Η Εσπρέσσο, λίγες εβδομάδες πριν, βγήκε με εξώφυλλο που είχε την φωτογραφία του -νεκρού- Σεργιαννόπουλου.

Το Πρώτο Θέμα, την Κυριακή που μας πέρασε, βγήκε με εξώφυλλο την αποκεφαλισμένη δασκάλα.

~

Απο καιρό τώρα έχω αποδεχθεί οτι οι άνθρωποι γουστάρουν αίμα. Βασικά, γουστάρουν οτιδήποτε έχουν μάθει να βλέπουν στην τηλεόραση, αλλά δεν μπορούν να το ζήσουν απο κοντά: Τους αστέρες, τα μεγάλα ονόματα, ένα ατύχημα, έναν τσακωμό, ένα αποκεφαλισμένο πτώμα.

Στο Πρώτο Θέμα, το ξέρουν. Στην Espresso επίσης.

Αναρωτιέμαι γιατί εμείς ξαφνιαζόμαστε.

Και οι επόμενες εφημερίδες θα το μάθουν επίσης. Θα δείξουν κομμένα χέρια και πόδια απο την «φρίκη του πολέμου», αύριο θα γίνει ένα τρομερό δυστύχημα (ο λόγος θα είναι «η αποκάλυψη της αλήθειας» και θα λεζαντάρεται με το «Γιατί;» το κομμένο κεφαλάκι του μικρού παιδιού).

Και η αλήθεια θα είναι οτι οι λεζάντες, τα ματωμένα γράμματα, οι καλοστημένες επικεφαλίδες θα είναι μόνο η σάλτσα απο αυτό που θέλουμε να δούμε όσο τίποτα άλλο: έναν νεκρό Σεργιαννόπουλο, μία αποκεφαλισμένη δασκάλα, ένα καρατομημένο παιδί.

~

Πριν απο καιρό, μιλάγαμε για τους βασανιστές.

Και λέγαμε οτι το πιο τρομαχτικό είναι οτι πρόκειται για ανθρώπους σαν και μας: ο γείτονάς μας μπορεί να γίνει εξαιρετικός βασανιστής, ο αδελφός μας – μπορεί και εμείς οι ίδιοι.

Κάποιος κάνει κάτι εξαιρετικά απάνθρωπο και φρικτό, στα πλαίσια μίας διαδικασίας που θεωρείται «συνηθισμένη».

– Τι έκανες σήμερα στην δουλειά αγάπη μου;

– Α, ήταν ήσυχη ημέρα. Έκοψα μόνο πέντε δάκτυλα και έκανα φάλαγγα σε έναν πούστη που δεν ομολογούσε.

Ξεκομμένο απο την πραγματικότητα, μοιάζει τρομαχτικό. Αν το ονομάσεις όμως αλλιώς (δουλειά, καθήκον, εντολή) γίνεται «διαδικασία».

«Συνηθισμένο».

~

Όλα αυτά βγαίνουν απο μία διαταραγμένη ζωή που σακατεύει το φυσιολογικό.

Αν ζεις περιτρυγυρισμένος απο κομμένα κεφάλια, θα το κάνεις βίωμα. Αν ζεις έχοντας δίπλα σου σκοτωμούς, θα σου φανεί φυσιολογικό.

Αν σταματήσει να μας αναγουλιάζει αυτό το θέαμα, θα βρεθεί κάτι άλλο – πιο σοκαριστικό. Και ύστερα, κάτι άλλο. Οι φωτογραφίες θα σταματήσουν να έχουν κόκκινα(!) πλαίσια στον κομμένο λαιμό, ή στο κεφάλι, οι νεκροί θα φωτογραφίζονται στις καλύτερες δυνατόν πόζες.

Όσο το δυνατον πιο σοκαριστικό, όσο το δυνατόν πιο ισχυρό το θέαμα.

Η τελειότητα θα έρθει όταν θα κάνουμε εμετό απλώς σκεπτόμενοι την εφημερίδα.

Τα θερμά μου συγχαρητήρια στους εκδότες των εφημερίδων Espresso και Θέμα, και σε όλους εμάς που σπεύσαμε να αγοράσουμε τα εν λόγω φύλλα.

Δεν κάναμε κάτι κακό. Δεν σκοτώσαμε εμείς, ούτε φωτογραφήσαμε εμείς.

Απλώς κάναμε την παραγγελία, και πληρώσαμε τον φωτογράφο και τους μεσάζοντες.

Ηταν θέμα χρόνου να μας παραδώσουν την παραγγελία μας.

– Τι θα λέγατε αν τα προσωπικά σας στοιχεία (απο τα πιο προσωπικά, όπως τα περιουσιακά σας, το ΑΦΜ σας, ο αριθμός ταυτότητάς σας) βρίσκονται ήδη στα χέρια… ιδιωτών;

– Τι θα λέγατε αν αυτή η εταιρεία τα χρησιμοποιούσε όποτε και όπως θα ήθελε;

– Τι θα λέγατε αν δεν ήταν μία, αλλά δύο εταιρείες και μάλιστα …ανταγωνιστικές;

– Και τέλος, τι θα λέγατε αν τους τα παρέδωσε το …υπουργείο οικονομικών, και μάλιστα πλήρωσε και €1.000.000;

Υποθέτω αυτό ακριβώς που είπα και εγώ όταν διάβασα το email που έφτασε στα χέρια μου.

Γά-μη-σέ – τα.

Δυσκολεύομαι να το πιστέψω, για να είμαι ειλικρινής. Πολύ όμως.

Βέβαια, μετά την Vodafone απο αυτήν την κυβέρνηση δεν περιμένω τίποτα καλύτερο, αλλά αυτό ξεπερνάει τα όρια της βλακείας!

