(προσοχή, ακολουθεί σεντόνι)
Ο Biafra, ουχί μπλογκερ (ίσως, μία μέρα να γίνει), αλλά -άλλος- ένας απο τους φίλους μου με τον οποίο γουστάρω να διαφωνώ, έστειλε απάντηση στο προηγούμενο post.
Την δημοσιεύω εδώ (με την άδειά του) καθώς είναι και ο μόνος με επιχειρήματα αντίλογος στην αντίδρασή μου για τον επερχόμενο -και άγνωστο, θυμίζω- νόμο.
Κατ’ αρχάς, η γνώμη του φιλοξενούμενου:
Αρκούδε μου, όσο διαφωνούμε τόσο περισσότερο γουστάρω που είσαι φίλος μου.
Κάθομαι λοιπόν να κωδικοποιήσω σε επιχειρήματα τη συζήτηση που είχαμε χτες στο τηλέφωνο, όχι τόσο για να πείσω εσένα και τους επισκέπτες σου για την ορθότητα της άποψής μου, αλλά περισσότερο για να εμπλουτίσω τον κοινό μας προβληματισμό με μια ματιά από την άλλη πλευρά.
Παρακαλώ μόνο, όσοι μπείτε στον κόπο να διαβάσετε αυτό το κατωσέντονο, να το κάνετε χωρίς προκαταλήψεις και πάθη.
Πρώτα απ’ όλα, ο κάθε νόμος υπάρχει – πρέπει να υπάρχει – για να προστατεύει πρωτίστως τον πολίτη. Και το κάνει αυτό, ορίζοντας μια απαραβίαστη σφαίρα δικαιωμάτων, στην οποία το κράτος δεν μπορεί να ασκήσει την εξαναγκαστική του εξουσία. Σε ένα κράτος δικαίου, ένας νόμος δεν μπορεί να περιορίζει την ελεύθερη δράση του πολίτη παρά μόνο για να προστατεύσει τα δικαιώματα των άλλων πολιτών. Για να δούμε λοιπόν τι ισχύει σήμερα στην Ελλάδα σε σχέση με τα μπλογκ και τι πρέπει ή δεν πρέπει να γίνει.
Σήμερα, αυτή η σφαίρα των δικαιωμάτων δεν είναι σαφώς οροθετημένη. Δηλαδή, τα δικαιώματα – και οι υποχρεώσεις – του καθένα δεν είναι προσδιορισμένα ξεκάθαρα. Και αυτό είναι πρόβλημα που θίγει και τους μπλόγκερ και άλλους. Ας δούμε γιατί θίγει τους μπλόγκερ:
Ο κύριος Τσιπρόπουλος (αν δεν κάνω λάθος στο όνομα) πίστεψε ότι μπορούσε να ανεβάζει στο μπλογκ του αποσπάσματα άλλων μπλογκ. Ο εισαγγελέας είχε διαφορετική γνώμη. Αυτή τη στιγμή ο κύριος Τσιπρόπουλος τραβιέται στα δικαστήρια. Ο νόμος, αν υπήρχε, θα λειτουργούσε διπλά: Πρώτον, θα πληροφορούσε τον κύριο Τσιπρόπουλο για το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει. Δεύτερον, θα υποχρέωνε τον εισαγγελέα να κινείται βάσει σαφώς προσδιορισμένων κανόνων. Σήμερα ούτε το ένα, ούτε το άλλο συμβαίνει.
Ο νόμος είναι το εργαλείο που παρέχει στον πολίτη τη δυνατότητα να σχεδιάζει τη δράση του με κάποια ασφάλεια ως προς το μέλλον. Το να μην υπάρχει σαφής νόμος, σημαίνει από τη μια πλευρά ότι εσύ είσαι υποχρεωμένος κάθε φορά να μαντεύεις λίγο-πολύ τι μπορείς να κάνεις και από την άλλη – κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο -ότι οι αρχές έχουν την ευκαιρία να ψαρεύουν στα θολά νερά της διακριτικής τους ευχέρειας ως προς το τι είναι νόμιμο και τι όχι. Ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι καλά πράγματα.
Με μια κουβέντα, σήμερα δεν είσαι τόσο ελεύθερος ως μπλογκερ όσο πιστεύεις. Οι αρχές μπορούν να σε κυνηγήσουν κατά τη βούλησή τους, καθώς δεν υπάρχει νόμος που θα τους προσδιορίζει με σαφήνεια τι μπορούν και τι δεν μπορούν να κάνουν. Μπορούν δηλαδή να δρουν αυθαίρετα, με μικρότερους περιορισμούς απ’ ό,τι αν υπήρχε νόμος.
Και το χειρότερο είναι ότι τα δικαστήρια, επειδή κινούνται σε νομικό κενό, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να «ανακαλύπτουν το νόμο», να κάνουν δηλαδή επαγωγές για το τι είναι δίκαιο και τι άδικο από άλλους νόμους και δεδικασμένες υποθέσεις που απλώς, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό μοιάζουν. Πάλι η διακριτική ευχέρεια του δικαστή είναι μεγαλύτερη από το αν υπήρχε νόμος. Ο κύριος Τσιπρόπουλος δεν είναι σε θέση να προβλέψει σήμερα με κάποια ασφάλεια αν θα καταδικαστεί ή θα αθωωθεί. Απουσία του νόμου σημαίνει μεγάλη διακριτική ευχέρεια των αρχών, του εισαγγελέα, του δικαστή – και κατά συνέπεια μεγαλύτερη δυνατότητα για αυθαίρετη και καταχρηστική άσκηση της εξουσίας.
Το ζήτημά μας όμως είναι το εξής: ο ορισμός ότι την υπευθυνότητα έναντι του νόμου για τα ανώνυμα σχόλια που αναρτούνται σ’ ένα μπλογκ θα την και έχει ο διαχειριστής του, πέρα από τον συγγραφέα του σχολίου. (Τονίζω με κάθε δυνατή έμφαση ότι δεν ξέρω τι θα περιέχει ο νόμος, αλλά πιστεύω ότι αυτή είναι η πιο πιθανή, γιατί είναι και η πιο δίκαια, ρύθμιση) Γιατί λοιπόν αυτή η ρύθμιση είναι πρώτον απαραίτητη και δεύτερον δίκαια;
Η διαφύλαξη του δικαιώματος του πολίτη να μπορεί να εκφράζεται ανώνυμα, αν το επιθυμεί, είναι μια πολύ σημαντική πτυχή του ιερού δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης και του λόγου. Όπως όμως με όλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες, υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν όρια. Και τα όρια αυτά τίθενται εκεί όπου αρχίζουν τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των άλλων ανθρώπων.
Για παράδειγμα, μπορώ να λέω ό,τι θέλω, αλλά δεν μπορώ να συκοφαντώ ή να υβρίζω κάποιον. Αν το κάνω, ο άλλος έχει το δικαίωμα να με πάει στα δικαστήρια. Και το έχει αυτό το δικαίωμα, γιατί η κοινωνία μας έχει κρίνει πως το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση πρέπει να υποτάσσεται στο δικαίωμα της προστασίας της τιμής και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Είναι θέμα ιεράρχησης προτεραιοτήτων.
