Σ΄αυτό το ποστ γράφω για την ταινία Κυνόδοντας, και αποκαλύπτω την ιστορία της – οπότε, αν έχετε σκοπό να την δείτε -και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το κάνετε-, μην προχωρήσετε.
Ας ξεκινήσω με την υπόθεση της ταινίας, για να καταλάβετε όσοι δεν ξέρετε για τι πράγμα μιλάω. Αντιγράφω από τον δικτυακό τόπο:
Ο πατέρας, η μητέρα και τα τρία τους παιδιά ζουν σε μια μονοκατοικία έξω από την πόλη. Γύρω από το σπίτι υπάρχει ένας ψηλός φράχτης. Τα παιδιά δεν έχουν φύγει ποτέ από το σπίτι. Διαπαιδαγωγούνται, ψυχαγωγούνται, βαριούνται και αθλούνται έτσι όπως οι γονείς τους πιστεύουν ότι θα έπρεπε, χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Τα παιδιά επίσης πιστεύουν ότι τα αεροπλάνα που πετάνε πάνω από το σπίτι είναι παιχνίδια και ότι τα ζόμπι είναι μικρά κίτρινα λουλούδια. Ο μόνος άνθρωπος που μπαίνει μέσα στο σπίτι είναι η Χριστίνα, η οποία δουλέυει σαν φρουρός security στο εργοστάσιο του πατέρα. Ο πατέρας κανονίζει τις επισκέψεις της στο σπίτι με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του γιού. Όλη η οικογένεια, και ιδιαίτερα η μεγάλη κόρη, λατρεύει την Χριστίνα. Μια μέρα η Χριστίνα κάνει δώρο στην μεγάλη κόρη μια στέκα για τα μαλλιά ζητώντας της κάτι άλλο σε αντάλλαγμα.
Ακόμα και αφού είχα προετοιμαστεί για τον Κυνόδοντα, δεν θεωρώ εαυτόν προετοιμασμένο. Γιατί είτε είσαι γνώστης της πραγματικότητας που σε περιτριγυρίζει, είτε καλύπτεσαι από ευλογημένη άγνοια, τελικά, ο Λάθιμος το κάνει τόσο σαφές, που θα φύγεις αναρωτώμενος αν έχεις ακόμα τον κυνόδοντά σου στην θέση του. Και, λυπάμαι που στο λέω, η μεγάλη πιθανότητα είναι να είναι ακόμα εκεί. Και οι δύο, δεν έχει σημασία.
Η ταινία σε ξαφνιάζει κατ’ αρχάς με το παίξιμο των δύο κοριτσιών. Σε όλη την διάρκεια της ταινίας μιλάνε αργά -κομμένα και σχεδόν μουδιασμένα. Στην αρχή είσαι σίγουρος ότι πρόκειται για άρπα κόλα επιλογή ηθοποιών – αλλά οι εκφράσεις είναι μελετημένες. Στην πορεία όμως, αφομοιώνεις αδιαμαρτύρητα τον ρόλο τους: έτσι πρέπει να είναι: μουδιασμένες.
Τα τρία παιδιά -δύο κορίτσια και ένα αγόρι- αν δεν κάνω λάθος, δεν έχουν όνομα. Είναι ανώνυμα, γνωστά μόνο από τον ρόλο τους: είναι κόρες, και αδέλφια. Ο πατέρας κάνει ακριβώς αυτό που πιστεύει, σε όλη την διάρκεια της ταινίας: τα προστατεύει. Δεν γίνεται υπέρμετρα σκληρός, ούτε με αυτά, ούτε με την Χριστίνα. Δεν (φαίνεται να) αντλεί σε καμία περίπτωση ούτε μία σταγόνα ηδονής με την δύναμή του. Δεν το απολαμβάνει, δεν γίνεται γι’ αυτό. Στην σκηνή που πρέπει να καλύψουν την φυγή του τέταρτου παιδιού, μοιάζει σχεδόν ανακουφισμένος. Όταν χτυπά την Χριστίνα, δεν το παρακάνει από θυμό: είναι σχεδόν πατρικός, και την συμβουλεύει φεύγοντας.
Ο έλεγχος στην οργή, είναι και απόλυτος έλεγχος στα παιδιά. Τα παιδιά θα μάθουν ότι ‘μουνί’ είναι η λάμπα, και ‘ζόμπι’ ένα κίτρινο λουλούδι. Αποφεύγει ευλαβικά τα ‘μη’ – απλώς αντικαθιστά την αλήθεια. Είναι πιο δύσκολο να ψάξεις την αλήθεια όταν δεν έχεις αντιληφθεί ότι την έχεις χάσει.
Θα κρατηθεί από κάθε ευκαιρία για να τονίσει την αναγκαιότητά του. Τα ψάρια θα ψαρευτούν από τον ίδιο, μόνο αυτός οδηγεί – ούτε καν η συνένοχος γυναίκα του, όλες οι ανάγκες θα καλυφθούν μόνο από τις δικές του, αποκλειστικές εξόδους. Ο ρόλος είναι απόλυτος. Όταν όλα θα πάνε λίγο στραβά, θα μαλώσει την γυναίκα του γιατί δεν χτενίστηκε. Η εξουσία πρέπει να φαίνεται αλάνθαστη και ανεπηρέαστη. Όταν όλα θα πάνε τελείως στραβά, θα πατήσει τους κανόνες μόνο αυτός: Θα περπατήσει έξω από την αυλή, ενώ οι υπόλοιποι, ακόμα και η μάνα, θα γαβγίζουν πειθήνια στην πόρτα.
Οι αλληγορίες τόσο πολλές, που γίνεται σχεδόν εξωφρενικό που ο Λάνθιμος και ο Φιλίππου σε αντιμετωπίζει σαν παιδί. Τόσες πολλές που μπορεί να παραλήψεις άφθονες, και πάλι να έχεις αντιληφθεί απόλυτα την αλήθεια:
Τα παιδιά, που ψάχνουν με καλυμμένα τα μάτια την μητέρα τους, γιατί τη εξουσία της δεν χρειάζεται να την βλέπεις, αρκεί να την ακούς,
Τα παιδιά που γλύφουν, στην κυριολεξία, τον πατέρα τους,
Που εκπαιδεύονται να γαβγίζουν για να φοβίσουν τον τρομερό εχθρό, την γάτα,
Τα όνειρα των παιδιών, που είναι μικρά, γιατί έχουν μικρή φαντασία, μικρή φαντασία γιατί δεν έχουν δει τίποτα περισσότερο από την αυλή τους, και δεν έχουν ονειρευτεί τίποτα περισσότερο από ανούσιες επιθέσεις στην εξουσία,
Ο ρόλος του γιου-ανδρός, που είναι τυπικός: Αν είσαι αγόρι, μπορείς να γαμάς. Μπορεί και να παρακάμψουμε λίγο τους κανόνες. Σε μία σκηνή, ο νεαρός δίνει εντολές γυμναστικής στα κορίτσια, αναλαμβάνοντας πλήρως τον ρόλο του αφεντικού οδηγού,
Τα φτηνά αυτοκόλλητα που χρησιμοποιούνται ως επιβράβευση ενός εσωτερικού διαγωνισμού. Δούλεψε πιο σκληρά, και θα κάνεις εσύ κουμάντο. Θα σε πληρώσουμε με κάτι παντελώς άχρηστο, αλλά που θα σε πείσουμε οτι έχει μεγάλη σημασία,
Η επιβράβευση που είναι μία χιλιοπαιγμένη σκηνή της ίδιας οικογένειας στο βίντεο – τα παιδιά έχουν μάθει τα λόγια απ΄έξω. Δεν έχει σημασία τι θα αποκομίσεις από τον κόπο σου, ακόμα και αν είναι επαναλαμβανόμενο, αρκεί να το έχουμε δημιουργήσει εμείς,
Τα παιδιά που δεν έχουν όνομα, μόνο ρόλους,
Η μετάφραση του τραγουδιού που γίνεται ακριβώς όπως βολεύει την εξουσία – και η έλλειψη γνώσης κάνει απολύτως παραδεκτή αυτήν την ερμηνεία,
Ο χορός των κοριτσιών, που θυμίζει έντονα παρέλαση, σαν αυτήν που κάνουν τα παιδιά, που ούτε ξέρουν γιατί την κάνουν, σε μία γιορτή που δεν την καταλαβαίνουν, και δεν είναι καν δική τους.
Ο τρόμος και ο φόβος για όσα θα συμβούν αν δεν ακολουθηθούν οι κανόνες, -ένα μικρό γατί γίνεται ο λόγος που ο αδελφός τους έχει σκοτωθεί- ακόμα και αν χρειάζεται να τον δημιουργήσουμε, να τον εφεύρουμε, να τον πούμε τρομοκράτη ή ιό-δολοφόνο,
Η θέση αυτών που γνωρίζουν ότι χρησιμοποιούνται: Η Χριστίνα, μια εργαζόμενη ως σεκιουριτάς που γίνεται πουτάνα καθώς πληρώνεται για να κάνει σεξ με τον νεαρό, θα βάλει στην ίδια θέση την μεγαλύτερη κόρη για μία στέκα μαλλιών. Θα την κάνει και αυτήν πουτάνα, για μία στέκα. Για να την κάνει ίδια με αυτήν. Και όταν η κόρη θα την απειλήσει για να πάρει αυτό που θέλει, θα αποκτήσει αυτή εξουσία, ενώ η ‘ασφάλεια’ θα την χάσει,
Ακόμα και το επάγγελμα της Χριστίνας, που είναι μία ψευδής εξουσία, παιχνίδι στα χέρια του οργανωτή της, πληρώνεται για να κάνει έρωτα με τον γιο, αλλά όταν ζητάει αυτή ικανοποίηση του λέει «για σένα τα κάνουμε όλα αυτά». Θα ικανοποιήσεις εμένα, αλλά θα γίνει για το δικό σου καλό.
Τα αεροπλάνα που πετούν πάνω από τον φράκτη, και τα εμφανίζουμε ως παιχνίδια – είναι ένα ανόητο παιχνίδι η ελευθερία, και όσοι δεν την έχουν το κοιτούν και λένε ‘μακάρι να πέσει’ -ανατριχιαστική σκηνή-
Η μεγαλύτερη αποκτά όνομα, ένα δικό της, παιγμένο σε μία ταινία πειρατικής βιντεοκασέτας, λίγο πριν προσπαθήσει να φύγει. «Θα γυρίζω κάθε φορά που με φωνάζεις Μπρους’ λέει στην αδελφή της, και πασχίζει να της το αποδείξει. Δεν ξέρει τι να κάνει με την γνώση που αποκτά. Την μοιράζει απρόσεκτα, και σχεδόν μεθυστικά. Δεν αμφισβητεί ούτε μία στιγμή, ακόμη και τότε τον πατέρα της: Για να βγει από το σπίτι θα αφαιρέσει, οδυνηρά, τον κυνόδοντά της. Δεν θα πατήσει ποτέ έξω – αντιθέτως, θα κλειστεί στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου, που μοιάζει με φέρετρο.
Λέω πολύ σοβαρά, ότι δεν φτάνει μία ανάγνωση της ταινίας για να αντιληφθώ όλα τα νοήματά της. Αλλά ταυτόχρονα ανατριχιάζω στην πιθανότητα να είμαι εγώ γιος μίας «οικογένειας» που δεν με σταμάτησε να βγω από τον φράκτη της. Μίας κοινωνίας που δεν με εμπόδισε ποτέ να φύγω. Που δεν μου είπε ποτέ μη. Απλώς, με ξεγέλασε λίγο με τις λέξεις – μου είπε «ασφάλεια» – αλλά της έδωσε άλλη ερμηνεία, «εχθρός» αλλά ήταν κάτι άλλο, «δικαίωμα» αλλά δεν ήταν ακριβώς αυτό, «επιβράβευση» αλλά κάθε άλλο παρά ήταν.
Μία κοινωνία που με γέννησε σε ένα σύστημα που δεν αμφισβητώ – απλώς και μόνο γιατί δεν γνώρισα κανένα άλλο. Μία εξουσία που θεοποίησε όλα όσα ήθελε, και εξοβέλισε στο πυρ το εξώτερο όσα δεν έπρεπε να υπάρχουν. Και που για χάρη της παρελαύνω περήφανος, αλλά χωρίς ακριβώς να γνωρίζω γιατί και πως.