Το story: Εφτασε στα χέρια μου (και απο ότι βλέπω απο τους παραλήπτες σε όλα τα media της Ελλάδας) ένα email που υποστηρίζει ότι το Υπουργείο Οικονομικών συμφώνησε με δύο εταιρείες (ανταγωνιστικές στον χώρο τους) την Inform Lykos και την FirstData για να αναλάβουν την εκτύπωση και την αποστολή των ειδοποιητηρίων του Ε9. Το κόστος αγγίζει το ένα εκατομμύριο ευρώ.

Ετσι, οι δύο ιδιωτικές εταιρείες θα έχουν πλήρη λίστα των προσωπικών μας στοιχείων.

Εκτός του επικίνδυνου του πράγματος, υπάρχει και το παράλογο: δεν έχουμε (ως κράτος) εκτυπωτήρια που θα μπορούσαν να το αναλάβουν; Δεν έχουμε τα Ελ.Τα. που θα μπορούσαν να το υποστηρίξουν;

Αυτά γράφει το email (μπορείτε να το διαβάσετε και εδώ). Αναρωτιέμαι αν είναι αλήθεια.

Να σας θυμήσω;

Η εξαφάνιση δύο οπτικών δίσκων με τα προσωπικά στοιχεία όλων των βρετανικών οικογενειών που έχουν παιδιά ηλικίας κάτω των 16 ετών και δικαιούνται επίδομα τέκνου, έχει προκαλέσει σάλο στη Βρετανία.

Τα cd’s που δημιουργήθηκαν στο Εθνικό Λογιστήριο του Κράτους περιείχαν ονόματα, διευθύνσεις κατοικίας, ημερομηνίες γέννησης, τον προσωπικό αριθμό Εθνικής Ασφάλισης των ενδιαφερόμενων και σε πολλές περιπτώσεις τους αριθμούς τραπεζικών λογαριασμών, όπου κατατίθετο το επίδομα. Συνολικά περιείχαν τα στοιχεία 7,25 εκατομμυρίων οικογενειών, δηλαδή περίπου 25 εκατομμυρίων Βρετανών.

Τι και αν έγινε σάλος, τι και αν χάλασε ο κόσμος, οι δικοί μας -αν ισχύει το email- φαίνεται πως αδιαφορούν…

Κουτή ερώτηση: αν ισχύει, διαγωνισμός έγινε; ποια ήταν τα specs; και -πολύ βασικό: ποιοι δήλωσαν συμμετοχή;

Θα μπορούσε για παράδειγμα να δηλώσει συμμετοχή και θυγατρική εταιριών που έχουν επικοινωνία με το κοινό (τράπεζες, δανειοληπτικά ιδρύματα) ή άλλοι;

Απλώς κάνει μία κουτή ερώτηση ένας βλάκας έλληνας…

Με βλέπετε διστακτικό για την αξιοπιστία του email, ε; Είναι που δεν θέλω να το πιστέψω…

Είναι γνωστό οτι δεν τα πάω καλά με την αστυνομία, όχι γιατί είμαι αναρχικός, (ή …αντιεξουσιαστής όπως το λέμε τώρα), αλλά γιατί δεν εμπιστεύομαι κανέναν που κρύβεται πίσω από …ζαρτινιέρες.

Επίσης, έχω πρόβλημα με την βλακεία.

Όχι με το ανθρώπινο λάθος, αυτό είναι σχεδόν σίγουρο οτι θα γίνει. Αλλά με την βλακεία, που είναι η επανάληψη του δικαιολογημένου ανθρώπινου λάθους, περισσότερες απο μία φορά.

Πολλές περισσότερες:

Ο αστυνομικός τραβήχτηκε για να γλιτώσει και ο δράστης αστραπιαία μπήκε στο αυτοκίνητο του αρχιφύλακα, όπου τα κλειδιά ήταν στη μίζα και έφυγε με ταχύτητα προς τα Φηρά. Στην είσοδο της πόλης τον εντόπισαν δύο άλλα περιπολικά, το ένα από τα οποία ήταν της Ασφάλειας, όπου επέβαιναν ο διοικητής του τμήματος, ένας αστυνομικός της Ασφάλειας και δύο ακόμη δόκιμοι.

[Απο το in.gr]

Δύο κοπέλες τραυματίστηκαν απο αυτήν την βλακεία. Θα μπορούσαμε (εύκολα, όπως μας έχει αποδείξει ο πανδαμάτωρ χρόνος) να είχαμε και νεκρούς.

Και σκέφτομαι:

Ρε, δεν θα μπορούσε να είναι απλούστερο απο αυτό:

ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΣΤΟ ΑΜΑΞΙ!

(δεν ξέρω, εμένα απλό μου ακούγεται)

Εχει την πλάκα του, το μοιράζομαι μαζί σας:

Μικρή αναζήτηση για το τραγούδι, με οδήγησε εδώ

Μικρή αναζήτηση για το πως φτιάχθηκε το video, εδώ.

Μέχρι τώρα, είχαμε την βουλευτική ασυλία. Αυτή, επιτρέπει να επιτρέψει η βουλή να προχωρήσουν διαδικασίες για την προσφυγή στα δικαστήρια κάθε βουλευτή που κατηγορείται.

Σήμερα, διαβάζω κάτι εξίσου ενδιαφέρον:

«Ζητείται μοναστήρι-φυλακή για τον κ. Παντελεήμονα» γράφει ο τίτλος του Κυριακάτικου Βήματος (13/7/2008), και επισημαίνει οτι υπάρχει νομικό στήριγμα για να μεταφερθεί ο Μητροπολίτης πρώην Αττικής σε… Μοναστήρι, για να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του για την γνωστή ιστορία υπεξέρεσης… δισεκατομμυρίων απο την Μονή Οσίου Εφραίμ Νέας Μάκρης.

