Πάντα υπάρχει ο μαλάκας της παρέας.
Σας το λέω, δηλαδή, πρώτος – για να μην προλάβετε να μου το πείτε εσείς. Πάντα υπάρχει. Εκεί που όλοι κάνουν χαβαλέ, και πλάκα, και διασκεδάζουν, και ξεχνιούνται βρε αδελφέ, πετάγεται ο πικρόχολος και λέει «αχ, και να είχαμε την γιαγιά τώρα» και γαμιέται το γλέντι.
Καλά περνάγαμε ρε παπάρα, δεν περνάγαμε καλά; Γιατί μας το χαλάς;
~
Να, σήμερα είχαμε τους γάμους του ζευγαριού της χρονιάς. Χαβαλές, γέλιο, καπέλα, το πρώτο φιλί, Πίπα να λέγεται η κουνιάδα, στα κίτρινα η βασίλισσα, ξεχνιόμαστε.
~
Και μένα να μη μου βγαίνει από το μυαλό, μία 32χρονη, νέα κοπέλα, που ενώ ετοιμαζόταν να κάνει το τρίτο της παιδί – πηγαίνει σε νοσοκομείο που δεν εφημερεύει, στην αρχή, ενώ δεν υπήρχε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας να την φροντίσει, πεθαίνει, λόγω έλλειψης, λένε τα πρώτα ρεπορτάζ, γιατρών.
~
Άμαξες, το νυφικό, πλούσια ρούχα, πλήθος κόσμου, δεν έμπαινε το δαχτυλίδι, αλλάζει το όνομά της από Κέητ σε Κάθριν, Ζαμπούνης, προγαμιαίες σχέσεις και συμβόλαια, ξεχνιόμαστε.
~
Και κάποιοι άλλοι να κλαίνε, γιατί ένα παιδί, παιδί, μόλις επτά χρονών, κατέληξε, σήμερα το πρωϊ, από τραύματα στο κεφάλι λόγω έκρηξης πυροτεχνήματος/φωτοβολίδας. Την έριξε ένα εικοσιπεντάχρονο παιδί, που έχει συλληφθεί λέει το ρεπορτάζ, και, προφανώς, θα δικαστεί για ανθρωποκτονία από αμέλεια. Δυο ζωές.
~
Πάντα υπάρχει ο μουντρούφλης. Εκεί που όλοι διασκεδάζουν, κάποιος περίεργος, κάποιος βλαμμένος δεν ανέχεται, δεν αντέχει να υπάρχουν δύο – τρεις – δέκα χιλιάδες αναφορές στον γάμο, και δέκα όλες και όλες σε δύο παιδιά και μία έγκυο.
Αν τον συναντήσεις, πάντως, μην τον μαλώσεις. Προσπέρασέ τον, αν σε χαλάει – αλλά μην τον μαλώσεις. Δεν θέλει να σου χαλάσει την καρδιά. Να, μωρέ, ντρέπεται που δεν υπάρχει νοσοκομείο για την έγκυο, που δεν υπάρχει λογική για τα παιδιά.
Και αυτός, μην νομίζεις – αν στο πει σκληρά, δεν το εννοεί. Ντρέπεται και στεναχωριέται, και πληγώνεται, και θέλει να φωνάξει, και έχει ευθύνη για την επόμενη έγκυο, και το επόμενο παιδί, αν πεθάνει το επόμενο παιδί – αλλά θα πεθάνει, και η επόμενη έγκυος, και το επόμενο παιδί γιατί δεν θα φωνάξει κανείς, δεν θα παραιτηθεί κανείς, και δεν θα αλλάξει τίποτα κανείς – έτσι νιώθει.
Γιατί, αν το θες, δεν μπορεί ένας γάμος να κάνει περισσότερο θόρυβο από δύο κηδείες.
Update: Διαβάστε την αντίθετη άποψη, εδώ.
(20 ψήφοι, βαθμολογία: 4,60 / 5)
Loading...
