Έχει δημιουργηθεί ένα θέμα με τις αποδοκιμασίες των φιλάθλων στον τελικό 200μ των ανδρών.

Υπάρχει η μία άποψη, από τα ΝΕΑ:

(…) ΟΙ εντυπωσιακές χθεσινοβραδινές εκδηλώσεις υπέρ του Κώστα Κεντέρη από εβδομήντα χιλιάδες θεατές στο Ολυμπιακό Στάδιο…

ΔΕΝ αποτελούν βέβαια δικαίωση για τον Έλληνα Ολυμπιονίκη…

ΟΥΤΕ φυσικά παραγράφουν τον απαράδεκτο τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν την υπόθεση τόσο ο ίδιος…

ΟΣΟ και οι αρμόδιοι της Διεθνούς αλλά και της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.

ΘΑ πρέπει ωστόσο να βάλουν σε βαθύ προβληματισμό τους «αθανάτους», αλλά και όλους όσους καθορίζουν τις τύχες του παγκόσμιου αθλητισμού…

ΚΑΘΩΣ αποτελούν ένα σαφέστατο μήνυμα δυσπιστίας για τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται το μείζον πρόβλημα της χρήσης απαγορευμένων ουσιών. (…)

Η άλλη άποψη από την Sportline:

(…) Μπράβο, ελληνάρα. Μπράβο, φίλαθλε. Πλέον, μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος. Εκανες το χρέος σου απέναντι στην πατρίδα. «Αφού δεν παίζει ο Κεντέρης, δεν πάνε να τσιγκελωθούν όλοι τους;»

Μπράβο και πάλι μπράβο, ελληνάρα οπαδέ.

Εδειξες για ποιο λόγο από τη Δευτέρα θα κλειστείς στο καβούκι σου και θα τσακώνεσαι για τους κωλοπαιδισμούς του Κυρ-Γιάκου και του Μπαρμπαγιώργου Ανατολάκη, για τα καραγκιοζιλίκια του Προπονητή Αλέφαντου και για τα βατράχια που πετάς στο γήπεδο.

Αυτοί και αυτά σού αξίζουν τελικά. Γι’ αυτά είσαι γεννημένος. Τώρα θα αλλάξεις; (…)

Οι δημοσιογράφοι ρωτούσαν όλο τον κόσμο εχθές: «Εσείς θα γιουχάρατε;»

Απαντώ: Εγώ όχι. Αλλά σέβομαι απόλυτα την ανάγκη του κόσμου να διαμαρτυρηθεί. Και, πρέπει να πω, πολύ μου άρεσε που δεν έκαναν αυτό που «πρέπει». Αν έχεις όρεξη να διαμαρτυρηθείς βρε αδελφέ, κάντο.

Διαβάστε τα άρθρα, είναι και τα δύο πολύ ενδιαφέροντα.

Είχα σκοπό να γράψω κάτι σήμερα. Λεγόταν «Οχι Εδώ Που Είμαι».

Το γράφω, παρότι λίγο ανεπίκαιρο.

Στα κάτω μου:
Τις τελευταίες μέρες νοιώθω λίγο περίεργα – δεν έχω ξανανιώσει έτσι:

Δεν θέλω να είμαι εκεί που είμαι. Όταν είμαι στο γραφείο, θέλω να είμαι σπίτι. Όταν είμαι σπίτι, θέλω να είμαι έξω. Όταν είμαι έξω, θέλω να επιστρέψω.

Δεν είναι οτι με πιάνει άγχος, το αντίθετο. Έχω μάλλον μία αίσθηση οτι δεν ταιριάζω εκεί που είμαι. Οτι δεν αποδίδω. Οτι δεν είμαι εγώ. Είναι μία μυστήρια, μελαγχολική αίσθηση.

