aka «μου επιτρέπετε να διαβάσω το blog σας;» – Ρίξτε μία ματιά στα σχόλια, η κουβέντα συνεχίζεται εκεί.
Ο αραχτός ξεκίνησε μία κουβέντα. Το πνεύμα ήταν οτι υπάρχουν εξαιρετικοί blogger αυτή την στιγμή, που δεν αξιοποιούνται, και αισχρά άχρηστοί γραφιάδες -υποθέτω οτι αναφέρεται στα έντυπα κλπ μέσα- που αν και δεν αξίζουν πολλά, είναι «αστέρες».
Σαφές, ο καθείς έχει τα γούστα του – το ίδιο και ο αραχτός, και ο καθένας απο εμάς.
Αλλά -καθώς έγινε μία μικρή παρεξήγηση, και στην αρχή κατάλαβα άλλα- μπήκα σε ένα τριπάκι:
Υπάρχουν καλοί και κακοί μπλόγκερ;
Υπάρχουν ικανοί και ανίκανοι αρθρογράφοι των μπογκ;
Η θέση μου είναι: όχι.
Είναι φυσικό να υπάρχουν συμπάθειες και αντιπάθειες, γούστα, επιλογές. Αλλά, αντικειμενικά, δεν υπάρχουν κακοί μπλογκερς.
Κανείς δεν είναι λιγότερο μπλόγκερ απο κανέναν – κανεις δεν είναι περισσότερο μπλογκερ απο τον διπλανό του.
Το μπλογκ είναι ορισμένο ως δικτυακό ημερολόγιο, και ακόμα και αυτό ακόμα είναι υπο συζήτηση.
Αν γράψω για ότι μου συνέβη σήμερα, είμαι καλός μπλόγκερ, ενώ αν γράψω σχολιάζοντας άλλους είμαι κακός;
Δεν νομίζω.
Το μπλόγκ είναι προσωπική στήλη. Δεν ακολουθεί σε κανόνες, δεν υπακούει σε μόδες, δεν ορίζεται απο επιτυχία.
Αν μου αρέσει, εμένα ως μπλογκερ να γράφω άπειρα κείμενα, καλά κάνω.
Αν μου αρέσει να γράφω τρεις λέξεις, (όπως ένας που βαριόταν 🙂 ), καλά κάνω.
Αν γράφω για τον εαυτό μου,
Αν γράφω για άλλους,
Αν σχολιάζω μόνο την επικαιρότητα,
Αν παρουσιάζω τα προσωπικά μου:
Καλά κάνω.
Σεξ; κινηματογράφος; πολιτικά; ναρκωτικά; βία; ποίηση; βλακεία; ουσία; μελέτη; ανοησία; Τίποτα δεν εξαιρείται απο το ικανό μπλογκάρισμα.
Καμία άλλη αρθρογραφία δεν εκφράζει καλύτερα το «σε όποιον αρέσει«. Δεν αγοράζουμε εφημερίδα, δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δέκα (όπως στην τηλεόραση). Είναι ποιο εύκολο να μην πας σε ένα μπλογκ, παρά να πας.
Ως εκ τούτου, δεν μου ταιριάζει η σύγκριση των μπλόγκερ. Καλοί, κακοί, αδιάφοροι, ενδιαφέροντες, σοβαροί, γελοίοι, ταιριαστοί, αταίριαστοι, ψεύτικοι, αληθινοί, έχει ο καθένας το κοινό του, είναι όλοι μπλογκερ – και τελειώνει εκεί.
Κανείς ανώτερος άλλου, κανείς κατώτερος του διπλανού του.
Αντικειμενικά δεν μπορούμε να πούμε αυτός ο μπλόγκερ είναι κακός ή καλός. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει «κακό» blogging ή «καλό» blogging, γιατί στο μπλόγκ, ο μόνος κανόνας είναι: δεν υπάρχουν κανόνες.
Στο κάτω-κάτω, ο μπλόγκερ είναι σπίτι του, εμείς τον επισκεπτόμαστε.