Διαβάζω μάλιστα χαρακτηριστικά:

[…] Η επίσκεψη του άλλοτε «ισχυρού αντιπάλου» του Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου πραγματοποιήθηκε ύστερα απο απόφαση της Ιεράς Συνόδου σε μία ένδειξη συμπαράστασης προς τον ιεράρχη και προκειμένου να δείξει, όπως έλεγε ιεράρχης, το φιλανθρωπικό πρόσωπο της Εκκλησίας, η οποία πρέπει να συμπαρίσταται στους ανθρώπους που πάσχουν[…]

Τα σχόλια δικά σας…

Ενδιαφέρον είναι και το ότι το Μητροπολίτης πρώην Αττικής δεν είναι τυχαίο: σύμφωνα με το δημοσίευμα, αν γίνει πρώην Μητροπολίτης, τότε δεν θα μπορεί να τύχει αυτής της ευνοϊκής διάταξης. Είναι στην ευχέρια της Ιεράς Συνόδου να του αφαιρέσει τον τίτλο, κάτι που πιθανολογώ οτι παρά την καταδίκη του θα αποφύγει να κάνει για να μην δυσχεράνει την λύση που η ίδια προωθεί…

Να τονίσουμε βέβαια οτι ο Μητροπολίτης δεν κακοπερνάει (σε σχέση με τους συγκρατούμενούς του) στον Κορυδαλλό καθώς προαυλίζεται μόνος του και «φιλοξενείται» σε κελιά των πρωτεργατών της …δικτατορίας, με σχετικές ανέσεις (όπως τηλεόραση και ψυγείο).

~

Τι σκέψεις μπορεί να μου προκαλέσει όλο αυτό; Πάλι να γίνω εγώ ο κακός; να μιλήσω για ισονομία, να συγκρίνω με τους άλλους συγκρατούμενους του Κορυδαλλού, να μιλήσω για το κόστος που θα χρειαστεί η …ανακαίνιση του Μοναστηριού (με ειδικές πόρτες και ασφάλεια απο το Υπουργείο Δημοσίας Τάξης), τι να πω;

Γιατί να μιλήσω για τα χρήματα που δεν επιστράφησαν ποτέ, γιατί να μιλήσω για την ευνοϊκή μεταχείριση, γιατί να μιλήσω για όλα αυτά;

Γιατί να γίνω εγώ πάλι ο κακός;

Το μόνο που έχω να προσφέρω είναι για άλλη μία φορά η εξής σκέψη: αν είναι άσχημα στον Κορυδαλλό, να είναι για όλους. Αν υπάρχει πρόβλημα, να υπάρχει για όλους. Αν είναι άδικο να φυλλάσονται πέντε, δέκα ή περισσότεροι κρατούμενοι σε ένα κελί, να είναι πρόβλημα για όλους.

Αν δεν θέλουμε (ως κοινωνία) να συμβαίνει, να το διορθώσουμε για όλους.

Γιατί ένας Μητροπολίτης, πρώην ή νυν, να τυγχάνει καλύτερης μεταχείρισης, απο έναν αλβανό;

Αν οι πολιτικοί, οι πνευματικοί ηγέτες και οι έχοντες εξουσία ζούσαν σαν και μας, θα διορθώνονταν τα κακώς κείμενα:

– Θα ανεχόταν να περπατά στα πεζοδρόμια της …Πατησίων;

– Θα ανεχόταν να τον διώχνει ο …σεκιουριτάς στο ΚΑΤ;

– Θα ανεχόταν να λαμβάνει 400 ευρώ σύνταξη;

– Θα ανεχόταν να περιμένει το (καθυστερημένο) λεωφορείο;

– Θα ανεχόταν τις συνθήκες κράτησης στον Κορυδαλλό;

– Θα ανεχόταν την ζωή που κάνουμε εμείς οι …υπόλοιποι;

Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι συνθήκες της ζωής αυτών που ορίζουν τις συνθήκες της ζωής μας, διαφέρουν. Την δύναμη για να διαφέρουν, την έχουμε δώσει, και επιτρέψει, εμείς. Γυρίζει όμως, ολο και περισσότερο ως μπούμερανγκ:

Είναι απλό και εύκολο να πεις τι σύνταξη θα πάρει ο πολίτης, όταν η δική σου σύνταξη είναι πολλαπλάσια. Είναι εύκολο να αγνοήσεις την δωρεάν παιδεία ή την δωρεάν υγεία όταν εσύ δεν θα κοιτάξεις το κόστος προκειμένου να πάρεις το καλύτερο. Είναι εύκολο να μιλήσεις για δύναμη όταν θα πας στο εξωτερικό για να κάνεις την μεταμόσχευσή σου ενώ ο κοινός θνητός – απλώς θα πεθάνει.

Και είναι εύκολο να στείλεις κάποιον στην φυλακή όταν εσύ -αν ω μη γένοιτο φτάσεις εκεί- θα φιλοξενηθείς σε προσωπικά κελιά με τηλεόραση και ψυγείο.

Δεν κακίζω τον Παντελεήμονα για την επιλογή του να υπεξερέσει τα χρήματα αυτά. Είναι τόσο άνθρωπος όσο και εμείς.

Ο ρόλος του, και ο ρόλος της Ιεράς Συνόδου όμως θα έπρεπε να είναι να καλυτερέψει την ζωή και των άλλων, όχι μόνο την δική του.