Στα πάνω μου:

Κοπέλα που δουλεύει ως ασφάλεια και την συναντώ καθημερινά, με σταμάτησε εχθές: «Διάβασα τον αρκούδο» μου είπε. «Τα γράφεις πολύ ωραία». Ξαφνιάστηκα: ελάχιστοι στο γραφείο ξέρουν για τον αρκούδο. Δεν το κρύβω ούτε το διαδίδω. Θα κοιτάξω να την ‘ψαρέψω’ να μου πει πως το έμαθε… 🙂 Η κοπέλα που μου το ανέφερε είναι ένας αξιόλογος άνθρωπος, που η ευγένειά της είχε γίνει αντικείμενο σχολιασμού από όλο το γραφείο τις πρώτες ημέρες που ήρθαμε εδώ. Καλοσυνάτη και πρόσχαρη (παρότι η δουλειά της έχει άλλες απαιτήσεις). Καλώς ήρθες καινούργια αναγνώστρια!

Η φίλη μου η Γιώτα διάβασε επίσης το blog μου. Πήρα το μήνυμά της στο κινητό μου: «Α ρε Γιάννη! Αυτή τη στιγμή διαβάζω Αρκούδο. Τι ωραία που τα λες. Είσαι ταλέντο!». Καμάρωνα σαν γύφτικο σκερπάνι. Η Γιώτα είναι η κοπέλα του φίλου μου του Βασίλη – και ένας δεσμός που ζηλεύω και που δεν θα με πείραζε καθόλου να έχω και εγώ έναν ίδιο. Τρέφω και για τους δύο τα καλύτερα των αισθημάτων: ότι καλό τους συμβαίνει, τους αξίζει απόλυτα. Καλώς ήρθες καινούργια αναγνώστρια!

Η φίλη μου η ‘homofructus’ ππου εμφανίστηκε από το παρελθόν (γιατί χάθηκες βρε;) είπε οτι θα το διαβάσει – ανυπομονούσε κιόλας. Περιμένω σχόλια της. (Είναι βέβαια ένας άνθρωπος που διασκεδάζει με τα happy tree friends αλλά τι να κάνεις, δεν μπορείς να τα έχεις όλα σ’ αυτή την ζωή.)

Ανεπίκαιρο γιατί; Σήμερα πήρα ένα γράμμα. Προσέξτε, όχι email, όχι μήνυμα στο κινητό: Γράμμα.

Και πάνε και τα κάτω μου, και πάνε και τα πάνω μου..

Εν ολίγοις, το είχα προκαλέσει να γραφτεί, (αλλά όχι να σταλεί). Μου άρεσαν αυτά που έγραφε, με έβαλε σε σκέψεις, έμαθα πράγματα που δεν ήξερα (σήκωνα το κεφάλι μου στην μέση της πλατείας και έλεγα: «Ρε μπαγάσα… ωραίο timing!»)… Είχε μουτζούρες, ήταν γραμμένο σε διαφορετικές στιγμές, με άλλες γραφές, ανορθόγραφο. Όπως πρέπει να είναι ένα γράμμα.

Με δυο λόγια, ήταν υπέροχο.

Ανοίγεις την καρδιά σου στέλνοντας ένα γράμμα. Εγώ, μέχρι πρόσφατα, τα έγραφα μόνο. Αν χρειαζόταν τα διάβαζα. Αλλά δεν τα έστελνα.

Θέλει κουράγιο, θέλει καθαρή ψυχή, θέλει καρδιά.

Γηράσκω αει διδασκόμενος.

Χάρη στην φίλη μου την homofructus (με γεια το νέο όνομα btw) και τον diafano θυμήθηκα αυτόν τον μικρό εφιάλτη, τα Happy Tree Friends. Για όσους δεν τα ξέρουν, είναι κινούμενα σχέδια με φρικιαστικές ιστορίες, καθόλα όμως χαριτωμένες και πετυχημένες.

Χαριτωμένες. Τέλος πάντων.

Σαν να μην έφταναν αυτά, και ο Joe έφτιαξε τα Joecartoon, μία εξίσου …χαριτωμένη σειρά απο ιστορίες.

