ACE Collectible Garbage Truck

Η Ελεάνα είδε τα προσεκτικά διαλεγμένα σκουπίδια της ανακύκλωσης να καταλήγουν στο ίδιο σκουπιδιάρικο που, δευτερόλεπτα πριν, αφομοίωνε τις πάνες και τα τρόφιμα.

Όταν μου το περιέγραφε, είχε ένα σταμάτημα το βλέμμα της.

Μία απογοήτευση.

Μία ώρα πριν, (μια ώρα πριν ρε φίλε!), ο υπολογιστής μου δεχόταν καταιγισμό από φωνές, κραυγές και κατάρες, καθώς αναμετέδιδε, για άλλη μία φορά, στιγμές της Κερατέας.

Εκεί, που ένα κράτος, πασχίζει να χτίσει μία μονάδα διάθεσης σκουπιδιών. Κόντρα σε στην αρχή ήρεμους, ύστερα εξαγριωμένους πολίτες, με όπλο ασπίδες, κράνη εξαρτήσεις, αφθονία χημικών που, καθώς καταγγέλλεται μπορεί να είναι υπεύθυνα για τον θάνατο ενός αγέννητου παιδιού, πολλούς, πολλούς τραυματισμούς ρε φίλε, σωματικούς και ψυχολογικούς.

Κόντρα σε ένα χωριό, που δεν τους εμπιστεύεται – ούτε-ένα-λεπτό.

Και εκεί, που κόβουν χρήματα από την σύνταξη, (κόβουν χρήματα από την σύνταξη ρε φίλε!), για να πληρώσουν ευρωπαϊκά πρόστιμα για τις παράνομες χωματερές. Σκέψου το: θέλω να πω, αν μπορείς, σκέψου το.

Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο πιο χαμηλά θα πέσουμε. Πόσο πιο ανήκουστο είναι να μαζέψει κανείς αποτυχημένες ανακυκλώσεις, νεκρά αγέννητα παιδιά από χημικούς πολέμους, κομμένες συντάξεις και ταυτόχρονα πληρωμές προστίμων για ανυπολόγιστη ζημιά στο περιβάλλον, σε μία πρόταση, σε μία ημέρα, σε μία σκέψη – και να μην ακουστεί τρομερά παράλογο. Τρομερά αποτυχημένο, τρομερά λίγο.

Τρομερά απογοητευτικό.

Ξέρεις, η απογοήτευση αυτή, είναι βαθιά. Όχι για τα σκουπίδια, ή για το χαμένο χρόνο διαλογής, να μπει το πλαστικό ή το μεταλλικό εδώ, το άλλο εκεί, να μην κλείσει η σακούλα, να μην χαθεί το χρήσιμο. Θέλω να πω, ούτε εύκολα τα έκανε αυτά η Ελεάνα, ούτε άκοπα – τα έκανε με όραμα.

Με κοίταξε όμως ρε φίλε η Ελεάνα με απογοήτευση. «Γιατί να παιδεύομαι;» Αυτό μου είπε.

Γιατί να παιδεύεται;

Η προσπάθειά της, η όποια, η μικρή ή η μεγάλη, θα περισυλλέγει με το ίδιο σκουπιδιάρικο που θα μαζέψει του τύπου που δεν έκανε καμία προσπάθεια. Που δεν ανακύκλωσε τίποτα, που δεν νοιάστηκε καθόλου, που τα έγραψε όλα στα αρχίδια του. Το κράτος θα τους αντιμετωπίσει το ίδιο, αδιάφορα, μάζεψέ τα ρε Γιώργο να φύγουμε. Και αυτό, στο λέω ρε μάγκα και στεναχωριέμαι στ’ αλήθεια, με πληγώνει βαθύτερα από το κάθε τι:

Αυτοί που ονειρεύονται να μην έχουν να ελπίζουν σε τίποτα.

Και αν ελπίσουν, για μία στιγμή, πως θα γίνουν πολιτισμένοι, πως θα βρουν -όχι βοήθεια, καθήκον, υπευθυνότητα, μία ροή, κάτι διαφορετικό, θα περάσει ο σκουπιδιάρης και θα τους αφήσει άφωνους.

Θα τους πάρω τηλέφωνο εκεί στον δήμο, να τους μαλώσω, και θα γελάσουν αμέσως μόλις κλείσουν το τηλέφωνο. Ρε τον μαλάκα θα πούνε, και θα ξεχάσουν σε τρία λεπτά το θέμα. Ή, θα μαλώσουν τον Γιώργο, που θα πει ρε τον μαλάκα, και τι τον νοιάζει, και θα βρίζει αποφεύγοντας τον μπλε κάδο – ή αδειάζοντας τον από εκδίκηση, πάρτα ρε μαλάκα.

Θα τους μαλώσω, πες. Και πες θα αλλάξουν. Πες. Αλλά αυτό το βλέμμα, αυτήν την αμφιβολία στα μάτια της Ελεάνας, τίποτα δεν θα την σβήσει.

