Καθώς άλλαξα σπίτι, άλλαξα και διεύθυνση. Μόλις τελείωσα με τα κουβαλήματα, ξεκίνησα να πηγαίνω πόρτα-πόρτα σε όλες τις εταιρείες που μου στέλνουν τους λογαριασμούς, για να αλλάξω και διεύθυνση αποστολής.

Οι δύο εταιρείες κινητής, συνεργάστηκαν θαυμάσια. Ταυτότητα, και τίποτα άλλο.

Πηγαίνω στην πρώτη τράπεζα. «Καλημέρα», «Καλημέρα σας», «θα ήθελα να αλλάξω διεύθυνση αποστολής λογαριασμών»

-Βεβαίως. Μία ταυτότητά σας, και έναν λογαριασμό που πιστοποιεί οτι είσαστε εκεί»

– Ορίστε;

– Μα ναι, έναν λογαριασμό. Οτι να ναι. Αρκεί να έχει το όνομά σας.

– Μα τι να τον κάνετε τον λογαριασμό; έχω την ταυτότητά μου.

– Λυπάμαι, είναι για την ασφάλειά σας.

Το σκέφτομαι λίγο, λέω κάτσε να δω τι θα γίνει και στις άλλες, καλώς, ευχαριστώ, φεύγω.

Φτιαγμένος.

Πηγαίνω στην δεύτερη τράπεζα.

Καλημέρα, καλημέρα, αλλαγή λογαριασμού. Τι θα χρειαστώ;

– Την ταυτότητά σας και 2 λεπτάκια απο τον χρόνο σας.

Θαυμάσια, ευχαριστώ, ορίστε, περνάνε τα δύο λεπτάκια, τέλος. Έτοιμος.

Τρίτη τράπεζα.

– Καλημέρα, καλημέρα, αλλαγή λογαριασμού. Τι θα χρειαστώ;

– Μία ταυτότητά σας, και έναν λογαριασμό που πιστοποιεί οτι μένετε εκεί.

– Δεν καταλαβαίνω καθόλου γιατί χρειάζεστε τον λογαριασμό. Αφού έχω την ταυτότητά μου!

– Δεν το κάνουμε γιατί το θέλουμε εμείς, αλλά γιατί το ζητά (και θα έχουμε κυρώσεις αν δεν το δεχθούμε) η Ελληνική Ένωση Τραπεζών (*).

Και μου πασάρει ένα διαφημιστικό, που εξηγεί σε ένα δισέλιδο πόσο σημαντικό είναι να έχω τα σωστά χαρτιά, για να κάνω αλλαγή διεύθυνσης σε μία τράπεζα. Και οτι χρειάζομαι έναν λογαριασμό για να πιστοποιήσω οτι μένω εκεί.

ΔΕΚΟ δεν γίνεται γιατί είμαι με ενοίκιο. Δεν έχω τίποτα στο όνομά μου. Άρα, ή θα προσκομίσω αντίγραφο μίσθωσης, ή λογαριασμό άλλης εταιρείας, προφανώς μη τραπεζικής.

Τους εξηγώ λοιπόν: Αν πάω στην Κοσμοτέ πχ. Και αλλάξω λογαριασμό. Και σας τον φέρω. Θα είστε καλυμένοι;

– Βεβαίως.

– Θα είστε ασφαλείς. Και εσείς, και εγώ. Σωστά;

– Σωστά.

– Ναι αλλά η Κοσμοτέ αλλάζει λογαριασμούς μόνο με την ταυτότητά μου. Υποτίθεται όμως οτι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΦΑΛΕΣ να αλλάζεις στην τράπεζα λογαριασμό μόνο με την ταυτότητά σου. Γιατί είναι ασφαλές αν φέρω ένα χαρτί που βγήκε με ακριβώς αυτήν την μη-ασφαλή διαδικασία; Αν η Κοσμοτέ εκδίδει λογαριασμό με μη-ασφαλή διαδικασία, πως καλύπτεται η τράπεζα με αυτόν τον λογαριασμό; Και πως καλύπτομαι εγώ;

– Δεν είναι το ίδιο.

Και έτσι τελείωσε η κουβέντα της.

Και κάπου εκεί, τελείωσε και η λογική μου.

~

Φυσικά, η δική μου είχε τελειώσει πολύ νωρίτερα. Διότι στην Ελεάνα, είχε έρθει εχθές ένας φάκελος. Απο την Eurobank. Η οποία «με βάση την καλή συνεργασία που είχαν» μετέτρεψε μονομερώς την ΧΡΕΩΣΤΙΚΗ της κάρτα ΣΕ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ, με όριο ανάληψης μάλιστα 3.000 ευρώ.

Με μία μικρή λεπτομέρεια: η Ελεάνα όχι μόνο δεν είχε ζητήσει τέτοια κάρτα, αλλά είχε ΚΛΕΙΣΕΙ τον λογαριασμό της είκοσι ημέρες νωρίτερα. Κλείσει. Εντελώς.

Συνεπώς, στην παλιά διεύθυνση, πήγε μία πιστωτική κάρτα, με όριο ανάληψης 3.000 ευρώ, απο έναν λογαριασμό που θα έπρεπε να είχε κλείσει. Και αφού εμείς δεν είχαμε κανέναν λόγο να ενημερώσουμε την τράπεζα για αλλαγή διεύθυνσης, αφού δεν είχαμε πλέον λογαριασμό εκεί, κάποιος άλλος θα έπαιρνε την κάρτα, στο όνομά της.

Και κύριος οίδε τι θα μπορούσε να κάνει με αυτήν.

~

Η αυταπάτη της ασφάλειας είναι πολύ ύπουλο πράγμα. Είναι ύπουλο διότι ΝΟΜΙΖΕΙΣ οτι είσαι ασφαλής, αλλά στην πραγματικότητα δεν είσαι. Και έτσι ρίχνεις τις ασφάλειες σου, την κοινή λογική σου, αποδέχεσαι το σύστημα, και όταν αποδεικνυεται τρύπιο, ξαφνιάζονται όλοι. Και ακριβώς επειδή είναι τρύπιο, το μόνο που μένει να μπαλωθεί, είναι περισσότερος έλεγχος.

Ενώ η ταυτότητα θα έπρεπε να είναι το σπουδαιότερο χαρτί που έχεις επάνω σου, που πιστοποιεί ποιος είσαι, ακριβώς επειδή είναι τρύπια η διαδικασία για να έχεις ένα τέτοιο χαρτί στα χέρια σου – ή πολύ εύκολο να την παρακάμψεις, δημιουργούνται και άλλες, εξίσου τρύπιες διαδικασίες πιστοποίησης.

Στο μεταξύ όμως, έχεις ταλαιπωρηθεί, έχεις στερηθεί δικαιώματά σου, έχεις απαρνηθεί υποχρεώσεις σου, και όλα αυτά στο όνομα μιας ασφάλειας που δεν υπάρχει. Και αυτό θα συμβεί στο αεροδρόμιο, στην Βουλή, στον δρόμο, στην τράπεζα της γειτονιάς σου:

Διότι όσο περίμενα στην δεύτερη τράπεζα, είχα άφθονο χρόνο να διαβάσω τουλάχιστον μία αίτηση δανείου με όλα τα στοιχεία της φάτσα-κάρτα, που ήταν απλωμένη στο γραφείο όσο ο υπάλληλος μου έφερνε τα χαρτά να υπογράψω…

Είμαι έξαλλος. Έξαλλος.

Δεν μπορώ να το κατανοήσω. Δεν μπορώ.

