Ξεχάστε υποβρύχια, φορτηγά, εξοπλισμούς, την Siemens, και όλα τα άλλα που έχετε ακούσει κατά καιρούς.

Για ένα λεπτό, μόνο, ξεχάστε τα.

Γιατί υπάρχει ένα σκάνδαλο που κατ’ εμέ τα υπερβαίνει, και το ζούμε τούτες τις ημέρες.

Αντιγράφω από την Καθημερινή:

Τον φάκελο της χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων από το τραπεζικό σύστημα ανοίγει η εισαγγελική έρευνα που έχει διαταχθεί από τον οικονομικό εισαγγελέα κ. Γρ. Πεπόνη. Εμφαση δίνεται στους όρους που έχουν χορηγηθεί τα δάνεια σε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. (σ.σ. με εγγύηση τις μελλοντικές κρατικές επιχορηγήσεις) ώς το 2015. Ο οικονομικός εισαγγελέας ζήτησε να διερευνηθεί αν πληρούν τις προϋποθέσεις του τραπεζικού δανεισμού.

Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», έχει ήδη αποστείλει έγγραφo προς τις τράπεζες Αττικής (που πρόσφατα έδωσε δάνειο στη Ν.Δ.) Αγροτική, Πειραιώς και Marfin, που κατά καιρούς έχουν δανειοδοτήσει τα κόμματα, και ζητεί να του αποστείλουν όλα τα στοιχεία, καθώς και όλες τις δεσμεύσεις που τις εξασφαλίζουν. Συνολικά, σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, τα δύο μεγάλα κόμματα χρωστούν στις τράπεζες 253 εκατ. ευρώ που τα έχουν πάρει δίνοντας ως εγγύηση τις μελλοντικές κρατικές τους επιχορηγήσεις, που κατά την εισαγγελική αρχή δεν πληρούν τις προϋποθέσεις της δανειοδότησης.

Στο πλαίσιο αυτό, ο κ. Πεπόνης, ήδη εξέτασε ως μάρτυρες εκείνους που δημόσια έθεσαν το θέμα, με πρώτο τον πανεπιστημιακό κ. Ν. Αλιβιζάτο. Ο τελευταίος υποστήριξε, σύμφωνα με πληροφορίες, πως οι μελλοντικές κρατικές επιχορηγήσεις δεν μπορεί να πληρούν τους όρους του τραπεζικού δανεισμού, καθώς δεν μπορεί να προσδιοριστεί ποια θα είναι η κοινοβουλευτική δύναμη των κομμάτων για τα επόμενα χρόνια για να μπορεί κανείς να θεωρήσει ασφαλές στοιχείο εγγύησης ενός δανείου τη μελλοντική του επιχορήγηση. […]

[…] Σύμφωνα με όσα κατέθεσε, ΠAΣOK και Ν.Δ., οφείλουν περί τα 235 εκατ. σε τράπεζες, (115 εκατ. ευρώ το ΠΑΣΟΚ και 120 η Ν.Δ.), ενώ η κρατική επιχορήγηση που έλαβαν για το 2010 ανήλθε σε 19,8 και 15 εκατ. αντιστοίχως. Η επιχορήγηση των πολιτικών κομμάτων για τη φετινή χρονιά, όπως υποστήριξε ο κ. Αλιβιζάτος, θα δοθεί σε τέσσερις δόσεις και θα είναι κατά 10% αυξημένη παρά τη σκληρή δημοσιονομική συγκυρία.

Το πλήρες άρθρο εδώ.

Ας τα δούμε ένα ένα, γιατί έχει σκάσει το κεφάλι μου από τις πληροφορίες, και δεν το χωράει ο νους μου.

Τι έχει συμβεί;

Σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας μέχρι τώρα, το σενάριο είναι το εξής:

Τα κόμματα χρειάζονται ρευστό για να λειτουργήσουν και να επικοινωνήσουν τις θέσεις τους. Σύμφωνα με τον νόμο, με βάση το ποσοστό τους στις εκλογές (να υποθέσω όχι το πραγματικό, αλλά το συνολικό, δηλαδή όχι με βάση πόσους ψήφισαν, αλλά βάσει του ποσοστού, μετά την αφαίρεση όσων δεν ψήφισαν, έριξαν λευκό κλπ) τα κόμματα δικαιούνται μίας κρατικής επιχορήγησης.