Άρα λοιπόν, εσύ ως μπλογκερ, δεν μπορείς να συκοφαντείς ή να υβρίζεις κοκ, ή μάλλον μπορείς να το κάνεις, αλλά τα «θύματά» σου έχουν το αστικό δικαίωμα να σε πάνε στο δικαστήριο απαιτώντας επανόρθωση. Όπως επίσης, ως πολίτης, είσαι υποχρεωμένος να γνωρίζεις τι ορίζει ο νόμος ως συκοφαντική δυσφήμιση, εξύβριση κοκ, ώστε να αποφεύγεις να τελείς αυτά τα αδικήματα. Τι αλλάζει λοιπόν με τα ανώνυμα σχόλια;
Είναι αλήθεια ότι ο διαχειριστής δεν είναι ο συγγραφέας των σχολίων. Για να προστατευτεί όμως η τιμή και η αξιοπρέπεια των πολιτών, πρέπει να υπάρχει κάποιος εναντίον του οποίου να μπορούν να στραφούν νομικά όταν θίγονται.
Γιατί πρέπει λοιπόν να θεωρείται υπεύθυνος πέρα από το συντάκτη του σχολίου και ο διαχειριστής; Δεν θα πω ότι ο διαχειριστής είναι ο «ιδιοκτήτης» του μπλογκ και άρα το αδίκημα τελείται στο «δικό του» χώρο, γιατί αυτές οι έννοιες είναι ακόμα θολές στο διαδίκτυο. Θα πω όμως ότι, σαν ένας «θυρωρός» (gatekeeper για όσους είναι εξοικειωμένοι με τη θεωρία της επικοινωνίας), έχει τη δυνατότητα να επιτρέπει ή να εμποδίζει την ανάρτηση των όποιων σχολίων. Έχει τη δυνατότητα δηλαδή να παρεμποδίσει ένα αδίκημα από το να συμβεί.
Όπως ακριβώς λοιπόν ένας μπλόγκερ είναι υποχρεωμένος να ασκεί έλεγχο νομιμότητας στα όσα γράφει ο ίδιος – κι αυτό δεν είναι ούτε «λογοκρισία» ούτε «αυτολογοκρισία» αλλά το αυτονόητο όριο της ελευθερίας του λόγου που έχει τεθεί για την προστασία των εξίσου, αν όχι περισσότερο, πολύτιμων δικαιωμάτων των άλλων ανθρώπων – το ίδιο οφείλει να κάνει – επειδή ακριβώς μπορεί να το κάνει – σε σχέση με τα σχόλια που αναρτούνται στο μπλογκ του.
Ένας τέτοιος νόμος θα όριζε το αυτονόητο: Αν εγώ ανώνυμα έγραφα στο μπλογκ σου κάτι συκοφαντικό, την ευθύνη την έχουμε τόσο εγώ που το έγραψα, όσο και εσύ που το άφησες να υπάρχει ενώ είχες τη δυνατότητα να το εμποδίσεις.
Τώρα τίθεται το εξής θέμα που σωστά έθεσες: Τι γίνεται αν κάποιος γράψει ως σχόλιο στο μπλογκ σου κάτι για κάποιον που εσύ δεν γνωρίζεις αν ισχύει, και μόνο στην περίπτωση που δεν ισχύει συνιστά συκοφαντία; Τότε Αρκούδε μου πρέπει να το κόψεις. Και αυτό δεν το οφείλεις σε κάποιο ανώνυμο κράτος, αλλά στον πολύ συγκεκριμένο άνθρωπο που, αν δεν ισχύει αυτό που αφήνεις να εμφανίζεται στο μπλογκ σου, υφίσταται ζημιά στην τιμή και την αξιοπρέπειά του.
Τελειώνοντας: ένας νόμος που θα όριζε ότι την ευθύνη για τα σχόλια σε ένα μπλογκ την έχει και ο διαχειριστής τους είναι κατά τη γνώμη μου δίκαιος. Σε βάζει βέβαια στον κόπο να ελέγχεις το τι ανεβαίνει στο μπλογκ σου – με τα κριτήρια που ούτως ή άλλως και τώρα οφείλεις να χρησιμοποιείς για να ελέγχεις αυτά που εσύ γράφεις – αλλά με αυτό τον τρόπο κατοχυρώνει τα δικαιώματα των πολιτών που μπορεί να θιγούν. Κι αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό να συμβαίνει. Η ελευθερία δεν σημαίνει ασυδοσία. Αντίθετα, πραγματική ελευθερία στη δημοκρατία είναι μόνο η ελευθερία υπό το νόμο που ορίζει σαφώς δικαιώματα και υποχρεώσεις για όλους.
Με αυτές τις σκέψεις, πιστεύω ότι απείρως πιο εποικοδομητικό θα ήταν να αναρωτηθούμε και να συζητήσουμε ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο του νόμου και πώς θα εφαρμόζεται στην πράξη ώστε να προστατεύονται με τον καλύτερο τρόπο τα δικαιώματα όλων, παρά να λέμε ότι δεν πρέπει να υπάρχει νόμος.
—-
Ακολουθεί η θέση μου:
Biafra, απαντώ στα γραφόμενά σου, παρότι δεν αλλάζει πολλά απο την κουβέντα που κάναμε πριν απο μόλις ένα βράδυ.
Αναφέρεσαι σε νόμους που προστατεύουν τον όποιο θιγόμενο. Μου ζητάς να «κατεβάσω» σχόλια που μπορεί (μπορεί και να μην) πληγώσουν κάποιον.
Ενα, δεν ξέρω ποιος είναι ο μεγαλύτερα θιγόμενος απο τον νόμο: εγώ, που δεν μπορώ να μιλήσω εξαιτίας του φόβου του πιθανόν θιγόμενου ή αυτός που (μπορεί να) θιχθεί.
Θα στο πω αλλιώς: Προτιμάμε μία κοινωνία που κανείς δεν μπορεί να μιλήσει σε κανέναν, γιατί μπορεί να τον θίξει, ή σε μία κοινωνία όπου όλοι έχουν λόγο;
Το interner, σε πληροφορώ, είναι πιο δημοκρατικό απο όσο πιστεύεις. Δημοκρατικότερο απο τηλεοράσεις και εφημερίδες που δανείζουν την λογική τους για να φτιαχθεί αυτός ο νόμος. Γιατί και εγώ, που θίγω, και ο άλλος που θίγεται, έχει ακριβώς τον ίδιο χώρο για να μιλήσουμε.
Χάρη στο Google, χάρη στα blogs, χάρη στα comments, έχουμε τον ίδιο χώρο, και την ίδια φωνή.
Αν όλοι οι άνθρωποι του κόσμου μαζεύονταν σε ένα δωμάτιο, πιο σημαντικό θα ήταν να έχουν την δυνατότητα να μιλάνε ο ένας στον άλλο, παρά να μένουν σιωπηλοί για να μην θίξουν.
Πιο σημαντική θα ήταν η ελευθερία του λόγου.
Δύο, κάνεις λόγο για «ασφάλεια» και «οριοθέτηση». Εγώ πάλι, όλο αυτό το μεταφράζω ως μία θολή, εξαιρετικά θολή γραμμή που δεν ξέρω πότε περνάω και πότε όχι.
