– Λίγες χιλιάδες κόσμου έξω από την Βουλή. Να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται, να αγωνιούν, με τα ΜΑΤ απέναντί τους. Είναι πολλοί – μα είναι λίγοι.

– Πλειοψηφία η κυβέρνηση χάρη στις ψήφους Νέας Δημοκρατίας, και ΠΑΣΟΚ. Διαθέτουν το 153 τουλάχιστον των βουλευτών, την απαιτούμενη πλειοψηφία να περάσουν οι νόμοι τους. Αυτήν την πλειοψηφία την δώσαμε εμείς, με την ψήφο μας.

– Καμία αγωνία από τους βουλευτές και τους αρχηγούς κομμάτων. Αρκούν δύο-τρία ψέμματα πριν τις εκλογές, (θα διαπραγματευτούμε, Ζάππειο, όχι άλλα μέτρα) – και ξαναβγαίνουν. Δεν αθωώνω τους ψεύτες, μα δεν αθωώνω και όσους τους πίστεψαν την δεύτερη φορά. Το δις εξαμαρτείν, που λένε.

-Καμία αγωνία και για τους βουλευτές τους ίδιους. Το «είναι η τελευταία φορά που ψηφίζω νέα μέτρα», ή το «δεν συμφωνώ (αν και κυβερνητικός) με τις διαδικασίες», γίνεται, άκοπα και ατιμώρητα, «ναι, σε όλα». Ατιμώρητα, από τους ψηφοφόρους τους. Δεν τους ελέγχει, πια, κανείς άλλος πλην του αρχηγού τους.

– Ο Πρόεδρος της Βουλής διεξάγει την ψηφοφορία με τρόπο φανερά εξοργιστικό, τους συγκυβερνώντες βουλευτές να κοιτάζουν, τους αντιπολιτευτικούς να φωνάζουν «όχι», και να νομοσχέδια να περνάνε δια βοής, και κατά πλειοψηφία. Ντροπή, αλλά, είναι «η διαδικασία».

– Τίποτα απολύτως δεν γίνεται για τα κανάλια. Κόσμος διαμαρτύρεται, η βουλή συνεδριάζει για πολύ σοβαρά και σημαντικά νομοσχέδια, το CSI Miami ή το Απαγορευμένοι Καρποί στην Άνω Μπραζίλια δεν σταματούν πάρα μόνο για διαφημίσεις. Μην ανησυχείς για τίποτα, ξέρουν αυτοί, δες την σειρά σου.

Συνεπώς: Εμείς, δεν φωνάζουμε αρκετά. Αυτοί, δεν μας ακούνε καν. Τα κανάλια δεν μας ενημέρωνουν για τίποτα που «δεν συμφέρει». Οι πολιτικοί, δεν πληρώνουν τα ψέματά τους.

Αν δεν φωνάξουμε δυνατά εμείς «όχι!», όταν υπάρχει σιωπή, τότε πολύ λογικά και «συνεπώς, τα άρθρα θα γίνονται δεκτά κατά πλειοψηφία».

Μόνο έτσι πάει, αδέλφια.