Το 2005, είχε εγκαινιαστεί:

* Η ΠΡΟΤΥΠΗ ΠΑΡΑΛΙΑ «ΠΙΚΠΛΑΖ» στους χώρους του πρώην ΠΙΚΠΑ (νυν ΚΑΑΠ) Βούλας είναι η μοναδική στη χώρα μας που καλύπτει πλήρως τις προδιαγραφές προσβασιμότητας για άτομα με αναπηρία. Εγκαινιάστηκε πέρσι παραμονές Παραολυμπιακών, φιλοδοξώντας να αποτελέσει «πιλότο» για όλες τις πολυσύχναστες -τουλάχιστον- ελληνικές παραλίες.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 08/08/2005

Σήμερα:

Πέντε χρόνια μετά, αρχές καλοκαιριού 2009, η επονομαζόμενη και ΠΙΚΠΛΑΖ προσβάσιμη παραλία, μοιάζει άκρως σεμνά και ταπεινά να… εγκαταλείπεται στην τύχη της.

**Ολίγον αναλυτικότερα: η έναρξη της φετινής περιόδου λειτουργίας έχει προγραμματιστεί για τις 15 Ιουνίου. Περίπου 90.000 ευρώ απαιτούνται για στοιχειώδη έργα συντήρησης, τα οποία δεν έχουν ακόμα καταβληθεί. Το χειρότερο, κανείς αρμόδιος δεν διαβεβαιώνει εάν και πότε θα καταβληθούν. Μηδέν ευρώ για καθαρισμό του χώρου, μηδέν για τις απαραίτητες επιδιορθώσεις, μηδέν για τη συντήρηση της φθαρμένης (και επικίνδυνης) θαλάσσιας εξέδρας, μηδέν για τα επικείμενα λειτουργικά. Κοντά στο μηδέν, πλέον, και οι πιθανότητες να ανοίξει εγκαίρως η ΠΙΚΠΛΑΖ παρέχοντας πλήρεις και ασφαλείς υπηρεσίες, όπως μέχρι πέρσι συνέβαινε.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Γιατί; Πως ξεπέσαμε έτσι ρε γαμώτο; Πως τολμούμε να κοιτάμε αυτούς τους ανθρώπους στα μάτια και να τους πούμε «ξέρεις κάτι; φέτος δεν θα κάνεις μπάνιο» – και μετά να τρέχουμε στην παραλία μας; (*)

Γιατί; δεν αντιδρούμε; γιατί δεν θυμώνουμε; γιατί δεν χαλάμε τον κόσμο γι’ αυτήν την αδικία;

Πότε ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι;

Είναι τρομαχτικό: Σ’ αυτούς που χρωστάμε αξιοπρεπή διαβίωση, τους κάνουμε να ικετεύουν ισότητα – και μετά αγνοούμε την ικεσία τους.

Ω, μα είμαστε τόσο σπουδαίοι. Τόσο ισχυροί.

Και τόσο απάνθρωποι.

Εσύ, τι θα κάνεις γι’ αυτό;

(*) Ίσως με τον ίδιο τρόπο που λέμε στον Τενέζο «βάστα γερά ρε» και μετά πάμε για σουβλάκια. Δεν ανησυχώ. Δεν θα πεινάσουμε. Θα φάμε. Κόλυβα στην κηδεία του. Και η κηδεία του θα γίνει κηδεία της ντροπής μας.

UPDATE: Κάλεσα για περισσότερες πληροφορίες το ΚΑΑΠ ΒΟΥΛΑΣ και με ενημέρωσαν ότι η παραλία θα λειτουργήσει, σύμφωνα με την κα Μασούρα (210.89.90.376). Το επιβεβαίωσαν μετά από κλήση μου και στο γραφείο της Εθνικής Ομοσπονδίας Κινητικά Αναπήρων (τηλ.: 210.522.4974). Κανείς εκ των δύο πάντως δεν μπορούσε να μου δώσει ημερομηνίες έναρξης, ούτε την τρέχουσα κατάσταση της παραλίας.

Πέρσι, πήγαμε στην Θεσσαλονίκη για διακοπές. Εκατό μέτρα μακρυά απο εκεί που έπιασαν τον Παλαιοκώστα.

Χρειάζεται να σας πω που έχουμε προγραμματίσει να πάμε φέτος;

🙂

Όλο το ιστορικό:

Ημερολόγιο γεγονότων βάσει του τύπου

4 Mαρτίου 2005
Aνακαλύπτει η Vodafone (όπως η ίδια υποστηρίζει) το ξένο λογισμικό – υποκλοπών στο δίκτιό της. Eπίσημα η Vodafone, δεν υιοθετεί τη θέση, ότι η Ericsson Hellas πριν τους Oλυμπιακούς Aγώνες είχε ενσωματώσει το νόμιμο σύστημα συνακροάσεων (lawful interception), το οποίο ήταν κλειδωμένο και απενεργοποιημένο.

5 Mαρτίου 2005
Aποσυνδέεται το ξένο λογισμικό με πρωτοβουλία της εταιρείας VODAFONE χωρίς να εντοπιστούν οι υποκλοπείς. Έτσι κατά πολλούς ειδικούς αποκλείεται και η δυνατότητα εντοπισμού των υποκλοπέων. Ο κ. Γ. Κορωνιάς ισχυρίσθηκε στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής ότι δεν του ζητήθηκε από κανέναν η επανενεργοποίηση του παράνομου λογισμικού προκειμένου να εντοπιστούν τα τηλέφωνα σκιές. Η εταιρεία υποστηρίζει ότι έχει (back up) αντίγραφα δηλαδή των διαγραμμένων στοιχείων, και ότι δεν παρανόμησε στα πλαίσια της προστασίας του απορρήτου των τηλεπικοινωνιών.

9 Mαρτίου 2005
Bρίσκεται απαγχονισμένος μέσα στο σπίτι του O Kων.Tσαλικίδης, προϊστάμενος σχεδιασμού δικτύων της Vodafone και κορυφαίο στέλεχος της εταιρείας, χωρίς να αφήσει ένα σημείωμα ή κάποια ένδειξη ότι είχε προσωπικά προβλήματα. Δεν διενεργείται αυτοψία στο χώρο του συμβάντος και η ιατροδικαστική έκθεση είναι ελλιπής. O θάνατος του K.Tσαλικίδη, ένα χρόνο αργότερα θεωρήθηκε ως αδιευκρίνιστος θάνατος άμεσα συνδεμένος με το αντικείμενο της εργασίας του στην εταιρεία και άνοιξε εκ νέου ο φάκελος έρευνας από την Eισαγγελία Aθηνών. H Vodafone ουδέποτε έστειλε συλληπητήριο τηλεγράφημα στην οικογένεια του νεκρού, που εργαζόταν εκεί με συνέπεια και ήθος για περίπου 11 χρόνια.

10 Mαρτίου 2005
Ο Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας κ. Γ. Κορωνιάς ενημερώνει τον Πρωθυπουργό της χώρας παρουσία εισαγγελέα, για τις υποκλοπές. Mεταξύ των παρακολουθούμενων τηλεφώνων είναι και αυτό του Πρωθυπουργού όπως και όλων των Yπουργών της Kυβέρνησης, Bουλευτών της αντιπολίτευσης, και εξωκοινοβουλευτικών παραγόντων. Επίσης αναφέρει και την αυτοκτονία, χωρίς να την συνδέει άμεσα με το θέμα της παρακολούθησης.