Αναμενόμενο είναι, με τόσα προσωπικά προβλήματα που έχει ο καθένας, να προτιμά να ασχοληθεί με κάτι ανάλαφρο για να ξεχαστεί.
Αναμενόμενο είπα, όχι σωστό ή δικαιολογημένο…
!…………….:-)
Και στην Ινδία και στο Πακιστάν οι ταινίες του Μπόλλυγουντ διαρκούν ολόκληρη μέρα οι θεατές πηγαινουν σινεμα με το κουτάκι που περιεχει το φτωχικο τους φαγητο να ξεχασουν τα βασανα τους τη φτωχεια χαζεύοντας τα ψευτικα σκηνικα με τα βελουδα και τα μεταξια με τα τραγουδια και τα ερωτικα σκιρτηματα πλουσιοπαιδων προς φτωχες αλλα πενταμορφες κορες…
Ετσι και τώρα με τους πριγκηπικούς γάμους. Τόσο που λέω ότι πλησιάζουμε επικίνδυνα την Ινδία. Κι εκεί, μάλλον, δεν θα αναφέρουν θανάτους από βλακεία (θανατηφόρες τρακατρούκες) ή ανεπάρκεια (νοσοκομεία μόνο κατ’ όνομα).
Αγαπητέ αρκούδε, μαζί σου να χλευάσουμε τους βρετανούς όσο θες αλλά αν αυτό το γεγονός με την έγκυο γυναίκα γινόταν στην Αγγλία να είσαι σίγουρος ότι οι υπεύθυνοι θα πλήρωναν γι αυτό. Εδώ θα το κάνουμε γαργάρα και θα πάμε για τον επόμενο «τυχερό».
Τώρα για τον γάμο στ´αρχίδια μας που λέει κ το site αλλά υπάρχει μία πλευρά που καλά θα κάνουμε να λάβουμε υπόψη μας. Τέτοια γεγονότα ενισχύουν την συνοχή της βρετανικής κοινωνίας.
Κακά τα ψέμματα, σε μια μεγάλη μερίδα του κοσμάκη και τα δύο γεγονότα ακούγονται το ίδιο αδιάφορα. Ακόμα και για τις κηδείες θα πει ο οποιοσδήποτε πρώτα ένα «κρίμα το παιδί», και μετά θα φτύσει τον κόρφο του που δεν συνέβη κάτι παρόμοιο και στον ίδιο. Κάπως έτσι μαζεύονται στα τροχαία ατυχήματα δεκάδες οι περίεργοι που χαζεύουν το σκηνικό – νιώθουν ανακούφιση που δεν είναι μέρος του προβλήματος.
Όσο για τον γάμο, όλοι μας κράζουμε κι όλοι μας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας την εικόνα να χαιρετάμε εμείς το πλήθος των χαχόλων, αντί του πριγκιπικού ζεύγους. Ποιος δεν θα ήθελε να νιώσει έστω και μια μέρα ως ροκ σταρ;
ποσο πληξη κι ανια με την φτιαχτη χαρα των αγγλων.
Με όλα αυτά που γίνονται, είναι τιμή μας να μας λένε μαλάκες. Κι όπως τα πράγματα γίνονται χειρότερα, είναι λογικό και σωστό και δίκαιο να σκεφτόμαστε ότι μπορούν και, πια, είναι αναγκαίο, να πάνε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Να απαιτήσουμε να γίνουν όλα όπως μας αξίζουν και τα ονειρευόμαστε. Να απαιτήσουμε και να παλέψουμε γι αυτό. Γιατι όντως έχουμε την ευθύνη, για όλους όσους ακολουθούν, όχι μόνο για μας.
Κι όπως και να χει, η ελπίδα (και οι μαλάκες, ενίοτε..) πεθαίνει πάντα τελευταία…
Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Μας τη βιδώνει που δεν τρως το παραμύθι μας,
Μας ενοχλεί η αισθητή σου παρουσία,
Είσαι σα μύγα που κάθισε στη μύτη μας,
Και ακτινοβολεί απελπισία.