Επειδή όμως αυτή δίνεται σταδιακά, και σε δόσεις, για να καλυφθεί η ανάγκη ρευστότητας, τα κόμματα έκαναν μία συμφωνία με τις τράπεζες, για να πάρουν δάνεια. Για κεφάλαιο που λειτουργεί όμως ως ενέχυρο για την αποπληρωμή του δανείου, ώστε οι τράπεζες να συμφωνήσουν να το καταβάλλουν, επειδή τα κόμματα δεν έχουν και σπουδαίο πραγματικό υλικό να χρησιμοποιήσουν (κτίρια, κλπ), το πήραν από τις μελλοντικές επιχορηγήσεις, με βάση τις προβλέψεις για το ποσοστό που ΘΑ αποκτήσουν.

Αυτά διαβάζω στο ρεπορτάζ. Αν προστεθούν άλλα, ή αν υπάρχουν άλλες διευκρινήσεις, θα ενημερώσω το κομμάτι.

Πάμε να δούμε το πρόβλημα;

Γιατί είναι σκάνδαλο;

Μπορώ να σκεφτώ τρεις τουλάχιστον λόγους για τους οποίους αυτή η διαδικασία είναι η κορυφαία στις λίστες των σκανδάλων των τελευταίων χρόνων.

Ένα, ο παραλογισμός. Κάπως έγινε, και οι τράπεζες δέχθηκαν να δώσουν πολλά εκατομμύρια ευρώ στα κόμματα, με μοναδικό ενέχυρο, το επιχορηγούμενο μέλλον τους. Προσέξτε: οι τράπεζες δέχθηκαν ότι τα εν λόγω κόμματα, όχι μόνο θα συνεχίσουν να υφίστανται, αλλά και θα έχουν ποσοστά (και άρα αντίστοιχες επιχορηγήσεις) για να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Κάθε λογικός άνθρωπος θα αντιληφθεί πως τόσο αίολο ενέχυρο, μόνο ενέχυρο δεν είναι.

Θα δίνατε εσείς ακόμα και εκατό ευρώ δάνειο σε έναν βουλευτή που θα σας έλεγε «θα με ψηφίσουν αύριο, και θα ξαναβγώ βουλευτής – και μάλιστα με τέτοιο ποσοστό»; Είναι τόσο βλακώδες που δεν θέλει απάντηση.

Ε, πόσο πιο βλακώδες γίνεται όταν μιλάμε όχι για εκατό, αλλά για εκατομμύρια ευρώ;

Οι τράπεζες δεν είναι βλάκες όμως. Γνωρίζουν τα ρίσκα περισσότερο από κάθε άλλον, αυτή είναι η δουλειά τους. Άρα, η επένδυσή τους δεν έχει ρίσκο.

Δύο, η ασφάλεια. Οι τράπεζες είναι καλυμμένες. Είτε γνωρίζουν (όχι υποθέτουν, αλλά ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ) ότι τα κόμματα θα βγουν, με συγκεκριμένα ποσοστά ώστε να εκπληρώσουν την δανειακή τους υποχρέωση το έπακρο, είτε δεν έχουν κανένα ρίσκο. Γιατί; Γιατί δεν βάζουν δικά τους λεφτά.

Και εδώ έρχεται το δεύτερο σκάνδαλο.

Αν ο υπογράφων από την πλευρά του δανειστή είναι ένας δημόσιος υπάλληλος, δηλαδή αν η τράπεζα είναι κρατική, τότε η χασούρα δεν πάει σε κανέναν άλλον παρά μόνο στον μεγαλοεπενδυτή. Δηλαδή το κράτος. Δηλαδή, εμάς. Αδιάφορο λοιπόν αν θα λείψουν μερικά εκατομμύρια αύριο, κυρίως επειδή α) ο επενδυτής είναι (υπο συνθήκες) ο ίδιος ο δανειζόμενος, β) επειδή δεν έχει υπάρξει λογοδοσία στο παρελθόν για καμία απολύτως περίπτωση.

Αν ο υπογράφων είναι όμως μία ιδιωτική επιχείρηση, τότε αυτή η χασούρα υπάρχει, και είναι πραγματική. Πλην όμως, ο δανειζόμενος είναι ταυτόχρονα και δανειστής, καθώς, η παρούσα οικονομική κρίση, «επιβάλλει» την στήριξη των τραπεζών με διάφορους τρόπους, με πολλά δισεκατομμύρια ευρώ.

Όπερ, υπάρχει σαφέστατη εμπλοκή καθώς η τράπεζα, χρηματοδοτεί το κόμμα, με στόχο (κερδοφορίας) να γίνει κυβέρνηση, ώστε, με πολλούς τρόπους (οικονομική στήριξη, κανόνες αγοράς) να επηρεάσει το μέλλον της. Αν πάλι είναι δημόσια, το χρηματοδοτεί για να αποκτήσει την ισχύ να προστατέψει τυχόν παρανομίες στην διαδικασία.