Αυτά ως σκέψεις, μένω ανοιχτός σε σχόλια και προτάσεις…
(1 ψήφοι, βαθμολογία: 4,00 / 5)
Loading...
Καλός ή κακός blogger, δεν υπάρχει. Καλά ή κακά κείμενα όμως, υπάρχουν.
Πάρε ένα ποστ και απομόνωσέ το από το μέσο. Βάλτο πάνω σε χαρτί, τύπωσέ το. Πάρε και ένα άλλο, για το ίδιο θέμα ή της ίδιας φύσης (π.χ διηγηματάκι). Οι συγκρίσεις μπορούν να γίνουν και, φυσικά, επιτρέπονται στον καθέναν.
Όσο για τους επαγγελματίες «γραφιάδες», όπως μας αποκαλείτε, εντάξει, υπάρχουν σαφώς και ατάλαντοι. Αλλά θα ήθελα να δω πολλούς από αυτούς που περνάνε γεννεές εικοσιτέσσερεις τους δημοσιογράφους να πιάνουν δουλειά με πρώτο μισθό πεντακόσια ευρώ. Και πολλά λέω. Γιατί οι περισσότεροι δουλεύουν στην αρχή τσαμπα.
Αν και δεν συμπαθώ σχόλια του στυλ «μπράβο μεγάλε πες τα κι άλλο», αυτό πάνω κάτω είναι το πνεύμα μου καθώς διαβάζω το ποστ σου!
Γιατί κάπου έχουμε φτάσει να ξεχνάμε τα αυτονόητα : δεν υποχρεώνει κανείς κανέναν να τον διαβάσει – εκτός αν του κάνει hijack την αρχική ,οπότε δικαίως να παραπονείται:D
Χώρια δηλαδή που εδώ έχουμε τόσα στραβά κι ανάποδα στην εκτός μπλογκόσφαιρας ζωή, εδώ που είναι θέμα ενός κλικ θα ασχοληθούμε?
Ως πρόταση λοιπόν καταθέτω το : ό,τι μας κάνει κλικ 🙂
‘Αν μου αρέσει να γράφω τρεις λέξεις, (όπως ένας που βαριόταν 🙂 ),’ …χεχε, τον τύπο – αν φυσικά λέμε τον ίδιο- και εγώ τον θυμάμαι, δηλαδή πραγματικά είναι άσχετο να αξιολογηθεί καλός ή κακός αλλά μου έμεινε..
κοιτάζω το παράθυρο. βαριέμαι
ξάπλωσα. ξανασηκώθηκα.
έχει γκρίζα μέρα έξω
ΘΕΟΣ!!
Citronella, εξαίρετος τίτλος! 🙂
paskal, σαφές το point σου. Υπάρχει όμως, κατ’ εμέ, μία παρεξήγηση που κάνουμε εμείς ως blogreaders.
Θεωρήσαμε οτι είμαστε στην κορυφή. Άτρωτοι.
Μπήκαμε στην διαδικασία (επειδή μερικοί το επέτρεψαν – επέβαλλαν) να θεωρούμε οτι η σωστή πρόταση είναι:
«Πόσα μου δίνεις για να διαβάσω το blog σου;»
Αυτό το «πέτυχαν» άνθρωποι που είχαν ανάγκη την προβολη και για λογαριασμό της διαφήμισαν το blog τους, εξεφτελίζοντας την αξία του.
Όχι λοιπόν, όχι όχι.
Η σωστή (κατ’εμε, συζητήσιμο) πρόταση είναι:
«Μου επιτρέπεις να διαβάσω το blog σου;»
Αυτό, σαν ιδέα και σαν concept, θα μας οδηγήσει να εκτιμούμε την προσπάθεια του άλλου να γράψει. Άλλο αν εμάς μας κάνει η γραφή του: το θέμα είναι οτι κάποιος, ο blogger, εκτίθεται γιατί καταθέτει.
Αυτό, απο μόνο του, ανεξαρτήτως ποιότητας κειμένου (συνήθως αδιαφορώ για τα βαρύγδουπα κείμενα ή τις εκτενείς παρουσιάσεις) έπρεπε να είναι αρκετό.