Αν κάποιος γράψει οτι εσύ βρέθηκες με την Μαριάννα εχθές, εγώ το επιτρέπω, ή όχι; Που ξέρω; Που ξέρω αν βρέθηκες ή όχι, αν είσαι παντρεμένος ή όχι, αν θα θιχθείς ή όχι;
Ποιά είναι η γραμμή μου;
Δεν υπάρχει γραμμή. Ούτε τώρα, ούτε ποτέ. Αποτέλεσμα, είμαι στην διακριτική ευχέριά σου να μου ζητήσεις -τώρα ή στο μέλλον- μία ωραιότατη αποζημίωση, και αυτό στο όνομα της ασφάλειας.
Ποιανού;
Ή, όπως σωστά τονίζεις, το σβήνω. Απο τα εκατό μυνήματα, αν το ψάξω, θα πρέπει να σβήσω τα εννενήντα. Χωρίς να ξέρω αν θίγουν ή όχι κάποιον – μόνο και μόνο με την υποψία.
Αυτό, Biafra μου, δεν έχει άλλη λέξη. Αυτολογοκρισία λέγεται, όχι προστασία.
Το να βάζεις κανόνες για να ορίζεις την ελευθερία, μου ακούγεται εξίσου κουτό με το να κάνεις πόλεμο για να διατηρήσεις την ειρήνη.
Τρία, ήδη είναι κακό όταν εγώ αυτολογοκρίνομαι. Αλλά, σε ένα κράτος δικαίου, πως ακριβώς θα δικαιολογήσουμε να τιμωρηθώ εγώ για το παράπτωμα κάποιου άλλου; Με ποιο κριτήριο η δικαιοσύνη που ζητά κάποιος άλλος βρίσκεται με το να αδικούμαι εγώ; Γιατί συμφωνούμε ότι αν κάποιος άλλος γράψει κάτι, και (με τις θολές γραμμές που περιέγραψα πριν) με εγκαλέσουν εμένα (που δεν έχω αποδείξεις: δεν ξέρω αν ήσουν ή όχι με την Μαριάννα, δεν ξέρω ούτε εσένα, ούτε την Μαριάννα, δεν μπορώ να υπερασπιστώ ούτε καν τον εαυτό μου) έχω κάθε δικαίωμα να νιώθω αδικημένος.
Σε ποιον πολιτισμό η δική μου αδικία καλύπτει την δικαιοσύνη κάποιου άλλου;
Τέσσερα, και εξίσου σημαντικό: Η λύση δεν μπορεί να δοθεί όταν το ερώτημα που τίθεται είναι «η ελευθερία σου ή η αξιοπρέπειά του». Είναι άδικο το ερώτημα, και οδηγεί σε άδικες λύσεις.
Γιατί εγώ λέω: και η ελευθερία μου, και η αξιοπρέπειά του.
Λέω: ο καθείς, υπεύθυνος των λόγων του. Ο καθείς, δικός του λογοκριτής.
Όπως ακριβώς γίνεται τώρα, σχεδόν παγκοσμίως.
Το ένα είναι εναντίον του άλλου μόνο στα παραμύθια, ή στην (άλλων, όχι δική σου, μην μου παρεξηγηθείς) υποβόσκουσα ανάγκη για έλεγχο και καταστολή των ιδεών.
Μόνο αυτοί που φοβούνται την ελευθερία μπορούν να επιβάλλουν αυτό το ερώτημα. Και η απάντηση, που μπορεί σε μερικούς να μοιάζει εύκολη, θα οδηγήσει σε αδικίες.
Η αξιοπρέπεια μέσω αδικίας, δεν είναι αξιοπρέπεια.
Αν για να την διεκδικήσει κάποιος πρέπει να αδικήσει, δεν θα την κερδίσει ποτέ.
Σχόλια:
Είχα την διάθεση να τονίσω μερικά σημεία στην πρότασή μου, αλλά θα ήταν άδικο για τον φιλοξενούμενο που δεν έχει αυτήν την δυνατότητα. Αφήνω λοιπόν σε εσάς να διαβάσετε το άρθρο και να τονίσετε ότι καταλαβαίνετε.
Ο σκοπός δεν είναι να πείσει ο ένας τον άλλο. Κατάθεση απόψεων κάνουμε, το ίδιο επιθυμούμε και απο τους αναγνώστες. Διασκεδάστε το. Δεν θα έχετε δυνατότητα να σχολιάζετε για πολύ καιρό ακόμα.
Η αντίθετη άποψη, όταν έχει επιχειρήματα, είναι συζήτηση. Αρνούμαι να μπω στην ευκολία να προσωποποιήσω την γνώμη με το άτομο. Αν έγραφα «Biafra, λες μαλακίες» πρώτον, δεν θα το έκανα με ένα ολόκληρο ποστ, και δεύτερον, δεν θα το έκανα καν. Ίσως είναι και ένα τεστ όλο αυτό: τα σχόλια που περιμένω είναι απόψεις – είτε θετικές, είτε αρνητικές. Αν μείνουν σε προσωπικές επιθέσεις, ή χαρακτηρισμούς, ίσως αυτή η κουβεντα να μην έχει νόημα εξαρχής.
Άλλωστε, έχει μεγαλύτερη αξία να πηγαίνεις απέναντι σε αυτό που πάνε όλοι, ακόμα και αν διαφωνώ κάθετα μαζί σου. Kudos λοιπόν στον Biafra, και περιμένουμε και οι δύο τα σχόλιά σας.
Το προηγούμενο post ισχύει. Ο νόμος αναμένεται τέλος του έτους. Μέχρι τότε θα αποφασίσω ποιον απο τους τέσσερις δρόμους θα διαλέξω: α) όπως ήμουν, β) θα λογοκρίνω σχόλια, γ) θα αρθρογραφώ χωρίς να επιτρέπω σχολιασμό, δ) θα κλείσω εντελώς το blog.
Loading...
Arkoude μου, παρά το ό,τι είσαι το πρώτο blog που διαβάζω καθημερινά, αυτή τη φορά έχουμε διαφορετική άποψη. Ταυτίζομαι με τις απόψεις του φίλου σου, κυρίως για ενα απο τα πιο ισχυρά επιχειρήματα του. Αν και παλιό και λίγο…απλό, τα λέει όλα:
Η ελευθερία μου, τελειώνει εκεί που αρχίζει η δική σου.
Ωραία και πολιτισμένη συζήτηση! Γουστάρω!
Θα προσπαθήσω να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά και να μην επεκταθώ ασκόπως…
Στην Ελλάδα μας, ας φανεί τετριμμένο, πολλά πράγματα δε συμβαίνουν στην ώρα τους, αλλά με καθυστέρηση και με μια μανία μίμησης πεπραγμένων άλλων χωρών. Αυτό το οποίο ΠΟΤΕ δεν αντιλήφθηκα να συμβαίνει είναι η προσπάθεια να επεξεργαστούν τα όποια δεδομένα και να «σταθμιστούν»-αυτός μάλλον είναι ο όρος- στα ελληνικά δεδομένα.