Και δεν τελειώνει εδώ. Προσέξτε, γιατί το πράγμα χοντραίνει επικίνδυνα.

Είδαμε για τον δανειστή. Ας δούμε και τον δανειζόμενο.

Έχω μία τρομερή απορία: τι γίνονται τόσα λεφτά;

Τρία, ο πελάτης. Συμφωνήσαμε ότι το εκάστοτε κόμμα χρειάζεται ρευστότητα για να καλύψει τις ανάγκες του. Συμφωνήσαμε ότι γι’ αυτόν τον λόγο παίρνει επιχορήγηση (κάποια εκατομμύρια ευρώ την περίοδο) και, αν δεν τα παίρνει, πηγαίνει στην τράπεζα και δανείζεται.

Δεν είναι θεωρίες αυτά, συμβαίνουν, είναι ξεκάθαρα.

Ξεκάθαρο επίσης, είναι και ότι τα κόμματα χρωστάνε στις τράπεζες, και μάλιστα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.

Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο όμως, είναι γιατί.

Τι τα κάνουν τόσα λεφτά;

Τα κόμματα (εξουσίας, και όχι μόνο) έχουν ανάγκη κυρίως να επικοινωνούν τις θέσεις τους. Νόμιμα, αυτό μπορεί να γίνει με διαφημίσεις. Παράνομα όμως, μπορεί να γίνει με ένα εκατομμύριο τρόπους. Μπορεί να πληρώσουν έναν δημοσιογράφο για να λέει καθημερινά ότι έχουν δίκιο. Μπορεί να πληρώσει ένα κανάλι για να φωνάζει καθημερινά τους βουλευτές του για να προβάλλονται. Μπορεί να πληρώσουν έναν δικαστή για να μην κριθεί παράνομη μία ενέργειά τους, ή να κριθεί παράνομη μία ενέργεια ανταγωνιστή τους. Δεν λέω αν συμβαίνει ή όχι, λέω ότι ένα κόμμα με χρήματα είτε θα επηρεάσει νόμιμα τους ψηφοφόρους του, είτε θα το κάνει παράνομα, με υπόγειες οδούς.

Αν δεν υπήρχε έλλειμμα, αν δηλαδή τα κόμματα όσα χρήματα έπαιρναν από τον κρατικό προϋπολογισμό τα είχαν δώσει για την λειτουργία τους και για την αποπληρωμή των δανείων τους, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Τώρα όμως, τα κόμματα βρίσκονται να μην πληρώνουν τους δανειστές τους, και να χρωστάνε πολλά (ΠΟΛΛΑ) χρήματα.

Που πάνε αυτά;

Σαν να μην φτάνει αυτό, αυτοί που επικοινωνούν τα γεγονότα, τα ΜΜΕ, βρίσκονται, είτε να στηρίζονται και αυτοί με δάνεια, από τις ίδιες τράπεζες, να στηρίζονται και από τα κόμματα, μέσω αναθέσεων έργων αλλά και κρατικής διαφήμισης, ή να μην στηρίζονται, με αποτέλεσμα να καταρρέουν (όπως είδαμε πρόσφατα από την Ελευθεροτυπία).

Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, όταν τα κόμματα γίνονται κυβερνήσεις, στηρίζονται (ως κράτος πια) από τα δάνεια τρίτων, και τα χρησιμοποιούν για να παραμείνουν ως φιλόπτωχες κυβερνήσεις, ενώ αυτοί οι δανειστές, όποτε θέλουν τα καθιστούν «επικίνδυνα», καταστρέφοντας κράτη και διαλύοντας κάθε έννοια κοινωνικού ιστού.

~

Δεν έχω άλλες σκέψεις, πλην τούτη: ο πολίτης, διαβάζοντας τα γεγονότα, πως οι τράπεζες (οι διαχειριστές του χρήματος) και τα κόμματα (εξουσίας, γιατί αυτά ορίζουν τους νόμους και πλειοψηφικά τους στηρίζουν), καθώς και τα Μέσα (η οπτική αυτών που ψηφίζουν τα κόμματα) που χρωστάνε και πληρώνονται και από τους δύο άλλους φορείς, βρίσκονται σε ένα γαϊτανάκι που έχει ως ζητούμενο την επιβίωση όλων (των μέσων, των τραπεζών και των κομμάτων) καθώς, αν πέσει ο ένας, καταρρέουν αυτόματα όλοι οι άλλοι, θα σκεφτεί πολύ άσχημα πράγματα για την Δημοκρατία μας.

Και η γυναίκα του Καίσαρα δεν έχει πρόσωπο πια για να τον πείσει πως η «Δανειακή Δημοκρατία» που ζούμε παραμένει Δημοκρατία.