Απλώς, όπως μου είπανε.
Υ.Γ.: Τελείως ειρωνικά, η μία από τις δύο -αν δεν κάνω λάθος- αίθουσες (και η πιο κοντινή) που παιζόταν ο Κυνόδοντας, ήταν ο Μικρόκοσμος, στην Συγγρού. Αν ήμουν σκηνοθέτης, θα πλήρωνα όσο όσο για να ολοκληρωθεί τόσο πετυχημένα και αυτή η αλληγορία.
Γεια σου Αρκουδε. Ειδα τον Κυνοδοντα πριν μερικες βδομαδες σε ενα φεστιβαλ ελληνικου κινηματογραφου εδω στην Αυστραλια. Πηγα χωρις να ξερω _τιποτε_ για την ταινια. Παρολο που τα πρωτα 5 λεπτα ηταν αρκετα ενδιαφεροντα, βρηκα το ολο εγχειρημα ανυποφορα βαρετο, σε σημειο που ισ ως να εφευγα απο το σινεμα στη μεση αν δεν ειχα παει με αλλους φιλους. Αντιθετως με σενα δεν βρηκα κανενα νοημα στην ταινια. Αυτο που εδειχνε θα μπορουσε να δειχθει σε 10 λεπτα (για νοημα δεν μιλαω, αφου δεν βρηκα κανενα). Το μονο θετικο που αναγνωρισα ηταν η φωτογραφια.
Διαβασα μετα και (ψιλο)εκπληχθηκα οτι η ταινια ειχε διακρισεις, καθως και γενικολογους διθυραμβους που με εξοργισαν, ακριβως για την γενικολογια τους και την κενοτητα τους.
Χαιρομαι που διαβασα την δικια σου ουσιαστικη αποψη/σχολιασμο και ετσι μπηκα στο κοπο να γραψω 1-2 πραγματα αλλα και να αναρωτηθω για αλλα.
Ειναι ενδιαφερουσα η θεωρηση σου. Η ανησυχια και ερωτηση «ποσο ζουμε σε μια φουσκα;» ειναι ενδιαφερουσα και για μενα (και για αρκετους αλλους φανταζομαι) . Μπορω να δω πολλες ταινιες βασισμενες πανω της, και με ενδιαφερει η συζητηση πανω στο θεμα. Με την συγκεκριμενη ταινια ομως δεν εφυγα καθολου αναρωτωμενος αν εχω τον κυνοδοντα στην θεση του, οπως χαρακτηριστικα γραφεις. Δεν ξερω κατα ποσο ηταν αυτος ο στοχος του Κυνοδοντα. Εψαξα και βρηκα αυτη την ωραια και χαλαρη 11λεπτη συνεντευξη με τον Λανθιμο και δυο απο τους ηθοποιους http://mftm.blogspot.com/2009/05/dogtooth-2009.html
Πολυ συμπαθητικοι ολοι και προσγειωμενος ο Λανθιμος. Ο Λανθιμος λεει (πολυ προβλεψιμα) οτι η ταινια δεν εχει συγκεκριμενη κατευθυνση και στοχο αλλα αναφερει την εξερευνηση στην εξελιξη της οικογενειας και γενικοτερα της «μεγαλυτερης» οικογενειας, προς την κατευθυνση που το πας και εσυ δλδ. Δεν ειναι ομως πολυ συγκεκριμενος για το τι θελει απο την ταινια. Εγω θα τον ρωταγα ευθεως: «Γιατι εκανες αυτη την ταινια;» Θα δεχομουν οποιαδηποτε απαντηση, του στυλ: «για πλακα», «για να δοκιμασω το στυλ μου», κτλ, δεν ειναι οτι ψαχνω βαθυτερο νοημα στην ιστορια, απλως θα ηθελα να ξερω τους προσωπικους του στοχους.
Βρηκα πολυ ενδιαφερον το κομματι που ο Πασσαλης μιλαει για το «περιεργο» παιξιμο. Πολυ ενδιαφερον σαν μεθοδος και θα με ενδιεφερε να συμετασχω σε κατι παρομοιο (ειμαι ερασιτεχνης ηθοποιος) αλλα για μενα, ως θεατης, δεν δουλεψε. Δεν δουλεψε γιατι δεν εδενε με καμια πραγματικοτητα. Γιατι να ειναι σαν ζομπι; Καταλαβαινω να θελεις να αποφυγεις στυλ της καθημερινης «κανονικης» ζωης, αλλα το να μιλας ετσι και να μην μιμησε ας πουμε τους γονεις σου δεν δενει με καμια ψυχολογικη πραγματικοτητα. Ακομα και ο χαρακτηρας της Χριστινας μιλαγε καπως ετσι!
Στην γενικοτερη εκταση του, αυτο ειναι και η ουσια του προβληματος μου με την ταινια. Δεν εβλεπα καμια «πραγματικοτητα» μεσα σε αυτον τον φανταστικο και περιεργο κοσμο. Καποιος θα πει: «δεν ξερεις τι να περιμενεις σε τετοιο παραλογισμο, anything goes!» Διαφωνω ριζικα με αυτο τον ισχυρισμο. Το να παρουσιαζεις περιεργους, «παραλογους» κοσμους, οπως τοσες ταινιες εχουν κανει, δεν σε απαλασει απο την ευθυνη να «δεσεις» την ιστορια, να δημιουργησεις μια πραγματικοτητα που τουλαχιστον θα μιλησει σε καποιους. Σε εμενα δεν μιλησε, ισως ειμαι πολυ ευαισθητος, ισως κοιταγα αλλου. Αυτο το βασικο προβλημα μαζι με τις πολυ απλωμενες σκηνες που ουσιαστικα επαναλαμβαναν το ιδιο θεμα, καθως και το gratuitous sex, με καναν να αποκοπω εντελως απο την ταινια. Ισως αν η ταινια ηταν 10-15 λεπτα με διαλεγμενες γρηγορες σκηνες του τεχνητου κοσμου που ζουσαν τα παιδια, να με εκανε να «καταπιω» ευκολοτερα τον κοσμο τους και ισως να αναρωτηθω και εγω αν εχω τον κυνοδοντα στην θεση του.
Πιθανως να μην ηθελες μια κριτικη της ταινιας στα σχολια. Περιμενω παντως με ανυπομονησια να διαβασω σχολια αλλων και δικα σου, που ισως αποκαλυψουν περισσοτερα πραγματα για μενα (γιατι ας πουμε καποιες τεχνικες δεν δουλευουν με μενα και δουλευουν με αλλους ή αντιστροφα). Ευχαριστω για το βημα και χαιρετισματα απο down under!
Φίλε Θανάση, ακριβώς αυτήν την απάντηση ήλπιζα να βρω σ’ αυτό το post.
Εξηγούμαι: Μια ταινία είναι προφανώς θέμα οπτικής, μία καθαρά υποκειμενική υπόθεση. Άλλο βλέπω εγώ, άλλο ο διπλανός μου – ίσως γιατί άλλο έχω ανάγκη να δω εγώ, διαφορετική ανάγκη ο άλλος.
Το πρόβλημα είναι ότι η Ελεάνα, η σύζυγός μου που πήγαμε μαζί, βαρέθηκε το ίδιο γρήγορα με σένα. (αν δεν με προλάβει, σου μεταφέρω την άποψή της για το σχόλιό σου: να αγιάσει το στόμα σου! 🙂 ). Έτσι, βρέθηκα μπροστά σε μία ταινία που είτε την λατρεύεις γιατί καταλαβαίνεις πέντε πράγματα, είτε δεν την γουστάρεις (ή σου είναι αδιάφορη) γιατί δεν καταλαβαίνεις γιατί έγινε. Είδα και εγώ την συνέντευξη του σκηνοθέτη, πριν μάλιστα γράψω το κείμενο, είδα και εγώ το χαλαρό στυλ του, αλλά δεν ξαφνιάζομαι που δεν είχε το πάθος που περιγράφω.
Εγώ, ομολογώ, είδα ένα αριστούργημα, ένα point of refference, και νιώθω εξαιρετικά τυχερός. Εσύ, η Ελεάνα και πιθανότατα και άλλοι χάσατε τον χρόνο σας. Όπως όμως ξεκίνησα την απάντηση, είναι θέμα οπτικής.
Η θέση σου πάντως, εντόνως καλοδεχούμενη 🙂
Ειδαμε τον Κυνοδοντα στις Νυχτες Πρεμιερας,οπου εγινε και η πρωτη επισημη προβολη της στην Ελλαδα.Μας εκανε εντυπωση το γεγονος πως ατομα τα οποια τα ειδαμε κατσουφιασμενα και με εκφρασεις αηδιας ή απαθειας στα προσωπα τους,ηταν απο τα πρωτα που ετρεξαν να δωσουν συγχαρητήρια στον Λανθιμο…Τα ιδια ατομα λιγο αργοτερα οταν τα ρωτησαμε αν καταλαβαν ή αν τους αρεσε η ταινια…μας απαντησαν αρνητικα.
Γιατι λεμε ολα τα παραπανω;;;Διοτι μαλλον αυτη η ταινια δεν αρεσε στους περισσοτερους,αλλα γνωριζοντας ολοι πως εχει βραβευτει στις Καννες…προσπαθησαν μεσα τους να βρουν αυτο το κατι διαφορετικο…ωστε να πισουν τους ευατους τους πως του αρεσε!!!
Πολυ ωραια ιδεα,με οχι την επιθυμητη για εμας τουλαχιστον αποδοση.
Πάντως δεν ισχύει για μένα. Όπως γράφω και στο άρθρο ήμουν εντελώς απροετοίμαστος για αυτό που θα έβλεπα. Ούτε κάννες, ούτε τίποτα δεν σημαίνουν κάτι για μένα, κυρίως γιατί δεν είμαι σινεφίλ, και τις «κουλτουριάρικες ταινίες» δεν κάνω ότι τις καταλαβαίνω.
Δεν μου είπε κανείς τίποτα για την ταινία. Πήγα, είδα, και ότι κατάλαβα μόνος μου, το ποσταρα.
Κι εγώ είδα την ταινία. Οι περισσότεροι θεατές «τα ΄χαν παίξει» στο τέλος. Είναι βαριά ταινία, η αλήθεια είναι… Και με «άρρωστο» περιεχόμενο. Δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια θεάματα.
Μήπως όμως, ακόμα κι αυτό, είναι αποτέλεσμα του ότι ζούμε στην «κοινωνία του κυνόδοντα», όπου άλλα μας παρουσιάζουν ως καλά και άλλα εν τέλει είναι αυτά;
Χαιρομαι που το ειδος του σχολιου μου ηταν κατι που ηλπιζες 🙂 . Ξαναδιαβασα το κειμενο σου αλλη μια φορα και πραγματικα ειναι πολυ ενδιαφεροντες προβληματισμοι. Απο μονοι τους. Η ταινια για μενα ηταν πολυ χοντροκομμενη για αυτους. Μαλιστα θα ελεγα οτι επιδρα αποκοιμηστικά! Εξηγουμαι: η φουσκα που ζει ο καθενας μας στην ζωη του ειναι πολυ πιο λεπτεπιλεπτη και πολυ πιο συνθετη σε σχεση με την φουσκα της ταινιας και κυριως χωρις κεντρικη απολυτη εξουσια. νομιζω πως οι περισσοτεροι ανθρωποι βλεποντας την ταινια σκεφτονται «εγω ΔΕΝ ειμαι αυτος!» Ναι, μπορεις να κανεις αλματα αν αυτο το θεμα σε απασχολει, αλλα το βλεπω πιο πιθανο ο θεατης απλως να βαυκαλιστει, να κανει χαζι, να αποκοιμηθει (αν δεν βαρεθει απλως).
Οπως λες και εσυ βεβαια, ο καθενας βλεπει αλλα πραγματα. Χαιρομαι που σου αρεσε ο Κυνοδοντας, που σε εβαλε σε αυτους τους προβληματισμους. Θα γουσταρα να συζηταγαμε επι του ευρυτερου θεματος, αλλα ειμαι λιγο μακρυα 🙂
Παντως, αν καποια αλλη φορα προτεινεις ταινια που δεν εχω δει, θα ζητησω και την γνωμη της Ελεανας πριν αποφασισω να παω 😛
Είδα τον «Κυνόδοντα» πριν μία εβδομάδα. Το μόνο που ήξερα για την ταινία ήταν πως είχε βραβευτεί στις Κάννες και πως ο σκηνοθέτης είχε κάνει την «Κινέττα», διαφήμιση και βίντεο-κλιπ. Ο λόγος που πήγα ήταν η επιτακτικότητα στο βλέμμα και τον τόνο της φωνής φίλων που μου έλεγαν «πήγαινε δες τον «Κυνόδοντα», μην το χάσεις!».