Tον επόμενο χρόνο στα πλαίσια της εισαγγελικής έρευνας που άρχισε από την 8η Φεβρουαρίου του 2006 ο Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας κ. Γ.Κορωνιάς υποστήριξε ότι είχε την πλήρη έγκριση της Kυβέρνησης για τις πράξεις του, και προσωπικά του Πρωθυπουργού. Tο θέμα θεωρήθηκε από την κυβέρνηση «υψίστης εθνικής ασφάλειας» και άκρως απόρρητο. Tο ερώτημα που τίθεται εδώ είναι, γιατί δεν ενημερώθηκε η AΔAE και δεν λειτούργησαν οι τυπικές διαδικασίες του νόμου, πριν γίνει η απενεργοποίηση του λογισμικού;

11 Mαρτίου 2005
Ο Eισαγγελέας του Αρείου Πάγου, κ. Δημ. Λινός δίνει έγγραφη παραγγελία για κατεπείγουσα και απόρρητη προκαταρκτική εξέταση στον προϊστάμενο της εισαγγελίας πρωτοδικών προσωπικά. Σε αυτή δεν αναφέρεται γραπτά η περίπτωση της αυτοκτονίας.
Tο ερώτημα που τίθεται αφορά στο ποιά είναι τα ευρήματα αυτής της 11μηνης απόρρητης έρευνας που διενεργήθηκε απο την 11 Mαρτίου 2005 έως σήμερα και γιατί η υπόθεση φαίνεται σαν να επανεξετάζεται από μηδενική βάση;

11 Ιουνίου 2005
Το τοπικό αστυνομικό τμήμα που διερεύνησε τον θάνατο του στελέχους της Vodafone κλείνει τον φάκελο της έρευνας της αυτοκτονίας, και η δικογραφία διαβιβάζεται στην Εισαγγελία Πρωτοδικών. Δεν έγινε αυτοψία στο σπίτι του Kώστα Tσαλικίδη, ούτε ελήφθησαν αποτυπώματα από το αρμόδιο τμήμα της αστυνομίας, με την δικαιολογία ότι στο διαμέρισμα του νεκρού δεν διαπιστώθηκε διάρρηξη. H Vodafone δεν παρέδωσε όλα τα προσωπικά αντικείμενα και αντίγραφα του H/Y του γραφείου του K.Tσαλικίδη στην οικογένεια, ή στις αρχές, για να διευκολύνουν την όποια έρευνα διενεργήθηκε από το τοπικό αστυνομικό τμήμα.

30 Ιανουαρίου 2006
Τότε ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών κ. Δημ. Παπαγγελόπουλος ισχυρίζεται οτι πληροφορήθηκε την υπόθεση της αυτοκτονίας όταν ο υποστράτηγος Κ.Στ.Σύρος του το ανέφερε εξωδίκως. Ένα χρόνο αργότερα η Vodafone σιωπά για το τι είδους έρευνα έγινε εσωτερικά στην εταιρεία αν βρέθηκαν ύποπτοι, και τι κυρώσεις τους επιβλήθηκαν, σε οτι αφορά το μεγαλύτερο ίσως πολιτικό σκάνδαλο στην νεώτερη ιστορία της Eλλάδας

1 Φεβρουρίου 2006
Ολοκληρώνεται η προκαταρκτική εξέταση του κ. Δημ.Παπαγγελόπουλου σε ό,τι αφορούσε στις υποκλοπές με την δήλωση ότι ανέμενε στοιχεία άπο τις κρατικές υπηρεσίες.

2 Φεβρουαρίου 2006
Aσκούνται ποινικές διώξεις κατά αγνώστων και ερευνάται η περίπτωση κατασκοπείας. Tην ίδια ημέρα, τρεις Yπουργοί, ανακοινώνουν στα ΜΜΕ λεπτομέρειες για την υπόθεση, συγχαίροντας τον κ. Γ. Κορωνιά (Μάνατζερ της Vodafone) για την στάση του να σβήσει το λογισμικό των υποκλοπών. Tην επομένη τα MME χαρακτηρίζουν το σύνολο των χειρισμών της υπόθεσης σαν μέγα πολιτικό και επικοινωνιακό ατόπημα.

3 Φεβρουαρίου 2006
Aποκαλύπτεται ευρέως στον τύπο και συνδέεται με την υπόθεση των υποκλοπών η αυτοκτονία του Kων.Tσαλικίδη. Tο θέμα παραμένει πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες, τα δελτία ειδήσεων και το ραδιόφωνο για 15 ημέρες. Γίνονται αρκετά προγράμματα ερευνητικού χαρακτήρα και δίνονται ποικίλες ερμηνείες για τον αδιευκρίνιστο θάνατο του K.Tσαλικίδη.

8 Φεβρουρίου 2006
H έρευνα της υπόθεσης της αυτοκτονίας ανατίθεται στον έμπειρο εισαγγελέα κ. I. Διώτη. Για πρώτη φορά ένα χρόνο μετά το συμβάν του θανάτου του διενεργείται αυτοψία στο διαμέρισμα του νεκρού. Aναμένεται το πόρισμα των ανακρίσεων.

9 Mαρτίου 2006
Tην ημέρα της επετείου του θανάτου του Kώστα Tσαλικίδη, εξετάζεται ο κ. Γ. Κορωνιάς, Μάνατζερ της Vodafone, στην βουλή των Eλλήνων απο την αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή.

Δηλώνει οτι δεν παρήγγειλε και δεν παρέλαβε το λογισμικό των νόμιμων συνακροάσεων (lawful interception), και οτι υπεύθυνη είναι για αυτό η προμηθεύτρια εταιρεία Ericsson, η οποία και διέθετε το άρτια καταρτισμένο προσωπικό για τον χειρισμό και την ενεργοποίηση αυτού του λογισμικού.
Aναφέρθηκε δε στο οτι η εταιρεία Vodafone, διαθέτει πολύ υψηλή τεχνολογία ασφάλειας, δεδομένου οτι είναι η τέταρτη στον κόσμο, στον χώρο των τηλ/κοινωνιών. Yποστήριξε οτι εξαιτίας, του οτι το θέμα των υποκλοπών χαρακτηρίστηκε «εθνικής ασφάλειας», η εταιρεία πήρε την πρωτοβουλία και απενεργοποίησε το συγκεκριμμένο λογισμικό παραβλέποντας τις τυπικές διαδικασίες του νόμου. H κοινοβουλευτική επιτροπή κάλεσε και τους υπεύθυνους της Ericsson Hellas για εξέταση.
Σε ότι αφορά το θέμα της «αυτοκτονίας» του K.Tσαλικίδη , ο κ. Γ. Κορωνιάς δήλωσε οτι το ανέφερε απο την αρχή (Mάρτιο 2005) στούς υπουργούς και τον εισαγγελέα του Aρείου Πάγου, και οτι έθεσε τον εαυτό του και την εταιρεία στη διάθεση της έρευνας.
Tο ερώτημα που τίθεται εδώ είναι, το κατά πόσο υπάρχει φάκελος αυτής της εσωτερικής έρευνας στην εταιρεία ειδικά για τον K.Tσαλικίδη, και αν βρίσκεται κάπου γιατί δεν ενημερώθηκε η οικογένεια που είχε υποστεί μια τέτοια απώλεια -με πρωτοβουλία της εταιρείας- έστω ένα χρόνο μετά;

10 Aπριλίου 2006
Αμεση εμπλοκή στελεχών της Vodafone στην υπόθεση των υποκλοπών «φωτογραφίζει» το δεύτερο «ενδιάμεσο» πόρισμα της ΑΔΑΕ για την υπόθεση. Σε αυτό αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι ο Κ.Τσαλικίδης είχε ενημερωθεί για το σύστημα νόμιμων συνακροάσεων από την Ericsson.

Ο πρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής Αν.Καραμάριος -ο οποίος παρέδωσε το πόρισμα που αποτελείται από 27 σελίδες στην πρόεδρο της Βουλής Αννα Μπενάκη-Ψαρούδα για να διανεμηθεί στα μέλη της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας- δήλωσε ότι, βάσει του πορίσματος, «πρέπει άμεσα ο εισαγγελέας να ασκήσει δίωξη κατά της Vodafone».

Όπως είπε ο κ. Καραμάριος, στο κέντρο της Vodafone στην Παιανία, την ημέρα που διαπιστώθηκε το πρόβλημα με τα sms, πρόσβαση είχαν πέντε στελέχη της εταιρίας κινητής τηλεφωνίας. Το τελευταίο άτομο που αναχώρησε από εκεί είχε κάρτα εισόδου με την ένδειξη «visitor». Το γεγονός αυτό παραπέμπει σε στέλεχος της Vodafone, τόνισε.

