαββατοκύριακου με κάνουν να νιώθω έντονα οτι ο χρόνος περιστρέφεται ανάποδα.
Γιατί, στην πραγματικότητα, δεν νομίζω οτι ο 15χρονος είναι η αιτία. Νιώθω οτι πρόκειται, απλώς, για την αφορμή. Η αιτία είναι όλοι αυτοί που σχολίασαν μετά την είδηση του θανάτου του και των επεισοδίων, «καλά να πάθει το κωλόπαιδο», και «α-πα-πα οι αλήτες, τα έσπασαν πάλι εχθές». Αυτοί, που ζουν ανάμεσα στην «πραγματικότητα» του X-factor και της καταβολής του δανείου τους, που αναπνέουν απο τις ζωές των άλλων, και σκέφτονται με τηλεοπτικά παράθυρα.
Είναι, αν το καλοσκεφτείς, τραγικό: Δεν δημιούργησε ο θάνατος του δεκαπεντάχρονου τα επεισόδια. Τα επεισόδια τα γέννησαν πιο πριν, αυτοί που σχολίασαν έπειτα τον θάνατό του.
Αυτοί που κάνουν «απαπά» στο Βατοπαίδι και στα σκάνδαλά του, ενώ είναι όχι μόνο έμμεσα υπεύθυνοι για την ύπαρξή του, αλλά στηρίζουν και τους δύο κυριότερους κρίκους που το αποτελούν: την εκκλησία, και το διεφθαρμένο κράτος.
Αυτοί που το αμαξάκι τους και το καταστηματάκι τους, αξίζει περισσότερα απο το παιδί του άλλου. Ακόμα και απο το δικό τους παιδί.
Αυτοί που ενώ περιμένουν απο τα παιδιά τους να ‘βγάλουν λεφτά’ αδιαφορώντας για το πως θα γίνει αυτό,(κυρίως επειδή οι ίδιοι έχουν ξεπουλήσει την αθωότητά τους) απο την άλλοι γίνονται ‘τιμωροί’ και ‘προστάτες της ηθικής’ όταν τους βολεύει.
Αυτοί που ενώ βρίζουν όταν καίγεται το αμάξι ενός ξένου στην τηλεόραση, στην πραγματικότητα τους ενδιαφέρει αποκλειστικά να μην καεί ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ αμάξι.
Αυτοί που ακολουθούν πιστά τα «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» και τις υποκλοπές επι Βουλγαράκη, τους γάμους του Τσοχατζόπουλου, τις απαγωγές και τις ασύμμετρες απειλές του Πολύδωρα, την ανάμιξη Βάσως Παπανδρέου στο σκάνδαλο του Mall, τις τουαλέτες του Μητσοτάκη. Τους ψηφίζουν, και τους αποκαλούν υποδούλως μετά τιμών ‘κύριε’ και ‘κυρία’, υπουργέ.
Αυτοί που καννιβάλισαν την ηθική στις εκπομπές της Πάνια, στις κραυγές του Γιακουμάτου, στους θεατρινισμούς του Ψωμιάδη, στα τηλεδικεία του extra, στα πρωτοσέλιδα της Αυριανής, στις ειδήσεις του Στάρ, στις πατριωτικές παραινέσεις του ΛΑΟΣ, τους τηλεοπτικούς αφορισμούς Ανθιμου.
Αυτοί που ζουν χάρη στα δάνεια και την δουλειά τους, δεν προσέφεραν ποτέ απολύτως τίποτα στον διπλανό τους, δεν θέλησαν το καλό του γείτονά τους, δεν θέλησαν να σηκώσουν κεφάλι όταν τους έφτυναν αυτοί που είχαν το θράσσος να τους κάνουν μαθήματα οι αναίσχυντοι, δειλοί και κακομοιριασμένοι, ανάξιοι και κομπλεξικοί.
Αυτοί, δηλαδή εμείς.
Όλοι εμείς, που εκτονώνουμε την οργή μας παρακολουθώντας (κατ’ άλλους: βάζοντας) τους πιτσιρικάδες να πετάνε πέτρες και να βάζουν φωτιές. Άλλοι γιατί θα ήθελαν να είναι εκεί, και άλλοι γιατί αισθάνονται οτι παράγουν κοινωνικό έργο καταδικάζοντας τα επεισόδια. Και πριν ακόμα σβήσουν οι φωτιές, και καθαρίσουν οι δρόμοι απο τις πέτρες των γνωστών – αγνώστων, θα ξεχάσουμε τόσο εύκολα γιατί θυμώσαμε – λες και όταν θαφτεί ο δεκαπεντάχρονος, θα θαφτούν μαζί του όλα αυτά που μας εξαγριώσανε.
