Κυκλοφορεί με mail, το βρίσκετε και στο διαδίκτυο (σε όλο και περισσότερα μέρη), μπορεί να ακούσατε για αυτό και στην τηλεόραση.

Η underground φωτογραφία της Δέσποινας Βανδή, που χρησιμοποιήθηκε ρετουσαρισμένη στο περιοδικό Nitro.

~

Απο την ιστορία, καταλαβαίνω δύο πράγματα:

Ένα, η ανάγκη για εικόνα. Για πλασματική εικόνα. Όσο πιο δύσκολο είναι να αντιγράψεις αυτό που βλέπεις, τόσο πιο πολύ το ονειρεύεσαι. Τόσο περισσότερο θα το ποθήσεις. Σε τόσους περισσότερους πειρασμούς θα πέσεις για να το πλησιάσεις. Τόσο περισσότερο θα το ζηλέψεις.

Τόσο περισσότερο θα το θεοποιήσεις.

Αυτό ισχύει σε όλα. Στο ποδόσφαιρο, στο modeling, στα media.

Και για όλους. Περισσότερο βέβαια, για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη να είναι τέλειοι.

Όχι σαν επιλογή, σαν ανάγκη.

Ακόμα και τα ίδια τα πρόσωπα που παραποιούνται.

~

Το δεύτερο είναι η έκπληξη. Αυτό που νιώθουμε όλοι όταν αποκαλύπτεται το προφανές.

Η δουλειά μου είναι αν μέρει να ασχολούμαι με το Photoshop και, καμιά φορά, να μετατρέπω και εγώ τέτοιες φωτογραφίες.

Ακόμα και εγώ ξαφνιάστηκα με το μέγεθος του ρετούς.

Και να πεις οτι είμαι πρωτάρης…

~

Η θέση μου;

Ποιο πιο πολύ γουστάρω την Βανδή έτσι, απείραχτη.

Αληθινή.

Νομίζω πως είναι πιο άτρωτη έτσι…

* Το ερωτηματικό στον τίτλο μπήκε αφού βρήκα το σχόλιο του popoculture…