«Χάος παραλάβαμε από την προηγούμενη κυβέρνηση».
Θαυμάσια. Και αυτό το χάος θα το πληρώσουμε -φυσικά- εμείς. Τις λαμογιές των άλλων, εμείς. Την αδικία εμεις. Το έλλειμα στα ταμεία; Εμείς.
Γιατί εμείς κύριε; τι φταίμε εμείς που οι άλλοι ήταν καθίκια; τι φταίμε που ήταν άχρηστοι; τι φταίμε που ήταν λαμόγια;
Φταίμε κύριε.
Διότι εμείς τους ψηφίσαμε.
~
Με την @Cyberela έχουμε μία διαφωνία διαρκείας: Κάθε φορά που λέω ‘φταίμε’, η Μυρτώ μου λέει «Να μιλάς για τους άλλους. Εγώ, δεν είχα καμία ευθύνη, γιατί δεν ψήφισα ούτε τους μεν, ούτε τους δε». Και κάθε φορά εναντιώνομαι και λέω «φταίμε όλοι».
Και μετά το σκέφτομαι:
Γιατί φταίμε όλοι;
Η απάντηση είναι, παραδόξως, η ανωνυμία.
Όταν κάποιος ψηφίζει, η ψήφος του είναι μυστική. Αυτό, τον προστατεύει από την ευθύνη της ψήφο του απέναντι στους άλλους, αλλά μοιράζει, την ίδια ευθύνη, σε όλους. Αν πχ εγώ ψηφίσω ΚΚΕ με προστατεύει αν βγει η Νέα Δημοκρατία μοιράζοντας την ευθύνη μου σε ποσοστά: το 10 τοις εκατό του πληθυσμού, ψήφισε ΚΚΕ. Ανώνυμα. Λειτουργεί όμως και αντίστροφα: αν ψηφίσω Νέα Δημοκρατία, και βγει, η ευθύνη μου είναι επίσης συλλογική: το σαράντα τοις εκατό του ελληνικού λαού, ψήφισε Νέα Δημοκρατία.
Αυτή η ανωνυμία και κατα συνέπεια η συλλογικότητα της ψήφου, όταν ολοκληρώνεται η διαδικασία, μοιράζεται σε όλους: «Ο ελληνικός λαός αποφάσισε για κυβέρνηση την Νέα Δημοκρατία». Δεν λέμε «το σαράντα τοις εκατό ψήφισε Ν.Δ.» διότι το υπόλοιπο εξήντα αποδέχεται το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και εγκρίνει την ψήφο των υπολοίπων ως διαδικασία.
Άρα λέμε «Ο ελληνικός λαός αποφάσισε για κυβέρνηση την Νέα Δημοκρατία» και η αποδοχή είναι πλήρης.
Από την στιγμή που αποδέχεσαι το αποτέλεσμα της διαδικασίας, χρεώνεσαι και την ευθύνη της αποδοχής σου. Αν συνεχίσεις, δέκα λεπτά μετά, να απολαμβάνεις τα οφέλη του κράτους που ζεις (τους θεσμούς του, τις διαδικασίες του, την ύπαρξή του) έχεις, ως άτομο, χρεωθεί την απόφαση των πολλών: είναι πλέον απόφασή σου.
Άρα και ευθύνη σου.
Αυτή είναι η θέση μου. Γι’ αυτό και ποτέ δεν τόλμησα να πω «αυτοί που ψήφισαν ΝΔ ας πληρώσουν τους φόρους της» διότι, τρια λεπτά μετά την ψήφοφορία, όλοι ψηφίσαμε ΝΔ, όλοι θα πληρώσουμε τους φόρους της. Εξίσου υπεύθυνος είμαι, ατομικά, για την αποδοχή πχ της ζαρτινιέρας. Δεν είπα ποτέ φταίνε αυτοί που ξαναφήφισαν και εξιλέωσαν την κυβέρνηση, γιατί και εγώ, που αποδέχθηκα την πλειοψηφία, φταίω εξίσου.
Η ανωνυμία της ψήφου μου με προστατεύει, αλλά έχει ευθύνες και υποχρεώσεις:
Η βασική, κατ’ εμέ, είναι να ξεχάσεις τι ψήφισες ως άτομο. Και να επικεντρωθείς στο τι ευθύνες έχεις από αυτό που ψήφισες ως χώρα.