Αν η Ιερά Σύνοδος δεχόταν οτι οι συνθήκες κράτησης στον Κορυδαλλό είναι απαράδεκτες, θα ήταν τίμιο και άξιο σκοπού έργο να τις καλυτερέψει για όλους, και όχι να αποζητά το νομικό κενό για να σώσει κάποιον δικό της απο την μιζέρια.

Αν είναι δύσκολο να παραμείνει εκεί ο Μητροπολιτης, ειδικά με τα προνόμια που του έχουν παραχωρηθεί, εξίσου -αν όχι πολύ, πολύ περισσότερο – είναι για τον κάθε πολίτη, κάθε εθνικότητας, και κάθε -κυρίως- οικονομικής κατάστασης.

Θα μπορούσε, εστω και τώρα, να κάνει άξιο Θεού έργο.

Αλλιώς, αυτό που επικαλείται, δεν είναι η ανθρωπιά της κοινωνίας προς έναν μετανοημένο ηλικωμένο, αλλά να καλύψουμε, για άλλη μία οδυνηρή φορά, την όποια ελπίδα έχουμε οτι αυτοί που ασκούν εξουσία, θα ζήσουν, έστω και για λίγο, σαν και μας.

Αναρτήθηκαν αυτές οι αφίσες σήμερα.

Υπογράφουν ως Πα.Σο.Κ., αλλά πολύ αμφιβάλλω αν θα είχε κανείς εκεί στο επίσημο Πα.Σο.Κ. τα κότσια να υπογράψει κάτι τέτοιο.

Γιατι, αν μιλάς με τέτοιους όρους, καλό θα είναι να είσαι, εσύ τουλάχιστον καθαρός.

Και αν δεν είσαι, να φροντίσεις να καθαρίσεις.

Δεν τους έχω ούτε ικανούς για …αυτοκάθαρση, ούτε πρόθυμους.

Και αν θυμάστε το πρόσφατο βρίσιμό μου, αφίσες πληρωμένες απο την Siemens, που να καταγγέλουν τις πράξεις της Siemens, απο ανθρώπους που τα πήραν απο την Siemens, δεν θέλω να δώ.

Δηλαδή, σοβαρά τώρα: «Όλα στο φως»;

…εδώ και μερικούς μήνες, ο δικτυακός μου τόπος πάσχει. Πάσχει πιθανότατα απο την φήμη που έχει κερδίσει μεταξύ των χρηστών. Αυτό απο την μία είναι εξαιρετικά κολακευτικό, απο την άλλη είναι μάλλον επιζήμιο.

Και αυτό, γιατί όπως θα ξέρεις, κάθε χρήστης που επισκέπτεται έναν δικτυακό τόπο, κατεβάζει δεδομένα στον υπολογιστή του για να τα δεί στην οθόνη του. Αυτό, αναγκάζει τον σέρβερ που φιλοξενούμαι να μοιράζει δεδομένα σε κάθε χρήστη που μπαίνει μέσα.

Όπως πιθανότατα ξέρεις, αυτό είναι και το περιβόητο (και εξαιρετικά κοστοβόρο) bandwidth.

Καθώς έχω αποφασίσει προς το παρόν να επωμιστώ το σύνολο του κόστους χωρίς διαφημίσεις, όλη αυτή η ιστορία, έχει αρχίσει να ενοχλεί την τσέπη μου.

Στην προσπάθειά μου να αντιληφθώ γιατί ανέβηκα αρκετά γιγαμπάιτ μοιράσματος τους τελευταίους μήνες, άρχισα να παρακολουθώ τις επισκέψεις μου. Μάταια έψαχνα για κάτι που πηγαίνει στραβά – φευ, είναι οι επισκέπτες που με την αγάπη τους, δυσκολεύουν τον σέρβερ μου.

Απο την Παρασκευή, όμως, η αναζήτηση πήρε μια περίεργη τροπή. Και αυτό, διότι σε έναν έλεγχο ρουτίνας, ανακάλυψα μια ip να είναι συνδεδεμένη στον δικτυακό μου τόπο, και να κατεβάζει δεδομένα – πιο γρήγορα απο οποιονδήποτε χρήστη.

Μία μικρή αναζήτηση της εν λόγω ip, μου αποκάλυψε οτι πίσω απο τον αριθμό αυτό, βρίσκεται η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών(*).

Δηλαδή, εσύ.

Η ταχύτητα δε της αντιγραφής του δικτυακού μου τόπου είναι πολλαπλάσια κάθε χρήστη που κάνει απλή επίσκεψη. Ενας απλός έλεγχος έδειξε οτι χρησιμοποίησες ένα σχεδόν επαγγελματικό πρόγραμμα, για να αντιγράψεις τον δικτυακό μου τόπο. Ας το ονομάσουμε και οι δύο πρόγραμμα Χ, για να συννενοούμαστε.

Τώρα, καθώς δεν νιώθω παράνομος, ούτε νομικά ενοχλητικός, και δεν φιλοξενώ στον τόπο μου κάτι κακό, αποφάσισα να σε αφήσω να το κάνεις αθόρυβα, χωρίς να φωνάξω.

Κατ’ αρχάς.

Άλλωστε, ο δικτυακός μου τόπος είναι ανοιχτός σε όλους, ακόμα και σε σένα.

Εσύ όμως, το παράκανες. Κατέβασες μέσα σε λιγες ώρες 120ΜΒ δεδομένων, και συνέχισες. Ξέρεις, όλα αυτά που αντιγράφεις κοστίζουν, και εγώ δεν έχω λεφτά για πέταμα.

Σήμερα το βράδυ της Κυριακής, Δευτέρα ξημερώματα, κατέβασες συνολικά 500ΜΒ περίπου.