Σκέψου το σαν λογική:
«Μου επιτρέπεις να διαβάσω το blog σου;»
Οι bloggers δεν είναι δεδομένοι, ούτε -αρκετοί απο αυτούς- ζουν για να τους διαβάζουν. Αντιθέτως, έχω την αίσθηση ότι γράφουν για να ζουν.
Άρα, ακόμα και αν αποκόψεις τα κείμενα, τα βάλεις σε ένα χαρτί, την ίδια αξία έχει το γράμμα…
Γνώμη μου, βέβαια, κρίνομαι… 🙂
trol, και εμένα μου «καρφώθηκε» ο τύπος – για τον ίδιο λέμε.
Για αναζήτηση, το blog είναι αυτό:
http://varetos.blogspot.com/
Υπάρχουν καλές και κακές προθέσεις.
΄Ολα τα υπόλοιπα είναι υποκειμενικά.
Αν τώρα κάποιοι που πηραν αυτή την νέα έκφραση που λέγεται Blog και προσπαθώντας να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους, βλέπουν παντού γίγαντες αντί για μύλους, … καλά κάνουν και αυτοί.
Γιατί όπως πολύ σωστά είπες, το blog πάνω από όλα είναι προσωπική έκφραση. Όλοι και όλα χωράνε.
Και να θυμόμαστε όλοι κάτι.
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΥΣ όταν γράφουμε στα blogs!
Άρα δεν μπορούμε να κρίνουμε τους άλλους, εκτός και αν αυτοί οι άλλοι έχουν ξεκαθαρισει τους στόχους και τις επιδιώξεις τους. Μέχρι τότε εγώ βλέπω ένα ψηφιακό ημερολόγιο και τίποτε άλλο.
Αν κάποιοι εκφράζονται καλύτερα από εμένα, μπράβο τους, το παραδέχομαι, είναι πιο προικισμένοι από μένα στο συγκεκριμενο τομέα. Αυτό, τίποτε άλλο παραπέρα.
Και έλεος, γιατί τόση γκρίνια?
Καλοκαίρι πέρασε, δεν δικαιολογείται. Το φθινόπωρο είναι η πιο δημιουργική εποχή του χρόνου. Γιατί τόση άσκοπη σπατάλη ενέργειας?
Συμφωνώ απόλυτα με το κείμενό σου. Από τη στιγμή που θα γίνει δεκτή μια «αντικειμενική αξιολόγηση» των blogs (πέραν της προσωπικής γνώμης του καθενός), θα χαθεί το στοιχείο που τα γέννησε και τα καθόρισε: η προσωπική, ισότιμη, ανόθευτη, «δεν δίνω λογαριασμό» έκφραση. Με τα καλά της και τα κακά της, είναι ΠΟΛΥ σημαντική κατάκτηση.
arkoude,
Γράφοντας, μπαίνουμε σε ένα χώρο σχετικά άγνωστο για μας.
Αν αντί να γράφουμε (ή να προσπαθούμε να γράψουμε) κάναμε κωπηλασία π.χ.
Ή αν παίζαμε μπάσκετ.
Κάποιος παλιός, κάποιος Γιαννάκης ή Φασούλας, θα έλεγε….
«Για έλα εδώ εσύ Θανάση, παίζεις ωραίο μπάσκετ, έλα να σε πάρω στην Εθνική Ομάδα μπας και κερδίσουμε τους Ισπανούς…)
Έτσι θα έλεγε ο παλιός.
Εδώ όμως είναι αλλιώς.
Εδώ δεν θέλουμε να κερδίσουμε την Ισπανία.
Εδώ δεν θέλουμε να ανεβάσουμε τον πήχη.
Δεν θέλουμε να γκρεμοτσακίσουμε τους Αυτιάδες…
Όχι….
Εδώ θέλουμε την Κυρά Κατίνα.
Να διαβάζει, να ακούει και να βλέπει ότι θέλουμε εμείς.
Ότι σαχλαμάρα ξεφουρνίσει ο Βαρεμένος (αν και μου είναι συμπαθής ο άνθρωπος)
Και γω?
Και συ?