«Οι ευθύνες για τις υποκλοπές και τη συγκάλυψη της υπόθεσης, βαραίνουν μεν τη Vodafone, αλλά δεν περιορίζονται εκεί: Διαχέονται σε κρατικές υπηρεσίες, που έδρασαν και δρουν υπό την έννοια του παρακράτους» σημείωσε ο πρώην πρόεδρος της Βουλής, Απόστολος Κακλαμάνης, ενώ εξέφρασε την άποψη ότι ο Γ.Κορωνιάς, «θα πρέπει να παραπεμφθεί για ψευδομαρτυρία» ενώπιον της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας.

Το βρήκα στον δικτυακό τόπο που ασχολείται με τον θάνατο του Κώστα Τσαλικίδη. Τρία χρόνια πριν, στις 10 Απριλίου του 2006, υπάρχει η τελευταία αναφορά.

Υποθέτω ότι έχουν λυθεί όλες οι απορίες μας, σωστά;

Είδα την χθεσινή εκπομπή του Σκάι «Νέοι Φάκελοι», και το αφιέρωμα στην Κατερίνα Γκουλιώνη. Πρέπει να πω ότι κατ’ εμέ είναι άξια αναφοράς η αξιοπρέπεια που έδειξαν η κόρη της Κατερίνας, Ειρήνη, και η μητέρα της, Σουλτάνα.

Ούτε δικαιολογίες, ούτε παρακάλια, ούτε τίποτα. Αξιοπρέπεια.

Αν δεν μου έφτανε ο χαρακτηρισμός «μητέρα» που έδιναν οι συγκρατούμενες της Κατερίνας για τις προσπάθειές της, θα μου έφτανε μόνο η παρουσία και η στάση της μητέρας της και της κόρης της.

Για όσους δεν είδαν την εκπομπή, ο πάντα αξιόλογος (και με γρήγορα και ευαίσθητα ανακλαστικά) Σκάι μας δίνει την ευκαιρία να την διαβάσουμε ή/και να την δούμε.

Υ.Γ. Στο αφιέρωμα, έγινε ξεκάθαρη αναφορά (και με οπτική αναπαράσταση) οτι ελευθέρωσαν την Κατερίνα απο τα δεσμά της κατά την διάρκεια της μεταγωγής της – χωρίς αυτό να μειώνει ούτε κατ’ ελάχιστο την ευθύνη της πολιτείας για τον άδικο θάνατό της.

Φωτό απο το site των Νέων Φακέλων του Σκάι.

Θα μάθετε από παντού για την ώρα της Γης, αύριο, Σάββατο 28/3/2009 στις 20:30.

Εγώ έχω σκοπό να συμμετάσχω.

Την αντίθετη άποψη, θα την βρείτε (όχι μόνο) στον Άνεμο. Υπάρχει, και έχει βάση. Προσωπικά διαφωνώ, αλλά πιστεύω ότι είναι στην πραγματικότητα υποστηρικτική – όχι στην περίσταση που συζητάμε, αλλά στην γενικότερη, και σαφώς πιο σημαντική ιδέα.

Την θέση μου θα την βρείτε στα σχόλια του άρθρου, όπου θα ήταν πολύ χρήσιμο να σχολιάσετε όχι μόνο μέχρι αύριο, αλλά από εδώ και μπρος…

[Σχόλια εκεί, όχι εδώ]

Μου το έστειλαν με email, οποίος ξέρει τον συντάκτη ας με ενημερώσει για να του αποδώσω τα εύσημα.

Μέχρι τότε, ένας μόνος απο τους λόγους γιατι είμαι κορόϊδο:

Αυτός είναι ένας μόνο λόγος. Κάνε κλικ εδώ (ή πάτα refresh) για να διαβάσεις άλλον έναν (και άλλον έναν, και άλλον έναν….)….

Αν έχεις και εσύ κάποιον καλό λόγο γιατί είμαι κορόιδο, γράψτο στα comments, να τον βάλω και αυτόν…

Μετά την …ταυτοποίηση των καρτοκινητών, που ήδη εξαιτίας τους είχα αρχίσει να χαζεύω, το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται:

Ενα:

Πρόσθετα μέτρα κατά της χρήσης κουκούλας και απόκρυψης των χαρακτηριστικών προανήγγειλε ο υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Δένδιας μετά τη συνεδρίαση της κυβερνητικής επιτροπής, την Τρίτη. Ανακοίνωσε επίσης τη μείωση της προσωρινής κράτησης.

Στην κυβερνητική επιτροπή, που συνεδρίασε υπό την προεδρία του πρωθυπουργού, συζητήθηκαν το σωφρονιστικό σύστημα και μέτρα για την προστασία της κοινωνικής ειρήνης.

Ο κ. Δένδιας ανέφερε ότι τα μέτρα που αφορούν το σωφρονιστικό σύστημα είναι εκείνα που έχουν ήδη εξαγγελθεί, ενώ όσον αφορά την προστασία της κοινωνικής ειρήνης, είπε χαρακτηριστικά: «Προβλέπουμε σε σειρά από διατάξεις σαν ιδιαίτερα επιβαρυντική περίπτωση την χρήση της κουκούλας, την απόκρυψη των χαρακτηριστικών».

Και συμπλήρωσε: «Ο Έλληνας πολίτης δεν κρύβει τα χαρακτηριστικά του και δεν φοβάται να δείξει το πρόσωπό του, ιδίως όταν διαμαρτύρεται»[…] [in.gr]

Δύο:

Την κατοχύρωση ως ιδιοκτησία της σειράς από κεντρικές πλατείες επιδιώκει η Εκκλησία της Ελλάδος, καταθέτοντας δηλώσεις στο Κτηματολόγιο.

Το ΥΠΕΧΩΔΕ το οποίο γνωστοποίησε ότι «θα ακολουθήσει επεξεργασία των συλλεχθέντων στοιχείων», προκειμένου να αποφανθεί τελικά για την κυριότητα κοινόχρηστων χώρων όπως οι πλατείες, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο να κατακυρωθεί η κυριότητά τους στην Εκκλησία της Ελλάδας.[…] [tvxs]

Τρία:

Με τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης να κινεί τα νήματα, ο ΟΣΚ επιχειρεί να κατεδαφίσει μέρος του ιστορικού εμπορικού τετραγώνου του Αγίου Μηνά, με στόχο… να αναδείξει την εκκλησία. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, οι 40 καταστηματάρχες της περιοχής έλαβαν πρόσφατα εξώδικα, σύμφωνα με τα οποία απαιτείται να παραδώσουν τα κτίρια στα οποία στεγάζουν τις επιχειρήσεις τους μέσα σε ένα μήνα, αφήνοντας στο δρόμο όχι μόνο τα όνειρα τους αλλά και 200 εργαζόμενους[…].[tvxs]

Οι σημειώσεις δικές μου. Για τα δύο τελευταία άρθρα, ένα ευχαριστώ στην Cyberella που μοιράστηκε το εγκεφαλικό της μαζί μου.

Προφανώς, ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ! Τα έχετε χαμένα, είστε τελείως βλαμμένοι, και δεν ξέρετε τι λέτε! Θα μπορούσα να προσπαθήσω να μιλήσω λογικά, αλλά πραγματικά, δεν μπορώ να μπω σ’ αυτήν την διαδικασία. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω ποιος τα έχει περισσότερο χαμένα: Το ΥΠΕΧΩΔΕ που αποδέχεται ως λογικό αίτημα (το …εξετάζει κιόλας) να ανήκουν οι πλατείες στην εκκλησία, η εκκλησία που τολμάει να το ζητά, ο Δένδιας που …ποινικοποιεί την κουκούλα Ή ΕΓΩ ΠΟΥ ΚΑΘΟΜΑΙ ΑΤΑΡΑΧΟΣ και ακούω αυτά τα ζαβά;

Προφανώς, φταίω και εγώ. Φταίω, γιατί τους ψήφισα, φταίω γιατί τους ανέχθηκα.