Είναι η ίδια επιτακτικότητα που έχω υιοθετήσει και εγώ. Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ λέω το ίδιο πράγμα. Θεωρώ πως η ταινία είναι πολύ σημαντικό έργο τέχνης, πολυεπίπεδο σε τοπικό και οικουμενικό επίπεδο.
Η μεγαλύτερη νίκη του Λάνθιμου ήταν πως απόδειξε πως ο βιοπορισμός μπορεί να αφήσει περιθώριο στην καλλιτεχνική δημιουργία να ανθίσει. Είναι πολλοί οι «σοβαροί» σκηνοθέτες που κάνουν διαφημίσεις χωρίς να τις υπογράφουν…
Και να προσθέσω και κάτι; Το «Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου» είναι από τα ωραιότερα τραγούδια του Ρουβά. Και το βίντεο-κλιπ είναι του Λάνθιμου, και είναι από τα ωραιότερα ελληνικά βίντεο κλιπ…
Θέλει η αισθητική να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει!
Θα έπρεπε να ξεκινήσω το σχόλιό μου με μια προβληματική της κριτικής ακεραιότητας,όλων δηλαδή των αστάθμητων παραγόντων και των ανένταχτων συνιστωσών που συνυπολογίζονται για την διαμόρφωση της υποκειμενικής αξιολόγησης,όπως η αυθεντικότητα ενός έργου ή κάποια προθεσιακά απωθημένα,μιας και η πλειονότητα Ελλήνων και ξένων κριτικών που αναφέρθηκαν στην πρωτοτυπία και την ευρηματικότητα του σεναρίου έχει εκτεθεί.Αλλά ας πάρω τα πράγματα απ’την αρχή.
Είδα λοιπόν και εγώ τον Κυνόδοντα την πρώτη εβδομάδα προβολής του, παρασυρόμενος απο τις διθυραμβικές κριτικές και απο προτροπές φίλων.Την είδα ευχάριστα και γέλασα αρκετά, έχοντας ωστόσο την αίσθηση του πρόχειρου και του αθεμελίωτου για ότι έβλεπα με αποτέλεσμα να στεγνώσω συναισθηματικά.Ανώριμη η ψυχογράφηση των χαρακτήρων ,σαν να είχαν αποκοπεί απο τα ίδια τα συστατικά της ψυχοσύνθεσής τους με αποτέλεσμα να μην επιτυγχάνεται το μέγα ζητούμενο της δικαιολόγισης(όχι απαραίτητα ορθολογικής).Εν κατακλείδι μου φάνηκε πως η ταινία απέχει απ’το να συνιστά τοποθέτηση,ούτε καν συγκροτημένη αναφορά, πάνω στη θεματολογία την οποία πραγματεύεται.Δεν πληροφορεί για τίποτα και δεν καταλήγει σε τίποτα.Είχε παρ’όλα αυτά μια ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά και παιχνιδιάρικες σατυρικές προθέσεις.Ο Λάνθιμος είχε κάτι να δείξει αλλά δεν είχε κάτι να πεί.
Η έκπληξη ωστόσο ήρθε την επόμενη μέρα όταν διάβασα κάπου πως ο Κυνόδοντας είναι ουσιαστικά το remake μιας Μεξικάνικης ταινίας του 1973 με τίτλο El castillo de la pureza του Ripstein.Απο περιέργεια κατάφερα να βρώ και να δώ την ταινία και κατέληξα στην ίδια διαπίστωση.Οι δύο ταινίες δεν είναι μόνο σεναριακά ταυτόσημες αλλά και λεπτομερειακά(βέβαια στην ταινία του Ripstein το ζώο που τους απειλεί λέγεται ποντίκι!!).Αισθάνθηκα ότι με κορόιδεψαν και αυτός είναι ο λόγος που γράφω αυτό το σχόλιο.
Ολα καλα και ολα ωραια αυτα τα post.Αλλα ρε
παιδια εχω μπερδευτει.Να παω η να μην παω να τον δω τον κυνοδοντα τελικα;Το κινεττα το ειχα βρει αποκρουστικα αδιαφορο
αλλα λεω να δωσω αλλη μια ευκαιρια στον Λανθιμο.Ε αμα απογοητευθω θα παω για ποτο για να το ξεχασω
Είδα χθες την ταινία και πάνω κάτω έχω την ίδια άποψη με εσένα Αρκούδε. Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί ξεπήδησαν έντονα από την οθόνη και μας απασχόλησαν το υπόλοιπο βράδυ (κι ακόμα). Ωστόσο πιστεύω ότι θα μπορούσε να έχει καλύτερη κλιμάκωση προς την «απόδραση» της κόρης. Εντυπωσιακό το φινάλε που σε αφήνει με την ψευδαίσθηση ότι η κόρη ίσως τα καταφέρει και μάλιστα περιμένεις να ανοίξει το πορτμπαγκάζ, αν κι αυτό είναι αδύνατον.
Υ.Γ. Πριν διαβάσω το κείμενό σου, δεν είχα παρατηρήσει ότι τα παιδιά δεν είχαν ονόματα. 🙂
@arkin: για τα ονόματα: ούτε και γω πριν ξεκινήσω να γράφω το κείμενο. Τι τα θες, η αλήθεια βγαίνει όταν κουβεντιάζεις, ακόμα και με τον εαυτό σου 🙂
Aνέβασα ελληνικούς υπότιτλους για το El castillo de la pureza στο greeksubtitlesproject.com.Η ταινία υπάρχει στο Veoh και στο rapidshare.
geoterrea εάν σου είναι εύκολο δώσε μας κάποιο link για veoh ή για rapidshare.
Ευχαριστώ.
Ο Κυνόδοντας μου έδωσε αυτό ακριβώς που φοβόμουν.
Το σενάριο είναι κλεμμένο με έναν τρόπο που θα χαρακτήριζα ξεδιάντροπο. Δεν πρόκειται για αναφορά, δεν πρόκειται για δανεισμό, δεν προσετέθη τίποτε στο υλικό, πρόκειται για μια απλή κλοπή. Απορώ με το θράσος δηλαδή. Πώς υπογράφουν την ξένη δουλειά έτσι; Από την τηλεοπτική σειρά Το Κλειδί με τον Φιλλιπίδη (The Apartment) έχω να δω τέτοια κόπια. Ο Παπακαλιάτης δε μετράει γιατί κλέβει μικρές δώσεις, άντε να τον πας στα δικαστήρια για μια σκηνή εδώ και εκεί! Θα χάσεις.
Ο σκηνοθέτης είναι πολύ συμπαθητική φυσιογνωμία αλλά δε θυμίζει σκηνοθέτη για ταινία μεγάλου μήκους. Δε φαίνεται άτομο ανήσυχο. Όλοι αυτοί που μας δίνουν γεναιόδωρα τη χαρά του cinema έχουν μια ιδιαίτερη ματιά, μια αύρα, μια παραξενία και έναν ιδιαίτερο τρόπο ομιλίας και αυτό είναι πασιφανές, ανεξάρτητα από τη μητρική τους γλώσσα, την καταγωγή και την παιδεία τους. Αυτός ήταν και ο λόγος που είδα την ταινία. Παραξενεύτηκα όταν έβαλα το σενάριο δίπλα στο σκηνοθέτη. Προσωπική άποψη που δεν έχω δικαίωμα να έχω, το ξέρω, αλλά ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης βγάζει μάτι ότι δεν το έχει μέσα του, IMHO φυσικά.
Η ταινία πάσχει απο το νεοελληνικό κινηματογραφικό Δήθεν. Ο έλληνας κάνει ταινίες τέχνης κύριοι! Φυσικά, αυτό μας λείπει μια και έχουμε τεράστια εμπορική επιτυχία με τις mainstream ταινίες μας στο εξωτερικό! Το Δήθεν εμποδίζει το σενάριο να ζήσει και να παιχτεί με τρόπο που θα τραβήξει το θεατή και θα τον κάνει ένα με την ταινία. Η συγκεκριμένη ταινία είναι ο καλύτερος εκφραστής του Δήθεν που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Είναι Δήθεν και της φτάνει. Αυτό είναι το λυπηρό. Δεν είμαι απο αυτούς που νομίζουν ότι ο Αγγελόπουλος σκηνοθετεί Δηθεν ταινίες. Τον λατρεύω ακόμα και στις πιο μέτριες στιγμές του γιατί οι ηρωές του είναι πάντα πραγματικοί και το σενάριο ζεί μέσα μου. Ο Αγγελόπουλος είπε αν θυμάμαι καλά ότι ήταν ενδιαφέρουσα ταινία. Ξέρω τον ενθουσιασμό και την αγάπη του για το ελληνικό cinema, οπότε αν το έλεγε για μια δική μου ταινία θα ήταν η τελευταία που θα γύριζα.
Κατά την προσωπική μου γνώμη ο σκηνοθέτης δεν ξέρει να δουλέψει με τους ηθοποιούς. Ακούγεται χοντρό αυτό που λέω αλλά αυτό είδα. Ξέρω ότι δεν έχει κάνει μόνο τις διαφημίσεις με το «put the kot down slowly» και τους ελληναράδες που βρίζονται σε μια διάβαση πεζών σαν αυτή στο εξώφυλλο των Beatles και δεν έχω δεί τίποτε άλλο δικό του εκτός από αυτή την ταινία.
Η ταινία χρηματοδοτήθηκε από εμάς, αλλα δεν έκανε εισιτήρια ούτε στην Ελλάδα. Και δε μας ενδιέφερε να κάνει μάλλον, βλέπε την εταιρία διανομής με την ελάχιστη πείρα και τον όλο χειρισμό. Δεν πίστευα φυσικά ότι κάποιος έλληνας θα την πρότεινε σε ένα φίλο του. Από πότε το εισητήριο είναι κάτι που δεν θέλουμε κύροι που μοιράζετε τα δικά μόυ χρήματα εδώ και εκεί σε παραγωγές; Ο κινηματογράφος είναι επιχείρηση για όλες τις χώρες εκτός απο την Ελλάδα. Η Ελλάδα κάνει ταινίες Δήθεν γιατί δεν πιστεύει ότι θα μπορούσε ποτέ να πουλήσει κάτι στο εξωτερικό ή επειδή είναι υπεράνω; Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια και ο πεσιμισμός δε βοήθησε κανέναν. Η Ελλάδα μπορεί να πουλήσει αν σοβαρευτεί. Και αν χρηματοδοτήσει κάτι που δεν είναι Δήθεν, φτηνή κόπια, μεγαλεπίβολο ή απλά ανόητο. Και όταν πρόκειται για χρήματα από την τσέπη μου, αν δεν πουλήσεις εισιτήρια δε θα ξαναπάρεις φράγκο. Όπως στις υπολοιπές κρατικές χρηματοδοτήσεις στον κόσμο των επιχειρήσεων. (αστείο ήταν). Η επιτυχία στα festival δε θα φέρει χρήμα στη χώρα γιατί ξέρουμε πως λειτουργούν και πόσο λίγους εκφράζουν. Το hobby και την καριέρα του ενός και του άλλου δεν πρέπει να τα χρηματοδοτούμε και να τα χτίζουμε από την τσέπη του έλληνα φορολογούμενου. Πόυλησες εισητήρια; Κάλυψες το κόστος και έφερες χρήμα, φόρους, κλπ; Πάρε να γυρίσεις και άλλη αγόρι μου. Έτσι ζεσταίνεται η παραγωγή σε μια χώρα, έτσι πάει μπροστά, και έτσι παράγεται και το εμπορικό και το καλό cinema. Η ταινία που θα γίνει το προσωπικό σου όχημα δε με ενδιαφέρει, ειλικρινα!