Τι θα διαβάζουμε και τι θα βλέπουμε και τι θα ακούμε?
Τον Κακαουνάκη?
Μη βλέπεις τηλεόραση θα μου πεις.
Μη διαβάζεις εφημερίδες.
Μην ακούς ραδιόφωνο (το μόνο που, κάπως «ακούγεται» και αυτό γιατί δεν το ανοίγει ποτέ η κυρά Κατίνα)
Τι θα κάνουμε λοιπόν?
Να διαβάζεις blog θα μου πεις.
Τα διαβάζω.
Διαβάζω εσένα, διαβάζω τον manifesto (μια και μου απάντησε το λέω)
Διαβάζω και «μερικούς» άλλους.
Και λέω.
Ρε παιδιά, «μερικοί» εδώ μέσα γράφουν ωραία…
Και επαγγελματικά…
Ασχολούνται με θέματα δύσκολα και τα μεταφέρουν σε μένα πολύ σωστά…
Αυτοί λοιπόν, δεν θα μπορούσαν να δουλεύουν στην TV? να γράφουν σε εφημερίδες?
Αντί του Αυτιά? (κόλλησα μ αυτόν)
Να τους διαβάζω και γω και να γουστάρω?
Να είναι «μέσα» στα πράματα?
Να με εκπροσωπούν ρε αδερφέ!
Γιατί όμως δεν γίνεται?
Γιατί με τους άλλους γίνεται?
Που είναι ο Γιαννάκης της δημοσιογραφίας?
Γιατί δεν αξιοποιούν τέτοια ταλέντα?
Ιδού η απορία.
Όσον αφορά το ότι όλοι οι blogerades είναι καλοί και σωστοί δεν τίθεται θέμα.
Δεν κάνουμε κανένα διαγωνισμό.
Αλλά, μια και γράφουμε, μερικοί ξεχωρίζουν και θα ξεχωρίζουν πάντα.
Όπως αν παίζαμε τάβλι ή σκάκι ή γκολφ, κάποιοι θα ξεχώριζαν.
Εμείς οι υπόλοιποι, το μόνο που θα είχαμε να κάνουμε αν είμαστε σωστοί θα ήταν να πούμε…
Βρε αδερφέ, βρε συνάδελφε, αυτός είναι καλός…αυτός είναι αστέρι…αυτός «πιάνει» ένα θέμα και το ξετινάζει.
Και το γράφει σωστά και ωραία και απλά και το καταλαβαίνω.
Ας του πω ένα μπράβο λοιπόν.
Παρεπιπτώντος, με τιμάει που ασχολήθηκες μαζί μου.
Αλλά και με το θέμα.
Το οποίο νομίζω πως δεν τελειώνει εδώ.
Θα επανέλθω εν καιρώ δριμύτερος.
Αραχτέ, σαφής η γνώμη σου.
Έχεις δίκιο καθώς αναφέρεσαι στην προσωπικη γνώμη, έχω δίκιο (πιστεύω) καθώς αναφέρομαι σε ένα επίπεδο πιο πάνω:
Στην αντικειμένική άποψη για «κακά» μπλογκς
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ:
Δεν είμαι εναντίον της σκέψης σου, σε προσωπικό επίπεδο γούστου, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Απλώς πήρα την κουβέντα σου και την πήγα ένα βήμα παραπέρα – δεν υπονόησα ποτέ, ούτε τώρα το κάνω- οτι πιστεύεις οτι πρέπει να κλείσουν τα «κακά» μπλόγκ.
Κάποιοι όμως έχω την αίσθηση οτι το πιστεύουν, και σε αυτούς αναφέρομαι.
Κατα τα λοιπά, θα αναφερόμουν σε σένα -με πρόλαβαν τα γεγονότα- έτσι και αλλιώς, καθώς έχεις γράψει ένα ποίημα …ποίημα που αγγίζει όποιον έχει καρδιά και λογική. 🙂
Δεν θα το αμελήσω, καθώς αξίζει τον κόπο, πιστεύω.
Εις το επανιδειν.