Ναι, εντάξει, μου αξίζει εν μέρει όλο αυτό. Αλλά απο την άλλη, τόση βλακεία, πως να την αντέξω ο άνθρωπος;

Όπως έγραφα και στον τίτλο, δεν νιώθω καθόλου καλά τελευταία…

Το θέμα της ΜΚΟ «Αλληλεγγύη» και του χρέους που εντοπίστηκε από τους ορκωτούς λογιστές, αλλά και το ζήτημα των αντιδράσεων για την αθώωση σε εκκλησιαστικό επίπεδο του μητροπολίτη πρώην Αττικής Παντελεήμονα ετέθησαν επί τάπητος κατά τη χθεσινή συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι χθες ο μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος υπέβαλε την παραίτησή του από τοποτηρητής της Μητρόπολης Αττικής, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο τη δυσαρέσκειά του για την απόφαση του πρωτοβάθμιου συνοδικού δικαστηρίου. Πάντως μένει ανοιχτό το ενδεχόμενο να μη γίνει δεκτή από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Χθες, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της ΔΙΣ οι ιεράρχες συνέχισαν τη συζήτηση για τον κ. Παντελεήμονα. […]

[…] Την ίδια στιγμή τη Σύνοδο απασχόλησε και το χρέος της «Αλληλεγγύης». Σύμφωνα με πληροφορίες, για την οφειλή των 12,987 εκ. ευρώ, που βρέθηκε από τον διαχειριστικό έλεγχο, αναμένεται να κληθούν προκειμένου να δώσουν εξηγήσεις σε ειδική επιτροπή, η οποία θα συσταθεί, τα μέλη που απάρτιζαν το ΔΣ της «Αλληλεγγύης» την περίοδο που εντοπίζεται το χρέος, δηλαδή την τελευταία τριετία πριν από την αλλαγή «σκυτάλης».
Με βάση εκκλησιαστικές πηγές, κατά τη χθεσινή συνεδρίαση συζητήθηκε και το θέμα των άδειων συρταριών της ΣΥΜΕΑΝ, της αναπτυξιακής εταιρείας της Εκκλησίας. Εκεί όπως φαίνεται το έλλειμμα αγγίζει τα 2 εκ. ευρώ.

Απο την εφημερίδα Εθνος, απο όπου δανείζομαι και την φωτογραφία.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελέτιος, Αντιπρόεδρος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, και Πρόεδρος του Πρωτοβαθμίου δι’ Αρχιερείς Συνοδικού Δικαστηρίου, ενημέρωσε την Διαρκή Ιερά Σύνοδο, αναφορικά με την κανονική υπόθεση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρ. Αττικής κ. Παντελεήμονος, ότι κατά την χθεσινή εν Συμβουλίω τρίτη Συνεδρία του Πρωτοβαθμίου δι’ Αρχιερείς Συνοδικού Δικαστηρίου, που αποτελείται από τα Μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, πλην του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 146 του Νόμου 5383/1932 «Περί Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων και της προ Αυτών διαδικασίας», το Δικαστήριο, αφού μελέτησε τον σχετικό ανακριτικό φάκελλο, κατέληξε με ψήφους 7 προς 5 στην κατά πλειοψηφία απόφαση, ότι δεν προκύπτουν από τον φάκελλο επαρκείς ενδείξεις ενοχής κατά του εγκαλουμένου Αρχιερέως και έθεσε την κανονική υπόθεση στο Αρχείο.[…]

Απο την σελιδα της Εκκλησίας.

Εχασε μία μεγάλη ευκαιρία η εκκλησία. Πήρε την πιο εξόφθαλμη υπόθεση της τελευταίας δεκαετίας, και την έστειλε στο αρχείο. Εχασε μεγάλη ευκαιρία όχι να αγιοποιηθεί, αλλά τουλάχιστον να κερδίσει κάτι απο την χαμένη εμπιστοσύνη των τελευταίων χρόνων. Υποταγμένη στο χρήμα και στην εξουσία, δείχνει τον χειρότερο δυνατόν εαυτό της προστατεύοντας με την «θεία χάρη» τους ανθρώπους που είναι φανερά επικίνδυνοι και πολύ ισχυροι. Πιο ισχυροί πιθανόν και απο τον ίδιο τον θεό που πιστεύουν.

Όπως και στο παρελθόν, («οι ζωές των άλλων», «οι ζωές των άλλων, δεύτερο μέρος»), μόνο λύπη και θυμό μου προκαλεί η στάση της. Λύπη γιατί είναι κρίμα να βλέπω να ξεφτιλίζονται άνθρωποι που, ίσως μερικοί εξ’ αυτών, άξιζαν μεγαλύτερου σεβασμού. Και θυμό για το αυριανό θράσος όταν αυτοί οι ίδιοι που καλύπτουν κάθε πιθανή εξόφθαλμη λαμογιά, θα βρεθούν στην θέση του κριτή των υπολοίπων μας.

Δεν θεωρώ εαυτόν άνθρωπο της εκκλησίας. Δείχνω απόλυτο σεβασμό σε κάθε άνθρωπο που θέτει την ζωή του στα χέρια του (όποιου) θεού πιστεύει.

Δεν θα κατέβω εγώ στους δρόμους λοιπόν. Δεν έχω καμία δουλειά να το κάνω. Αλλά περιμένω να το κάνουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο όσοι πραγματικά είναι πιστοί της ορθόδοξης εκκλησίας. Γιατί τέτοια ξεφτίλα, όπως δεν έπρεπε να την ανεχτεί η ΔΙΣ, δεν πρέπει να την ανεχθούν ούτε και αυτοί.

Δεν ξέρω, την γνώμη μου λέω: κάπου πρέπει να σταματά η δουλοπρέπεια στο χρήμα και στην εξουσία. Κάπου πρέπει να σταματά η κατηφόρα. Θα έπρεπε να γίνει στον ίδιο τον Μητροπολίτη – οχι τίποτα άλλο, απο αυτοσεβασμό. Δεν έγινε. Θα έπρεπε να είναι στους γύρω απο αυτόν. Δεν έγινε. Θα έπρεπε να γίνει στην Ιερά Σύνοδο που τον ελέγχει: ούτε και εκεί σταμάτησε.

Ας σταματήσει, τουλάχιστον στους πιστούς.

Ας σταματήσει επιτέλους, κάπου αυτή η κατηφόρα.

Διάβαζα τις ειδήσεις:

[1] «Αγγίζει τα ποσοστά των γυναικών που έχουν ήδη σημαντική πολιτική καριέρα. Οι άνεργοι προσβλέπουν σ’ αυτήν, ενώ οι ψηφοφόροι του Συνασπισμού την πριμοδοτούν με ποσοστό σχεδόν διπλάσιο από εκείνο της Μαρίας Δαμανάκη. Πλησιάζει το ποσοστό που έδωσαν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ στη Βάσω Παπανδρέου. Ανοιχτά υπέρ της τοποθετούνται οι νεοδημοκράτες, οι άνεργοι, οι μεσήλικες και οι Κρητικοί. Συγκρατημένοι απέναντί της εμφανίζονται οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ, οι οποίοι πάντως τη διαλέγουν με ποσοστό αξιοπρεπές. Η Κεντροδεξιά της σφίγγει το χέρι και η Αριστερά σκέφτεται να κάνει το ίδιο», σχολίαζε πριν λίγο καιρό το περιοδικό «Ταχυδρόμος’» το 25,2% που συγκέντρωσε ως πρόθεση ψήφου, σε δημοσκόπηση για το ποια γυναίκα επιθυμεί ο Έλληνας να δει στον Πρωθυπουργικό θώκο.