Δεν είναι και νεός σκηνοθέτης βέβαια, οπότε να πάρει χρήματα, δεν πειράζει. Πχ σκηνοθέτησε και το λαζοπουλικό O Καλύτερος Μου Φίλος. Άμα δε δώσουμε σε αυτόν σε ποιόν θα δώσουμε. Βέβαια με προιστορία τη διαφήμιση και το πατατοειδές Κινετα και με σενάριο τόσο κλεμμένο, εγώ δε θα έδινα λεφτά. Εγώ σκέφτομαι σαν επιχειρηματίας.
Η ταινία δεν πήγε στο φεστιβάλ θεσσαλονίκης νομίζω. Δεν είναι αρκετά καλό το φεστιβάλ για την ταινία; Τόσο Δήθεν είναι; Η πήγε και δε την είδα;
Το πιο λυπηρό είναι ότι η ταινία διακρίθηκε. Και το λέω εγώ που είχα στεναχωρηθεί για το Τσίου το οποίο ίσως αρχίσω να εκτιμώ μια μέρα γιατί ήταν σαχλαμάρα αλλά μια σαχλαμάρα που είναι δίπλα μου κάποιες στιγμές, υπάρχει και ζει. Αλλά αυτή η ταινία πήγε στο άλλο άκρο επιτυγχάνοντας ανάλογο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Γράψτε κάνα καλό σενάριο γιατί χανόμαστε. Παρέχω δωρεάν 1080p uncompressed κάμερες και full εξοπλισμό και post άμα λάχει. Αν είστε Δήθεν βέβαια και θέλετε να είναι 35mm, πηγαίντε στο ΕΚΚ να μου τα πάρετε απο εκεί χωρίς να με ρωτήσετε:)
Όσον αφορα τα βραβεία, δείτε πως δουλεύει το σύστημα:
Στις Κάνες έχει μια επιτροπή 5 ατόμων. Η σύνθεση δεν έχει πολύ ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια. Φέτος ήταν:
1) Πρόεδρος ο σκηνοθέτης Σορεντίνο. Τιμητική θέση.
2) Μια ηθοποιός η Τζούλι Gayet. Διακοσμητική θέση (όπως και στήν επιτροπή των κανονικών βραβείων είναι η Αζια Αρτζέντο (κόρη του μπαμπά) και λοιπές ομορφούλες. Αν νομίζετε ότι είναι όπως όταν πήγατε το 1993 με Louis Malle, Kiarostami, Kusturica και Claudia Cardinale στην επιτροπή μάλλον γεράσατε και είστε ρομαντικοί:)
3) Η διευθύντρια του φεστιβάλ του Γκέτεμποργκ. Μεγάλη επιρροή στη Στοκχόλμη όπου και βραβεύτηκε ο Κυνόδοντας φυσικά.
4) Ο διευθυντής του φεστιβάλ του Τοροντο. Μεγάλη επιρροή στο Μοντρεαλ όπου και βραβεύτηκε ο Κυνόδοντας φυσικά.
5) Μια ινδή που ασχολήται με το casting και είναι αντιπρόσωπος του φεστιβαλ του Τορόντο, βλέπε νο 4.
Αλυσσιδωτή αντίδραση αυτά τα βραβεία της επιτροπής. Άμα σου κάτσει ντόν’τ πουτ δι κοτ νταουν.
Πάντως κάποιος πρέπει να μας πεί γιατί κάποιος τόσο διαμαρτυρόμενος για το κράτος και την Ελλαδίτσα παίρνει 200,000 ευρώ ζεστά για την ταινία του και ξεχνά να το αναφέρει, ή το αναφέρει σαν να του έφερε το κακόμοιρο το «Κεντρο» εμπόδια στην τέχνη του. Είδα και τη συνέντευξη για την οποία έχει link πιο πάνω και εκνευρίστηκα με τις αερολογίες. Ούτε στις συνεντεύξεις νεολαίας στο δρόμο για το Αξίζει Να Το Δείς πάνω από φραπέ και τάβλι.
Δεν παρακολουθώ ποτέ ελληνικές ταινίες και δεν με ενδιαφέρουν οι κριτικές που παίρνουν γιατί-θα είμαι ειλικρινής- με νευριάζει η ψευτοκουλτούρα που θεωρώ ότι τις διακατέχει. Επίσης ήμουν η πρώτη που καταδίκασα σαν ελεεινή μπούρδα και χάσιμο χρόνου (μετά συγχωρήσεως) το «Irreversible» του Gaspar Noe λόγω -κατά την ταπεινή μου άποψη- της προσπάθειας του σκηνοθέτη να σε σοκάρει απλά, παρά τις διυραμβικές κριτικές που απέσπασε. Ο κυνόδοντας διαθέτει και ψευτοκουλτούρα και σοκαριστικές σκηνές και «βαρετές» σκηνές παρ’όλ αυτά ήταν ένα αριστούργημα. Ένα μοναδικό μείον που θα μπορούσα να επισημάνω είναι ότι μου θύμισε το «dogville» του lars von trier αλλά ακόμα και αυτό κατόρθωσε να το κάνει στοιχείο δικό του. Για μια εύπεπτη ταινία με καθορισμένη αρχή και τέλος, αποσαφηνισμένα νοήματα και σκηνοθέτη με κέφι να εξηγήσει τι εννοούσε ο ποιητής σε κάθε καρέ νομίζουν υπάρχουν πολλές επιλογές δόξα τω θεώ έτσι δεν είναι??
ειναι ιδια η ιδεα με το el castillo de la pureza οντως απλα του λανθιμου εχει μια Haneke αισθητικη που το απογειωνει. Μου αρεσε πιο πολυ ο κυνοδοντας και μπραβο στον λανθιμο για την εξαιρετικη εκδοχη που εδωσε στην original ταινια του Ripstein.
http://www.imdb.com/title/tt0068348/ ..σας λέει τίποτα αυτό???…και ΓΙΑΤΙ η BOO productions (Κυνόδοντας) σε
χρόνο μηδέν απέκλεισε από το YouTube το βίντεο με τις παρόμοιες σκηνές
από τα δύο έργα …??? και γιατί δεν αναφέρθηκε καθόλου ο Ripstein, απ’ ότι διαβάζω !!!
μόλις είδα την ταινία.
Επαθα ένα ψυχοτραλαλά στην αρχή.
Πιστευα οτι θα ήταν κανένα ψυχολογικό θρίλερ ή στην χειροτερη να ήταν η ζωη μέσα απο τα μάτια καποιου φρενήρη μεσα στην ψυχιατρικη κλινική. Τελικά ήταν πολυ χειρότερα.
(έχω δει το σπιρτοκουτο και το ψυχη βαθια, και μου φανηκαν πολυ καλες ταινίες) Αυτη εδω τι να πω. Δεν έχω λογια, ειναι ψυχικα αρρωστημενη.
Μου άρεσε 😛
Υστερόγραφο: για όσους δεν καταλαβουν τίποτα απο την ταινία ή ψαχνουν ακομη να βρουν το νοημα που φτιαχθηκε αυτη η ταινία, απλα πείτε οτι χασατε χρόνο απο την ζωη σας και προχωρηστε, ετσι κ αλλιως καθημερινα χανετε χρονο μην γρινιαζετε για μια ταινια.
Πωπω ζήλεια!!!
Ζήλεια και γκρίνια!!!
Έσκασαν και οι ειδικοί της διαπλοκής!
Η τέχνη είναι ψυχή,ο κινηματογράφος είναι ψυχή…..
Μερικοί την έχουν παρκάρει κάπου ή την άφησαν σε κάνα πορτμπαγκάζ ξεχασμένη!!
Είστε πολύ προβλέψιμοι!!!
Στα σκουπίδια τα κόμπλεξ σας!!!
Χαίρομαι που μπαίνω σε ξένα φόρα και αποθεώνουν τον Κυνόδοντα!
Όλοι δήθεν είμαστε ρεεεεε!!!!!!!!!!
Συγχαρητήρια στα παιδιά!!
Αρκούδε, πολλά πολλά συγχαρητήρια για το κείμενό σου!
Η ταινία μου άρεσε πολύ και ψάχνοντας στο ιντερνετ πληροφορίες, βγήκα στο μπλογκ σου…το οποίο με έκανε να θυμηθώ και να σκεφτώ υπό άλλο πρίσμα πολλές σκηνές…
π.χ. δεν είχα σκεφτεί ιδιαίτερα βλέποντάς την ότι «κρύβει» ή ότι μπορεί να αναφέρεται έστω και άρρητα στην ίδια την κοινωνία, ή τέλος πάντων σε κάτι πιο συλλογικό…Τους περισσότερους συμβολισμούς τους συνέδεα άμεσα με την οικογένεια και την καταπίεση που αυτή προσφέρει, με την εξουσία των γονέων, με την υπερπροστατευτικότητα που, για το καλό μας, πολλοί γονείς υιοθετούν κ.λ.π. κ.λ.π.
Ομολογώ ότι η δική σου οπτική μου φάνηκε πολύ πιο πειστική και εύστοχη από τη δική μου, που μετά το σχόλιό σου, μου φαίνεται πλέον κάπως επιφανειακή… (Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι και ο μικρόκοσμος της οικογένειας δεν είναι παρά μια μικρογραφία του μακρόκοσμου της κοινωνίας. Όπως και στην ιδια τη φύση, έτσι και μεταξύ ανθρώπων, ο μικρόκοσμος και ο μακρόκοσμος υπακούουν πολλές φορές στους ίδιους νόμους τελικά…
Ως εκ τούτου, συμφωνώ και με τη σημειολογία σου περί του κινηματογράφου στη Συγγρού!
λυπάμαι πολύ georgef αλλά δεν ζηλέυω κάποιον που έκλεψε μια ιδέα και αρκετά πλάνα από μια ταινία και πλάσαρε στο κοινό πως είναι δική του! Μ’ αρέσει να ζηλεύω πραγματικούς καλλιτέχνες! Κι αν ο Λάνθιμος ήταν ένας από αυτούς θα έλεγε πως η ταινία είναι Ριμέικ και όχι δική του ιδέα!
Η θέση μου είναι κάπου ανάμεσα: ο Λάθιμος παρουσίασε μια εξαιρετική ταινία.
Αν η ταινία είναι ριμέηκ (δεν έχω δει ακόμα το «el castillo de la pureza») τότε είναι μεγάλο λάθος η στάση της εταιρίας και του Λάθιμου να «παραλείψει» να το αναφέρει.
Ίσως είναι και καλό μάθημα: Μπορεί δέκα-είκοσι χρόνια πριν, δίχως internet, οι πέντε-δέκα ψαγμένοι που θα είχαν δει την μεξικάνικη ταινία να μην είχαν τρόπο να γκρινιάξουν – τώρα όμως, τα πράγματα είναι αλλιώς…
Πάντως, από την απίστευτα λάθος στάση εταιρίας-Λάθιμου που «παίζουν» με την πατρότητα της ιδέας χαμένοι είναι οι ίδιοι που μία εξαιρετική ταινία, την έχουν κάνει το λιγότερο ύποπτη.
Έχεις το δικαίωμα να διατυπώνεις την όποια ένστασή σου και πράγματι το έκανες με πολύ εύστοχο τρόπο.Και δίκαιο.
Αντιθέτως πολλοί το κάνουν με εντελώς κακοπροαίρετο τρόπο και εμφανώς φαίνεται η ζήλεια και η γκρίνια τους…..
Αν πράγματι είναι ριμέικ και δεν αναφέρεται είναι σοβαρό λάθος και επιλήψιμο.
Ριμέικ ή όχι,η ταινία αξίζει πάρα πολλά!
Και ριμέικ να είναι, για μένα δε χάνει την καλλιτεχνική του αξία ο Κύριος Λάνθιμος.
Το ατόπημά του είναι ηθικό και δε συγχωρείται…
Για τη μη αναφορά στη μεξικάνικη ταινία.
Φαίνονται ξεκάθαρα στη σκηνοθεσία του οι επιρροές από «πραγματικούς» καλλιτέχνες.
Ιστορίες και διαστροφές γύρω από τον οικογενειακού εγκλεισμού έχουν υπάρξει και σε άλλες καλτ ταινιες….όχι βέβαια με τον αντίστοιχο προσανατολισμό του Κυνόδοντα.
Παρθενογέννηση πάντως δεν υπάρχει….αν ψάχνεις κάτι τέτοιο.