ναι ναι αυτός είναι, thanx για το link! πραγματικά με κάνει να γελάω και μου αρέσει
Δε διαφωνούμε…
Και εγώ σιγά σιγά ανακαλύπτω αυτούς που μου αρέσει να διαβάζω. Δεν έχει να κάνει με καλό/κακό νομίζω. Γούστα είναι αυτά.
Μόνο, έχει δικαίωμα και ο καθείς να «αξιολογεί» και να το δημοσιοποιεί.
Από τη στιγμή που μπλογκάρουμε δημόσια δίνουμε το δικαίωμα να μας διαβάζουν, να μας κρίνουν, να μας σχολιάζουν. Και όταν έχουμε τα σχόλια ανοικτά, δίνουμε το δικαίωμα να σχολιάσουν.
Κι αν δίνουμε το email, να μας γράψουν.
Εκτίθεται ο μπλόγκερ, αλλά οικιοθελώς, σε μία μη ιδανική κοινωνία. Δε το γνωρίζουμε αυτο;
ΥΓ Ευχαριστώ που μου δείξατε το δρόμο για το μπλογκ του βαρετού!
Εν συντόμω (ελπίζω):
Συμφωνώ με όσα γράφεις Αρκούδε: όλοι οι μπλογκερς είναι ίσοι και ο καθένας στο μπλογκ του γράφει όπως θέλει και για ό,τι θέλει. Αυτή είναι η ουσία του πράγματος. Βέβαια το αν αρέσει ή όχι είναι άλλη ιστορία και συνδέεται με αυτό που λέει ο Πασχάλης: κάποιοι γράφουν καλύτερα από άλλους -ή πιό σωστά τα κείμενά τους αρέσουν περισσότερο. Αυτό δεν είναι κακό, άσε που είναι και αναπόφευκτο.
Κάποιοι βέβαια είτε λόγω παλαιότητος στο μέσο είτε λόγω δημοτικότητος (την οποία διαπιστώνουν είτε με τον αριθμό σχολίων είτε με τις επισκέψεις στους trackers), είτε λόγω συμπλέγματος ανωτερότητος, κλπ. αναπτύσουν μια αλαζονεία και θεωρούν εαυτούς σημαντικούς ή τελικά, όπως το θέτεις, «καλύτερους». Τι να κάνουμε όμως γι’ αυτό; Φρούτα υπάρχουν παντού. Τρώμε μόνο αυτά που μας αρέσουν και καλό είναι να αποφεύγουμε τα σάπια: το γεγονός ότι είναι παλιά δεν σημαίνει ότι είναι και καλά, ε;
Όσο για τους επαγγελματίες γραφιάδες και το θέμα που θέτει ο Αραχτός: δεν είναι κακό να κερδίζει κανείς το ψωμί του από το συγγραφικό του ταλέντο, άσε που υποπτεύομαι ότι πρέπει να είναι και δύσκολο. Η συλλήβδην απαξίωση των επαγγελματιών γραφιάδων τι νόημα έχει; Όπως υπάρχουν αρεστοί και μη μπλογκερς, έτσι υπάρχουν αρεστοί και μη «επαγγελματίες γραφιάδες». Καλό θα ήταν όσοι κατά τεκμήριο δεν γράφουν καλά και πληρώνονται γι’αυτό να αντικατασταθούν από άλλους καλύτερους -ίσως και από το χώρο των μπλογκς γιατί όχι. Αλλά αυτό φαντάζομαι είναι ένα πρόβλημα που καλούνται να λύσουν αυτοί που τους πληρώνουν. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους είναι ψευδοπρόβλημα.
Υ.Γ. Δεν καταλαβαίνω τη λογική «Μου επιτρέπεις να διαβάζω το μπόγκ σου;». Είναι εκεί έξω γι’αυτό το σκοπό. Ίσως όμως δεν κατάλαβα καλά τι θέλεις να πεις.
Μετά τιμής και τελικά καθόλου εν συντόμω 🙂
Ιφιμέδεια, ολοκληρωμένος λόγος, και εξαιρετικά χρήσιμος ως σύνοψη όσων έχουν λεχθεί πιο πάνω.