[2] Εννοείται ότι την Κυριακή 8 Ιουλίου το δελτίο του MEGA αφιέρωσε άφθονο χρόνο στην εκδήλωση αυτή, ενώ για τη διαδήλωση των sms που έγινε στο Σύνταγµα µε αίτηµα την αναδάσωση και την προστασία τού περιβάλλοντος διέθεσε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Είδαµε αλλεπάλληλα πλάνα της, είδαµε γνωστούς πολιτικούς να εξαίρουν µπροστά στην κάµερα την προσωπικότητά της (Ζέτα Μακρή, Κώστας Γείτονας) και την κ. Νατάσσα Καραµανλή να φωτογραφίζεται µε σεµνότητα δίπλα σε µια από τις 5 σηµαντικότερες Ελληνίδες.

[3] Eίναι μία από τις «Προσωπικότητες της Χρονιάς» που ανέδειξε το περιοδικό «Ηello», με 12 εκατομμύρια αναγνώστες από 100 διαφορετικές χώρες, σε όλο τον κόσμο. Βρέθηκε έπειτα από ψηφοφορία του περιοδικού στην 22η θέση, αφήνοντας πίσω της τους Τζένιφερ Ανιστον, Μίκι Ρουρκ, Οπρα Γουίνφρεϊ, Σάλμα Χάγιεκ, Πολ Μακάρτνεϊ κ.ά.

Εχει λάβει αμέτρητα βραβεία και διακρίσεις σε όλο τον κόσμο για το πολύχρονο και πολύπλευρο κοινωνικό έργο της, που έχει ως αντικείμενο τα ανθρώπινα δικαιώματα, την υγεία και την ποιότητα ζωής, την αλληλεγγύη, την εκπαίδευση, τη φτώχεια, την κακοποίηση και εκμετάλλευση των παιδιών και την προστασία της οικογένειας.

~

Υπάρχουν δύο γυναίκες που μου έρχονται στο μυαλό. Η μία είναι πολυεκατομμυριούχος, δεν χρειάστηκε να δουλέψει ούτε μία ώρα στην ζωή της, και έχει πλούσιο φιλανθρωπικό έργο, πολλάκις αναφερόμενο απο τα συμπαθή (και ιδιοκτησιακά) κανάλια.[4]

Η άλλη είναι βουλγάρα εργαζόμενη, καθαρίστρια, με έντονη συνδικαλιστική δράση, που νοιάστηκε όχι μόνο για την τσέπη της αλλά και για την αξιοπρέπεια των συναδελφισσών της. Κυνηγήθηκε, απειλήθηκε, και τελικά την έλουσαν με καυστικό οξυ για να την τρομοκρατήσουν – και αυτήν, και όποιον άλλο τολμούσε να αντιμιλήσει. [5]

Υστερόγραφο με σημασία: Όποιος νομίζει οτι μέμφομαι την πρώτη, είναι αφελής. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η περίπτωσή της. Με ενδιαφέρει, περισσότερο, η περίπτωσή μας.

Εμεις, που στην μία ανοίγουμε την πόρτα, και στην άλλη ξεχνάμε την κατάστασή της. Για την μία αφιερώνουμε βραδιές πολιτισμού και για την άλλη τρία δευτερόλεπτα απο τον μήνα μας. Για την μία αποδεχόμαστε λούσα και παλάτια, και για την άλλη αδιαφορούμε για την επόμενη μέρα της.

Η μία που δεν έχει χάσει ποτέ τίποτα, και η άλλη που είχε να χάσει τα πάντα.

Ξαναλέω: Όποιος νομίζει οτι το πρόβλημα είναι η πρώτη, είναι απλώς ηλίθιος. Εμείς οι υπόλοιποι είμαστε το πρόβλημα. Και αυτό γιατί δεν ψάχνω για τους εύκολους κακούς, τα κανάλια, τους γλυψιματίες δημοσιογράφους, τις πλούσιες κυρίες του καλού κόσμου. Στο βάθρο τους ανεβάζουμε εμείς όλους αυτούς, άλλους αδίκως και άλλους δικαίως. Αλλά αυτό που ξεχνάμε να κάνουμε είναι να είμαστε τίμιοι απέναντι σε όλους: και στις βολεμένες κυρίες, και στις βουλγάρες καθαρίστριες.

Και ρωτάω: Πως θα ήταν ο κόσμος μας αν συμπεριφερόμαστε ως κοινωνία στην δεύτερη όπως (μας έμαθαν να) συμπεριφερόμαστε στην πρώτη;

Πηγές:
[1] http://www.stigmes.gr/gr/grpages/articles/marianna.html
[2] http://www.galera.gr/magazine/modules/articles/article.php?id=843
[3] http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11380&subid=2&tag=8777&pubid=2580792
[4] http://www.eurocharity.org/article.php?article_id=135
[5] http://www.e-write.gr/posts/564
[6] http://indy.gr/analysis/gia-tin-konstantina-koyneba

Σλαμντογκ μιλλιονερ!

Έχουμε προσκλήσεις. Χα!

Εχουμε προσκλήσεις για την πρεμιέρα!

Χα-χα!

Αυτο σημαίνει οτι θα το δούμε, πριν απο όλους του άλλους (εξων αυτούς που το έχουν ήδη κατεβάσει και το έχουν ήδη δει – μη χέσω) και έχει και μάσα μετά.

Και άρτος και θεάματα!

Με πρόσκληση – χα!

Τιιιιιιι έγινε παιδάκια; ε; ζηλέψαμε; ε; εεεεεε;

Χα!

Ξεκινάμε λοιπόν, απο τις επτά για να πάμε εκεί οκτώ. Μπόλικη ώρα, γεμάτη. Και αν βάλεις ότι το οκτώ γίνεται και …οκτώμισι, είμαστε πολύ άνετοι.

Η Ελεάνα οδηγάει, εγώ συνοδηγάω, και διαβάζω χάρτη. Όλα καλά, μέχρι να βγούμε εθνική. Εθνική, μάλιστα, διότι η παράσταση δίνεται στα Στερ στο ίλιον, το οποίο, αν δεν σας το έχω πει μας πέφτει κομματάκι μακρυά. Αλλά έχει προσκλήσεις, και τσάμπα μάσα, το οποίον, και στην Κύπρο να ‘πεφτε, θα πηγαίναμε.

Και οχτώ όσκαρ, ε; μην το ξεχνάμε αυτό – γιατί τον έχουμε τον πολιτισμό μέσα μας.

Απανταχώθεν.

Και βραμ και βρουμ, εχω τυπώσει χάρτη, ωραίο, μαγκιόρικο, στρίφτε εδώ, κάντε έτσι, φτάσατε.

Και μπαίνουμε εθνική.

Τώρα, μέχρι εδώ καλά. Αλλά στην Εθνική που βγαίνουμε ρε φιλαράκι; Ε;

Διότι η εθνική δεν είναι …Αττική Οδός, να έχει σημάνσεις και πινακίδες και φώτα. Εγώ το έχω πει κυρά μου, οτι τα αμερικανάκια γινήκανε βλαμμένα διότι τους τα έδιναν όλα στο πιάτο – ενώ εμείς, τα ελληνάκια, που ήμασταν μαθημένα στο «κοίτα να γλυτώσεις», τα καταφέρναμε παντού.

Ε, κάποτε στην εθνική είμαστε ατσίδες – τωρα, άμα δεν έχει την πράσινη την ταμπέλα με τα γράμματα τα τρίστηλα, τον βρίζουμε τον κράτος τον ίδιο. Και αυτόν, και τον θείο του.

Όπερ, με λίγα λόγια χαθήκαμε. Χαθήκαμε στην Εθνική κάργα ένα πράγμα. Κάνουμε απ’ εδώ, κάνουμε απ’ εκεί, βγαίνουμε κάπου. Κάπου όμως.

Που άραγε;

Νύχτα βράδυ, σκοτάδια, πίσσα, κάπου.

Με τα πολλά, πιάνουμε τους δρόμους. Έχω χάρτη, αλλά δεν με βρίσκω. Και το Gps, (άλλες αμερικανιές αυτές) να έχει αράξει στην εξοχή να αερίζεται.