Κοίταξε να δεις τι γίνεται τώρα. Εγώ έχω ένα blog που ο κόσμος θέλει να διαβάσει. Καλό είναι αυτό (για μένα). Επίσης, έχω ποστ που ο κόσμος χρειάζεται να διαβάσει, όπως το ποστ για τον καρκίνο. Αυτό, λόγω συμμετοχής, έχει ανέβει στο 1ΜΒ – κάθε χρήστης που συνδέεται κατεβάζει 1 ΜΒ δεδομένων (αποκλειστικά κειμένου). Είμαι δηλαδή, ήδη, στο όριο.

Αν σε άφηνα να συνεχίζεις να αντιγράφεις αλόγιστα το blog μου, στο τέλος της εβδομάδας, κανείς δεν θα μπορούσε να μπει μέσα.

Αυτό, όπως καταλαβαίνεις, δεν είναι σωστό.

~

Ηδη, η ζημιά είναι μεγάλη. Μισό γίγα μέσα σε δύο ημέρες με γονατίζει – και τούτος ο μήνας θα περάσει δύσκολα.

Είπαμε δηλαδή να είμαι καλός – αλλά όχι τόσο καλός.

Απόψε, τούτη την ώρα που σου γράφω, αποκλείω το πρόγραμμά σου απο αυτά που επιτρέπω να επισκέπτονται το blog.

Τούτη την ανοιχτή επιστολή (το έχω αυτό τις τελευταίες ημέρες, και μπορεί να μου βγαίνει και σε κακό) την γράφω για να μην έχεις αμφιβολίες γιατί σε κατεβάζω: δεν είναι οτι σε φοβάμαι, αλλά με ενοχλείς.

Την ip σου δεν την μπλοκάρω, οπότε συνέχιζε να διαβάζεις όσο θες, ότι θες.

Αλλα κάνε μου την χάρη, ε; Μην μου σκοτίζεις τους σέρβερ.

Εχουν να εξυπηρετήσουν και αναγνώστες που ενδιαφέρονται.

Βαρέθηκα να βλέπω μοτοσυκλετιστές να με προσπερνούν στην εθνική οδό, και να τους βλέπω, μερικά χιλιόμετρα αργότερα, ξαπλωμένους στην άσφαλτο.

Είναι απλό τελικά αδελφέ μου, είναι απλό: με την ταχύτητα που πας, δεν θα φτάσεις.

Ποτέ.

Τους θυμάστε τους O.P.A.;

Αν ναι, θα καταλάβετε την σύγχισή μου: είχα την κασσέτα πρωτότυπη (το φαντάζεστε οτι σε λίγο θα υπάρχουν παιδιά που δεν θα έχουν δει πως είναι μία κασσέτα; και για μας ήταν τρομερή ανακάλυψη μετά τον δίσκο; γ** τα νιάτα μου γ***;)

Επανέρχομαι. Είχα την κασσέτα πρωτότυπη, αλλά σε μία εκρηξη ευφυΐας την καταχώνιασα στο μοναδικό μέρος που δεν θα την βρω ποτέ.

(Δεν ξέρω που είναι αυτό. Αν ήξερα, θα την είχα βρει)

Έτσι, δεν έχω τα τραγούδια. Προσπάθησα να αγοράσω cd – αλλά όχι μόνο δεν βρήκα πουθενά, αλλά κανείς δεν μπορεί να μου πει με σιγουριά οτι υπάρχουν σε cd.

Ρώτησα φίλους και γνωστούς που κοκορεύονται για επτα δισεκατομμύρια τραγούδια που έχουν σε οχτώ κόμμα πέντε τεραμπάϊτ δίσκων – αλλά αυτός ο δίσκος, είναι άφαντος. Πφ. Σιγά τους σκληρούς ρε παλικάρι :).

Βρήκαν βέβαια δύο τρία απο αυτά, (Αΐντε, εντάξει, μες τα δυό της μάτια, opa power) – αλλά λείπουν τα αυθεντικά (Σώστε την φλόγα, σάρκα και αίμα, κλπ)

Το μόνο που μένει, είναι να αποτανθώ στο φανατικό κοινό μου και να ρωτήσω:

Εχει κανείς τα τραγούδια των OPA σε mp3; Αν ναι…

Ετσι ρε παιδιά. For old time sake 🙂

Πριν αρχίσετε να φωνάζετε «τα λεφτά μας πίσω», και «δεν τους ξαναπληρώνω» να σας δώσω μία μικρή τροφή για σκέψη;

Το κάνουν επίτηδες;

Αναφέρομαι προφανώς στην ΕΡΤ, και την απόφασή της να δώσει ένα κόμμα δύο εκατομμύρια ευρώ (€1.200.000) για να αποκτήσει… νέο εταιρικό σήμα.

α) Το οτι το βρίσκω γραφιστικά απαράδεκτο, είναι υποκειμενικό.

β) Το οτι πρόκειται για μία απαράδεκτη σπατάλη, το έχω ήδη πει, και με επιχειρήματα.

γ) Το οτι με τρία δευτερόλεπτα σκέψης, εγώ, ένας αμυδρά σκεπτόμενος, βασανισμένα εργαζόμενος πολίτης, βρήκα καλύτερη ιδέα για τα λογότυπα της ερτ (να έκαναν ανοιχτο λογαριασμό διαγωνισμό, και να τους κόστιζε 100.000 – και άλλα 200-300.000 η κατασκευή του οπτικού) είναι μάλλον ανούσιο.