δεν έχω κατασταλάξει ακόμα, αλλά μάλλον συγκλίνω περισσότερο προς την άποψη της cyberela. μέσα στο δεδομένο πολιτικό σύστημα οι δυνατότητες που έχουμε για να εκφράσουμε τη διαφωνία μας είναι δύο. 1. με την ψήφο μας κάθε τέσσερα χρόνια και 2. με το προσπαθούμε να εκφράζουμε τη διαφωνία μας μήπως και πείσουμε και κανέναν άλλο.
συνεπώς προσωπικά δεν αισθάνομαι υπεύθυνος πχ. για την κατάντια της αστυνομίας γιατί δεν έχω στηρίξει με τις πράξεις μου τις πολιτικές αποφάσεις που την οδήγησαν εκεί.
την έννοια της συλλογικής ευθύνης την βρίσκω λίγο ολοκληρωτική. φταίνε όλοι οι έλληνες που έχουμε στρατό στο αφγανιστάν, όλοι οι αμερικανοί για τον πόλεμο εκεί; όλοι οι τούρκοι για τη γενοκτονία των αρμενίων; κλπ…
ίσως η «αλήθεια» είναι κάπου στη μέση. όλοι έχουμε ευθύνη, αλλά δεν έχουμε όλοι το ίδιο ποσοστό ευθύνης. άλλωστε η συλλογική ευθύνη που περιγράφεις στο post σου προϋποθέτει την ύπαρξη δημοκρατίας: http://blog.autoverse.net/2009/06/09/euroekloges-2009/
Κι εγώ διαφωνώ μαζί σου αρκούδε.
Στην χειρότερη περίπτωση, να δεχθώ ότι έχει ο καθένας μας κάποια ευθύνη, αλλά θα πρέπει να συνυπολογιστεί και ο βαθμός (το ποσοστό) ευθύνης μας.
Προσωπικά, το δικό μου το θεωρώ απειροελάχιστο, όχι μόνο γατί δεν τους ψήφισα, αλλά και γιατί καλούμαι μόνο να πληρώσω, ενώ δεν έφταιξα σε τίποτε. 14 Γενάρη δημοσίευσα κάτι αντίστοιχο για τους αγρότες, αλλά δεν βάζω λινκ γιατί έχει πολύ βρισίδι η δημοσίευσή μου.
Αρκούδε γράφεις: […]Όταν κάποιος ψηφίζει, η ψήφος του είναι μυστική. Αυτό, τον προστατεύει από την ευθύνη της ψήφο του απέναντι στους άλλους, αλλά μοιράζει, την ίδια ευθύνη, σε όλους.[…] Αλλά δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο η ψήφος είναι μυστική. Είναι επίσης μυστική για να μην υπάρξει νοθεία. Όμως δεν υπάρχει νόμος που ορίζει πως δεν μπορείς να πεις πουθενά τι ψήφισες, απλά η διαδικασία ψηφοφορίας είναι μυστική.
Αλλιώς δεν θα έβγαιναν τα exit poll (δηλαδή πάνω-κάτω τα γενικά αποτελέσματα), και οι δημοσκοπήσεις και δεν θα μάθαινε απολύτως κανείς τι ψήφισες, ή τι ψήφισα.
Το θέτεις σε μία παράμετρο και μόνο που στην πραγματικότητα δεν ισχύει.
Αν ήταν μυστική θα έπρεπε όταν βρισκόμαστε με φίλους να μην αναφέρουμε ποτέ στη ζωή μας τι ψηφίσαμε.
Επίσης υπάρχουν και μερικοί που φτιάχνουν όλη τους ζωή και των παιδιών τους με το να ΜΗΝ έχουν την ψήφο τους μυστική, βλέπε ρουσφέτια.
Με απλά λόγια η-και-καλά μυστική ψήφος δεν προστατεύει την ευθύνη της ψήφο του απέναντι στους άλλους με τον νόμο και τη βούλα του «αυτοκράτορα».
Διότι πολύ απλά η διαδικασία είναι μυστική αλλά όχι η ψήφος.
Παρακάτω γράφεις […]Η ανωνυμία της ψήφου μου με προστατεύει, αλλά έχει ευθύνες και υποχρεώσεις[…]
Η κάθε κυβέρνηση ΟΦΕΙΛΕΙ – ό,τι σκατά και να είναι – να τηρεί το Σύνταγμα και τους νόμους.
Ούτε εσύ, ούτε κι εγώ, ούτε και ο «έτσι» που ψήφισε Ν.Δ. περίμενε πως θα καταπατώνταν έτσι οι νόμοι, το Σύνταγμα.
Ευθύνες και υποχρέωση έχει το κράτος, εγώ έχω την υποχρέωση να τηρώ τους νόμους, να πληρώνω την εφορία, τα πληρώνω τις ΔΕΚΟ και να κάνω ανακύκλωση.