Εννοώ ότι, επί παραδείγματι, διαφορετική καθημερινότητα και ερεθίσματα έχει ένας ανήλικος αμερικάνος από τον έλληνα συνολικό του και κατά συνέπεια οι ερωτήσεις που περιέχονται σε κάποιο αμερικάνικο τεστ αξιολόγησης της παιδικής εγκληματικότητας είναι εντελώς άκυρες αν τεθούν σε ένα ελληνόπουλο απλώς και μόνο μεταφρασμένες.
Όταν, λοιπόν, σε πολλές χώρες του κόσμου, το internet είναι ευρέως διαδεδομένο, στην Ελλάδα οι υψηλές-και λειτουργικές-ταχύτητες είναι κάτι σχετικά νέο. Κατά συνέπεια, τα όποια οφέλη αλλά και τα όποια προβλήματα εμφανίζονται με καθυστέρηση από τη μια χώρα στην άλλη.
Το καλό στην περίπτωση αυτή είναι ότι δίνεται η ευκαιρία να δούμε τις δυσκολίες που έχουν ήδη αντιμετωπίσει άλλοι και να τις προλάβουμε ή να τις αμβλύνουμε.
Το κακό είναι ότι απλώς αντιγράφεται η όποια λύση αποφασίστηκε στο εξωτερικό.
Έχω την εντύπωση ότι νομοθετικό πλαίσιο που να ορίζει διαδικασίες που συνδέονται με τη χρήση του internet δεν υπάρχει παρά μόνο σε αρχικό στάδιο, με αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζεται ως επίσημη αλληλογραφία μεταξύ υπηρεσιών η ανταλλαγή e-mails και να βασιλεύει η γραφειοκρατία. Κάποια δείγματα εφαρμογής της διαδικτυακής αλληλεπίδρασης δείχνουν ένα μέλλον άμεσης και αποτελεσματικής συναλλαγής κράτους και πολιτών.
Ένα blog δεν έχει νομική υπόσταση. Δεν είναι βιβλίο, δεν είναι εφημερίδα, δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Είναι μια προσωπική παρέμβαση του καθενός, ανάλογη της αισθητικής, των επιδιώξεων και των ανησυχιών του συγγραφέα/συντάκτη/διαχειριστή . Είναι σκόρπιες σελίδες από το ημερολόγιο κάποιου. Είναι η ξεχωριστή και ιδιαίτερη ματιά του καθενός στην πραγματικότητα. Είναι η ευκαιρία που έχουν όλοι όσοι το χρησιμοποιούν να ξεφύγουν από τα στενά όρια της ιδιωτικότητας και του κοινωνικού τους κύκλου και να «διαθέσουν» και εκθέσουν την ιδιαιτερότητά τους σε πολύ περισσότερο κόσμο.
Κι αυτό δεν είναι μεμπτό. Είναι μια διαδικασία κοινωνικοποίησης και αυτογνωσίας και είναι δικαίωμα όλων!
Πού εμφανίζεται το πρόβλημα; Γιατί η κυβέρνηση δραστηριοποιείται με σπασμωδικές και αγχωμένες κινήσεις;
Καταρχάς, από όσο αντιλαμβάνομαι εγώ, αυτή η κυβέρνηση είναι αυτή που κυρίως δέχτηκε κριτική από τους bloggers κατά τη διάρκεια της θητείας της. Η προηγούμενη είχε φροντίσει απλώς να καθυστερήσει την ανάπτυξη του internet (μεταξύ σοβαρού και αστείου!)…Δεν έχω συμπληρώσει ακόμη χρόνο που ασχολούμαι, οπότε θα έλεγα ότι η επεισοδιακή εμφάνιση της «κοινότητας» των bloggers ήταν το καλοκαίρι με τις φωτιές που κατέκαψαν τη χώρα. Μια φωνή αμφισβήτησης υψώθηκε και κατέκρινε με σθένος τις ελλείψεις, ελλείψει σοβαρής αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στο «πρόσωπο» ή μάλλον στα κείμενα των bloggers μια γενιά βρήκε τρόπο να εκφραστεί και μια κυβέρνηση ανακάλυψε έναν ακόμη εχθρό. Αυτόν τον εχθρό προσπαθεί να κατακτήσει, αποδυναμώνοντάς τον…
Σαφώς και χρειάζεται ένα νομικό πλαίσιο που θα καθορίζει τα όρια νόμιμης λειτουργίας και δραστηριότητας. Η ανωνυμία είναι απελευθερωτική για το συντάκτη κειμένων και το σχολιαστή τους αλλά συχνά μπορεί να γίνεται επικίνδυνη, αποπροσανατολιστική και άδικη. Δεν μπορούμε όμως να απεμπολήσουμε το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, της έκφρασης. Θα ήταν φασιστικό να φιμώναμε κάθε άποψη αντίθετη με τη δική μας (αναγκαζόμενοι να ανεχτούμε ακόμη και τις πραγματικά φασιστικές και ρατσιστικές γνώμες-τις οποίες θα αντιμετωπίσουμε και θα εξαλείψουμε μόνο αν η παιδεία που παρέχεται στους νέους έχει σκοπό να εφοδιάσει τον άνθρωπο με παγκόσμιες αλήθειες και αξίες και όχι να τον γεμίσει με μισαλλοδοξία και φανατισμό…). Η υποχρεωτική επωνυμία, από την άλλη, καθιστά ευάλωτο και πιθανό στόχο τον καθένα που θα τολμήσει να εκφέρει άποψη για οτιδήποτε και είναι, συνεπώς, μια μορφή λογοκρισίας.
Ενημερωτικά blogs δεν υπάρχουν. Όπως ανέφερα και πριν, δεν πρόκειται για εφημερίδες, δεν είναι δημοσιογράφοι εκείνοι που τα «διαχειρίζονται» και πιο πολύ σε ημερολόγια ή χρονογραφήματα μοιάζουν, ή ,έστω, σε άρθρα στα οποία είναι εμφανής η υποκειμενικότητα του συγγραφέα.