Πιάνουμε έναν δρόμο. Όπα; Ξαναμπαίνουμε στο παιχνίδι. Άλλα τις; Η ώρα είναι οκτώ και τέταρτο, προλαβαίνουμε. Χαρ-χαρ.

Είμαστε Αγίων Αναργύρων και θα στρίψουμε Δημοκρατίας. Λίγο ακόμα, και θα το δούμε το Στερ, θα δούμε τα όσκαρ, τους διάσημους και το φαγοπότι.

Η Αναργύρων, φυσικά, πήχτρα. Καραπήχτρα όμως. Μόνο τραίνο δεν πέρασε. Εντάξει, υπομονή, οκτώ και είκοσι, πόσο θα μας πιάσει η Δημοκρατίας, πέντε λεπτά; μάγκες.

Να την η στροφή, μπροστά. Στρίψαμε, καθαρίσαμε.

Και παφ.

Και ναι ρε φιλαράκι, παφ. Το αμάξι σβήνει. Σβήνει, και δεν ανάβει.

Για το αμάξι να σου πω ότι είναι ήρωας. Αλήθεια, Ήρωα τον φωνάζει η Ελεάνα. Είναι τέσσερα χρόνια μικρότερός της, το εβδομήντα οχτώ η Ελεάνα, το ογδόντα δύο γεννήθηκε το σταρλετάκι. Είχε και ένα κόκκινο φωτάκι αναμμένο, το αγνοήσαμε επιδεκτικά, εκείνο πάλι, δεν μας αγνόησε.

Δεν μας αγνόησε στην Αναργύρων. Στην πλατεία. Πάνω στην στροφή. Για Δημοκρατίας. Εκεί που δεν υπάρχουν φανάρια, μόνο -καλοί- τρόποι.

Με το που μου κάνει νόημα η Ελεάνα, τσαφ, το πιάνω γάτος, κατεβαίνω σαν αίλουρος, αρπάζω τον ήρωα από πίσω (άσε τα πονηρά μαντάμ, έχουμε κλείσει τον δρόμο λέμε) η κυρία στο τιμόνι, και σπρώχνε μάγκα μου.

Σπρώχνε μάγκα, σπρώχνε, το αράζω στην γωνία διότι έχει και μία ανηφόρα ο δρόμος, όσο να πεις, και κοψομεσιάστηκα. Ούτε αλάρμ δεν έχουμε, όχι οτι τα χρειαζόμαστε, σημειωτόν πάει όλος ο κόσμος, κουλός ο δρόμος. Ενηγουέη, ανοίγουμε το καπώ, κοιτάω εγώ ο μυστήριος να κάνω οτι καταλαβαίνω, γρυ. Δεν παίζει.

Κοιτάω το ρολόι. Χα-χα. Οκτώμισι. Κάποιοι, κάπου, βλέπουνε μια προβολή οκτώ όσκαρ, ενώ οι άλλοι χαζεύουν τον δρόμο χωρίς φανάρια, και καλούν την οδική βοήθεια.

Μέχρι να έρθει ο Γιώργος της οδικής, και να μας πει οτι ούτε στο τετράγωνο δεν πάει χωρίς δυναμό, και να μας φορτώσει, και να έχει πάει δέκα, και να έχουν φάει οι άλλοι και τα καναπεδάκια, και τους καναπέδες και τις πολυθρόνες, εγώ χαζεύω τον δρόμο.

Δρόμος χωρίς φανάρια, να μου θυμίζει την Ινδία, εκεί που δεν χρειάζονται φανάρια. Εκεί που όλα τα αμάξια δεν είναι καινούργια, και που οι οδηγοί γλυτώνουν πάντα, πλαγίως και μυστηρίως, και το ινδικό σλαμ ντογκ μίλλιονερ, και την ωραία βραδιά που έτσι και αλλιώς περάσαμε, γιατί το ρίξαμε στον χαβαλέ και στην καζούρα, και που δεν βαριέσαι αδελφέ – καλύτερα περνάμε μαζί.

Οχι, που μου θέλαμε και πρεμιέρες, τρομάρα μας 🙂

Αλλά και συ κυρά μου, μας έφαγες με το μάτι σου!

Το Σάββατο, πριν τα ντέρμπι, τις πετυχημένες (ή αποτυχημένες) λαγάνες και τις ταραμοσαλάτες με ψωμί ή με πατάτα, πριν τις βουτιές των ξένων χρηματιστηρίων, πριν τους έρωτες της Κυριακής και τις απογοητεύσεις τις Δευτέρας, πριν ανακοινωθούν καπου τέσσερα δις για τους Παλαιστίνιους, ελπίδα και κατάρα μαζί, πριν τσακωθείς με τον γείτονα, πριν ανακαλύψεις οτι γουστάρεις την κοπελίτσα στο ψιλικατζίδικο, πριν πας βόλτα και δεις τον ήλιο, ή βόλτα και χαζέψεις το φεγγάρι,

…το Σάββατο λοιπόν,

…κάποιοι, κάπου, πήραν χαμπάρι οτι μας πλησιάζει ένας αστεροειδής.

Μεγάλος.

Τόσο μεγάλος που θα σκότωνε τους περισσότερους κατοίκους μιας μεγαλόπουλης και τα όνειρα όλου του πλανήτη.

Αυτό το Σάββατο. Θυμάσαι τι έκανες; Θύμωνες, έκανες έρωτα, λιγουρευόσουν μία μακαρονάδα, ή την ταραμοσαλάτα της δευτέρας, τσακωνόσουν με την κοπέλα σου- με το αγόρι σου, κοιτούσες έξω και έλεγες ωραία μέρα θα κάνει αύριο, ετοίμαζες χαρταετό, έγραφες ποστ, αναρωτιόσουν αν να πάρεις την κυριακή εφημερίδα, και αν ο Νικοπολίδης θα αποκρούσει το σουτ του Καραγκούνη ή αν θα χαμηλώσει τις τιμές του το Internetικό Victoria Secret.

Κάποιοι μάθαιναν οτι ο κόσμος μπορεί να τελειώσει με την μορφή που τον ξέρουμε. Κάποιοι, έβλεπαν έναν βράχο, και έλεγαν θα περάσει κοντά. Πολύ κοντά.

Πόσο κοντά;

Είναι Σάββατο, ίσως βράδυ, και λίγοι άνθρωποι είδαν μία πέτρα και -δεν μπορεί- το σκέφτηκαν το τέλος.

Ίσως λίγο, ίσως πολύ.

Εγώ, μπορεί να αναρωτιόμουν πως να πω ψέματα στην γυναίκα μου για να καταφέρω να το δω τον αγώνα του Ολυμπιακού, άλλος πως να φάει διακόσια ευρώ απο τον συνεταίρο του, άλλος πως να ανακοινώσει στους γονείς του οτι έχει καρκίνο, άλλος πως θα καταφέρει να κλέψει ένα φιλί απο την χαριτωμένη θεά που την λατρεύει, αλλά αυτή δεν ξέρει τίποτα, ο τραπεζίτης σκαρφίζεται σενάρια για να βάλει χέρι σε μερικά δισεκατομμύρια δολάρια, το πρεζόνι αναρωτιέται που θα βρει για την επόμενη φιξιά, ο τραγουδιστής με τι να κάνει ρήμα η λέξη «αγάπη», ο παντρεμένος αν είναι καλύτερα με την γυναίκα του ή να πά να μείνει μόνος του να ησυχάσει απο την γκρίνια της, ο παλαιστίνιος κρατάει στα χέρια του το νεκρό παιδί του και ορκίζεται εκδίκηση, ο άστεγος βρίσκει μία χάρτινη κούτα και λουφάζει γιατί κάνει κρύο, και η Κούνεβα προσπαθεί να γυρίσει πλευρό στο κρεβάτι του νοσοκομείου και αναρωτιέται πως θα είναι η ζωή απο ‘δω και μπρός.

Και ο βράχος πλησιάζει.