Και αν όλο το εγχείρημα του κύριου Λάνθιμου δε δε δε…….ας προσπαθήσουν οι υπόλοιποι Έλληνες κινηματογραφιστές να δημιουργήσουν ένα άξιο ύπαρξης φιλμ.
Από cinephilia.gr
Μια από τις πιο γνωστές ταινίες του -που προβλήθηκε και στην Ελλάδα- είναι το El Castillo De la Pureza, ένα σουρεαλιστικό δράμα εσωτερικών χώρων, στο οποίο ο κεντρικός χαρακτήρας, ένας πατέρας, κρατά την οικογένεια του κλειδωμένη στο σπίτι για 18 χρόνια να μην διαφθείρει από τον κόσμο και για να μείνει πάντα αγνή.
Αν το El Castillo De la Pureza εμμένει μόνο σε αυτό το επίπεδο νοηματικά, ο Λάνθιμος μπορεί να βασίστηκε στην ιδέα αλλά προχώρησε και δημιούργησε μια εξαιρετική ταινία με έντονο κοινωνικό πολιτικό στοχασμό.
Μικρόκοσμος-Μακρόκοσμος………
Αυτό ενυπάρχει στην Μεξικάνικη ταινία?
Και συμφωνώ!!!
Πες το ρε αδελφέ να τελειώνουμε!
οκ την ειδα. νομιζα οτι το μπορατ ηταν η πιο μ….νη ταινια που εχω προσπαθησει να δω, αλλα αυτο αν δεν ηταν ελληνικο θα το εκλεινα στα 10 λεπτα….τελικα καταλαβα πολλα πραγματα, κουλτουρα ειναι:1ον) να μιλας με μεγαλες παυσεις, 2ον) να μη λες τιποτα το ουσιαστικο γιατι η τεχνη σου ειναι τοσο μεγαλη που οι θεατες μπλαμπλα 3ον) οσο λιγοτερα εισιτηρια κανει η ταινια τοσο πιο σοβαρη ειναι 4ον) δεν ξυριζουμε ποτε τα επιμαχα σημεια, τα οποια φυσικα και τα δειχνουμε, χωρις κανενα λογο 5ον)σοκαρουμε λιγο το κοινο (ποιοοοοο????) για να βγει απο την αιθουσα σοκαρισμενο με καμμια σκηνουλα αιματικη και εμετικη 6ον) τα περισσοτερα πλανα ειναι απο το σ΄αγαπω μ΄αγαπας με τον αθεριδη και την παπαδοπουλου ή τελοσπαντων απο την ιδεα 7ον) βαζουμε ο,τι πιο αταλαντο εχουμε (βλεπε μικρη κορη, αν και δεν βλεπεται)αλλα παλι η τεχνη του σκηνοθετη μπλαμπλα…ελατε πειτε την αληθεια, δεν πηγατε σινεμα να το δειτε. απλα για να πειτε οτι το ειδατε και για να ξεχωρισετε το κανατε ετσι? το τελευταιο ειναι με δοση χιουμορ, γιατι το που θα σπασει ο καθενας τα νευρα του ειναι προσωπικη υποθεση
Το πρόβλημα με τον κυνόδοντα δεν είναι ότι έκλεψε την ιδέα και μεγάλο μέρος του σεναρίου, αλλά ότι το El castillo de la pureza είναι ένα αριστούργημα. Τί φοβερή ταινία! Ευχαριστώ τον Λάνθιμο που μου έδωσε την ευκαιρία να το δώ. Έστω και μετα τον αρκετά καλο κυνόδοντα…Η σύγκριση δεν τον ευνοεί καθόλου. «ο κλέφτης και ο μέτριος, την πρώτη μέρα χαίρονται»….
Όσο για τις Κάννες, ας μή μιλήσω καλύτερα…
μετρησα τις λεξεις του σεναριου του κυνοδοντα… δεν ηταν δυσκολο, μολις μιλουσε καποιος εβαζα γραμμουλα στο τετραδιο, και πιστεψτε με δεν μπερδευτηκα ποτε. οι λεξεις ειναι 11888 τυχαιο; δε νομιζω
Εάν μου έδιναν 200.000 € κι εμένα, που είμαι άσχετος με την σκηνοθεσία, για να κάνω μια ταινία με το ίδιο θέμα, θα έφτιαχνα καλύτερη ταινία απ’ αυτήν πιστεύω!!! Και όχι φυσικά με κάμερα 35mm! Η ταινία πάσχει σε πολλά σημεία, έχουν αναφερθεί πιο πάνω, εγώ από τη μέση και μετά την είδα σε fast forword! Σας το προτείνω, δεν έχει και μεγάλη διαφορά!!!
Πολύ ωραία η ταινία. Η Μεξικάνικη δε μου άρεσε, σα να έχα 2 ώρες από τη ζωή μου, εκτός από μια δυο σκηνές της μεγάλης κόρης ή όταν ο πατέρας πάει στην αγορά.
Δεν είμαι κινηματογραφιστής, δεν ξέρω αν 200000 είναι πολλά ή λίγα.
Πολύ ενδιαφέρουσα η ερμηνεία της «μεγάλης κόρης», της Μπρους δηλ.
Την είδα στο εξωτερικό, είχε κοινό αν και καλοκαίρι και την έπαιζαν για κανα δυο μήνες.
Η μικρή κόρη με εξέπληξε με την ερμηνεία της (κι εγώ νόμιζα ότι ήταν ατάλαντη αλλά ίσως έπαιχε έτσι επίηδες, κάποιο είδος νεορεαλισμού μπλα μπλα)
Μπυ άρεσε η ερμηνεία του Βούλγαρη.
Γενικώς η ταινία είχε και σκηνές γέλιου.
Υπάρχει και στο διαδύκτυο να τη δείτε online αλλά ήταν για σινεμά, πολύ ωραία στο σινεμά!
Μία απορία έχω: όταν προς το τέλος της ταινίας, ο πατέρας ψάχνει στον περίβολο του σπιτιού την κόρη που το έσκασε, βγαίνει από το σπίτι χωρίς το αυτοκίνητο, οι άλλοι γιατί δεν ψιλλιάζονται ότι τόσον καιρό έλεγε μπαρούφες αφού κανένα κακό δεν του συμβαίνει όπως έλεγε ότι από το σπίτι βγαίνουμε μόνο με το αυτοκίνητο λες και έκαιγε το χώμα?
(100 ψήφοι, βαθμολογία: 4,26 / 5)
Loading...
Γεια σου Αρκουδε. Ειδα τον Κυνοδοντα πριν μερικες βδομαδες σε ενα φεστιβαλ ελληνικου κινηματογραφου εδω στην Αυστραλια. Πηγα χωρις να ξερω _τιποτε_ για την ταινια. Παρολο που τα πρωτα 5 λεπτα ηταν αρκετα ενδιαφεροντα, βρηκα το ολο εγχειρημα ανυποφορα βαρετο, σε σημειο που ισ ως να εφευγα απο το σινεμα στη μεση αν δεν ειχα παει με αλλους φιλους. Αντιθετως με σενα δεν βρηκα κανενα νοημα στην ταινια. Αυτο που εδειχνε θα μπορουσε να δειχθει σε 10 λεπτα (για νοημα δεν μιλαω, αφου δεν βρηκα κανενα). Το μονο θετικο που αναγνωρισα ηταν η φωτογραφια.
Διαβασα μετα και (ψιλο)εκπληχθηκα οτι η ταινια ειχε διακρισεις, καθως και γενικολογους διθυραμβους που με εξοργισαν, ακριβως για την γενικολογια τους και την κενοτητα τους.
Χαιρομαι που διαβασα την δικια σου ουσιαστικη αποψη/σχολιασμο και ετσι μπηκα στο κοπο να γραψω 1-2 πραγματα αλλα και να αναρωτηθω για αλλα.
Ειναι ενδιαφερουσα η θεωρηση σου. Η ανησυχια και ερωτηση «ποσο ζουμε σε μια φουσκα;» ειναι ενδιαφερουσα και για μενα (και για αρκετους αλλους φανταζομαι) . Μπορω να δω πολλες ταινιες βασισμενες πανω της, και με ενδιαφερει η συζητηση πανω στο θεμα. Με την συγκεκριμενη ταινια ομως δεν εφυγα καθολου αναρωτωμενος αν εχω τον κυνοδοντα στην θεση του, οπως χαρακτηριστικα γραφεις. Δεν ξερω κατα ποσο ηταν αυτος ο στοχος του Κυνοδοντα. Εψαξα και βρηκα αυτη την ωραια και χαλαρη 11λεπτη συνεντευξη με τον Λανθιμο και δυο απο τους ηθοποιους
http://mftm.blogspot.com/2009/05/dogtooth-2009.html
Πολυ συμπαθητικοι ολοι και προσγειωμενος ο Λανθιμος. Ο Λανθιμος λεει (πολυ προβλεψιμα) οτι η ταινια δεν εχει συγκεκριμενη κατευθυνση και στοχο αλλα αναφερει την εξερευνηση στην εξελιξη της οικογενειας και γενικοτερα της «μεγαλυτερης» οικογενειας, προς την κατευθυνση που το πας και εσυ δλδ. Δεν ειναι ομως πολυ συγκεκριμενος για το τι θελει απο την ταινια. Εγω θα τον ρωταγα ευθεως: «Γιατι εκανες αυτη την ταινια;» Θα δεχομουν οποιαδηποτε απαντηση, του στυλ: «για πλακα», «για να δοκιμασω το στυλ μου», κτλ, δεν ειναι οτι ψαχνω βαθυτερο νοημα στην ιστορια, απλως θα ηθελα να ξερω τους προσωπικους του στοχους.
Βρηκα πολυ ενδιαφερον το κομματι που ο Πασσαλης μιλαει για το «περιεργο» παιξιμο. Πολυ ενδιαφερον σαν μεθοδος και θα με ενδιεφερε να συμετασχω σε κατι παρομοιο (ειμαι ερασιτεχνης ηθοποιος) αλλα για μενα, ως θεατης, δεν δουλεψε. Δεν δουλεψε γιατι δεν εδενε με καμια πραγματικοτητα. Γιατι να ειναι σαν ζομπι; Καταλαβαινω να θελεις να αποφυγεις στυλ της καθημερινης «κανονικης» ζωης, αλλα το να μιλας ετσι και να μην μιμησε ας πουμε τους γονεις σου δεν δενει με καμια ψυχολογικη πραγματικοτητα. Ακομα και ο χαρακτηρας της Χριστινας μιλαγε καπως ετσι!
Στην γενικοτερη εκταση του, αυτο ειναι και η ουσια του προβληματος μου με την ταινια. Δεν εβλεπα καμια «πραγματικοτητα» μεσα σε αυτον τον φανταστικο και περιεργο κοσμο. Καποιος θα πει: «δεν ξερεις τι να περιμενεις σε τετοιο παραλογισμο, anything goes!» Διαφωνω ριζικα με αυτο τον ισχυρισμο. Το να παρουσιαζεις περιεργους, «παραλογους» κοσμους, οπως τοσες ταινιες εχουν κανει, δεν σε απαλασει απο την ευθυνη να «δεσεις» την ιστορια, να δημιουργησεις μια πραγματικοτητα που τουλαχιστον θα μιλησει σε καποιους. Σε εμενα δεν μιλησε, ισως ειμαι πολυ ευαισθητος, ισως κοιταγα αλλου. Αυτο το βασικο προβλημα μαζι με τις πολυ απλωμενες σκηνες που ουσιαστικα επαναλαμβαναν το ιδιο θεμα, καθως και το gratuitous sex, με καναν να αποκοπω εντελως απο την ταινια. Ισως αν η ταινια ηταν 10-15 λεπτα με διαλεγμενες γρηγορες σκηνες του τεχνητου κοσμου που ζουσαν τα παιδια, να με εκανε να «καταπιω» ευκολοτερα τον κοσμο τους και ισως να αναρωτηθω και εγω αν εχω τον κυνοδοντα στην θεση του.
Πιθανως να μην ηθελες μια κριτικη της ταινιας στα σχολια. Περιμενω παντως με ανυπομονησια να διαβασω σχολια αλλων και δικα σου, που ισως αποκαλυψουν περισσοτερα πραγματα για μενα (γιατι ας πουμε καποιες τεχνικες δεν δουλευουν με μενα και δουλευουν με αλλους ή αντιστροφα). Ευχαριστω για το βημα και χαιρετισματα απο down under!