Το κράτος ΟΦΕΙΛΕΙ να με βοηθάει στην ανακύκλωση, να με ακούει και να μου «δίνει το μικρόφωνο να συμμετέχω» (βλέπε Δημοκρατία όπως κάποτε ήταν), να με ΣΕΒΕΤΑΙ, να φροντίζει για την ασφάλισή μου και τον τομέα της υγείας ανάλογα με το ποσοστό χρημάτων που του δίνω κάθε μήνα.
Το κράτος οφείλει να τηρεί τους νόμους της χώρας αλλά και της Ευρωβουλής (βλέπε Γκουλιώνη, βλέπε Φακελάκι, βλέπε Καρτέλ).
Το κράτος έχει εξουσία, το κράτος έχει τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις.
Δεν έχω εγώ την ευθύνη να τιμωρήσω τους δολοφόνους της Γκουλιώνη, ή να τιμωρήσω τους σκατογιατρούς που παίρνουν φακελάκι.
Έχω την ευθύνη να τα αναφέρω όλα αυτά, να πιέσω να κάνει κάτι το κράτος.
Την ευθύνη την έχει το κράτος και όχι η ψήφος μου.
Το κράτος οφείλει Αρκούδε, πάνω από όλα οφείλει να σέβεται τον πολίτη (βλέπε Γαλλία).
Γενικά υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες και πιθανότητες να τα καταφέρει και να τα βγάλει πέρα κάποιος όταν το σύνολο πάει καλά, παρά στην αντίθετη περίπτωση. Αλλά αν θέλουμε να βελτιώσουμε την κοινωνία και το σύνολο, πρέπει πρώτα να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας και τη δική μας απόδοση.
Ο καλύτερος τρόπος για να προάγουμε το δημόσιο καλό είναι:
α) Να κάνουμε τη δουλειά μας όσο πιο καλά μπορούμε να την κάνουμε.
β) Να διδασκόμαστε και να βελτιωνόμαστε συνεχώς, αλλά και να μεταδίδουμε τις γνώσεις μας και στους άλλους.
γ) Να σεβόμαστε τους νόμους και να μην παρανομούμε.
δ) Να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας.
ε) Να έχουμε την αίσθηση του δικαίου.
στ) Να μην είμαστε άρπαγες και να μη διαφθείρουμε συνειδήσεις.
ζ) Να έχουμε αίσθημα ευθύνης (και γενναιοδωρίας) για την κοινωνία και για το κοινωνικό σύνολο, για τους πιο αδύνατους και γι’ αυτούς που πραγματικά πάσχουν.
η) Να δίνουμε οι ίδιοι το καλό παράδειγμα με τις δικές μας πράξεις και όχι ασκώντας φλύαρη και πομπώδη κριτική για το τι κάνουν οι άλλοι.
Κυρίως όμως να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας και να βελτιωνόμαστε συνεχώς. Ας σημειώσουμε πάντως ότι η ανάγκη για ατομική βελτίωση και για μεγιστοποίηση της ατομικής απόδοσης δεν αμβλύνει ούτε τη χρησιμότητα της ομαδικής εργασίας ούτε την ανάγκη προστασίας από το κράτος των πραγματικά αδύνατων και ανήμπορων.
Αντίθετα, όταν ο καθένας μας μεγιστοποιεί την ατομική του συμβολή και απόδοση και αποτελεσματικότητα, τότε και το κράτος θα έχει πολύ περισσότερα μέσα για να στηρίξει τους αδύνατους και το δίκαιο. Όσο περισσότερες ευθύνες και υποχρεώσεις αναλαμβάνει το κράτος (δηλαδή όσο περισσότερες ευθύνες «μετατίθενται» στο κράτος), αντίστοιχα μπορεί να αμβλύνεται (να ελαττώνεται) και το αίσθημα της ατομικής ευθύνης και αλληλεγγύης προς τους ασθενέστερους, με τη λογική: «Μα αυτά είναι δουλειά και υποχρέωση της πολιτείας. Τι να κάνω εγώ;» ή «βολέψτε εμένα πρώτα και θα δω τι μπορώ να κάνω και εγώ για τους άλλους».