Αυτός ο οποίος θα υποστηρίξει ότι κατέχει μια είδηση θα πρέπει να είναι σε θέση να αποδείξει το αληθές των όποιων ισχυρισμών του, εάν και εφόσον του ζητηθεί. Ειδάλλως, ψεύδεται και σκοπό έχει να προκαλέσει αναστάτωση και να τραβήξει πάνω του το ενδιαφέρον του κόσμου, ακόμα και για λόγους επισκεψιμότητας του ιστολογίου…
Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ σα λογική αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων είναι ο όποιος θιγόμενος να ζητά την απόσυρση του όποιου κειμένου και εφόσον ο αναρτήσας το κείμενο δε συμμορφώνεται, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ να κινείται δικαστικά για να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του συγγραφέα. Αυτό όμως να είναι εις γνώσιν όλων. Να γνωρίζουν όλοι όσοι ασχολούνται ότι δεν μπορούν να γράφουν ό,τι θελήσουν χωρίς κανένα όριο και να συκοφαντούν και δυσφημούν. Εκτός κι αν μπορούν να αποδείξουν την ορθότητα των ισχυρισμών τους…
Να δίνονται όμως ευκαιρίες απόσυρσης του κειμένου. Όχι να διώκεται κατευθείαν…
Τώρα, σχετικά με τα συκοφαντικά και δυσφημιστικά σχόλια σε κάποιο κείμενο, στα οποία σχόλια δεν αποδεικνύεται το αληθές των ισχυρισμών, πάλι θα μπορούσε να ζητηθεί από το διαχειριστή του blog να τα αφαίρεση. Μόνο που εδώ θα έπρεπε να είναι στη διακριτική ευχέρεια του διαχειριστή το τι θα κάνει…Αν στον τοίχο του σπιτιού σου κάποιος γράψει ένα σύνθημα μόνο εσύ έχεις το δικαίωμα να το σβήσεις, έτσι δεν είναι;
Δεν κατάφερα τη συντομία αν και η άποψή μου ίσως να μη φαίνεται πλήρης. Είναι κάτι που διαμορφώνεται συνεχώς…Θα τονίσω και πάλι ότι η κάθε κίνηση προς τη σύνταξη νόμων πρέπει να γίνεται με ΝΟΜΙΜΕΣ και σύμφωνες με το ΣΥΝΤΑΓΜΑ διαδικασίες και όχι εσπευσμένα. Γιατί οι βιαστικές κινήσεις παραπέμπουν σε φοβισμένους ηγεμόνες που θέλουν να φιμώσουν τους αγανακτισμένους υπηκόους τους και τους ηγεμόνες αυτούς εγώ τους λέω ΦΑΣΙΣΤΕΣ…
«πάλι θα μπορούσε να ζητηθεί από το διαχειριστή του blog να τα αφαίρεση»…
Όπου «αφαίρεση», βάλε «αφαιρέσει»…
«Και το κάνει αυτό, ορίζοντας μια απαραβίαστη σφαίρα δικαιωμάτων, στην οποία το κράτος δεν μπορεί να ασκήσει την εξαναγκαστική του εξουσία.»
Μπορεί να έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που κάναμε δίκαιο και να θυμάμαι λάθος, αλλά εγώ θυμάμαι ότι οι νόμοι ορίζουν τι ΔΕΝ μπορείς να κάνεις, όχι τι ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις. Δεν υπάρχει πχ νόμος που να ορίζει ότι μπορούμε να αναπνέουμε ή ότι επιτρέπεται να κάνουμε μπάνιο στην θάλασσα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί ο εισαγγελέας να μας πει «δεν είμαι σίγουρος ότι επιτρέπεται να κάνεις μπάνιο στην θάλασσα».
Η μοναδική περίπτωση όπου «επιτρέπεται μόνο ότι προβλέπεται να επιτρέπεται» είναι ο στρατός. Αλλά ο στρατός δεν προσπαθεί να πείσει κανέναν ότι είναι δημοκρατικός.
Ο Biafra ξεκινάει από ένα άκυρο επιχείρημα, και χτίζει επάνω σε αυτό. Αλλά το άκυρο επιχείρημά του είναι εξ’ αρχής μη δημοκρατικό… Εξού και τα συμπεράσματα που βγάζει….
Koyan μάλλον πάνε πολλά χρόνια από τότε 🙂 Σου υπενθυμίζω ότι υπάρχουν νόμοι που ορίζουν τι δεν μπορείς να κάνεις (οι περισσότεροι), όπως υπάρχουν και νόμοι που ορίζουν τι μπορείς να κάνεις (όπως για παράδειγμα το Σύνταγμα, ο θεμελιώδης νόμος της χώρας, που ορίζει δικαιώματα). Και τα δύο αυτά είδη (του «αποφατικού» και του «θετικού» δικαιικού κανόνα) υπάρχουν για να προστατεύουν την ιδιωτική σφαίρα με το να προσδιορίζουν σε ποιες – και μόνο – περιπτώσεις το κράτος μπορεί να χρησιμοποιήσει εναντίον του πολίτη την εξουσία εξαναγκασμού που διαθέτει. Ή τουλάχιστον αυτό πρέπει να κάνουν οι νόμοι.
Κωνσταντίνε, κρατάω από το σχόλιό σου την παραδοχή σου ότι «χρειάζεται ένα νομικό πλαίσιο που θα καθορίζει τα όρια νόμιμης λειτουργίας και δραστηριότητας». Το ότι χρειάζεται νόμος είναι σαφές. Το τι θα προβλέπει αυτός, σαφώς και είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Καταλαβαίνω τη λογική της πρότασής σου να υποχρεώνεται ο θιγόμενος να ζητά πρώτα να κατέβει το σχόλιο πριν κάνει οτιδήποτε άλλο, αλλά διαφωνώ μ’ αυτή και εξηγώ παρακάτω γιατί.
Αρκούδε, λες «ο καθένας υπεύθυνος των λόγων του». Σωστό, άλλα, κατά τη γνώμη μου, μόνο εν μέρει. Κι έχω μια μικρή ιστορία γι’ αυτό:
*Η ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ BIAFRA*
Κάποιος είχε ένα σπίτι [ή αν προτιμάτε, είχε τα κλειδιά ενός σπιτιού, που του τα είχε δώσει ο ιδιοκτήτης λέγοντάς του «μεγάλε, πάρ’ τα και χρησιμοποίησε το σπίτι όπως θέλεις»].
Ο κλειδοκράτορας κάθε βράδυ έκανε πάρτυ στο σπίτι. Καλούσε κολλητούς κι αυτοί τους δικούς τους κολλητούς κοκ. Ένα βράδυ λοιπόν, ένας από αυτούς τους κολλητούς κολλητών, άγνωστος στον κλειδοκράτορα, έρχεται στο σπίτι με ένα τελάρο αυγά και μια σφεντόνα. Ο κλειδοκράτορας τον βλέπει να ανοίγει το παράθυρο, να παίρνει ένα αυγό, να το βάζει στη σφεντόνα και να το ρίχνει. Ο κλειδοκράτορας μπορούσε να τον σταματήσει – είχε το χρόνο να το κάνει – αλλά δεν το έκανε. Το αυγό χτυπά μια κοπέλα και την κάνει σκατά. Φωνές στο δρόμο, η παρέα φεύγει από το σπίτι, αφήνοντας τον κλειδοκράτορα μόνο του.
Το ερώτημα είναι: Θα έχει δίκιο η κοπέλα να ζητήσει από τον κλειδοκράτορα να πληρώσει αυτός το καθαριστήριο;
Η απάντηση μου: Ναι, γιατί ο κλειδοκράτορας έβαλε στο σπίτι τους τύπους και δεν σταμάτησε, ενώ το μπορούσε, τον αυγουλά.
ΤΕΛΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Τώρα, τι είναι «αυγό» και τι όχι στα μπλογκ; Τι οφείλει ο διαχειριστής να κόβει και τι όχι; Προφανώς όχι ό,τι «θίγει» κάποιους. Το να πει κάποιος μια ενοχλητική αλήθεια, ένα καυστικό σχόλιο, ή να ασκήσει ακόμη και μια σκληρή κριτική είναι ιερό δικαίωμα που προστατεύει ο νόμος.