Φίλε Θανάση, ακριβώς αυτήν την απάντηση ήλπιζα να βρω σ’ αυτό το post.
Εξηγούμαι: Μια ταινία είναι προφανώς θέμα οπτικής, μία καθαρά υποκειμενική υπόθεση. Άλλο βλέπω εγώ, άλλο ο διπλανός μου – ίσως γιατί άλλο έχω ανάγκη να δω εγώ, διαφορετική ανάγκη ο άλλος.
Το πρόβλημα είναι ότι η Ελεάνα, η σύζυγός μου που πήγαμε μαζί, βαρέθηκε το ίδιο γρήγορα με σένα. (αν δεν με προλάβει, σου μεταφέρω την άποψή της για το σχόλιό σου: να αγιάσει το στόμα σου! 🙂 ). Έτσι, βρέθηκα μπροστά σε μία ταινία που είτε την λατρεύεις γιατί καταλαβαίνεις πέντε πράγματα, είτε δεν την γουστάρεις (ή σου είναι αδιάφορη) γιατί δεν καταλαβαίνεις γιατί έγινε. Είδα και εγώ την συνέντευξη του σκηνοθέτη, πριν μάλιστα γράψω το κείμενο, είδα και εγώ το χαλαρό στυλ του, αλλά δεν ξαφνιάζομαι που δεν είχε το πάθος που περιγράφω.
Εγώ, ομολογώ, είδα ένα αριστούργημα, ένα point of refference, και νιώθω εξαιρετικά τυχερός. Εσύ, η Ελεάνα και πιθανότατα και άλλοι χάσατε τον χρόνο σας. Όπως όμως ξεκίνησα την απάντηση, είναι θέμα οπτικής.
Η θέση σου πάντως, εντόνως καλοδεχούμενη 🙂
Ειδαμε τον Κυνοδοντα στις Νυχτες Πρεμιερας,οπου εγινε και η πρωτη επισημη προβολη της στην Ελλαδα.Μας εκανε εντυπωση το γεγονος πως ατομα τα οποια τα ειδαμε κατσουφιασμενα και με εκφρασεις αηδιας ή απαθειας στα προσωπα τους,ηταν απο τα πρωτα που ετρεξαν να δωσουν συγχαρητήρια στον Λανθιμο…Τα ιδια ατομα λιγο αργοτερα οταν τα ρωτησαμε αν καταλαβαν ή αν τους αρεσε η ταινια…μας απαντησαν αρνητικα.
Γιατι λεμε ολα τα παραπανω;;;Διοτι μαλλον αυτη η ταινια δεν αρεσε στους περισσοτερους,αλλα γνωριζοντας ολοι πως εχει βραβευτει στις Καννες…προσπαθησαν μεσα τους να βρουν αυτο το κατι διαφορετικο…ωστε να πισουν τους ευατους τους πως του αρεσε!!!
Πολυ ωραια ιδεα,με οχι την επιθυμητη για εμας τουλαχιστον αποδοση.
Πάντως δεν ισχύει για μένα. Όπως γράφω και στο άρθρο ήμουν εντελώς απροετοίμαστος για αυτό που θα έβλεπα. Ούτε κάννες, ούτε τίποτα δεν σημαίνουν κάτι για μένα, κυρίως γιατί δεν είμαι σινεφίλ, και τις «κουλτουριάρικες ταινίες» δεν κάνω ότι τις καταλαβαίνω.
Δεν μου είπε κανείς τίποτα για την ταινία. Πήγα, είδα, και ότι κατάλαβα μόνος μου, το ποσταρα.
Κι εγώ είδα την ταινία. Οι περισσότεροι θεατές «τα ΄χαν παίξει» στο τέλος. Είναι βαριά ταινία, η αλήθεια είναι… Και με «άρρωστο» περιεχόμενο. Δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια θεάματα.
Μήπως όμως, ακόμα κι αυτό, είναι αποτέλεσμα του ότι ζούμε στην «κοινωνία του κυνόδοντα», όπου άλλα μας παρουσιάζουν ως καλά και άλλα εν τέλει είναι αυτά;
Χαιρομαι που το ειδος του σχολιου μου ηταν κατι που ηλπιζες 🙂 . Ξαναδιαβασα το κειμενο σου αλλη μια φορα και πραγματικα ειναι πολυ ενδιαφεροντες προβληματισμοι. Απο μονοι τους. Η ταινια για μενα ηταν πολυ χοντροκομμενη για αυτους. Μαλιστα θα ελεγα οτι επιδρα αποκοιμηστικά! Εξηγουμαι: η φουσκα που ζει ο καθενας μας στην ζωη του ειναι πολυ πιο λεπτεπιλεπτη και πολυ πιο συνθετη σε σχεση με την φουσκα της ταινιας και κυριως χωρις κεντρικη απολυτη εξουσια. νομιζω πως οι περισσοτεροι ανθρωποι βλεποντας την ταινια σκεφτονται «εγω ΔΕΝ ειμαι αυτος!» Ναι, μπορεις να κανεις αλματα αν αυτο το θεμα σε απασχολει, αλλα το βλεπω πιο πιθανο ο θεατης απλως να βαυκαλιστει, να κανει χαζι, να αποκοιμηθει (αν δεν βαρεθει απλως).
Οπως λες και εσυ βεβαια, ο καθενας βλεπει αλλα πραγματα. Χαιρομαι που σου αρεσε ο Κυνοδοντας, που σε εβαλε σε αυτους τους προβληματισμους. Θα γουσταρα να συζηταγαμε επι του ευρυτερου θεματος, αλλα ειμαι λιγο μακρυα 🙂
Παντως, αν καποια αλλη φορα προτεινεις ταινια που δεν εχω δει, θα ζητησω και την γνωμη της Ελεανας πριν αποφασισω να παω 😛
Είδα τον «Κυνόδοντα» πριν μία εβδομάδα. Το μόνο που ήξερα για την ταινία ήταν πως είχε βραβευτεί στις Κάννες και πως ο σκηνοθέτης είχε κάνει την «Κινέττα», διαφήμιση και βίντεο-κλιπ. Ο λόγος που πήγα ήταν η επιτακτικότητα στο βλέμμα και τον τόνο της φωνής φίλων που μου έλεγαν «πήγαινε δες τον «Κυνόδοντα», μην το χάσεις!».
Είναι η ίδια επιτακτικότητα που έχω υιοθετήσει και εγώ. Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ λέω το ίδιο πράγμα. Θεωρώ πως η ταινία είναι πολύ σημαντικό έργο τέχνης, πολυεπίπεδο σε τοπικό και οικουμενικό επίπεδο.
Η μεγαλύτερη νίκη του Λάνθιμου ήταν πως απόδειξε πως ο βιοπορισμός μπορεί να αφήσει περιθώριο στην καλλιτεχνική δημιουργία να ανθίσει. Είναι πολλοί οι «σοβαροί» σκηνοθέτες που κάνουν διαφημίσεις χωρίς να τις υπογράφουν…
Και να προσθέσω και κάτι; Το «Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου» είναι από τα ωραιότερα τραγούδια του Ρουβά. Και το βίντεο-κλιπ είναι του Λάνθιμου, και είναι από τα ωραιότερα ελληνικά βίντεο κλιπ…
http://www.youtube.com/watch?v=9rXsE6nCdLI
Θέλει η αισθητική να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει!
Θα έπρεπε να ξεκινήσω το σχόλιό μου με μια προβληματική της κριτικής ακεραιότητας,όλων δηλαδή των αστάθμητων παραγόντων και των ανένταχτων συνιστωσών που συνυπολογίζονται για την διαμόρφωση της υποκειμενικής αξιολόγησης,όπως η αυθεντικότητα ενός έργου ή κάποια προθεσιακά απωθημένα,μιας και η πλειονότητα Ελλήνων και ξένων κριτικών που αναφέρθηκαν στην πρωτοτυπία και την ευρηματικότητα του σεναρίου έχει εκτεθεί.Αλλά ας πάρω τα πράγματα απ’την αρχή.
Είδα λοιπόν και εγώ τον Κυνόδοντα την πρώτη εβδομάδα προβολής του, παρασυρόμενος απο τις διθυραμβικές κριτικές και απο προτροπές φίλων.Την είδα ευχάριστα και γέλασα αρκετά, έχοντας ωστόσο την αίσθηση του πρόχειρου και του αθεμελίωτου για ότι έβλεπα με αποτέλεσμα να στεγνώσω συναισθηματικά.Ανώριμη η ψυχογράφηση των χαρακτήρων ,σαν να είχαν αποκοπεί απο τα ίδια τα συστατικά της ψυχοσύνθεσής τους με αποτέλεσμα να μην επιτυγχάνεται το μέγα ζητούμενο της δικαιολόγισης(όχι απαραίτητα ορθολογικής).Εν κατακλείδι μου φάνηκε πως η ταινία απέχει απ’το να συνιστά τοποθέτηση,ούτε καν συγκροτημένη αναφορά, πάνω στη θεματολογία την οποία πραγματεύεται.Δεν πληροφορεί για τίποτα και δεν καταλήγει σε τίποτα.Είχε παρ’όλα αυτά μια ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά και παιχνιδιάρικες σατυρικές προθέσεις.Ο Λάνθιμος είχε κάτι να δείξει αλλά δεν είχε κάτι να πεί.
Η έκπληξη ωστόσο ήρθε την επόμενη μέρα όταν διάβασα κάπου πως ο Κυνόδοντας είναι ουσιαστικά το remake μιας Μεξικάνικης ταινίας του 1973 με τίτλο El castillo de la pureza του Ripstein.Απο περιέργεια κατάφερα να βρώ και να δώ την ταινία και κατέληξα στην ίδια διαπίστωση.Οι δύο ταινίες δεν είναι μόνο σεναριακά ταυτόσημες αλλά και λεπτομερειακά(βέβαια στην ταινία του Ripstein το ζώο που τους απειλεί λέγεται ποντίκι!!).Αισθάνθηκα ότι με κορόιδεψαν και αυτός είναι ο λόγος που γράφω αυτό το σχόλιο.
Ολα καλα και ολα ωραια αυτα τα post.Αλλα ρε
παιδια εχω μπερδευτει.Να παω η να μην παω να τον δω τον κυνοδοντα τελικα;Το κινεττα το ειχα βρει αποκρουστικα αδιαφορο
αλλα λεω να δωσω αλλη μια ευκαιρια στον Λανθιμο.Ε αμα απογοητευθω θα παω για ποτο για να το ξεχασω
Είδα χθες την ταινία και πάνω κάτω έχω την ίδια άποψη με εσένα Αρκούδε. Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί ξεπήδησαν έντονα από την οθόνη και μας απασχόλησαν το υπόλοιπο βράδυ (κι ακόμα). Ωστόσο πιστεύω ότι θα μπορούσε να έχει καλύτερη κλιμάκωση προς την «απόδραση» της κόρης. Εντυπωσιακό το φινάλε που σε αφήνει με την ψευδαίσθηση ότι η κόρη ίσως τα καταφέρει και μάλιστα περιμένεις να ανοίξει το πορτμπαγκάζ, αν κι αυτό είναι αδύνατον.
Υ.Γ. Πριν διαβάσω το κείμενό σου, δεν είχα παρατηρήσει ότι τα παιδιά δεν είχαν ονόματα. 🙂
@arkin: για τα ονόματα: ούτε και γω πριν ξεκινήσω να γράφω το κείμενο. Τι τα θες, η αλήθεια βγαίνει όταν κουβεντιάζεις, ακόμα και με τον εαυτό σου 🙂
Aνέβασα ελληνικούς υπότιτλους για το El castillo de la pureza στο greeksubtitlesproject.com.Η ταινία υπάρχει στο Veoh και στο rapidshare.
geoterrea εάν σου είναι εύκολο δώσε μας κάποιο link για veoh ή για rapidshare.
Ευχαριστώ.
Ο Κυνόδοντας μου έδωσε αυτό ακριβώς που φοβόμουν.