Στο δια ταύτα:
Το «μου επιτρέπεις να διαβάζω το μπλογκ σου» έρχεται ως συναισθηματική απεικόνηση (το παράκανα ε;) της διάθεσης που είναι καλό να έχουμε όταν διαβάζουμε ένα μπλογκ.
Ο καθείς διαβάζει όπως γουστάρει – και δεν είμαι καθοδηγητής κανενός.
Αλλά άποψή μου είναι οτι αν αντιληφθούμε οτι το μπλογκινγκ δεν είναι προϊόν, αλλά αγαθό, οτι δεν το αγοράζουμε αλλά μας χαρίζεται, θα το εκτιμήσουμε λίγο περισσότερο (ως αναγνώστες) και θα το φέρουμε στην σωστή του διάσταση.
Έρχεται ως αντιπαραβολή της προβολής, της διαφήμισης, της «αγοράς», των «σπουδαίων και μεγάλων» μπλόγκερ, και προσπαθεί να τονίσει οτι κάθε μπλόγκερ, δικαιούται το δικαίωμα να μην συγκρίνεται με τον Ελίτη και τον Καζαντάκη (ή τον Δήμου αν θέλετε) και να κατακρίνεται αν δεν «πετυχαίνει» καλό μέσο όρο.
Ο καθείς γράφει για πάρτη του – και είναι δώρο η ανάγνωσή του: πρώτα για μας, μετά για αυτόν.
Πες μου αν αυτή η επεξήγηση βοήθησε καθόλου να περάσω το πνεύμα μου…
Ναι, Αρκούδε μου, κατάλαβα τώρα τι θέλεις να πεις και συμφωνώ!
Βρε Αρκούδε… βρε Αρκούδε…..
Φυσικά και υπάρχουν καλοί και κακοί bloggers.
ΚΑΛΟΙ είναι αυτοί που θα με ψηφίσουν για Δήμαρχο
και ΚΑΚΟΙ αυτοί που ΔΕΝ θα με ψηφίσουν.
Κανονίστε την πορεία σας!!!!
+Ελέω Θεού Δήμαρχος Μαυρόγατος+
Γιατί προσπαθούμε να συζητήσουμε για κάτι που δεν ορίζεται; Προφανώς για τον καθένα υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» bloggers και για τον καθένα είναι άλλοι αυτοί που μπαίνουν στην μία ή την άλλη κατηγορία ή κάπου ενδιάμεσα.
Με ποιά κριτήρια μπορεί κανείς να συγκρίνει το δικό μου (κυρίως τεχνικό) blog με ένα που ασχολείται με την λογοτεχνία και ένα που έχει μόνο φωτογραφίες; Με ένα που παρουσιάζει μουσικές συναυλίες, ένα που το γράφει ένας πιτσιρίκος του γυμνασίου, ένα που σχολιάζει την παγκόσμια οικονομία και ένα που δεν καταλαβαίνω τί γράφει;
Και ποιούς θα χρήσουμε «κριτικούς των blogs»;
Καλλιστεία στα ιστολόγια δεν χρειάζονται- τα έχουμε παντού αλλού. Ο πρώτος διαχωρισμός είναι: μου αρέσει ή δεν μου αρέσει; Θα μου πείτε, δεν έχει κριτήρια. Λάθος! Εχει τα προσωπικά του καθενός κριτήρια. Αρα, σεβαστό. Αυτό που ο ένας θεωρεί καλό, ο άλλος το θεωρεί επιτυχημένο και αυτό που κάποιος θεωρεί κακό, κάποιος άλλος το θεωρεί του γούστου του. Ουδέν πρόβλημα- γι΄ αυτό προτιμούμε τα ιστολόγια και όχι κάποιο μέσο λιγότερο «αναρχικό» (με την έννοια της προσωπικής ελευθερίας του καθενός). Από την άλλη, δεν είναι αναγκαίο να αρέσουν όλα σε όλους. Θα ήταν και απέραντα πληκτικό κάτι τέτοιο. Το θέμα είναι να μη συγχύζονται όσοι δεν τους αρέσει κάτι, να το προσπερνούν σκεπτόμενοι ότι και το δικό τους ιστολόγιο μπορεί να μην αρέσει σε άλλους- έτσι είναι η ζωή. Απλώς, να προσθέσω ότι, πλέον, στη δημοσιογραφία οι ανώτεροι (και ανωτέροι, κοροϊδευτικά) δεν θέλουν άποψη και ότι ο νεοπροσλαμβανόμενος δεν παίρνει 500 ευρώ, επί δύο ή τρία χρόνια παίρνει από τίποτα έως 300 το πολύ και μετά βλέπουμε.