Αυτά που οφείλεις να μην γράφεις εσύ ο ίδιος ή να κόψεις αν είναι σχόλια άλλων ως διαχειριστής είναι συγκεκριμένα πράγματα. Είναι προσωπικές, ονομαστικές, κακόβουλες, ψευδείς δηλώσεις. Όχι του τύπου «ο πρώην μου με ταράζει στις αναπάντητες», αλλά «Ο Πάυλος Παυλόπουλος μου έχει κλέψει 50.000 ευρώ». Θα μου πεις, «πού θα ξέρω εγώ αν είναι αλήθεια;» Εφόσον όμως αφήνεις το παράθυρο ανοιχτό σε κάποιον, αναλαμβάνεις αυτόματα μέρος της ευθύνης του τι λέει. Ως διαχειριστής / κλειδοκράτορας ενός μπλογκ, επειδή ακριβώς έχεις τη δυνατότητα να ελέγχεις τι ανεβαίνει και τι όχι, μετέχεις της ευθύνης γι’ αυτά.
Στο press.gr ήταν ένας τύπος που σε κάθε ποστ σχολίαζε «O Τάδε Ταδόπουλος, λογιστής, είναι απατεώνας, μου έκλεψε 50.000 ευρώ, μην τον εμπιστεύεστε». Ο κύριος αυτός ήταν ανώνυμος. Ασκούσε νόμιμο δικαίωμα; Όχι. Ο Ταδόπουλος μπορεί να είναι ή να μην είναι απατεώνας. Σε κάθε περίπτωση, η όποια καταγγελία πρέπει να γίνεται επώνυμα και με στοιχεία για να εξασφαλίζεται η σοβαρότητά της, και να αναλαμβάνει την ευθύνη της ο καταγγέλων. [Στις περιπτώσεις όπου είναι σημαντικό να γίνει μια ανώνυμη καταγγελία, υπάρχει πάντα η δικαιοσύνη. Υπάρχουν και οι δημοσιογράφοι που με το βάρος της υπογραφής τους ερευνούν μια υπόθεση, ελέγχουν αν ισχύει και την παρουσιάζουν τεκμηριωμένη με στοιχεία. ] Ο Ταδόπουλος υπέστη βλάβη. Ποιος θα τον αποζημιώσει; Ο ανώνυμος; Ο διαχειριστής μπορούσε να μην ανεβάσει το σχόλιο. Το ανέβασε. Το να το αφήσει να ανέβει είναι συνειδητή απόφασή του, ή πηγάζει από τη συνειδητή απόφαση να μην κόβει τίποτα. Είναι υπεύθυνος; Είναι.
Ας πούμε ότι εγώ ανοίγω ένα μαγαζάκι. Λέω «παλικάρια, όποιος έχει πρόβλημα με κάποιον, έρχεται σε μένα, με πλερώνει, κι εγώ βάζω τους ανθρώπους μου στην Ινδία, τρέχα γύρευε, να ανεβάσουν σε όλα τα δημοφιλή μπλογκ σχόλια εναντίον του». Τι θα γίνει τότε; Θα πρέπει ο θιγόμενος να επικοινωνεί με όλα τα μπλογκ για να τους παρακαλέσει να κατεβάσουν τα κακόβουλα σχόλια; Και μέχρι τότε; Πες ότι μόνο για μια μέρα, μόνο για μια ώρα, γράφεται κάτι συκοφαντικό. Γιατί να υφίσταται κάποιος ακόμη και τη ζημιά αυτής της μίας και μόνης ώρας; Δεν είναι πιο λογικό, πιο δίκαιο, να ζητάμε από το διαχειριστή του κάθε μπλογκ, αυτόν που έχει τη δύναμη να επιτρέπει τι θα ανέβει και τι όχι, να κόβει τα κακόβουλα σχόλια *χρησιμοποιώντας ακριβώς τα ίδια κριτήρια νομιμότητας που χρησιμοποιεί για όσα ο ίδιος γράφει;*
Και το μαγαζάκι αυτό δεν είναι και τόσο υποθετικό, έτσι;
Η ελευθερία του λόγου είναι το ιερότερο δικαίωμα στη δημοκρατία. Η μεγαλύτερη κατάκτηση του πολιτισμού μας. Όμως έχει όρια. Όρια σαφή που πρέπει να σεβόμαστε όλοι.
Αρκούδε, λες ότι η γραμμή μεταξύ του θεμιτού και του αθέμιτου σχολίου είναι θολή. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν κάναμε στο σχολείο κάποιο ουσιαστικό μάθημα αγωγής του πολίτη που να μας μαθαίνει επακριβώς ποια είναι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις μας. Και ό,τι κάναμε, ήταν στη λογική του ’80, χωρίς ίντερνετ. Είναι ένα μεγάλο κενό που πρέπει να πιέσουμε να καλυφθεί, τουλάχιστον για τα παιδιά του σήμερα.
Όμως η αρχή ότι «άγνοια νόμου δεν αποτελεί δικαιολογία» είναι σημαντικό να τηρείται. Οφείλουμε όλοι να γνωρίζουμε τι ορίζει ο νόμος ως συκοφαντία, εξύβριση κτλ. Όχι μόνο για να «αυτολογοκρινόμαστε» όπως λες – «να μη θίγουμε την τιμή και την αξιοπρέπεια των άλλων» όπως λέω εγώ – αλλά και για να ξέρουμε πότε κάποιος άλλος θίγει τα δικά μας δικαιώματα και τι μπορούμε να κάνουμε για να προστατευτούμε.
Λες «Το να βάζεις κανόνες για να ορίζεις την ελευθερία, μου ακούγεται εξίσου κουτό με το να κάνεις πόλεμο για να διατηρήσεις την ειρήνη». Μα κανόνας και μάλιστα ιερός είναι το Σύνταγμα που ορίζει την ελευθερία του λόγου και τόσες άλλες ελευθερίες. Η ελευθερία στη Δημοκρατία είναι πάντα ελευθερία υπό το νόμο, και ο νόμος είναι θεσπισμένος κανόνας.
Λες «και η ελευθερία μου, και η αξιοπρέπειά του». Συμφωνώ απολύτως. Και μακάρι όσοι γράφουν δημόσια, όπως εσύ ως μπλόγκερ, να ήταν το ίδιο ανθρώπινοι, το ίδιο ευσυνείδητοι, το ίδιο γαμώ τους τύπους, να τους ανάβουν τόσο πολύ τα λαμπάκια με την αδικία (ό,τι ορισμό κι αν δίνουν σ’ αυτήν) όσο εσύ. Είναι τιμή μου που είσαι φίλος μου και αυτό δεν το λέω για να το πω! Όμως υπάρχουν και μαλάκες. Υπάρχουν και αυτοί που με το μαχαίρι δεν κόβουν ψωμί, αλλά σφάζουν κόσμο. Και κάτι πρέπει να γίνει για να το εμποδίσουμε αυτό. Σίγουρα όχι το να απαγορεύσουμε τα μαχαίρια. Σίγουρα όχι το να απαγορεύσουμε την ελευθερία της έκφρασης ή να «ελέγχουμε και να καταστείλουμε τις ιδέες».