Και μόλις ετοιμάζομαι να γράψω «σιγά μην πληρώσω εγώ ξανα ερτ», σκέφτομαι:

Ρε, λες να το κάνουν επίτηδες;

Μήπως πάνε να μας σπάσουν τα νεύρα, να πούμε «δεν πληρώνουμε», να πούνε «καλά, τότε και εμείς θα την ιδιωτικοποιήσουμε», να την κάνουν ΟΤΕ (την έχουν ήδη κάνει Ολυμπιακή) και να κονομήσουν;

Γιατι αν τα βάλεις κάτω, κάτι η ιστορία με την αγορά των δικαιωμάτων για Ολυμπιακό – Παναθηναϊκό, κάτι ο Κούλογλου, κάτι οι απ’ ευθείας αναθέσεις στην κάθε δισκογραφική για την Γιουροβίζιον, κάτι το «Μπορώ» – κάθε φορά, αυτός ο Παναγόπουλος λες και έχει διοριστεί για να μας σπάσει τα νεύρα.

(Μέχρι δηλαδή να τελειώσει την δουλειά του, και να πάει να δουλέψει στην φυσική του θέση – μαζί με τον Βγενόπουλο….)

Ρε σεις, το σκεφτήκατε αυτό;

Γεγονός οι δύο πρώτοι πολιτικοί γάμοι ομόφυλων ζευγαριών στην Τήλο

Με τις καλύτερες ευχές της στήλης, για ευτυχία και αγάπη! 🙂

Δύο άνθρωποι παντρεύτηκαν, αλλά τέσσερις αξίζει να θυμόμαστε απο αυτήν την διαδικασία: τους μελλόνυμφους, τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γιώργο Σανιδά, και τον Δήμαρχο Τήλου Τάσο Αλιφέρη.

Η συζήτηση για το θέμα είναι ακόμα ανοιχτή, στο post με τίτλο: το αληθινό πρόσωπο της αμαρτίας

Φωτό via

Στο sport24.gr, στον μεγαλύτερο διαφημιστικό του χώρο, πετυχαίνω διαφήμιση της Νέας Δημοκρατίας.

Ένα flash banner που μεταξύ των άλλων δίνει τιτλάκια όπως «Πάρε μέρος στην ανακύκλωση», «κλείσε τις ηλεκτρικές όταν δεν τις χρησιμοποιείς» , «βάλε γλάστες στο μπαλκόνι» και άλλα τέτοια.

Τώρα, το sport24 φημίζεται για την αστοχία των διαφημίσεών του (δεν ξέρω αν είχατε προσέξει διαφήμιση του Ιντιάνα Τζόουνς που έπαιζε, μόνο του, σε κάθε σελίδα, κατεβάζοντας απο την αρχή όοοοοολο το video) αλλά ομολογώ, μου κέντρισε το ενδιαφέρον:

Τι μπορεί να διαφημίζει ή να σχεδιάζει ωστε να φτιάξει banner;

Έκανα κλικ για να δω αν η Νέα Δημοκρατία (προσέξτε την διαφορά, όχι η κυβέρνηση) έχει προτάσεις ή ιδέες, ή σχέδια για όλα αυτά.

Όταν κάνεις κλικ στο διαφημιστικό, σε οδηγεί….

…στο site της Νέας Δημοκρατίας. Στην πρώτη σελίδα. Ούτε ειδική σελίδα υπάρχει, ούτε σύνδεσμος, ούτε ειδικός χώρος, τίποτα.

Στην πρώτη σελίδα.

Και φυσικά, καμία ειδική αναφορά δεν γίνεται για την …καθε μέρα, μέρα Περιβάλλοντος.

Γιατί δεν υπάρχει τίποτα απτό πίσω απο την διαφήμιση.

Μόνο λόγια.

Αναρωτιέμαι γιατί ξαφνιάζομαι. Αναρωτιέμαι σε τι διαφέρει αυτή η πολιτική, απο αυτήν που μέχρι τώρα συναντήσαμε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.

Απολύτως τίποτα.

~

Υπάρχει το κόμμα, που πασχίζει να το ψηφίσεις. Για να το ψηφίσεις, θα σου πετάξει, άναρθρα, αλόγιστα, οτιδήποτε θέλεις να ακούσεις. Για να είναι σίγουρο οτι θα ακούσεις αυτό που θέλεις να ακούσεις, θα χαλάσει έναν σκασμό λεφτά.

Και μετά; Και μετά τίποτα. Γιατι αυτό που ήθελες να ακούσεις το άκουσες, και τέλος.

Ούτε πρόγραμμα, ούτε σχέδιο, ούτε λύσεις.

Άκουσες μόνο αυτό που ήθελες να ακούσεις.

Θα έλεγα τα ίδια αν έβλεπα το ίδιο απο το ΠΑ.ΣΟ.Κ., με μία έξτρα σημείωση: Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν είναι κυβέρνηση.

Αρα, στην γενικότερη βλακεία που μας δέρνει, θα δικαιολογείτο να πει αυτά που θα ήθελα να ακούσω, ακόμα και αν δεν έχει πρόγραμμα.

Αλλά, τούτοι εδώ, είναι και κυβέρνηση! Και, σαν να μην έφτανε αυτό, χρεώνεται ήδη μία αποτυχία της συνόδου του Κιότο! Και μας κάνει και μάθημα!

Όταν οι ΧΥΤΑ δημιουργούν άπειρα προβλήματα και δεν προχωρούν, όταν πρόσφατα γνωρίσαμε τις μεγαλύτερες πυρκαγιές των τελευταίων ετών και η απάντηση στις κατηγορίες περι αδιαφορίας ήταν «η ασύμμετρη απειλή», όταν η ανακύκλωση λειτουργεί με ρυθμό χελώνας και έχει αποτεθεί σε επίπεδο Δήμων, όταν ο λιγνήτης είναι η κορυφαία παραγωγική διαδικασία ηλεκτρισμού στην ελλάδα – αλλά όταν κάποιος επιχειρήσει να βάλει άλλες μορφές ενέργειας, τον τσακίζει (θυμάστε καθόλου ή ξεχάσατε;) – ε, οι ίδιοι άνθρωποι κάνουν και μαθήματα Περιβάλλοντος!