Μαλακισμένο πράγμα η εμπιστοσύνη, άμα χαλάσει, δύσκολα κολλάει.

Χίλιοι άνθρωποι μου λένε «Τι ασχολείσαι; Τι νομίζεις πως θα αλλάξει;»

Κάθε τρεις και λίγο, αφήνω ένα σχόλιο στο twitter, με τρόπο τέτοιο για να τον διαβάσει ο Υπουργός, ο Παπουτσής. Το μήνυμα λέει «και τελικά δεν μας είπατε, τι λέει η έρευνα, φταίνε τα χημικά των ΜΑΤ για την αποβολή της εγκύου στην Κερατέα;»

Χίλιοι άνθρωποι μου λένε «Τι ασχολείσαι; Τι νομίζεις πως θα αλλάξει;»

Και με ένα πέρασμα του σκουπιδιάρικου, κερδίζουν.

Και γινόμαστε πιο βρώμικοι, και πιο στα αρχίδια μας, και πιο λυσσαλέοι, μίζεροι και κακόμοιροι, και χαζεύουμε στις οθόνες μας κοίτα ρε μαλάκα τι γίνεται στην Κερατέα, μπαμ! μπουμ! πω πω, γαμάτη αυτή η μολότοφ, ξυστά πέρασε, τον μαλάκα τον μπάτσο – και πετάμε το κουτάκι στα ίδια σκουπίδια που θα σκοτώσουν, αύριο, έναν εξαγριωμένο πολίτη, έναν ΜΑΤατζή, ένα αγέννητο μωρό ή μία ελπίδα.

Και αν πάει κάποιος να εξεγερθεί; να αλλάξει κάτι;

Θα περάσει το σκουπιδιάρικο και θα πετάξει τα σκουπίδια στον ίδιο κάδο πολτοποίησης. Δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα μαλάκα μου. Θα στο κάνουμε πάντα πιο δύσκολο.

Θες κατακλείδα, ε; Να κλείσω με κάτι. Να ξέρεις αν είναι να ελπίζεις, γιατί θα σου πω όχι – θα συνεχίσουμε γιατί αξίζει, ή θα σου πω γάμησέ τα ρε φίλε, και θα μαυρίσει η ψυχή σου.

Να χα ένα καλό κλείσιμο ρε μπαγάσα, μπέσα σου λέω, θα στο έδινα.

7 thoughts on “η απογοήτευση

  1. η απογοήτευση δεν αφορά τον δήμο, ο δήμος πληρώνει εμένα και εσένα να μαζεύουμε σκουπίδια και όχι τα ανακύκλωσιμα.
    επίσης στον ίδιο κάδο ανακύκλωσης που λες (δεν εχει σημασία πόσο απείχε από τον δικό σου) όταν προχθές έβαζα κάτι περιοδικά, μέσα είχε πεταμένα καμμια 10αρια κιλα στυμένα λεμόνια. δεν τα είχε πετάξει ο υπάλληλος που μάλλον κατά λάθος τράβηξε τα ανακυκλώσιμα στην βούτα. πάντως και αυτός ο κάδος με τα λεμόνια αναγκαστικά στην βούτα θα έπρεπε να καταλήξει.
    απογοήτευση λοιπόν για τους συνδημότες μας.
    και τελευταίο τα σκουπίδια των αντιστασιακών της κερατέας ξέρεις σε ποιο δήμο καταλήγουν;

  2. Ευχαριστούμε! Είναι καταπληκτικό ποσο πολλοί ασχολούνται με το να καταδικάσουν την ανομία (των αδύναμων πάντα!) και ποσο λίγοι προσπαθούν να κατανοήσουν τι προκαλεί αυτή την ανομία…

  3. Πρώτο βήμα: κάλεσα στον Δήμο 210 3722001. Μου είπαν (όωπς σωστά σημείωσε και ο @ο κακός) ότι αν υπάρχουν οργανικά σκουπίδια στον κάδο, το μηχάνημα τα παίρνει. Η υπάλληλος δεν το ήξερε, αλλά επειδή δέχθηκε αρκετές καταγγελίες, το έμαθε και το λέει στον κόσμο.

    Δεύτερο βήμα: ζήτησα, παρόλα αυτά, το γραφείο αποκομιδής. Μου έδωσαν το 210 3422055, κάλεσα, και η υπάλληλος που σήκωσε το τηλέφωνο μου είπε πως ΔΕΝ έχουν τέτοια εντολή οι υπάλληλοι (να μαζεύουν δηλαδή σκουπίδια – ακόμα και αν έχουν «μολυνθεί» από οργανικά), ότι θα μεταφέρει μία σημείωση, και ότι μπορώ, αν επαναληφθεί, να προχωρήσω σε έγγραφη καταγγελία.