Κλείνοντας:
Να προστατεύεται το δικαίωμα στην ανωνυμία του μπλόγκερ και των σχολιαστών του. Να μην διακρίνονται τα μπλογκ σε «ενημερωτικά» και μη (πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό άλλωστε;). Να ενημερωθούμε _όλοι_ με μια ευρεία καμπάνια, αλλά και ο καθένας μόνος του, για την ελευθερία του λόγου, τα δικαιώματα που μας παρέχει αλλά και τα όριά της που ήδη υφίστανται και ισχύουν βάσει του Συντάγματος και των νόμων: τι είναι δηλαδή συκοφαντία, τι εξύβριση κοκ. Να είναι ο μπλογκερ υπεύθυνος για όσα ο ίδιος γράφει και συνυπεύθυνος για όσα αφήνει να δημοσιεύονται στο μπλογκ του. Να μην σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε με κάθε τρόπο για το δικαίωμα στη σκληρή κριτική, στην αιρετική άποψη, στην υπεύθυνη αποκάλυψη, στην αλήθεια.
Αυτά!
Να σας θυμίσω τι έγινε στην περίπτωση του press.gr.
Κάποιος έστειλε ένα e-mail στον Χιώτη (ούτε καν σχόλιο στο blog)
και του ζήτησε 30.000 ευρώ αναφέροντας το press!!!!
Ο δημοσιογράφος Χιώτης απευθύνθηκε σε κυβερνητικούς και αυτοί μέσω της υπηρεσίας ασφαλείας, στο google και ζήτησαν τα στοιχεία του blog επικαλούμενοι «εκβιασμό».
Από τότε κανείς δεν ψάχνει ποιος έστειλε το mail παρά τραβολογάν τον Καψαμπέλη!
Γιατί τους «ενοχλούσε» το blog του!
Δηλαδή, αν στείλω εγώ ένα e-mail και αναφέρω τον arkoudo, γιατί κάποια στιγμή θα με είχε «ενοχλήσει»
θα τραβολογάν αυτόν και μόνο!!!
Και αυτά με τον υπάρχοντα νόμο!
Σκέψου τι έχει να γίνει με τον «ειδικό» που ετοιμάζουν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θέλουν τα blogs μόνο σαν «προσωπικά ημερολόγια».
Και έχουν συμμαχήσει Κυβέρνηση και εκδότες.
Όλα τα άλλα είναι παραμύθια.
Συμφωνώ με τον arkoudo.
αραχτε δεν είναι τόσο απλά τα πράματα. Αν μου στείλει κάποιος ένα μέηλ και μου λέει ότι είναι ο Αρκούδος και μου ζητά ως Αρκούδος λεφτά «or else…», έχω το δικαίωμα να ζητήσω από τις αρχές να διερευνήσουν την υπόθεση. Αλοίμονο! Εγώ, ο όποιος Χιώτης, ο καθένας μας έχει και πρέπει να έχει το δικαίωμα αυτό.
Μετά από την επώνυμη καταγγελία μου λοιπόν, οι αρχές καθίστανται υποχρεωμένες να ερευνήσουν το τι παίζει και από ποιον.
Αν μάλιστα στο μπλογκ του ο Αρκούδος λέει πράματα, ή επιτρέπει σχόλια του τύπου «έχω ράματα για τη γούνα σου biafra, αλλά επιφυλάσσομαι» είναι λογικό να αναζητήσουν οι αρχές ενδεχόμενα ίχνη και στους υπολογιστές του Αρκούδου.
Προσοχή: το «έχω ράματα για τη γούνα σου» από μόνο του δεν είναι και δεν πρέπει να είναι κολάσιμο. Όμως κάθε καταγγελία πρέπει να διερευνάται και – πώς να το κάνουμε – αν συντρέχουν οι δύο συνθήκες που προανάφερα, υπάρχουν αποχρώντες λόγοι για τους οποίους ο εισαγγελέας μπορεί να εκδόσει ένταλμα έρευνας, το οποίο σημαίνει ότι ο Αρκούδος είναι αθώος εκτός εάν προκύψουν αποδείξεις για το αντίθετο.
Βέβαια, όσο διαρκεί η έρευνα το σωστό είναι να μη διασύρεται ο Αρκούδος. Ως προς αυτό ο κάθε Καψαμπέλης έχει δίκιο.
Τώρα ως προς το τι θέλουν κάποιοι να είναι τα μπλογκ, η απάντηση είναι ότι το Σύνταγμα και οι νόμοι προστατεύουν την ελευθερία του λόγου όλων μας και δεν επιτρέπουν συνεπώς σε κανέναν να πει τι θα είναι ή δεν θα είναι το κάθε μπλογκ. Οι μόνοι θεμιτοί περιορισμοί στην ελευθερία του λόγου είναι αυτοί που αφορούν την προστασία ανώτερης τάξης δικαιωμάτων των άλλων ανθρώπων, όπως τους περιέγραψα στο προηγούμενο σχόλιο.
@Biafra, σημαντική παρατήρηση στο προηγούμενο σχόλιό σου:
«Όμως η αρχή ότι «άγνοια νόμου δεν αποτελεί δικαιολογία» είναι σημαντικό να τηρείται. Οφείλουμε όλοι να γνωρίζουμε τι ορίζει ο νόμος ως συκοφαντία, εξύβριση κτλ. »
Δεν αναφέρθηκα στην άγνοια του νόμου, πουθενά στην τοποθέτησή μου.
Αναφέρθηκα ξεκάθαρα στην άγνοια μου για το αν κάτι είναι προσβλητικό ή όχι για κάποιον.
Θυμίσου:
«Αν κάποιος γράψει οτι εσύ βρέθηκες με την Μαριάννα εχθές, εγώ το επιτρέπω, ή όχι; Που ξέρω; Που ξέρω αν βρέθηκες ή όχι, αν είσαι παντρεμένος ή όχι, αν θα θιχθείς ή όχι;»
Η διαφορά είναι τεράστια. Δεν αναφέρομαι σε άγνοια νόμου, αναφέρομαι σε άγνοια γεγονότων. Υποχρεούμαι να γνωρίζω τους νόμους, αλλά δεν μπορεί να υποχρεούμαι να γνωρίζω τα πάντα.
Επιπλέον, ακόμα και αν κάποιος δεν δικαιωθεί, η διαδικασία ισχύει. Εγώ θα ταλαιπωρηθώ. Πιθανόν αδίκως, πιθανόν και ο Καψαμπέλης να ταλαιπωρείται άδικα. Αλλά, με την λογική του νόμου που λέει «φταις», νόμιμα.
Δύο φορές άδικα, αλλά πάντα νόμιμα.
Και για αυτό η θέση σου είναι: Κόψτα όλα.
Και για αυτό αντιδρώ.
Κατα τα άλλα, ισχύει η πρότερη αντιπαράθεσή μας για το θέμα.
Ο μόνος νόμος που θα έπρεπε να υπάρχει και αν δεν υπάρχει να τον κάνουν είναι
Να προστατεύεται η ανωνυμία.
Αυτά τα περί «επωνυμίας» είναι εκ του πονηρού.