Το σενάριο είναι κλεμμένο με έναν τρόπο που θα χαρακτήριζα ξεδιάντροπο. Δεν πρόκειται για αναφορά, δεν πρόκειται για δανεισμό, δεν προσετέθη τίποτε στο υλικό, πρόκειται για μια απλή κλοπή. Απορώ με το θράσος δηλαδή. Πώς υπογράφουν την ξένη δουλειά έτσι; Από την τηλεοπτική σειρά Το Κλειδί με τον Φιλλιπίδη (The Apartment) έχω να δω τέτοια κόπια. Ο Παπακαλιάτης δε μετράει γιατί κλέβει μικρές δώσεις, άντε να τον πας στα δικαστήρια για μια σκηνή εδώ και εκεί! Θα χάσεις.
Ο σκηνοθέτης είναι πολύ συμπαθητική φυσιογνωμία αλλά δε θυμίζει σκηνοθέτη για ταινία μεγάλου μήκους. Δε φαίνεται άτομο ανήσυχο. Όλοι αυτοί που μας δίνουν γεναιόδωρα τη χαρά του cinema έχουν μια ιδιαίτερη ματιά, μια αύρα, μια παραξενία και έναν ιδιαίτερο τρόπο ομιλίας και αυτό είναι πασιφανές, ανεξάρτητα από τη μητρική τους γλώσσα, την καταγωγή και την παιδεία τους. Αυτός ήταν και ο λόγος που είδα την ταινία. Παραξενεύτηκα όταν έβαλα το σενάριο δίπλα στο σκηνοθέτη. Προσωπική άποψη που δεν έχω δικαίωμα να έχω, το ξέρω, αλλά ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης βγάζει μάτι ότι δεν το έχει μέσα του, IMHO φυσικά.
Η ταινία πάσχει απο το νεοελληνικό κινηματογραφικό Δήθεν. Ο έλληνας κάνει ταινίες τέχνης κύριοι! Φυσικά, αυτό μας λείπει μια και έχουμε τεράστια εμπορική επιτυχία με τις mainstream ταινίες μας στο εξωτερικό! Το Δήθεν εμποδίζει το σενάριο να ζήσει και να παιχτεί με τρόπο που θα τραβήξει το θεατή και θα τον κάνει ένα με την ταινία. Η συγκεκριμένη ταινία είναι ο καλύτερος εκφραστής του Δήθεν που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Είναι Δήθεν και της φτάνει. Αυτό είναι το λυπηρό. Δεν είμαι απο αυτούς που νομίζουν ότι ο Αγγελόπουλος σκηνοθετεί Δηθεν ταινίες. Τον λατρεύω ακόμα και στις πιο μέτριες στιγμές του γιατί οι ηρωές του είναι πάντα πραγματικοί και το σενάριο ζεί μέσα μου. Ο Αγγελόπουλος είπε αν θυμάμαι καλά ότι ήταν ενδιαφέρουσα ταινία. Ξέρω τον ενθουσιασμό και την αγάπη του για το ελληνικό cinema, οπότε αν το έλεγε για μια δική μου ταινία θα ήταν η τελευταία που θα γύριζα.
Κατά την προσωπική μου γνώμη ο σκηνοθέτης δεν ξέρει να δουλέψει με τους ηθοποιούς. Ακούγεται χοντρό αυτό που λέω αλλά αυτό είδα. Ξέρω ότι δεν έχει κάνει μόνο τις διαφημίσεις με το «put the kot down slowly» και τους ελληναράδες που βρίζονται σε μια διάβαση πεζών σαν αυτή στο εξώφυλλο των Beatles και δεν έχω δεί τίποτε άλλο δικό του εκτός από αυτή την ταινία.
Η ταινία χρηματοδοτήθηκε από εμάς, αλλα δεν έκανε εισιτήρια ούτε στην Ελλάδα. Και δε μας ενδιέφερε να κάνει μάλλον, βλέπε την εταιρία διανομής με την ελάχιστη πείρα και τον όλο χειρισμό. Δεν πίστευα φυσικά ότι κάποιος έλληνας θα την πρότεινε σε ένα φίλο του. Από πότε το εισητήριο είναι κάτι που δεν θέλουμε κύροι που μοιράζετε τα δικά μόυ χρήματα εδώ και εκεί σε παραγωγές; Ο κινηματογράφος είναι επιχείρηση για όλες τις χώρες εκτός απο την Ελλάδα. Η Ελλάδα κάνει ταινίες Δήθεν γιατί δεν πιστεύει ότι θα μπορούσε ποτέ να πουλήσει κάτι στο εξωτερικό ή επειδή είναι υπεράνω; Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια και ο πεσιμισμός δε βοήθησε κανέναν. Η Ελλάδα μπορεί να πουλήσει αν σοβαρευτεί. Και αν χρηματοδοτήσει κάτι που δεν είναι Δήθεν, φτηνή κόπια, μεγαλεπίβολο ή απλά ανόητο. Και όταν πρόκειται για χρήματα από την τσέπη μου, αν δεν πουλήσεις εισιτήρια δε θα ξαναπάρεις φράγκο. Όπως στις υπολοιπές κρατικές χρηματοδοτήσεις στον κόσμο των επιχειρήσεων. (αστείο ήταν). Η επιτυχία στα festival δε θα φέρει χρήμα στη χώρα γιατί ξέρουμε πως λειτουργούν και πόσο λίγους εκφράζουν. Το hobby και την καριέρα του ενός και του άλλου δεν πρέπει να τα χρηματοδοτούμε και να τα χτίζουμε από την τσέπη του έλληνα φορολογούμενου. Πόυλησες εισητήρια; Κάλυψες το κόστος και έφερες χρήμα, φόρους, κλπ; Πάρε να γυρίσεις και άλλη αγόρι μου. Έτσι ζεσταίνεται η παραγωγή σε μια χώρα, έτσι πάει μπροστά, και έτσι παράγεται και το εμπορικό και το καλό cinema. Η ταινία που θα γίνει το προσωπικό σου όχημα δε με ενδιαφέρει, ειλικρινα!
Δεν είναι και νεός σκηνοθέτης βέβαια, οπότε να πάρει χρήματα, δεν πειράζει. Πχ σκηνοθέτησε και το λαζοπουλικό O Καλύτερος Μου Φίλος. Άμα δε δώσουμε σε αυτόν σε ποιόν θα δώσουμε. Βέβαια με προιστορία τη διαφήμιση και το πατατοειδές Κινετα και με σενάριο τόσο κλεμμένο, εγώ δε θα έδινα λεφτά. Εγώ σκέφτομαι σαν επιχειρηματίας.
Η ταινία δεν πήγε στο φεστιβάλ θεσσαλονίκης νομίζω. Δεν είναι αρκετά καλό το φεστιβάλ για την ταινία; Τόσο Δήθεν είναι; Η πήγε και δε την είδα;
Το πιο λυπηρό είναι ότι η ταινία διακρίθηκε. Και το λέω εγώ που είχα στεναχωρηθεί για το Τσίου το οποίο ίσως αρχίσω να εκτιμώ μια μέρα γιατί ήταν σαχλαμάρα αλλά μια σαχλαμάρα που είναι δίπλα μου κάποιες στιγμές, υπάρχει και ζει. Αλλά αυτή η ταινία πήγε στο άλλο άκρο επιτυγχάνοντας ανάλογο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Γράψτε κάνα καλό σενάριο γιατί χανόμαστε. Παρέχω δωρεάν 1080p uncompressed κάμερες και full εξοπλισμό και post άμα λάχει. Αν είστε Δήθεν βέβαια και θέλετε να είναι 35mm, πηγαίντε στο ΕΚΚ να μου τα πάρετε απο εκεί χωρίς να με ρωτήσετε:)
Όσον αφορα τα βραβεία, δείτε πως δουλεύει το σύστημα:
Στις Κάνες έχει μια επιτροπή 5 ατόμων. Η σύνθεση δεν έχει πολύ ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια. Φέτος ήταν:
1) Πρόεδρος ο σκηνοθέτης Σορεντίνο. Τιμητική θέση.
2) Μια ηθοποιός η Τζούλι Gayet. Διακοσμητική θέση (όπως και στήν επιτροπή των κανονικών βραβείων είναι η Αζια Αρτζέντο (κόρη του μπαμπά) και λοιπές ομορφούλες. Αν νομίζετε ότι είναι όπως όταν πήγατε το 1993 με Louis Malle, Kiarostami, Kusturica και Claudia Cardinale στην επιτροπή μάλλον γεράσατε και είστε ρομαντικοί:)
3) Η διευθύντρια του φεστιβάλ του Γκέτεμποργκ. Μεγάλη επιρροή στη Στοκχόλμη όπου και βραβεύτηκε ο Κυνόδοντας φυσικά.
4) Ο διευθυντής του φεστιβάλ του Τοροντο. Μεγάλη επιρροή στο Μοντρεαλ όπου και βραβεύτηκε ο Κυνόδοντας φυσικά.
5) Μια ινδή που ασχολήται με το casting και είναι αντιπρόσωπος του φεστιβαλ του Τορόντο, βλέπε νο 4.
Αλυσσιδωτή αντίδραση αυτά τα βραβεία της επιτροπής. Άμα σου κάτσει ντόν’τ πουτ δι κοτ νταουν.
Πάντως κάποιος πρέπει να μας πεί γιατί κάποιος τόσο διαμαρτυρόμενος για το κράτος και την Ελλαδίτσα παίρνει 200,000 ευρώ ζεστά για την ταινία του και ξεχνά να το αναφέρει, ή το αναφέρει σαν να του έφερε το κακόμοιρο το «Κεντρο» εμπόδια στην τέχνη του. Είδα και τη συνέντευξη για την οποία έχει link πιο πάνω και εκνευρίστηκα με τις αερολογίες. Ούτε στις συνεντεύξεις νεολαίας στο δρόμο για το Αξίζει Να Το Δείς πάνω από φραπέ και τάβλι.
Δείτε αυτό http://www.youtube.com/watch?v=KAZxzEw-n7E
Δεν παρακολουθώ ποτέ ελληνικές ταινίες και δεν με ενδιαφέρουν οι κριτικές που παίρνουν γιατί-θα είμαι ειλικρινής- με νευριάζει η ψευτοκουλτούρα που θεωρώ ότι τις διακατέχει. Επίσης ήμουν η πρώτη που καταδίκασα σαν ελεεινή μπούρδα και χάσιμο χρόνου (μετά συγχωρήσεως) το «Irreversible» του Gaspar Noe λόγω -κατά την ταπεινή μου άποψη- της προσπάθειας του σκηνοθέτη να σε σοκάρει απλά, παρά τις διυραμβικές κριτικές που απέσπασε. Ο κυνόδοντας διαθέτει και ψευτοκουλτούρα και σοκαριστικές σκηνές και «βαρετές» σκηνές παρ’όλ αυτά ήταν ένα αριστούργημα. Ένα μοναδικό μείον που θα μπορούσα να επισημάνω είναι ότι μου θύμισε το «dogville» του lars von trier αλλά ακόμα και αυτό κατόρθωσε να το κάνει στοιχείο δικό του. Για μια εύπεπτη ταινία με καθορισμένη αρχή και τέλος, αποσαφηνισμένα νοήματα και σκηνοθέτη με κέφι να εξηγήσει τι εννοούσε ο ποιητής σε κάθε καρέ νομίζουν υπάρχουν πολλές επιλογές δόξα τω θεώ έτσι δεν είναι??
@geoterrea
χμ….αυτό δεν το ήξερα….
ειναι ιδια η ιδεα με το el castillo de la pureza οντως απλα του λανθιμου εχει μια Haneke αισθητικη που το απογειωνει. Μου αρεσε πιο πολυ ο κυνοδοντας και μπραβο στον λανθιμο για την εξαιρετικη εκδοχη που εδωσε στην original ταινια του Ripstein.
http://www.imdb.com/title/tt0068348/ ..σας λέει τίποτα αυτό???…και ΓΙΑΤΙ η BOO productions (Κυνόδοντας) σε
χρόνο μηδέν απέκλεισε από το YouTube το βίντεο με τις παρόμοιες σκηνές
από τα δύο έργα …??? και γιατί δεν αναφέρθηκε καθόλου ο Ripstein, απ’ ότι διαβάζω !!!
μόλις είδα την ταινία.
Επαθα ένα ψυχοτραλαλά στην αρχή.
Πιστευα οτι θα ήταν κανένα ψυχολογικό θρίλερ ή στην χειροτερη να ήταν η ζωη μέσα απο τα μάτια καποιου φρενήρη μεσα στην ψυχιατρικη κλινική. Τελικά ήταν πολυ χειρότερα.