Για τη θέση που παίρνεις στο post σου, από’μένα, παλαμάκια.
Τι λες όμως για τον μπλόγκερ που περιγράφει εδώ;
phive, καταλαβαίνω το πνεύμα σου – και κατά βάση δεν συμφωνώ.
Γιατί να κρίνω την γραφή του άλλου; Πολλές φορές και εγώ έχω κάνει απλή καταγραφή της καθημερινότητας – καμιά φορά δε, είναι πραγματικά άχρηστο το σχόλιό μου.
Με κάνει «λιγότερο» μπλόγκερ απο κάποιον άλλο;
Μήπως η καθημερινότητα, ακόμα και η αναφορά της, δεν με εκφράζει σαν μπλόγκερ;
Ο επισκέπτης δεν είναι υποχρεωμένος να μένει άναυδος απο τα γραπτά μου. Είμαι απολυτως σίγουρος, οτι θα βρεθεί κάποιος μπλόγκερ, που δεν θα γράφει τίποτα άλλο εκτός απο αποσπάσματα εφημερίδων – και με αυτά θα περιγράφει την ζωή του.
Θέλεις να ξαφνιαστείς; έχει ήδη γίνει εδώ.
Θα μου πεις – ακόμα και αυτό είναι τέχνη, περιλαμβάνει ένα κάποιο brain stoming, ένα συναίσθημα, μία διαδικασία.
Συμφωνώ. Αλλά η πηγή με αφήνει αδιάφορο: κάποιος μπορεί να σχολιάσει απλώς παραθετοντας ένα άρθρο εφημερίδας πολύ καλύτερα απο κάποιον που γράφει ένα ολόκληρο κατεβατό.
Αν ήταν έτσι, και η πηγή και η αντιμετώπισή της δεν έχει σημασία, τότε αδιάφορες θα ήταν και οι (μη-καλλιτεχνικές) φωτογραφίες.
Απλή απεικόνηση της πραγματικότητας.
Φυσικά, καταλαβαίνω απολύτα τι λες. Έχεις δίκιο να «εκνευρίζεσαι» με τα αδιάφορα μπλόγκ – όχι αυτά που για τα οποία εσύ αδιαφορείς, αλλά για αυτά που μοιάζει να αδιαφορεί ο ίδιος ο μπλόγκερ.
Αλλά η διαφωνία μας είναι η εξής: Το μπλόγκ δεν είναι θρησκεία.
Δεν βλασφημεί κάποιος που το μεταχειρίζεται λες και βαριέται (όχι, δεν μιλάω για τον original βαρετο).
Είναι εργαλείο, και αν καταφέρουμε να διατηρήσουμε την αρχή της ελευθερίας του λόγου, την εμπιστοσύνη μας στους μπλόγκερ, μεγάλους και μικρούς, «φτωχούς» και «πλούσιους», κλικαδόρους και ανεξάρτητους, πλυδιαφημισμένους και άγνωστους, ψεύτικους και αληθινούς, αν καταφέρουμε να διατηρήσουμε την εμπισοσύνη μας και στον «χειρότερο» δυνατόν μπλόγκερ, θα διατηρήσουμε την εμπιστοσύνη μας στο μέσο.
Αυτό, για μένα, έχει την μεγαλύτερη σημασία.
Ο καθείς ας γράφει ο,τι θέλει, για να μπορούν όλοι να νιώθουν ελεύθεροι να γράφουν ότι πραγματικά θέλουν.
«Σ’όποιον αρέσουμε!Για τους άλλους δε θα μπορέσουμε!» που λέει και το τραγούδι!