Πάρτε τα μικρά παιδιά μακρυά από τις οθόνες, και επισκευθείτε τα κάτωθι λινκ:

Δεν είχα σκοπό να κάνω post σήμερα. Δεν είχα όρεξη.

Αλλά στον φίλο koukouzelis (που btw με τιμά
με τα comment του) βρήκα (άλλο ένα) ενδιαφέρον post.

(…) Ξαναβλέπω τον πιτσιρικά με την ντουντούκα προς το τέλος της προπόνησης. Του λέω ότι μου άρεσε ο τρόπος που μας καθοδηγούσε. «Σοβαρά; Με θυμάστε; Δώσατε νόημα στη ζωή μου» απαντάει με χαμόγελο.

Πολύ τον πάω αυτόν τον εθελοντή. Η μεγάλη καρδιά, ρε πούστη μου, φαίνεται – από όποια πλευρά και αν την κοιτάξεις. Αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά.

Αν είδατε μεγάλες καρδιές τελευταία, να χαίρεστε για τα ανοιχτά σας μάτια.

Δεν το λέω εγώ, ο Νίκος Δήμου το λέει. ‘Εχω ενστάσεις με την εξήγηση στο ‘Εθνικός’, αλλά συμφωνώ απόλυτα με το πνεύμα του άρθρου.

Παραθέτω απόσπασμα για να τσιμπίσετε και να πάτε να το διαβάσετε όλο (μήν κάνετε έτσι, μικρό είναι * )

Με την ίδια λογική που δεν με «ανεβάζει» μία νίκη, δεν με ντροπιάζει και ένα ντοπάρισμα. Δεν με αφορά αν ο τάδε εξαπατούσε ως προς τις επιδόσεις του (ίσως αφορά μόνο τους «εθνικά υπερήφανους»).

Συγνώμη Τέρενς, Νίκο, Νίκο, Έλλη και λοιποί διαφωτιστές μου: Ουτε υπερήφανος, ούτε ντροπιασμένος. Ας πάμε τώρα σε λίγα διαφημιστικά μηνύματα…

Υ.Γ. Ξαναδιαβάζοντας το post μου, σκέφτομαι ότι ίσως δεν πέρασα ακριβώς το μήνυμα που είχα στο μυαλό μου… Συμπληρώνω λοιπόν: Φυσικά κατέβηκα να πανηγυρίσω την νίκη της Εθνικής. Φυσικά χάρηκα τα χρυσα των παιδιών (αλλά και την προσπάθεια της Δανιηλίδου, του Πύρρου κ.λ.π.). Αλλά όλα αυτά είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ επιτυχίες των παιδιών. Δεν πήρα εγώ χρυσό σε τίποτα (ένα χάλκινο έχω από ένα τελικό μπάσκετ στην Πάρο – που δεν αγωνίστηκα καν). Δεν έβαλα γκολ, ούτε έκατσα κάτω από την μπάρα. Αφού λοιπόν δεν είμαι ο Τραϊανός να χαρώ, γιατί να είμαι ο Κεντέρης να ντραπώ; Η αποψή μου λοιπόν αφορά τον βαθμό συμμετοχής μου: είμαι θεατής, έχω γνώση της θέσης μου στην ιστορία. Ως τέτοιος δεν προσβάλλομαι από την χημεία Τζέκου γιατί ποτέ δεν την οικειοποιήθηκα. Με τον Δήμου συμφωνώ μόνο με τον τίτλο, με την προσπάθεια να σπάσει το κατεστημένο που μας θέλει να φτιάχνουμε μύθους και μετά να τους απομυθοποιούμε. Κατά τα υπόλοιπα, εθνικισμούς και λοιπά, δεν συμμετέχω: εγώ νομίζω οτι δεν είναι αυτός ο σκοπός, αλλά το χρήμα – ο Δήμου πιστεύει οτι η βάση του είναι μιά προσπάθεια επιστροφής σε παλιότερες αξίες. Μπορεί να έχει δίκιο, μπορεί να έχω δίκιο. Αδιάφορο κατ’ εμέ. Διαβάστε το και κρίνετε μόνοι σας.