Κάποτε ένας σκορπιός ζήτησε από έναν βάτραχο να τον περάσει στην απέναντι όχθη του ποταμού. Ο βάτραχος ανησύχησε και είπε στον σκορπιό ότι φοβάται μήπως τον κεντρίσει και πεθάνει. Ο σκορπιός του απάντησε πως αυτό δεν είναι δυνατό, γιατί τότε θα πνιγόταν και ο ίδιος. Ο βάτραχος θεώρησε το επιχείρημα λογικό και πήρε τον σκορπιό στην πλάτη του. Στη μέση του ποταμού ο βάτραχος ένιωσε το κέντρισμα του σκορπιού. Πονούσε αφόρητα και άρχισε να ζαλίζεται. Εκεί που και οι δύο πάσχιζαν να μην πνιγούν, ο βάτραχος φωνάζει στον σκορπιό: «Γιατί το έκανες αυτό, ανόητε; Τώρα θα πνιγείς κι εσύ!» Και ο σκορπιός του απάντησε: «Δεν μπορούσα αλλιώς, έτσι είναι η φύση μου».
Θεωρώ πως αν η πολιτεία τούς το ζητούσε, πολλοί άνθρωποι με εμπειρίες, γνώσεις, ικανότητες και δυνατότητες θα είχαν τη διάθεση να προσφέρουν αυτές τις ικανότητές τους (και χρήματα από την τσέπη τους), εθελοντικά και χωρίς ιδιοτέλεια, όπου υπάρχει αντίστοιχη ανάγκη: σε σχολεία, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, ειδικά projects, αρωγή συγκεκριμένων παιδιών και ενηλίκων που έχουν κάποια ανάγκη κτλ.
Ο εθελοντισμός θα μπορούσε να προσφέρει πολλά αν υπήρχε και η αντίστοιχη οργάνωση που θα τον ενθάρρυνε και θα τον αξιοποιούσε σωστά, χωρίς να τον αναγκάζει να λειτουργεί με τα γραφειοκρατικά «δεσμά» του δημόσιου τομέα.
Το να αγαπάς την πατρίδα σου δεν σημαίνει απλώς το να υπερηφανεύεσαι για την πολιτιστική της κληρονομιά (χωρίς να κάνεις τον κόπο να τη μελετήσεις σε βάθος), ούτε το να υπερθεματίζεις, σε αδιαλλαξία, σε κάθε θέμα εξωτερικής πολιτικής στα καφενεία και στα «παράθυρα» της τηλεόρασης.
Για τον καθένα η αγάπη για την πατρίδα μπορεί να σημαίνει κάτι διαφορετικό. Σημαίνει όμως και το να σέβεσαι τους νόμους, να βελτιώνεις τον εαυτό σου, να ακούς, να μελετάς, να μαθαίνεις, να είσαι υπεύθυνος για ό,τι αναλαμβάνεις, να κάνεις τη δουλειά σου σωστά, να αγωνίζεσαι για το καλύτερο, να αγωνίζεσαι για την καλύτερη ανατροφή, μόρφωση και αγωγή των παιδιών σου, να μελετάς την ιστορία και την πνευματική της κληρονομιά, να σέβεσαι τους γείτονές σου, να βοηθάς και να δίνεις ευκαιρίες στους άλλους να προκόψουν, να κτίζεις το σπίτι (και το αυθαίρετό σου) με λιγότερο κακόγουστο τρόπο, να μην πετάς τα σκουπίδια σου δεξιά και αριστερά και να διατηρείς το περιβάλλον καθαρό κτλ.
Αποσπάσματα από την Δ’ εμπλουτισμένη έκδοση του βιβλίου του Πέτρου Δούκα με τίτλο: «Οικονομικές Θεωρίες, Αρχές Διοίκησης και Αρχαία Ελληνική Σκέψη», Εκδοτικός Οίκος Λιβάνη, Κεφάλαιο 9 «ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ, ΑΤΟΜΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ»
Είναι απλό: αν δεν πεις φταίω πρώτα εγώ, δεν θα φτιάξεις τίποτα.
Νομίζω πως δεν πρέπει να γίνει η δημοκρατία «επώνυμη», δλδ η ψήφος είναι σωστό να είναι μυστική, διότι αυτό δίνει απόλυτη ελευθερία στους ψηφίζοντες.
Από κει και πέρα όμως, συμφωνώ πως άπαξ και αποδέχεσαι μια κατάσταση φέρεις ευθύνες, γιατί η σιωπή είναι συνενοχή και γιατί αν δεν είσαι μέρος της λύσης, είσαι μέρος του προβλήματος. Και αυτά δεν είναι απλά σλογκανάκια ή τσιτάτα, είναι αλήθειες.