«Βάλε γλάστρες στο μπαλκόνι σου»!

«Κάθε μέρα, μέρα περιβάλλοντος»!

Και, ακόμα και αυτό θα το ανεχόμουν – αλλά όχι! Διότι πίσω απο τα μεγάλα λόγια, ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ! Ούτε μία πρόταση – αξιοποιήσιμη, ούτε μία ιδέα – υλοποιήσιμη, τίποτα.

Μόνο τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…

(Κάθε φορά που συναντάω τόση απύθμενη βλακεία, ανησυχώ σοβαρά για τον κάθε έναν απο εμάς που τους ψήφισε…)

Όλα ξεκινάνε, όπως πάντα, με ένα email που μου στείλατε εσείς τις προηγούμενες ημέρες

Μπορείτε να δείτε μία on-line εκδοχή του email στις παραφωνιάδες.

Στην αρχή εξοργίστηκα, ομολογώ. Κράτησα όμως το στοιχείο της έκθεσης και της gallery, ως σημαντικό για την άποψή μου. Ύστερα, άρχισα το ψάξιμο.

Παραδόξως, ενώ είναι πολλές οι πηγές του άρθρου, αλλά στην αρχή δεν συνάντησα καμία καταχώρηση που να μου λέει οτι πρόκειται για φάρσα, όπως συνηθίζεται. Αντιθέτως, όλοι ήταν φανερό οτι είτε πίστευαν την πληροφορία, είτε δεν είχαν κάνει καμία προσπάθεια να την αντικρούσουν.

Σιγά σιγά όμως, βρέθηκαν δύο πηγές που ξεκαθαρίζουν λίγο τα πράγματα.

Η πρώτη (την βρήκα σε σχόλιο στον παράφωνο) είναι απο την γνωστή πηγή Snopes.com. Εκεί, η ιστορία α) εμφανίζεται με email το 2007 και β) λέει οτι το σκυλί τρεφόταν κανονικά, την κοπάνησε, και αγνοείται η τύχη του – πάντως δεν αφέθηκε να πεθάνει.

Παρότι η πηγή είναι αξιόπιστη, δεν θα μου αρκούσε καθώς δεν είναι αρκετά κατηγορηματική και δεν δίνει αρκετές εξηγήσεις για το γεγονός. Ευτυχώς, εχθές, έπεσα σε δεύτερη, πιο ξεκάθαρη γνώμη:

Στην αρχή, ο συντάκτης είχε (όπως όλοι μας) απλώς αναπαραγάγει την πηγή.

Στην συνέχεια όμως, παραθέτει περισσότερες πληροφορίες που ξεκαθαρίζουν εν πολλοίς τα πράγματα. Μεταφράζω:

[…] Ο καλλιτέχνης Guillermo Habacuc Vargas δημιούργησε ένα τρύκ, για να δείξει πως ένας σκύλος που λιμοκτονεί αποκτά ξεχωριστή σημασία όταν γίνεται μέρος επίδειξης μίας γκαλερί – αλλά τον αγνοούμε επιδεικτικά όταν είναι στον δρόμο. Η εργασία είχε σκοπό να ξεσκεπάσει τους ανθρώπους για αυτό που είναι στην πραγματικότητα, «υποκριτικά πρόβατα» (σημ. «hyprocritical sheep»). Ο καλλιτέχνης ανέφερε οτι για να είναι η δουλειά του πειστική, αυτός και η γκαλερί έπρεπε να δώσουν την εντύπωση οτι ο σκύλος πράγματι λιμοκτονούσε, και οτι πέθανε.[…]

Και ο συγγραφέας του blog τονίζει (πάντα σε μετάφραση):

[…] Το περίεργο πράγμα είναι πιθανόν πως αντιδράς γνωρίζοντας τώρα οτι επρόκειτο για «φάρσα» (τα εισαγωγικά είναι δικά μου). Υποπτεύομαι οτι, όπως και εγώ, συνεχίζεις να νιώθεις θυμό, πιθανόν οτι ήταν αρρωστημένη, και οτι η αρχική σου αντίδραση ήταν απόλυτα δικαιολογημένη. Αλλά, παρότι μπορεί να μην συμφωνώ (ο blogger) με τις σοκαριστικές του μεθόδους έτσι και αλλίως, πρέπει να παραδεχθώ την ικανότητα του Guillermo Habacuc Vargas να εμπνεύσει τέτοιες αντιδράσεις, και με αυτή την λογική, δεν πέτυχε αυτό που είχε σκοπό; […]

εδώ το άρθρο

Επι προσωπικού (διότι εδώ είναι blog, και έχω προσωπική άποψη επι του θέματος): οι θεραπείες σοκ δεν με έβρισκαν όπως θυμάστε (ένα, δύο) εξ’ ορισμού εναντίον. Αν για να σοκαριστεί η κοινή γνώμη, και να σκεφτεί οτι ένας σκύλος (ή ακόμη, ένας άνθρωπος) λιμοκτονούν, και το θέαμα (μας) γίνεται πολλαπλά αποκρουστικό όταν φιλοξενείται σε μία έκθεση – λες και όταν γίνεται στην γειτονιά μας (είτε πρόκειται για το διπλανό τετράγωνο, είτε την διπλανή χώρα) δεν υφίσταται, χρειάζονται τέτοιες εικόνες, εφόσον ο σκύλος δεν έπαθε απολύτως τίποτα, δεν με βρίσκει καθόλου αντίθετο.