Οσοι με είδατε σε περιοδικό …γυναικείας ποικίλης ύλης, μην βαράτε. Συντροφική χάρη ήτανε. Πεδίο δόξης λαμπρόν, να έχεις την φάτσα σου στο magazine, θα μου πείτε – αμ δε. Έτσι είναι η δόξα, αντίθετα για τους άλλους, εγώ το χρήμα δεν το μίσησα ποτε, με την δόξα δεν τα πήγαινα ποτέ καλά.

Κάποια μέρα που θα κάνω κέφια, και θα ‘χω πιεί και καμιά μαυροδάφνη παραπάνω, θα σας πω ιστορίες για Μελίνες και Λουνα Παρκ, να φρίξετε.

Δεν μετανιώνω, αλλά όπως είπαμε: συντροφική χάρη, μην βαράτε.

Ή εν πάσει περιπτώσει, βαράτε, αλλά απαλά, να μην ξυπνήσω.

Stomp. Στην Σαλονίκη. Να πάτε (30/08/2004 – 03/09/2004), αν μπορείτε. Δηλαδή να πάτε, μπορείτε – δεν μπορείτε. Οταν είχαν έρθει πέρσι στην Αθήνα πήγα με το ζόρι. Και όταν τελείωσε το show, με το ζόρι έφυγα επίσης.

Μέχρι τότε, ένα δωράκι (δεν είναι stomp, περισσότερο kodo είναι, αλλά μας κάνουν.) Θα χρειαστείτε κάρτα ήχου, flash, υπομονή (είναι λίγο μεγάλο).

http://www.rockstargames.com/upload/swf/winners/multimedia/drewcope.swf

Το βρήκα στο StartPoint.gr του Γιάννη Γούτη. (Αυτός ο τύπος τώρα που το σκέφτομαι ανακάλυψε το blog πολύ πριν από μας….)

Αντε, κάντε μιά φορά αυτό που σας λέω.
Να την ακούτε την Υβέτ.

Επέστρεψα – μην καιγεστε, θα ξαναφύγω πάλι σε 2 εβδομάδες.
(Οι διακοπές μου brw ήταν οι καλύτερες τις ζωής μου, θα τα πούμε μια άλλη φορά.)

Στο θέμα μας: τι ακριβώς είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες:

Εχω τρεις εικόνες που μου έχουν μείνει:

Εγγραφή από την Πάρο, όπου για 15 ημέρες θα διακοπεύω.

– Την εγγραφή μου ντύνει με μουσική υπόκρουση ο Eros Ramazzoti με το ‘Un cuore con le ali’

Μην ανησυχείτε, δεν χάνω επαφή · στο σπίτι που φιλοξενούμαι, και internet υπάρχει, και όλα τα καλά του θεού. (Photoshop δεν υπάρχει, και να δώ πως θα βάζω εκείνο το χαριτωμένο arkoudos.blogspot.com στις φωτό μου για να μην μου τις «δανείζονται» μερικοι…. 🙂 )

Θα γυρίσω σε περίπου 2 εβδομάδες για να δω και τους Ολυμπιακούς. Και να δουλέψω στον ρυθμό τους.

Σας αφήνω, πάω σινεμά (πουτάνα ζωή, ε;)

Τι έγινε ρε παιδιά εδώ;

Κυκλοφορεί σήμερα (29/7/2004) στα ΝΕΑ and goes like this:

Aποκλείστηκαν από τις διαπιστεύσεις 17 εργαζόμενοι του EKAB ύστερα από ξεσκόνισμα ποινικών μητρώων

Παραθέτω απόσπασμα:

Ο κ. Δ. Βουλής, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου εργαζομένων στο EKAB και ένας εκ των… κομμένων, καταθέτει τη δική του εκδοχή. «Με απέρριψαν λόγω… προτέρου εντίμου βίου», λέει ειρωνικά ο κ. Δημήτρης Βουλής. «Είμαι αριστερός και παλιά είχα έρθει σε αντιπαράθεση με την Αστυνομία για την υπεράσπιση των δημοκρατικών μου δικαιωμάτων και τη διεκδίκηση των εργασιακών μας κατακτήσεων. Γι’ αυτό πιστεύω ότι με απέρριψαν. Στο χαρτί που μου έστειλαν παραθέτουν μόνο διάφορα σημεία του νόμου, δεν γράφουν τι ακριβώς έκανα, και λένε πως για περαιτέρω διευκρινίσεις μπορώ να απευθυνθώ προσωπικά σε αυτούς, και με δικηγόρο αν θέλω, καθώς και ότι έχω το δικαίωμα να κάνω ένσταση. Δεν θα το αφήσω έτσι το θέμα, για πολιτικούς κυρίως λόγους, διότι εδώ υπάρχει σοβαρό πρόβλημα δημοκρατίας. Χώρια που όταν τον χειμώνα κάναμε αίτηση δεν ξέραμε πως θα μας ψάξουνε – στην πορεία προέκυψε αυτό».

Όλο το άρθρο εδώ

Είπαμε, ασφάλεια, ok, αλλά όχι και έτσι! Βασικά, δεν είναι το μόνο που με χάλασε – στο Βήμα εχθές (28/9/2004) διάβασα στην στήλη του Πανούτσου, οτι σε τεστ που κάνανε σε αστυνομικούς, για θέματα ασφαλείας, τέθηκε το εξής: «Μία γυναίκα, που μοιάζει έγκυος (φουσκωμένη κοιλιά, περπάτημα, κλπ) δεν σταματάει σε μπλόκο της αστυνομίας και επιχειρεί να μπεί σε φυλασώμενο χώρο. Ο Αστυνομικός την πυροβολεί και την σκοτώνει. Ανακαλυπτει μετά οτι ήταν πράγματι έγκυος. Ήταν σωστή η πράξη του;». Η απάντηση ήταν ομόφωνα ΝΑΙ. Προσέξτε, δεν κοιτάω αν ήταν σωστή ή όχι η απάντηση: την απάντηση που έδωσαν κοιτάω.

Δεν ξέρω ρε παιδιά, αλλά μου φαίνεται οτι ποιό πολύ φοβάμαι τα μέτρα ασφαλείας, παρά τους τρομοκράτες…

Για ρίχτε μια ματιά εδώ.

Το παίζω πονηρός, γιατί πολλά απο αυτά, τα κάνω πριν μου τα μάθουν. Απο την άλλη, πολλά τα είδα κοιτώντας το άρθρο, και είπα «Τι μαλάκας που είμαι, γιατί δεν το σκέφτηκα αυτο μόνος μου;»

Να είστε καλά, να ανακυκλώνετε.

Να ‘ναι καλά και η Voulariba που μπήκε στον κόπο να σας κάνει ανθρώπους.

Έστω και αργά (από τον Φλεβάρη «τρέχει» το θέμα) υπέπεσε στην αντίληψη του αρκούδου οτι κάποιοι δυσκολεύονται να χωνέψουν την Κόκα Κόλα.

Το θέμα το διάβασα στην αγγλική έκδοση της Indymedia και μοιάζει αρκετά ενδιαφέρον:

Φαίνεται λοιπόν οτι τα εργοστάσια της Coca Cola και της PepsiCo στην Ινδία, για την παραγωγή των αναψυκτικών τους εκμεταλλεύονται μία περιοχή στην οποία προκαλούν ανυπολόγιστες ζημιές: Η βασικότερη είναι οτι κάνουν τέτοια χρήση των υδάτινων πόρων, που το πόσιμο νερό παρουσιάζει μεγάλη έλλειψη στην περιοχή (Μιλάμε για την Ινδία, έτσι;).