Τούτου δοθέντος, το θέμα τελικά είναι το ίδιο το πολίτευμα. Το δημοκρατικό πολίτευμα με τη σύγχρονη μορφή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας γεννήθηκε μαζί με τον καπιταλισμό. Και τον εξυπηρετεί απόλυτα: είναι εξυπηρετικό για τον καπιταλισμό να αναθέτονται και μεταθέτονται οι ευθύνες σε άλλους, αιρετούς, υπαλλήλους, οτιδήποτε. Κανείς δεν παίρνει καμία ευθύνη και το σύστημα δουλεύει προς όφελος αυτών που το κινούν και το στηρίζουν. Παράλληλα, πέφτουν και ψίχουλα ή κοκκαλάκια κάτω από το τραπεζι και στόματα βουλωνουν -και αυτό δεν αφορά μονάχα την διεφθαρμένη Ελλάδα, αλλά όλες τις χώρες που έχουν το ίδιο σύστημα.
Και τελικά, σχετικά με αυτό που λέει η Cyberella: ποιος είναι το κράτος; Είναι ένα απρόσωπο πράγμα; Είναι το σύνολο του δημόσιου τομέα; Είμαστε όλοι μας;
Διαφωτιστικό κείμενο εδώ:
http://aristerovima.gr/details.php?id=505
Συνεχίζω να συμφωνώ στα περισσότερα με τη Μυρτώ. Τη στιγμή που εγώ τηρώ τους όρους της «σύμβασης» που έχω δεσμευτεί ως πολίτης του κράτους αυτού περιμένω το λογικό κι επόμενο δλδ να τηρήσει κι αυτό πα΄τη μεριά του τους όρους. Όταν εξακολουθώ να σέβομαι τους νόμους, που το ίδιο καταπατά, δε βλέπω γιατί φταίω κι εγώ . Και κερατάς και δαρμένος δλδ?
Θα σου φέρω ένα παράδειγμα από έναν τομέα που με καίει και τον γνωρίζω από πρώτο χέρι: Βλέποντας τα χάλια της δημόσιας παιδείας, ειδικά στη δική μου βαθμίδα (Α/θμια) και παλεύοντας 6 βδομάδες στο δρόμο για αυτά το 2006, πολύ πιο πριν και ακόμα και τώρα συνεχίζοντας με διάφορους τρόπους μέσα και έξω απ΄το σχολείο, δε θα δεχτώ να μου προσάψει κανείς αυτήν την ευθύνη. Σ΄αυτόν/ήν που δε διεκδίκησε ποτέ ν΄αλλάξει αυτήν την κ@λοκατάσταση θα τη ρίξω,δλδ και στον πληρωμένο συνδικαλιστή που οι πράξεις του έχουν ως αποτέλεσμα πουλημένους ή απηυδισμένους συναδέλφους και στον βολεμένο που δε θέλει ν΄αλλάξει τίποτε και τους απολιτίκ που στην ουσία δεν τους νοιάζει , εκεί θα τη ρίξω.
Ναι, η αστική δημοκρατία έχει τα χάλια της , γιατί έτσι είναι φτιαγμένη όπως λέει κι η Κροτ. Φταίω λοιπόν στο μέτρο που δεν έχω φέρει ακόμα τούμπα αυτό το χάλι.
Η λεγόμενη «συλλογική ευθύνη» είναι μεγάλη πατάτα και μπορεί να οδηγήσει σε ένα «και τι να κάνω, αφού κι εγώ φταίω; Ας σκάσω και ας κολυμπήσω στα σκ@τ@».
Υ.Γ. Σόρυ για τα γαλλικά, αλλά τελώ εν θερμώ!
Ρενάτα, μάλλον δεν διαφέρει πολύ αυτό που λέμε. Είναι οι δυο όψεις του νομίσματος.
Για να μιλήσω με παράδειγμα τον λατρεμένο μας Πάγκαλο που είναι και της μόδας:
προφανώς και δεν έχει ο Πάγκαλος τις ίδιες ευθύνες με σένα, ούτε καν με τον απολιτικ συνάδελφό σου, ούτε καν με τον τύπο που έγλυψε κατουρημένες ποδιές για να διορίσει το παιδί του. Ο καθένας όμως από αυτούς έχει ένα μερίδιο ευθύνης. Και όσοι δεχτήκαμε το 2007 μετά τις φωτιές, να συνεχίσει να κυβερνά η ΝΔ με το 30% των ψήφων (επί του πληθυσμού, όχι επί των ψηφισάντων, φτάνουν πια τα τρικάκια)δε φέρουμε ευθύνες; Θα μου πεις, εσύ που βγήκες στους δρόμους και έχασες μεροκάματα, έχεις το ίδιο μερίδιο με τον απεργοσπάστη απολιτικ; Προφανώς και όχι.