Όσοι δεν κάνουμε απολύτως τίποτα για τον σκύλο της γειτονιάς που λιμοκτονεί (ξαναλέω: για να μην πω για ανθρώπους) δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να εξοργιζόμαστε όταν κάποιος άνθρωπος τον αφήσει να πεθάνει στην αυλή του πολιτισμού μας.

Κακός αυτός, για να απενοχοποιηθώ και να φανώ αθώος τελικά εγώ, δεν το δέχομαι.

Άποψή μου, κρίνομαι στα σχόλιά σας.

Ο Τσάρλτον Χέστον, ένας από τους τελευταίους θρύλους του Χόλιγουντ, πέθανε το Σάββατο (σημ. 5/4/2008) σε ηλικία 84 ετών στην κατοικία του στο Μπεβερλι Χιλς. Στο πλευρό του βρισκόταν η σύζυγός του Λίντια Κλαρκ, επίσης ηθοποιός, με την οποία παντρεύτηκαν το 1944 και έζησαν μαζί 64 χρόνια.

Ο Χέστον, που είχε τιμηθεί το 1959 με το Οσκαρ καλύτερου ηθοποιού για την ταινία «Μπεν Χουρ» και ο οποίος είχε υποδυθεί τον Μωυσή στην ταινία «Οι Δέκα Εντολές» του Σεσίλ Ντε Μιλ το 1956, έπασχε τα τελευταία χρόνια από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.

«Κανένας δεν θα μπορούσε να ζητήσει μια πιο γεμάτη ζωή από αυτήν. Κανένας δεν θα μπορούσε να δώσει περισσότερα στην οικογένειά του, στη δουλειά του, στην πατρίδα του», έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος, «έζησα μια υπέροχη ζωή. Εζησα αρκετά για δυο ανθρώπους».

Ο Τσάρλτον Χέστον, όμως, από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και ύστερα δεν απασχόλησε το κοινό τόσο για τις φιλμικές του ερμηνείες, όσο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Όσο ήταν δεμένος στο άρμα των Δημοκρατικών υπήρξε πρόεδρος της Ένωσης Αμερικανών Ηθοποιών (SAG), δηλαδή από το 1965 έως το 1971. Από τις αρχές του 1980 και μετά, ο Τσάρλτον Χέστον γίνεται οπαδός του υπέρμετρου νεοσυντηρητισμού που εξέφρασε πολιτικά και κοινωνικά στις Η.Π.Α., ο Ρόναλντ Ρίγκαν. Ο Χέστον ξαφνικά αποκτά τα χαρακτηριστικά του υπερπατριωτισμού και του σκληρού νεοφιλελευθερισμού, στρέφοντας τα πυρά του κατά της Ένωσης Αμερικανών Ηθοποιών (SAG). Ο Χέστον δημιουργεί στις αρχές του ’80 μια συντηρητική οργάνωση με το όνομα «Ηθοποιοί που δουλεύουν για μια Ένωση Ηθοποιών» (AWAG), η οποία προσπαθούσε να προωθήσει μέσα στο Συνδικάτο των Ηθοποιών τις ριγκανικές νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Κύριος σκοπός της AWAG ήταν να σταματήσει να είναι υποχρεωτική η εγγραφή στο Σωματείο για να πιάσει κάποιος δουλειά σε ένα κλάδο και συγκεκριμένα σε αυτόν των ηθοποιών (right-to-work law), το οποίο ουσιαστικά θα αναιρούσε την παντοδυναμία της Ένωσης Αμερικανών Ηθοποιών (SAG) και θα περιόριζε στο έπακρο τα συνδικαλιστικά δικαιώματα στο Χόλιγουντ.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο υπερσυντηριτικός πλέον Χέστον να είναι και επίσημα ο πρώτος ηθοποιός που δέχτηκε επίσημη επίπληξη στην ιστορία της Ένωσης SAG το 1986 και να γίνει το «μαύρο πανί» για την ανέκαθεν προοδευτική κοινότητα του Χόλιγουντ, η οποία είχε τραβήξει τα πάνδεινα την περίοδο του Μακαρθισμού. Η συντηρητική στροφή του Χέστον κορυφώνεται το 1998, όταν και γίνεται πρόεδρος της Εθνικής Ενωσης Οπλοκατοχής. Ηγούμενος μιας Ένωσης που αποτελείται από τα πλέον συντηρητικά στρώματα της αμερικανικής κοινωνίας και η οποία διαπνέεται από ρέντνεκ ρατσιστικές αντιλήψεις, ο Τσάρλτον Χέστον δηλώνει ότι ο μόνος τρόπος για να πάρει κάποιος το όπλο από τα χέρια του είναι «από τα κρύα, νεκρά χέρια του». Ο Μάικλ Μουρ στο αποκαλυπτικό «Ακήρυχτο Πόλεμο» στοχοποίησε την Ένωση και προσωπικά τον Χέστον, ο οποίος αποχώρησε μαινόμενος από τη συνέντευξη που του έπαιρνε ο σκηνοθέτης, λόγω των «ενοχλητικών» ερωτήσεων του.

Tο άρθρο που έγραψε ο Γιάγκος Αντίοχος για το περιοδικό Σινεμά, έκανα απλώς μερικές διορθώσεις, για να μην γίνονται ιστορικά λάθη, καταλαβαίνετε.

Το πρωτότυπο βρίσκεται εδώ.

Την ίδια άποψη κουβαλάω απο τότε που είδα τον «Ακήρυχτο Πόλεμο».

Χέστον τον λε(γα)νε τον άνθρωπο. Δεν ήταν τυχαίο. ΔΕΝ τον λέγανε Χέστον. John Charlton Carter τον λέγανε. Μετά έγινε Χέστον. Ούτε και αυτό είναι τυχαίο.