Αν και είναι παλιό, έχει και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία: Όπως για παράδειγμα, ότι μία ανεξάρτητη Κοινοβουλευτική Επιτροπή κλήθηκε να ελένξει εάν ο
ισχυρισμός του κέντρου για την επιστήμη και το περιβάλλον οτι στα αναψυκτικά των εν λόγω εταιριών βρέθηκαν επικίνδυνα φυτοφάρμακα, σε ανησυχητικές ποσότητες…

Για ρίχτε του μία ματιά, και αν κάποιος ξέρει κάτι παραπάνω, let us know, will you?

Και, που ‘σαι φιλαράκι, άστην Κόκα, ένα νεράκι πιάσε μου…

Ήμουν εκεί το τριήμερο 16-18/7. Θα ήθελα να μείνω εκεί, όλη μου την ζωή.

Να ‘ναι καλά ο κυρ-Τριαντάφυλλος που μας το ξεκαθάρισε.

Ε’ιδα τον Spiderman 2 σήμερα, και θυμήθηκα τo «ψεύτικο» ερώτημα που θέτει ο Stan Lee: Να είσαι ο εαυτός σου (με ότι αυτό του κοστίζει) ή να ζεις την ζωή που (πιστεύεις ότι) περιμένουν οι άλλοι να ζήσεις;

Δεν θα οδηγήσω εσας στον ίσιο δρόμο: αντιθέτως «θα βγάλω το λιθαράκι από το δικό μου μάτι» και θα μιλήσω για μένα.

Είναι πολύ δύσκολο να είμαι αυτός που θέλω να είμαι. Αν νομίζετε οτι αυτό είναι το εύκολο, απατάσθε. Τουλάχιστον όχι για μένα.

Καταρχάς το ποιό σημαντικό: ποιός θέλω αλήθεια να είμαι; Στην πραγματικότητα είμαι πολύ εύπλαστος – ποιό πολύ απ’ οσο οι γύρω μου πιστεύουν. Σήμερα θέλω αυτό – αυριο το μετανιώνω, δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα τελικά. Σήμερα διαφωνώ, αύριο μπορεί να συμφωνήσω.

Επίσης, στην φάση της αυτογνωσίας και της κατάθεσης που βρίσκομαι τώρα πρέπει να το ομολογήσω: είμαι πολύ εγωιστής. Α, όλα και όλα, ο εαυτούλης μου πρώτα – ακόμα και αν δεν το παραδέχομαι. Κυρίως αν δεν το παραδέχομαι.

Τέλος, εκτός από όλα τα άλλα, θέλω να με αγαπούν. Οχι μόνο να με αγαπούν, να με λατρεύουν. Οχι μόνο να με λατρεύουν, να με θεοποιούν.

Είμαι, με άλλα λόγια, ένας φυσιολογικός άνθρωπος.

Και με αυτές τις αδυναμίες μου (που αναγνωρίζοντάς τις σε μένα, μπορώ να τις δικαιολογώ στους άλλους) νομίζετε οτι είναι εύκολο να είμαι ο εαυτός μου; Οχι, σας πληροφορώ οτι είναι πολύ ποιό απλό να είμαι αυτός που θέλουν οι άλλοι.

Αλλά δεν είναι το σωστό να κάνεις το εύκολο, έτσι δεν είναι; Ο αδιάβατος δρόμος είναι ο ποιό ενδιαφέρον.
Έτσι, κοιτάω να είμαι ο εαυτός μου, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό. Απλώς φροντίζω να είμαι ειλικρινής με τους άλλους – όσο τουλάχιστον είμαι και με τον εαυτό μου.

(Σκατά. Πήγα να γλυτώσω από τον κακόβουλο, αλητήριο, εγωιστή εαυτό μου, και πάλι μπροστά μου τον βρήκα. Τουλάχιστον γλυτώστε εσείς – κάντε όσο το δυνατόν λιγότερη παρέα μαζί μου. Αυτό, συνήθως, αρκει για να οδηγηθείτε μακρυά από την αμαρτία.)