Είναι σαν τη κουβέντα για την αριστερά που έχει τα χάλια της και απογοητεύει και στέλνει κόσμο σπίτια του: είναι λίγο η κότα και το αυγό.
Πάντως ο τρόπος που το θέτει ο Αρκούδος νομίζω πως είναι ο σωστός.
Αχ βρε Αρκούδε!
Είναι ίσως η πρώτη φορά που θα διαφωνήσω τόσο κάθετα μαζί σου.
Κατ’ αρχήν, η ψήφος είναι μυστική, ώστε να προστατεύεται ο πολίτης από διακρίσεις εις βάρος του και έτσι να έχει πραγματικά ελεύθερη επιλογή.
Στη συνέχεια, λες ένα κλασσικό επιχείρημα αυτών που θέλουν να στηρίξουν το σημερινό μόρφωμα αστικής δημοκρατίας. Γράφεις:
«Από την στιγμή που αποδέχεσαι το αποτέλεσμα της διαδικασίας, χρεώνεσαι και την ευθύνη της αποδοχής σου. Αν συνεχίσεις, δέκα λεπτά μετά, να απολαμβάνεις τα οφέλη του κράτους που ζεις (τους θεσμούς του, τις διαδικασίες του, την ύπαρξή του) έχεις, ως άτομο, χρεωθεί την απόφαση των πολλών: είναι πλέον απόφασή σου.»
Έχω πραγματικά επιλογή να ΜΗΝ αποδεχθώ το αποτέλεσμα της διαδικασίας;
Ποια θα ήταν αυτή; Να ζήσω στο βουνό; Σε άλλη χώρα; Μπορώ επι του πρακτικού να το κάνω αυτό;
Αν αποφασίσω να απαρνηθώ τον πολιτισμό και να πάω να ζήσω σε μια βραχονησίδα, θα μου αναγνωρίσει το κράτος αυτονομία και να μην πληρώνω φόρους;
Μέχρι τα 30, ήμουν υπέρ της αποχής, γιατί θεωρούσα ότι με τη συμμετοχή μου εγκρίνω και στηρίζω μια διαδικασία με την οποία δεν συμφωνώ.
Έχω αλλάξει άποψη γιατί συνειδητοποίησα ακριβώς αυτό: Ότι με αυτή τη στάση μου, είμαι εντάξει με τον εαυτούλη μου, αλλά ΔΕΝ συμμετέχω σε προσπάθεια -με τα τωρινά νόμιμα μέσα- στην αλλαγή της κατάστασης.
Έτσι πλέον ενώ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΩ την παρούσα διαδικασία γιατί την θεωρώ όχι επαρκώς δημοκρατική, προσπαθώ μέσω της ψήφου αλλά και με την καθημερινή μου δράση ΝΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΞΩ.
Με την ψήφο μου -και μερικών χιλιάδων άλλων, προφανώς- το 2007 έστειλα μήνυμα για μη αυτοδύναμη κυβέρνηση. Τι έκανε το σύστημα μετά; Άλλαξε το νόμο έτσι ώστε το πρώτο κόμμα να ενισχύεται ΑΚΟΜΑ περισσότερο (+50 από +40 έδρες) ώστε να αποκλείσει αυτό το ενδεχόμενο.
Πως λοιπόν, θα δεχτώ ότι «φταίω και εγώ»?
Ο τρόπος που το θέτεις, απλοποιημένα καταλήγει σε ένα δίπολο-δίλημμα:
Ή συμμετέχεις και έχεις μέρος της ευθύνης ή αποφασίζεις να αποκηρύξεις αυτό το σύστημα και να το ανατρέψεις. Και ο μόνος τρόπος για αυτό, με τα τωρινά δεδομένα, είναι βίαιος.
@krot
Και πως, Κροτ, εγώ ή η Ρενάτα δεν θα αποδεχθούμε αυτό το αποτέλεσμα του 30%;
Ανυπακοή ή εξέγερση;
@antidrasex Αχ βρε Αντίδραση γιατί να μην διαφωνήσουμε; (Άσε που πιστεύω ότι συμφωνούμε περισσότερο από όσο νομίζεις).
Παρότι καταλαβαίνω τι εννοείς, παίρνεις αυτό το ποστ, που γράφει για το ένα πράγμα, και το θέτεις ως βάση για να πεις κάτι διαφορετικό.
Εξηγούμαι:
«Η ψήφος είναι μυστική, ώστε να προστατεύεται ο πολίτης από διακρίσεις εις βάρος του και έτσι να έχει πραγματικά ελεύθερη επιλογή.»