(έχω δει το σπιρτοκουτο και το ψυχη βαθια, και μου φανηκαν πολυ καλες ταινίες) Αυτη εδω τι να πω. Δεν έχω λογια, ειναι ψυχικα αρρωστημενη.
Μου άρεσε 😛
Υστερόγραφο: για όσους δεν καταλαβουν τίποτα απο την ταινία ή ψαχνουν ακομη να βρουν το νοημα που φτιαχθηκε αυτη η ταινία, απλα πείτε οτι χασατε χρόνο απο την ζωη σας και προχωρηστε, ετσι κ αλλιως καθημερινα χανετε χρονο μην γρινιαζετε για μια ταινια.
Πωπω ζήλεια!!!
Ζήλεια και γκρίνια!!!
Έσκασαν και οι ειδικοί της διαπλοκής!
Η τέχνη είναι ψυχή,ο κινηματογράφος είναι ψυχή…..
Μερικοί την έχουν παρκάρει κάπου ή την άφησαν σε κάνα πορτμπαγκάζ ξεχασμένη!!
Είστε πολύ προβλέψιμοι!!!
Στα σκουπίδια τα κόμπλεξ σας!!!
Χαίρομαι που μπαίνω σε ξένα φόρα και αποθεώνουν τον Κυνόδοντα!
Όλοι δήθεν είμαστε ρεεεεε!!!!!!!!!!
Συγχαρητήρια στα παιδιά!!
Αρκούδε, πολλά πολλά συγχαρητήρια για το κείμενό σου!
Η ταινία μου άρεσε πολύ και ψάχνοντας στο ιντερνετ πληροφορίες, βγήκα στο μπλογκ σου…το οποίο με έκανε να θυμηθώ και να σκεφτώ υπό άλλο πρίσμα πολλές σκηνές…
π.χ. δεν είχα σκεφτεί ιδιαίτερα βλέποντάς την ότι «κρύβει» ή ότι μπορεί να αναφέρεται έστω και άρρητα στην ίδια την κοινωνία, ή τέλος πάντων σε κάτι πιο συλλογικό…Τους περισσότερους συμβολισμούς τους συνέδεα άμεσα με την οικογένεια και την καταπίεση που αυτή προσφέρει, με την εξουσία των γονέων, με την υπερπροστατευτικότητα που, για το καλό μας, πολλοί γονείς υιοθετούν κ.λ.π. κ.λ.π.
Ομολογώ ότι η δική σου οπτική μου φάνηκε πολύ πιο πειστική και εύστοχη από τη δική μου, που μετά το σχόλιό σου, μου φαίνεται πλέον κάπως επιφανειακή… (Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι και ο μικρόκοσμος της οικογένειας δεν είναι παρά μια μικρογραφία του μακρόκοσμου της κοινωνίας. Όπως και στην ιδια τη φύση, έτσι και μεταξύ ανθρώπων, ο μικρόκοσμος και ο μακρόκοσμος υπακούουν πολλές φορές στους ίδιους νόμους τελικά…
Ως εκ τούτου, συμφωνώ και με τη σημειολογία σου περί του κινηματογράφου στη Συγγρού!
λυπάμαι πολύ georgef αλλά δεν ζηλέυω κάποιον που έκλεψε μια ιδέα και αρκετά πλάνα από μια ταινία και πλάσαρε στο κοινό πως είναι δική του! Μ’ αρέσει να ζηλεύω πραγματικούς καλλιτέχνες! Κι αν ο Λάνθιμος ήταν ένας από αυτούς θα έλεγε πως η ταινία είναι Ριμέικ και όχι δική του ιδέα!
Η θέση μου είναι κάπου ανάμεσα: ο Λάθιμος παρουσίασε μια εξαιρετική ταινία.
Αν η ταινία είναι ριμέηκ (δεν έχω δει ακόμα το «el castillo de la pureza») τότε είναι μεγάλο λάθος η στάση της εταιρίας και του Λάθιμου να «παραλείψει» να το αναφέρει.
Ίσως είναι και καλό μάθημα: Μπορεί δέκα-είκοσι χρόνια πριν, δίχως internet, οι πέντε-δέκα ψαγμένοι που θα είχαν δει την μεξικάνικη ταινία να μην είχαν τρόπο να γκρινιάξουν – τώρα όμως, τα πράγματα είναι αλλιώς…
Πάντως, από την απίστευτα λάθος στάση εταιρίας-Λάθιμου που «παίζουν» με την πατρότητα της ιδέας χαμένοι είναι οι ίδιοι που μία εξαιρετική ταινία, την έχουν κάνει το λιγότερο ύποπτη.
Πες το ρε αδελφέ να τελειώνουμε!
@RIRI
Πόνεσε πολλούς η ταινία….αναμενόμενο ήταν!
Έχεις το δικαίωμα να διατυπώνεις την όποια ένστασή σου και πράγματι το έκανες με πολύ εύστοχο τρόπο.Και δίκαιο.
Αντιθέτως πολλοί το κάνουν με εντελώς κακοπροαίρετο τρόπο και εμφανώς φαίνεται η ζήλεια και η γκρίνια τους…..
Αν πράγματι είναι ριμέικ και δεν αναφέρεται είναι σοβαρό λάθος και επιλήψιμο.
Ριμέικ ή όχι,η ταινία αξίζει πάρα πολλά!
Και ριμέικ να είναι, για μένα δε χάνει την καλλιτεχνική του αξία ο Κύριος Λάνθιμος.
Το ατόπημά του είναι ηθικό και δε συγχωρείται…
Για τη μη αναφορά στη μεξικάνικη ταινία.
Φαίνονται ξεκάθαρα στη σκηνοθεσία του οι επιρροές από «πραγματικούς» καλλιτέχνες.
Ιστορίες και διαστροφές γύρω από τον οικογενειακού εγκλεισμού έχουν υπάρξει και σε άλλες καλτ ταινιες….όχι βέβαια με τον αντίστοιχο προσανατολισμό του Κυνόδοντα.
Παρθενογέννηση πάντως δεν υπάρχει….αν ψάχνεις κάτι τέτοιο.
Και αν όλο το εγχείρημα του κύριου Λάνθιμου δε δε δε…….ας προσπαθήσουν οι υπόλοιποι Έλληνες κινηματογραφιστές να δημιουργήσουν ένα άξιο ύπαρξης φιλμ.
Από cinephilia.gr
Μια από τις πιο γνωστές ταινίες του -που προβλήθηκε και στην Ελλάδα- είναι το El Castillo De la Pureza, ένα σουρεαλιστικό δράμα εσωτερικών χώρων, στο οποίο ο κεντρικός χαρακτήρας, ένας πατέρας, κρατά την οικογένεια του κλειδωμένη στο σπίτι για 18 χρόνια να μην διαφθείρει από τον κόσμο και για να μείνει πάντα αγνή.
Αν το El Castillo De la Pureza εμμένει μόνο σε αυτό το επίπεδο νοηματικά, ο Λάνθιμος μπορεί να βασίστηκε στην ιδέα αλλά προχώρησε και δημιούργησε μια εξαιρετική ταινία με έντονο κοινωνικό πολιτικό στοχασμό.
Μικρόκοσμος-Μακρόκοσμος………
Αυτό ενυπάρχει στην Μεξικάνικη ταινία?
Και συμφωνώ!!!
Πες το ρε αδελφέ να τελειώνουμε!
οκ την ειδα. νομιζα οτι το μπορατ ηταν η πιο μ….νη ταινια που εχω προσπαθησει να δω, αλλα αυτο αν δεν ηταν ελληνικο θα το εκλεινα στα 10 λεπτα….τελικα καταλαβα πολλα πραγματα, κουλτουρα ειναι:1ον) να μιλας με μεγαλες παυσεις, 2ον) να μη λες τιποτα το ουσιαστικο γιατι η τεχνη σου ειναι τοσο μεγαλη που οι θεατες μπλαμπλα 3ον) οσο λιγοτερα εισιτηρια κανει η ταινια τοσο πιο σοβαρη ειναι 4ον) δεν ξυριζουμε ποτε τα επιμαχα σημεια, τα οποια φυσικα και τα δειχνουμε, χωρις κανενα λογο 5ον)σοκαρουμε λιγο το κοινο (ποιοοοοο????) για να βγει απο την αιθουσα σοκαρισμενο με καμμια σκηνουλα αιματικη και εμετικη 6ον) τα περισσοτερα πλανα ειναι απο το σ΄αγαπω μ΄αγαπας με τον αθεριδη και την παπαδοπουλου ή τελοσπαντων απο την ιδεα 7ον) βαζουμε ο,τι πιο αταλαντο εχουμε (βλεπε μικρη κορη, αν και δεν βλεπεται)αλλα παλι η τεχνη του σκηνοθετη μπλαμπλα…ελατε πειτε την αληθεια, δεν πηγατε σινεμα να το δειτε. απλα για να πειτε οτι το ειδατε και για να ξεχωρισετε το κανατε ετσι? το τελευταιο ειναι με δοση χιουμορ, γιατι το που θα σπασει ο καθενας τα νευρα του ειναι προσωπικη υποθεση
Το πρόβλημα με τον κυνόδοντα δεν είναι ότι έκλεψε την ιδέα και μεγάλο μέρος του σεναρίου, αλλά ότι το El castillo de la pureza είναι ένα αριστούργημα. Τί φοβερή ταινία! Ευχαριστώ τον Λάνθιμο που μου έδωσε την ευκαιρία να το δώ. Έστω και μετα τον αρκετά καλο κυνόδοντα…Η σύγκριση δεν τον ευνοεί καθόλου. «ο κλέφτης και ο μέτριος, την πρώτη μέρα χαίρονται»….
Όσο για τις Κάννες, ας μή μιλήσω καλύτερα…
μετρησα τις λεξεις του σεναριου του κυνοδοντα… δεν ηταν δυσκολο, μολις μιλουσε καποιος εβαζα γραμμουλα στο τετραδιο, και πιστεψτε με δεν μπερδευτηκα ποτε. οι λεξεις ειναι 11888 τυχαιο; δε νομιζω
Εάν μου έδιναν 200.000 € κι εμένα, που είμαι άσχετος με την σκηνοθεσία, για να κάνω μια ταινία με το ίδιο θέμα, θα έφτιαχνα καλύτερη ταινία απ’ αυτήν πιστεύω!!! Και όχι φυσικά με κάμερα 35mm! Η ταινία πάσχει σε πολλά σημεία, έχουν αναφερθεί πιο πάνω, εγώ από τη μέση και μετά την είδα σε fast forword! Σας το προτείνω, δεν έχει και μεγάλη διαφορά!!!
Πολύ ωραία η ταινία. Η Μεξικάνικη δε μου άρεσε, σα να έχα 2 ώρες από τη ζωή μου, εκτός από μια δυο σκηνές της μεγάλης κόρης ή όταν ο πατέρας πάει στην αγορά.
Δεν είμαι κινηματογραφιστής, δεν ξέρω αν 200000 είναι πολλά ή λίγα.
Πολύ ενδιαφέρουσα η ερμηνεία της «μεγάλης κόρης», της Μπρους δηλ.
Την είδα στο εξωτερικό, είχε κοινό αν και καλοκαίρι και την έπαιζαν για κανα δυο μήνες.
Η μικρή κόρη με εξέπληξε με την ερμηνεία της (κι εγώ νόμιζα ότι ήταν ατάλαντη αλλά ίσως έπαιχε έτσι επίηδες, κάποιο είδος νεορεαλισμού μπλα μπλα)
Μπυ άρεσε η ερμηνεία του Βούλγαρη.
Γενικώς η ταινία είχε και σκηνές γέλιου.
Υπάρχει και στο διαδύκτυο να τη δείτε online αλλά ήταν για σινεμά, πολύ ωραία στο σινεμά!
Μία απορία έχω: όταν προς το τέλος της ταινίας, ο πατέρας ψάχνει στον περίβολο του σπιτιού την κόρη που το έσκασε, βγαίνει από το σπίτι χωρίς το αυτοκίνητο, οι άλλοι γιατί δεν ψιλλιάζονται ότι τόσον καιρό έλεγε μπαρούφες αφού κανένα κακό δεν του συμβαίνει όπως έλεγε ότι από το σπίτι βγαίνουμε μόνο με το αυτοκίνητο λες και έκαιγε το χώμα?