Είναι περίεργο, όσο να πεις: Είμαστε εθισμένοι στην πλάκα. Αυτό έχει να κάνει από το βραδυνό δελτίο ειδήσεων του Star, μέχρι την Πάνια. Εσύ και εγώ μπορεί όχι, αλλά έχουν τέτοια νούμερα, που συντηρούνται. Αυτό, είναι αρκετό.

Πλάκα, χαβαλές, ξεφτιλισμός: Κάτι σε στυλ αν ο άλλος είναι τόσο χάλια και ξεφτιλίζεται, ε, δεν μπορεί, *εγώ* θα είμαι κάπως καλύτερα. Σώζομαι. Κάτι σαν μετάγγιση αξιοπρέπειας: εγώ που σε βλέπω δεν έχω, εσύ που ξεφτιλίζεσαι μου την πουλάς.

Την τελευταία φορά που ένιωσα λύπη για κάποιον που ξεφτιλίζεται έτσι, ήταν εκείνη που το θύμα την πλήρωσε: η Εφη Θώδη. Μανιπουλαρισμένη από ανώνυμους προαγωγούς, που ζουν πουλώντας την αξιοπρέπεια του άλλου, τόσο που να μην μείνει τίποτα, ούτε μισό ρούχο, ούτε μισή σκέψη, κατέληξε με πρόβλημα υγείας στο ψυχιατρείο.

Όχι άδικα, αν με ρωτάς.

Η Θώδη βγήκε, έμεινε στην αφάνεια, της συμπεριφέρθηκαν όλοι σωστά (για διάφορους λόγους, ίσως την προστάτεψε ο θυμός μας). Αλλά δεν θα μπορούσε να κρατήσει πολύ. Τα γεράκια πεινάνε, και η Θώδη έχει ακόμα, ίσως και περισσότερα πια, να πουλήσει.

Σιγά-σιγά, κάποιοι θυμούνται το παλαιότερο ξεπούλημά της, γελάνε και μεταδίδουν την είδηση ως αστείο, το trend ξαναξεκινάει, υπάρχει ενδιαφέρον.

Οι νταβατζήδες της αξιοπρέπειάς της δεν θα έχουν καμία ενοχή να ξαναπουλήσουν το πιο πολύτιμο προϊόν τους. Οι στιχουργοί του ποδαριού θα ξαναφτιάξουν τραγουδάκια του δεκαλέπτου, με κόπο για την τέλεια ατάκα που να χωράει στο crawl του δελτίου ειδήσεων του Star, ή στο souperάκι της Πάνια.

Εκεί που θα γνωρίσει μεγάλες δόξες, τα όρνια θα τρώνε για μέρες, και όταν δεν μείνει -πάλι- τίποτα πια, θα την κάνουν για τον επόμενο ανασφαλή που ξεπουλά αναγνώριση και αυτοεπιβεβαίωση με αξιοπρέπεια.

Εμείς; εμείς θα γελάσουμε και θα πάμε για άλλα, ικανοποιημένοι για το δικό μας ανεβασμένο -συγκριτικά- επίπεδο. Αλλωστε είμαστε μόνο οι αγοραστές. Οι ασθενείς. Τι ευθύνη μπορεί να έχουμε;