Και οι δύο συμφωνούμε σ’ αυτό, δεν αναφέρω πουθενά στο κείμενο ότι πρέπει να γίνει επώνυμη η ψήφος, απλώς εξηγώ ότι με βάση αυτήν ακριβώς την ανωνυμία, έχουμε όλοι ευθύνη.
Στην συνέχεια όμως προχωράς στην μορφή αντίδρασης, όχι στο μερίδιο ευθύνης (το οποίο είναι και το θέμα του ποστ).
Το μερίδιο ευθύνης, το λύσαμε; φταίμε όλοι, ή φταίνε μόνο αυτοί που ψήφισαν ΝΔ; γιατί αν μου πεις φταίνε μόνο αυτοί που ψήφισαν ΝΔ -παφ! πάει η ανωνυμία. Πέταξε. Πρέπει να ψάξουμε ποιοι ψήφισαν ΝΔ και να τους κρεμάσουμε στο σύνταγμα να μην το ξανακάνουν.
(αυτό είναι το θέμα του ποστ)
Πάμε όμως στην δική σου ερμηνεία, της αντίδρασης.
Η θέση που λέω πάντα (γιατί με βολεύει, όχι γιατί είναι ή δεν είναι εφικτή :)) είναι:
«Αν χρειάζεσαι έναν καλό πολιτικό, γίνε. Αν δεν μπορείς να γίνεις, φτιάξε έναν. Αν δεν μπορείς να φτιάξεις, βρες.»
Απλό δεν είναι; λιτό, σοφό, και χωρίς ενοχλητικά δίπολο-διλήμματα.
Η αποκήρυξη του συστήματος, όπως την εννοείς, προσωπικά θεωρώ ότι δεν γίνεται. Οι χούντες δεν χτίζονται από τυπάκια με στολές και παράσημα – χτίζονται από ανθρώπους που χρησιμοποιούν την βία.
Και αν μου πεις «σιγά ρε Γιάννη, χούντα έχουμε και τώρα», θα σου πω «Να το συζητήσουμε. Μπορεί. Αλλά αυτήν την χούντα την ενισχύουμε όλοι, δημοκρατικά. Είμαστε μέρος της».
Δες για παράδειγμα τον @pitsirikos [1]: λέει ξεκάθαρα καιρό τώρα «μην αγοράζετε τις εφημερίδες τους»[2]. Μια βαθιά επαναστατική πράξη κατ’ εμέ, που περιλαμβάνει δύο πολύ σημαντικές θέσεις: «μη βία», και «δημοκρατία».[3]
Γιατί μεταφράζεις την θέση μου ως «ή αποδέχεσαι, ή το καταστρέφεις με την βία;
Το σαράντα / πενήντα τα εκατό που δεν ψηφισε, δεν ήταν άνθρωποι που ήθελαν αποκαθήλωση του συστήματος. Κατά πάσα πιθανότητα, το μεγαλύτερο μέρος τους απλώς-δεν-νοιαζόταν.
Διαφωνείς με το σύστημα; Φτιάξε ένα κόμμα. Γίνε υποψήφιος. Αν πεις αλήθειες, και ο κόσμος νοιάζεται πραγματικά, τότε θα τις δει και θα σε υποστηρίξει. Αν είσαι σε θέση να του πεις «να κλείσει η vodafone, να κλείσει η siemens, να πάνε φυλακή οι τάδε πολιτικοί μεγαλοεπιχειρηματίες δημοσιογράφοι» και πράγματι, ο κόσμος το θέλει αυτό, τότε θα ψηφιστείς. Θα μπεις στην βουλή, και θα αλλάξεις τα πράγματα όπως πρέπει να αλλάξουν: Δημοκρατικά.
Η θέση μου είναι όλοι φταίμε, η θέση σου είναι «για σιγά, εγώ γιατί; εγώ δεν φταίω. Χιλιάδες κόσμου δεν φταίει».
Και ‘γω σε ρωτάω: με το χέρι στην καρδιά, δεν υπάρχουν εναλλακτικές στην ΣΗΜΕΡΙΝΗ πολιτική σκηνή που να πιστεύουν έστω και το ένα τρίτο από όσα πιστεύεις;
Αν ναι, αλλά ο κόσμος δεν τις ψήφισε, τότε τρία τα τινά: είτε δεν τον νοιάζει (οπότε φταίει για το σημερινό χάλι), είτε το ξέρουν αλλά δεν τους αρέσουν καθόλου τα παρελκόμενα (οπότε φταίνε για το σημερινό χάλι, αφού βολεύονται) είτε δεν το ξέρει. Οπότε φταίνε όσοι ξέρουν την εναλλακτική, και δεν την διαφημίζουν, δεν την στηρίζουν, δεν την προωθούν. Εμείς.
