Το Σάββατο, πριν τα ντέρμπι, τις πετυχημένες (ή αποτυχημένες) λαγάνες και τις ταραμοσαλάτες με ψωμί ή με πατάτα, πριν τις βουτιές των ξένων χρηματιστηρίων, πριν τους έρωτες της Κυριακής και τις απογοητεύσεις τις Δευτέρας, πριν ανακοινωθούν καπου τέσσερα δις για τους Παλαιστίνιους, ελπίδα και κατάρα μαζί, πριν τσακωθείς με τον γείτονα, πριν ανακαλύψεις οτι γουστάρεις την κοπελίτσα στο ψιλικατζίδικο, πριν πας βόλτα και δεις τον ήλιο, ή βόλτα και χαζέψεις το φεγγάρι,

…το Σάββατο λοιπόν,

…κάποιοι, κάπου, πήραν χαμπάρι οτι μας πλησιάζει ένας αστεροειδής.

Μεγάλος.

Τόσο μεγάλος που θα σκότωνε τους περισσότερους κατοίκους μιας μεγαλόπουλης και τα όνειρα όλου του πλανήτη.

Αυτό το Σάββατο. Θυμάσαι τι έκανες; Θύμωνες, έκανες έρωτα, λιγουρευόσουν μία μακαρονάδα, ή την ταραμοσαλάτα της δευτέρας, τσακωνόσουν με την κοπέλα σου- με το αγόρι σου, κοιτούσες έξω και έλεγες ωραία μέρα θα κάνει αύριο, ετοίμαζες χαρταετό, έγραφες ποστ, αναρωτιόσουν αν να πάρεις την κυριακή εφημερίδα, και αν ο Νικοπολίδης θα αποκρούσει το σουτ του Καραγκούνη ή αν θα χαμηλώσει τις τιμές του το Internetικό Victoria Secret.

Κάποιοι μάθαιναν οτι ο κόσμος μπορεί να τελειώσει με την μορφή που τον ξέρουμε. Κάποιοι, έβλεπαν έναν βράχο, και έλεγαν θα περάσει κοντά. Πολύ κοντά.

Πόσο κοντά;

Είναι Σάββατο, ίσως βράδυ, και λίγοι άνθρωποι είδαν μία πέτρα και -δεν μπορεί- το σκέφτηκαν το τέλος.

Ίσως λίγο, ίσως πολύ.

Εγώ, μπορεί να αναρωτιόμουν πως να πω ψέματα στην γυναίκα μου για να καταφέρω να το δω τον αγώνα του Ολυμπιακού, άλλος πως να φάει διακόσια ευρώ απο τον συνεταίρο του, άλλος πως να ανακοινώσει στους γονείς του οτι έχει καρκίνο, άλλος πως θα καταφέρει να κλέψει ένα φιλί απο την χαριτωμένη θεά που την λατρεύει, αλλά αυτή δεν ξέρει τίποτα, ο τραπεζίτης σκαρφίζεται σενάρια για να βάλει χέρι σε μερικά δισεκατομμύρια δολάρια, το πρεζόνι αναρωτιέται που θα βρει για την επόμενη φιξιά, ο τραγουδιστής με τι να κάνει ρήμα η λέξη «αγάπη», ο παντρεμένος αν είναι καλύτερα με την γυναίκα του ή να πά να μείνει μόνος του να ησυχάσει απο την γκρίνια της, ο παλαιστίνιος κρατάει στα χέρια του το νεκρό παιδί του και ορκίζεται εκδίκηση, ο άστεγος βρίσκει μία χάρτινη κούτα και λουφάζει γιατί κάνει κρύο, και η Κούνεβα προσπαθεί να γυρίσει πλευρό στο κρεβάτι του νοσοκομείου και αναρωτιέται πως θα είναι η ζωή απο ‘δω και μπρός.

Και ο βράχος πλησιάζει.

Αν το μαθαίναμε;

Τι απο όλα αυτά θα είχε σημασία; Τι θα μέτραγε; Αν το μαθαίναμε θα είχαμε πνιγεί στα «σ’ αγαπώ» και στα «σε μισώ», στα «σου είπα ψέματα» και στα δάκρυα.

Θα είχαμε δύο αληθινές ημέρες.

Και ύστερα, ο αστεροειδής θα συνέχιζε την πορεία του, και εμείς θα κοιταζόμασταν σαν χαζοί, θα γελάγαμε, θα αγκαλιαζόμαστε, θα φιλιόμαστε και θα μονιάζαμε. Όλοι αδέλφια, κανείς το κακό κανενός αδελφού του, τον ίδιο τρόμο μοιρασμένοι, την ίδια ανακούφιση χαρισμένη.

Μα δεν το μάθαμε.

Και έτσι, το ίδιο μουντρούφληδες συνεχίσαμε, και βρίσαμε για το ποδόσφαιρο, είπαμε ψέματα στην γυναίκα μας, δεν είπαμε στον γέρο μας πόσο τον αγαπάμε, βρίσαμε τον γείτονα, δουλέψαμε το κράτος και φάγαμε τα δις, ορκιστήκαμε αιώνιο μίσος στον αιώνιο εχθρό μας και σχεδιάσαμε μια υπέροχη νύχτα αγκαλιά με ένα χαρτόκουτο.

Για σκέψου το λίγο: Θα είχαμε δύο αληθινές ημέρες.

Και μία ολόκληρη ζωή.

(δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, είναι εντελώς αληθινό. Διαβάστε το εδώ.. Update: Περισσότερα απο την Citronella, που έχει και βίντεο.)