(βλ. αναλυτικό ποστ)
http://araxtos.blogspot.com/2008/02/blog-post_27.html
Και μην ξεχνάς ότι τον καλό δικηγόρο δεν θα τον έχει ο bloger αλλά ο «υψηλά ιστάμενος»
Θα επιμείνω φίλε
Γιατί δεν είναι τόσο ο νόμος που με ανησυχεί.
Αλλά η «πρόθεση του νόμου»
Αυτοί που αφήνουν ανεξέλεγκτους τους Εθνικούς εκβιαστές
Ψάχνουν να βρουν λόγους για να φιμώσουν το ελεύθερο βήμα των πολιτών.
Και να εφαρμόσουν επιλεκτικά τους νόμους.
Και γιατί λες ότι θα αργήσουν τόσο να κάνουν τον νόμο?
Γιατί θέλουν να δούν πρώτα πως θα επιδράσει η απειλή του νόμου.
Αν θα καταφέρουν έτσι να «φιμώσουν» τα blogs δεν θα χρειαστεί ούτε ο νόμος.
(Προσωπικά πιστεύω ότι θα μείνουν στην απειλή, γιατί 1ον θα γίνουν ρεζίλι και 2ον θα βρεθούν άλλοι τρόποι που θα εξασφαλίσουν την ανωνυμία τα Blogs)
Δείτε και τι συμβαίνει στην χώρα των blogs:
http://www.eff.org/cases/manalapan-v-moskovitz
Αρκούδε ποτέ δεν είπα «κόψτα όλα». Αυτό που είπα είναι, με τα ίδια ακριβώς κριτήρια που χρησιμοποιείς για να ελέγχεις αυτά που γράφεις εσύ, να ελέγχεις και τα σχόλια των άλλων που αφήνεις να ανέβουν.
Το «προσβλητικό» σημαίνει όντως πολλά πράγματα. Αλλά δεν μας αφορά στη συγκεκριμένη περίπτωση. Αυτό που μας αφορά είναι το εξής: είναι κάποιο σχόλιο ψευδές, κακόβουλο και ονομαστικό; Τότε και μόνο τότε έχεις πρόβλημα. Τότε και μόνο τότε οφείλεις να το κόψεις. Αν κάποιος γράφει κάτι που μπορεί να είναι αλήθεια αλλά μπορεί και να μην είναι, και αν δεν είναι συνιστά συκοφαντία, τότε πάλι πρέπει να το κόψεις.
Τι θα έκανα εγώ; Δεν θα το ανέβαζα και θα ζητούσα από τον σχολιαστή, προκειμένου να το ανεβάσω, να τεκμηριώσει αυτά που ισχυρίζεται επαρκώς.
Εντάξει, πρέπει να μπεις σε ένα μικρό κόπο. Αλλά είναι μέρος της ευθύνης που αναλαμβάνεις ως υπεύθυνος ενός χώρου όπου διεξάγεται δημόσιος διάλογος – και είναι δημόσιος γιατί όλοι έχουν πρόσβαση.
Τώρα το παράδειγμα με εμένα και την όποια Μαριάνα είναι μια άλλη υπόθεση. Ρε συ Αρκούδε, το τι κάνει ο καθένας τα βράδια ή τα μεσημέρια είναι δική του υπόθεση. Τι δουλειά έχει το όποιο μπλογκ να γράφει τι έκανε ο Γιώργος με τη Μαριάνα; Όχι δηλαδή να τα βάζουμε – και πολύ δικαίως – με τις κάμερες στο δρόμο και να επιτρέπουμε τις άλλες ρουφιανιές επειδή δεν τις κάνει το κράτος, αλλά κάποιος ιδιώτης.
Μην με παρεξηγήσεις όμως. Δεν λέω ότι το αθώο κουτσομπολιό είναι σώνει και καλά αδίκημα ή ότι όποιος κάνει ονομαστικά σχόλια είναι ρουφιάνος. Μπορεί να έχει την καλύτερη πρόθεση. Όμως πόσα κακά έγιναν με την καλύτερη πρόθεση;
Η σκέψη «όπα, τι γίνεται αν ο Γιώργος είναι παντρεμένος» είναι μια σκέψη που πρέπει να περνά από το μυαλό σου είτε γράφεις κάτι, είτε δέχεσαι να φιλοξενήσεις το σχόλιο κάποιου άλλου. Συνέβη κάτι ωραίο στην έξοδο του Γιώργου και της Μαριάνας που θες να το μοιραστείς με τους αναγνώστες σου; Μπορείς κάλλιστα, χωρίς πολύ προσπάθεια και σκέψη να γράψεις «ένας φίλος μου και η κοπέλα του», να μην το κάνεις ονομαστικό δηλαδή. Το ίδιο μπορείς να κάνεις και στα σχόλια. Απλώς να κόβεις τα ονόματα ή ο,τιδήποτε προσδιορίζει συγκεκριμένα άτομα, πάντα βέβαια αν μιλάμε για την ιδιωτική ζωή ατόμων.
Από το χέρι σου περνά να πάθει ή να μη πάθει κάποιος κακό, όσο μεγάλο ή μικρό είναι αυτό το κακό. Ανεξαρτήτως νόμου, θα πρέπει να λαμβάνεις υπόψη αυτό το ενδεχόμενο μόνο και μόνο από ηθικής άποψης.
Αρκούδε μου, ξέρω καλά, και το έχω διαβάσει πολλές φορές στα μπλογκ σου ότι τιμάς τα προσωπικά δεδομενα και την ιδιωτικότητα του καθενός. Να αναλάβεις τον μικρό κόπο να αφαιρείς την ονομαστικότητα ενός σχολίου που μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα σε κάποιον δεν είναι λογοκρισία. Εσύ είσαι σωστός και θα το κάνεις αυτοβούλως. Τι θα γίνει όμως με τους άλλους;
Θα μπορούσα να ρωτήσω κάτι; Πώς ορίζεται ένα συκοφαντικό σχόλιο; Οι βωμολοχίες; Η κριτική; Αλλιώς τότε να επικαλεστούμε όλοι μας ο άλλοθι της σάτιρας. Συμφωνώ απόλυτα με τον araxto.
η συκοφαντία και τα υπόλοιπα αδικήματα κατά της τιμής και της προσωπικότητας ορίζονται ήδη επαρκώς στον Αστικό Κώδικα.
Αγαπητέ Biafra και Αρκούδε
Πολυ κοντά στην παρούσα συζήτηση είναι μία δημοσίευση του Νίκου από το Nylon.gr
Σας παρακαλώ διαβάστε την στο http://www.nylon.gr/?p=1427
Για να σας ιντριγκάρω, σας μεταφέρω το εξής κομμάτι:
«Μια προσπάθεια απαγόρευσης της ανωνυμίας στο Διαδίκτυο είναι ανεφάρμοστη, και –απλώς- ένδειξη έλλειψης γνώσης των Διαδικτύου και των χαρακτηριστικών του. Και αυτό γιατί οι υπηρεσίες που παρέχουν τη δυνατότητα δημιουργίας ενός ιστολογίου (blog) εδρεύουν στις ΗΠΑ, υπόκεινται στους εκεί νόμους, συνεπώς και τα ίδια τα ιστολόγια που δημιουργούν οι πολίτες από όλο τον κόσμο.»
Σας ευχαριστώ,
Κωνσταντίνος