Αν όχι, ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν: Ψηφίστε antidrasex για πρωθυπουργό.
[1] @pitsirikos
[2] Pitsirikos Tag: Μην αγοράζετε τις εφημερίδες τους
[3] Pitsirikos post: Πόσο ακόμα;
Υ.Γ. θυμίζω όμως σ’ αυτούς που θα ακολουθήσουν την συζήτηση, ότι το θέμα είναι «γιατί θεωρώ ότι φταίμε όλοι», όχι «τι μπορούμε να κάνουμε για να το αλλάξουμε αυτό». Η απάντηση στον Antidrasex είναι off topic, και το αναγνωρίζω. Θεωρώ το αρχικό θέμα πολύτιμο και δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει κατεύθυνση.
Μιας και την επανέφερες την ανάρτηση, κατά την ταπεινή μου άποψη, φταίμε όλοι για το ποιος κυβερνά επειδή:
α) δεν φροντίσαμε να ψηφίσουν περισσότεροι την εναλλακτική πρόταση (οι γονείς μας, οι συνάδελφοι, οι γείτονες, όλοι αυτοί που μπορούμε να επηρεάσουμε με τη γνώμη μας)
β) δεν διαμορφώσαμε / προβάλλαμε κατάλληλα την εναλλακτική πρόταση.
Συνεπώς, φταίμε, είτε ψηφίσαμε υπέρ της εκάστοτε κυβέρνησης, είτε όχι. Όχι με τον ίδιο τρόπο ή στον ίδιο βαθμό. Αλλά δεν βρίσκω κανέναν αθώο για όσα συμβαίνουν.
Αν η μάνα μου δεν ξέρει πως οι μπάτσοι δέρνουν στις πορείες, σημαίνει πως δεν της το έχω πει εγώ. Άρα, φταίω.
Αν πείθεται περισσότερο από την Τρέμη και τον Πρετεντέρη, σημαίνει πως δεν της το έχω πει αρκετά σωστά / πειστικά. Άρα, πάλι φταίω.
κ.ο.κ.
Ως προς τους δ/υ, φταίνε ΠΟΛΥ για όσα συμβαίνουν. Θες το πιο απλό, το πιο πρόσφατο παράδειγμα;
Ζω στην επαρχία και ΞΕΡΩ καλά ποιος κάνει τι (είμαι δικτυωμένη, συνδικαλίζομαι κλπ). Υποστηρίζω μετά λόγου γνώσεως ότι οι περισσότεροι δ/υ που απουσίασαν χθες, δεν ήταν «απεργοί» αλλά «αδειούχοι». Για να μη χάσουν το μεροκάματο. Άσε που δεν εμφανίστηκαν στις πορείες, εκτός από εκείνους του ΚΚΕ (που παίρνουν απουσίες).
Όταν η χώρα, απέγραψε 750.000 δ/υ και δεν μπορεί να κατεβάσει στο δρόμο ούτε τις 50.000 από αυτούς, τότε ΕΓΩ φταίω που θα τους πηδήξει η Κυβέρνηση, ή οι ίδιοι έχουν στηθεί στα τέσσερα; Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι κινδυνεύουν με απόλυση αν απεργήσουν. Οι δ/υ εκ του ασφαλούς, περιμένουν να έρθουν όλα έτοιμα!
Όταν η χώρα έχει εκατοντάδες χιλιάδες (δεν ξέρω πόσους) συνταξιούχους που δεν κινδυνεύουν με καμία απόλυση και δεν κατεβαίνει ΚΑΝΕΝΑΣ στους δρόμους (δε λέμε στο κέντρο της Αθήνας, με τα δακρυγόνα, εκεί ΟΚ!) … τότε εγώ φταίω που θα τους κόψουν τη σύνταξη;
Ως πότε θα πολεμάνε τους αγώνες μας άλλοι; Αν δεν παίρνει ο καθένας τον εαυτό του σοβαρά, τότε μην περιμένει να τον πάρω εγώ!
Πράγμα που με κάνει να πιστέψω πως, ίσως τελικά, πρέπει να τα κερδίζεις με το σπαθί σου τα κεκτημένα για να τα σέβεσαι. Γιατί όταν τα κληρονομείς, αδιαφορείς για το πώς έχουν κερδηθεί και τι αγώνας χρειάστηκε.