Αν το μαθαίναμε;

Τι απο όλα αυτά θα είχε σημασία; Τι θα μέτραγε; Αν το μαθαίναμε θα είχαμε πνιγεί στα «σ’ αγαπώ» και στα «σε μισώ», στα «σου είπα ψέματα» και στα δάκρυα.

Θα είχαμε δύο αληθινές ημέρες.

Και ύστερα, ο αστεροειδής θα συνέχιζε την πορεία του, και εμείς θα κοιταζόμασταν σαν χαζοί, θα γελάγαμε, θα αγκαλιαζόμαστε, θα φιλιόμαστε και θα μονιάζαμε. Όλοι αδέλφια, κανείς το κακό κανενός αδελφού του, τον ίδιο τρόμο μοιρασμένοι, την ίδια ανακούφιση χαρισμένη.

Μα δεν το μάθαμε.

Και έτσι, το ίδιο μουντρούφληδες συνεχίσαμε, και βρίσαμε για το ποδόσφαιρο, είπαμε ψέματα στην γυναίκα μας, δεν είπαμε στον γέρο μας πόσο τον αγαπάμε, βρίσαμε τον γείτονα, δουλέψαμε το κράτος και φάγαμε τα δις, ορκιστήκαμε αιώνιο μίσος στον αιώνιο εχθρό μας και σχεδιάσαμε μια υπέροχη νύχτα αγκαλιά με ένα χαρτόκουτο.

Για σκέψου το λίγο: Θα είχαμε δύο αληθινές ημέρες.

Και μία ολόκληρη ζωή.

(δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, είναι εντελώς αληθινό. Διαβάστε το εδώ.. Update: Περισσότερα απο την Citronella, που έχει και βίντεο.)

Ακουσα και εγώ, όπως και αρκετοί άλλοι, την φάρσα του Μητσικώστα στον Ρουβά.

Δεν είμαι Ρουβακι, κάθε άλλο – είχα μια μάλλον αδιάφορη σχέση με τον Ρουβά. Χαριτωμένα τα τραγούδια του, σε όποιους απευθύνονται, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είμαι όμως και ΑντιΡουβάς – ο καθένας μπορεί να ακούει ότι γουστάρει, είτε της δικαιοσύνης τον ήλιο, είτε τα μακαρόνια με κιμά.

Ομολογώ όμως, οτι μετά το άκουσμα της εν λόγω φάρσας, τον συμπάθησα πολύ τον κύριο Ρουβά. Γιατί δείχνει αυτογνωσία. Γιατι δείχνει σεβασμό.

Σε όρους του παιχνιδιού, ο Ρουβάς είναι στους πιο ακριβοπληρωμένους (αν όχι ο πιο ακριβοπληρωμένος) τραγουδιστής. Ο μεγαλύτερος αστέρας της ελληνικής showbiz. Δεν λεω οτι αυτό είναι κακό, ή καλό. Δεν με νοιάζει γιατί δεν συμμετέχω σ’ αυτό, δεν εχω αγοράσει ποτέ δίσκο του – ή τον δίσκο των πενήντα άλλων που του κάνουν παρέα στην λίστα αυτή.

Αλλά όλο αυτό, σε έναν άνθρωπο, δίνει έναν αέρα. Όπως και να το κάνεις, μπορεί να δώσει ένα τουπέ. Και αν είσαι εκεί τα τελευταία δέκα, δεκαπέντε χρόνια, ε, έχεις άλλο κύρος.

Αλλο κύρος ανάμεσα σε ομοίους σου, ε; Σε ανθρώπους που θεωρούν οτι αυτή η λίστα είναι το παν, αυτοί οι αστέρες είναι υπέρλαμπροι.

Ε, ο κορυφαίος της λίστας, παρότι ο Μητσικώστας -παύλα- Θοδωράκης του ζητά να του μιλήσει στον ενικό, δεν τολμά να το κάνει.

Kudos(*) λοιπόν στον Ρουβά, που αναγνωρίζει (δεν του το ζήτησε κανείς, αντιθέτως) οτι υπάρχουν και άλλοι θεσμοί, πιο σοβαροί και πιο ουσιαστικοί απο αυτόν που τον περιβάλλει. Kudos που μιλάει στον πληθυντικό, kudos για τον σεβασμό και την αναγνώριση.

Δεν θεωρεί εαυτόν ανώτερο επειδή μερικοί απο εμάς τους υπόλοιπους θεωρήσαμε οτι πρέπει να τον αναγάγουμε σε κορυφαίο.

Μακάρι να ακολουθούσαμε, πολλοί εξ ημών, το παράδειγμά του.

Υ.Γ.: Με τον Μητσικώστα έχω επίσης και τις κόντρες και τις συμπάθειες μου. Κάτω απο την ζώνη πάντως το τωρινό αστειάκι του – αυτός ο έξυπνος, Ρουβάς ο αφελής. Μπορεί αν δεν με εντυπωσίαζε με την συμπεριφορά του ο Ρουβάς, να θύμωνα – τώρα απλώς αδιαφορώ με την άστοχη πλάκα του.

Την φάρσα μπορείτε να την δείτε εδώ.

(*) kudos = σεβασμός.

Ενας δεκατριάχρονος λοιπόν, έγινε πατέρας. Και στην κοινωνία της Βρετανίας, προκλήθηκε σάλος. Οι βρετανοί (και ο υπόλοιπος κόσμος) το διάβασαν σε δύο τρεις εφημερίδες, στο BBC και είδαν και βίντεο στο YouTube.

Το πρώτο θέμα που απασχολεί, τους τηλεθεατές και αναγνώστες είναι αν ο πιτσιρικάς είναι αρκετά ώριμος για να γίνει πατέρας.

Ώρες-ώρες έχω την αίσθηση οτι η κοινωνία μας έχει αποβλακωθεί εντελώς.

Διότι το θέμα της ωριμότητας του δεκατριάχρονου, ανέλαβαν εντελώς ανώριμα να λύσουν περιοδικά, εφημερίδες, κανάλια, βίντεο, δεκάδες δικτυακοί τόποι, και κάθε άλλος τυχάρπαστος που έτρεξε να επωφεληθεί απο την ζουμερή ιστορία.

Ο δεκατριάχρονος που, ειρήσθω εν παρόδω, θεωρείται πολύ ανώριμος για πατέρας, θεωρήθηκε αρκετά ώριμος για συναινέσει ώστε να ποζάρει σε εξώφυλλά περιοδικών με το τέκνο του, πιθανότατα υπο αμοιβή, και να δει τον εαυτό του να απαντά σε ώριμες ερωτήσεις δημοσιογράφων στο YouTube.

Αντί να καταδικάζουμε τα μέσα, που εξεφτέλισαν ένα, κατά κοινή ομολογία, δύσκολο κοινωνικό θέμα, τα χρησιμοποιήσαμε για να ασχοληθούμε με κάτι που θα έπρεπε να αφεθεί αθόρυβα και προσεκτικά σε επαγγελματίες ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς.

Αντι να κάνουμε το καθήκον μας, ασχοληθήκαμε με την ψυχαγωγία του πράγματος.

Λες και έχει ο δεκατριάχρονος την ευθύνη για το πως έχει καταντήσει την ζωή του, και όχι ΕΜΕΙΣ για το πως καταντήσαμε και την δική του, και την δική μας.

Η είδηση για την πατρότητα του δεκατριάχρονου θα παιχτεί ακριβώς πριν την εκπομπή Η Στιγμή της Αλήθειας, και θα δημοσιευτεί ακριβώς δίπλα στην πρωτοσέλιδη φωτογραφία του μοντέλου που κόντεψε να χάσει το μάτι της απο το σπέρμα του συντρόφου της, και στις αποκλειστικές φωτογραφίες απο την δολοφονία Σεργιανόπουλου.

Προς θεού: ας σταματήσουμε να σχολιάζουμε την ωριμότητα του δεκατριάχρονου. Δεν είμαστε αρκετά ώριμοι για κάτι τέτοιο.