Δεν έχουν να κάνουν με έναν αθώο δεκαπεντάχρονο τα γεγονότα του σαββατοκύριακου. Ηταν η αφορμή, όχι η αιτία.
Οτι θα ξεχάσουμε είναι η αιτία.
(12 ψήφοι, βαθμολογία: 4,83 / 5)
Loading...
Διαβάζω επίσης:
http://arxediamedia.blogspot.com/2008/12/blog-post_08.html
http://www.tvxs.gr/v1049
http://pitsirikos.blogspot.com/2008/12/blog-post_6782.html
http://www.locandiera.gr/2008/12/07/dolofonia/
http://old-boy.blogspot.com/2008/12/blog-post_07.html
http://www.skai.gr/master_story.php?id=103151 (απο τον chaca-khan)
http://papachatzis.tumblr.com/post/63589410/policeviolence (απο τον chaca-khan)
Δεν νομίζω ότι ενδιαφέρεται κανείς πραγματικά. Υπάρχει κάτι μέσα στη φύση του ανθρώπου που τον έλκει προς αυτά τα γεγονότα, με τον ίδιο τρόπο που ελκύεται ένα παιδί προς ένα τσίρκο. Ο τζέρτζελος λειτουργεί ως μαγνήτης.
Με τρελαίνει που χτες παράξαμε μια τεράστια ποσότητα σχολιασμού, εικόνων, συζήτησης και γνωμών μέσα στα MME και μέσα στα σπίτια μας, για ένα γεγονός του οποίου τα πραγματικά περιστατικά δεν τα ξέρει κανείς μας.
Και με τρελαίνει ακόμα περισσότερο που όταν μαθευτεί η αλήθεια (ή όταν έρθει η ώρα που θα περίμενε κανείς να μαθευτεί η αλήθεια) κανείς δεν θα ασχοληθεί. Θα έχει κάτα πάσα πιθανότητα εμφανιστεί κάποιος άλλος τζέρτζελος να μας τραβήξει την προσοχή.
Προσπαθώ μεθοδικά να μην καταναλώνω ενέργεια με τον τζέρτζελο, και να μην ξεχνώ – να φροντίσω να πληροφορηθώ την αλήθεια όταν αυτή έρθει στο φως και να μπορέσω να κρίνω τότε. Και νιώθω μόνος σε αυτό το έργο.
Εξαιρετική η ανάλυση σου. Δυστυχώς αυτό που περιγράφεις είναι η Ελλάδα….
@lukulius: «Δεν νομίζω ότι ενδιαφέρεται κανείς πραγματικά». Εχεις δίκιο.
Αλλά δεν είναι «ενδιαφέρον» αυτό που λείπει: Νομίζω οτι αν αντιληφθούμε το θέμα, θα τρομάξουμε τόσο πολύ με εμάς και τα έργα μας, που ξέρουμε καλά οτι δεν θα το αντέξουμε.
Είμαι σίγουρος οτι δεν είναι έλλειψη ενδιαφέροντος. Είναι αυτοπροστασία.
Αυριο η Πάνια και ο Καρβέλας θα αρνηθούν να σταματήσουν σε μπλόκο, και έτσι θα γλυτώσουμε απο αυτόν τον εφιάλτη.
Μπράβο Αρκούδε! Επιτέλους θα πρέπει να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο και να σκεφτούμε λίγο βαθύτερα αυτό που βλέπουμε γύρω μας. Δεν είναι απλά ένα τυχαίο περιστατικό βίας. Δεν είναι απλά ένα μάτσο εγκληματικές γνωστές-άγνωστες φιγούρες που τα σπάνε. Είναι η αδιαφορία όλων μας που γεννά όλα αυτά.
Και είμαι σίγουρος πως το ίδιο έργο θα παιχτεί ξανά και ξανά χωρίς ποτέ να βάλουμε μυαλό.
Μια ζωή θα μένουμε στο «απαπα» και στο «γιατί δεν έχω το δικαίωμα να πάω για καφέ στο κέντρο σαν άνθρωπος». Δυστυχώς τίποτα δεν αρχίζει και δεν τελειώνει σε αυτά…
Πιστεύω πως όλα είναι προβοκάτσιες. Το Βατοπέδι βάφτηκε με το αίμα του Αλέξανδρου.
«…Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους, ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμέ-νοι με τα τριάντα – εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κά-τω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ’ τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής – έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής – έτσι είθισται ν’ αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια, ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του.
Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια – όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν’ αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ’ «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου… κατά του εγκλήματος.
Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. ∆ολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν… ανακαλύπτονται.
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος».
(…) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».
Μάνος Χατζιδάκις
(περιοδικό «Τέταρτο», τεύχος Μαΐου 1985), λίγους μήνες πριν τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά (17 Νοεμβρίου 1985), τα είχε πει όλα…