    Κατ’ αρχάς σκέψεις: Υπάρχει μια μικρή ασυνεννοησία μεταξύ του τηλεφωνικού κέντρου του δήμου, και της κατάλληλης διεύθυνσης. Οι μεν λένε «συνηθίζεται» οι δε «δεν υπάρχει τέτοια εντολή» – παρότι και οι δύο συμφωνούν ότι η αποκομιδή έγινε λόγω «μόλυνσης» από οργανικά. Κατά τα άλλα, υπάρχει η δυνατότητα να γίνει εγγράφως καταγγελία, κάτι που προφανώς θα κάνω την επόμενη φορά που θα πέσει στην αντίληψή μου παρόμοιο γεγονός.

  4. θα είχε ενδιαφέρον να δούμε νομικά πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την συμπεριφορά του υπαλλήλου του δήμου, του ίδιου του δήμου. Αν και είναι θέμα παιδείας και αγωγής σε ορισμένες περιπτώσεις (και όχι λιγες) δυστυχως ο φόβος φυλάει τα έρμα. Και εδώ αναρωτιέμαι τι γίνεται με τον Συνήγορο του πολίτη…

  5. Όταν το είχα δει αυτό πριν από 4 χρόνια, έστειλα μέιλ στο αρμόδιο τμήμα του δήμου αθηναίων και η απάντηση ήταν, όχι ξεκαρδιστική, όχι τραγική, απλά … απογοητευτική. ‘Τα απορριμματοφόρα που είδατε είναι ειδικής τεχνολογίας που διαχωρίζουν στο εσωτερικό τους τα ανακυκλώσιμα από τα οργανικά απορρίμματα’…. και η απάντηση μου ‘είχα χρόνια να γελάσω έτσι… κι αφού λοιπόν διαθέτετε αυτή την παγκόσμια πατέντα… (ας το δεχτούμε ότι την διαθέτετε)γιατί έχετε ξεχωριστούς κάδους;’ … Φυσικά την απάντηση την έστειλα για πλάκα…

  6. Στην ουσία του ποστ, οι λόγοι που μπορεί να μαζεύτηκε ο κάδος των ανακυκλώσιμων μαζί με τα σκουπίδια, μπορεί να είναι πολλοί, η ουσία είναι μία:
    Το «Στα αρχίδια μου».
    Στα αρχίδια ποιανού, είναι μάλλον το λιγότερο:
    Του συλλέκτη, που τα μάζεψε γιατί «σκουπίδια και τα μεν, σκουπίδια και τα δε»?
    Του αρμόδιου στο Δήμο που δεν έμαθε στον συλλέκτη ότι «ρε μαλάκα, μόνο αυτούς μαζεύεις, τους άλλους τους μαζεύει ο άλλος»?
    Του πολίτη που «κάδος ο ένας, κάδος και ο άλλος»?
    Του Δήμου-Κράτους που δεν έμαθε στον πολίτη «ρε μαλάκα, μην πετάς σκουπίδια στους μπλε»?

    Κάποτε έμενα στην Ακ.Πλάτωνος, γειτονιά που μένουν πολλοί αλλοδαποί. Όταν πρωτομπήκαν οι μπλε κάδοι, ήταν συνέχεια γεμάτοι με οργανικά σκουπίδια. Λογικό: Πως περιμένεις να καταλάβει ο άλλος, ειδικά ο ξένος, τη διαφορά;

    Όμως, με την πάροδο του χρόνου, το πρόβλημα μαζεύτηκε και ολοένα βρίσκονταν λιγότερα οργανικά στην ανακύκλωση. Υποθέτω ότι αυτό συνέβη με αυτοεκπαίδευση, στόμα στόμα όσοι ήξεραν το έλεγαν και στους άλλους.
    Αυτό, δίνει μια ελπίδα, όχι;

    Στην ουσία του ποστ: «Γιατί να συνεχίσω να μην είμαι στα αρχίδια μου;»

    Γιατί αν σταματήσω και εγώ, εσύ, ο άλλος, ΤΙΠΟΤΑ δεν θα αλλάξει ΠΟΤΕ.
    Γιατί κάθε βράδυ ξέρω ότι εγώ έκανα το καλύτερο που μπορούσα.
    Και γιατί, ποτέ μα ποτέ δεν θα κοιτάξω το βαφτιστήρι μου -και μελλοντικά το όποιο παιδί μου- με χαμηλωμένα μάτια όταν θα με ρωτήσει: «και καλά, ΕΣΥ τι έκανες τότε;».

  7. Α, και κάτι ακόμα:
    Παλαιότερα, πριν πετάξω στην ανακύκλωση τα υλικά, τα ξεχώριζα και κατά είδος: Πλαστικά, Χαρτικά, Μεταλλικά, Αλουμίνιο, Γυαλί, σε ξεχωριστές ανοιχτές σακούλες. Σταμάτησα, όταν ένας φίλος μου είπε:
    «Αν όλοι το έκαναν αυτό, θα χρειαζόντουσαν λιγότεροι εργάτες στη διαλογή. Θες να χάσει κάποιος τη δουλειά του;».

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.